Dat is hier het adagium! No stress! Relax man! Waarom moeilijk als het makkelijk kan? Geen haast hoor…morgen weer een dag! Lekker lummelen…als je te eten hebt en je een liefje hebt! Mooi genoeg! Erg wennen voor ons. Een flinke cultuurshock toch wel!
Palmeira is de enige behoorlijke beschermde haven op Sal. Santa Maria kun je ook wel ankeren maar is vaak erg rollerig. Santa Maria kennen we al toen we er in maart vlakbij in een resort Riu Garopa logeerden met alle kids en Carla voor een duik- en strandvakantie. Santa Maria heeft niets Cabo Verdiaans meer. Is volledig gericht op de toeristen die er komen. Palmeira nog wel gelukkig. De vissers brengen er hun verse vis aan de levendige kade. Kleine winkeltjes met maar beperkt assortiment. Vooral groente en fruit zijn vaak van bedenkelijke kwaliteit. Vlees koop je uit de vriezer. De mensen zijn super aardig maar willen heel graag een grijpstuiver aan je verdienen. Jongens op het strand willen allemaal op je bijboot passen. Wel even een eurootje betalen! Wij gaan er niet op in. Tillen van de boot hoeft niet; we hebben de wieltjes. Wie moet je kiezen? En ze passen er maar even op…ze zijn gauw gevlogen en moeten toch gewoon naar school! Een enkele keer een zakje vuilnis geven we mee aan van die verlegen kleine jochies die nog niet zo door de wol geverfd zijn. Ze durven ons nauwelijks aan te kijken en kijken vol ongeloof naar de euro in hun hand! Wel delen he jongens! Ze huppelen er vandoor met hun loon! Hopelijk gooien ze het niet ergens achter een huis hahaaaa!
In Palmeira waan je je direct in Afrika. Behalve de muziek…die is onmiskenbaar echt Cabo Verde! Heerlijk om te horen in de cafeetjes en restaurantjes. Het is niet erg zonnig maar super warm…een beetje benauwd eigenlijk. Maar ‘s avonds koelt het net lekker af en is het heerlijk.
De dag na het Cabo Verde-feest, op maandag 14 november, kan ik bijna niet meer lopen. De losse heupjes zijn niet meer zo los vrees ik…toch maar wat meer oefenen misschien? Een Ibuprofen geeft enige verlichting. Het weekend wordt niet ingecheckt. Maar nu is het maandag dus op de naar port-police!
We zijn er niet eens zo heel veel tijd aan kwijt al staat er al een redelijk rijtje zeilers te wachten tot alle ambtenaren op hun post zijn, computers opgestart etc. Men neemt de papieren in tot je vertrekt. Om die redenen hebben wij van tevoren kopieën gemaakt die er redelijk echt uit zien. Er wordt genoegen mee genomen en ze worden vrolijk gestempeld. Paspoorten krijg je gewoon meteen terug. Wachtend in de korte rij horen we van Nederlanders die de overtocht vanaf Marokko hebben gedaan en zo’n 12 dagen onderweg zijn geweest. Nauwelijks wind…beloofde wind kwam niet…wel swell…brandstof-tekort… Weer prijzen we onszelf gelukkig dat we zo’n vlotte overtocht hadden en nauwelijks brandstof hebben verbruikt!
Na de inklaringsprocedure pakken we onze zwemspullen in want we gaan met alle Nederlanders naar de Blue Eye. Dit is een gat in de rotsen boven de zee aan de noordkant van het eiland waar, als de zon er recht inschijnt, een prachtig helblauw gat verschijnt. Bovendien is er de Swimming Pool, een spleet in de rotsen die afgeschermd is voor de brekende zeeën waar je heerlijk kunt zwemmen.
De Swimming Pool.
En een restaurant erbij! Een beetje toegang wordt er gevraagd. Prima!
We gaan met z’n allen in een ‘aluguer’, dit zijn taxibusjes die je voor weinig het hele eiland over willen crossen. De chauffeur belooft ons om vijf uur weer ophalen. Het is lekker weer en voor de verandering eens wel zonnig! Al snel liggen we allemaal in het water. Alleen Henk van de Bluenose niet, hij heeft buikgriep.
Het water is heerlijk! In alle combinaties maken we er een ‘bommetjes’ festijn van!
Bommetje!
Heerlijk water….maar niet voor arme Henk!
Meer bommetjes!
De Blue Eye hebben we in Griekenland wel mooier gezien maar duiken in dit ‘gat’ zouden we zeker wel zien zitten!
De Blue Eye.
De lunch is er prima en daarna gaan we weer terug voor nog wat afkoeling. Je kunt er ook zoet afdouchen. Lekker! Klokke vijf staat inderdaad de aluguer weer voor en zijn we zo weer in Palmeira.
Dinsdag 15 november bekijken we onze arme gemaltraiteerde genua wat beter.
We controleren en bergen de genua…gelukkig geen schade!
Gelukkig! Geen schade aan het zeil! Onze tuiger heeft ons de tip gegeven de dealers van het merk profiel dat we hebben af te bellen. Dat hebben onze middelste Rutger en Dominique voor hun rekening genomen en we horen al snel van Rutger dat hij een bedrijf in Zeeland gevonden heeft die nog delen van het oude type heeft liggen! We zijn blijjjjjjjjj! Rutger zal het gaan ophalen! Meteen maar twee delen…één reserve…voor het geval dat….!
De genua wordt netjes aan dek gestouwd en daarna is het tijd om Palmeira verder te exploreren.
Een gezellige drukte aan de vis-kade.
De vis-kade van Palmeira op Sal.
Beeld van de Cabo Verde-visser aan de haven.
’s Middags nemen we een aluguer naar Espargos, een wat groter stadje een paar kilometer landinwaarts waar je iets beter inkopen kunt doen.
Met de ‘aluguer’ voor 1 eurootje naar Espargos.
Als eerste gaan we escudo’s uit de muur halen! Makkelijk rekenen….100 escudo’s is 1 euro. Zo! En nu de boodschappen! Vrouwen zitten er met kruiwagens met redelijk verse groente op elke straathoek, mits deze maar schaduw biedt de hele dag tot ze ‘los’ zijn. Onder hen ook meisjes waarvan je toch het idee hebt dat ze op school zouden moeten zitten. De mensen zijn heel erg arm…dat is wel duidelijk. Inkopen doen is best duur hier. Afdingen doen we niet….alleen als de groente duidelijk zijn beste tijd gehad heeft. Er is weinig keus. Veel papaya’s, tomaten, paprika, courgette, aubergine, witte kool, zelden sla. dan heb je het wel zo’n beetje gehad. We kopen ook een groene wat stekelige vrucht met, blijkt later, wit vruchtvlees dat wat glibberig is. Er zitten moeilijk te verwijderen zwarte pitten in. Een beetje als lychee….? We weten het niet….iemand een idee? Alle groente en fruit is overrijp…vlot opeten dan maar! We vinden nog een café met goed internet. Nog even griezelen met het nieuws van Trump for president…en ander nieuws op gepaste afstand.
