Donderdag 15 maart.
Op pad naar Santa Clara.
We hebben de dag ervoor een taxi geboekt naar Santa Clara. De taxi is zelfs iets te vroeg en het blijkt toch weer een collectivo te zijn want ‘aan boord’ is ook een Italiaanse jongen. Geen probleem en hij is ook nog erg gezellig! De weg door de bergen is heel mooi en we hoeven nu gelukkig niet over Cienfuegos en weer over al die krabben!
In Santa Clara denken we al een hostal te hebben geboekt via de Zwitsers in ons vorige hostal die er zeer enthousiast over waren.
We worden allerhartelijkst ontvangen en mogen even bijkomen van de reis met een koel glas guave sap maar helaas… ons wordt medegedeeld dat er maar 1 kamer beschikbaar is.
Nu lachen we nog…
Er zit wel een meneer van een ander hostal te wachten, nét om de hoek. Grote teleurstelling bij ons in eerste instantie want we hadden ons er zeer op verheugd. Het zou min of meer een museum zijn met fantastisch diner en ontbijt. We mogen best komen ontbijten en graag dineren maar daar bedanken we voor. We zijn natuurlijk een beetje pissed. De dag ervoor is er gebeld en zou er plek zijn. We hebben het vermoeden dat men dat wel vaker doet… gasten worden dan doorgeschoven naar andere hostals waarvan men de eigenaar kent en er zal ook wel provisie betaald worden… zoiets. Hoe dan ook… we willen niet gaan zoeken en lopen met onze volgende host mee. De kamers zijn simpeler maar prima. We doen het! Daar krijgen we geen spijt van. Hostal Ébano y Marfil op Maceo kunnen we absoluut aanraden. Voor het eerst hebben we echt lekkere bedden. De host spreekt prima Engels. Heeft allerlei goede tips, ook over hostals in andere plaatsen bijvoorbeeld en het ontbijt is werkelijk subliem. Er is een heerlijke koele patio en je zit heel dicht bij het centrum.
De heerlijk koele patio in ons hostal.
We krijgen een plattegrond mee van onze host met de belangrijkste bezienswaardigheden. Handig! Op pad!
Vlakbij onze casa.
We bezoeken Monumento a la toma al tren blindado, de plek waar Che Guevara en zijn medestrijders een trein vol met wapens en explosieven van het regeringsleger hebben laten ontsporen. Een aantal wagons met daarin een (foto)expositie en er is een indrukwekkend monument van alle kanten opstekende palen. De foto’s spreken boekdelen en de teksten zijn ook in het Engels.
De wagons, bij de laatste zijn de kogelgaten duidelijk te zien. De treinrails lopen achter het monument langs. Het was ECHT op die plek!
De Caterpillar waarmee de rails opzettelijk zijn ontzet.
Een keerpunt in de strijd tegen dictator Batista. De derde foto: de charismatische Che.
De buitgemaakte wapens e.d. en de krant van die dag.
En door gaat het weer. Nu naar het beeld van Che met kind bij het kantoor van DE partij.
Zijn riem, op zijn schouder, in zijn hand de onafscheidelijke sigaar… allemaal details van zijn leven.
En terug naar het centrum van Santa Clara gaat het weer! We hebben er flink de gang in!
Fidel en Raoul.
We bezoeken de Catedral.
En daarna door naar een plek, El Mejunje, waar de kunsten welig tieren. Allerlei soorten muziek worden er gemaakt. Schilderkunst, foto exposities. Barretjes en heel veel jonge mensen die het nieuwe, meer open Cuba vertegenwoordigen. In Santa Clara is ook een vrij open homo gemeenschap. De gender kwesties zijn nu veel meer geaccepteerd dankzij een schoonzus (geloof ik) van Raoul Castro, de president. We drinken wat en luisteren naar drie prima musicerende dames. Super leuk hier en een bezoek meer dan waard! ‘s Avonds is er vanaf 23 uur ook weer dansmuziek maar dat is ons te laat. Herbert is herstellende-patiënt… maar nu wordt Thijs ook steeds zieker. Balen hoor!
Een mojito én cultuur in El Mejunje.
