Dag 3 oversteek Tortola naar Curaçao.
De derde dag is het alweer. Nog zo'n 40 mijl tot het puntje van Bonaire en dan nog zo'n 25 mijl tot de zuidoost punt van Curaçao. Daar gaan we nog wat verder afvallen om uiteindelijk bij het Spaanse Water aan te komen. Dan is het nog zaak een fijne ankerplaats te vinden. Het Spaanse Water heeft een aantal sectoren waar je mag ankeren. Of het erg druk is met boten weten we nog niet. Maar dat is morgenochtend pas.  Eerst nog de dag van vandaag!
Onverminderd hard zeilden we met wind een beetje schiftend tussen oost en iets zuidelijker dan oost. We besloten uiteindelijk de genua weg te draaien om wat vaart te minderen. We willen niet met donker aankomen. De swell komt schuin van achteren en is niet eens zo hoog, bijna 2 meter, maar de golven zijn steiler dan de echte oceaan swell en komen iets sneller achter elkaar. Verder verstoren dwarser inkomende wind golven de boel. Regelmatig dreunt een golf tegen de zijkant van Zahree en de brutaalsten maken een rondritje door gangboorden of dek om daarna bruisend de aftocht te blazen door de kluisgaten. Zo niet die ene ellendeling van heden middag.
Allereerst hadden we het kleine leed van de buitendouche waarvan het handgreepje afbrak. Dat losten we op door deze tijdelijk te vervangen van die van de dekwas. Ik zou net met een Comfort Seat naar buiten. Herbert zat op het bankje en...bats...een enorme muur van water recht naar binnen..Tegen de bank carambolerend op mij af. De rest van het water tolt rond om nogmaals de weg door de kajuit deur te kiezen.  Ik kon nog wat tegenhouden door de Comfort Seat als een schild voor me te houden. De rest zette vloeren van dekhuis en slaapkamer blank, bovenop het dekhuis had de golf ook huisgehouden...door het openstaande luik bij de keuken was zout water over grond en aanrecht gegaan. In de voorpunt was wat water door het luik gegaan..maar gelukkig maar een beetje. En zelfs de wc achter was nat. Het ventilatie rooster had ook de volle laag gekregen. Alles nat en,  erger,  ZOUT! HEEL veel lelijke woorden klonken de daaropvolgende anderhalf uur. Geen pretje dweilen in die bloedhete
boot!
Gelukkig is apparatuur en ook de banken en bedden van deze onvrijwillige douche gespaard gebleven.
Dat wordt een hele grote poets- en schrob sessie als we aangekomen zijn op Curaçao.
Ons humeur was door deze malheur ver beneden peil geraakt. Zahree trekt zich er niks van aan. Samen met Hare Majesteit De Stuurautomaat brengt ze ons gewoon naar het eerste way point vlakbij Bonaire.
We zijn gewaarschuwd door de pilot uit te kijken voor vissersbootjes zonder AIS en zelfs zonder behoorlijke verlichting. Het laatste deel van de wacht zullen we maar samen doen. Herbert is nu in Dromenland. Ik hoop maar dat hij geen nachtmerrie heeft over bakken zout water....Ik bank-hang tot een uur of 12 en hoop dan wat te slapen. We kijken uit naar het einde van deze op zich vlotte oversteek...maar mag dat een keer met 15 knoopjes wind en een lieflijk zeetje?
Tot morgen...Ik hoop vanaf het Spaanse Water.

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 2 oversteek Tortola naar Curaçao.

Dan beginnen we een uurtje voor mijn wacht ten einde was gisteren. In het donker kwamen lelijke laaghangende wolken op ons af. Aankondiging van de tropical wave (tijdelijke verstoring van de passaatwinden met een trog met daarachter regen en soms veel wind) onze relatieve rust kwam verstoren. De wind nam wat toe...ten oosten weerlichten...schipper roepen. Nog maar even afwachten dacht hij. Vijf minuten later moest ik hem weer roepen. De wind schoot uit en regen kletterde op het dek. Snel zwemvest aan en reven. Een zeiknatte arme schipper ging weer gauw te kooi voor het laatste stukje slaap. De wind bleef nu lekker doorstaan met zo'n 18 tot 20 knopen. Het rif lieten we in het grootzeil. We verwachtten nog meer 'narigheid '.
24 uur...ik mocht plat. Herbert had een rustige wacht. We zeilden een beetje tussen de donkere wolken waarvan sommigen vervaarlijk flitsen maar het viel mee. Ook mijn volgende wacht van 3 tot 6 verliep  prima. Ik zette de timer steeds op 20 minuten en sufte wat op de bank. Even een blik op de plotter of ik grote scheepvaart zag...hoofd uit het luik steken. Alles kits? Volgende 20 minuten. We zitten tijdens de wachten altijd in het dekhuis. Beschut tegen regen en aan boord wippende golven. Het is sowieso veel veiliger en comfortabel. Het werd na 5 uur licht en een mooie heldere blauwe ochtend kondigde zich aan. Dat hadden we niet verwacht..de gribfiles voorspelden bewolking en wat regen. Blijkbaar zaten we net tussen 2 tropical waves in. Om 6 uur was het weer Herbert zijn beurt om de wacht over te nemen en ik sloot maar weer eens de luiken  (ogen!). Want voorin de punt is het warm. Erg warm! We nemen een beetje risico met het luik open laten op een kiertje.. zeewater kan maa
r eens
op het idee komen naar binnen te vliegen! De swell begon wat toe te nemen maar Zahree denderde dapper door. Om 9 uur was mijn koffietje en ontbijtje in de maak. De katterigheid is redelijk over en we raken weer in het ritme van de oceaan. Douchen in de kuip en eens lekker de tanden schrobben!
Herbert gaat nu nog even tukken en ik ga met de Comfort Seat naar buiten nu het nog lekker weer is.  Koers nog hetzelfde. Snelheid steady boven de 7 knopen. We gaan hard!

Nu is het alweer avond. Bijna 22 uur en we varen in een tropical wave gebied met af en toe regen en wat onregelmatige wind. Het is heet in de boot want de regen verhindert ons de luiken open te zetten. Nu is het even droog dus gauw kajuit deurtje en een raam open...scheelt zo een paar graadjes pfffffff.
We zijn super opgeschoten vandaag. Mooi zeilweer met veel zon. Gaande de dag ging het steeds harder waaien. Het tweede rif werd gezet en de genua een stuk ingerold. Om de beurt slapen we een beetje bij. We lezen wat en zitten buiten. Dat is niet zonder gevaar..een nat zout 'pak' heb je zomaar opgelopen! In de namiddag thee met waardeloze speculaas maar ja..die moet ook op. Ik kom niet veel verder dan een beetje mijmeren eigenlijk. Wel prima op dit moment. We hebben ontzag voor de enorme torenhoge tropical wave wolken die straks weer buien produceren. Een prachtige foto van gemaakt..houden jullie tegoed!
We hebben kliekjes-dag. Japanse spring rolls..nog wat zalmpasta..toastjes Franse kaas. Niet verkeerd toch? Afwassen en ik mag als eerste proberen wat slaap te pakken tot 21u. Dan is het Herbert z'n beurt. In het dekhuis is het ietsje koeler. Ik ben druk met deurtje open...raampje open en...dicht maar weer..volgende buitje is gearriveerd! Het houd je lekker bezig zal ik maar zeggen. Ondertussen moeten we nog 240 mijl zeilen. Keurige daggemiddelden doen we!
Ik las dat het blogje van gisteren niet op de site is geplaatst. Ik hoop van het er nu staat. Anders na aankomst op Curaçao. Tot morgen...ijs en weder dienende...(ja...lekker...IJS!)

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 1 Oversteek Tortola naar Curaçao

Het blog weer oppakken...dat is wat moet gebeuren nu...nacht...nee avond pas...van zondag 28 mei op maandag 29 mei.
Wat is er veel gebeurd in de afgelopen 2 weken.
Zoals jullie misschien gelezen hebben: we verloren mijn allerliefste jongste zusje Marianne. Mijn stoere zus die al zolang ziek was maar nooit opgaf. Een val werd haar fataal. We moeten zonder haar verder. En Onno en nichtje en neefje Sanne en Remco moeten hun vrouw en moeder missen. Zo erg... Mijn ouders hun jongste dochter...al een tweede kind dat ze verloren. Zo oneerlijk.
Haar ooms, tantes, neven, nichten en zoveel vrienden... iedereen is zo verdrietig hieronder.  Maar we zijn ook dankbaar dat ze 17 jaar lang met die rot ziekte doorging...en ondanks vele tegenslagen altijd weer de schouders eronder zette...nauwelijks een klacht kwam er over haar lippen. Nog maar 2 maanden geleden hadden we 2 geweldige weken met elkaar op Martinique. Dat krijgt nu extra veel betekenis voor mij....en toen dus dat vreselijke bericht. Lief zusje van me...je bent er niet meer. Ik mis je nu al zo erg!

De verzekeringsdame regelde de terugreis en wat was het onwezenlijk om ineens in Amsterdam te staan. Het was schandalig mooi weer maar daar hadden we weinig oog voor. Het was een verdrietige en heftige tijd in Amsterdam. Onze familieband is een sterke band. Troosten en getroost worden. Samen met zus Katinka en Margreet, Marianne haar beste vriendin, Marianne verzorgen. Dat was even heel moeilijk maar daarna toch ook weer zo gewoon en fijn. De onwerkelijke dagen tot de crematie. Huilen,  lachen,  weer lachen en heel veel praten en knuffelen elkaar. Onno en de kids helpen met alles regelen. Een prachtige dienst vorige week dinsdag. Schilderen op de boot van pa en ma. Nog een paar dagen met vrienden en familie en dan is het ineens 26 mei,  mijn verjaardag. We vliegen terug op die dag. De hoofdpurser van de KLM is allerliefst. Ze ziet op de passagierslijst dat ik jarig ben. We krijgen champagne. Maar ik moet haar vertellen dat we ons niet erg feestelijk voelen. Ik krijg 2 kaa
rten.
Voor mijn verjaardag en voor ons verlies...van de hele  bemanning....zo lief! We hebben een kwal van een achterbuurman...hij vindt het niet goed dat Herbert zijn stoel naar achteren doet terwijl de hele rij dat wel doet. Hij blijft Herbert in zijn rug trappen. Ook dit wordt zo lief opgelost. We mogen naar de Economy Plus met extra beenruimte en een heerlijke rust. Hulde aan de KLM. In Sint Maarten vertrekt de aansluitende vlucht naar Tortola een half uur vroeger. Blijkbaar was iedereen er. Een half uurtje later landen we alweer. De douane,  de taxi...alles gaat vlot. Rond 8 uur zijn we in Sopers Hole waar Gerard van de K'dans ons ophaalt. Bij hun aan boord is  de ontvangst ook weer een warm bad. Met een wijntje en soep en boodschappen voor het ontbijt verwennen ze ons. Uit Nederland hebben wij wat dingen voor hun meegenomen. Pakjes avond!
Al snel komt de man met de hamer. Naar bed! Ik slaap redelijk maar Herbert zijn interne klok is geheel van slag. Geeft niet. Overdag een extra tukkie.
De zaterdag 27 mei klaren we uit en doen boodschappen voor de oversteek naar Curaçao. Geen feest daar...wat een prijzen zeg. Een appel kost 2 dollar bijvoorbeeld...
We hebben allebei niet veel zin om alweer op pad te gaan. De jetlag hindert toch wel. Ik heb meer zin in wat voor me uit staren en af en toe lekker te janken. Maar de wind  is goed. En 3 juni komen Carla,  Evert en Quirine op Curaçao aan.
Ik kook voor de K'dansjes en we hebben een gezellige avond. Op tijd nemen we voorlopig afscheid van Gerard en Karina die nog geen haast hebben. Ze komen pas later naar Curaçao. Na een matige nacht staan we ultra vroeg naast het bed. Kippen bakken..gatver...wat een lucht op je nuchtere maag! En daar gaan we. Nog een laatste zwaai en handkus naar de K'dansjes die speciaal zijn opgestaan. Wat zijn het toch een schatten!
In de zeestraat tussen de BVI en de UVI staat een stevige stroom tegen maar na ruim 4 mijl en nu met vol tuig kunnen we stuurboord uit om Amerikaans St.  John door de Flanagan Passage. Geen idee of dat eigenlijk wel mag. We hebben geen Amerikaans visum en zijn nu wel in de territoriale wateren. Dan gaat het met ruime wind de 35 mijl naar St. Croix en verder met een kompas koers van ruim 210° de 450 nautische zeemijlen naar Curaçao.  De wind is de hele dag wat onregelmatig..in sterkte en richting. Tussen de 12 en 18 knopen van oost tot wat zuidelijker dan oost. We hebben het idee dat we wat langzamer gaan dan we zouden mogen verwachten. Wat stroom tegen en aangroei...vrezen we.
Maar de mijltjes tikken de hele dag gestaag weg. We zijn allebei wat katterig...moeten duidelijk weer wat inslingeren. Het is 32 graden in de boot maar aan dek..in een schaduw plekje is het met de wind lekker. Yoghurt 's niddags...zalmpasta tegen 6 uur..en het wachtschema gaat alweer in. Even trekt de wind met het naderen van een frontje aan tot 28 knopen. Herbert reeft snel maar met dezelfde gang mag dat rif er weer uit...de wind is alweer back to normal. De slaap wil niet bij mij. Jammer...
Nu zit ik mijn wacht uit tot 24 uur. Schuin achter zie ik het weerlichten boven de wolken maar boven ons is het voornamelijk helder. Heel even was er een klein randje maan maar die hield het al snel voor gezien. Het is nog maar net een paar dagen nieuwe maan.
Ik ga maar eens kijken in de donkere nacht of ik scheepvaart zie..of een walvis...of een groepje dolfijnen.
Daarna ga ik me over geven aan allerhande overpeinzingen. Over het leven vieren...dat zou mijn zusje Marianne toejuichen...ZEKER WETEN.
Misschien tot morgen...als ik zin heb...
O ja...nog zo'n 350 mijl te gaan!



Sent from Iridium Mail & Web.

Dag Sint Maarten, hallo British Virgin Islands!

Achter in de middag van zondag 7 mei hebben we nog een laatste borrel met de Nederlandse boten die geankerd zijn in Marigot Bay. Erg gezellig. We maken ook kennis met en Deens stel dat vaart met 2 kleine kindjes. Een nieuw vriendje voor Melle! Tegen etenstijd wordt het nu toch echt een laatste knuffel voor de Tsuru’tjes en Jouke en Pleune van de Island Lady. Zij gaan binnenkort weer oversteken richting koelere streken en richting het werkzame leven. Ik benijd ze niet hoor! Ook moeten we voorlopig afscheid nemen van Bas, Donatien en Melle. Zij moeten wachten op zeilen en zonnepaneel. We treffen ze weer op de ABC eilanden over ruim een maand, hopen we.

Wij gaan richting Jan en Corrie van de Livingstone waar we, heel lief, zijn uitgenodigd om te komen eten. Leuk om Olle de hond weer te zien. Hij stoof op het strand weer in de rondte alsof ie een pub was… weer helemaal in orde nadat hij zo ziek was! Fijn! Ik heb mijn gehaakte Nederlandse pannenlappen bij me als presentje! Ze kunnen meteen in gebruik genomen worden. We eten heerlijke tortilla’s uit de oven. Mmmmmm. We hebben het weer aller gezelligst. En dan is het ook bij hen weer tijd om afscheid te nemen. Ze hebben gaan juist omhoog richting Amerika dus we weten niet wanneer we ze weer gaan zien. Gelukkig is er mail en app!

Tortilla’s eten bij de Levende Steentjes.

Maandagochtend 8 mei…ochtend? Nou…meer nacht! Ik hoor Herbert al scharrelen op dek. Net doen of dit mij NIET aangaat…denk ik stiekem. Ogen gewoon stijf dicht houden! Mijn lieve gade is al hard bezig de huiken van de zeilen te halen. Vallen aan te slaan en wat er allemaal nog meer bij komt kijken om Zahree zeilklaar te maken. Maar naar dan wint plichtsbesef het van de slaap en zet ik mij zuchtend in beweging. We willen toch met licht aankomen op de BVI? Nou dan! Eruit, luilak! Zucht…
Niet veel later gaat de motor aan en gaan we vlot ankerop. Het waait zelfs al een beetje. Als we uit de geankerde vloot weg zijn draai ik Zahree in de wind en staat al snel het grootzeil. Afvallen weer en met een bijna voor de windse koers gaan we de Baie de Marigot uit richting het eerste waypoint bij Pointe Falaise. Daarna is het een iets noordelijker dan westelijke koers naar het eiland Virgin Gorda waar we in de buurt van Gun Creek, waar we de dag erop willen inklaren, voor anker willen gaan.
De maan licht ons nog bij. Dat is een prettige bijkomstigheid. Hij gaat al aardig richting vol!
Diezelfde maan houdt het al snel voor gezien. Maar al snel gloort in het oosten de nieuwe dag. ik kijk mijn schipper lief aan en mag nog een paar uurtjes gaan slapen. We maken te weinig voortgang omdat de wind behoorlijk van achteren komt. De boom moet er in aan stuurboord. Nu loopt Zahree een stuk beter hoewel ze toch als een dronken dame van de ene kant naar de andere zwaait op de swell. Maar we maken aardig voortgang; tussen de 5 en 6 knoopjes. Oké voor de 80 mijl die we vandaag moeten afleggen. Vissen levert alleen zeewier in de haken op dus dat houden we ook maar weer voor gezien… Wat hangen in de stuurstoel, beetje lezen, fruit eten, yoghurt met muesli, meer hangen…Veel doe je niet op zo’n dag eigenlijk, daar zijn de bewegingen van het schip, zo voor de wind, nét te oncomfortabel voor. Ik laat het sturen op deze koers altijd graag aan de stuurautomaat over. Herbert stuurt wel altijd een paar uurtjes. Koptelefoon op, lekker een beetje swingen achter dat grote stuurwiel… Dikke regendruppels halen hem uit zijn persoonlijke disco…oeps…even een dikke vette bui. Met niet al te veel wind gelukkig. Maar voldoende om dek en alle zeilen weer eens lekker zoet af te spoelen. We zeilen nog lang genoeg door om alles ook weer droog onder de huiken te krijgen. Mooi!

De zon komt weer tevoorschijn en de BVI komen in zicht.

Aan het eind van de middag vinden we een mooie ankerplek voor Prickley Pear Island, één mijl ten noordwesten van Gun Creek. Heerlijk! Zahree heeft wel weer genoeg geschommeld voor vandaag! Ik heb vlot de maaltijd op tafel en we kijken zelfs nog een aflevering van onze favo serie maar dan is het wel mooi geweest. Pitten!

Dinsdag 9 mei varen we met de bijboot de Gorda Sound over naar Customs en Immigration in Gun Creek. De officieren zijn wat kortaf maar correct en met de begeerde stempels en papieren zeggen we ze allervriendelijkst gedag. Eens kijken wat de winkel hier te bieden heeft. We waren al gewaarschuwd! schrikbarend duur. Twee pakken toast voor tezamen 8 dollar. Ze gaan niet veel aan ons kunnen slijten de Virginezen!
We steken het water weer over en de hemelpoorten trekken de registers steeds verder open. In het beste geval kunnen we spreken van geellig gekletter op het dak maar een fijne stranddag wordt het niet nee…… Aan het eind van de middag wordt het iets droger en gaan we met de dinghy naar Saba Rock, een piepklein eilandje waar een resortje op staat waar we internetten en met Happy Hour
de Painkiller maar eens proberen. Gevaarlijk drankje hoor, mierzoet natuurlijk!

De Painkiller op Saba Rock, BVI.

Rond 5 uur is er tarpon-voeren. Dat is een hele happening! De tarpons, grote vissen hoor, zijn ruim vóór 5 uur al zenuwachtig op en neer aan het zwemmen. De voersessie met stukken mahi-mahi is een makkelijke snack voor ze. Ze hoeven nu niet te jagen. De medewerker van het resort die voert, laat zijn hele arm in de bek van zo’n joekel verdwijnen. Whaaaaa! Hij nodigt durfals uit om ook een flink stuk vis vast te houden en de grootste en brutaalste tarpons springen bijna een meter uit het water en blijven gewoon hangen aan de lappen vis. We weten nu dat ze geen tanden hebben maar flinke vissen in één keer naar binnen slokken.

n
Tarpons voeren op Saba Rock, BVI.

Onze Painkiller is op en we springen met de pluutjes op weer in de bijboot. Droog wordt het niet meer vandaag! Eten, Sopranootje en wat beneveld naar bed!

Woensdag 10 mei varen we, nadat Herbert weer eens naar grote hoogten gehesen is door mij en daar een uitgebreide controle heeft gedaan van stagen, spanners en andere zaken die Zahree nodig heeft om ons veilig over deze aardkloot te verplaatsen, naar Valley Trunk Bay, dicht bij het uiterste zuidelijke puntje van Virgin Gorda om de dag erop naar The Baths te gaan. The Baths zijn een grote groep bijzondere afgeronde rotsblokken die als door een reuzenhand al dobbelend zijn neergestrooid, op en naast elkaar. Met elkaar vormen ze mooie poelen en onderdoorgangen. We treffen het met het rustige weer. Als er swell op de kust staat kun je er niet zo makkelijk op en tussendoor.
Aan het eind van de middag moeten we HEEL NODIG even van boord een frisse neus scheppen. De sfeer was de hele dag én de dag ervoor niet je dát en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Ach ja….je hebt van die dagen dat je elkaar gewoon niet helemaal goed begrijpt (understatement…ahum !) . Na de wandeling staan we er iets beter voor saampjes.

Spring Bay.

Die nacht is een onrustige nacht. Een heftig onweer dat maar om ons heen blijft hangen met bliksemschichten voornamelijk tussen de wolken en gigantische hoeveelheden neerslag verstoort onze nachtrust. Je kunt er een boek bij lezen bijna! Als het licht wordt trekt het onweer langzaam weg. In de dinghy staat wel 15 cm water en de elektronica doet het gelukkig nog; geen inslag pffff!

Donderdag 11 mei. Er komt ‘s morgens vroeg al een armada van huurcats voorbij scheuren; allemaal op weg naar The Baths waar ze een dag-mooring willen oppikken om The Baths te bezoeken. Wij tuffen er na de afwas rustig heen. Je mag er niet ankeren of landen met je dinghy om het koraal te beschermen. Je dinghy maak je gewoon vast aan de ballenlijn die het zwem- en snorkergedeelte afschermt. We zwemmen naar het mooie witte strand en wandelen/klauteren over de prachtige trail naar Devils Bay.

De mooie trail naar de Baths en Devils Bay. Daar zien we het slechte weer van vannacht nog hangen.

Daar kun je weer een pad kiezen richting een mooi gelegen restaurant met leuk uitzicht over de baai. Hoewel alle andere clientèle al aan de rumpunch zitten houden wij het bij tonic met ijs.

Vanaf het restaurant bij de parkeerplaats.

Daarna nemen we een pad direct naar beneden en komen weer bij het eerste baaitje uit. Dit is bij Poor Mans Bar maar die willen poor blijven denk ik…want ze zijn nog steeds gesloten terwijl er toch veel mensen rondhangen die best wat zouden willen gebruiken daar op het terras. We nemen nog eens een stukje van het pad voor meer foto’s. Er lijken nu wat minder grote groepen te zijn.

