Derde dag in Stavanger – Preikestolen.

Maandag 28 juli. De wekker gaat al vroeg want vandaag gaan we lopen naar de Preikestolen, een rots op ruim 600 m. hoogte aan het Lysefjord waar we een tijdje geleden onder gevaren hebben en die we nu heel graag van de bovenkant willen bekijken. Honderden duizenden mensen lopen er per jaar naar toe. Het is een enorme trekpleister.
Maar eerst Lang zal die Leven zingen voor onze kleine kabouter Rutger. Hoewel klein..dat jongetje is vandaag wel 23 jaar geworden… Rutger kijkt nog wat lodderig uit zijn ogen en verzoekt ons met dezelfde gang weer op te zouten…hij moet even wakker worden. Maar zijn ontbijtje met een heerlijke gekookt eitje van zijn pappie staat al te wachten! Kom Rut…eruit…we moeten de pont van 20 over 9 hebben!
We smeren een flinke stapel brood, pakken water in de rugzak, poepkoek en sultana’s en springen in de bijboot. We karren weer naar de overkant en vinden al snel de plek waar de ferry vertrekt. Kaartjes voor de bus kunnen we alvast kopen. Deze sluit overigens aan op de pont. Dat is allemaal prima geregeld. We zijn duidelijk niet de enigen die naar de Preikestolen gaan. Je kunt het zien aan kleding, stokken, rugzakken en wandelschoenen. kindjes in rugdragers.. Allemaal die berg omhoog!

Vanaf de ferry kunnen we Zahree weer mooi zien liggen.

Schip en de jarige Job

De ferry doet er 40 minuten over om Tau te bereiken en inderdaad vertrekt de bus aansluitend. Dat duurt nog zo’n 20 minuten en dan staan we op de parkeerplaats van Preikestolhytta. Het is er nu al best druk.
Direct begint de weg al flink te stijgen maar het is nog een keurig aangeharkt pad. Dat zal later wel anders worden.

Even op gang komen..

Rutger zette er al meteen flink de sokken in. Hij huppelde zo ongeveer naar boven en vooral op mij moest gewacht worden natuurlijk. Dat is gelijk wel weer HEEL irritant. Als je dan puffend bij de heren bent aangeland krijg je als teutebel geen gelegenheid om te rusten want ze racen alweer verder! Gemeen toch?

Hier wordt het al wat lastiger..

De beenspieren werden flink aangesproken..zullen we maar zeggen. Af en toe hielp mijn allerliefste lieveling me een handje maar eenmaal de spieren op spanning ging het eigenlijk best aardig. Sommige stukken zijn erg steil en andere gedeelten zijn glooiend.

Mijn lief zit al te wachten met de waterfles. Lief toch? Onder…mijn favoriete stuk natuurlijk..gewoon plat!

Soms zijn er met dikke keien mooie traptreden neergelegd om het de wandelaar makkelijker te maken. Maar even zo vaak moet je heel erg goed kijken waar je je voeten neerzet. Er schijnen nogal eens mensen met botbreuken of kneuzingen van de berg gehaald te moeten worden. Dat kan ik me goed voorstellen. Gelukkig hebben we allemaal goede wandelschoenen aan.

Wait for meeeeee!

Je ziet Japanse meiskes met goudkleurige flatjes en ik zag ook een meisje met slippers. Die had ze trouwens in haar hand en ze ging zo met blote voeten omhoog. Had ze geen enkele moeite mee trouwens.

Af en toe een helpend handje.. Onder zie je helemaal op de achtergrond, Stavanger.

Halverwege kwamen we ook langs zoetwater-meertjes en veel jeugd jumpte er lekker in…zo in hun onderbroek. Ging ons een beetje te ver…maar aanlokkelijk was het wel!

Zoetwatermeertje.

Kwestie van doorzetten en af en toe een helpend handje krijgen.

Na ruim anderhalf uur kwamen we boven en drukten Herbert en Rutger zich zo ongeveer tegen de rots om maar niet bij het randje te komen.

Echt heel hoog en steil hoor! Niet aan het randje, mama!

Zien jullie Herbert zwaaien?

Maar later gingen ze toch op de buik om over het randje te gluren…schijterds hoor!

Zoooo, jullie durven, heren!

Kijk…daar was ik dan weer in mijn element! Ik vind zo’n hoogte helemaal niet eng. Gewoon even gezellig over het randje kijken…kickennnnn!

Zicht op het Lysefjord, langs de loodrechte wand aan de rechter- en linkerkant van de ‘preekstoel’.

Op de ‘preekstoel’ zelf aten we onze bammetjes.

Rust en boterhammen.

Daarna nog even een fotosessie met mij met de beentjes over de rand. Onverantwoord werd dat gevonden daar Herbert en Rutger. Het liep ze werkelijk dun door de broekjes! Hahahaha!

Gewoon de beentjes over de rand. Het is toch een STOEL?

Daarna gingen we een deel van de afdaling via de heuvelkant lopen en niet langs de klifkant en moesten we eerst nog even een flink stuk omhoog. Moest dat nou….
Je kunt dan wel heel leuk op de ‘preekstoel’ kijken.

Van bovenaf zicht op de Preikestolen.

Daarna daalden we af.

Boven de glooiende heuvelafdaling, daarna werd het zwaar! Onder: we zijn er BIJNAAAA!

Het gaat wel sneller maar god…was is dat zwaar voor de bovenbeenspieren zeg! En wat was ik blij dat we beneden waren! Alle drie trouwens!

Toch maar mooi gedaan!

Het ijsje beneden vonden we zelf dik verdiend.

Lekker ijsje eten. Rutger wordt belaagd door wespen…de kwallen van de lucht, noemt ie ze!

De aansluiting met de bus was nu niet zo gunstig. We moesten een uur wachten maar gaf niks…lekker op de rug in het gras!
De bus was nu erg druk en we konden maar net zitten. Een aantal mensen moest staan en dat vond ik maar wat zielig. Maar niet zo zielig dat ik mijn plaats ging afstaan hoor! No way!
In Tau rolden we zo de ferry op en waren weer in 40 minuten in Stavanger. Nog even boodschappen doen en snel naar het bijbootje. Het waaide nu wat harder en Herbert had commentaar op Rutgers vaarkunsten want hij werd met zout water besproeid. Ik had geen klachten…zat mooi in Herberts slagschaduw.
Aan boord konden eindelijk de schoenen uit en was het bier en de wijn een godendrank. De nootjes en toastjes zagen we nu als hoognodige bijvoeding. We hadden er toch heeeeel stevig voor gewandeld?
Wel jammer was dat het idee om uit eten te gaan niet werd overgenomen en ik toch de keuken in moest. Piepers en karbonaad met aubergine-ui-paprikaprutje. Nu mijn blog en dan douchen en met een ibuprofen naar bed. Proberen de spierpijn een beetje voor te zijn.
Morgen moeten we weer vroeg op om Rutger op de bus naar het vliegveld te zetten.
Wij zeilen morgen, ijs en weder dienende, naar Tananger. De wind wordt westelijk en wel 13 knoopjes. De komende dagen wordt helaas een verslechtering van het weer voorspeld.
Daar tekenen we bij deze protest tegen aan! Rutger zegt dat ie dat al gezegd had…hij gaat van boord en het mooie weer is op. Niet eerlijk toch?