Pagina's

dinsdag 10 april 2018

Amerika, nog even mixed feelings!


Donderdag 29 maart en vrijdag 30 maart. De oversteek naar de US.
We vertrekken! Bij nader bestudering van de GRIBS (windvoorspellingen) is dit toch de beste dag. De eerste dag zal de wind en de golfslag stevig zijn maar we zullen hard opschieten. De dag erna zal de wind het dan steeds verder voor gezien houden maar we mogen rekenen op flinke stroom mee. De Golfstroom geeft op sommige plaatsen een duw in de rug van wel 4 knopen. Als de wind daar dan maar een beetje tegenin blaast krijg je een hoge maar korte golfslag. Hét recept voor zeeziekte!
Ik had nog de hoop dat ik dat vervelende virusje er al onder zou hebben maar helaas… ik ben nog steeds niet lekker en daarbij ook nog een vervelende kriebel in mijn keel. Met dank aan mijn lieve zoontje!
’s Ochtends bereiden we zo goed en zo kwaad ons vertrek voor. We moeten aan de havenmeester van Marina Hemingway de lieve som van 1200 CUC voor zo’n 3 weken ligplaats, betalen. We krijgen wel één dag korting! De K’dans gaat toch ook met ons vertrekken naar de States. Gerard heeft hard gewerkt om de op hol geslagen motor van de stuurautomaat weer stevig op zijn plekkie te verankeren en dat is keurig op tijd in orde. Wij vertrekken rond 14 uur en de K’dans vertrekt wat later. Het uitchecken gaat vlot. Opvallend dat bij vertrek onze foto genomen wordt. Voor in hun administratie? Als je iemands identiteit helemaal vast wilt leggen verwacht je dat toch bij aankomst? Ach… maakt niet uit! We vertrekken met een beetje bloedend hart want Cuba is ons over het algemeen heel erg goed bevallen. De Cubanen zijn hartelijk, behulpzaam, vrolijk en levenslustig. Ze zijn nieuwsgierig naar ons en al moet het voor hun best lastig zijn te zien dat wij met onze prachtige boten, genoeg CUCs om maar zomaar alles te kopen, je merkt het niet aan ze. Mooi voorbeeld: we probeerden nog snel wat verse groenten en aardappelen te kopen. De winkel waar aardappelen waren mocht niet aan ons verkopen. Je hebt er een bonnenboekje voor nodig. We krijgen toch een kilootje aardappelen zomaar in de tas gestort en mogen er niks voor betalen. Van die dingen….
We kijken nog een keertje achterom en nog eens…. Havana verdwijnt snel uit het zicht want we gaan meteen hard, al is dat nog lang niet meteen in de goede richting. De wind is nog niet zuidelijk genoeg al zet de stroom ons al snel een beetje in de goede richting. We vertrokken met vol tuig maar dat duurt niet lang. Het eerste rif moet erin en al snel het tweede en we zien regelmatig 9 knopen op de snelheidsmeter. Als die wind nu ook nog eens even wil draaien?
Ik ben totaal niet lekker en moet plat. Zeeziektepil erin en die blijft net lang genoeg zitten want helaas moet ik ook een emmertje vullen. Bah… niks aan!
We proberen tot twee keer toe een klapje te maken om wat hoogte te winnen maar we gaan dan nog nét niet achteruit. Door de enorme steile en korte golfslag kunnen we ook niet goed aan de wind varen maar gelukkig begint tegen de avond de wind echt naar het zuiden te gaan. Met de motor heel zachtjes bij sleurt de Golfstroom ons langs Key West richting Miami.
Ik krijg hier lange tijd weinig van mee en mijn arme schipper doet het grootste deel van de wachten. Gelukkig is de wind gekalmeerd en verdwijnt langs de kust de golfslag ook steeds meer. Herbert kan altijd al goed hazenslaapjes doen, dus hij redt het prima alleen.
‘s Ochtends ben ik gelukkig  wat opgeknapt en kan ik een beetje meedraaien. We gaan onverminderd keihard met de K’dans op een constante afstand van zo’n 5 mijl. Vissen laten we echter maar helemaal achterwege. We hebben geen zin om vissenkoppen te snellen. De vrijdag blijkt een zalige rustige zeildag met weinig complicaties. Opvallend is het sterk toenemend VHF verkeer op kanaal 16. Het is echt geen seconde meer stil. En werkelijk voor alles! Men gaat ook lang niet altijd door op een werkkanaal. Ik kan me erg goed voorstellen dat bijvoorbeeld de Coastguard hier aardig de pest over in heeft. Maar ATIS heeft men hier niet dus de ‘kletskousen’ gaan vrijuit.
We gaan de tweede nacht van de oversteek in en nu kan ik wel 2 wachtjes draaien. Het is bijna volle maan en dat is altijd heerlijk met een oversteek!