Daarna nemen we weer het busje terug. Tijd om weer naar boord te gaan. We liggen er weer vroeg in want nog een beetje oversteek-moe.
De dagen erna gaan voorbij met klussen aan de boot. Ik hijs manlief nog maar weer eens de mast in om wat controles bovenin te doen en de rest profiel na te kijken. Ook daar gelukkig geen schade.
Herbert boven in de mast.
We pakken wat roestplekken aan…vooral die op de voetlijst. Die is vorig jaar maar matig goed behandeld door onze Poolse schilders…. Maar er is ook nog genoeg tijd voor luieren en borrelen hoor! Het moet natuurlijk NIET op WERK gaan lijken hahahahaaa! We mogen van onszelf ook weer een keertje aanschuiven in een restaurant. Maar vóór die tijd ontkurken we de heerlijke fles rode wijn die we van Eric en Greetje pas op Sal mochten openmaken! Bij deze, hier het bewijs Eric en Greetje!
De heerlijke fles rode wijn van Eric en Greetje mag nu pas open!
We vinden notabene in Palmeira een Italiaans restaurant Cantinho dat prima eten serveert. Helaas….geen foto’s genomen. Maar hier gaan we absoluut eten als Rutger en Elsemieke komen.
Luieren en lezen na gedane arbeid.
Borrelen bij Bar Arminda.
Ondertussen zijn de andere Nederlandse boten vertrokken richting Sao Nicalau en Mindelo. Wel zien we de Big Bandicoot binnenlopen. Hahaaaa! Daar is Philip weer met zijn drie dames als crew! Zouden ze hem goed bevallen zijn? Hij wilde immers niet meer varen met mannelijke opstappers na het debacle met zijn Duitse opstappers!
Daar is de Australische Big Bandicoot met Philip en zijn vrouwelijke crew.
En dan is het zaterdag 18 november en zijn onze lievelingen onderweg! We gaan ze halen. Eerst met de aluguer naar Espargos wat extra in huis halen voor hongerige reizigers en daarna met een ander busje naar het vliegveld. Bijna vergeet de chauffeur de afslag naar het vliegveld te nemen want de rest van de passagiers gaat naar Santa Maria. Snel tikt Herbert de man op de schouder dus een rondje van de zaak om de rotonde en we staan op het vliegveld. Wél afgezet trouwens…geen wisselgeld zogenaamd…pffff!
Het vliegtuig blijkt al geland maar het duurt best lang voordat ze er aankomen! Mét een enorme buis op Els haar schouders en een heeeele zware tas op Rutger zijn schouders. Flinke blokken kaas, filters en de Visbijbel! Ze lopen bijna dubbel onder hun last!
Daar komen onze schatjes met hun zware last!
We zijn snel weer in Palmeira en aan boord is het pakjesfestijn. Heerlijk! Weer echte Hollandse kaas! En de profielen worden met gejuich uitgepakt. Ze zijn tweedehands maar perfect!
Snel aan boord! De profielen zijn perfect!
Het lijkt wel pakjesavond…
Het zijn de goede profielen!
Elsemieke heeft té lang stil moeten zitten in het vliegtuig en ligt al snel overboord. Ze zwemt door de baai, goed zichtbaar met een fel oranje drijver en er moet ook gerend worden…training voor de triatlon…of een kwart…wil ik vanaf wezen.
Elsemieke aan de training…Rutger houdt zijn liefje goed in de peiling.
We eten aan boord en nog even een spelletje en daarna gaat bij ons bezoek het licht uit…het tijdsverschil is natuurlijk twee uur met thuis. Bedtijd!
Nog even een kaartspelletje en dan naar bed!
Zondag 20 november staat de klus van het omwisselen van het onderste profiel op de rol. Niet eenvoudig want de voorstag moet los. Om dat te bereiken moet de spanning ervan af. De Mast moet wat voorover dus allerlei andere stagen moeten dan wat losser gedraaid worden en een soort noodstag van lijn die extra strak gespannen zorgt dat de mast nét voldoende voorover komt.
De enorme klus met de voorstag.
Dan blijkt dat de profielen er niet aan de onderkant af kunnen maar aan de bovenkant. Dat betekent dat het hele voorstag aan dek gebracht moet worden. Dat gaat niet als je voor anker ligt. Het ding moet perfect recht blijven en is nog langer dan Zahree zelf. Helaas pindakaas….alles is voor niks geweest. Dat zal in Mindelo moeten gebeuren. Wat een teleurstelling! De mannen zijn echt al uren bezig geweest. Nu moet de voorstag er weer op. Het is ondertussen een beetje gaan waaien. Dat maakt het lastiger om voldoende ruimte te krijgen de stag weer te borgen met zijn pen. Zahree achterstevoren aan haar anker leggen brengt uitkomst. er is ineens veel reuring bij onze ‘achterligger’ die ineens ‘voorligger’ is. Ze zien ineens de neus van Zahree heel dichtbij komen. Niks aan de hand, mensen! We liggen goed vast hoor! Hahahaaa! Uiteindelijk is alles weer zoals uren geleden en gaan we naar wal voor een wandelingetje.
De ankerplaats bij Palmeira. Rechts Zahree. En dit zijn wel heel erg stevige zonnebedden…van beton.
’s Avonds bieren we eerst bij bar Arminda. We maken kennis met plaatselijke vissers voor wie dit dé avond uit is. De alcohol vloeit rijkelijk en al is het morgen voor de vissers gewoon weer maandag dus een werkdag, het ene na het andere biertje komt door. Elsemieke spreekt een aardig woordje Spaans en zo komen we in de communicatie toch een heel eind. Er wordt hier een Creools gesproken, een plaatselijke taal, die verwant is aan het Portugees maar niet hetzelfde. Portugees verstaan ze prima en gelukkig lijkt Spaans er voldoende op.
Wij schuiven een pandje verderop naar restaurant Cantinho waar we weer lekker eten.
Maandag 21 november beginnen we na het ontbijt met een frisse duik. Zélfs Rutger die het water koud vindt. Nou ja zeg! Het is 25 graden!
‘Koud’water van 25 graden…daarna aan dek opwarmen.
We zien de Grutte Grize de ankerplaats opkomen. Ze hebben een zeer relaxte oversteek gehad vanaf de Canarische Eilanden. De Tsuru was gisteren al aangekomen. De Agaath en de Freya zullen later op de dag aankomen. dan is de bups weer compleet voor even! Gezellig!
Herbert schildert de behandelde roestplekken op de voetrail weer mooi donkerblauw. Netter!
Dat wordt weer heel netjes!
Daarna gaan we met een busje naar Shark Bay. Jay, die hier de duizendpoot is die alles voor de zeilers regelt…van geitenkaasjes tot water, gas, diesel, de was… of wat je wat je ook maar nodig hebt, komen we toevallig tegen en die heeft binnen een minuut vervoer geregeld. Misschien niet de goedkoopste manier maar wel de snelste en we maken een mooie toer door het ruige en wat desolate landschap van Sal. Bij Shark Bay zien we al een hele groep in het water staan. Voor 2 euris de paar trekken we waterschoenen aan en lopen tot de dijen in het water. er ligt een soort voerzak in het water. Steeds komen de baby-Citroenhaaitjes aanzwemmen. Verderop zwemmen grotere jongens van zo’n 2 meter. Daarvan zie je alleen de vinnen. De verhuurder van de waterschoenen tevens ‘gids’ maakt wat foto’s voor mij. Hij beent wat verder het water in.
Met de Go Pro maakt Herbert opnamen van de babysharks. Grappig dat je ze nu gewoon om je benen hebt zwemmen. Ze schijnen net gevaarlijk te zijn…meestal!
Goed zoeken! Dan zie je haaienvinnen! Ze doen niks…meestal!
Terug in Palmeira repareren Herbert en Rutger de ‘poten’ van de handige wieltjes aan de bijboot die het al bijna begeven hebben. Stevige houtjes erin en het profiel kan weer jaren mee! Goed werk, mannen!
Versteviging van de strandwielen van onze bijboot.
Dan op naar de borrel-date met de bemanningen van de Tsuru en de Agaath. Gezelligheid! Een Zweeds stel met leuke kids is ook aangeschoven. Heerlijk om iedereen weer te zien. Melle racet nu op zijn loopfiets over de weg. En voor een potje voetbal met de plaatselijke jeugd deinst hij ook niet terug.
Borrel met de Nederlandse enclave tot het allang donker is.
In het stikdonker tuffen we weer naar boord. Morgen op tijd weer op voor de 35 mijl naar Boa Vista!
Herbert checkt om klokke 9 vlot uit en daar gaan we naar Boa Vista! We gillen nog naar de Agaath dat ze onze plek kunnen innemen, wat meer uit de swell. Later horen we dat ze te laat waren. Een dikke Franse cat zag z’n kans schoon! Grrrrrr!
We hebben een heerlijke bakstagwind en lopen met gemiddeld 6 knoopjes vlotjes naar Boa Vista. De hele dag de vislijn uit maar niks! Rutger kan wel huilen! Moeten we nu echt gaan vis kopen? Is ons voormalig vis succes nu echt beginnersgeluk geweest?
Boa Vista komt al snel in beeld en rond borreltijd zijn we op de ankerplaats. Prachtig blauw water dus mooi wit zand! Wel wat rollerig hier.
Sal Rei achter rotsen met enorme brekers.
In de verte achter de rots met de enorme brekers ligt Sal Rei. Vanaf de ankerplaats is het best wel een eindje met de bijboot. We laten de tocht met de bijboot voor morgen. Het water is best choppy en dat gaat zeker een natte overtocht worden. Ik kan nog wel een maaltijd in elkaar flansen en iedereen is toch moe en rozig van de heerlijke zeildag. Het is dus al heel vroeg donker en stil op Zahree.
Woensdag 23 november: we hebben allemaal redelijk lekker geslapen. Wel ging Zahree midden in de nacht pesterig met haar zij naar de om het eilandje binnenrollende swell liggen. Uh…..je moet er van houden…sommige mensen zouden het omschrijven als lekker in slaap gewiegd worden. Ik lig liever stil eigenlijk!
Na de middagyoghurt die nu ik nu al een hele tijd met succes zelf maak met 2 uitgespaarde lepels yoghurt van de keer ervoor, motoren we redelijk droog over naar het strand van Sal Rei. We zetten Rutger en Elsemieke daar af. Zij lopen een stukje naar het stadje. Wij brommen verder naar nét achter het oude piertje. We bekijken Sal Rei zo’n beetje. Een lekker rommelig stadje, veel winkeltjes, bijna allemaal in handen van Chinezen. De Kaapverdianen chaufferen liever in een ‘aluguer’. We worden vele malen aangesproken met de vraag of we een rondritje willen. We doen wat boodschappen en vragen naar de mogelijkheden om een quad te huren. Uiteindelijk gaan we morgen voor een rondrit, gewoon met een 4 x 4. Tot mijn stomme verbazing zien de kids de quad helemaal niet zo zitten. Gevaarlijk vinden ze….nou jaaaaaa! Waar is de hang naar avontuur gebleven?
Sal Rei.
Dan gaan we weer naar boord en daarna met de bijboot naar het eilandje dat de ankerplaats zo’n beetje afschermt van de oceaan, Ilheu de Sal Rei. Wat een onbeschrijfelijke rommel op de verder idyllische eilandje. Herbert is nog steeds niet helemaal opgeknapt en knapt een uiltje. Ik maak een kort wandelingetje maar haak voortijdig gedesillusioneerd af en ga dan maar wat snorkelen. Er is zelfs een klein beetje levend koraal en veel kleine visjes te zien.
Rutger en Elsemieke maken een iets grotere wandeltour. Ook zij foeteren op de rommel. Zo zonde! Men schijnt zich niet te realiseren wat een moeite het gaat kosten om dat ooit weer uit de zee en de natuur te krijgen. En dat op een gegeven moment ook de toeristen waar ze zo vreselijk van afhankelijk van zijn, het hier voor gezien zullen houden.
Aan het eind van de middag zwemmen Rutger en Els naar het kleine rif voor het eiland. Wij gaan met de bijboot terug. Ze komen enthousiast terug met verhalen dat ze mooie vissen hebben gespot en zelfs een kleine murene!
Na het eten hebben we ‘huisbioscoop’. Vriendin Ans heeft gezorgd voor een hele lijst films die mij wel zouden aanstaan en die zijn door onze oudste zoon Thijs van het internet geplukt. We bekijken deze avond Carol. Mooie film!
Donderdag 24 november maken we ‘s middags een mooie rondrit over het eiland. Via een klein reisbureautje gaan we in een stevige pick-up truck van de eigenaresse zelf met gids Bode door de acacia-bossen, langs het wrak dat op Praia Santa Maria ligt sinds de zestiger jaren, naar het dorpje Rabil waar we een pottenbakkersbedrijfje bezoeken, helaas allemaal wat knullige dingetjes. Ook moeten we van Bode aanschuiven bij de plaatselijke muzikant en krijgen we ook een trommel in de hand geduwd.
Praia Santa Maria. Wij prijzen onszelf gelukkig met onze chauffeur-gids Bode.
Dan gaat het door naar de woestijn in het noorden. Ik zit voorin naast Bode die een uitstekende chauffeur is…maar ik vind het toch maar eng dat we zo keihard scheurend, glijdend over het zand door deze prachtige zandvlakte moeten. Het is natuurlijk deel van de lol van de excursie. Ik ben dan ook de enige die zo mijn bedenkingen heeft dus ik doe maar een schietgebedje dat de auto niet omkukelt. Gebeurt ook niet natuurlijk!
Boa Vista heeft in tegenstelling tot de andere Cabo Verde eilanden prachtig mooi wit zandstrand en dus ook die uitgestrekte woestijnachtige zandvlakte. Het is het meest oostelijk gelegen eiland van de Kaap Verden. Bijzonder als je bedenkt dat de oorsprong van dit eiland ook vulkanisch is. Een groot deel is echter bedekt geraakt met mooi wit zand, regelrecht afkomstig uit Afrika dat maar op zo’n 300 mijl. Het is door de eeuwen heen gewoon overgewaaid uit die contreien. Bijzonder toch?
Ondertussen komt de sterke auto precies voor een afgrond tot stilstand en mogen we er even uit. Uit het niets, lijkt wel, komen twee Senegalese jongens tevoorschijn met hun kitscherige zandschilderijtjes. Nee jongens, echt niet, we willen ze niet kopen. Teleurgesteld druipen ze af. Hoe komen ze hier in dit afgelegen gebied? Waar wonen ze? Ze wachten de hele dag op de enkele toerist die voorbij komt.
De jongens maken reuzensprongen van de lange spierwitte helling af. Dat geeft leuke foto’s! Daarna zitten ze wel helemaal onder het zand. Dagen erna komt het nog uit Rutgers zakken…hahahaaa!
Rutger en Bode nemen snoekduiken de helling af.
Daarna gaan we de auto weer in en scheuren we met dezelfde gang weer terug en vervolgens voorzichtig hobbelend door het stenige landschap. Het is overal toch wat groenig dus er is dit jaar best wat regen gevallen. Dat is erg fijn voor de bewoners van Boa Vista. Er zijn jaren dat een deel van de Kaap Verden nul regen krijgt.
De woestenij is toch wat groen…er is regen gevallen.
Daarna moeten we Bode er even van overtuigen dat we een tour van 4 uur geboekt en betaald hebben. Kleine miscommunicatie lijkt wel… we gaan nog naar een mooi strand , Praia Chavez, bij een heerlijke beach-bar waar we even zwemmen en dan een drankje doen en een bordje patat. Mét mayonaise natuurlijk!
Patat met mayo in een mooie beach-bar.
Daarna rijden we weer naar Sal Rei en krijgen we nog even een de-tour door de wijk waar Bode woont. Hij wijst het pandje aan waar hij woont. Het lijkt meer een hok. Ik kan er geen raam in ontdekken. Het is een wijk met zandpaden. De varkens scharrelen gezellig tussen het afval. Veel rondhangende mannen die geen werk hebben. Bode kent zo ongeveer iedereen. Hij laat echt even zien dat hij het goed voor elkaar heeft met ons in zijn dikke bak. Hij heeft werk…dat geeft denk ik status. Misschien wil hij ons ook wel even zien hoe de gewone Boa Vista inwoner moet zien rond te komen. de mensen zijn straatarm. Toch veel lachende gezichten en grapjes over en weer.
Dan gaan we terug naar het plein waar we begonnen. Via een bevriende manager die in het plaatselijke Riu Karamboa-hotel werkt (van dezelfde keten als waar wij in maart waren op Sal, ook weer een enorm protserig complex) die hij op straat ziet vraagt hij of we misschien morgen nog meer van het eiland willen zien. Nee helaas, Bode, we varen zo direct uit voor een nachtje op zee. Een tochtje van zo’n 80 mijl naar Sao Nicolau. Maar we geven Bode wel een mooie tip! Hij was een fijne chauffeur en gids! De foto’s stuur ik hem via Facebook.
We varen rond half 4 weg van de ankerplaats en pikken meteen een lekker windje op die iets achterlijker dan dwars inkomt. Zahree houdt erg van die richting en we doen tussen de 5 en 6 knopen. Later gaat het grote emmer-zeil aan zijn stag. Het is een prima vervanging voor de genua en geeft ons ruim een knoop extra snelheid. Hoopvol gaan er diverse vislijnen uit. Helaas, voor het donker heeft er nog geen vis in een aasje gegeten. We halen de lijnen maar weer in voor het donker wordt. We eten op tijd en laten de wachten al nét na 6 uur ‘s avonds ingaan. Elsemieke neemt de eerste wacht voor haar rekening. De wind blaast de hele nacht een keurige ruime 15 knopen uit min of meer dezelfde richting. Aanvankelijk lijken we in het donker bij Sao Nicolau te gaan arriveren maar het laatste deel van de nacht flauwt de wind iets weg. Ieders wacht verloopt rustig en ontspannen. Met het krieken van de dagenraad laat Rutger met hernieuwd enthousiasme de vislijnen uitlopen. Is dit dan het goede tijdstip voor het binnenhalen van een mooie tonijn? In de buurt van het eiland moeten we gaan oploeven om Porto de Tarrafal aan te kunnen lopen. Herbert en Rutger bergen het enorme emmer-zeil weer op en dan valt meteen de wind weg. De laatste 4 mijl doen we op de motor en rond 9 uur plonst het anker voor Tarrafal in het zwarte zand. Het pakt gelukkig direct en we lijken geen rotsgrond te pakken te hebben. Dat was een heerlijke relaxte overtocht zeg. Mooi windje, weinig swell, daar tekenen we voor! Enig minpuntje; weer geen vis gevangen! Grrrrr! Rutger huilt (vanbinnen!).
Na een rustige oversteek van Boa Vista naar Tarrafal op Sao Nicolau…weer geen vis gevangen!
Nadat iedereen zo’n beetje wakker is gaan we naar de kant. Eerst zien we de Big Bandicoot weer terug. Zij hebben een erg rollerige nacht gehad op een ankerplaats een stukje terug.
Een van zijn dames is jarig vandaag! Wordt 30 jaar! We spreken af dat we aan het eind van de middag even een drankje doen samen om het te vieren.
Drommen jongens staan op het strand allemaal te springen en te wijzen dat zij de aangewezen persoon zijn om op de dinghy te passen. Ze horen voor het merendeel sowieso op school te zitten volgens ons. Je geeft ze wat kleingeld en hopen maar dat ze er ook echt bij blijven. Er schijnen toch wel regelmatig bijbootjes te verdwijnen of je vindt ze elders terug, al dan niet met motor…zogenaamd even geleend. We kiezen een wat oudere jongen en rekenen op wat verantwoordelijkheidsgevoel en wat gemeenschapszin in het delen van wat kleingeld met zijn jongere hulpjes.
We melden ons bij de politie. De agenten kijken wat verbaasd en weten niet goed wat aan te vangen. We zijn al ingeklaard en menen dat het regel is om je bij aanlopen van elk Kaapverdiaans eiland je te melden. Men is er hier geloof ik niet erg van op de hoogte. De bootspapieren blijven daar en we kunnen verder op onderzoek uit. Ik heb op internet opgezocht dat je bij pension-restaurant Casa Aquario dat als sinds 18 jaar bestierd wordt door de nu 83-jarige Henny Kusters, uitstekend kunt eten. Henny heeft 4 pensiongasten maar wij kunnen er vanavond nog wel bij. Om 19 uur worden we verwacht aan te schuiven voor een drie-gangen diner! Henny Kusters heeft ook twee jaar rond de wereld gezeild met een zelf gebouwd zeilschip maar is verzot geraakt op dit eiland. Hij adopteerde verschillende Kaapverdiaanse jongens en leidde ze op tot kok. Een aantal van hen heeft nu een eigen restaurant. Het is een ongelofelijk aardige man die alles doet om het zijn gasten naar de zin te maken. Terwijl we in de koele serre koffie drinken met Henny, zien we de Grutte Grize op afstand van de kust voorbijvaren. Zij hebben de oversteek vanaf Sal gemaakt.
Daar komt de Grutte Grize.
Henny had ook al bericht van hen gehad. Robert en Anneke hebben nog het beheer van een aantal ‘tuintjes’ van de Albert Heijn waar ze graag vanaf willen. Niet zo handig op een zeilboot. Henny kan de verse kruiden goed gebruiken.
Dan gaan we weer naar boord na wat boodschappen gedaan te hebben. Er is voldoende keus in de winkeltjes. En de groenten en fruit lijken wat verser dan op de andere eilanden. Veel wordt op het eiland zelf verbouwd. Het is in het binnenland vanwege de hoge bergen (de hoogste is ruim 1300 meter) veel natter dan op bijvoorbeeld Sal of Boa Vista dus gaat het verbouwen natuurlijk veel beter.
’s Avonds zijn we klokke 7 present en krijgen een zalige maaltijd geserveerd door Edson, ook één van de protegés van Henny. Hij spreekt zelfs uitstekend Nederlands! De kippensoep is onovertroffen lekker, de vis met aardappelen perfect gegaard, twee verschillende groentegerechten en nog een zalig toetje.
Henny kan er niet over uit dat er de visschaal nét niet leeg hebben…maar we ploffen!
We spreken af dat we morgen om 16.00 mee gaan op een excursie naar heel bijzonder gevormde rotsen een stukje naar zuiden.
De Grutte Grize en twee van de vier pensiongasten gaan ook mee. Dan kunnen we mooi eerst nog naar Ribeira Brava, de hoofdstad van het eiland.
De volgende ochtend, zaterdag 26 november, zijn we vroeg uit de veren. We zien de Nederlandse boten die de nacht hebben doorgevaren nog net aankomen. Ze hebben allemaal een lekkere overtocht gehad en de Freya hebben een prachtige tonijn gevangen! We zijn JALOERSSSSS!
We vinden al snel de aluguer die ons naar Ribeira Brava zal brengen. Je moet geen haast hebben. We zitten als eerste klanten in het busje en de chauffeur vertrekt meteen om vervolgens doorkruist hij Tarrafal vele malen en zien we de haven verscheidene keren op zoek naar meer klantjes. Na een tijdje is het busje vol genoeg gepropt naar het zin en gaan we bergopwaarts. We hebben een hartstikke leuk uitzicht op de ankerplaats…nu van bovenaf en dan gaat het steeds hoger de bergen in.
Groen en zelfs een beetje mistig, op weg naar de hoofdstad Ribeira Brava.
Hemelsbreed ligt Ribeira Brava niet ver weg maar je bent dik een half uur onderweg met de aluguer. Bovendien zitten toevallig Edson en de twee pensiongasten van Henny ook in het busje en daarvoor maken we een prachtige omweg naar een dorpje tegen de kust waar een van de koks een huis aan het bouwen is. En verder gaat het weer. Het binnenland is prachtig groen en overal zijn bananenplantages en zijn er tuintjes met allerlei groenten en fruitbomen. Hier komt dus al het vers voor het eiland en ver eromheen vandaan!
Dan zijn we in het hoofdstadje. De hoofdstraat is zo smal dat er geen tegenliggend verkeer doorheen kan. Op het hoofdplein is het een gezellige drukte. Iedereen lijkt te wachten…maar waarop? Komt er een optocht? Is er een trouwerij? Nee hoor….de mensen zijn gewoon nieuwsgierig wat en wie er aankomen in de stad.
Rutger en Elsemieke zetten er flink de pas in voor een wandeling de natuur in en Herbert en ik doorkruisen het stadje.
Net buiten Ribeira Brava. Rutger en Elsemieke gaan voor een stevige tippel.
Sommige huizen stralen nog wat koloniale grandeur uit en de mensen hebben het hier duidelijk beter dan op bijvoorbeeld Boa Vista. Er is ook minder rommel op straat en in de natuur. Men is zuiniger op de eigen leefomgeving, lijkt wel. Maar in het mooie stadsparkje naast de droogstaande rivier, de muziektent en de openlucht bioscoop lijkt maar weinig te gebeuren. En de winkeltjes lijken wat zieltogend.
Plaatselijke schrijver? Wij vonden hem op Youp lijken.
Wat meer grandeur in Ribeira Brava.
We vinden een leuke tent met goede pizza en tonic en er is weer dat intrigerende spel met de bonen. Google zegt dat het een van oorsprong Afrikaans spel heet en Awalé heet. Het gaat om bonen in je holletjes zaaien en ze proberen bij de ander te oogsten. De regels kun je aanpassen. Van simpel tot zeer ingewikkeld. Kijken of we het ergens kunnen vinden voor spelliefhebbers aan boord. Of zelf maken natuurlijk!
De Banana Bar…
Na een uurtje komen de kids terug. Er is geen tijd meer om nog een pizza te bestellen want de aluguer naar Tarrafal staat op ons te wachten en er is nog nét plek voor ons! De terugweg gaat weer via een andere omweg, via een klein bergdorpje. Wat wonen de mensen hier afgelegen maar mooi en de frisse berglucht zal als het echt heet is een verademing zijn!
Via bergdorpjes weer terug in Tarrafal.
Na een biertje en fris op een terrasje lopen we naar Casa Aquario. We verdelen ons over de twee klaarstaande pickups en rijden in een half uurtje zuidwaarts. We zitten nu echt in de laadbak en ik vind het maar niks. Gelukkig rijden de chauffeurs erg rustig. Terug ga ik mooi naast de chauffeur neem ik me voor!
De rotspartijen zijn prachtig. Wat een merkwaardige vormen kan water toch maken in steen!
Zwemmen wordt hier ten zeerste ontraden! Dat begrijpen wij!
Rutger heeft Ties even op een rotspunt geparkeerd.
Klimmen en klauteren op de geërodeerde zandsteenlagen ten zuiden van Tarrafal.
Tijd om te gaan! Ik ga op de terugweg lekker op de voorstoel zitten! De avondlucht is ook heel mooi vandaag!
Een grote kudde schapen maar waar is de herder? En speciaal voor ons een mooie avondlucht.
Zondag 27 november komt de Umnyama ook aan bij Tarrafal. Leuk om Dick en Monique en opstapper Paul weer te zien!
‘s Middags moet er gewandeld worden! Ik kom er onderuit door me op te werpen als ondersteuner van Bas. We moeten hoognodig met Melle naar het strand. Dat bedenken de Tsuru, de Grutte Grize en de Freya ook en als ook de wandelaars weer teruggekeerd zijn is het een heel spektakel aan het zwarte strand. De aanstormende golven vindt iedereen geweldig en sommigen zijn niet uit het water te slaan. Verder wordt er op Nederlandse wijze slag geleverd met het wassende water maar uiteindelijk verloren!
Strandleven in Tarrafal, Sao Nicolau.
Ik verlies in een golf die iets groter was dan echt leuk mijn bril maar door een wonder komt hij langs mijn hand en heb ik hem weer. Oei, morgen toch maar weer een touwtje eraan….
’s Avonds gaan we uit eten met de Umnyamaatjes en de Agaathjes bij de ‘Italiaan’ de Black Fish Club. Erg gezellig en iedereen smult maar de tonijn heeft de kokkin een beetje verpest, te droog! Het is wel erg gezellig zo, weer met elkaar. Melle steelt natuurlijk de show!
Melle: timmeren met Rutger en lezen met Herbert.
Eten bij de Black Fish in Tarrafal, Sao Nicolao.
Maandag 28 november is Elsemieke al vroeg uit de veren. Ze heeft een sport-date met Monique die haar komt halen met de opblaas-kano. Elsemieke traint voor de triatlon en zwemt en rent….Monique is ook heel erg van het bewegen! Daar gaan ze!
Monique en Elsemieke aan de vroege ochtend-training.
’s Middags gaan Herbert, Rutger en Elsemieke wandelen naar de berg Monte Gordo. Het gerucht gaat dat het steil omhoog en omlaag gaat. Ik voel er niks voor en blijf op de boot passen. Moet ik wel even de wandelaars op en neer brengen met de bijboot. Ik weet nauwelijks mijn koers te houden omdat de wieltjes het sturen bemoeilijken. Maar ik raak niks onderweg en kom veilig weer langszij Zahree. Kan ik mooi even aan mijn blog werken dat weer behoorlijk achter was!
Achter in de middag haal ik de wandelaars weer op en verneem dat het inderdaad zwaar was maar erg mooi! Ik hoop nog een foto op het blog te kunnen plaatsen….
Dinsdag 29 november vertrekken we bijtijds naar het onbewoonde eiland Santa Luzia waar je prachtig kunt ankeren. Het is net 30 mijl. Vandaag MOET het gebeuren…zeggen de heren! Vanavond eten we vis (zeggen ze)! Zo niet….dan heb ik nog een restje curry (denk ik…)
Een hoopvolle visser, Elsemieke heeft het beste plekje aan dek. We naderen Santa Luzia.
Met een matig bakstagwindje die neigt naar half…ideaal voor Zahree…varen we naar Santa Luzia. Waarom bijten die krengen toch niet? Helaas…de frustratie loopt stevig op…maar weer geen vis! Des te erger omdat de Freyaatjes melden dat ze een KNOERT van een bonito hebben gevangen. Zij gaan met de Grutte Grize en de Agaath direct naar Mindelo dus we kunnen ook niet per ongeluk langs, nét als ze de sushi uitserveren
Een Kaapverdiaans visserszeilscheepje.
De ankermanoeuvre is er één met hindernissen. Zand en rotsdelen bedekken de zeebodem en aanvankelijk ligt het anker achter een rots. We ankeren opnieuw terwijl Rutger de bodem af snorkelt naar een geschiktere plek. Dan liggen we oké, gelukkig.
De Zahree voor anker bij Santa Luzia (met dank aan Marije van de Tsuru).
Lekker even snorkelen en het onderwaterleven bekijken. Er zijn veel vissen te zien en het water is prachtig helder. Daarna dus de curry (zonder vis wheeeeeeh!).
Zonsondergang bij Santa Luzia.
‘s Avonds komen Dick en Monique en Engelse opstapper Paul op de borrel. Ik kan er niet erg van genieten omdat ik een heel vervelende buikgriep voel komen opzetten. Alweer? Ik was er net van af dacht ik…ik geef de schuld aan mijn iets mislukte yoghurt die wat geschift raakte maar de anderen hebben nergens last van. Die nacht breng ik bijna volledig door op het toilet en vind ik mezelf HEEL zielig! En de dagen erop ook, by the way….
Woensdag 30 november; alweer de laatste dag van de maand! Het duurt nog maar even en dan gaan we ECHT op weg over die grote oceaan naar Suriname!
We varen, nadat Elsemieke weer voor de ochtend training met Monique op pad is geweest, met een lekker windje richting Mindelo. Ik krijg er niet veel van mee want lig uitgeteld op bed. Rutger heeft in alle vroegte een visje met de prachtigste strepen met een broodkruimel uit het water gehengeld en het arme dier hangt als extra aas in stukjes aan alle lijnen die maar beschikbaar zijn.
De lijn loopt maar niet ratelend uit. Wel een school grote dolfijnen gezien!
Op weg naar Mindelo. Laatste kans voor een nu wel een beetje gestreste visser Rutger.
Het prachtige visje is voor niks gestorven want weer niks gevangen. Ons vissers-geluk lijkt een beetje over. We gaan tussen Santa Luzia en Sao Vicente door en dan bakboord uit langs de noordkant van het eiland. De wind neemt steeds verder af en een paar mijl voor Mindelo mogen de lappen onder hun dekjes en lopen we de haven van Mindelo aan.
Zahree vlak voor we de haven van Mindelo inlopen (met dank aan Monique van de Umnyama).
Over de VHF heeft Herbert al een plaats langs een steiger gevraagd om de voorstag te kunnen laten zakken en de aardige marinero’s in het rode bootje varen voor ons uit en er is genoeg hulp met het aanpakken van de lijnen. Heerlijk! We liggen weer in een echte marina! Elektriciteit, water, douches én een super leuke drijvende bar waar we na 5 uur met bijna alle boten waar we de laatste tijd mee opvoeren, borrelen op het aanstaande vertrek (de dag erop) van de Bojangles en de Bluenose. De Novatrix is al wat daagjes vooruit; ze zijn al zo’n 400 mijl richting Suriname maar hebben tot nu toe maar bar weinig wind gehad. Sowieso is het nog erg druk in Mindelo. Veel boten liggen al meer dan twee weken te wachten op geschikte wind. En ook een deel van de ARC-vloot ligt er nog. Een aantal dat nog reparaties moest doen en een aantal dat pech kreeg en is teruggekeerd. Allen wachten op geschikte wind om de volgende poging te wachten. Wij gaan eerst proosten met Rob en Baudine van de Bojangles en Henk en Joke van de Bluenose. Spannend hoor! Ze gaan ECHT morgen!
Gezelligheid tot en met met z’n allen!
Borrelen met de Nederlandse enclave in de drijvende bar van Mindelo. Rutger en Elsemieke koken omdat ik zo’n beetje uitgeschakeld ben.
Op advies van een aantal zeilers die in de tropen gewerkt hebben werk ik een cola weg (brrrr). Ik verbeeld me dat het meteen helpt en doe twee wijntjes en eet ook wat van het heerlijke eten dat Rutger en Elsemieke maakten naderhand….FOUT. Ik ben helaas nog niet beter! Ik vind mezelf de hele nacht echt heel zielig. En maar weer terug op een dieet van crackers en cola. Moet wel over zijn voor we de oceaan opgaan natuurlijk! Grrrrr!
