Suriname, we moeten nu echt gaan!

Het vorige blog sloot ik af met het verhaal over onze trip naar Kajana.
Én met de mededeling dat vriendinnetje Ans alweer in Amsterdam was.

Toch hadden we nog twee daagjes met elkaar. Hierbij een foto-verslag +.







Ons bezoek op zondag 22 januari aan Fort Zeelandia. Onze kundige gids, een historica, wist heel veel te vertellen over de bewogen geschiedenis van het Fort en Suriname.



De plaats waar in Fort Zeelandia de ‘decembermoorden’ zijn gepleegd. De kogelgaten, vertelde onze gids, zijn nu erg groot omdat men ze uitgeboord heeft om de inslagen beter te kunnen bestuderen.
Het is geen fijne plaats om te staan, wetende dat de plegers van deze moorden nog gewoon vrij rond lopen en er alles aan doen, van regeringswege notabene, om vervolging  te ontlopen. Zojuist lazen we op NOS.nl dat de Krijgsraad van Suriname heeft besloten dat de vervolging, o.a. van president Bouterse, doorgezet gaat worden. Lijkt mij een hele goede zaak. Verwacht wordt wel dat Desi Bouterse zich hier niet zomaar bij neer gaat leggen en veel Surinamers vrezen het ergste….





Na Fort Zeelandia reden we naar de wijk Blauwgrond om te lunchen. Het stortregent weer eens maar bij Indofood zitten we lekker droog en smaakt de overdadige lunch ons meer dan opperbest. De plaatselijke motorclub Satudara Suriname strijkt neer…gewoon aangevoerd met auto’s, de bikes hebben ze thuisgelaten…of ze hebben ze gewoon niet. De drie vrij smalletjes gebouwde ‘klerenkasten’ die bij toilet en voor het restaurant met stoere gezichten en in bewakershouding geposteerd staan zijn wat lachwekkend. Verwachten ze Nederlandse toestanden? We knikken de overigens super vriendelijke ‘gang’ gedag en gaan er maar weer eens vandoor.



We rijden naar de wijk Wanica, nog een stuk verder dan vliegveld Zorg en Hoop. We hebben afgesproken met Els en Gillio. Els is een collega van Ans. Ze hebben een huis daar. Een broer van Els woont er, met vrouw en kids en zij houden het terrein een beetje in de gaten. De rest van zussen en broers hebben op het terrein prachtige woningen waar ze alleen in de vakanties zijn. Het huis van Els en Gillio is comfortabel en gezellig.
We zijn suf geweest om zoveel te lunchen want we kunnen alleen nog amechtig zitten. We hadden niks afgesproken over eten maar Els en Gillio hadden natuurlijk wel op ons gerekend! Dat hoort zo in Suriname. We zijn niet in Nederland he!
Eerst gezellig kletsen en het familie-terrein verkennen. Daarna eten we een heerlijke maaltijd maar moeten noodgedwongen hele kleine porties opscheppen. We schamen ons dood! Dan wordt het tijd weer naar Domburg te rijden. We krijgen ook nog een flinke tas met fruit mee; rolt daar allemaal zo van de bomen en Els en Gillio krijgen het niet op! Dank je wel, lieve Els en Gillio, het was hartstikke gezellig. Leuk met jullie kennis gemaakt te hebben.



Daarna rijden we terug naar Domburg en rollen doodmoe onze bedden in. Dat was een lange dag!

Dan is het het maandag 23 januari, de dag dat mijn lieve vriendinnetje terug vliegt naar Amsterdam. Wat is de tijd gevlogen!

Maar eerst nog Ans haar verjaardagscadeautje; een massage en een relax-dag bij Welness Resort Houttuyn. Doenja en Herbert zijn ook helemaal in voor de massage. Ik niet; aan mijn lijf geen gefriemel! Ik werk mijn blog bij, zwem wel in het zwembad en tussen de buien door, liggen we wat te luieren op de ligbedden. De lunch is er ook heel behoorlijk! Een aanrader, dit resort! Overigens moeten de bungalows waar je in de toekomst kunt overnachten, nog gebouwd worden.