Zaterdag 31 maart. Tegen de ochtend zijn we vlakbij West Palm Beach en roept Herbert de US Coast Guard op om ons te melden. Je krijgt dan een heleboel vragen en een aanmeldnummer waarmee je je later bij Immigratie en Customs moet melden.
Van tevoren had ik me erg druk gemaakt waar we zouden moeten gaan liggen. Er zijn bij West Palm Beach veel ankerplekken maar er zijn er maar weinig geschikt voor ons omdat we teveel diepgang hebben. Herbert staat er altijd relaxter in en hij krijgt gelijk. Direct links om de hoek van de ingang is een ankergebied waar we nog wel bij kunnen. Even zoeken naar voldoende water maar dan liggen we. RUST! Later blijkt dat we toch teveel naar een ondiep bankje liggen en moeten we snel wat metertjes verkassen. We hopen maar dat het verder goed gaat!
De K’dans komt een tijdje later binnen en vindt ook snel een plek. Ook met te weinig water blijkt want met afgaand tij blijken ze zachtjes de grond te raken en uiteindelijk ook vast te komen liggen. Het verval is gelukkig maar een meter en we gaan toch gauw van boord om in te gaan klaren. Het is weekend dus dan moet je inklaren op de International Airport waar we met een taxi naar toe gaan. De taxi chauffeur kan niet veel met het adres dat we van het kantoor hebben en uiteindelijk laten we ons maar bij de aankomsthal afzetten. Daar komen we tot de ontdekking dat het kantoor daar wel was maar niet meer is. Niet South Perimeter Road moet het zijn maar Perimeter Road aan de zuidzijde van de airport. Ach ja… subtiel verschil. Dus weer een andere taxi in en voor nog eens 20 dollar (terwijl we er al ruim 50 afgetikt hebben.. gelukkig met zijn viertjes) staan we nu wel goed. Jammerrrrrrr… een groep Noren is ons nu nét voor dus duurt het eventjes maar het gaat eigenlijk best vlotjes. We zijn ingeklaard… alleen nog ‘even’ (blijkt later) het cruising permit aanvragen maar dat kan pas maandag in West Palm Beach zelf. We zien wél even mooi Airforce One achter het gebouwtje geparkeerd staan. De opvallende en merkwaardige blonde kuif van President Trump is echter nergens te bekennen.



Airforce One van Trump met de kuif!

De nieuwe taxi chauffeur is een iets meer wakkere heer dan onze vorige. Hij blijft op ons wachten want wil ons best graag weer heel wat mijltjes terug rijden naar de haven. Als we wat vragen over SIM kaartjes weet ie ook wel weer een vriend en even later staan we in een zeer onduidelijke winkel en nemen wij en de K’dansjes allebei een SIM kaart van Lycamobile. Voor 40 dollar en 10 voor het kaartje kunnen we een maand 6 GB data erdoor jagen en ook nog eens onbeperkt met Nederland en in de USA zelf bellen. Ik zeg doen!
De installatie is wel even een gedoe en we wachten…. en we wachten… en de taximeter loopt maar door. Herbert vraagt de chauffeur de meter maar te stoppen. Per slot heeft de goede man ons deze wat trage telefoonman aangeraden, toch? Hij doet het gelukkig. Uiteindelijk werken beide telefoons en kunnen we lekker weer online! Yeaaaaaah!
Gauw naar de haven en afrekenen met onze chauffeur… even slikken en gauw vergeten! Dag meneer! Toch een lieverd! Hij heeft ook lang moeten wachten en verdiende in de tussentijd niks…
Wij strijken neer op het terras van de Marina dichtbij de ankerplaats en bestellen: een HAMBURGER natuurlijk! LEKKERRRRRRR!



Een hele lekkere hamburger.

Én natuurlijk de broodnodige ankerbiertjes en – wijntjes. We zijn totaal verrot maar tevreden! Daarna gaan we gauw naar onze respectieve boten om nog maar één ding te doen! SLAPEN! Maar niet nadat ik eerst getracht heb met ons kaartje de Cuba blogs ‘even’ te posten. Nou.. de eerste ging vlot erop maar daarna kneep de provider verder de snelheid en kon ik het verder vergeten. Grrrrrr! En Windows 10 gooit ook weer roet in het eten door ongevraagd te gaan uploaden (5 GB! Kom op zeg, Microsoft!). Ik leer wel hoe je het kan afzetten. Ooit word ik nog eens een computer crack! Opgefokt naar bed dus kan ik ook nog eens niet meteen de slaap vatten! Slechte timing, Hol!

Zondag 1 april. De dag dat de nodige grappen uitgehaald worden. Én ook nog een Eerste Paasdag! Bas van de Agaath meldt zich via de app. Zij zijn al een stukje verderop de Inter Coastal Waterway opgevaren. Bas schrijft dat er iets mis was met hun inklaringsprocedure en hun cruising permit en dat ze terug moeten naar Miami. Ja hoor Bas!!!! 1 april!!!!
Maar misschien hadden we toch niet zo hard moeten lachen blijkt later (nog even in spanning blijven dames en heren!).
Het is een dag van uitrusten en ik ga met de K’dansjes in hun dinghy een beetje de omgeving verkennen. Heel Palm Beach blijkt speedboten en –bootjes te hebben en ze liggen zo’n beetje boven op elkaar rond een eilandje en staan met bier in het water. Wat een hoop dikke buiken zeg! Jakkes! We proberen naar North Palm Beach te varen waar een ankerplaats is en ook een goede supermarkt en Westmarine (watersportwinkel) maar dat is veel te ver.
Terug bij de boot is Herbert lekker opgeschoten met het binnenhalen (gewoon via de Powerwifi in het want, kun je prima open wifi gebruiken!) van de nieuwe Navionics elektronische waterkaarten. We zijn voor de borrel uitgenodigd door de Duitse en Franse Dirk en Francoise, een stel van bijna 80 jaar dat al heel erg lang aan het cruisen is. Ze laten over een paar weken hun Halberg Rassy Fradilira op een containerschip zetten en naar Europa vervoeren. Ze gaan stoppen met reizen al zijn ze nog zo fit als wat! Maar het is genoeg geweest! We krijgen lekkere appelkruimel taart en hebben erg leuke gesprekken!



Op de ankerplaats en lekkere appeltaart bij Gerard en Francoise.

Tegen 19 uur gaan we naar de eigen boot. We eten nog een stevige hap van de veel te grote hoeveelheid oversteek-voer die ik van tevoren in Cuba klaargemaakt had. Nog een aflevering Cuba Libre en weer vroeg plat!

Maandag 2 april. We staan heel vroeg op om de genua naar beneden te halen. Het is nu mooi windstil. We moeten een reparatie doen aan het achterlijk van de genua. Nee he! Hele grote schrik! Herbert ziet dat het onderste deel van het profiel van de genua weer gescheurd is. Er wordt even heel hardgrondig gevloekt op Zahree. We hebben dit al eerder aan de hand gehad. In de Kaapverden hebben Rutger en Elsemieke toen nieuwe delen profiel meegenomen en het was wel even een dingetje om die te monteren. Dat kon uiteindelijk pas op Sal in de marina toen we de voorstag met vereende krachten naar beneden hebben laten zakken. Nu moet dat dus weer! Hoe het komt? Waarschijnlijk komt er met reven en harde wind toch teveel kracht op het onderste deel van dit profiel. Wat nu? Eerst maar eens het cruising permit regelen.
Dat hadden we gedacht! De mevrouw van Customs en Immigration maakt korte metten met onze vraag? We krijgen hem niet want we komen uit Cuba en dan krijg je hem niet! Wat een totale willekeur! De Agaathjes hebben hem in hetzelfde kantoor probleemloos gekregen. Dat vertellen we de mevrouw maar niet want straks gaat ze nog regelen dat die wordt ingetrokken en komt Bas zijn 1 april-mop nog uit ook!
We voelen ons eigenlijk een soort paria’s nu en helemaal niet welkom. Het is gewoon pesterij eigenlijk! We hebben nog een gesprek met een boven gestelde dame maar die kan nu ook niet (meer) iets doen. In plaats van 19 dollar moeten we nu 56 dollar betalen én de verplichting ons steeds weer te melden in elke nieuwe haven. We hebben dan al besloten om de dag erop naar Cape Canaveral te varen omdat de wind goed is en we daar in een marina terecht kunnen waar we de voorstag makkelijk naar beneden kunnen halen. Dat kan in West Palm Beach natuurlijk ook maar een ligplaats hier is 200 dollar. Ze durven hier wel he!!!!! We klaren dus meteen weer uit.
We zijn er werkelijk helemaal ziek van. Wat valt dit neens tegen zeg! Bij elkaar is het een beetje teveel tegenslag ineens!
Gauw de K’dansjes waarschuwen! We zien ze net van de boot vertrekken en onderscheppen ze. Ze hebben nog een cruising permit van Puerto Rico die tot begin juni geldig is! Geen slapende honden wakker maken hier want ze kunnen een nieuwe weigeren maar ook je geldige direct intrekken! Verderop de oostkust van de USA schijnen ze minder te zitten met een bezoek aan Cuba dus we hopen op een later tijdstip, misschien in een andere county, alsnog een cruising permit te krijgen.
We moeten echt even herstellen van al deze vervelende dingen! Herbert doet dat altijd iets makkelijker dan ik, er van overtuigd dat het allemaal wel goed zal komen. Mijn moreel is nu even helemaal VER beneden nul. Ik heb eigenlijk zin om dit land meteen te verlaten, grrrrrrr…. arrogante k….. Amerikanen! Slaat natuurlijk nergens op! Weet ik wel! Herbert en ik krijgen ineens OVERAL ruzie om.
De naaimachine komt aan dek en zo goed en zo kwaad repareren we het gehavende voorzeil. En we leggen onze ruzie weer gauw bij! Even resetten!




Reparatie van de genua. Groter probleem is het profiel.
Het gehavende profiel.

In de middag mogen Karina en ik met Dirk en Francoise in hun huurauto mee naar de Aldi. Daar kunnen we fantastisch onze slag slaan! Bepakt en bezakt komen we weer terug aan de haven en onze mannen moeten ons met diepliggende dinghy's terugvaren naar de boten. Gauw alles opruimen en daarna gaan we met de crews van de drie boten naar een strandje op het eilandje.



Even afkoelen!

Een korte duik en daarna gaan de koelboxen open. We blijven tot het te koud wordt en de kleine mugjes steeds hardnekkiger vooral Gerard en Francoise gaan aanvallen.
Wij hebben het Duitse stel mee en het is weer de wet van behoud van ellende. Ineens is de benzine op en wil ons Yamahaatje niet weer aan gaan. Leeg varen is echt een heeeel slecht idee! Ik ben terplekke weer woest op mijn nu eens niet betere wederhelft. Dat wordt peddelen maar gelukkig heeft Gerard ons zien stilvallen en hij komt ons ‘redden’. Grrrr…. weer een ding erbij op het lijstje. De stemming tussen de schip en mij zakt nog een paar graden (beneden 0!). Kijk dat benzine niveau dan eens na! (ik)…. Gewoon vergeten… ik mag toch ook wel eens wat vergeten? (hij)… hoongelach van mij daarna… zie je het voor je?). Maar we kunnen toch resetten en we verzamelen weer moed! We gaan morgen gewoon vertrekken naar Cape Canaveral.
Het zal allemaal wel weer goedkomen. Toch? TOCH??????

Dinsdag 3 april. ‘s Ochtend hebben we Dirk en Francoise en Karina en Gerard nog even op de koffie. We gaan weer een hele tijd gescheiden zijn van de K’dansjes en dat doet best weer een beetje pijn. Maar we moeten door want we moeten toch wel voor het eind van deze maand in de Chesapeake Bay zijn, vóór Doenja en Hannah arriveren. Dus daar gaan we, met een knuffel, mét een zwaai en een bescheiden toetertje!
We zijn al snel op de oceaan waar we vlot al het zeil zetten dat we hebben, overigens nu zonder de genua. Maar we gaan zo toch wel snel genoeg want een paar mijl uit de kust begint de stroom goed mee te werken en moeten we eerder bezorgd zijn dat we te vroeg aankomen in Cape Canaveral dan te laat. En kijk die zon toch weer eens prachtig ondergaan!


image003
Wat gaat die zon weer prachtig onder!
Het wordt een zeer relaxte tocht die, als er geen rotklus op ons aan het wachten was, helemaal perfect geweest was! In Cape Canaveral kunnen we in Cape Marina aan een lang eindstuk van een pier terecht om de val met het profiel te laten zakken.

Woensdag 4 april. We komen aan bij Cape Canaveral bij het krieken van de dag. Een ware armada van grote speedboten met allerhande vistuig scheurt de haven uit om de oceaan vandaag eens stevig leeg te gaan vissen. We hebben al snel contact met de marina. Men maakt niet de indruk dat men ons verwacht en de beloofde plek aan pier B is er niet maar wel aan C.
We ontbijten even en een koffietje en gaan dan naar kantoor waar men in opperste verwarring is. Onze contactpersoon Doug werkt niet vandaag en men had begrepen dat we op de wal wilden. Welnee dat hoeft niet! We moeten wel meteen een dag liggeld afrekenen en dat is voor deze plek zo’n 160 dollar. Hatsikidee!
De vorige keer hebben we de stag in de lengterichting van Zahree laten zakken. Nu bedenken we sluw dat dat net zo goed dwars op Zahree kan en dan kan de stag mooi op de lange vaste pier liggen. We hebben even wat voorbereidingswerk. Herbert moet weer eens naar boven gehesen om de spanning van het mussenstag te halen.

image003
Herbert draait er zijn hand niet meer voor om….

Ondertussen vinden we Woody bereid om ons te helpen het stag naar beneden te lopen. Woody is een oersterke brandweerman die met zijn vrouw Danielle en kinderen Woody jr en pasgeboren dochtertje Paisly over een jaar of 4 zullen gaan vertrekken op hun al volledig op vertrek ingerichte aluminium zeilboot The Crystal River.
De stag is met profiel en al heel snel beneden. Zo… dat was deel 1 van de klus! Valt niks tegen!

image002
De stag hangt naast de boot.

En dan begint de klus van het losschroeven van alle aluminium profieldelen omdat ze er allemaal af moeten! Ze kunnen er namelijk alleen bovenaan het stag vanaf! Lekker handig! Het is bloedheet en een groot deel van de dag stevig doorwerken maar dan liggen alle delen ernaast. Even lunchen en dan gaan we weer verder. Dat wil zeggen… mijn betere wederhelft voornamelijk. Het onderste profieldeel moet een sleuf hebben waar de pees van het voorzeil ingevoerd kan worden dus dat moet even gezaagd en geveild worden. .

image001image004
Het kapotte deel zit onderin maar alle profieldelen moeten er aan de bovenkant af!


Tegen 15 uur lopen we naar Customs en Immigration en dat is een stuk verder dan we dachten. Het is weer huilen met de pet op als we vragen of we nu wél een cruising permit kunnen aanvragen. De officer laat doorschemeren dat we beter hadden kunnen liegen over dat we naar de Bahama’s zijn geweest en dat ze niet altijd naar papieren bewijs daarvoor vragen. Nu we eerlijk zijn geweest kan dat niet meer want liegen is een felony (misdaad) en fraude en nu dus voor hem ook omdat hij het nu al weet. Als ik zeg dat we weer weggaan en terug komen en hij ons nog nooit gezien heeft gaat ie daar niet op in. JAMMER! Nog meer jammer is het dat blijkt dat we weer 37 dollar moeten betalen en ook weer 37 bij uitklaren. We zijn nu echt HEEL erg in mineur. Dan vertelt hij over DTOPS aanmelding via internet. Je betaalt dan één keer 28 dollar en staat dan geregistreerd (alleen schepen boven de 30 voet). Het is een online systeem dat er voor zorgt dat de overheid minder hoeft te administreren. Je krijgt een DECAL sticker dat aantoont dat er betaald is. Dat wordt naar Nederland opgestuurd en hopelijk is het op tijd zodat Doenja het mee kan nemen als ze komt….. Voorlopig voldoet een print van de betaling. Dit scheelt ons in ieder geval een hoop geld howel we ons toch nog steeds elke keer moeten melden.
We lopen dus niet-ingeklaard weer terug met de belofte morgen met het betalingsbewijs te komen.
In de marina maken we de voorstag helemaal gereed, het laatste stukje terwijl er dikke druppels vallen. Gauw naar binnen.. het plenst even stevig!

Donderdag 5 april. Om 8 uur fietst Herbert naar Customs en Immigration maar komt al snel onverrichter zaken terug. Ze zijn er pas om 9 uur. Grrrrr…. vermeld dat dan correct op de website! Woody komt, heel lief, weer helpen. Behoudens een lijn die even in de knoop gaat om de elektrische lier, is het stag zó omhoog.

Thanks Woody… without your help we really would have had a PROBLEM!
Verbazingwekkend vlot is de voorstag ook weer op de juiste plek gemonteerd. Zo dat was klusdeel 2!… nu alleen nog dat loodzware voorzeil omhoog maar dat kan deze dag niet. Je hebt daar echt een windstil uurtje voor nodig. Maar voorlopig zijn we hier nog wel even want we hebben een week liggeld betaald (is vanaf 4 dagen goedkoper) dus dat kan wachten!
We gaan ‘s middags op de fietsjes een tochtje richting de sluis maken waar je de manatees (zeekoeien) zou moeten kunnen zien. Nou die zien we niet maar wel 2 dolfijnen die de sluis zijn ingezwommen.

image011
Geen zeekoeien wél dolfijnen.

We zitten een tijdje aan een strandje aan de ICW met een glaasje wijn en een biertje. Even pas op de plaats en wat rust!

image010
Een selfie aan de ICW.


’s Avonds hebben we eindelijk weer eens de rust om naar een aflevering van Cuba Libre te kijken. Wat heeft Cuba veel moeten doorstaan! De documentaire is een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de strijd die zo lang geleverd is. Dat prachtige eiland ‘onder de rook’ van buur Amerika die de socialistische en communistische koers van de Castro’s een doorn in het oog was en is. Want nóg is de ellende van dit eiland dat eigenlijk alle mogelijkheden heeft, niet voorbij … daar weten we nu wat meer van omdat we er zelf geweest zijn!

Vrijdag 6 april. We huren een auto bij Budget, niet ver van de marina. Een prima Kia tot volgende week dinsdag. We gaan gauw op pad naar Westmarine op Merrit Island (valt tegen, ze hebben niets van onze gading) en naar de Aldi (topwinkel) en de Publix (voor alles dat ze bij de Aldi niet hebben). Heerlijk om een auto onder de kont te hebben.

image014
Een Kia onder de kont.


image051
’s Avonds in Cape Marina.
Met tassen vol boodschappen komen we terug. Alles gauw onder de grond en lekker een drankje. Hebben we wel verdiend… vinden we….

Zaterdag 7 april. We rijden naar het Haulover Canal op Merrit Island waar een Manatee Observation Deck is. Het is een plek waar altijd zeekoeien zijn. Men weet niet precies waarom ze het zo’n fijn kanaaltje vinden. Het is er niet echt veilig voor ze. Er komen veel boten door het kanaaltje en regelmatig zijn er aanvaringen met de zeekoeien. Ze zijn een beetje traag en ze raken vaak gewond door de schroeven van de motorboten. Dat kunnen we goed zien. De paar zeekoeien die we zien hebben bijna allemaal littekens die verdacht lijken op snijwonden van zo’n schroef. Zielig!

image013
De zeekoeien in het Haulover Canal op Merrit Island.
Daarna betalen we de 10 dollar entree voor een uurtje op het strand Playalinda Beach. Herbert wil niet mee zwemmen… wordt hij oud?


image018
Herbert wil niet mee!
Voor we gaan lunchen denken we nog een klein wandelingetje te gaan maken. We kiezen de Oak Hammock Trail. Oeps. Mooi maar toch iets langer dan gedacht! Maar we zien wel een gordeldier. Jammer… de foto is mislukt!


image019image020image017
Oak Hammock Trail.
Met knorrende magen rijden we snel terug naar de boot want achter in de middag komen Woody, Danielle en hun kids voor hun eerste, echte SUNDOWNER! Ze hebben een heerlijke fles wijn mee én het lekkerste ‘viskleddertje’ ooit! Ze zijn geslaagd met vlag en wimpel als ‘sundowners’!

image021image022
Woody en family op bezoek. Hun eerste Sundowner!


Zondag 8 april. Vandaag gaan we serieus hiken in de Three Lakes Wildlife Management Area Prairie Lakes Unit (Zooooo zeg! Mondvol!!!).
We hiken (lopen klinkt zo uh gewoontjes…) wel 3 UUR! Auauauau… zeggen mijn achillespezen. Het tweede gedeelte van de wandeling kan ons minder bekoren. Een deel van de management van dit gebied bestaat uit het platbranden van de overal opschietende palmboompjes die blijkbaar ongewenst zijn hier. Op sommige plekken rookt het nog na en krijgen we er een kriebelhoest van en het stinkt enorm. Bovendien is het een deprimerend gezicht. Vast nuttig maar niet zo leuk voor de bezoeker!

image027
We lopen het rondje rechtsom.


image028image029
Prairie én bos.


image025
Vast nuttig maar niet zo leuk voor de bezoeker.
Het is super wandelweer. Niet zo warm door bewolking. We merken aan de temperatuur dat er regen nadert maar zijn precies op tijd in de auto. We rijden terug naar Zahree. We zijn moe maar voldaan. En morgen staat er alweer zo’n actieve dag op het programma: een bezoek aan het wereldberoemde Kennedy Space Center. Op tijd naar bedje dus! Vooral omdat het erop lijkt dat we om 7 uur de genua weer in het profiel van de voorstag zouden kunnen hijsen. Weinig wind en uit de goede richting hebben we daarvoor nodig!

Maandag 9 april. Dat hele vroege opstaan blijkt voor niks. Het waait een paar knoopjes teveel en nét niet van voren. Dit onderdeel van het programma moeten we nog even uitstellen. We zitten wel keurig op tijd in onze Kia op weg naar Kennedy Space Center. We zijn er niet als eerste maar het scheelt niet veel!
We zijn opgetogen want we zijn 55+ dus krijgen ‘oude-lullen’ korting! Voor mij is dat geloof ik, voor het eerst!

image031



We zitten in de eerste bus tour over het terrein van het Space Center dat enorm groot is. We zien direct om de hoek onze eerste grote alligator zitten! Check! (er schijnen er meer dan 60.000 te leven op het terrein en soms moeten ze uit de gebouwen gejaagd worden.)


image032
Die alligator is ECHT hoor!
De bus tour voert ons ook langs Space-X Center van Elon Musk. Nog maar enkele dagen geleden is hier weer een raket de lucht in gegaan. Over een paar dagen gaat de volgende alweer! De buschauffeur vertelt uitgebreid over de concurrentiestrijd met de Russen. De tegenstander had als eerste een astronaut in een baan om de aarde maar president John F. Kennedy deed een belofte aan de Amerikanen. ‘We gaan naar de maan!’ En wel als eerste! En zoals iedereen weet, lukte dat!

image050DSCN3049a
Vehicle Assembly Building van de NASA met de grootste 1 etage gebouw van de wereld! Nu jij weer!


We worden gedropt bij het Apollo/Saturn V Center en onze monden vallen open. Daar liggen en hangen ze; alle trappen van een Apollo-raket. De maten van de stuw-raketten… heel indrukwekkend! Het gedeelte wat weer in de oceaan plofte bij terugkeer op aarde met het deels verbrande folie… zou je erin hebben willen zitten? Ik NIET! De astronauten zijn ware helden en nogal wat astronauten kunnen het niet navertellen!


image033image034
Apollo-raket.


image035
Ik raak zomaar een stukje MAAN aan!


image036
Of ze lekker zaten die pakken….?


image037
De commando-capsule; uitstappen maar!


We stappen weer in de bus naar het Main Visitor Complex. Nu is Space Shuttle Atlantis aan de beurt. Men verliet het idee van raketten die af gestoten werden en als rommel in de oceaan ploften. Het nieuwere ontwerp was deels raket en deels vliegtuig en keerde uiteindelijk in een glijvlucht terug op aarde. Men had de grootste moeite met het ontwerp van de hittebestendige tegeltjes die uiteindelijk een vertraging opleverden van ruim anderhalf jaar.


DSCN3050DSCN3051
De Atlantis.


image039
De onderkant van de Atlantis; geschikt voor de duikvlucht door de dampkring en landing op de grond.


