Bye bye Europe, Afrika…here we come!

Mandagavond eten we nog heerlijk bij Suzanne, Mark en Koen bij hun aan boord. Erg gezellig!


Een heel erg gezellige avond op de Freya! Koen is een dondersteentje!

Dinsdag 8 november vertrekken we na bestudering van gribfiles en weersvoorspellingen. Een groot hoge druk gebied boven de Azoren etc. bla bla bla…geen verstand van jammer genoeg. De wind zou in ieder geval de hele week mee zijn. Geen storm voorspeld, max 25 knts wind. We weten dat we dat met een korreltje zout (en daar is er genoeg van in de oceaan!) moeten nemen. Meestal waait er of minder of meer…soms veel meer! Maar kom op! Zahree is een grote, dikke stoere schoener en heeft juist een beetje wind nodig! Dus we besluiten om te gaan! Freya, Grutte Grize, de Tsuru wachten nog wat daagjes af. Ze vinden dat er teveel boven de 20 knts bij zit. De Agaath blijft sowieso nog even op Tenerife want ze hebben nog bezoek. De Bojangles en Novatrix zijn al twee dagen voor ons uit! We zetten de achtervolging in. De koelkast zit vol met van te voren gekookte maaltijden. Pasta met rode gehaktsaus, nasi, nog meer Aziatisch aandoende happen en voor nood, als we er langer dan 7 dagen over zouden doen (wat ons uitgesloten lijkt met deze windvoorspelling),  ‘draadjesvlees’ om nog een curry mee te kunnen maken..
Het laatste afval gaat van boord, we leveren de gate-card in bij het havenkantoor, kussen de Freyaatjes gedag en daar gaan we.
Aanvankelijk staat de wind nog recht tegen. Verbazing bij ons: we zouden toch wind mee hebben? Maar dit was typisch een gevalletje  ‘eilandwind’: Wat verder van het eiland draait de wind steeds meer in een richting die ons beider instemming heeft. Tot we een lekkere bakstagwind hebben die niet té ruim inkomt en Zahree met nauwelijks swell richting de Kaap Verden stormt.
Die avond, na één van de van tevoren bereide maaltijden genoten is en we gezamenlijk af gewassen hebben, gaat ons wachtschema weer in; 3 uur op 3 uur af. Een mooie avondlucht en een in de oceaan donderende zon wordt nog net vastgelegd.


Je moet snel zijn als je de ondergaande zon wilt vastleggen op de gevoelige plaat.

‘s Nachts is  er een stevige wind die er steeds een schepje bovenop doet, mooi constant van richting. De swell is te doen. Oké…de eerste blauwe plekken van tegen handgrepen gegooid worden, schouder tegen deurpost etc. zijn een feit maar er valt ook veel te genieten. Donker is het niet; de maan is iets meer dan half maar zeer helder en staat ook een flink deel van de nacht. In deze maand staat de maan dichter bij de aarde dan gewoonlijk. We moeten geloof ik tot 2035 of zo wachten tot ie weer zo dichtbij komt! Komt dat even goed uit dat we nu net oversteken! Om 20.00 spreken we Suzanne van de Freya over de SSB. Hoewel met veel gekraak gepaard gaand, kunnen we toch even lekker kletsen en dat is zó heerlijk als je alleen op die enorme plas water vaart. Een andere avond horen we Robert van de Grutte Grize redelijk duidelijk en we kletsen wat bij. De Freya kunnen we niet meer horen. Jammer!Ach…helemaal alleen ben je niet maar de dichtst bij zijnde boot is een Frans schip op zo’n 12 mijl. Overigens blijft die boot ook de gehele overtocht min of meer in onze buurt. Verder zien we af en toe een vrachtschip of een passagiersschip op de AIS, allemaal op grote afstand. Slapen lukt maar matig voor de schipse maar toch alweer iets beter dan voorgaande meerdaagse tochten. Zou het dan toch wennen? Overigens is het nu prima te doen om ‘hazenslaapjes’’ te doen van 15 minuten. Gewoon steeds de timer van je mobiel zetten en dan even kijken.
Woensdag 9 november is de swell al tot een indrukwekkende 2 meter toegenomen. Niet alleen swell uit noordoostelijke richting maar ook een meer dwars inkomende swell, uit het oosten die af en toe stevig in aanvaring komt met dikke Zahree en heel gemeen aan boord wipt of als een grote flets op het dek klettert. We zijn blij dat we de hele dag in ons dekhuis kunnen zitten en het watergeweld hoofdschuddend kunnen aanschouwen. Het is nu echt niet pluis aan dek!

Deze golf gaat keurig onder Zahree door…maar dit is niet altijd het geval.

De stuurautomaat moet enorm z’n best doen en we draaien twee keer per dag de generator één of twee uurtjes om voldoende energie in de accu’s te houden. ‘s Nachts gaat de wind meer naar het noorden, dus meer naar achteren en de boom moet er in...vind ik dan…! Herbert is niet blij met me; het is zijn slaapbeurtje maar ik zeur z’n slaperige hoofd gek want we maken geen goede voortgang meer als de wind zo achterlijk in komt. Mopperend wordt aan mijn verzoek voldaan maar later moet mijn lieve luie schipper toegeven dat het tóch een goede zet was want direct schiet Zahree er weer van door en blijven we de meeste rollers nét voor. Sommige sardientjes, inktvisjes of vliegende visjes hebben pech…zij worden door een golf aan boord gezet of vliegen geheel vrijwillig aan dek, zich niet realiserend dat deze taxi-rit betekent dat ze geen adem meer kunnen halen. Ze liggen ‘s ochtends met een verontwaardigde blik, lijkt wel, gestorven aan boord. Jammer!


Roemloos aan dek van Zahree gestorven sardientje.

Ondertussen varen we dubbel gereefd en is de wind toegenomen tot boven de 25 knopen. We zijn moe en lusteloos en ook wel wat katterig. Toch maar aan de zeeziektepillen. Toch wonder-dingen want meteen knappen we ervan op. De stemming is bedrukt want we horen via Iridium mail dat die rare Amerikanen Trump tot hun wettelijke vertegenwoordiger hebben gekozen. Daar zijn we met z’n allen lekker klaar mee….nou ja….4 jaar stilstand en waarschijnlijk achteruitgang lijkt me…voor de mensen die uit een soort protest op deze clown gestemd hebben…..pfffff! Ik vrees het ergst voor de verkiezingen in ons eigen kikkerlandje volgend jaar….
Donderdag 10 november varen we de hele dag met de boom te loevert en dubbel gereefd. We haten het dat de swell verder toeneemt, de wind niet afneemt al was dat eerder wel beloofd door de gribfiles, nee…eigenlijk alleen maar verder toeneemt. Uiteindelijk reven we ook de genua op de boom en komt er weer iets meer stabiliteit in de boot. Even een boterham maken, fruitje schillen voor de yoghurt, thee zetten; alles wordt een bezoeking en zelfs gevaarlijk. We maken ontzettende schuivers en hangen maar wat op de bank. Van vissen komt niets terecht. We moeten er niet aan denken dat er één aan de lijn komt en we die dan in deze zeegang moeten gaan binnenhalen, kopsnellen en gaan fileren en uh….bakken en eten… Toch doen we elke ochtend gewoon een ontbijtje met een eitje, elke avond een gezellige ‘borrel’…met water en toastjes kaas…een chippie… en gelukkig blijft het avondeten ons ook redelijk smaken.
Net voor het donker gaat de wind weer meer naar het oost/noordoosten en moet de boom eruit. We gaan onveranderlijk keihard en dat betekent wel dat we een supersnelle overtocht lijken te gaan hebben. Dat is dan natuurlijk weer wél heel gaaf. Oké…minder comfortabel maar als het zo doorgaat….zijn we er zondag
morgen!
Het wachtschema gaat weer in en Herbert zet het tweede rif. In het aardedonker ziet de schip tot zijn grote schrik dat de genua in het water ligt en met grote snelheid naast de boot voortgesleurd wordt. In no time sta ik ook aan dek. en nu? Een derde rif wordt tijdelijk gezet, de stagfokken boven de boot getrokken en oploeven zodat er zoveel mogelijk snelheid uit de boot gaat. Het zware doek met de hand naar binnentrekken is kansloos maar uiteindelijk lukt het Herbert om met een lijn om het doek steeds een stukje zeil aan de buitenkant tegen de voetrail te trekken. Langzaam aan komt er steeds meer genua aan boord en dan kan de tophoek naar binnen getrokken worden en zetten we de rest van de genua vast in het gangboord. Zo op het eerste oog lijkt er weinig schade. De harp zit niet meer aan het oog van de tophoek dus die is óf gebroken óf het mannetje is losgetrild. Grrrrr! Maar godzijdank hebben we het zeil nog en de rest zien we wel na aankomst. Verder dus maar zonder genua. Geen probleem op dit moment want de wind is weer redelijk oostelijk dus dat gaat met dubbelgereefd grootzeil en de beide stagfokken prima.


De genua ligt vastgesjord aan dek en deels aan de voetrailing buiten.

Vrijdag 11 november ziet Herbert dat we wel degelijk schade hebben; aan het onderste deel van het rolprofiel. Het is finaal door de midden gescheurd. Vandaar dat het zeil zo snel en geruisloos naar beneden is gekomen; het kon er daar heel makkelijk uitglijden. Gelijk hebben we het druk! Via Iridium benaderen we de tuiger of hij misschien weet hoe we aan een nieuw profieldeel komen. We wisten al dat het niet meer geleverd kan worden door de fabriek. Het wordt niet meer gemaakt. De tuiger raadt ons aan alle dealers van Profurl af te bellen. We schakelen Rutger en Dominique in. Het is vrijdag dus nu kan er niet veel meer. Dat wordt maandag. Spannend, want wat als we er niet meer aan kunnen komen? Herbert ziet zichzelf nog wel een noodreparatie doen. Eerst maar even afwachten wat de kids voor elkaar krijgen! De wind lijkt iets af te nemen en dubbelgereefd loopt Zahree weer iets beter op de swell vooruit.
Schone schijn want regelmatig zien we windsnelheden van 30 knts. Maar dat kan Zahree prima aan. De bemanning had zich het echter ietsje anders voorgesteld. Niks dek-sletten, tonijnen uit het water trekken, dolfijnen en walvissen spotten en mijmerend aan dek maanziek zitten wezen! Je schrap zetten, door de kajuit stuiteren en hopen dat het snel voorbij is. Dat laatste wordt natuurlijk wel aan voldaan. We zien de resterende mijltjes vlot weggetikt worden. Het brood is op dus  voor het eerst bakken we onder zeil een brood. Of het deeg nu niet van golven houdt…we weten het niet…maar het mislukt totaal! Niet goed gerezen en niet lekker gaar. Jammerrrrrr.
Vrijdagnacht is de wind ruim boven de 30 knopen en is een derde rif noodzakelijk. De swell is nu enorm maar de perioden tussen de golven wordt langer. Dat maakt het weer ietsje comfortabeler…tja…alles is relatief! Pas zaterdag gaat gedurende de dag de wind iets afnemen en ook de swell wordt heel langzaamaan wat minder. Het grootzeil wordt steeds weer iets vergroot. De afgelopen dagen hebben we de zon weinig gezien maar deze doet vandaag voor het eerst weer haar best. Het gaat er weer steeds vriendelijker uitzien en het leven aan boord wordt ook weer aangenamer.
Zondag 13 november. De laatste 100 mijl is aangebroken en we maken nog steeds mooi voortgang zodat de mijltjes vlot onder Zahree doorgaan. De laatste nacht is heerlijk ontspannen. Een bijna volle maan licht ons gezellig bij en als deze ondergaat komt niet veel later de zon op én…..ziet Herbert Sal aan de horizon lonken! Gewoon daar blijven liggen, Sal… we komen eraan! Hahaaaaaa!

Jaaaaa…land in zicht!

De schip verwisselt snel de Canarische Eilanden-vlaggetjes om voor de Kaapverdiaanse gastenvlag.


Gastenvlag-wissel.

