Dag Sint Maarten, hallo British Virgin Islands!

Achter in de middag van zondag 7 mei hebben we nog een laatste borrel met de Nederlandse boten die geankerd zijn in Marigot Bay. Erg gezellig. We maken ook kennis met en Deens stel dat vaart met 2 kleine kindjes. Een nieuw vriendje voor Melle! Tegen etenstijd wordt het nu toch echt een laatste knuffel voor de Tsuru’tjes en Jouke en Pleune van de Island Lady. Zij gaan binnenkort weer oversteken richting koelere streken en richting het werkzame leven. Ik benijd ze niet hoor! Ook moeten we voorlopig afscheid nemen van Bas, Donatien en Melle. Zij moeten wachten op zeilen en zonnepaneel. We treffen ze weer op de ABC eilanden over ruim een maand, hopen we.

Wij gaan richting Jan en Corrie van de Livingstone waar we, heel lief, zijn uitgenodigd om te komen eten. Leuk om Olle de hond weer te zien. Hij stoof op het strand weer in de rondte alsof ie een pub was… weer helemaal in orde nadat hij zo ziek was! Fijn! Ik heb mijn gehaakte Nederlandse pannenlappen bij me als presentje! Ze kunnen meteen in gebruik genomen worden. We eten heerlijke tortilla’s uit de oven. Mmmmmm. We hebben het weer aller gezelligst. En dan is het ook bij hen weer tijd om afscheid te nemen. Ze hebben gaan juist omhoog richting Amerika dus we weten niet wanneer we ze weer gaan zien. Gelukkig is er mail en app!

Tortilla’s eten bij de Levende Steentjes.

Maandagochtend 8 mei…ochtend? Nou…meer nacht! Ik hoor Herbert al scharrelen op dek. Net doen of dit mij NIET aangaat…denk ik stiekem. Ogen gewoon stijf dicht houden! Mijn lieve gade is al hard bezig de huiken van de zeilen te halen. Vallen aan te slaan en wat er allemaal nog meer bij komt kijken om Zahree zeilklaar te maken. Maar naar dan wint plichtsbesef het van de slaap en zet ik mij zuchtend in beweging. We willen toch met licht aankomen op de BVI? Nou dan! Eruit, luilak! Zucht…
Niet veel later gaat de motor aan en gaan we vlot ankerop. Het waait zelfs al een beetje. Als we uit de geankerde vloot weg zijn draai ik Zahree in de wind en staat al snel het grootzeil. Afvallen weer en met een bijna voor de windse koers gaan we de Baie de Marigot uit richting het eerste waypoint bij Pointe Falaise. Daarna is het een iets noordelijker dan westelijke koers naar het eiland Virgin Gorda waar we in de buurt van Gun Creek, waar we de dag erop willen inklaren, voor anker willen gaan.
De maan licht ons nog bij. Dat is een prettige bijkomstigheid. Hij gaat al aardig richting vol!
Diezelfde maan houdt het al snel voor gezien. Maar al snel gloort in het oosten de nieuwe dag. ik kijk mijn schipper lief aan en mag nog een paar uurtjes gaan slapen. We maken te weinig voortgang omdat de wind behoorlijk van achteren komt. De boom moet er in aan stuurboord. Nu loopt Zahree een stuk beter hoewel ze toch als een dronken dame van de ene kant naar de andere zwaait op de swell. Maar we maken aardig voortgang; tussen de 5 en 6 knoopjes. Oké voor de 80 mijl die we vandaag moeten afleggen. Vissen levert alleen zeewier in de haken op dus dat houden we ook maar weer voor gezien… Wat hangen in de stuurstoel, beetje lezen, fruit eten, yoghurt met muesli, meer hangen…Veel doe je niet op zo’n dag eigenlijk, daar zijn de bewegingen van het schip, zo voor de wind, nét te oncomfortabel voor. Ik laat het sturen op deze koers altijd graag aan de stuurautomaat over. Herbert stuurt wel altijd een paar uurtjes. Koptelefoon op, lekker een beetje swingen achter dat grote stuurwiel… Dikke regendruppels halen hem uit zijn persoonlijke disco…oeps…even een dikke vette bui. Met niet al te veel wind gelukkig. Maar voldoende om dek en alle zeilen weer eens lekker zoet af te spoelen. We zeilen nog lang genoeg door om alles ook weer droog onder de huiken te krijgen. Mooi!

De zon komt weer tevoorschijn en de BVI komen in zicht.

Aan het eind van de middag vinden we een mooie ankerplek voor Prickley Pear Island, één mijl ten noordwesten van Gun Creek. Heerlijk! Zahree heeft wel weer genoeg geschommeld voor vandaag! Ik heb vlot de maaltijd op tafel en we kijken zelfs nog een aflevering van onze favo serie maar dan is het wel mooi geweest. Pitten!

Dinsdag 9 mei varen we met de bijboot de Gorda Sound over naar Customs en Immigration in Gun Creek. De officieren zijn wat kortaf maar correct en met de begeerde stempels en papieren zeggen we ze allervriendelijkst gedag. Eens kijken wat de winkel hier te bieden heeft. We waren al gewaarschuwd! schrikbarend duur. Twee pakken toast voor tezamen 8 dollar. Ze gaan niet veel aan ons kunnen slijten de Virginezen!
We steken het water weer over en de hemelpoorten trekken de registers steeds verder open. In het beste geval kunnen we spreken van geellig gekletter op het dak maar een fijne stranddag wordt het niet nee…… Aan het eind van de middag wordt het iets droger en gaan we met de dinghy naar Saba Rock, een piepklein eilandje waar een resortje op staat waar we internetten en met Happy Hour
de Painkiller maar eens proberen. Gevaarlijk drankje hoor, mierzoet natuurlijk!

De Painkiller op Saba Rock, BVI.

Rond 5 uur is er tarpon-voeren. Dat is een hele happening! De tarpons, grote vissen hoor, zijn ruim vóór 5 uur al zenuwachtig op en neer aan het zwemmen. De voersessie met stukken mahi-mahi is een makkelijke snack voor ze. Ze hoeven nu niet te jagen. De medewerker van het resort die voert, laat zijn hele arm in de bek van zo’n joekel verdwijnen. Whaaaaa! Hij nodigt durfals uit om ook een flink stuk vis vast te houden en de grootste en brutaalste tarpons springen bijna een meter uit het water en blijven gewoon hangen aan de lappen vis. We weten nu dat ze geen tanden hebben maar flinke vissen in één keer naar binnen slokken.

n
Tarpons voeren op Saba Rock, BVI.

Onze Painkiller is op en we springen met de pluutjes op weer in de bijboot. Droog wordt het niet meer vandaag! Eten, Sopranootje en wat beneveld naar bed!

Woensdag 10 mei varen we, nadat Herbert weer eens naar grote hoogten gehesen is door mij en daar een uitgebreide controle heeft gedaan van stagen, spanners en andere zaken die Zahree nodig heeft om ons veilig over deze aardkloot te verplaatsen, naar Valley Trunk Bay, dicht bij het uiterste zuidelijke puntje van Virgin Gorda om de dag erop naar The Baths te gaan. The Baths zijn een grote groep bijzondere afgeronde rotsblokken die als door een reuzenhand al dobbelend zijn neergestrooid, op en naast elkaar. Met elkaar vormen ze mooie poelen en onderdoorgangen. We treffen het met het rustige weer. Als er swell op de kust staat kun je er niet zo makkelijk op en tussendoor.
Aan het eind van de middag moeten we HEEL NODIG even van boord een frisse neus scheppen. De sfeer was de hele dag én de dag ervoor niet je dát en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Ach ja….je hebt van die dagen dat je elkaar gewoon niet helemaal goed begrijpt (understatement…ahum !) . Na de wandeling staan we er iets beter voor saampjes.

Spring Bay.

Die nacht is een onrustige nacht. Een heftig onweer dat maar om ons heen blijft hangen met bliksemschichten voornamelijk tussen de wolken en gigantische hoeveelheden neerslag verstoort onze nachtrust. Je kunt er een boek bij lezen bijna! Als het licht wordt trekt het onweer langzaam weg. In de dinghy staat wel 15 cm water en de elektronica doet het gelukkig nog; geen inslag pffff!

Donderdag 11 mei. Er komt ‘s morgens vroeg al een armada van huurcats voorbij scheuren; allemaal op weg naar The Baths waar ze een dag-mooring willen oppikken om The Baths te bezoeken. Wij tuffen er na de afwas rustig heen. Je mag er niet ankeren of landen met je dinghy om het koraal te beschermen. Je dinghy maak je gewoon vast aan de ballenlijn die het zwem- en snorkergedeelte afschermt. We zwemmen naar het mooie witte strand en wandelen/klauteren over de prachtige trail naar Devils Bay.

De mooie trail naar de Baths en Devils Bay. Daar zien we het slechte weer van vannacht nog hangen.

Daar kun je weer een pad kiezen richting een mooi gelegen restaurant met leuk uitzicht over de baai. Hoewel alle andere clientèle al aan de rumpunch zitten houden wij het bij tonic met ijs.

Vanaf het restaurant bij de parkeerplaats.

Daarna nemen we een pad direct naar beneden en komen weer bij het eerste baaitje uit. Dit is bij Poor Mans Bar maar die willen poor blijven denk ik…want ze zijn nog steeds gesloten terwijl er toch veel mensen rondhangen die best wat zouden willen gebruiken daar op het terras. We nemen nog eens een stukje van het pad voor meer foto’s. Er lijken nu wat minder grote groepen te zijn.

Vervolgens zwemmen we weer naar de dinghy aan de ballenlijn en pakken de snorkelspullen. De onderwaterwereld is er niet heel erg mooi maar wij zijn ook niet erg snel tevreden ahum….
Tijd om verder te gaan! We motorzeilen een paar mijl naar het westen om Lee Bay, aan de westzijde van het eilandje Great Camanoe. Veel eilandjes en ook wel wat grotere eilanden zijn privé bezit in de BVI. Vaak staan er dan poep chique huizen op waar ogenschijnlijk niets gebeurt; waarschijnlijk zijn het dure vakantiehuizen van rijke Amerikanen. Jammer! Zo hebben de oorspronkelijke BVI-ers niet veel aan hun prachtige land naar onze mening. Niemand mag op dit privé eilandje komen. In de guide word je zelfs gemaand je gedeisd te houden. Nu waren we dat toch wel van plan maar goed. Ankeren mag er wel en ik meen dat er hier een wet is dat je sowieso aan de vloedlijn mag komen en dus wel op het strandje daar zou mogen. Overigens is dit geheel verlaten en ik geloof zelfs niet toegankelijk vanaf de enkele huizen daar. Verder is het er een oase van rust. We hebben afgesproken met K’Dansjes en toevallig ligt de Novatrix van Jaap en Marjolein er ook. Die hebben we al een hele tijd niet gezien! Leuk! Hun drone zweeft ons al tegemoet. We weten dan nog niet dat ie van hen is! Ze maken prachtige foto’s van Zahree die de baai komt invaren. Dank je wel Jaap en Marjolein!

Daar komen we aan in Lee Bay. Rechts de Novatrix op de voorgrond, wij linksachter, K’Dans rechtsachter.

Achter in de middag gaan we ze even gedag zeggen. Hun zoon en schoondochter zijn op bezoek. Verder doen ze de nodige voorbereidingen om binnenkort weer de oceaan over te steken. Ze vinden het erg jammer om op de terugweg te moeten gaan en hebben ook zeer genoten van het jaartje Carieb.
Dan gaan we aan de borrel en lekkere hapjes bij Gerard en Karina. Aller gezelligst en het wordt ook steeds gezelliger omdat Gerard zo’n heerlijke rumpunch gemaakt heeft en Karina van die heerlijke kleddertjes met toastjes. Als die op is moet er nog nodig een pak rode wijn leeg. We genieten van het leuke weerzien en van de prachtige omgeving en de rust hier.


Karien vindt Gerrad HEEL ERG LIEF! Het is ook zo’n romantische avond!

Het avondeten schiet er bij in en ik verwacht een zwaar hoofd de volgende dag! Oooooooh!!!