Daarna rijden we naar vliegveld Zanderij. Het is er al een enorme drukte. In Suriname moet je heel ver van tevoren inchecken. Later dan 2 uur van tevoren op het vliegveld. Pech…kun je niet meer mee. Het incheck-personeel sluit dan af en werkt verder in de aankomst-terminal.

Afgifte van de bagage is zo gebeurd en dan een laatste hele stevige knuffel en daar gaat ze! Ik moet wel even slikken. Wat zijn die twee weken snel gegaan en wat waren ze super gezellig. Dag lief vriendinnetje, waarschijnlijk tot van de zomer, als we even terug vliegen naar Nederland.
Het giet weer verschrikkelijk als we terugrijden naar Domburg. Bij River Breeze vieren we de verjaardag van Jan van de Livingstone. Een viertal nieuwe boten zijn net gearriveerd en ankeren bij Domburg. Erg gezellig. Met iets teveel drank op tuffen we laat naar Zahree.

Dinsdag 24 januari rijden we achter in de middag naar Marina Waterland waar de Agaathjes een paar dagen liggen.
Terwijl Herbert daar zich de mast in laten hijsen omdat dat niet zo’n grote hobby is van Bas, laat Melle ons de speeltuin zien en crossen we met hem op de fantastische skelters.



Daarna eten we heerlijk lasagne aan boord van de Agaath. We hadden Bas en Donatien sinds de Commewijne-rivier-vaart niet meer gezien en nauwelijks gesproken. Het was weer erg gezellig! En Melle….die kletst je echt de oren van de kop nu..in zeer goed verstaanbaar Nederlands!

De dag erop staat in het teken van wassen en plassen. Een enorme was wordt weggewerkt. Het is gelukkig lekker weer en dan is het ook zo voor elkaar.

Donderdag 26 januari varen we weer naar Holsu, het van oorsprong Nederlandse visbedrijf, waar een Daf-motor deskundige van  bereid is naar de motor te kijken. Als we starten loopt hij nu toch echt een beetje onregelmatig. De man raadt ons aan Flush bij de olie te gooien en dan 3 minuten draaien. De Flush moet dan de eventuele rommel die in de motor zitten binden. Daarna alle olie weer verversen en afwachten. Houden we problemen of worden ze ernstiger…daar denken we nog maar liever niet over na!
Liggend aan de vissersboten wijst een medewerker op een jonge luiaard die hardnekkig vasthoudt aan zijn ‘hangplek’. Ze zijn echt heel langzaam en ‘lui’.



Met veel inzet en doorzettingsvermogen krijgen ze de luiaard hangend aan een lap weer richting het bos. Je kunt ze niet gewoon even gezellig optillen. Ze hebben een aantal zeer scherpe lange nagels én hele scherpe tandjes. Maar dit is wel een heel eigenwijs exemplaar. Hij gaat al gauw weer op weg naar de schepen en gaat gewoon te water om richting de boten te komen. Dit jonge dier is nog grijzig. Als ze volwassen zijn worden ze roodbruin.

Daarna mogen we ook nog weer even de watertank vullen en zien we achter ons de Agaath ankeren voor River Breeze. We gaan die avond met elkaar uit eten en dan gaan zij morgen vroeg met afgaand tij Suriname verlaten, op weg naar Tobago.



We borrelen nog met Rob en Baudine en bewonderen hun vogeltje Grietje Bie.



Rob krijgt een CD met Grietje-Bie geluiden om het vogeltje te leren zingen. Sinds we weten hoe een Grietje-Bie klinkt horen we het overigens de hele dag. Reuze uh…irritant!
Daarna blijkt er weer geen enkel restaurant open te zijn, behalve Opa…waar we regelmatig teleurgesteld werden in de kwaliteit van de nasi en de bami…ook weer zo deze keer. Hahahaaa! Helaas….jammerrrrrrr! Wel is het weer erg gezellig natuurlijk. Voorlopig voor het laatst want de Zahree gaat op z’n vroegst 3 februari richting Tobago.

Inderdaad vaart de Agaath 27 januari in alle vroegte een rondje om ons heen.



Dag lieverds! Hopelijk tot op de ankerplaats bij Tobago! Goede en veilige vaart!

