Dag 1 Oversteek Tortola naar Curaçao

Het blog weer oppakken...dat is wat moet gebeuren nu...nacht...nee avond pas...van zondag 28 mei op maandag 29 mei.
Wat is er veel gebeurd in de afgelopen 2 weken.
Zoals jullie misschien gelezen hebben: we verloren mijn allerliefste jongste zusje Marianne. Mijn stoere zus die al zolang ziek was maar nooit opgaf. Een val werd haar fataal. We moeten zonder haar verder. En Onno en nichtje en neefje Sanne en Remco moeten hun vrouw en moeder missen. Zo erg... Mijn ouders hun jongste dochter...al een tweede kind dat ze verloren. Zo oneerlijk.
Haar ooms, tantes, neven, nichten en zoveel vrienden... iedereen is zo verdrietig hieronder.  Maar we zijn ook dankbaar dat ze 17 jaar lang met die rot ziekte doorging...en ondanks vele tegenslagen altijd weer de schouders eronder zette...nauwelijks een klacht kwam er over haar lippen. Nog maar 2 maanden geleden hadden we 2 geweldige weken met elkaar op Martinique. Dat krijgt nu extra veel betekenis voor mij....en toen dus dat vreselijke bericht. Lief zusje van me...je bent er niet meer. Ik mis je nu al zo erg!

De verzekeringsdame regelde de terugreis en wat was het onwezenlijk om ineens in Amsterdam te staan. Het was schandalig mooi weer maar daar hadden we weinig oog voor. Het was een verdrietige en heftige tijd in Amsterdam. Onze familieband is een sterke band. Troosten en getroost worden. Samen met zus Katinka en Margreet, Marianne haar beste vriendin, Marianne verzorgen. Dat was even heel moeilijk maar daarna toch ook weer zo gewoon en fijn. De onwerkelijke dagen tot de crematie. Huilen,  lachen,  weer lachen en heel veel praten en knuffelen elkaar. Onno en de kids helpen met alles regelen. Een prachtige dienst vorige week dinsdag. Schilderen op de boot van pa en ma. Nog een paar dagen met vrienden en familie en dan is het ineens 26 mei,  mijn verjaardag. We vliegen terug op die dag. De hoofdpurser van de KLM is allerliefst. Ze ziet op de passagierslijst dat ik jarig ben. We krijgen champagne. Maar ik moet haar vertellen dat we ons niet erg feestelijk voelen. Ik krijg 2 kaa
rten.
Voor mijn verjaardag en voor ons verlies...van de hele  bemanning....zo lief! We hebben een kwal van een achterbuurman...hij vindt het niet goed dat Herbert zijn stoel naar achteren doet terwijl de hele rij dat wel doet. Hij blijft Herbert in zijn rug trappen. Ook dit wordt zo lief opgelost. We mogen naar de Economy Plus met extra beenruimte en een heerlijke rust. Hulde aan de KLM. In Sint Maarten vertrekt de aansluitende vlucht naar Tortola een half uur vroeger. Blijkbaar was iedereen er. Een half uurtje later landen we alweer. De douane,  de taxi...alles gaat vlot. Rond 8 uur zijn we in Sopers Hole waar Gerard van de K'dans ons ophaalt. Bij hun aan boord is  de ontvangst ook weer een warm bad. Met een wijntje en soep en boodschappen voor het ontbijt verwennen ze ons. Uit Nederland hebben wij wat dingen voor hun meegenomen. Pakjes avond!
Al snel komt de man met de hamer. Naar bed! Ik slaap redelijk maar Herbert zijn interne klok is geheel van slag. Geeft niet. Overdag een extra tukkie.
De zaterdag 27 mei klaren we uit en doen boodschappen voor de oversteek naar Curaçao. Geen feest daar...wat een prijzen zeg. Een appel kost 2 dollar bijvoorbeeld...
We hebben allebei niet veel zin om alweer op pad te gaan. De jetlag hindert toch wel. Ik heb meer zin in wat voor me uit staren en af en toe lekker te janken. Maar de wind  is goed. En 3 juni komen Carla,  Evert en Quirine op Curaçao aan.
Ik kook voor de K'dansjes en we hebben een gezellige avond. Op tijd nemen we voorlopig afscheid van Gerard en Karina die nog geen haast hebben. Ze komen pas later naar Curaçao. Na een matige nacht staan we ultra vroeg naast het bed. Kippen bakken..gatver...wat een lucht op je nuchtere maag! En daar gaan we. Nog een laatste zwaai en handkus naar de K'dansjes die speciaal zijn opgestaan. Wat zijn het toch een schatten!
In de zeestraat tussen de BVI en de UVI staat een stevige stroom tegen maar na ruim 4 mijl en nu met vol tuig kunnen we stuurboord uit om Amerikaans St.  John door de Flanagan Passage. Geen idee of dat eigenlijk wel mag. We hebben geen Amerikaans visum en zijn nu wel in de territoriale wateren. Dan gaat het met ruime wind de 35 mijl naar St. Croix en verder met een kompas koers van ruim 210° de 450 nautische zeemijlen naar Curaçao.  De wind is de hele dag wat onregelmatig..in sterkte en richting. Tussen de 12 en 18 knopen van oost tot wat zuidelijker dan oost. We hebben het idee dat we wat langzamer gaan dan we zouden mogen verwachten. Wat stroom tegen en aangroei...vrezen we.
Maar de mijltjes tikken de hele dag gestaag weg. We zijn allebei wat katterig...moeten duidelijk weer wat inslingeren. Het is 32 graden in de boot maar aan dek..in een schaduw plekje is het met de wind lekker. Yoghurt 's niddags...zalmpasta tegen 6 uur..en het wachtschema gaat alweer in. Even trekt de wind met het naderen van een frontje aan tot 28 knopen. Herbert reeft snel maar met dezelfde gang mag dat rif er weer uit...de wind is alweer back to normal. De slaap wil niet bij mij. Jammer...
Nu zit ik mijn wacht uit tot 24 uur. Schuin achter zie ik het weerlichten boven de wolken maar boven ons is het voornamelijk helder. Heel even was er een klein randje maan maar die hield het al snel voor gezien. Het is nog maar net een paar dagen nieuwe maan.
Ik ga maar eens kijken in de donkere nacht of ik scheepvaart zie..of een walvis...of een groepje dolfijnen.
Daarna ga ik me over geven aan allerhande overpeinzingen. Over het leven vieren...dat zou mijn zusje Marianne toejuichen...ZEKER WETEN.
Misschien tot morgen...als ik zin heb...
O ja...nog zo'n 350 mijl te gaan!



Sent from Iridium Mail & Web.