Vervolgens zwemmen we weer naar de dinghy aan de ballenlijn en pakken de snorkelspullen. De onderwaterwereld is er niet heel erg mooi maar wij zijn ook niet erg snel tevreden ahum….
Tijd om verder te gaan! We motorzeilen een paar mijl naar het westen om Lee Bay, aan de westzijde van het eilandje Great Camanoe. Veel eilandjes en ook wel wat grotere eilanden zijn privé bezit in de BVI. Vaak staan er dan poep chique huizen op waar ogenschijnlijk niets gebeurt; waarschijnlijk zijn het dure vakantiehuizen van rijke Amerikanen. Jammer! Zo hebben de oorspronkelijke BVI-ers niet veel aan hun prachtige land naar onze mening. Niemand mag op dit privé eilandje komen. In de guide word je zelfs gemaand je gedeisd te houden. Nu waren we dat toch wel van plan maar goed. Ankeren mag er wel en ik meen dat er hier een wet is dat je sowieso aan de vloedlijn mag komen en dus wel op het strandje daar zou mogen. Overigens is dit geheel verlaten en ik geloof zelfs niet toegankelijk vanaf de enkele huizen daar. Verder is het er een oase van rust. We hebben afgesproken met K’Dansjes en toevallig ligt de Novatrix van Jaap en Marjolein er ook. Die hebben we al een hele tijd niet gezien! Leuk! Hun drone zweeft ons al tegemoet. We weten dan nog niet dat ie van hen is! Ze maken prachtige foto’s van Zahree die de baai komt invaren. Dank je wel Jaap en Marjolein!

Daar komen we aan in Lee Bay. Rechts de Novatrix op de voorgrond, wij linksachter, K’Dans rechtsachter.

Achter in de middag gaan we ze even gedag zeggen. Hun zoon en schoondochter zijn op bezoek. Verder doen ze de nodige voorbereidingen om binnenkort weer de oceaan over te steken. Ze vinden het erg jammer om op de terugweg te moeten gaan en hebben ook zeer genoten van het jaartje Carieb.
Dan gaan we aan de borrel en lekkere hapjes bij Gerard en Karina. Aller gezelligst en het wordt ook steeds gezelliger omdat Gerard zo’n heerlijke rumpunch gemaakt heeft en Karina van die heerlijke kleddertjes met toastjes. Als die op is moet er nog nodig een pak rode wijn leeg. We genieten van het leuke weerzien en van de prachtige omgeving en de rust hier.


Karien vindt Gerrad HEEL ERG LIEF! Het is ook zo’n romantische avond!

Het avondeten schiet er bij in en ik verwacht een zwaar hoofd de volgende dag! Oooooooh!!!

Vrijdag 12 mei zijn we al heel vroeg in de weer met de lakens wassen (was HARD nodig…zo zout als die lappen worden!). Herbert zit al heel vroeg in het bijbootje met boren van verschillende maat in de aanslag. Hij boort een gat op de bevestigingslip van het waterstag, voor aan de boot. Hieraan komt een lijn met een kettingklauw die de ketting dan ontlast aan het schip en zorgt dat de ketting ook nog recht naar voren staat. We hebben de hoop dat Zahree dan ook minder gaan swingen achter haar anker. Het is even een klus want de kop van de boor is aan vervanging toe maar uiteindelijk zit er een mooi gat en doet de nieuwe lijn de taak van 2 touwen aan bak- en stuurboord. Met ankeren heeft Herbert daar altijd een hoop werk aan en met ankerop gaan natuurlijk met het weghalen ervan. De nieuwe lijn blijft gewoon zitten aan de lip en tijdens het varen aan de zee reling vastgemaakt.. Eén handeling…klaar! Een grote verbetering denken we!

Herbert boort een gat onder de waterstag. Daarnaast de lijn naar de ankerklauw aan de ankerketting. Laat maar zakken en KLAAR!

De Novatrixjes komen gezellig op de koffie. We hebben heel wat verhalen uit te wisselen. Daarna nemen we met een knuffel afscheid van de zoveelste Nederlandse boot die voor ons een tijd uit zicht verdwijnt. Maar wel met de afspraak in september in Nederland een reünietje te organiseren met iedereen van de Nederlandse botenclub die terug is of toevallig in Nederland, zoals wij! Leuk vooruitzicht!

 
Dag Novatrixjes!

’s Middags trekken we alle spullen tevoorschijn om nu eindelijk eens te gaan duiken met onze eigen spullen. Er moet nog een duikfles gevuld worden. Je hebt zo verschrikkelijk veel spullen nodig dat je al moe wordt als je eraan denkt. Maar het is prachtig rustig weer. Het is vast mooi duiken hier aan het randje van de baai dus we GAAN!
Aan de zuidzijde van de baai ligt een klein boeitje waar je prima je bijbootje aan vast kunt maken. Herbert helpt mij eerst met alles aantrekken. Hoe gaat het ook alweer allemaal! Duikfles open, druk controleren, alle straps van de BCD aangetrokken? Beetje lucht in het vest…masker op..flippers aan..mondstuk in…plons….ik drijf. De nieuwe BCD werkt iets anders dan die waar ik mee heb leren duiken maar het is eigenlijk nog makkelijker. De in- en deflater zitten op het vest vast. Het gaat prima! Herbert moet alles zelf aan doen maar dat lukt ook allemaal prima. We zakken langzaam onder water. Leuk om dit nu samen en helemaal zelfstandig te kunnen doen! Het koraal is mooi. Er zijn vooral veel van die hele dunne wuivende blader-koralen in alle kleuren. Erg mooi! Jammer dat we de Go-Pro thuis hebben gelaten. We duiken naar ruim 10 meter en zwemmen een tijdje langs het koraal op- en neer. Het ankertje van het boeitje waaraan de dinghy ligt ligt precies aan de rand van koraal en zand. Een prima oriëntatiepunt. Na zo’n 20 minuten hebben we het wel gezien en klimmen we weer in de dinghy. We roepen naar Gerard en Karina dat het hun beurt is. Zij hebben vorig jaar in Griekenland hun PADI gehaald en willen het ook heel graag weer gaan doen. Flessen weer gevuld en met twee dinghy’s gaan we nu naar de noordzijde van de baai. Gerard en Karina moeten wat meer lood hebben en hebben eerst wat moeite om te zakken. Karina vergeet haar buddy Gerard helemaal en flippert er vandoor. Hoho! Bij je schatje blijven Karien!Met enig oefenen gaat het veel beter en zien we ze beneden ons. Ook zij vinden het heel leuk om weer te doen. Wij snorkelen wat rond maar aan deze zijde van de baai is weinig koraal. We zien wel een kleine schildpad zwemmen. Maar de andere kant is vele malen mooier. Jammer! We hebben het koud; de zon is al aardig zakkende. Gauw naar Zahree…alles afspoelen; ook weer een hele klus hahahaaa! Dan gauw aan de kokerij want Gerard en Karina komen borrelen en daarna Confit de Canard eten. Oioioi! Gerard heeft alweer zo’n heerlijke fles rumpunch gemaakt. Prrrrrroooooossssst!
Het eten is goed gelukt en we hebben andermaal een super gezellige avond!

De K’Dansjes te eten op Zahree na een mooie duik dag in Lee Bay, BVI.

Iedereen is aardig afgedraaid dus we heffen de sessie op tijd op. We zien natuurlijk nog wel een aflevering van onze Tony Soprano die erg veel moeite heeft met zijn anger-management! Herkenbaar! Al zijn we iets minder gewelddadig…hahahaaa!

Zaterdag 13 mei.
We varen naar Brewers Bay aan de noordwestzijde van Tortola.

Op weg naar Brewers Bay.

We liggen maar met drie boten waaronder de K’Dans en wij, in deze baai.

Brewers Bay, Tortola

Er komen nauwelijks huurcats omdat de baai vol met koraal ligt en ook nog eens vol ligt met elektriciteitskabels. De verhuurmaatschappijen hebben de baai als no-g0-area bestempeld. Des te beter voor ons. Er is een prachtig stuk zand waar de ankers zich heel goed ingraven. We liggen er als een huis. Er is een prachtig strand. Het is duidelijk einde seizoen. er zijn nauwelijks nog badgasten en de meeste tentjes zijn dicht. We gaan met Gerard en Karina naar de wal om een biertje te drinken. Nergens aan het strand maar we krijgen wat onduidelijke aanwijzingen. Up the road en dan links. Dat nemen we wat al te letterlijk want op een paar honderd meter hoogte, al kleddernat van het zweet en doodop omdat de weg zo steil is, hebben we wel in de gaten dat dit um niet gaat worden…Naar beneden maar weer. Dan zien we bijna beneden een bord naar een hotel met bar-restaurant. Oké…dit bedoelde ie! We treffen een wat desolaat hotel. Er zijn gelukkig twee dames aanwezig om ons bier te schenken en er is ook een open wifi! Fijn…even contact met het thuisfront!

Biertje bij het hotel.

Daarna gaan we weer naar de boten en mogen bij de K’Dansjes aanschuiven voor een heerlijke pastamaaltijd. De rumpunch van de dag ervoor brengen we mee. Gezelligheid!


Aanschuiven bij de K’Dansjes.

Zondag 14 mei blijven we in Brewers Bay want ‘s avonds is het ‘open podium’ op het strand. Dat willen we wel meemaken. Het is trouwens moederdag. Ontbijtjes op bed kan ik elke dag wel krijgen maar we zijn er vanwege de warmte altijd vroeg uit… Ik app mijn mamsie maar die vindt het maar onzin…bij ons in de familie doen we er niet aan…toch denk ik even aan mijn lieve moedertje..nu zo ver weg. Hoi mams!
We gaan snorkelen boven het rif om maar enkele tientallen meters. Wel leuke kleurige visjes maar het koraal is er slecht aan toe. Het lijkt wel allemaal te verbleken.
’s Middags gaan we met Karina en Gerard op zoek naar de restanten van een oude molen. Aan de noordzijde van de baai nemen we de veel te steile weg omhoog.

Zahree in Brewers Bay, Tortola.

Dat levert wel een leuke foto op van de boot in de baai maar verder is het afzien. Karina heeft een knie die dit helemaal niet leuk vindt en bij mij zegt mijn hele lijf dat dit alleen voor de fitste klimgeiten is weggelegd.

We zijn geen klimgeiten!

Op een gegeven moment hebben de dames het wel gezien en zetten de heren nog even door op zoek naar die vermaledijde molen. Karien en ik zetten nog even door maar het hoeft niet meer…Om de hoek zien we de heren al komen met de foto’s… veel bijzonders is het niet.

De oude molen.

Gelukkig…naar beneden gaat het in ieder geval veel sneller maar mijn achillespees is het hier ook helemaal niet mee eens.
Aan boord lekker afkoelen met een douche en het windje. We hopen dat er nu wel een restaurantje de deuren open heeft maar voor de zekerheid frutsel ik een goulash in elkaar met blik, spekkies (altijd lekker…) en de laatste restjes vers. Vinden we niks dan warm ik het op. We lopen nog even naar het hotel voor wifi en ploffen dan in het zand voor de voorstellingen. Karina en Gerard ploffen naast ons, lekker een biertje erbij…Het is erg leuk: mensen lezen gedichten, zelfgeschreven songs, theater, dans…het één beter dan het ander maar erg leuk! Langzaam wordt het donker en dan is het alweer afgelopen. Helaas…nergens is er een vorkje te prikken. Gelukkig heb ik de goulash voor 4! Wijntje erbij en heerlijk op het dek. Het is een zalige avond.

Maandag 15 mei. Ik kijk rond 6 uur in de ochtend op mijn telefoon en zie een oneindige hoeveelheid Iridium-telefoon meldingen. Niet gehoord want op de trilstand. Dat voorspelt weinig goeds. Gauw bellen. Mijn allerliefste jongste zussie Marianne, al zolang ziek maar toch altijd zo strijdvaardig en sterk is gevallen op haar hoofd. In het ziekenhuis blijkt dat er geen hoop meer is en wordt besloten de beademing te stoppen. Ze heeft teveel hersenbeschadiging. Er is geen kans meer op herstel. Iedereen is bij haar in het AMC om afscheid te nemen. Wij zitten nu echt heel erg ver weg en zo voelt dat ook. We wisten dat van tevoren dat als er iets gebeurt het een tijd duurt voor je weer in Nederland bent. Binnen een half uur zijn we bij de K’Dans geweest om te vertellen dat we naar Sopers Hole bij West End gaan om vandaar onze terugvluchten te regelen. Ze varen meteen achter ons aan om ons bij te kunnen staan en eventueel op de boot te passen. Zo lief! We pikken een mooring op in Sopers Hole en horen van Butch die komt om het mooring geld te innen dat dit een hurricane proof mooring is. Daar zijn we blij mee! Herbert belt met de SOS-alarmcentrale van onze reisverzekering die direct al het geregel van ons overneemt. We weten dan al dat er morgen een vlucht van de KLM vanaf Sint Maarten gaat. We kunnen vanaf Tortola vliegen naar Sint Maarten en zijn woensdag om 8.00 uur op Schiphol. We bellen en appen met familie en vrienden. We voelen ons geheel onwezenlijk. Het is nog maar net een maand geleden dat Marianne en Onno 10 dagen bij ons aan boord waren en we zo een heerlijke dagen hadden met elkaar. En nu glijdt mijn lieve zusje langzaam weg uit deze wereld, het is gewoon niet te bevatten. We denken ook heel erg aan iedereen thuis, Onno, Sanne en Remco die zonder vrouw en moeder verder moeten. Mijn ouders die ook al mijn broertje Gert-Jan hebben verloren.
Aan wal hebben we wifi en is het wat makkelijker om contact te leggen met thuis. Ik spreek even met wat familieleden maar het signaal is te zwak. De contactpersoon van de alarm-centrale doet fantastisch werk en houdt ons steeds op de hoogte. Erg fijn.
We varen naar de K’Dans die lekker koffie zetten en troost en steun bieden. Heel erg lief. Ze zullen ons morgen met een huurauto naar het vliegveld brengen.
Op Zahree zorgt Herbert dat de boot goed vast ligt aan de mooring en er zo weinig mogelijk risico is van doorschavielen van de lijnen.
Ik pak al wat spullen in voor morgen. We horen van Katinka dat Marianne is overleden.
Het is een vreselijk zwarte dag en ik zal voorlopig even het blog terzijde schuiven. We gaan naar Nederland, naar onze familie die we nu hard nodig hebben en zij ons.
Onze terugvlucht is geboekt op 26 mei. Heel lang kan Zahree niet meer op Tortola blijven omdat het stormseizoen snel nadert en we dan moeten ‘afzakken’ naar Curaçao.
Lieve bloglezers, sorry dat ik niet iets vrolijkers te melden heb…het is niet anders.

Tot betere tijden en veel liefs.

Allerliefste jongste zussie…wat gaan we je missen!