Wij staan al om 10 uur aan de wal om met Jan en Corrie van de Livingstone een tocht van twee dagen naar Browsberg en schiereiland Ston Island aan het Brokopondomeer te maken. Hond Olle kan logeren in bij een  Nederlands koppel in Domburg.
Jan en zijn dochtertje van touroperator Jenny Tours halen ons klokslag 10 uur op en we rijden vlot naar Paranam waar we mogen ontbijten in een eettentje. We wisten niet dat een ontbijt included was maar een gebakken banaan gaat er nog wel in. En koffie natuurlijk. Verder bestellen we al de lunch die we bovenop de Brownsberg zullen opeten. In het transmigratiedorp Brownsweg stapt Piet, de broer van Jan overigens, in de auto. We nemen afscheid van Jan en dochtertje. Piet zal onze tourleider zijn de komende twee dagen. We rijden de glibberige en door de regen aangetaste weg op. Een meisje die op de berg werkt rijdt met ons mee omhoog. Ze moet zes weken onafgebroken werken in het resort van Stimasu. Daarna is ze een week vrij. Ze maakt de huisjes schoon. Pittige baan hoor! Piet moet heel geconcentreerd rijden om alle gaten en scheuren in de onverharde knalrode bauxietweg een beetje goed over te komen. Maar hij heeft er wel lol in… Ik ben blij als we boven zijn; een 13 km lange weg die door de staat van de weg best een hele tijd duurt. We zijn heel blij dat we hem zelf niet hoeven rijden. Boven worden we voorgesteld aan Herbert (hahahaa ook een Herbert!), een half-Indiaan die onze gids zal zijn bij de wandeling en afdaling naar de Irene-Val.
Maar eerst de lunch! Daarna gaan we, na een gezamenlijk harde yell voor een voorspoedige en energierijke wandeling op pad voor een meer dan stevige wandeling richting de  de Irene-val, de verst weg liggende waterval. We zullen er 250 m voor moeten afdalen, behoorlijk steil ook… De Leo-val laten we letterlijk links liggen.

Het regent af en toe licht maar het is prima wandel-weer. Herbert, onze gids, wijst ons onderweg op veel planten en bomen. Doordat we al in Kajana waren weten we overigens al best een hoop.

De afdaling naar de watervallen is best pittig. Het is ook hartstikke glad natuurlijk, door al die regen. Maar het gaat best goed. Ik ben heel blij dat ik een van de al klaar staande stokken heb meegenomen. Het helpt enorm met veilig afdalen. De stappen zijn groot en door de gladdigheid is het… laten we zeggen… erg ongewis of je niet onderuit gaat.

Onderweg slingeren we aan lianen en schommelen we aan luchtwortels.
Eindelijk zijn we beneden.

Nu kunnen de kleren uit en stappen we onder het zeer frisse water. Heerlijk!

Doenja wordt mooi ‘betekend’ door de gids. Vlinder aan de achterkant. Tekens voor een lang, gezond en kinderrijk (denk ik) leven aan de voorkant. Daar zijn wij erg voor natuurlijk!!!

Daarna gaat het weer bergopwaarts. Het is vermoeiend maar eigenlijk toch makkelijker dan afdalen. Onderweg verzamelen we al het plastic naast het pad en er zijn vooral veel losgelaten schoenzolen. Een hele plastic zak vol en dan hebben we noodgedwongen nog twee afgeschreven schoenen moeten laten liggen. Die neemt de gids mee na de volgende wandeling.

We sluiten weer met een stevige yell en genieten ondanks de wat mistige omstandigheden van het uitzicht over het Brokopondomeer.

Dan wordt het tijd om af te dalen naar het schiereiland Ston Island waar we zullen overnachten.
Het is bijna donker als we daar aankomen. We logeren in een eenvoudige lodge met prima twijfelaar-bedden met, erg belangrijk, goede klamboes erboven. We zitten noodgedwongen in de keuken van het huisje. Er zijn teveel muggen buiten. Een kakkerlak wordt snel uit het huisje gezet en we laten ons het koele Parbo bier goed smaken. We kunnen ook zelf koffie en thee zetten. Piet gaat op pad om eten te halen. Het lukt hem zelfs om roti te scoren. Lekker en we hadden best trek gekregen. Nog wat kletsen over het leven in Suriname met Piet en onze ogen beginnen vanzelf dicht te vallen.
Al snel is het stil in het huisje…slapen!
De volgende dag zien we hoe mooi de plek is waar het resort staat.

 Boven het Brokopondomeer hangt nog wat ochtendmist. De kale boomstammen die nog boven het meer uitsteken geven het meer een toverachtige maar ook wat trieste aanblik.
Na het ontbijt, wederom prima verzorgd door Piet van Jenny-tours, gaan we met een korjaal bestuurd door Roger, naar een klein eilandje, een paar minuten varen van Ston Island.

Daar zien we eindelijk, heel hoog in een boom, onze eerste echte brulapen.

Nou zien is een groot woord. Maar het lukt Corrie om een foto te maken die uitgesneden inderdaad goed de aapjes laat zien. Een moeder met een kleintje?
Verder is er niet veel te zien en we varen alweer snel terug naar Ston Island.

We mogen piranha’s proberen te vangen. Maar het vismateriaal is beperkt tot een echte hengel en verder takken met een tuigje dat direct sneuvelt bij de eerste aanbeet van de kip die aan het haakje hangt. Geen piranha’s dus…niet erg.

Wat wel erg is, is het kaaimannetje gebonden aan een touw onder aan de steiger. Zijn staart lijkt aangevreten…zo zielig!

Ik ben gelijk klaar met het vissen en de mensen op de lodge…wat een dierenmishandeling. Een jongen daar zegt een beetje schuldbewust dat je er wel 50 euro voor kunt krijgen….zo’n kleintje? Lijkt me zeer stug. Bah!
Dan gaat Piet nog op pad om lunch te kopen. Er is niet veel over bij de mevrouw van het tentje en wat ze over heeft smaakt helaas niet lekker. We vrezen dat het niet geheel vers is…
Doenja waagt nog even een duik aan het strand, achter het net, veilig voor eventuele piranha’s.



Daarna verzamelen we onze spullen en rijden we in een paar uur terug naar Domburg. Dank je wel Piet en Jan van Jenny-tours voor het perfect organiseren van onze Brownsberg Tour.
Dan wacht ons, en vooral Jan en Corrie, een enorme domper. Olle, de hond, is die ochtend  van zijn logeeradres weggelopen. Hij heeft zich losgewrongen uit zijn halsband en heeft het enige gaatje in het hek om de tuin weten te vinden en is verdwenen. Waarschijnlijk was hij toch niet voldoende op zijn gemak op het  logeeradres en is op zoek gegaan naar zijn echte baasjes. Jan en Corrie gaan zoeken met onze huurauto maar het is al snel donker. Olle is nergens te vinden en we zijn er allemaal overstuur van.

Zondag 29 januari helpen we met 3 andere boten zoeken. We gaan rond zijn logeeradres alle huizen af waar we mensen op het erf zien, vragen of iemand iets heeft gezien. Soms is er een hoopgevend bericht maar blijkt het te gaan om een niet geheel zwarte hond, of een gladharige. Alle mensen zeggen wel toe uit te kijken naar Olle. Jan en Corrie zoeken natuurlijk onafgebroken en hangen overal briefjes op. Wij zetten nog een vermist-bericht op een plaatselijke FB-site maar tot nu toe zonder resultaat. Ontzettend verdrietig voor Jan en Corrie. Olle is al 10 jaar bij ze en de onzekerheid over zijn lot is wurgend. We blijven hoop houden! ‘s Avonds motoren we nog even naar ze toe. Even de zinnen verzetten en een plan de campagne maken. Ik heb er in ieder geval een rot-nacht van. Bah!

Maandag 30 januari rijden we een heel eind om een grote zak met wol, breiboeken en pennen af te geven voor de vrouw van Frans Dinge van de Kosindo Lodge. Jan en Corrie zouden er ook naar toe gaan maar nu Olle vermist is wordt de kans daarop heel klein. We brengen het pakket naar een dochter van Frans die het naar Kajana zal doorsturen.
Daarna rijden we naar Paramaribo. Doenja koopt souvenirs bij de Readytex, we gaan naar Kirpalani, de Surinaamse HEMA, of liever Action, vinden wij. We kopen weer 5 gig data voor de laatste week in Suriname en ik koop plastic Birckenstock-slippers die vast beter tegen zeewater kunnen dan de originele. We gaan nog eens naar de markt voor verse groenten en kruiden én we eten onze laatste roti-kip (waarschijnlijk).
‘s Avonds komen Jan en Corrie bij ons eten. Ze zijn de hele dag bezig geweest met Olle zoeken en briefjes ophangen. Zo rot, dat ze nu hun tijd in Suriname op deze manier moeten doorbrengen. Nog geen teken van Olle, helaas!

Dinsdag 31 januari; mijn jongste zusje Marianne is jarig! Gefeliciteerd lief, stoer en dapper zussie van me! Wat hebben we zin in jullie bezoek in maart op Martinique!
Daarna blijkt Herbert met het updaten van zijn pc ook OneNote te hebben gesynchroniseerd….en weg zijn de 5 gig die we gisteren hebben gekocht. Daar ben ik, zachtkens gezegd, niet erg blij mee. Snel naar de kant. Herbert gaat weer richting Paramaribo om nogmaals 5 gig data te kopen. Doenja en ik blijven bij River Breeze. Doenja gaat aan de studie deze ochtend en ik werk het blog bij. Naast mij probeert zijn pc de up
Tegen 12 uur is manlief weer terug met nieuwe data en de update nog maar op 55%, nu op de wifi natuurlijk! Volgende keer maar weer verder. We rijden naar een waterplaats aan een bauxietmeertje, Para Bello, waar je aan ruim 10 zip-lines kunt roetsjen over het meertje en tussen de bomen. Doenja staat erop dat ik ook meega….oké dannnnnn! Het is erg leuk om te doen. Je dient met een klimtuigje aan jezelf steeds te zekeren en steeds hoger te klimmen naar de volgende zip-line. Hangen…en roetsjjjjj…naar de overkant. Geen foto’s want we zijn de Go Pro helaas vergeten.
Wel foto’s van een tweetal apen die dringend moesten afkoelen daarna….. heerlijk!

Het is overigens een heerlijke zonnige dag vandaag! We hebben het mooi uitgekiend!

 

Een heerlijke dag. Olle is nog steeds niet terug gevonden. Zijn vermissing ligt ons zwaar op de maag… Jan heeft geregeld dat er zelfs een spotje op radio en tv komt. En overal hangen briefjes. We blijven duimen en kijken ook steeds naar hem uit…je weet nooit!

Dan is het ineens al 1 februari, begin van alweer een nieuwe maand! En de dag voor vertrek van Doenja. Nog even van haar genieten!
Vandaag hebben we alweer een druk programma. Was draaien en naar Paramaribo om boodschappen te doen en uit te klaren. Net als we in de auto stappen vliegen Jan en Corrie voorbij. Olle zou gesignaleerd zijn…een flink uit richting Paramaribo. Even later rijden we ook die kant uit maar zien ze niet meer rijden. Hopen later goed bericht te ontvangen.
Het is weer waanzinnig druk met auto’s in Paramaribo dus we doen er lang over om er te komen. In de Tourtonnelaan vinden we weer de Militaire Politie om uit te klaren. Nu eens niet een barse dame die doet of het een hele eer is dat we aan haar bureau mogen verschijnen maar een gezellige jonge vrouw. Ze verbaast zich erover dat ik niet de naam van mijn echtgenoot draag en dat in ons beider paspoort  ‘ev’ staat (echtgenoot of echtgenote van). Dat is denk ik in Suriname nog niet mogelijk of in ieder geval niet de gewoonte. Als ik vertel dat de kinderen ook de achternaam van de moeder mogen krijgen vindt ze dat een prima idee. Netjes delen, zegt ze…de helft met de naam van de moeder…de helft die van de vader. Duidelijk de moderne generatie, deze dame! We nemen hartelijk afscheid en zeggen dat we enorm genoten hebben van haar prachtige land.
Daarna lunchen we in een leuk eettentje vlakbij de MP. Nét als ik wil gaan bellen naar Jan om naar Olle te informeren gaat mijn telefoon. Jan!…Olle is terug!…overigens niet daar waar de tip vandaan kwam, maar vlakbij zijn logeeradres waar hij kort na zijn ontsnapping in paniek naar binnen was gerend. De bewoners daar hebben hem daar een paar dagen gehouden en gebeld nadat ze bij Domburg het briefje hadden gelezen. Zou de in het vooruitzicht gestelde beloning geholpen hebben? We zijn super blij dat hij weer terecht is. We spreken af dat we het die avond samen zullen gaan vieren!
Daarna rijden we naar een geweldige supermarkt, nét voorbij Zus en Zo, aan de linkerkant, op de Combé-weg bijna aan het einde. Alles zeer betaalbaar, het lijkt een soort Aldi. 3 voor de prijs van 2 etc. Goed voor de portemonnee van het vertrekkersvolk! Daarna naar de Highway groentemarkt waar we o.a. de volgende grappige groente kopen…

Moet een beetje smaken als courgette…
Terug bij River Breeze zien we een dolblije en super opgeluchte Jan en Corrie. Ook de rest van het zeilvolk is heel erg blij voor ze! Een drankje op de goede afloop! Herbert heeft op de Zahree onze honden-snoep die we nog steeds hadden liggen gehaald en dat lust Olle wel! Hij is duidelijk nog steeds over zijn toeren van zijn avontuur en houdt zijn baasjes goed in de gaten.
We gaan met Jan, Corrie én Olle naar de warung Mit Siv, iets verder op de weg en eten onze misschien laatste saoto soep, pitjel, sateetjes en baka bana.



Jan vindt het eten veel te scherp…water! Meer water! Wij zijn er al helemaal aan gewend …hahahaaa!

Donderdag 2 februari; de dag van vertrek van onze lieve meid. Maar eerst nog even bijna de hele dag van haar genieten. Zelf ben ik minder te genieten; ik vind het best lastig om weer afscheid te moeten nemen…al zijn we van plan deze zomer voor een paar weken naar Nederland te gaan! ‘s Ochtends maken we de boot min of meer zeilklaar. Ik hijs Herbert zowel in de voor- als in de achtermast om een rondje controle te doen. We hebben hier een goede gewoonte van gemaakt en doen het vóór elke oversteek. Alles ziet er goed uit! Check!
Ook de boot een beetje schoonmaken…rondje stofzuigen…alles min of meer zeilvast zetten. Losse rommel weer op de daartoe bestemde plek; het hoort allemaal bij de voorbereiding voor een overtocht. We moeten straks toch weer 450 mijl zeilen en dan wil je niet dat alles door Zahree heen vliegt.
Ik schrijf nog een flink eind aan mijn blog. De laatste Suri-mb’s zullen we gebruiken om dit blog te plaatsen. Doenja zoekt haar laatste spullen bij elkaar. Alles gaat weer in haar twee rugzakken. Niks vergeten? Daarna gaan we voor de laatste keer met zijn drietjes naar de wal en neemt dochterlief afscheid van de boot! Dag Zahree…tot de volgende keer! Wanneer? Waar? Geen idee!
Met de auto rijden we zo’n 30 km naar Vlindertuin in Lelydorp. Daar worden vooral vlinders gekweekt en tentoongesteld. De rondleiding is nét vertrokken dus we vermaken ons een uurtje in de vlinderkooi en tentoonstellingsruimte.

Er is een panorama geschilderd door een Nederlandse schilder die al 40 jaar in Suriname woont en verbonden is aan de Vlindertuin. Hij is aanwezig om uitleg te geven welke biotopen er allemaal zijn in Suriname en welke planten en dieren we zien op het panorama. Ook de bijbehorende geluiden kun je erbij horen. Leuk en interessant.
Daarna gaan we naar beneden naar de ruimte waar alle mogelijke Surinaamse vlinders, maar ook andere insecten zijn opgeprikt. Daar zitten waarlijke griezels bij hoor! Een meeting met ze? Mwah….niet nodig!



Dan begint de rondleiding naar de kweekkooien die meer naar achteren op het terrein liggen. Je komt dan eerst door een stuk bos met Surinaamse bomen waar de gids leuke dingen over weet te vertellen. Natuurlijk begint het net te gieten van de regen. En ja hoor…daar komen ze…in hordes….de MUGGEN! We worden massaal aangevallen. Smeren! Helpt niet echt! Als we bij de gebouwen en kooien van de vlinders, rupsen en poppen zijn is het alweer droog en is de muggen-attack ook een beetje klaar. Gelukkig!

Onze gids weet interessante dingen te vertellen over de verschillende stadia van ontwikkeling; van eitje, tot rups, tot pop en dan tot vlinder. We mogen ze allemaal optillen. De rupsen kriebelen…de poppen bewegen heel grappig en de vlinders strijken soms op een t-shirt neer in de kleur die ze aanstaat.

Vlindertuin verkoopt en exporteert poppen over de hele wereld naar andere vlindertuinen en dierentuinen. Een pop kan 1 euro kosten maar ook veel meer; dat hangt van de soort af.
Achter een raam zitten twee dames de poppen te sorteren en op watten te leggen in dozen, klaar voor vervoer.

Ze kunnen weken zonder voedsel en zonder zuurstof.
Behalve vlinders worden er ook jonge tapijtslangen gekweekt voor de export.

Maar ook landschildpadjes en men is ook begonnen om vruchten van cactussen te kweken. Allemaal om de Vlindertuin rendabel te houden.

Daarna gaan we richting Lelydorp waar een lieve Surinaamse jongen ons wel wil wijzen waar we nu eindelijk een bara kunnen eten. Het top-tentje voor bara is uitverkocht. Dan maar naar Roopram. De jongen eet gezellig een bara met ons mee. Hij is goudzoeker en weet er leuk over te vertellen. Zwaar werk hoor! Hij vindt het maar wat jammer dat Doenja al een vriend heeft! Jammer jongen maar we moeten gaan. Op naar Zanderij, naar het vliegveld.
We zijn nog vroeg en na het afgeven van de bagage eten we matige loempia en een iets beter broodje gerookte vis. En nog eventjes genieten van onze lieve dochter.

Maar dan is het echt tijd en gaat ze door de deur waar een week geleden Ans ook door ging. Nog eventjes zwaaien en dan is ze weg!

Het is slikken maar ze is heerlijk een hele maand bij ons geweest! Nu gaan we morgen weer verder! We gaan Suriname verlaten om verder de Carieb in te varen. Op naar blauw water, witte stranden en wuivende palmen. Op naar Tobago waar we ongetwijfeld weer de Agaath en andere Nederlandse boten zullen treffen. Het plan is om daar een tijdje te blijven tot het tijd wordt om naar Trinidad te varen om daar het carnaval mee te maken.
Terug in Domburg doen we de laatste boodschappen voor de oversteek. We slaan bijvoorbeeld genoeg bier in; het schijnt erg duur te zijn in de Carieb. Daarna leveren we bij Ritchy onze huurauto in en gaan nog even wat drinken bij River Breeze. Daar nemen we afscheid van Netty en Jelle van River Breeze, nog wat mensen van Holsu waar we zo aardig mochten water tanken en de motor na laten kijken. Een laatste knuffel voor Jan, Corrie en Olle (hen hopen we toch wel weer in de Carieb te treffen) en gaan naar boord. Even een maaltijd in elkaar flansen en mijn blog afmaken!
We schrijven half 11 dus ik vind het een mooie tijd om er een puntje aan te draaien, zogezegd!
Morgen rond het middaguur, als de stroomrichting draait, halen we het anker uit de modder en richten de steven richting de oceaan.
Dan is het: dag Suriname…Tobago…we komen er aan!
Vanaf de oceaan ga ik weer proberen elke dag een kleine update te schrijven. Lezen jullie niks…geen paniek! Dan lukt het gewoon niet om het te sturen!
De windvoorspelling lijkt gunstig; twee dagen zeer rustig weer en dan iets meer wind.
We zullen er zo’n 3 en een halve dag over doen, is de verwachting.
Tot gauw!

Groetjes van ons.