Ik kruip door de tunnel om aan mijn eerste outer-space ruimtewandeling te maken. Gewichtloosheid moet je er maar bij denken!


DSCN3055
Stel dat ik nu gewichtloos was….


We bezoeken het commando-centrum ‘op de grond’ waar zeer realistisch de hectiek van de eerste landing op de maan vertoond wordt. Men was vlak voor touch-down even het contact met de bemanning kwijt en ook miste de Apollo de juiste plek om te landen en werd het improviseren met nog maar een heel klein beetje brandstof.Té spannend!  De afloop was gelukkig goed!

image071image070
Ground Control en de eerste stappen van de mens op de maan.


De volgende uitdaging is de eerste mens naar Mars te sturen. Dat zou rond 2030 moeten lukken. Voorlopig stuurt men nog alleen de Mars-Explorers. Hier het nieuwste model.


image041
De nieuwste Mars-Explorer.
Daarna zegt onze maag dat het de hoogste tijd is voor een vieze, vette hamburger… en dat was ie ook! Gedver… wat lekker!

’s Middags nog enkele 3D films, wel heel erg Amerikaans. Rommelig, luidruchtig en bepaald niet bescheiden! Bovendien is het overal ijskoud vanwege de airco. Brrrrr…. ik zit echt te bibberen.
We gaan nog naar de Flightsimulator waarin we toch het gevoel hebben dat de 3 tot 4G krachten op het lichaam niet helemaal gehaald worden… gelukkig…
Onderhand is het buiig geworden maar we kienen het steeds goed uit en na de Hall of Fame met Alan Shepards stoere gestalte, de eerste Amerikaan die de een ruimtewandeling maakte, als blikvanger vinden we het wel mooi geweest.


image042
Allen Shepard in de Hall of Fame.
Nog even door de Rocket Garden en dan gaan we… er komt nog meer regen aan!


image030
De Rocket Garden terwijl regen nadert.
Met onze auto sjezen we snel naar de Aldi en de Publix voor nog wat boodschappen nu we nog een auto hebben. Pfffff…. geweldige dag maar we hebben het wel even helemaal gehad!
Veel doen we niet meer! Morgen om 7.00 uur is er geen wind dus het moment om nu eindelijk de genua in het profiel te trekken! Nog de laatste aflevering van Cuba Libre en… trusten!

Dinsdag 10 april. Gaap, gaap… inderdaad het is windstil. Gauw eruit en de genua hijsen. Dat gaat verrassend vlotjes en voor 8.00 uur zitten we aan het ontbijt en daarna gaat Herbert de auto inleveren. Ik doe het blog wat altijd weer een enorm werk is. Herbert doet de bestellingen op internet. We kunnen e.e.a. laten afleveren bij mijn nicht Corinne en haar man Steve die in Williamsburg, Virginia, wonen. Handig! Maar ook heel erg leuk en spannend om hen nu eindelijk volgende maand te kunnen bezoeken! Ook Doenja en Hannah krijgen straks wat mee in hun rugzak. Wel wat plek over houden, schatten!

We krijgen een appje van de Agaath dat het in St Augustine noodweer is en ze tot twee maal toe blikseminslag hebben gehad. Alle apparatuur was gelukkig losgekoppeld. Alleen de AIS lijkt van de leg. Wij horen het onweer ook al naderen. Het begint al snel keihard te regenen en even hard te waaien. Voor de zekerheid haalt Herbert overal de stroom vanaf maar hier blijft het onweer gelukkig op gepaste afstand.

Om 14 uur komt onze nieuwe bijboot en die hangt al achter de boot te pronken. Hij is niet zwaarder maar wel een stuk groter! We zijn er heel blij mee. Hopen dat de nieuwe buitenboord motor er ook is voor donderdag als we gaan vertrekken naar St. Augustine.


20180410_151742a
Onze nieuwe bijboot, een Highfield 9’.
En nu… ben ik BIJ met het blog en ga ik dit posten. Zijn we blij in Amerika te zijn? Langzamerhand beginnen we te wennen na aanvankelijk mixed feelings te hebben. De overgang na Cuba is enorm. Terwijl dat maar op 90 mijl afstand ligt. Maar alles weer kunnen krijgen, eten en bootspullen… dat is ook wel weer lekker! En we hebben al heel wat heel aardige Amerikanen ontmoet!

Veel leesplezier!













 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten