Donderdag 23 augustus. We hebben het voor ons doen vandaag druk want we gaan met vol tuig varen. Zonnetent opbergen, alle huiken eraf, lazy-jacks (waartussen het grootzeil op de giek kan vallen) weer stellen. We zijn dan altijd wel een half uurtje bezig en vinden onszelf dan al reuze actief! We hebben een tocht(je) van 17 mijl voor de boeg dus niet zo lang. Maar eigenlijk al vele weken hebben we te maken met zeer licht weer en onze zware Zahree wordt eigenlijk pas wakker bij windkracht 4 en dat wordt zelden gehaald dus we moeten letterlijk ‘alle zeilen bijzetten’ om wat vaart te maken. We hebben ook het donkerbruine (meer groene) vermoeden dat Zahree haar ‘zitvlak’ weer aardig begroeid is en dat geeft zeker een knoop per uur vertraging. Ach… we hebben geen haast. Maar één dezer dagen zal de schipper toch weer in de duikkledij moeten. Nog vóór 10 uur zijn we ankerop en zeilen kalmpjes over de West Penobscot Bay achter Lasell Island langs.
Richting Lasell Island.
Daar komen we bijna tot stilstand in het water en het duurt even voordat we weer uit de luwte zijn. Helemaal niet erg; er valt hier zoveel te kijken en te genieten. Het is één groot zeilersparadijs met ontelbare eilandjes en eilanden. Rotspartijen, doorkijkjes naar nog meer eilanden. Zeehonden houden ook van zonnen, merken we. We zien ze regelmatig maar ze zijn, net als de kleine dolfijntjes, niet erg gecharmeerd van mensen en boten. Eentje geniet enorm van de zon op zijn snuitje. Wij komen zo geruisloos aangezeild dat hij ons pas heel laat in de gaten krijgt en met de doodschrik met een enorme gang onder water verdwijnt. Maar ik héb hem op de gevoelige plaat!
De zonnende zeehond.
Overal scheuren de kreeftenbootjes van de ene kooi naar de volgende, enorme zwermen meeuwen achter zich aan die proberen de ondermaatse vis of afgedankte aas als eerste te pakken te krijgen.
Een kreeftenvisser.
Via de East Penobscot Bay varen we naar Bucks Harbor en het kleine plaatsje South Brooksville. We ankeren een beetje buiten op want naast en achter Harbor Island ligt het vol met moorings. Die kun je oppikken maar wij liggen liever aan ons eigen anker. Gratis en betrouwbaarder!
In South Brooksville is niets maar dan ook niets te beleven. Behalve de eindeloze rust van een heerlijke ankerplaats en de verrassing van één behoorlijk restaurant en zelfs een aanpalend winkeltje waar je wat basics kunt kopen. Wél een dikke portemonnee meebrengen!
Vrijdag 24 augustus. Het is een volkomen windstille ochtend en het duurt even voor dek en ander houtwerk droog is. Geeft ons de gelegenheid om rustig op gang te komen met koffie en ontbijtje en ons geestelijk voor te bereiden. Het moet er nu écht eens van komen. Het teak dek moet nog wat verder afgewerkt worden en het veel te lang verwaarloosde houtwerk van de reling en de kale plekken op beide masten moet opgeknapt worden. Al tijden hikken we er tegen aan. Lakwerk is een ramp gebleken. Totaal niet bestand tegen zon en zout water. We zijn er ook laks mee (grappig lak(s)! ). Het beste is netjes elk jaar een laagje aan te brengen en elke beschadiging even bij te werken. Nou… je raadt het al… wij doen dan niet wat het beste is!
Maar eerst even kijken naar drie kleine dolfijntjes die op jacht naar scholen visjes samenwerken in het opjagen. Twee wat grotere en duidelijk een kleintje dat steeds net ná zijn moeder zijn vinnetje laat zien en stijf tegen haar aanblijft.
Dolfijntjes in Bucks Harbor.
Maar nu moet het ECHT. Schuren en lakken!
Schuren en lakken. ook boven in de mast.
Zaterdag 25 augustus. Ik kan eigenlijk volstaan met: zie bovenstaande! Schuren en lakken.
Zondag 26 augustus. Schuren en lakken. De naambordjes hebben ook zwaar te lijden gehad. Het resultaat is nu ook een beetje vlekkerig. Zal nog wel bijtrekken denkt de schipper. Ik hoop het maar! Ergens… ooit… gaan we alle lak weer verwijderen en dan alles opnieuw! De stemming aan boord heeft zwaar te lijden van het werken. Tijd dat het weer klaar is en we lekker weer een stukje kunnen gaan varen!
Maandag 27 augustus. Hoewel de masten en de reling nog een laagje moeten krijgen gaan we vandaag toch weer een stukje verder en zullen dan in de middag nog een laagje aanbrengen. Er zou wat wind komen maar die laat langer op zich wachten dan gehoopt. We doen de 7 mijl naar de ankerplaats van de wereldberoemde houtbewerkingsschool Wooden Boat School op motor met een piepklein beetje hulp van de genua. We varen door de wonderschone Eggemoggin Reach, tussen het vaste land en Deer Isle en wij passen gelukkig precies onder de vaste brug door (26m doorvaarthoogte). Ziet er eng uit, zegt Herbert; ik durf niet eens te kijken) want lange tijd lijkt het of je dat niet gaat redden.
De vaste brug waar we nét onder door kunnen.
De Wooden Boat School geeft vanaf juni tot en met september cursussen bootjes bouwen maar ook andere houtbewerkingcursussen maar ook zeillessen in prachtige door hen zelf gebowde zeilbootjes. Na de lunch gaan we er heen. Er is zelfs een kampeerterrein waar de cursisten kunnen verblijven. De lessen zijn in volle gang dus we mogen in dat gebouw niet naar binnen, helaas. Meest mannen, natuurlijk, maar toch ook TWEE vrouwen! De meeste boten worden om bestaande mallen heen gebouwd maar er zijn ook cursussen om zelf zo’n mal te leren maken. In een loods spreken we twee stafleden die van alles uitleggen. Hartstikke leuk! En één van hen is überlief! Hij biedt aan zijn auto aan ons uit te lenen om boodschappen te doen. Dat is een half uur rijden met de auto dus dat doen we maar niet. We kunnen het nog wel een paar dagen uitzingen met de voorraad maar zó lief aangeboden! Misschien dat we nog eens terug gaan naar deze plek om ook een cursus te volgen. Herbert zou nu wel al willen!
Het botenhuis bij de Wooden Boat School.
Even bij een cursus naar binnen gluren….
Een bootje ‘in the making’.
Zahree voor anker bij de Wooden Boat School.
Dan gaan we weer aan boord voor ons ‘lapwerk’ (lakwerk). We hopen maar dat ze van de Wooden Boat School niet langs komen en zien dat we alleen maar het lakwerk oplappen want we zouden ons werkelijk dood generen. Hahahahaaa!
Daarna lekker een wijntje en een chippie en een lekkere maaltijd. De stemming is gelukkig weer wat beter tussen de echtelieden!
Weersverandering?
Dinsdag 28 augustus. Aanvankelijk begint de dag geheel in blakte maar om half 1 komt er een briesje en gaan we ankerop voor een tochtje van 17,5 mijl naar Mount Desert Island. We hebben onze ‘luie’ zeilen weer op, dus de beide stagfokken, genua en de visserman.
Mount Desert Island op de achtergrond.
De wind gedraagt zich als een grillige tiener en kakt uiteindelijk in. Gelukkig hebben we wel wat stroom mee en valt uiteindelijk rond 5 uur in de middag het anker vlakbij de ingang naar het ‘fjard’ (Amerikaans voor fjord) van de Somes Sound. Overigens een super ankerplek. We wilden eigenlijk bij South West Harbor ankeren maar daar lag het helemaal vol met moorings. Klein pechgevalletje; een van de ankerrollen blijkt gebroken. Dat wordt weer reparatiewerk voor mijn arme schipper.
Voor anker vlak voor de Somes Sound, Mount Desert Island.
Woensdag 29 augustus. We gaan even wat praten bij een Amerikaans stel, Martha en Peter, op hun boot de Seahawk waar we ook een Zwitsers cruisers stel, Thomas en Gabrielle, treffen. een beetje navragen waar we kunnen aanleggen, wat de moeite waard is… Altijd handig en gezellig om ervaringen uit te wisselen. Zij gaan vandaag al verder de Somes Sound in. We hopen ze later nog eens te treffen. Volgens Martha en Peter is South West Harbor niet helemaal ‘je dat’ maar we gaan toch maar even kijken. Onderweg passeren we een jong stel, moeizaam roeiend tegen de stroom in. ‘Liftje?’…. ‘Heel graag!’. Het is een Russisch stel uit Moskou en we raken een tijdje aan de klets over Moskou, Rusland en Poetin. Super leuk stel en we hebben meteen een uitnodiging op zak om langs te komen als we ooit….
Maria en Denis uit Moskou.
En door gaat het weer naar South West Harbor. Inderdaad…. er is niet veel aan.
South West Harbor… mwah!
We hebben gezien dat er een supermarkt, de IGA Southwest Food Mart, is en we moeten wel weer eens een beetje inkopen doen. We leggen onze dinghy op het strand bij de tennis/golfclub.
De dinghy op het strand bij de tennisclub.
Niet geheel legaal maar we worden vriendelijk toegeknikt door personeel in golfkarretjes dus het lijkt oké. Het is een kwartiertje lopen naar de winkel en dat is lang genoeg. Pfoe… wat is het HEET! Ik heb verschrikkelijk veel zin om, net als wat kinderen, van de rotsen van het dammetje van de Norwood Cove te springen. Het opkomende water maakt er een stroomversnellinkje.
De airco in de supermarkt is reden genoeg om daar dan maar lekker lang te blijven hangen, hahahaaa! Achter in de middag koelt het lekker af en is het weer lekker ‘chillen’ op het dek van Zahree. Toch maar niet zwemmen. We zitten al aardig noordelijk en het water is nog maar 14 graden! Brrrrr!
Alweer zo’n rustige avond bij Mount Desert Island.
Donderdag 30 augustus. Om half 10 gaan we met opkomend tij en somber weer door de Somes Sound. Bah… het begint nog echt te regenen ook!
Met regen door de Somens Sound, Mount Desert Island.
Net na 11 uur gaat het anker er na 4,5 mijl alweer in. We liggen nét achter de Seahawk en de Maselle. Gelukkig klaart het heel snel op en we gaan met de dinghy naar een heus dinghy dock. We negeren de aanwijzing om 15 dollar te betalen (per dag) voor het gebruik ervan. Overigens is er ook geen bus of zo waar je het geld in zou kunnen doen.
Uitzicht over de ankerplaats bij Somesville.
We willen naar het ‘plaatsje’ Somesville maar lopen eerst de verkeerde kant op. Suf! Somesville is maar een paar huizen, maar heeft wél een museumpje en een heel veel gefotografeerd wit bruggetje. Somesville is de landingsplaats van Abraham Somes die hier in 1761 als eerste Europeaan een nederzetting stichtte. Het kleine huisje is het oudste huisje van heel Mount Desert Island. Het bruggetje is van veel latere datum. Het kleine museum is erg leuk, met 14 ‘introductions’, voorwerpen of afbeeldingen die ieder verwijzen naar een periode of gebeurtenis in de geschiedenis van het eiland.
Museum en bruggetje van Somesville.
De omgeving is ook de moeite van een wandelingetje meer dan waard. De Brookside Road loopt langs een watertje naar het mooie Somes Pond. Verschillende ‘vistrappen’ zorgen er voor dat zeevis kan migreren van het zoete water van het meer naar het zoute water van de Somes Sound. Vooral de ‘striped bass’ is hier erg mee in zijn nopjes!
Een ‘vistrap’.
Via dat weggetje vinden we ook Brookbridge Cemetery waar veel ‘early settlers’ en hun afstammelingen begraven liggen. Maar ook Marguerite Yourcenar, de beroemde schrijfster, die lang op het eiland gewoond heeft. Na wat zoeken vinden we haar simpele grafsteen. Ik leg een nieuw bosje bloemen naast haar steen om haar te eren.
Borookbridge Cemetery en het graf van Marguerite Yourcenar.
We lopen ook nog even naar het Acadia Repertory Theatre iets verder langs de weg. Somesville is dan wel ieniemienie maar het heeft wél een echt theater met de hele zomer voorstellingen. Ook zo hedenavond en we kunnen nog kaartjes kopen. Ach nee… we doen het toch maar niet.
Daarna terug nog even langs de bibliotheek, zelfs die hebben ze! Jammer… dicht vandaag maar buiten kunnen wel een prima wifi signaal oppikken. Dus even krantje binnenhalen etc.
Vrijdag 31 augustus. We hebben uitgezocht dat we de gratis parkbus bij Somesville kunnen nemen om naar Bar Harbor te gaan. Daar willen we een tourbus pakken om een beeld te krijgen van het prachtige State Park Acadia. We gaan even bij Thomas en Gabrielle van de Maselle langs. Zij zijn ECHTE hikers en wandelen zonder met de ogen te knipperen zo 5 uur achtereen. Ik ben voorzichtig met mijn achillespezen die eindelijk toch echt beginnen op te knappen. Daar ben ik heel erg opgelucht over want ik kreeg het idee dat het chronisch geworden was en dat ik nooit meer een stuk zou kunnen wandelen. Dus nu is het zaak rustig op te bouwen en geen uren omhoog of omlaag te lopen. We hangen ook nog even aan de Seahawk maar Martha en Peter die gaan vertrekken naar Roque Island. Misschien ontmoeten we ze later nog want ze zijn ook op weg naar Nova Scotia.
We lopen gevieren naar de opstapplaats van de bus bij de bibliotheek. Het is super geregeld op Mount Desert Island. Om al teveel autoverkeer tegen te gaan kun je de busjes die op veel plaatsen rijden gratis nemen en die brengen je direct in het park of bijvoorbeeld naar Bar Harbor waar je dan op een ander busje kan overstappen. 29 augustus is wel het naseizoen schema ingegaan dus er rijden er niet zoveel meer, helaas. In Bar Harbor gaan wij op zoek naar kaartjes voor de Olistrolley, die ons in 2 1/2 uur zo ongeveer door het hele Acadia Park zal rijden. Thomas en Gabrielle stappen op een andere bus richting de startplaats van ‘het echte werk’! Voor we de bus in moeten hebben we voor mij nog wel even echte Nordic Walking stokken gekocht. Gabrielle is fysiotherapeute en raadde mij dat zeer aan om mijn lopen te verbeteren. Ik ga daar maar eens naar luisteren….
Bar Harbor.
Bar Harbor is heel toeristisch en ook een stadje dat regelmatig door cruiseboten wordt aangedaan. Een stukje uit de kust zien we de Veendam liggen en ‘bosjes’ Indiase mensen worden met de oranje transfer-bootjes van het schip op de kade gedeponeerd. Druk in het stadje dus. Wij hebben plekjes in de trolley kunnen bemachtigen en met het gezellige geklets van de chauffeur die dat werkelijk 2 1/2 uur aan een stuk volhoudt, gaan we op pad. Het is een prachtige en relaxte rit en we stappen 3 x een kwartiertje uit om te kijken en te fotograferen
In de Olistrolley.
Een stop bij de Thunder Hole. Weinig ‘thunder’ want de zee is spiegelglad.
Stop bij Jordan Pond, met de twee ‘bubbles’ op de achtergrond. (tieten eigenlijk….)
Vanaf Cadillac Mountain.
Aanvankelijk hadden we het plan om uit eten te gaan en pas de bus van 20.00 uur terug te nemen maar na de lunch en nog een uurtje langs het prachtige pad langs de oceaan gewandeld te hebben doen we nog snel wat boodschappen bij de Hannaford en nemen toch maar een bus eerder. We kunnen onze buschauffeur makkelijk over halen om nog even 10 minuutjes te wachten tot Thomas en Gabrielle er ook zijn zodat die ook nog aansluiting hebben. We staan zo weer bij de Somes Sound. Nog even langs de bibliotheek die ook vandaag dicht is maar de wifi laat zich niet door een dichte deur tegenhouden! Gabrielle geeft me snel even een Nordic Walking- lesje. Even wennen maar ik loop gelijk een stuk harder! 
Daar ga ik met mijn nieuwe stokken.
Wat liggen de boten er mooi bij!
Thomas en Gabrielle van de Maselle.
Thomas en Gabrielle komen bij ons eten. Ze zijn verwoed paddenstoelen-zoekers en ook vissen ze fanatiek en zoeken bij laag water mosselen en andere eetbare schelpdieren. De paddenstoelen zou ik al helemaal niet aandurven en ook de schelpdieren eigenlijk niet. We hebben gehoord dat ze in deze buurt ziek kunnen zijn. Maar de paddenstoelen saus die de Maselletjes meenemen is werkelijk zalig! We smullen allemaal en hebben het erg gezellig. Morgen gaan we nog even voor vertrek bij ze op de koffie.
Zaterdag 1 september. Onze lieve schoondochter Elsemieke is jarig. Gefeliciteerd lief grietje!
Wij drinken al vroeg koffie op de Maselle koffie. Erg gezellig en wat is het jammer dat we niet wat meer tijd met Thomas en Gabrielle kunnen doorbrengen. Zij gaan vandaag al de derde dag op rij een stevige hike maken, maar nu meer in de buurt van Southwest Harbor, overigens ook onderdeel van het Acadia Park.
Selfie met de Maselletjes.
Wij varen een stukje terug naar Valley Cove. Vanaf het strand daar kun je een ook een mooie wandeling maken, de Flying Mountain Trailhead. Een prachtig uitzicht over de Somes Sound is onze beloning. Een klein beetje klauteren tijdens het eerste deel is nu BIJNA een plezier nu ik mijn stokken heb!
Flying Mountain Trail Head.
Vanaf het strand ligt Zahree er mooi bij.
’s Middags schuren we de reling nog een keer en geeft Herbert die nog maar weer eens een laklaagje. Genoeg gedaan voor vandaag! RUST!
De reling krijgt nog een laklaagje.
Zondag 2 september. Vandaag is neef Jeroen jarig. Gefeliciteerd neefie! De hele familie van mijn ‘kant’ is dit weekend aan het kamperen op Rabitt Hill in Nieuw Millegen. Vorig jaar waren we er bij maar dit jaar niet. Dus deze keer delen we niet in de verjaardagstaart van Elsemieke en Jeroen en missen we de gezelligheid. Mweeeeeeh! Gelukkig zijn we in december er wél bij als we het ‘Holletjes’ weekend hebben.
Wij gaan al om 9.00 uur ankerop voor de 18 mijl naar Prospect Harbor aan de Gouldsboro Bay. Het is weer een baai verder dan de Mount Desert Narrows en weer een stukje dichter bij Canada. Na een uurtje op de motor die een beetje moest helpen bij gebrek aan wind, kan eindelijk die lawaaipapagaai uit. Om 2 uur ‘s middags gaan we voor anker en we zijn het enige bezoekende jacht. Sowieso begint het nu echt heel rustig te worden in dit deel van Maine. De vakantieperiode is voorbij en varen hier steeds minder boten. Behalve de lobster vissersboten dan. Daarvan zijn er nog steeds heel erg veel!
In Prospect Harbor gaan we gaan we gauw aan de wal want op internet hebben we gevonden dat we met de laatste gratis bus die van de Schoodic Peninsula, ook onderdeel van het Acadia National Park, langs Prospect Harbor komt en uiteindelijk naar de ferry gaat die naar Bar Harbor vaart. We willen in Winter Harbor uitstappen; kijken of er nog iets te doen is en de supermarkt daar bezoeken. We hebben nét nog even tijd voor een bezoekje aan de Salty Dog Gallery waar Dean Kotula de scepter zwaait. Beneden kun je allerlei grappige dingen kopen en boven is de galerie waar zijn prachtige foto’s hangen. Die kun je ook kopen.
Dean Kotula, Salty Dog Gallert, Prospect Harbor.
Dean nodigt ons uit om later die middag bij hem een drankje te komen ‘doen’ . Ook biedt hij aan dat als we geen lift kunnen krijgen op de terugweg dat hij ons wel even komt halen of een kennis vraagt om dat te doen. Zo ongelofelijk aardig! De bus komt er nu snel aan dus we nemen gauw afscheid en zijn in 20 minuutjes in Winter Harbor. Hier is iets meer te beleven dan in Prospect Harbor. er is bijvoorbeeld een soort Winkel van Sinkel, enkele restaurants, wat galerietjes en dus die supermarkt. Én er is weer een bibliotheek. Helaas dicht maar als Herbert op zijn tenen gaat staan en de telefoons voor het raam houdt is het signaal nét sterk genoeg om de NRC binnen te halen.
Daarna gaan we langs de weg staan met de duim omhoog. Ik heb er aanvankelijk weinig vertrouwen in maar al na 5 minuten stopt er een alleraardigst ouder echtpaar die ons graag even naar Prospect Harbor rijdt. Ze hebben ook altijd gevaren hoewel dat helaas nu niet meer gaat. We worden keurig met de boodschappen bij de steiger afgezet. We brengen de boodschappen naar Zahree en gaan weer naar de wal waar we Dean net treffen bij het sluiten van de winkel. Eventjes later zitten we met een drankje en heerlijke knabbel dingetjes onder zijn ‘porch’ over de baai en onze eigen boot uit te kijken. Dean heeft heel veel verschillende dingen gedaan in zijn leven. Veel gereisd, waaronder naar India waar hij prachtige foto’s heeft gemaakt. Maar daarnaast ook werkelijk overal gewerkt, ook op zee. 
Op bezoek bij Dean Kotula.
Als het gaat schemeren verhuizen we naar Zahree en laten we Dean de boot zien en eet hij bij ons aan boord. We hebben een super gezellige avond en… ik vergeet foto’s te maken. Grrrrrr! We maken het niet laat want morgen moeten we ultra vroeg weg.
Maandag 3 september. We gaan al om 7.00 uur ankerop en er staat best een lekker windje. Zo moeten we de 30 mijl naar Roque Harbor vlot kunnen overbruggen. Nog in de haven hijsen we de zeilen en richt ik de neus van Zahree welgemoed richting open zee om vrijwel direct vast te komen zitten aan een lijn van een lobsterpot. Oooo noooooo! Nog een geluk dat we de motor al hebben uitgezet! We zijn erg gemakkelijk geworden met de lobsterpotten omdat met onze lange kiel ze meestal probleemloos onder het schip door gaan. Nu zal de lijn toch om een schroefblad zitten vrezen we. Met een beetje gemanoeuvreer met het roer schiet het touw gelukkig weer los maar weten we zeker dat de kooi van deze visser best een paar metertjes verderop ligt. En door maar weer! De stevige wind lijkt alleen in de haven te staan want we vallen een beetje stil, ook doordat we nu wat aan het slalommen geslagen zijn. Toch maar even de motor bij totdat we de meeste lobsterpotten vrij hebben gevaren. We hijsen ook de visserman erbij, toch altijd best even een klusje. Tegen half 10 wordt het helaas steeds mistiger en de wind laat het ook een beetje afweten. Balen! We zien geen hand voor ogen maar horen wel de lobster vissers rondom ons varen. Zij hebben met dit weer fel schijnende lampen voorop en we hopen maar dat ze ons op radar ofzo zien. Geen van allen hebben AIS; in ieder geval geen transmitter. Pas als we vlakbij Roque Island zijn begin het ineens te waaien. Ja duh… nu hoeft het niet meer. Vlakbij de ankerplaats doemen uit de mist enkele zeilboten voor anker op, waaronder de Seahawk. Leuk! Tegen 4 uur ‘s middags valt het anker in uitstekende ankergrond, zand. Wel jammer dat de gerepareerde ankerrol de Pijp weer aan Maarten geeft. Het zal hier vast prachtig zijn maar daar zien we niks van, zulke dichte mist is er. We gaan nog even gezellig op de borrel bij Peter en Martha die een olielamp hebben aangestoken zodat we ze kunnen vinden. Erg gezellig is het maar we gaan op tijd naar Zahree. Herbert heeft de hele dag wacht gehouden en in de mist getuurd en daar word je toch ook best gaar van. Morgen hopen we op beter weer.
Dichte mist bij Roque Island.
Dinsdag 4 september. Martha en Peter drinken, voor ze vertrekken naar Grand Manan in Canada, nog een bakkie koffie bij ons.
Martha en Peter op de koffie.
En inderdaad… het is nu prachtig weer. We hebben uitzicht op een prachtig strand. Zandvoort maar dan mooier! En bijna helemaal voor onszelf! Al gauw moeten onze gasten weer vertrekken. Ze willen graag profiteren van de paar knopen sleurstroom in de Bay of Fundy richting Grand Manan. Misschien zien we ze ergens langs de kust van Nova Scotia weer. Herbert repareert de ankerrol weer. ‘s Middags gaan we met de dinghy naar het strand. Ik nog optimistisch in badpak want het is warm maar zodra ik een teen in het water gestoken heb ben ik genezen. Getver… wat KOUD! Roque Island is in privé bezit en de eigenaren geven boaters wel toegang tot het strand maar verder mag je niet want dat zou de kwetsbare natuur kunnen schaden. Wij doen toch een beetje burgerlijk ongehoorzaam en nemen een pad om naar de andere kant van het eiland te komen en een kijkje te nemen in de Englishman Bay. Op het pad erheen worden we van alle kanten belaagd door vliegend onderkruipsel dus we spoeden ons gauw terug naar het strand. De dinghy hadden we een flink eind op het strand getrokken voor opkomend tij en na een fotosessie met Zahree op de achtergrond kunnen we de bijboot draaien en naar boord gaan.
Het prachtige strand van Roque Island, Zahree op de achtergrond.
Ook daar veel vliegen. Weer die zwarte krengen die bijten alsof ze wespen zijn. We haten ze en veel eindigen als vissenvoer naast de boot. We vluchten naar binnen en deurtje en luik gaan dicht. Pas als het donker wordt gaan de vliegen naar huis en naar bed. Maar ja… dan komen ineens muggen als vliegmachines opzetten. Grrrr…..!
Bijna alleen bij Roque Island.
Woensdag 5 september. En weer is het zo’n prachtige dag. Maar dat vinden de vliegen ook die wel een opleving lijken te hebben en zich nog en masse hebben weten te reproduceren vóór de herfst en de winter invallen. Geen sprake van dat we nog eens naar het strand kunnen. Het is gewoon een zwarte invasie. We besluiten te vertrekken richting Jonesport, een vissershaventje zo’n 5 mijl van hier. We kunnen daar nog wat boodschapjes doen en ons voorbereiden op de oversteek naar Yarmouth, Canada. We laten het plan schieten om donderdag achter in de middag te vertrekken omdat er onweer entijdelijk harde wind wordt verwacht. Er lijkt zich nu een mooi weergaatje op zaterdag aan te dienen. In Jonesport is het even zoeken naar een goede ankerplek. In de kleine havenkom zelf is het bij laag water net te ondiep voor ons. Buiten zijn wat grote mooringballen maar we weten niet van wie die zijn. We bellen met de marina en die geeft een telefoonnummer van de harbormaster John Church. Ondertussen gaan we voor anker achter de lobstervissers voor Beals Island en het anker pakt meteen. Prima! De havenmeester belt keurig terug en vertelt dat we een van de grote oranje boeien kunnen oppikken maar ja… nu liggen we al prima. Ik vergeet ook te vragen of de moorings gratis zijn maar nu hoeven we in ieder geval niets te betalen en sowieso vertrouwen we onze ketting en Rocna meer dan moorings waarvan we niet weten wanneer voor het laatst naar de touwen gekeken is. Na de lunch gaan we naar de overkant en mogen ankeren bij een van de vissers. We wandelen zo’n half uurtje naar de supermarkt en daarna weer een half uurtje terug. Ook hier hadden weer makkelijk een lift kunnen regelen maar we moeten toch af en toe de benenwagen gebruiken. Op de terugweg plukken we een flinke hoeveelheid bramen en is ons toetje voor vanavond geregeld. Mét slagroom natuurlijk!
Zahree voor anker in de Moosabec Reach bij Jonesport.
Donderdag 6 september. Je kunt ‘s ochtends al zien dat er een kleine storing gaat overkomen. Toch willen we nog naar de kant. Na de lunch gaan we met de dinghy naar het dock in Sawyer Cove. Het begint al een beetje te spetteren maar de ergste regen gaat zuidelijk aan ons voorbij. Er is een prima hardwarestore waar Herbert helemaal blij wordt van een nieuwe supersonische waterpomptang. We gaan weer verder naar Hamilton Marine die ook super gesorteerd is. Maar er staat niks op Herbert zijn lijstje dus verder naar de bibliotheek waar het internet helaas super is. Terwijl we daar prins(es)heerlijk zitten regent het even wat harder maar daarna knapt het lekker op en is het meteen weer hartstikke warm.
Moosabec Reach, slecht weer ontwikkelt zich.
We gaan naar Moosabec Mussels waar een lieve mevrouw de eigenaar opbelt of hij een zakje mosselen voor ons heeft. Ja hoor, hij komt eraan! We bewonderen het skelet van een of andere zeevogel waarin een lampje gemonteerd is. Als je ‘s avonds in het donker hier loopt schrik je je vast een ongeluk hahahaaa! Daar is John al en hij heeft een flink net van 6 pounds voor ons. Dat is zeker genoeg. Mmmmmm! De lieverd geeft ons ook nog een lift terug naar de steiger en zo zitten we met onze buit al weer gauw op de boot. En LEKKER dat die mossels zijn! Foto mislukt… grrrrr!
De enge vogel en Herbert met de buit, MOSSELEN! Mmmmmmm!
Vrijdag 7 september. Er is een prachtige hike in Great Wass Island Preserve. Het eiland is met een kleine dam verbonden is met Beals Island.
Dam tussen Beals en Great Wass Island.
20 minuutjes fietsen over bijna vlakke weg. We kunnen de dinghy weer bij een visserij pier achterlaten en we gaan op onze Bromptonnetjes op weg. Dat bijna vlak dat Google Maps aangaf is zo vlak nog niet maar met af en toe wat lopen en een beetje zoeken komen we bij het begin van de trail. We hebben er zin in! Het is inderdaad een prachtige wandeltocht. Op het rotsachtig gebied ligt eigenlijk maar een heel dun laagje grond. Alleen de Jackpine weet zich hier letterlijk staande te houden. De vegetatie is bijzonder doordat dit deel van Maine zover oostelijk in de oceaan steekt dat het een zeer vochtig en uitermate koel klimaat kent. Veel zeldzame planten, bomen en mossen zijn er te vinden. Via plankenpaden worden ‘plukjes’ van deze vegetatie tegen mensenvoeten beschermd. Blauwe veegjes verf geven aan hoe de trail loopt. Maar weinig mensen vinden hun weg naar deze ‘hidden gem’. Er zijn twee trails uitgezet; Little Cape Point Trail en Mud Hole Trail. Beide trails zijn met elkaar verbonden over de rotsen aan het strand. Pittig bij elkaar maar goed te doen. Wat balen nu dat ik mijn stokken vergeten ben. SUKKEL! Ik had ze nu goed kunnen gebruiken. Herbert vindt gelukkig een mooi natuurlijk exemplaar. Een stok helpt echt enorm! We doen ongeveer 3 1/2 uur over bijna 9 km.
Bospad en klauteren over stenen.
Dit was een slang, vermoord door iemand. Waarom?
Het is opkomend tij.
Zelfs nog een stukje aan een touw afdalen.
Delen van de vegetatie worden met houten planken pad beschermd.
Jackpines staan meer op dan in de grond.
We beginnen net steeds meer te struikelen van vermoeidheid en dan zijn we er ineens. Pffff. Nu nog even terug fietsen. Maar we zijn er dan ook zo en we trakteren onszelf op een heerlijk softijsje. Op de steiger zijn de mannen hard aan het werk. Er zijn weer heel veel lobsters gevangen! Dag heren!
Hard aan het werk met de vangst van vandaag.
Zaterdag 8 september. Ja het gaat gebeuren. Vandaag gaan we vertrekken naar Yarmouth in Canada waar, als het goed is, de K’dans en de Bluenose al voor anker zullen liggen. Ik rammel als een gek op mijn PC om dit blog af te krijgen want we gaan zo nog even naar de bibliotheek om dit blog te uploaden en de zaterdagkrant binnen te halen. De CASC is al gebeld en er staat genoteerd dat we uit de States vertrekken en het cruising permit wordt stopgezet. Dat is trouwens voor ons niet zo belangrijk want die hebben we maar tot eind september laten lopen. Voor andere cruisers is de permit stoppen wel belangrijk als je maar voor korte tijd naar Canada gaat en weer terugkeert voor een nieuwe periode in de US.
Mooi moment om dit blog af te sluiten! Maine is voor ons een enorme topper gebleken. en we zijn hier nog lang niet uitgekeken! MAINE: WE KOMEN TERUG!
Voor nu, lieve bloglezers, tot de volgende post!