Vrijdag 12 mei zijn we al heel vroeg in de weer met de lakens wassen (was HARD nodig…zo zout als die lappen worden!). Herbert zit al heel vroeg in het bijbootje met boren van verschillende maat in de aanslag. Hij boort een gat op de bevestigingslip van het waterstag, voor aan de boot. Hieraan komt een lijn met een kettingklauw die de ketting dan ontlast aan het schip en zorgt dat de ketting ook nog recht naar voren staat. We hebben de hoop dat Zahree dan ook minder gaan swingen achter haar anker. Het is even een klus want de kop van de boor is aan vervanging toe maar uiteindelijk zit er een mooi gat en doet de nieuwe lijn de taak van 2 touwen aan bak- en stuurboord. Met ankeren heeft Herbert daar altijd een hoop werk aan en met ankerop gaan natuurlijk met het weghalen ervan. De nieuwe lijn blijft gewoon zitten aan de lip en tijdens het varen aan de zee reling vastgemaakt.. Eén handeling…klaar! Een grote verbetering denken we!

Herbert boort een gat onder de waterstag. Daarnaast de lijn naar de ankerklauw aan de ankerketting. Laat maar zakken en KLAAR!

De Novatrixjes komen gezellig op de koffie. We hebben heel wat verhalen uit te wisselen. Daarna nemen we met een knuffel afscheid van de zoveelste Nederlandse boot die voor ons een tijd uit zicht verdwijnt. Maar wel met de afspraak in september in Nederland een reünietje te organiseren met iedereen van de Nederlandse botenclub die terug is of toevallig in Nederland, zoals wij! Leuk vooruitzicht!

 
Dag Novatrixjes!

’s Middags trekken we alle spullen tevoorschijn om nu eindelijk eens te gaan duiken met onze eigen spullen. Er moet nog een duikfles gevuld worden. Je hebt zo verschrikkelijk veel spullen nodig dat je al moe wordt als je eraan denkt. Maar het is prachtig rustig weer. Het is vast mooi duiken hier aan het randje van de baai dus we GAAN!
Aan de zuidzijde van de baai ligt een klein boeitje waar je prima je bijbootje aan vast kunt maken. Herbert helpt mij eerst met alles aantrekken. Hoe gaat het ook alweer allemaal! Duikfles open, druk controleren, alle straps van de BCD aangetrokken? Beetje lucht in het vest…masker op..flippers aan..mondstuk in…plons….ik drijf. De nieuwe BCD werkt iets anders dan die waar ik mee heb leren duiken maar het is eigenlijk nog makkelijker. De in- en deflater zitten op het vest vast. Het gaat prima! Herbert moet alles zelf aan doen maar dat lukt ook allemaal prima. We zakken langzaam onder water. Leuk om dit nu samen en helemaal zelfstandig te kunnen doen! Het koraal is mooi. Er zijn vooral veel van die hele dunne wuivende blader-koralen in alle kleuren. Erg mooi! Jammer dat we de Go-Pro thuis hebben gelaten. We duiken naar ruim 10 meter en zwemmen een tijdje langs het koraal op- en neer. Het ankertje van het boeitje waaraan de dinghy ligt ligt precies aan de rand van koraal en zand. Een prima oriëntatiepunt. Na zo’n 20 minuten hebben we het wel gezien en klimmen we weer in de dinghy. We roepen naar Gerard en Karina dat het hun beurt is. Zij hebben vorig jaar in Griekenland hun PADI gehaald en willen het ook heel graag weer gaan doen. Flessen weer gevuld en met twee dinghy’s gaan we nu naar de noordzijde van de baai. Gerard en Karina moeten wat meer lood hebben en hebben eerst wat moeite om te zakken. Karina vergeet haar buddy Gerard helemaal en flippert er vandoor. Hoho! Bij je schatje blijven Karien!Met enig oefenen gaat het veel beter en zien we ze beneden ons. Ook zij vinden het heel leuk om weer te doen. Wij snorkelen wat rond maar aan deze zijde van de baai is weinig koraal. We zien wel een kleine schildpad zwemmen. Maar de andere kant is vele malen mooier. Jammer! We hebben het koud; de zon is al aardig zakkende. Gauw naar Zahree…alles afspoelen; ook weer een hele klus hahahaaa! Dan gauw aan de kokerij want Gerard en Karina komen borrelen en daarna Confit de Canard eten. Oioioi! Gerard heeft alweer zo’n heerlijke fles rumpunch gemaakt. Prrrrrroooooossssst!
Het eten is goed gelukt en we hebben andermaal een super gezellige avond!