De laatste tien mijl neemt de wind afscheid van ons en zetten we de motor bij hoewel de wind dichterbij het eiland weer aantrekt. Maar ons geduld is op en we stomen full power op onze rust af! Om half 11 draaien we de ankerplaats bij Palmeira op. Er liggen best veel zeilboten. Waar zullen wij ons anker eens droppen? We zien weer allemaal Nederlandse boten! Leuk! We varen even langszij bij de Bluenose van Henk en Joke en hun gasten Fred en Greet. Die hebben we voor het laatst gezien in Leixoes bij Porto. Én langs de Bojangles met Rob, Joke en vriend Fred, maar daar is niemand aan boord. En daar is de Novatrix ook weer met Jaap en Marjolein! Zij wijzen naar een mooie plek voor ons. Er zijn nét een paar boten vertrokken. Het anker pakt direct! Top! En al snel kan de motor uit. We zijn echt in Afrika!  De Bojangltjes varen even langszij met hun bijboot! Wat super leuk om ze weer te zien! Rob weet ons te vertellen dat in het dorpje een datakaart te koop is én dat er vanavond groot feest is vanwege Independence Day. Al zijn we  moe…daar gaan we BESLIST bij zijn! Hahaaaa! Partyyyyyyy! Om vast in de stemming kopen zet Herbert heeeel hard de CD op van Cesaria Evora die we 5 jaar geleden of zo van onze lieve Duitse vrienden Peter en Petra gekregen hebben! Peter und Petra. Es gibt hier sehr viel zu geniesen! Und die Musik von Cesaria ist total in place hier!
Wij gaan ook nog even naar de kant  Afrikaans sfeertje opsnuiven! Dat lukt heel best! Een groepje schreeuwende jonge jongens gooit een net uit en met vereende krachten halen ze een portie kleine visjes binnen.

Kaapverdianen brengen een groot net uit en avondfoto van de ankerplaats in Palmeira.

Aan het strand doen prachtige donkere jongens met rastahaar enorm hun best de boaties te helpen met de bijboot. Voor een paar euro willen ze graag op je bijbootje passen. Winkeltjes met Afrikaanse gewaden, maskers, trommels, armbanden. Vrouwen met manden vol met bananen, balancerend op hun hoofd. Pick-up trucs en busjes, afgeladen met mensen, toeristen en locals rijden af en aan naar Espargos waar je echt inkopen kunt doen.
We slenteren een beetje door het dorpje. Het is er een rommeltje maar je voelt direct dat de Palmeirezen het allemaal relaxt opnemen. No stress in Cabo Verde, man! We lopen langs het kantoortje van de politie annex immigratiedienst en port-police. Vandaag kunnen we niet inklaren. Morgenochtend om 9.00 uur present zijn. Goed meneer agent(je)! We kopen in een winkeltje met wat kantoorspulletjes en 3 pc’s waar je kunt internetten, een datakaartje! Yeaaaah…we zijn weer op makkelijke wijze verbonden met het internet én dus het thuisfront! In de winkel voel ik het pas goed; ik heb enorm last van mijn evenwicht. Door het schommelen op de boot is mijn evenwichtsorgaan goed van slag en aan land blijft alles nog lange tijd heen en weer zwaaien. Goed irritant. We vinden het hartstikke leuk in Palmeira. Het is echt nog authentiek Cabo Verde! We drinken twee heerlijk koele biertjes op het terras van een café-restaurantje! HEEEEEERLIJK!!! De alcohol komt aan: HEEEEEL HARD! Gauw weer naar boord. Even een tukkie maken en vanavond feest! Met mijn mooiste nieuwe jurk zijn we klokke acht present op de kade, mét de Bojangletjes en de Novarixen. Het feest komt op gang. We lachen om de disco met twee dansende dames. Ze dansen in een totaal afgesloten kooi. Veel gebouwen hebben geen ramen. Het regent er toch nooit en stoffig is het er sowieso wel (denk ik) maar de gebouwen zijn dan wel afgesloten met tralies of in dit geval een soort kippengaas. Nu ziet het er uit of de sexy ladies er nooit meer uit mogen en wij er niet bij kunnen om mee te dansen. We vinden een ander leuk café waar er voor de hele groep nog een tafel vrij is. Al gauw komen de Cabo Verde-biertjes achter elkaar door en de dames storten zich op de rode wijn. Witte wijn is er niet (foutje van hun kant!). Maar het is prima Portugese wijn dus ik klaag niet. Wel de volgende dag trouwens! Hahahaaaa! Het wordt donker en steeds gezelliger. De bemanning van de Bluenose sluit zich ook aan bij ons. Wat leuk om te horen hoe het iedereen is vergaan nadat we van elkaar afscheid hadden genomen.

Van links naar rechts: Baudine, Jaap, Herbert, Marjolein, Fred en Rob.

De bandleden vallen opeens uit een taxi en al gauw genieten we van de typisch Kaapverdiaanse muziek!


De band.

Natuurlijk is de Nederlandse enclave als eerste op de dansvloer en al gauw is het swingen en dringen op de krappe dansvloer. Het betere heupenwerk wordt door de Kaapverdianen zelf gedaan natuurlijk! Dat ligt mij ook errug goed.


Eens even lekker de heupen losgooien!

Herbert bedankt voor de eer om me te vergezellen en al snel word ik bij de hand genomen door een sexy enigszins benevelde Kaapverdiaan die mij het ECHTE werk wel even zal leren! Ik had Herbert nog zo gewaarschuwd! Zo meteen word ik nog geschaakt, pas op! Maar ach…mijn schipper is mij toch het liefste en eerlijkheid gebiedt zich te zeggen dat de jongeman in kwestie zo ongeveer de leeftijd van mijn oudste heeft. Dus na een dans vlucht ik naar de sponde van mijn wettige echtgenoot en dans verder met ons eigen cluppie…meer van m’n leeftijd hahaaaa! Het is een super gezellige avond maar het dansen en de alcohol eisen hun tol. Rob probeert af te rekenen maar het rekenen hebben ze daar verleerd. De rekening is veel te laag en ob gaat terug. Twee keer zo hoog nu maar nog steeds veel te laag. Oké flinke fooi erbij en dan klopt het wel ongeveer. Niet al te laat strompelen we, vooral ik met snel opkomende gruwelijke pijn aan de heupgewrichten en –banden, naar de bijboot. De maan helpt ons de weg vinden naar Zahree en daar is EINDELIJK ons bed. En….het ligt min of meer stil! RUST! HEEEEEERLIJK! De Kaap Verden, we zijn er…WE ZIJN ER!!!!! YEAAAAAAAH!

Welterusten allemaal!

Ondertussen zijn we weer ‘geland’. De schade aan het profiel voor de genua is opgenomen. Rutger heeft een bedrijf in Zeeland gevonden en zal twee delen ophalen, ook nog één reserve én wanneer ze komen aan het eind van de week met het vliegtuig meenemen.

Schade aan het profiel van de genua.

Er is geen schade aan de genua gelukkig.
Terugkijkend op deze supersnelle overtocht van 5 dagen zijn we toch erg blij dat we gegaan zijn. De Freya, Tsuru, Grutte Grize en een dag daarna de Agaath zijn nu op weg naar Sal. De gribfiles melden hele lichte wind. We hopen voor ze dat er, net als bij ons, een paar knopen meer wind staat. De wind was te zwak geweest voor onze 40-tonner dus dat had vreselijk veel motorvaren betekend voor ons. Nu was de tocht ongemakkelijk en werd wat overschaduwd door het debacle met de genua, maar zijn we hier echt rete-snel heen gezeild. Zahree kan echt behoorlijk wat wind hebben. Sterker: heeft toch wel wat wind nodig om op stoom te komen. Maar net als met een bevalling: je vergeet de pijn erg snel en nu kijken we terug op een prima tocht!
Zaterdag komen onze kids Rutger en Elsemieke en daar verheugen we ons enorm op! En we verwachten de dag erna, de meeste Nederlandse boten. Gaat dat weer even gezellig worden!
Voor dit moment sluit ik dit blogonderdeel af.
Veel leesplezier en stuur ons eens een berichtje hoe het met jullie gaat daar! Het ijs is ondertussen al een paar keer van de autoruiten gekrabd. De files zijn langer dan ooit tevoren…. Dat missen we allemaal niet…Maar jullie allemaal…MISSEN WE HEEEEEL ERG!

Dikke koezzzzzz!