Als de dames inpakken gaan wij er ook vandoor. Even naar onze casa een uurtje bijkomen en dan naar SaboreArte, recht aan de overkant voor een prima maaltijd voor weinig!
Eten bij SaboreArte.
Daarna gaan we alle vier uitgeput gestrekt.
Vrijdag 16 maart. ‘s Ochtends moeten we even op pad om de bus naar Havana (voor ons) en de bus naar Remedios (voor Thijs en Olesia) te regelen. Onze tickets zijn zo geregeld maar Remedios is niet per bus vanuit Santa Clara te bereiken. Thijs en Olesia boeken wel vast tickets vanaf Remedios terug naar Havana. Op straat vinden ze al snel een taxichauffeur bereid ze naar Remedios te brengen. De deal wordt met een handdruk bezegeld. Morgen zal hij om 9 uur voor het hostal staan.
Onze host heeft tickets geboekt voor een bezoek aan een sigaren-fabriekje Fabrica de Tabacos Constantino Pérez Carrodegua. Met een ongelofelijke snelheid en accuratesse zitten rij na rij mannen en vrouwen sigaren te maken. Elke employee maakt de sigaar van het begin tot het eind. Het vergt een lange opleiding en een nog langere ervaring om de perfecte sigaar te maken. Ze moeten de juiste dikte hebben, uit diverse verschillende soorten tabaksbladeren bestaan en wat van doorslaggevend belang is; de druk in de sigaar moet precies goed zijn. Anders valt er niet aan te ‘hijsen’ natuurlijk. De sigaren zijn ook heel erg duur; ze kosten zomaar een tientje à 15 euro per stuk! Elke werknemer mag per maand een aantal sigaren voor zichzelf maken. Ik schat zo in dat die ook vaak verkocht worden. We mogen geen foto’s maken maar een werknemer geeft me een tip. ‘Maak straks een foto door het raam’… dat kan niemand ons verbieden.
Een stiekeme foto van de sigaren-fabriek.
Daarna wandelen we naar het Monument en Mausoleum van Che (Che Guevara Sculpture). Op diverse plekken in de stad zijn muurdecoraties aangebracht met een politieke lading maar met veel humor.
Politieke muurdecoraties. Ze zijn erg goed!
Che monument en mausoleum..
In het mausoleum zijn Che Guevara en zijn medestrijders in een muur bijgezet. Che is jong gestorven. Na een korte politieke carrière waar hij niet erg geschikt voor bleek en ook niet de rust voor had ging hij verder met zijn strijd om Zuid Amerika te bevrijden van zijn onderdrukkers. In Bolivia werd hij gefusilleerd in 1967, naar het schijnt in het bijzijn van Amerikanen. In 1997 zijn zijn overblijfselen pas naar Cuba gebracht en uiteindelijk bijgezet in dit mausoleum. Bij de opening ervan brak Fidel Castro zijn been en is na die tijd nooit meer de oude geworden.
Daarna gaan we met paard en wagen naar Loma del Capiro waar je een mooi uitzicht hebt over Santa Clara en omgeving. Deze berg is bij de slag om Santa Clara door de rebellen van Che als eerste ingenomen. Het monument is ter eren daarvan.
Met paard en wagen naar Loma el Capiro.
Daarna gaan we met een andere paard en wagen (nu een mooie dokterswagen!) weer naar onze casa. Even rusten hoor!
Afgeleverd bij ons hostal.
O nee… toch niet. Olesia wil ook nog even graag naar een museum van Decorative Art, een 19e eeuwse woning van rijkelui met een allerhande mix van stijlen aan stoelen, tafels, klokken, wandkleden. Niet alles kan ons even bekoren, trouwens… En foto’s… mochten we niet maken of we moesten bijbetalen. Flauw hoor!
Thijs was niet mee want moest even te bed om een beetje toe te geven aan het ziek zijn. Hij heeft flinke koorts en een verstopte neus maar gelukkig geen darmproblemen. We moeten EVEN toegeven aan de zoete trek….
Een hoed op om niet herkend te worden…
De dag erop zullen we bijtijds vertrekken. Thijs en Olesia gaan dan nog even naar het kustplaatsje Remedios en wij gaan weer naar Havana. Kijken hoe onze Zahree er bij ligt en horen hoever de Agaathjes zijn met hun planning om naar West Palm Beach te zeilen.
Maar eerst nog op aanraden van onze host Ernesto en zijn vrouw Julia uit eten bij Bachata y Carbón. een aanrader! Je kunt het nauwelijks vinden omdat het boven een pizzatent zit.
Eten bij la Bachata y Carbón (bijna niet te vinden voor toeristen).
Zaterdag 17 maart. Ons laatste overdadige ontbijt in ons hostel in Santa Clara en een allerhartelijkst afscheid van onze gastheer – en vrouw! De taxi van Thijs en Olesia is een kwartier te vroeg dus gauw een knuffel en tot morgen kids! Veel plezier in Remedios. Thijs is nog helemaal niet opgeknapt en houdt zich op de been met paracetamol en ibuprofen. Wat komt dit griepje slecht uit, zeg!
Wij gaan rond half 10 richting het hotel waarvoor de bus van Cubanacan naar Havana stopt. De bus is een half uurtje te laat en moet dan ook nog langs een plek waar we nog wat langer op 2 andere medepassagiers moeten wachten. Dat is toevallig bij het monument van Che waar ik bij ons bezoek geen foto’s heb kunnen maken omdat de batterij van de camera leeg was. Komt dat even goed uit! Foto’s zie boven.
Daarna komen de twee laatste passagiers aan gescheurd in een taxi en gaan we vlot op weg naar Havana. Het is een saaie weg. Veel suikerriet en af en toe een kudde koeien. Een vrij vlak landschap. En ineens is daar de oceaan en Havana weer. De paar passagiers zijn vlot bij hun hotel afgezet en Herbert en ik zijn de laatste passagiers. De bus zet ons af vlak bij de boot in plaats bij het hotel. Super aardig! Daar zijn Bas, Donatien en Melle ook alweer! Ze hebben nieuws. Ze gaan maandag vertrekken naar West Palm Beach. Een weergat dat te mooi is om te laten schieten. We gaan dus weer een paar weken afscheid nemen van elkaar. jammer… maar wij hebben nog ruim een week met Thijs en Olesia!
Zahree ligt er nog prima uit. Beetje doorluchten en de tas uitpakken. ‘s Avonds fietsen we naar Santa Fe waar we heerlijk eten bij Restaurante Artisanos. Geen foto van ons aan tafel want daar gooi ik jullie al te vaak mee dood. Wél van dit leuke gekkootje die precies de kleur van de muur had aangenomen.
Een té gekke witte gekko.
Zondag 18 maart. We hebben heerlijk geslapen op ons eigen bedje op Zahree. Herbert is de hele dag aan het klussen. De tweede pomp van de vuilwatertank krijgt een nieuwe condensator en is daar heel blij mee. De achterste stagfok krijgt een vervanger voor een gebroken leuver en de trommel met band die we achterop Zahree hebben om de boot daarmee achter te kunnen vastmaken (overigens nog nooit gebruikt) en vele malen gebroken is bij de pogingen om Zahree vlot te trekken (daar is ie duidelijk niet sterk genoeg voor) zet Herbert met de naaimachine weer aan elkaar. Ik ben bijna de hele dag bezig met het blog bijwerken. Rond 15 uur zijn Thijs en Olesia weer terug bij de boot en daar is Melle heel erg mee in zijn sas. Het is Olesia voor en Olesia na! Zo lieeeeeeef! Thijs is de pineut en mag boven in de mast van Agaath een controle van de splitpen van de borgpen van de voorstag. Nee hè! Die is alweer gebroken. Thijs vervangt hem maar daar moet in Amerika iets aan veranderd worden want dat hoort niet steeds kapot te gaan natuurlijk. Nu zit ie wel weer even!
Arme Thijs… eigenlijk wil de griep van geen wijken weten. Grrrrr!
Ik draai twee wassen en alles is weer lekker droog en schoon in kasten en rugzakken.
We maken nieuwe plannen. Nu Agaath morgen gaat vertrekken en het er niet naar uitziet dat er binnen nu en twee weken nog eens een goed weergat komt gaan we met de kinderen mee voor een paar dagen naar Vinales.
‘s Avonds gaan we samen met de Agaathjes eten bij Restaurante Cova op het terrein van de marina. Ach… het kan er mee door… een beetje weemoedig worden we er wel van want morgen nemen we weer voor een paar weken afscheid van de Agaathjes. Het voelt toch een beetje als een amputatie. Wel kunnen ze alvast onderzoeken hoe een en ander werkt in de USA; met inklaren, waar we goed kunnen liggen etc……
Olesia en Melle zijn dikke vrienden.
Oooo…. én we hebben weer even een dillemaatje! Het podium wordt opgebouwd voor een muziekband. Er kan straks salsa worden gedanst! Nee weer niet! Thijs is veel te moe. De Agaathjes moeten morgen fit zijn voor de oversteek. Herbert en ik willen wel op Melle passen hoor…. Maar nee… iedereen gaat toch maar bootwaarts. Zo leren we ook NOOIT de salsa!
Maandag 19 maart. Thijs en Olesia halen met de fietsjes de kaartjes voor de bus en zijn ook zo weer terug. Gelukt! Morgen om 9.40 uur worden we als laatste in Havana opgepikt. Kan wat later worden zegt de mevrouw alvast maar we moeten echt op tijd er staan anders rijdt de bus weg. Oké dannnnnn!
Herbert heeft helaas weer diarree gekregen en is ook niet lekker. Toch weer een beetje koorts ook. Hij houdt zich de hele dag gedeisd en krijgt extra veel te drinken met grote ladingen ORS zout. Ook Thijs wil maar niet beter worden. Olesia en ik zijn duidelijk van het STERKE GESLACHT!
Ik zuig, plas en boen Zahree en werk de rest van de dag aan dit blog. Wat een werk! Pfffff!
Melle komt Olesia nog twee prachtige tekeningen brengen en net na 12 uur gaan ze dan toch echt vertrekken. Melle heeft een beetje moeite met het afscheid. Hij wil niet naar buiten komen dus Thijs en Olesia gaan hem maar even op Agaath knuffelen. Kom gauw eraf Olesia… anders moet je mee naar Amerika!
Olesia… gauw van de Agaath af!
Een laatste zwaai! Tot over een paar weken! Goede reis!
En verder gaat het weer met dit blog. Thijs en Olesia gaan nog even zwemmen in de Atlantische Oceaan en Herbert slaapt het grootste deel van de dag. Er geldt voorlopig een algeheel verbod op alcohol, vet en suiker voor hem. Zielig maar nodig blijkbaar! Zijn darmen zijn te kwetsbaar op dit moment, blijkbaar.
Ik maak van de laatste pompoen, rijst en vis een gezonde curry. De allerlaatste tomaat gaat erbij. We eten aan dek want het is bloedheet in de boot. Buiten is het lekker met een zacht briesje.
Eten aan dek en een mooie zonsondergang.
Nog een kort wandelingetje naar een enorm groot zeilschip dat aan de andere kade ligt. Er is een jacuzzi aan dek… dat zegt wel alles. Pfffff… sommige mensen hebben ECHT teveel geld!
Een jacuzzi aan dek.
En nu? Ben ik toch gewoon bij met dit blog! Met een beetje geluk en een goede wifi verbinding is dit deel zo meteen bij jullie! Daarna gauw tas inpakken want morgen vertrekken we alweer voor een paar dagen! Vakantie? Noem dit maar vakantie? Ik ben er MOE van!!!!!
Veel leesplezier!
Nou… uploaden lukte dus niet meteen want onderhand zijn we alweer terug uit Vinales! Maar dat gedeelte houden jullie nog tegoed!
Ik ben ook veeeeeel dank verschuldigd aan mijn lieve zoon Thijs die een handig programmaatje geïnstalleerd heeft om de ontelbare foto’s die dit blog veel te ‘zwaar’ maakte om te uploaden, te verkleinen naar een meer acceptabele maat. En voor de foto’s van hem en Olesia die dit blogdeel mede opsieren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten