Sogndalstranda - Flekkefjord

Donderdag 31 juli. Morgen is het alweer augustus! Wat vliegt die zomer toch voorbij zeg!
Vanochtend hoefden we niet vroeg weg van onszelf. Ik kreeg heerlijk ontbijt op bed van mijn schipper. De schat…
Al de hele nacht en de vroege ochtend had het hard uit de hemel gepiest. Maar langzaamaan werd het lichter en brak zelfs een waterig zonnetje door. Westelijk van ons bleven loodgrijze wolken regen beloven maar de kant waar wij op gingen zeiden voorspelden beter weer.
Tijd voor de afvaart. Ankerop ging nog allemaal heel professioneel maar bij het optuigen ging het even giga-mis. Met een harde boink liet de rotsbodem van Noorwegen weten dat er beter op de kaart gekeken moest worden. Aan het stuur? Ik ahum…
Ik vond wel dat ik een ijzersterk excuus had. De plotter staat op het noorden boven dus als vrouw vind ik dat lastig aflezen want de neus van het schip wees zuid-west-waarts en dat ziet er op de plotter uit of je schip naar je toe vaart. Ik zie de plotter liever in de tom-tom modus…dus kaart boven is waar je naar toe vaart.
Verschil tussen man en vrouw: vrouwen zie je ook altijd kaarten omdraaien toch? Daar doen mannen vaak wat lacherig over… Nu viel er weinig te lachen. Er vielen wat harde woorden, zullen we maar zeggen. Herbert had gezegd dat het diep was en ik moet gewoon beter kijken.  Steeds wisselen van instelling van de plotter is ook link dus de schipper gaat het nu een tijdje op mijn manier proberen…
Hoe zou dat op andere boten zijn? Ik denk dat ik eens een enquetetje start!
Gelukkig schoven we er niet op of zo. Het was gewoon als een soort kademuur en we lagen godzijdank praktisch stil om het grootzeil te hijsen.
Daarna ging alles weer van een leien dakje (behoudens de onderlinge sfeer dan).
Op zee was het goed te zeilen. Een windje tussen drie en vier Beaufort en zeer ruim van achteren. Het was me dus weer een gerol van hier tot Tokio want de zuidkust van Noorwegen is nu lager wal. In dit gebied loopt de diepte ook zeer snel op en staat bekend om zijn gevaarlijke zeeën als het echt hard waait. Dat was nu niet het geval gelukkig.
Na een mijl of 10 kwamen we in de monding van de Hidrasundet. De golven kwamen nu bijna van achteren en dat was al heel wat beter uit te houden.

Aanloop van de Hidrasundet

In de smalle sundet kregen we te maken met het tunnel-effect (Venturi-effect noemt men dat)  tussen de twee rotswanden van het eiland Hidra en het vasteland. Aan bakboord voeren we langs grote basins met kweekvis die je hoog uit het water zag opspringen. De meeuwen vlogen er hoopvol langs maar kunnen daar geen visjes snaaien omdat men er netten boven gespannen heeft.

Rechts zie je misschien de viskwekerij. En de schipperse…nog steeds in een niet al te best humeur!

Aan het einde van deze sund volgden we in eerste instantie het veer om langs het plaatsje Andabeloya de toch al krappe doorgang te nemen en bakboord uit te kunnen naar het Stolsfjord.

We volgen gewoon het veer.

Gauw werd nog de koers verlegd om af te steken via een doorgangetje van een krappe 30 meter…maar het voelde als minder hahahaha! Alles ging prima natuurlijk.

Oeiiii….smal!

Daarna nog door het Lafjord. Wind tegen dus vlot aftuigen en ons voorbereiden om aan te leggen in Flekkefjord.

We naderen het stadje Flekkefjord.

We zagen een prima gastensteiger maar die was dwars op de wind en erg laag. We zouden er op gedrukt worden en vinden dat met ons gewicht niet helemaal je van dat…dus nog even verder kijken. Langs de kaden lag van alles wat niet meer vaart maar wel plek inneemt en andere kleineer en grotere schepen. Net zo dat we er niet tussen pasten. Er was een mooie plek voor het terras van de bakker. Dus daar meerden we even af om te eten en een plan te trekken. Ook kochten we appel-caramel gebakjes als toetje vanavond. Een allervriendelijkste dame en heer die ons hadden geholpen met afmeren belden even voor ons naar de havenmeester en deze kwam niet verder dan een plek helemaal buiten het stadje. Mwah…maar we hadden geluk. Een bootje ging net weg en de eigenaar ervan bood ons aan een ander klein bootje even te verleggen en toen pasten we precies. Het kleintje past mooi onder onze boegspriet. We liggen hier super beschut en niet bij de cafés!

Een lekkere beschutte plek in Flekkefjord.

Daarna hebben we het stadje bekeken. Mooie oude houten huisjes. Het hout is hetzelfde hout als waar de palen waarop Amsterdam gebouwd is, van zijn. Sowieso gingen erg veel Noren uit Flekkefjord in de 17e eeuw naar Amsterdam om daar een bestaan op te bouwen. In Flekkefjord is men er erg trots op deze connectie met Amsterdam te hebben.
Maar ook hier zagen we prachtige huisjes maar toch in deplorabele onderhoudstoestand. Is het gemakzucht? Kunnen ze het niet betalen? Zijn het huurhuisjes en laat de eigenaar het erbij zitten? We weten het niet…

Aan de wandel in Flekkefjord. Waar is de actie?

 

Mooi straatje met witte houten huisjes.

 

Een Grand Hotel hebben ze ook in Flekkefjord.

We zijn nu weer aan boord. Het is weer prachtig weer geworden. We zitten nu aan de goede kant van Noorwegen. De westkant heeft de komende dagen regen. Het zuiden is beter af. Mazzelllll!
Even de thee weg slobberen en dan aan mijn schippertje een wijntje vragen! Het schijnt dat ik er een overjarig blikje worst met een sausje bij geserveerd krijg! Yeahhhhh!
Straks makreel die ik vanochtend al in de oosterse marinade heb gelegd en vanavond misschien party-time in een Noorse kroeg! Met wifi hoop ik! Mijn laptop neem ik dan even mee!
Morgen willen we naar Farsund nog iets oostelijker aan de zuidkust.

Tananger - Sogndalstranda

Woensdag 30 juli. Al om 6 uur is er leven bij ons in de slaaphut. We zijn allebei wakker en geloven er niet meer in dat we nog weer verder kunnen tukken. We staan maar op en ontbijten gapend en vertrekken om 7 uur.
Het lijkt wat te waaien maar dat was een schijnbeweging van de wind. De motor moet een tijdje helpen. Er staat op zee een vervelende deining. echte lager wal-golven. En als je dan niet een lekker vaartje kan maken wordt Zahree meer een kermisattractie dan een zeilboot!

Vervelend water…

Later steken we iets verder in zee en trekt de wind per uur een knoopje aan. Als we kunnen afvallen en langzamerhand de zuid-west punt van Noorwegen dwars hebben trekt de wind aan. Het is vandaag de dag van de mooie luchten.

Krijgen we die..of krijgen we um niet?

Buien naderen en schampen ons met wat regen. Wel een mooie snelheid om te vissen en ….wat zal Rutger trots zijn op ons…we hebben twee vette makrelen aan de haak. Jullie weten onderhand wel hoe we met hun koppen omgaan…Vanavond zijn mij pannenkoeken beloofd maar de kip kan morgen nog een dagje in de vriezer blijven. We hebben dan weer vis op het menu. Ik heb een hele dag de tijd om te bedenken hoe we deze nu weer eens klaar zullen maken…
Als de vis is de koelkast ligt, ons middaghapje net genuttigd is en we echt de kaap gerond hebben. heeft een volgende bui ons nu echt te pakken. Daar blijkt ineens 25 knopen wind in te zitten en we zien 9 knopen snelheid over de grond op de meters! Gelijk krijgen we praatjes en denken nu wel in één keer door te kunnen stoten naar het Flekkefjord. Maar al na een kwartier zakt de wind eruit en een goede voortgang houden we nog een half uur vol en dan gaat de zon schijnen wordt de wind zwak en meer dan ruim en maken we nog nauwelijks voortgang. Het grootzeil klapt door de nare deining oorverdovend en we besluiten uiteindelijk de zeilen op te doeken en verder te motoren. Natuurlijk…als dat net gedaan is trekt ie weer wat aan. De genua rollen we nog uit maar voor de rest brommen we maar door. Het is nog maar een mijl of 4 naar de ankerplaats bij Sogndalstranda.
De schip ziet wel wat in de noord-entree die echt alleen te doen is met zachte wind. Hoewel diep genoeg is deze maar 50 meter breed met aan weerszijden gemene rotsen. Herbert heeft wat de bibbers ervan maar het gaat prima.

Bakboordzijde van de 50 m. brede aanloop.

 

Dat was best even spannend, he…schip?

 

De ankerplaats is een oase van rust.

Ineens zijn we uit de golven in een weldadig rustige omgeving. En laat het nu nadat het anker mooi ingegraven is precies 5 uur zijn! Tijd voor wijn, bier en worstje! Eerlijk verdiend!
Herbert bakt pannenkoeken vanavond en hij is een kei in het in de lucht keren ervan. Ze smaken ook nog eens heerlijk.

1, 2….3! En opgevangen!

Na de afwas karren we in de bijboot naar het dorpje. Een prachtig jolletje zeilt door de baai.

Naar het dorp voor de avondwandeling.

 

Dit jolletje loopt als de brandweer met nauwelijks wind.

 

Vanaf het uitzichtpunt richting zee.

 

Sogndalstranda heeft een mooie ruime haven. Maar wij houden van ankeren!

 

 

Het dorp heeft ook een riviertje dat uitkomt in zee.

Later ontmoeten we de eigenaar van het jolletje, Rune Haaland die veel weet te vertellen over andere leuke plekken en zijn dorpje waar hij twee vakantiehuisjes heeft. Ik beloof het de foto’s van hem zeilend door de baai te mailen.
Sogndalstranda is erg bezig met eko en cultuur. Het ziet er ook allemaal prachtig uit in het dorp. Hoewel je toch kunt zien dat een deel van de bewoners moeite hebben al dat hout goed te onderhouden. Ik denk dat het goed gaat met Noorwegen…maar niet met alle Noren.
Daarna tuffen we weer naar de boot en type ik het blog en is de schip verdiept in zijn boek. Zo naar bed want we zijn doodop!
Morgen hoeven we maar een wippie naar Flekkefjord.

Stavanger - Tananger

Dinsdag 29 juli. Vanochtend was alles al vroeg in rep en roer want Rutger moest om 9 uur op de bus naar het vliegveld van Stavanger. Voor de laatste keer deze zomer genoot onze middelste van het precies-zacht-genoeg-eitje op geroosterd brood met een bakkie sterkte nespresso. De tassen waren gisteren al gepakt. Op het laatst werd nog net even het paspoort mee gegrist dat op zijn kooi lag…ook weer net op tijd goed gekomen.
In het bijbootje stoven we weer naar de overkant en liepen naar de plaats waar de flybus vertrekt. Er vertrok er net één en die wachtte nog even op Rutger dus het afscheid ging wat haastig. Ik zag nog net een been in de bus verdwijnen maar kon hem daarna nog even kieken in de bus.

Ho, ho…dat gaat wel erg snel!

Dag, Rut, wat was je weer een gezellig bemanningslid en we gaan je missen.

We gaan je missen!

 

Best een kunstige foto geworden. Zien jullie Rutger?

 

Altijd weer even wennen, als een kind van je vertrekt.

 

En weg is ie!

 

Maar daar zullen we, als we echt vertrokken zijn, wel vaker aan moeten wennen. Dan zal het verder weg zijn en voor veel langere tijd en zullen er wel eens traantjes vloeien. Nu zien we ze alle drie…en onze lieve schoondochters en –zoon, al heel snel weer!
We wandelden nog even naar de kade van Stavanger om nog even wat foto’s te nemen nu alle tenten van het food-festival verdwenen zijn.

 

De haven van Stavanger.

 

 

Nog steeds ligt er geen enkel pleziervaartuig. Of men deze altijd weert weten we nu eigenlijk niet. Het is sowieso geen prettige haven om te liggen. Bij noordelijke wind is het een klotsbak waarschijnlijk.
We gaan nog even wat laatste vergeten boodschappen scoren en dan terug naar Zahree.
We zijn van plan een fles wijn en een lief briefje achter te laten voor de eigenaar van het eilandje waar we zo heerlijk mochten liggen, de afgelopen drie dagen. We zien hem gelukkig op de kade dus kunnen het hem persoonlijk geven en bedanken.
Hij was allerhartelijkst en vond onze Zahree niet misstaan aan zijn kade!
Daarna maakten we vlot los, op de motor even de haven uit en toen verder kruisen tegen de wind, het Byfjord uit.
Daarna gingen we bakboord afvallen en voeren met halve wind het Hasteinsfjord en na een mijl of 5 voeren we rond twee uur de baai van Tananger in. We vonden een mooie ligplaats aan een steiger met stroom en water.

 

Aan de steiger met stroom en water!

Nu kunnen we de accu’s weer even flink doorladen en de watertanks helemaal vullen.
Het hotel waar we ook het havengeld gingen betalen had prima wifi dus eindelijk kon ik het blog uploaden! Maar ook de NRC uploaden, Facebook bekijken en de NOS-site uitgebreid lezen. En wat gribfiles binnen halen.

 

Bepakt en bezakt met computers en telefoons voor het hotel Hummern (kreeft)

 

We zien een verslechtering van het weer maar morgen nog wind uit het westen waarmee we dan een stuk zuidelijker willen proberen te komen. We gaan iets verder proberen te komen dan Egersund. Een klein ankerplaatsje waar ik nu even de naam niet van weet en schip is al naar bed!
’s Avonds, na het eten, zijn we op zoek gegaan naar dynamisch hartje centrum van Tananger. Maar die moeite hadden we ons kunnen besparen…dat is er helemaal niet. Hoewel hier 10.000 mensen wonen shoppen ze in Stavanger en de rest doen ze daar ook. Maar het haventje is gezellig en er liggen een paar mooie oude bootjes

 

Boven: beeld van een visser met een kreeft (worden hier veelvuldig gevangen).

Morgen zeer vroeg op dus snel de foto’s erop en pitten.

Derde dag in Stavanger – Preikestolen.

Maandag 28 juli. De wekker gaat al vroeg want vandaag gaan we lopen naar de Preikestolen, een rots op ruim 600 m. hoogte aan het Lysefjord waar we een tijdje geleden onder gevaren hebben en die we nu heel graag van de bovenkant willen bekijken. Honderden duizenden mensen lopen er per jaar naar toe. Het is een enorme trekpleister.
Maar eerst Lang zal die Leven zingen voor onze kleine kabouter Rutger. Hoewel klein..dat jongetje is vandaag wel 23 jaar geworden… Rutger kijkt nog wat lodderig uit zijn ogen en verzoekt ons met dezelfde gang weer op te zouten…hij moet even wakker worden. Maar zijn ontbijtje met een heerlijke gekookt eitje van zijn pappie staat al te wachten! Kom Rut…eruit…we moeten de pont van 20 over 9 hebben!
We smeren een flinke stapel brood, pakken water in de rugzak, poepkoek en sultana’s en springen in de bijboot. We karren weer naar de overkant en vinden al snel de plek waar de ferry vertrekt. Kaartjes voor de bus kunnen we alvast kopen. Deze sluit overigens aan op de pont. Dat is allemaal prima geregeld. We zijn duidelijk niet de enigen die naar de Preikestolen gaan. Je kunt het zien aan kleding, stokken, rugzakken en wandelschoenen. kindjes in rugdragers.. Allemaal die berg omhoog!

Vanaf de ferry kunnen we Zahree weer mooi zien liggen.

Schip en de jarige Job

De ferry doet er 40 minuten over om Tau te bereiken en inderdaad vertrekt de bus aansluitend. Dat duurt nog zo’n 20 minuten en dan staan we op de parkeerplaats van Preikestolhytta. Het is er nu al best druk.
Direct begint de weg al flink te stijgen maar het is nog een keurig aangeharkt pad. Dat zal later wel anders worden.

Even op gang komen..

Rutger zette er al meteen flink de sokken in. Hij huppelde zo ongeveer naar boven en vooral op mij moest gewacht worden natuurlijk. Dat is gelijk wel weer HEEL irritant. Als je dan puffend bij de heren bent aangeland krijg je als teutebel geen gelegenheid om te rusten want ze racen alweer verder! Gemeen toch?

Hier wordt het al wat lastiger..

De beenspieren werden flink aangesproken..zullen we maar zeggen. Af en toe hielp mijn allerliefste lieveling me een handje maar eenmaal de spieren op spanning ging het eigenlijk best aardig. Sommige stukken zijn erg steil en andere gedeelten zijn glooiend.

Mijn lief zit al te wachten met de waterfles. Lief toch? Onder…mijn favoriete stuk natuurlijk..gewoon plat!

Soms zijn er met dikke keien mooie traptreden neergelegd om het de wandelaar makkelijker te maken. Maar even zo vaak moet je heel erg goed kijken waar je je voeten neerzet. Er schijnen nogal eens mensen met botbreuken of kneuzingen van de berg gehaald te moeten worden. Dat kan ik me goed voorstellen. Gelukkig hebben we allemaal goede wandelschoenen aan.

Wait for meeeeee!

Je ziet Japanse meiskes met goudkleurige flatjes en ik zag ook een meisje met slippers. Die had ze trouwens in haar hand en ze ging zo met blote voeten omhoog. Had ze geen enkele moeite mee trouwens.

Af en toe een helpend handje.. Onder zie je helemaal op de achtergrond, Stavanger.

Halverwege kwamen we ook langs zoetwater-meertjes en veel jeugd jumpte er lekker in…zo in hun onderbroek. Ging ons een beetje te ver…maar aanlokkelijk was het wel!

Zoetwatermeertje.

Kwestie van doorzetten en af en toe een helpend handje krijgen.

Na ruim anderhalf uur kwamen we boven en drukten Herbert en Rutger zich zo ongeveer tegen de rots om maar niet bij het randje te komen.

Echt heel hoog en steil hoor! Niet aan het randje, mama!

Zien jullie Herbert zwaaien?

Maar later gingen ze toch op de buik om over het randje te gluren…schijterds hoor!

Zoooo, jullie durven, heren!

Kijk…daar was ik dan weer in mijn element! Ik vind zo’n hoogte helemaal niet eng. Gewoon even gezellig over het randje kijken…kickennnnn!

Zicht op het Lysefjord, langs de loodrechte wand aan de rechter- en linkerkant van de ‘preekstoel’.

Op de ‘preekstoel’ zelf aten we onze bammetjes.

Rust en boterhammen.

Daarna nog even een fotosessie met mij met de beentjes over de rand. Onverantwoord werd dat gevonden daar Herbert en Rutger. Het liep ze werkelijk dun door de broekjes! Hahahaha!

Gewoon de beentjes over de rand. Het is toch een STOEL?

Daarna gingen we een deel van de afdaling via de heuvelkant lopen en niet langs de klifkant en moesten we eerst nog even een flink stuk omhoog. Moest dat nou….
Je kunt dan wel heel leuk op de ‘preekstoel’ kijken.

Van bovenaf zicht op de Preikestolen.

Daarna daalden we af.

Boven de glooiende heuvelafdaling, daarna werd het zwaar! Onder: we zijn er BIJNAAAA!

Het gaat wel sneller maar god…was is dat zwaar voor de bovenbeenspieren zeg! En wat was ik blij dat we beneden waren! Alle drie trouwens!

Toch maar mooi gedaan!

Het ijsje beneden vonden we zelf dik verdiend.

Lekker ijsje eten. Rutger wordt belaagd door wespen…de kwallen van de lucht, noemt ie ze!

De aansluiting met de bus was nu niet zo gunstig. We moesten een uur wachten maar gaf niks…lekker op de rug in het gras!
De bus was nu erg druk en we konden maar net zitten. Een aantal mensen moest staan en dat vond ik maar wat zielig. Maar niet zo zielig dat ik mijn plaats ging afstaan hoor! No way!
In Tau rolden we zo de ferry op en waren weer in 40 minuten in Stavanger. Nog even boodschappen doen en snel naar het bijbootje. Het waaide nu wat harder en Herbert had commentaar op Rutgers vaarkunsten want hij werd met zout water besproeid. Ik had geen klachten…zat mooi in Herberts slagschaduw.
Aan boord konden eindelijk de schoenen uit en was het bier en de wijn een godendrank. De nootjes en toastjes zagen we nu als hoognodige bijvoeding. We hadden er toch heeeeel stevig voor gewandeld?
Wel jammer was dat het idee om uit eten te gaan niet werd overgenomen en ik toch de keuken in moest. Piepers en karbonaad met aubergine-ui-paprikaprutje. Nu mijn blog en dan douchen en met een ibuprofen naar bed. Proberen de spierpijn een beetje voor te zijn.
Morgen moeten we weer vroeg op om Rutger op de bus naar het vliegveld te zetten.
Wij zeilen morgen, ijs en weder dienende, naar Tananger. De wind wordt westelijk en wel 13 knoopjes. De komende dagen wordt helaas een verslechtering van het weer voorspeld.
Daar tekenen we bij deze protest tegen aan! Rutger zegt dat ie dat al gezegd had…hij gaat van boord en het mooie weer is op. Niet eerlijk toch?