De K’Dansjes te eten op Zahree na een mooie duik dag in Lee Bay, BVI.

Iedereen is aardig afgedraaid dus we heffen de sessie op tijd op. We zien natuurlijk nog wel een aflevering van onze Tony Soprano die erg veel moeite heeft met zijn anger-management! Herkenbaar! Al zijn we iets minder gewelddadig…hahahaaa!

Zaterdag 13 mei.
We varen naar Brewers Bay aan de noordwestzijde van Tortola.

Op weg naar Brewers Bay.

We liggen maar met drie boten waaronder de K’Dans en wij, in deze baai.

Brewers Bay, Tortola

Er komen nauwelijks huurcats omdat de baai vol met koraal ligt en ook nog eens vol ligt met elektriciteitskabels. De verhuurmaatschappijen hebben de baai als no-g0-area bestempeld. Des te beter voor ons. Er is een prachtig stuk zand waar de ankers zich heel goed ingraven. We liggen er als een huis. Er is een prachtig strand. Het is duidelijk einde seizoen. er zijn nauwelijks nog badgasten en de meeste tentjes zijn dicht. We gaan met Gerard en Karina naar de wal om een biertje te drinken. Nergens aan het strand maar we krijgen wat onduidelijke aanwijzingen. Up the road en dan links. Dat nemen we wat al te letterlijk want op een paar honderd meter hoogte, al kleddernat van het zweet en doodop omdat de weg zo steil is, hebben we wel in de gaten dat dit um niet gaat worden…Naar beneden maar weer. Dan zien we bijna beneden een bord naar een hotel met bar-restaurant. Oké…dit bedoelde ie! We treffen een wat desolaat hotel. Er zijn gelukkig twee dames aanwezig om ons bier te schenken en er is ook een open wifi! Fijn…even contact met het thuisfront!

Biertje bij het hotel.

Daarna gaan we weer naar de boten en mogen bij de K’Dansjes aanschuiven voor een heerlijke pastamaaltijd. De rumpunch van de dag ervoor brengen we mee. Gezelligheid!


Aanschuiven bij de K’Dansjes.

Zondag 14 mei blijven we in Brewers Bay want ‘s avonds is het ‘open podium’ op het strand. Dat willen we wel meemaken. Het is trouwens moederdag. Ontbijtjes op bed kan ik elke dag wel krijgen maar we zijn er vanwege de warmte altijd vroeg uit… Ik app mijn mamsie maar die vindt het maar onzin…bij ons in de familie doen we er niet aan…toch denk ik even aan mijn lieve moedertje..nu zo ver weg. Hoi mams!
We gaan snorkelen boven het rif om maar enkele tientallen meters. Wel leuke kleurige visjes maar het koraal is er slecht aan toe. Het lijkt wel allemaal te verbleken.
’s Middags gaan we met Karina en Gerard op zoek naar de restanten van een oude molen. Aan de noordzijde van de baai nemen we de veel te steile weg omhoog.

Zahree in Brewers Bay, Tortola.

Dat levert wel een leuke foto op van de boot in de baai maar verder is het afzien. Karina heeft een knie die dit helemaal niet leuk vindt en bij mij zegt mijn hele lijf dat dit alleen voor de fitste klimgeiten is weggelegd.

We zijn geen klimgeiten!

Op een gegeven moment hebben de dames het wel gezien en zetten de heren nog even door op zoek naar die vermaledijde molen. Karien en ik zetten nog even door maar het hoeft niet meer…Om de hoek zien we de heren al komen met de foto’s… veel bijzonders is het niet.

De oude molen.

Gelukkig…naar beneden gaat het in ieder geval veel sneller maar mijn achillespees is het hier ook helemaal niet mee eens.
Aan boord lekker afkoelen met een douche en het windje. We hopen dat er nu wel een restaurantje de deuren open heeft maar voor de zekerheid frutsel ik een goulash in elkaar met blik, spekkies (altijd lekker…) en de laatste restjes vers. Vinden we niks dan warm ik het op. We lopen nog even naar het hotel voor wifi en ploffen dan in het zand voor de voorstellingen. Karina en Gerard ploffen naast ons, lekker een biertje erbij…Het is erg leuk: mensen lezen gedichten, zelfgeschreven songs, theater, dans…het één beter dan het ander maar erg leuk! Langzaam wordt het donker en dan is het alweer afgelopen. Helaas…nergens is er een vorkje te prikken. Gelukkig heb ik de goulash voor 4! Wijntje erbij en heerlijk op het dek. Het is een zalige avond.

Maandag 15 mei. Ik kijk rond 6 uur in de ochtend op mijn telefoon en zie een oneindige hoeveelheid Iridium-telefoon meldingen. Niet gehoord want op de trilstand. Dat voorspelt weinig goeds. Gauw bellen. Mijn allerliefste jongste zussie Marianne, al zolang ziek maar toch altijd zo strijdvaardig en sterk is gevallen op haar hoofd. In het ziekenhuis blijkt dat er geen hoop meer is en wordt besloten de beademing te stoppen. Ze heeft teveel hersenbeschadiging. Er is geen kans meer op herstel. Iedereen is bij haar in het AMC om afscheid te nemen. Wij zitten nu echt heel erg ver weg en zo voelt dat ook. We wisten dat van tevoren dat als er iets gebeurt het een tijd duurt voor je weer in Nederland bent. Binnen een half uur zijn we bij de K’Dans geweest om te vertellen dat we naar Sopers Hole bij West End gaan om vandaar onze terugvluchten te regelen. Ze varen meteen achter ons aan om ons bij te kunnen staan en eventueel op de boot te passen. Zo lief! We pikken een mooring op in Sopers Hole en horen van Butch die komt om het mooring geld te innen dat dit een hurricane proof mooring is. Daar zijn we blij mee! Herbert belt met de SOS-alarmcentrale van onze reisverzekering die direct al het geregel van ons overneemt. We weten dan al dat er morgen een vlucht van de KLM vanaf Sint Maarten gaat. We kunnen vanaf Tortola vliegen naar Sint Maarten en zijn woensdag om 8.00 uur op Schiphol. We bellen en appen met familie en vrienden. We voelen ons geheel onwezenlijk. Het is nog maar net een maand geleden dat Marianne en Onno 10 dagen bij ons aan boord waren en we zo een heerlijke dagen hadden met elkaar. En nu glijdt mijn lieve zusje langzaam weg uit deze wereld, het is gewoon niet te bevatten. We denken ook heel erg aan iedereen thuis, Onno, Sanne en Remco die zonder vrouw en moeder verder moeten. Mijn ouders die ook al mijn broertje Gert-Jan hebben verloren.
Aan wal hebben we wifi en is het wat makkelijker om contact te leggen met thuis. Ik spreek even met wat familieleden maar het signaal is te zwak. De contactpersoon van de alarm-centrale doet fantastisch werk en houdt ons steeds op de hoogte. Erg fijn.
We varen naar de K’Dans die lekker koffie zetten en troost en steun bieden. Heel erg lief. Ze zullen ons morgen met een huurauto naar het vliegveld brengen.
Op Zahree zorgt Herbert dat de boot goed vast ligt aan de mooring en er zo weinig mogelijk risico is van doorschavielen van de lijnen.
Ik pak al wat spullen in voor morgen. We horen van Katinka dat Marianne is overleden.
Het is een vreselijk zwarte dag en ik zal voorlopig even het blog terzijde schuiven. We gaan naar Nederland, naar onze familie die we nu hard nodig hebben en zij ons.
Onze terugvlucht is geboekt op 26 mei. Heel lang kan Zahree niet meer op Tortola blijven omdat het stormseizoen snel nadert en we dan moeten ‘afzakken’ naar Curaçao.
Lieve bloglezers, sorry dat ik niet iets vrolijkers te melden heb…het is niet anders.

Tot betere tijden en veel liefs.

Allerliefste jongste zussie…wat gaan we je missen!