Maandag 6 augustus: na ontbijt en snel losgooien van de kade van Middelburg laten we de motor even flink werken om nog de draaiing van één van de bruggen van het Kanaal door Walcheren. Het is een redelijk saai kanaal te noemen, kaarsrecht en een enkele verdwaalde koe en natuurlijk het treinspoor ernaast waarover Olesia straks zal rijden als ze ons moet verlaten om weer aan het werk te gaan. Olesia roept de hele ochtend; ik WIL NIEEEEET…ze heeft helemaal geen zin om van de boot te gaan en haar vriendje achter te laten natuurlijk. Bij alle bruggen moeten we even wachten. Het Kanaal kent de gewoonte om te openen als er flink wat schepen van twee kanten verzameld liggen…vandaar. Na de laatste brug voor Vlissingen meren we aan bij een oude viskotter waar geen leven meer lijkt in te zitten. Echter…de eigenaar is aan boord en doet er het één en ander aan om de boel weer netjes te krijgen. Het schip is echter bedolven onder losse planken hout en Thijs veegt een plank per ongeluk van boord. Oeps…die moet weer opgevist worden want, legt de man uit, hier maakt hij al zijn knoppen van het interieur van. Wat een project…dat schip….mij niet gezien. Dit houten schip is nog veel meer werk dan onze Zahree. Olesia en Thijs gaan naar het station dat op steenworp afstand is. Ze WIL NIEEEEEEET…maar ja, plicht roept!
 |
| Olesia neemt maar moeilijk afscheid |
 |
| Goede reis, Olesia! |
Thijs is al snel terug en we maken los en kunnen nog net met de schutting mee in de sluis die weer toegang geeft tot het zilte nat van de Westerschelde. De sluis is maar een kleintje en we gaan soort van schuin overdwars liggen om de laatste twee zeilboten achter ons ook nog gelegenheid te geven mee te schutten. Dan gaan de deuren met veel gekraak alweer open. De Westerschelde en toegang tot de Noordzee. Het is buiig weer met later stevige wind. We zetten zeil en speren er vandoor voor een superlange oversteek met het vage plan dan wel bij Scheveningen binnen te lopen en een normale nachtrust pakken (mijn voorkeur) dan wel door te zeilen met nachtelijke wachten lopen (voorkeur Thijs en de schipper).
 |
| Buiig weer en harde wind voor de kust van Vlissingen |
Ik kreeg NIET mijn zin voor de verandering. We liepen ook wel als een trein (soms ruim 11 mijl per uur over de grond) met de zuidwestelijke wind die het ons gemakkelijk maakte. Hoewel het wel rollen geblazen was natuurlijk. Maar zo aan het eind van de vakantie is de bemanning wel ingeslingerd. De aankomsttijd Den Helder zal in de buurt van drie uur in de nacht zijn. Daarna willen we nog door naar Den Oever maar zullen we de stroom fiks tegen krijgen. Dat zal met deze snelheid geen probleem zijn en heeft als voordeel dat we pas als het licht is bij Den Oever door de sluis zullen gaan. Aanvankelijk varen we nog met vol tuig en halen dan onze absolute rompsnelheid maar het gaat te hard. Zahree wordt lastiger op koers te houden dus achter in de middag minderen we grootzeil (reven voor de bloglezers die de terminologie willen leren). Het maakt voor de snelheid nauwelijks uit…we blijven knetterhard gaan. Na zessen presenteer ik de überfanatieke heren een stevige maaltijd die ik al in Vlissingen gemaakt had. Ik prijs me daarmee gelukkig want op een slingerend schip is dat geen pretje en voor je het weet doneer je je voedsel aan de zee. Het is een stevige hap die genoeg energie moest opleveren voor de overtocht. Thijs en zijn vader bedachten dat ik geen wachten hoefde te draaien. Zij zouden twee uur op – twee uur af gaan doen. Ik vind dat helemaal best. Ik wil sowieso liever Scheveningen voor een lekker ijsje…we zouden er om half acht dus vroeg in de avond op ons gemakkie binnen kunnen lopen. Maar ik delf met mijn argumenten het onderspit; de mannen vinden het veel leuker de nacht door te varen., OK dan…zucht. Ik pak mijn rust hoewel van slapen niet veel terecht komt. Toch ietsje vaag gevoel in de maagstreek. Maar het eten blijft binnen. Om half twaalf ga ik er uit om Herbert gezelschap te houden en te sturen als hij binnen op de elektronische kaart wil kijken. Het is een prachtige nacht om te zeilen; het blijft onveranderlijk stevig waaien, af en toe piept de maan door het wolkendek en de mijlen schieten onder Zahree vandaan.