Donderdag 1 december zwaaien we ‘s ochtend de Bojangletjes en de Bluenosejes uit! Behouden vaart lieverds! En reserveer vast een plekkie voor ons bij Domburg!
Uitzwaaien Bojangles en Bluenose, tot in Suri!.
Herbert en Rutger gaan hard bezig met de reparatie van het profiel aan de voorstag. Alles gaat voorspoedig. Met vereende krachten wordt het meer dan boot-lange voorstag omlaag gelopen en weer met vereende krachten aan het eind van de dag, als alle profiel delen weer op hun plek zitten, omhoog.
Werken aan het voorstag met het nieuwe profieldeel. De stag weer omhooglopen. Zwaar lierwerk voor Rutger.
De heren zijn aan het eind van de dag wel helemaal afgedraaid. Morgen nog een nieuwe ring halen die ergens van boven naar beneden (ja gek toch…nooit andersom…) via een stuiter aan dek de plomp in ging. Rutger heeft er nog naar gedoken maar helaas…onvindbaar.
Daar ergens…Rutger!
Een nieuwe ring wordt door een prima watersportzaak hier, gedraaid en kan er de dag erop weer op. Dan nog de genua weer door het profiel omhoog draaien en dan kunnen we dat ook weer van het to-do-lijstje afstrepen. Elsemieke verkent op de fiets het stadje en tekent alle bruikbare winkels voor me uit. Ik ben niet veel waard want de buikgriep wenst nog niet uit mijn lijf te verkassen maar ‘s middags ga ik met rugzak de supermercado langs en vind al wat van mijn gading voor de oversteek. De komende dagen zullen we de voorraden wat aanvullen. De versspullen bewaren we voor het laatst natuurlijk! Elsemieke gaat voor een stevige zwemtraining naar het prachtige witte zandstrand eventjes verderop en komt met enthousiaste verhalen terug over gezellige barretjes en zelfs chique ligstoelen. Bas, Donatien en Melle strijken klokke 5 bij ons neer voor een klus-biertje. Ook zij zijn hard bezig met allerlei klussen die nog gedaan moeten worden: HET GROTE VERTREK GEBEUREN! Want dat is waar iedereen hier in de marina mee bezig is…de boot klaar krijgen voor de oversteek naar de Cariben! 7 december gaan Rutger en Elsemieke weer met Tui naar Amsterdam. Met hun vliegtuig komen dan onze oudste Thijs en dochter van vriendin Monique, Dominique aan op Sao Vicente, samen met Monique en zus Sabine, als uitzwaaiers! Dan komt het wel heel erg dichtbij! Spannend!
Zaterdag 3 december gaan we met de boot van 8 uur naar Santo Antao waar we een airbnb geboekt hebben en zullen gaan wandelen en, daar verheugen we ons ZEER op, een rustige nacht gaan beleven. Een bed dat doodstil staat én koele frisse berglucht. Aantrekkelijk!
Op de voormalige Vlieland-boot naar Porto Novo op Santo Antao.
Via Alain, onze Franse airbnb-host hebben we het vervoer naar de krater geregeld waar we uitstappen. Jon, onze zwijgzame maar prima chauffeur brengt onze bagage door naar Casa Espongeira.
In de cirkel de krater, in het ovaal Espongeira waar onze airbnb is.
De krater is prachtig. Langzaam dalen we af naar de bodem van de krater waar veel landbouw bedreven wordt.
Op weg naar de bodem van de krater.
Daarna gaat het steil naar boven naar de rand van de krater. Ik ben zo slap als een vaatdoek en ga niet mee met de anderen de steile afdaling naar Paul aan de kust doen. Herbert besluit met mij mee te gaan. Daar ben ik hem dankbaar voor want ik vertrouw mijn benen voor geen cent. Het uitzicht aan de rand van de krater de diepte in, richting het noorden en de oceaan is adembenemend mooi! We zitten er een tijdje van het uitzicht te genieten.
Aan de rand van de krater, kijkend richting Paul en de oceaan aan de noordzijde van Santo Antao.
Dan gaan Rutger en Elsemieke alleen verder en kijken we hen griezelend na. Mij veel te steil die weg. Brrrr! ( op het kaartje zie je de krater omcirkeld met aan de noordzijde de rode wandelweg naar de kust).
Rutger en Elsemieke beginnen aan hun afdaling.
Herbert en ik draaien om en dalen weer af naar de bodem van de krater. Daar doen we de tweede halve cirkel, de krater rond en stijgen aan de andere kant weer zo’n 100 m. om weer bij de weg uit te komen. Onderweg komen we twee kinderen tegen die met loeizware zakken sjouwen. Het meisje is niet ouder dan 7, op blote voetjes met een zak van minstens 7 kilo op haar rug. Ze maken het gebaar van honger. We hebben wel wat koekjes en chocolade. Ik kan het niet aanzien en neem de zak van het arme kind over. Zij blij…ik niet! Bij de weg moeten ze ook de kant van Espongeira op. Na 2 km zijn we bij hun huisje. Gelukkig! Nog meer hongerige kindjes dus daar gaat de rest van onze snoepvoorraad én mijn cola. Wij wandelen door naar Espongeira, nog een flink eind en ook nog een stukje stijgend. Gelukkig is er onderweg nog een klein winkeltje en even verderop een leuk eco-restaurant waar we een stop hebben en wat drinken en genieten van het prachtige uitzicht het dal in. De Italiaanse eigenaar doet hier aan eco-landbouw. Maakt gemene alcoholische drankjes waaronder het beroemde ‘ponche’. Ik koop een klein flesje. Gaan we als ik beter ben nog wel eens proberen.
Tussenstop op weg naar Espongeira.
Dan gaan we verder voor het laatste stuk naar Espongeira. De mij beloofde 2 of 3 km is natuurlijk het dubbele maar de weg is goed, regelmatig schaduw dus we komen er wel.
Onze kamer in Casa Espongeira bevalt ons prima. Prachtig balkon met hangmatten. Een lekker bed én warme douche en wc horend bij de kamer. Hè, hè….even neerploffen!
Op het gemeenschappelijk dakterras van Casa Espongeira.
We schrikken ons te pletter als er ineens keiharde muziek begint. Alain vertelt ons met verontschuldigende blik, hij vindt het ook erg…dat 1 x per maand er een ruimte recht tegenover zijn huis open is als disco voor de jeugd. De jongen die draait zet de volume knop nog even wijder. Weg droom over de rust!
We eten wat kleins dat heerlijk én veel te groot is. Lucy, de Kaapverdiaanse vrouw van Alain heeft een heerlijk visje gebakken. Daarna gaan we even hangen op de kamer en in de hangmat tot we Rutger en Elsemieke horen.
De kamer en dakterras zijn dik in orde in Casa Espongeira.
Zij hebben een eenvoudige kamer maar zijn ook dik tevreden. Wél aan de straatkant waar nu net die enorme herrie vandaan komt. Zal wat worden vannacht…
We borrelen bij de prachtige ondergaande zon.
Borrelen bij de ondergaande zon en ander deel van het dorp.
We maken kennis met de andere gasten. Allemaal fanatieke wandelaars, want daar kom je voor naar Santo Antao! Om 19 uur gaan we aan tafel waar we smullen van een fantastisch diner! Vooraf een glaasje van de vuurwaters die Alain zelf maakt! Alles eco natuurlijk!
Alain vertelt over zijn ‘vuurwaters’. Franse Lucy schenkt de soep uit, Herbert ‘doet’het hoofdgerecht…en smullen maar!
We verdwijnen allemaal vroeg naar de kamers. Alleen Duitse John schijnt nog naar de disco geweest te zijn. Gelukkig zijn er oordoppen in de wereld! De herrie gaat de hele nacht door en als die dan eindelijk stopt zijn de bezoekers zo stomdronken dat er luid geschreeuwd moet worden over dingen waar men het nu wel of niet (dat weten we niet) eens is. Alles even gemoedelijk trouwens; geknokt wordt er niet.
Ach ja…eens per maand…en dat is hun enig verzetje daar in het dorpje!
Het ontbijt is ook weer super lekker. Daarna gaan Herbert en ik een beetje aan de straat hangen want op zondag rijden de aluguers eigenlijk niet in de bergen en moet je een beetje geluk hebben of er iemand langs komt. Rutger en Elsemieke blijven nog een dagje in de bergen wandelen en komen morgen of overmorgen naar Mindelo.
Wij willen de prachtige bergweg naar het noorden naar Ribeira Grande aan de kust rijden. Dit moet de mooiste weg van heel Afrika zijn! Uiteindelijk wil Jon, de chauffeur die ons ook heen bracht, en toevallig langs rijdt, ons wel meenemen voor een hele redelijke taxi-prijs.
Ontbijt en wachten op een ritje.
Prachtige rit naar Ribeira Grande met Jon-de-Corda.
Ribeira Grande is niet veel aan. We nemen er een aluguer naar Ponto do Sol waar we wat drinken en wat rondkijken. Daarna weer met een aluguer naar Ribeira Grande en na een etenspauze met een allervriendelijkste aluguer-chauffeur langs de kronkelige weg langs de kust naar Porto Novo om om 17 uur weer de ferry naar Sao Vicente, Mindelo te nemen.
We zijn dolenthousiast over Santo Antoa. Een absolute aanrader voor wandelaars!
Ponto do Sol
Lunchstop in Ribeira Grande vóór we weer naar Porto Novo rijden.
Je kunt er prima met de aluguers van de ene plaats naar de andere rijden. Zorg dat je vervoer geregeld hebt als je van de boot komt, door de host van je airbnb of je hotel. Je wordt anders letterlijk besprongen door chauffeurs die je voor veel te veel geld de hele dag willen rondrijden. Nergens voor nodig! De aluguers zijn prima. Soms even wachten tot ie vol gasten is…maar je weet hè? No stress in Cabo Verde!
De boot vertrekt weer keurig op tijd. Er staat nu een hele stevige wind tussen de twee eilanden en we schommelen stevig. Niet ieders maag houdt het tot we weer vastleggen maar daar worden van tevoren de kots-zakjes voor uitgedeeld!
Terug in Mindelo strijken we neer op het drijvend terras bij de Marina. De schipper was nog zó van plan zich gedeisd te houden maar de halve liters bier zijn koel en andere schippers zorgen dat ie niet droog komt te staan. We eten daar…nou eten…eigenlijk is er niks meer en de hamburger wordt een kipburger zonder maar iets erbij en lauwe patat. Gadverdamme! Niet te vre…..ten!
Maandag 7 december staat weer in het teken van de kluslijst en grote inkopen doen. Reserve-water en pakken houdbare melk, cola voor een eventuele bedorven maag…en ga zo maar door. Ik ga naar de versmarkt, vooral om me te oriënteren wat er zoal is.
’s Middags is er even tijd voor een zwempartij aan het prachtige hagelwitte opgespoten strand van Mindelo. Daar komen we, geheel toevallig, Guillaume en Lucy die we al kenden uit de airbnb in Espongeira. Zij verblijven ook een paar dagen in Mindelo. We nodigen ze uit om ‘s avonds Zahree te bezoeken. We passen op elkaars spullen. Ze hadden namelijk net ervoor gezien dat een man er rennend vandoor ging met de rugzak van een meisje dat even was gaan zwemmen. Zij rennend er achteraan…maar of ze hem heeft kunnen inhalen? Word je toch weer even met de neus op de feiten gedrukt. Je kunt je bezittingen geen seconde achterlaten zonder toezicht. In Mindelo is behoorlijk wat criminaliteit.
Aan het strand liggen is geen pretje; er staat veel wind en je wordt gewoon gezandstraald. Dus hup, op de fietsjes maar weer; naar Zahree.
Ik bereid met de allerlaatste dingen in de koelkast voorgerecht én hoofdgerecht voor en die worden met smaak gegeten door de rest van de crew. Rutger en Elsemieke zijn ondertussen weer gearriveerd. Ze konden met het geld nog maar nét de terugweg betalen. Ze hadden hun pinpassen niet op werelddekking gezet….suffies! Ze hebben enthousiaste verhalen over de laatste wandeldag én de nacht was heerlijk rustig geweest in de airbnb! Gelukkig!
Dan zijn Lucy en Guillaume er. Ze vinden Zahree prachtig! Ze hebben ook een heerlijke fles rode wijn uit Fogo meegenomen, ook een Cabo Verde-eiland.
Guillaume en Lucy op bezoek.
Die legen we gemeenschappelijk en daarna nemen zij een taxi naar hun hotel. Er naar toe wandelen werd door de hotelier afgeraden, ook weer vanwege dreigende criminaliteit in de donkere steegjes. Mweeeh….niet zo leuk!
Vandaag is het 6 december, de dag nadat de Sint ook hier in Mindelo bij een paar Nederlandse boten is geweest. Veegpieten en regenboog-pieten…niet gezien hoor! Ik ben eindelijk bij met m’n blog! Rutger en Elsemieke zijn op pad naar een ander te gek strand, Herbert is wandelen met Bas en Agaath’s opstapper Mark en ik….ga op zoek naar goed internet. Misschien kunnen jullie dit zo wel lezen dan!
Straks vertrekken Grutte Grize, Freya en Tsuru. Straks uitzwaaien! Morgen of overmorgen de Agaath en wij zijn hekkensluiter op zaterdag waarschijnlijk. Dan zijn Rutger en Elsemieke weer naar het koude Nederland en Thijs en Dominique aan boord (morgen!).
Maar wij worden ook uitgezwaaid. Door Monique en Sabine, respectievelijk moeder en zus van Dominique!
Of het me lukt wat vanaf de oceaan te laten horen? Weet ik nog niet. Anders wordt het vanuit Suriname, hopelijk nét voor Oud en Nieuw!
Voor dit moment sluit ik dit blogdeel want het is enorm geworden. Veel leesplezier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten