Nou…neefje! Die is ondertussen ook 21 jaartjes jong en een boom van een vent! Dat heeft ie geweten! Aan het eind van de week zat zijn hoofd vast onder de builen; zo vaak heeft hij zijn hoofd gestoten in zijn bedje in de voorpunt van Zahree én aan het schuifluik.
Donderdag 15 juni. Daar was hij dan! Remco, de jongste van mijn lieve o zo gemiste zussie Marianne en Onno!
Eerst maar eens lekker lunchen in een ‘aanrader’ van Inge en Tommy. Goede tips had je, Inge!
Lekker lunchen in Osteria Rosso. Binnen…want buiten is het voor Remco nu nog VEEL te heet!
Daarna rijden we naar het Spaanse Water. In de bijboot met z’n allen met de rugzak van Remco, is het nauwelijks mogelijk om droog over te komen.
Tijd voor een duik!
Heerlijk afkoelen!
Moeders doet het wat rustiger aan…via de ladder zakt ze in het koele (mwah…29 graden) zilte nat.
We kletsen lang bij. We praten natuurlijk veel over Marianne, Remco’s moeder en mijn zus. Het is fijn om over haar te praten en dit vreselijke verdriet te kunnen delen.
Vrijdag 16 juni. Het is warm in de boot en Remco moet wel even wennen aan de temperatuur dus….
Herbert klust in de ochtend. De arme ziel moet de hete motorruimte in. Hij heeft een geniaal plan. Nu we de generator niet kunnen draaien moeten we de hoofmotor gebruiken om stroom te draaien. Dat gaat lang zo efficiënt niet als met de generator en maakt veel lawaai én kost natuurlijk veel diesel. Er is nog een reserve inverter (omvormer; maakt van 24 volt 220 volt) die veel kleiner is dan de inverter die we normaal in gebruik hebben. Onmisbaar aan boord..behalve als je geen 220V nodig hebt. Bij ons werken alle apparaten gewoon op 220V, denk aan wasmachine, opladers, magnetron etc. Verlichting, navigatie, waterpomp etc. werken op 24V. Als we de grote apparaten niet hoeven te gebruiken volstaat de 24V dus én natuurlijk als we van boord zijn. Zo’n inverter gebruikt zelf ook aardig wat stroom. Om stroom te besparen kun je ze afzetten als je van boord gaat of ‘s nachts…maar niet wat betreft de koelkast natuurlijk…die moet het bier en de witte wijn koud houden! De reserve-inverter speciaal voor de koelkast levert een besparing op van 2 Amp per uur. Het zorgt ervoor dat, op een zonnige dag, de zonnepanelen de energievoorraad aardig op peil weten te houden en we nog maar eens in de paar dagen de motor moeten laten bijdraaien.
’s Middags gaan we naar Willemstad. Remco vindt de ‘vibe’ van Punda en Otrabanda ook erg leuk!
Op de Emma-brug.
De aantrekkelijke prijs van een koel fles bier lokt ons naar een gezellig pleintje midden in Punda en als de jongens het plaatselijke kortings-biertje tot de laatste hebben opgedronken verkassen we naar de een ander gezellig tentje voor een gin-tonic en mojito’s mét snackje. Genoeg gedronken en gegeten! We gaan weer naar Zahree!
Dit fietst er wel in!
Afzakkertje op Zahree.
Zaterdag 17 juni is het de hoogste tijd voor de beach-experience!
Op naar Mambo Beach! Oké je betaalt entree en bedjes en de versnaperingen zijn aan de prijs maar we vinden het een top-beach!
Mambooooooo-beach!
Bijkleuren.
’s Avonds heeft de kok (ik) vrijaf en gaan we uit eten bij Landhuis Brakkeput Mei Mei. Een heerlijke dag was het!
Eten bij Brakkeput Mei Mei.
De volgende dag, zondag 18 juni is het Vaderdag. Cadeautje: Herbert hoeft vandaag GEEN of NAUWELIJKS klussen te doen. Hahahaaa!
We rijden naar de de SInt Jorisbaai waar surfers en kiters profiteren van het gladde water. We vinden er een totaal verlaten surfers oord, helemaal opgebouwd uit oud hout met geinige zitjes en wankele steigertjes. Waarom totaal verlaten? Geen idee! Eigenaren iets anders gaan doen? De autoriteiten hebben ingegrepen? Jammer!
Coole plek voor surfer-dudes!
Daarna rijden we naar de struisvogelboerderij
die daar vlakbij is. We hebben een leuke, informatieve tour. Je wordt langs de struisvogels gereden in een hoge wagen. De gids legt uit dat de struisvogel-mannen de wagen zo groot en indrukwekkend vinden dat ze zich niet genoodzaakt voelen beschermend te worden voor hun vrouwtjes…altijd twee vrouwtjes op één mannetje. Ga je bij het hek staan dan zullen ze proberen je te schoppen. Ze schoppen altijd naar voren en kunnen makkelijk een been of arm verbrijzelen. Rare dieren zijn het toch! Veel hebben er kale konten. Waarschijnlijk verveling, ze plukken ze bij elkaar uit!
Bij de jonkies heeft er één een ernstige groeistoornis. Hij…of zij…mag voorlopig nog blijven.
Een jong met een groeistoornis.
We rijden langs de struisvogels in een hoge wagen.
De boerderij is behoorlijk eco. Alles wordt gebruikt en her-gebruikt. Eieren, vlees, poep, botten…
De hangbuikzwijntjes doen ook mee aan de recycling.
We mogen wat jonge dieren brokjes voeren. De struisvogels hebben geen tanden maar je moet de bak voer goed vasthouden want ze hebben matige tafelmanieren.
Er zijn zelfs twee krokodillen die echt alles lusten. Tenminste…als ze het niet te warm hebben. De gids plaagt ze flink voor ze zich laten zien. Eigenlijk zielig!
De grootste recycling-medewerkers.
Daarna mogen liefhebbers nog even op een ei gaan staan. 200 kilo schoon aan de haak, schijnen ze te kunnen dragen want dat weegt een volwassen struisvogel die een ei moet uitbroeden.
Op een struisvogel-ei balanceren.
Daarna is het tijd voor een omelet struisvogel
vlees en broodje struisvogel. Mwah…ik ben matig enthousiast. De heren hebben geloof ik beter gekozen.
Vanaf de struisvogel-boerderij uitzicht over de Jorisbaai.
Gauw naar Jan Thiel Beach, eigenlijk vlakbij het Spaanse Water. Hier zijn de lekkerste strandbedden maar neem wel even je dikke portemonnee mee, he!
Jan Thiel-beach, luxe maar duur!
’s Avonds eten we bij Pasta & More waar ze een speciaal Vaderdag-buffet hebben. Lekker hoor! Helaas….geen foto’s gemaakt. Suf zeg!
Maandag 19 juni. We zitten al vroeg in de bijboot om, voor ons voor de tweede keer, naar de Westpunt te rijden en het Christoffelpark te bezoeken. We doen geen georganiseerde tour maar kiezen de rondrit met eigen auto. Er zijn eenrichtingsverkeer wegen die je door het park voeren. Af en toe is het heel steil en ik ben heel erg blij dat we dit niet te voet hoeven doen. Er is een ruïne van het voormalig landhuis Zorgvlied waar men verder niet veel over weet.
Je hebt er in ieder geval een mooi uitzicht over de noordzijde van Curaçao.
Landhuis Zorgvlied.
Op grotere hoogte vallen de vele bromelia’s op en baard-mos dat in symbiose leeft met z’n gastheer, de boom. Deze planten profiteren van de zeer vochtige zeelucht.
Bromelia’s en baard-mos.
We komen aan de voet van de Christoffel-berg waar een aantal net terug is gekomen van de zware wandeling (waarvan het laatste deel klauterend over rotsblokken) naar de top van de berg. De berg is 375 meter hoog maar door de hitte een uitdaging. Niet geschikt voor slipper-lopers (wij allemaal) en oudere mensen met matige conditie (ik).
We gaan dus door en vinden de voormalige koper-mijn. Teleurstellend voor de mensen, na al het gehak, want te weinig om werkelijk te mijnen.
De mislukte koper-mijn.
We rijden weer naar de ingang en beginnen dan aan het tweede deel aan de noordkust. Eerst rijden we door een dal waar duidelijk meer water is en mooie bomen en planten weelderig groeien.
Maar al gauw wordt de vegetatie weer gortdroog en zien we de kalksteen aan de noordkust die we al goed kennen van de noordkust van Curaçao.
Gortdroog aan de noordkust van het Christoffelpark. Uitzicht Op Boca Grandi.
Herbert en Remco met op de achtergrond de Christoffelberg.
En verder gaat het weer, naar de Boca Tabla grotten met op rots plafond inscripties die misschien duizenden jaren oud zijn, nog uit de tijd van de Arawak-indianen.
Er staat nu een lelijk groen draadijzeren hek voor omdat idioten er hun eigen tekeningen tussen gingen krassen.
De rotsen en een indianen-tekening.
We delen een te kleine kokosnoot.
Nog even een kokosnoot(je) nuttigen in de schaduw van de rotsen en dan op weg naar het STRAND!
We rijden naar het strand van Grote Knip, volgens Klaas en Just de mooiste beach van Curaçao. Het is er echter een beetje te druk naar ons zin en ook een beetje viezig op het strand. Jammer!
Uitzicht vanaf het strandbedje van Remco.
Achter in de middag rijden we terug naar Willemstad om helemaal doodop op ons eigen dek neer te strijken. Pfffff….het leek wel een werkdag zeg!
Ondertussen gaat er al paar dagen een gerucht dat er een tropische storm onze kant op komt. Deze is ontstaan op de Atlantische Oceaan maar kiest een weg die veel zuidelijker is dan normaal. Trinidad heeft er al zijn portie van meegekregen. Het viel allemaal reuze mee hoewel enkele daken voor vliegtuig gingen spelen… De Bojangles, nog steeds op Trinidad, die eindelijk zijn mast zou krijgen is wederom de pineut. Er is besloten dat alle boten aan de steiger uit het water op de kant moeten. Men wil geen enkel risico lopen. Dus weer oponthoud en de laatst overgebleven tuiger moet woensdag naar huis vliegen. Het wordt weer net even te spannend of het gehaald gaat worden. We leven met ze mee maar ‘better safe then sorry’! Wij leggen er in ieder geval een anker bij hoewel we een rotsvast vertrouwen hebben in onze Rocna. Herbert brengt ook wat extra lijnen aan door het oog aan de waterlijn. Zo…Zahree zal zo echt wel blijven liggen. De storm heeft wel alvast een naam gekregen…Bret. We hebben levendig email contact met de Agaathjes die verstoken zijn van internet op Los Roques maar wel via de SSB kunnen mailen en weerkaartjes binnen kunnen halen. E-mails vliegen over en weer met de onderwerpen: Bret heeft Pitt…Retteketet nog een beetje Bret…Bret en Breakfast…Het is voorbij met de Bret (van de Agaathjes’ zijde)..Bretje is geen pretje… Bret, je staat ermee op en je gaat ermee naar bed…en Helemaal niet brettig zeg! Zo houden we de moed er in, zullen we maar zeggen. Stiekem knijpen we hem wel een beetje natuurlijk. We laten de familie maar niks weten. Het is zo’n ieniemienie stormpje dat het in Nederland in ieder geval niet bekend is. Remco valt wel met de neus in de boter…uh…wind zeg! Het waait de hele week al irritant hard en we kunnen niet uitvaren voor een zeiltochtje naar een andere ankerplek en nu dit ook nog! Het hoort er allemaal bij! Overigens is in Trinidad Bret alweer voorbij én staat de mast van de Bojangles. Yeaaaah! Ze komen ook al snel naar het Spaanse Water. Gesjellug!!!!
Dinsdag 20 juni vinden we dat we zeker NOG een stranddag nodig hebben om van de Westpunt bij te komen. De wind is al stevig te noemen maar niet zo erg dat we niet van boord kunnen. Net voor vertrek ziet Herbert dat er voor de bilge onder de keuken een water-alarm is…wat nu weer? Blijkt voor de tweede keer het waterfilter gescheurd te zijn. Maar goed dat we even echt op zoek ging want deze lekkage gaat gewoon lekker door tot de watertank leeg is. Grrrrrrr! Een hoop werk om weer alles een beetje droog te krijgen en wat is er aan de hand met deze filters van Jabsco? Is de waterdruk op ons systeem te hoog? We menen van niet. Een reserve hebben we nog op voorraad en deze wordt voor de zekerheid stevig omwikkeld met tape. Toch maar op zoek naar een iets robuuster type.
Eindelijk kunnen we naar Jan Thiel beach. We kiezen weer voor de lekkerste bedjes en ondanks dat we zowat uit onze zwemkleding waaien is het er lekker toeven!
We eten gewoon op Zahree en verder lijkt het een opvallend rustige avond te gaan worden. Stilte voor de storm? Dat klopt want in korte tijd trekt de wind ineens aan, uiteindelijk tot boven de 60 knopen in de vlagen rond een uur of 10 ‘s avonds. Er is ‘s nachts een uurtje regen maar de hoeveelheden stellen niks voor. We slapen allemaal opvallend goed en tegen de ochtend is Bret gepasseerd.
Woensdag 21 juni. De langste dag van dit seizoen. Het wordt kort echt rustig maar dan trekt de wind weer stevig aan. De wind achter de storm is ook nog heel pittig dus ons is nog geen rust gegund, helaas!
Na de lunch gaan we van boord en rijden naar Seru Boca marina op het terrein van het resort waar Eef en Quirine hebben gelogeerd. We willen informeren wat het zou kosten om daar te liggen als we eind augustus naar Nederland vliegen. En misschien kunnen we er wel even op het strand terecht. Herbert is weer eens VEEL te eerlijk en zegt de bewaker als eerste dat we naar het strand willen en daarna ook nog dat we een gesprek willen over een ligplaats. Sukkel! Ik had dat toch andersom gedaan…hahahahaaa! Dat kan wel maar kost 15 dollar per persoon. Nou…laat dan maar zitten! Dan maar alleen informeren naar de liggelden. Het is wel iets duurder dan Curaçao Marina. We weten het nog niet. Nog even erover nadenken. Je mag je boot niet zonder bemanning op het Spaanse Water achterlaten. Als de douane dat in de smiezen heeft, kan je een stevige boete tegemoet zien en je boot kan zelfs verbeurd verklaard worden. Voorheen kon je iemand aanstellen om op je boot te passen maar als er iets gebeurde was de aansprakelijkheidskwestie een vaag verhaal natuurlijk. Vaak bleef zo’n boot dan ergens gestrand liggen en wie ruimt dat dan weer op? We kunnen het wel begrijpen dat de autoriteiten dat niet meer willen. En met Bret net achter de rug zijn we wel net eventjes wakkerder geworden. Ook hier kan een storm voor narigheid zorgen en dan kun je je boot maar beter in veilige handen geven. In Curaçao kan dat voor een niet-ingezetene met boot alleen bij deze twee marina’s.
Daarna is het Mambo Beach-time! Voor de laatste keer met Remco. We worden zowat gezandstraald maar door de bedjes wat te draaien is het net te doen. We luieren een paar uurtjes en rijden dan naar Punda. We hebben voor de laatste avond met onze neef ons oog laten vallen op de Gouverneur, een restaurant met uitkijk op de Sint Annabaai en de Emmabrug. Dit restaurant is aan de Otrabanda-kant. We zijn er rond half zes en pikken nog net happy hour mee, wat de prijs van de cocktails met de helft naar beneden brengt. Komt dat even goed uit! We hebben een tafeltje op het balkon maar een beetje weggestopt aan de zijkant dus het uitzicht op de brug die ‘s avonds leuk verlicht is kunnen we alleen genieten als we even gaan staan. Geeft niet; we zitten hartstikke leuk. Voor rust kun je in de prachtige binnentuin terecht, trouwens. Het menu is aantrekkelijk geprijsd. Ditzelfde kunnen we niet zeggen van de rode wijn. Duur, matig en nog gekoeld ook. Jammerrrrrrr.
Het eten is redelijk maar wij zijn enthousiaster over Brakkeput Mei Mei. Als het donker is gaat de Emmabrug open en gaat een loodsbootje en een sleper naar zee. De brug blijft heel lang open en daar komt een enorm containerschip binnen. Prachtig om te zien! Hij meert af aan onze kant van de kade. De achterkant is net voorbij ons restaurant maar het geraas van de generatoren en de bijbehorende dieselstank zijn nu ons deel. Nogmaals jammerrrrrrr hahahaaa!
Een enorm containerschip komt voorlangs.
Het achterschip naast de Gouverneur, stank!
Hoogste tijd om te gaan! Willemstad is erg gezellig ‘s avonds. Maar wij gaan tonnetjerond naar ons autootje en bootwaarts. Het is weer een leuke dag geweest.
De Gouverneur by night.
De Emmabrug; weer dicht en mooi verlicht.
Donderdag 22 juni. De dag van vertrek van Remco is aangebroken. Wat is de tijd weer voorbij gevlogen! Hij gaat nog 5 heerlijke weken in Colombia tegemoet! Remco loopt nog even goed zijn bagage na. Alles ingepakt? Ticket en paspoort bij de hand? Rond 9 uur vertrekken we met de dinghy diep liggend in het water, met rugzak en twee zakken wasgoed, naar de wal. We brengen het wasgoed naar een wasserette (het Washok, niet duur!) en rijden dan door naar het vliegveld.
Natuurlijk zijn we veel te vroeg dus we hebben alle tijd om nog even te kletsen en een lekkere ijs te eten. Maar dan is het tijd voor Remco om te gaan. Hij heeft een hele lange reis voor de boeg. Colombia is helemaal niet ver maar hij moet een paar keer overstappen, via Panama, om uiteindelijk de ochtend erop pas in Bogota aan te komen. Een laatste knuffel en een laatste zwaai en weg is ie. We hadden een fijne week samen. Dag lieve Remco, veel plezier in Colombia!
Een laatste knuffel.
Neefje weg….kan dit blogje ook weg! Als je je afvraagt: waar zijn toch al die foto’s? Veel met mijn mobiel gefotografeerd en gedacht dat ik ze allemaal op mijn pc had gezet. Uh….NOT…en toen ruimte gaan maken en alle foto’s weggegooid. STOMMMMMM!
Toch veel leesplezier.