Dinsdag 7 augustus; Later in de nacht is het Thijs zijn beurt. Hij heeft ook een paar uur lekker kunnen pitten. Herbert gaat op de bank in het dekhuis. Ik kruip in mijn eigen bedje en slaap nu wel lekker twee uurtjes. Tegen de ochtend mag Thijs weer even liggen en zeilen Herbert en ik het laatste stuk tegen de gierende stroom naar Den Oever. Het wordt langzaam licht en we zijn blij want in de nacht zijn al die met verschillend interval knipperende bak- en stuurboord boeien nog een heel gepuzzel (bakboord=links, stuurboord=rechts). Maar we mogen blij zijn dat ze er liggen anders zouden we er 's nachts beslist niet kunnen varen. Maar je moet natuurlijk heel goed kijken dat je geen boei overslaat want dan vlieg je een bank op en dat geeft niet mee en zal een rare ervaring worden als met afgaand tij (het wordt dan eb=het water stroomt de Waddenzee uit en zandbanken komen boven water). Uiteindelijk zullen we dan op de zijkant komen te liggen en goed scheef ook, immers Zahree heeft een kiel van 2.50 m. Maar alles gaat van een leien dakje. De schipper krijgt wel de man met de hamer langs maar dat hoort erbij! Vlakbij Den Oever blijkt de vaargeul maar net diep genoeg en moeten we, na even vastgelopen te zijn, naar de bakboordzijde van de geul om met 10 cm onder kiel naar de sluis te scharrelen. We meren voor de brug van de Afsluitdijk af maar is eigenlijk niet nodig. De vriendelijke sluiswachter wil direct voor ons draaien en binnen een half uur liggen we weer op zoet water aan de steiger naast de KNRM Den Oever. Even een bammetje en gauw een paar uurtjes slaap pikken. Aan het eind van de ochtend gaan Herbert om onze onvolprezen vouwfietsjes naar Den Oever om boodschappen te doen. En we kiezen alweer het ruime sop om met andermaal stevige wind uit het westen weer naar de Kreupel boven Enkhuizen te gaan. We gaan er weer ankeren en nogmaals met de bijboot proberen het eilandje te verkennen. Ha…want dat motortje doet het nu weer dus moet lukken! Huh…alweer harde wind hoor! Binnen anderhalf uur liggen we voor anker achter de Kreupel. Er lijkt wat minder water te staan dan de laatste keer dat we hier lagen met Rutger en Elsemieke. Kan wel…afgewaaid water heet dat. Als het stevig waait heeft de wal waar de wind vandaan waait minder water dan de wal waar de wind aankomt. We gaan iets verder van het eiland liggen en gaan binnen ons ding doen. Na het eten vind ik de afstand van het eilandje wel erg ver weg. We blijken ruim 100 meter het anker door de prut getrokken te hebben. We ankeren nogmaals wat dichter bij de Kreupel en Herbert geeft wat meer ketting. De wind houdt het ook een beetje voor gezien dus dat helpt ook. O'Hanlon vertelt ons van ballonreizigers uit vroege tijden die over de pool wilden gaan met een van de eerste waterstofballonnen. Het werd een groot debacle. Alle ballonvaarders dood maar ze werden gevonden na 30 jaar en alsnog helden. Dus ook van O'Hanlon. Het zet je aan het denken; ga je aan zo'n onderneming beginnen als je eigenlijk al weet dat het tot mislukken gedoemd is? De voorbereiding van deze ballonvaart liet heel erg te wensen over maar men voelde zich door sponsors en media gedwongen…toen ook al! Wat gedeprimeerd naar bed.
Woensdag 8 augustus; 's ochtend varen we met de bijboot naar De Kreupel. Vandaar kun je boven op een gebouwtje leuk over het eiland uitkijken en een beetje over het IJsselmeer.
 |
| Zahree voor anker bij De Kreupel |
Er is een mooie aanlegplaats gemaakt. Je moet er betalen,,,tenminste als de beambte zin heeft om uit Andijk helemaal naar hier te varen om het te innen. Dat schijnt niet erg vaak het geval te zijn. Een meneer op zijn zeilboot peilt voor ons of wij er zouden kunnen liggen. Zou moeten kunnen. Maar als we later proberen met Zahree zitten we ver voor de ingang al op 0 cm onder de kiel dus we proberen maar niet verder. Helaas! Daarna draaien we de steven richting Urk en gaat de parasailor omhoog. We voeren voor de verandering de parasailor op de spinnakerboom. Dat maakt het zaakje nog wat eenvoudiger te hanteren.
 |
| De parasailor op de spinnakerboom |
Het gaat heel gemoedelijk…maar op een ogenblik een beetje te gemoedelijk. Zelfs de parasailor vindt het te zacht waaien en stort moedeloos in elkaar. Hij mag in zijn zak maar na een tijdje steekt er weer een briesje uit een wat voorlijker koers op en zetten we andermaal zeil maar nu ons gewone tuig. Achter in de middag meren we af voor het havenkantoor van Urk. Veel mensen krijgen we langs die allemaal ons schip bewonderen….wat leuk is dat toch!
Ans en Frans komen bij ons aan boord en nemen heerlijke haring mee. Ik trek na de borrel wat blikvoer uit de luiken en het smaakt nog ook!
 | ||
| Haring en bier
|
We geven onze bezoekers de Bromptonnetjes mee om ze uit te proberen…eerst nog een hele uitgebreide cursus in- en uitvouwen. Voorwaar geen makkie!
 |
| in- en uitvouwles van de vouwfietsen |
Daarna gaan we Urk verkennen en een heerlijke Italiaanse ijsco halen. Herbert en Thijs zijn blij dat we weer tv hebben en willen alles weten van de Olympische Spelen. Ik kies voor mijn boek en dat zelfs niet…geen idee hoe het afliep..ik was al vroeg vertrokken.
Donderdag 9 augustus; De gisteren bestelde broodjes (mooie dienst van de warme bakker in Urk) ploften om kwart over 8 op het dek en gelijk waren we hartstikke wakker. Heerlijk ontbijt met croissants, bolletjes en natuurlijk suikerbrood. Daarna vertrokken we richting Lelystad met ruime zeer zachte wind.
 |
| Thijs aan het roer-op de achtergrond Urk |
 |
| Urk vanaf de invaart |
Met een gangetje van nog geen 4 mijl per uur hebben we er de hele dag over gedaan maar dat maakt niks uit. Het is zonnig…ik mijmer wat in onderuitgezakte positie en houd zo'n beetje de bakboordzijde in de gaten en Herbert de andere kant.
 |
| Ja....ik doe ook nog wel af en toe wat! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten