Hij heeft wel leuke tips voor Charleston en later, de Cheaspeake Bay.
We fietsen nog een beetje in de omgeving; naar het Manatee Sanctuary Park waar we geen enkel levend dier spotten dan een enkele hond die uitgelaten wordt en naar het strand waar het winderig en nét te kil is. Verder staan we in de voorbereidingsstand voor de dag erop; we gaan weer een stukje verder, naar St. Augustine.
Manatee Sanctuary Park; geen zeekoe te zien….
Donderdag 12 april. De ochtend staat in het teken van de onderweg-hap klaarmaken. Huiken en zonnedek eraf. Alles weer zeevast zetten. We durven eigenlijk al niet meer te rekenen op het motortje en zijn al blij dat we onze nieuwe dinghy hebben die mooi hangt in de davits. Maar net als we denken… kom we gaan maar eens.. ziet Herbert een mailtje. De motor is nét binnen gekomen. De verkoper komt al aangesneld want wil hem toch wel graag aan ons verkopen natuurlijk. Herbert gaan mee naar de winkel en het duurt wel even voor hij terug is. Hij wilde de motor toch wel even draaiende horen. Waar halen ze zo snel even benzine vandaan? De verkoper heeft ergens nog een restje. Dat was een matig goed idee. Die is waarschijnlijk vervuild want hierop draait de motor niet. Alles er weer uit en schoonmaken en nieuwe benzine halen. Gelukkig, onze Tohatsu 6pk loopt nu als een zonnetje. Gauw ermee naar de marina en ook even op de dinghy gezet. Herbert vaart er mee rond en kijkt HEEL blij! Lijnen allemaal losmaken, motortje op zijn steun voor de overtocht. Dinghy in de davits hijsen. Onze oude, trouwe Zodiac geven we aan onze Amerikaanse vrienden die er een hebben die nóg lekker is dan de onze. We hangen hem bij hen achter de boot en zwaaien nog even. Dág…. oude bijboot!
Rond 4 uur vertrekken we dan echt. We moeten een flink stuk tegen de wind naar buiten motoren om de zandbanken voor de kust van Cape Canaveral vrij te varen maar daarna kan eindelijk het zeil erop en liggen we op koers voor st. Augustine. Komt dat even goed uit dat Herbert per ongeluk alcoholvrij bier van het schap van de supermarkt heeft gegrist! Nu kan ie zomaar een biertje drinken tijdens ons Happy Hour!
Happy Hour onderweg naar St Augustine.
De avond valt en dan de nacht. De wind gaat steeds verder liggen wat wel weer erg jammer is.
Vrijdag 13 april. Als ik het om 12 uur ‘s nachts wil overnemen blijkt dat mijn schipper vond dat de zeilen een beetje teveel klapperden vanwege gebrek aan wind en is wel erg ver van de koers afgeweken. Ja hallo schip… je kunt wel bijna halve wind gaan varen maar dan komen we er toch echt niet (op deze boot gaat de dekmatroos GEWOON tegen de schipper in!). Het waait nog maar een paar knoopjes en ons tempo is erg ver teruggezakt. Ook midden in de nacht kun je flink ruziemaken! Ik vind het HELEMAAL nergens op slaan want deze 5 mijl moeten we weer terugvaren. Meer wind is er niet te verwachten voorlopig dus de motor gaat aan en we gaan weer min of meer op koers liggen. Je kunt ook HELEMAAL NIKS aan ze overlaten! (mijn schip heeft natuurlijk een heel ander verhaal…dat begrijpen jullie!).
Pas tegen de ochtend kan de motor weer uit en krijgen we weer een beetje vaart. Tegen de middag kunnen we de geul richting st Augustine aanlopen en is het bij ons grote verwarring alom! De uiterton en de eerste boeien zijn duidelijk maar daarna kunnen we de juiste koers even niet vinden. Whaaaaaa! Stooooooop! Nog maar 60 cm onder de kiel. We zitten fout! We roepen de zandzuiger op die bezig is in de geul en krijgen aanwijzingen hoe te varen. We waren even helemaal in de war gebracht door een rode ton die blijkbaar losgeslagen is en bijna op het strand ligt. We moeten net ten zuiden van de zandzuiger langs en dan is het weer duidelijk. Wat ook niet helpt is dat de zandzuiger zelf allemaal ankertonnen heeft die verroest zijn dus er ook uitzien als rode tonnen. Maar goed, het leed is weer geleden en verder komen we probleemloos binnen waar we de Agaath al snel voor anker zien liggen. We vinden de ankerplaats een beetje krapjes voor ons; je ligt al snel op de zandbank óf in de vaargeul dus we kiezen voor een mooring van de marina.
Heerlijk, we zijn er, de motor kan uit en daar komen de Agaathjes al aan! Even goed knuffelen. We hebben ze toch alweer een tijdje moeten missen! Melle lijkt alweer gegroeid! We hebben een cadeautje voor hem! Oké beeeeetje op de groei gekocht! Wel echt van het Kennedy Space Center!
Space Shuttle shirt voor Melle, beetje op de groei.
We willen ook wel even de benen strekken dus laten snel de bijboot zakken. Even melden bij de marina en mooringgeld betalen. We betalen voor een week want dat is goedkoper dan alle dagen apart. Men is hier heel schappelijk want blijf je korter dan storten ze het geld terug. Ook mag je gebruik maken van alle faciliteiten. Top!
We maken een wandeling door st Augustine, een schattig stadje.
St. Augustine; mooi maar ook een beetje tuttig.
Mét een poep-duur ijsje weten we direct waar het hier om draait. De toeristen financieel fijn hun pootje uitdraaien!
Mmmm. een lekker maar duur ijsje.
Daarna naar het fort.
Het fort van st. Augustine.
En wie mag die kleertjes weer wassen?
Zahree aan de mooring voor de Bridge of Lions.
Hoogste tijd voor een ankerbiertje! We vinden een leuk café met een tafel in het late zonnetje, een paar vette hapjes erbij! Veel om bij te kletsen…helemaal goed! Uit eten? Nee we doen het niet want we zijn eigenlijk afgepeigerd. Melle wil wel even met de nieuwe dinghy van de Zahree mee.
Mooie nieuwe dinghy, he Melle?
We hebben nog wat te eten over van de overtocht en daarna snel naar ons bedje!
Zaterdag 14 april. Herbert en Bas hebben een watersportspullen-koopochtend. Er is een leuke winkel met tweedehands spul en partijen dus daar willen ze hun slag slaan. Donatien, Melle en ik gaan naar de speeltuin van st Augustine. We lunchen in wat door moet gaan voor een Cubaanse tent. Matig! Daarna gaan de heren terug naar de boot en gaan Dona en ik op de fiets naar de Aldi, een paar km buiten de stad maar goed te doen op de fiets. Overigens heeft bijna iedereen in Amerika een auto. Op de fiets ergens heen? Nee… dat doe je alleen om te sporten!
In de Aldi slaan we flink onze slag. Zeker Donatien die bijna met fietsje en al achterover slaat van het gewicht maar we komen weer veilig aan bij het dinghydock. Tijd voor de borrel! Op naar de Agaath!
Zondag 15 april. Er is slecht weer op komst! Dat merken we al in de ochtend. Een wat grijzige lucht komt uit het zuiden opzetten en de wind trekt steeds iets meer aan. Toch is het een beetje drukkend. De barometer valt snel. We maken nog snel een fietstocht. We passeren de Bridge of Lions en komen zo op Anastasia Island. Prachtige huizen hier! We bezoeken het st Augustine Lighthouse & Maritime Museum.
St Augustine Lighthouse.
We gaan alle 219 treden omhoog. Ik ben teleurgesteld dat omhoog nog geen 40 kcal verbruikt worden. Waar doe je het eigenlijk voor? Ik ben er toch aardig van buiten adem geraakt! Het lijkt wel SPORT! (jak!) Het uitzicht is de moeite waard al is het ondertussen erg bewolkt en de wind jaagt ons al snel weer naar binnen. Heel in de verte kunnen we Zahree voor de Bridge of Lions zien liggen. Op zee begint het al aardig te spoken en de hemel trekt verder dicht. Tijs om snel terug naar de boot te fietsen!
Uitzicht na 219 treden. Wie kan Zahree vinden?De Fresnel-lens van de vuurtoren is een mooi staaltje techniek en maakt dat het licht nog op 19 tot 25 mijl afstand te zien is.
De Fresnel lens van de vuurtoren.We zijn vlot weer terug op Zahree maar moeten nog tot rond 5 uur ‘s middags wachten op het noodweer. Een kort ogenblik is het letterlijk ‘stilte voor de storm’ en dan doet een enorme windstoot Zahree helemaal op haar kant gaan. Het volgende ogenblik hoost het als een dolle! Een enkele onweersklap en harde wind die echter al snel weer afneemt. Voor st Augustine blijven de gevolgen gelukkig beperkt. Vooral landinwaarts zorgt deze depressie voor veel schade en ook heel veel sneeuw, niet eens zo veel noordelijker dan waar wij nu zijn. Wat een enorme overgang! Maar het dek is weer lekker zoet afgespoeld en we hebben een prima avond en nacht.
Maandag 16 april. Ik ga een uurtje winkelen in het centrum van st. Augustine. Eerst maar eens een beetje cultuur; een kerk bezoeken.
The Cathedral Basilica of st Augustine.
Ik vind een mooi wit shirt maar laat de rest maar hangen na bestudering van de prijskaartjes. Hé daar zijn Donatien en Melle. Het was weer even speeltuin-tijd. We lopen samen terug naar de haven. Herbert heeft bij Westmarine een externe benzinetank gekocht die zoveel liter kan bergen dat je niet zo snel zonder zit… tenzij je die ook weer leeg vaart natuurlijk….
De middag is voor de kokerij omdat we de volgende dag gaan vertrekken naar Charleston. Koken op zee vind ik al snel een crime dus liever heb ik dat alvast klaar zodat het alleen even in de magnetron opgewarmd hoeft te worden. Achter in de middag gaat Herbert de restitutie van het mooringgeld regelen en de fietsjes ophalen. We maken Zahree alvast helemaal zeilklaar want we willen, samen met de Agaath, bij het eerste daglicht gaan vertrekken zodat we Charleston op de 18e april bij daglicht kunnen aanlopen.
’s Avonds eten we heerlijk bij The Floridian Restaurant. Echt een aanrader want goed én betaalbaar! We hadden niet gereserveerd maar dat is wel aan te raden. Nu wachten we onze beurt of met een drankje… ook geen straf!
Eten bij de Floridian Restaurant, heerlijk!
Bij het eten past een heerlijk wijntje die weer veel te snel op is. Twijfel…twijfel… nog één doen? Ach…. vooruit! Daar gaan we de dag erop een beetje spijt van krijgen als de wekker gaat!
Dinsdag 17 april. Gatver… wat gaat die wekker vroeg! Om half 7 staan we inderdaad bij het eerste daglicht buiten en zijn zowel de Agaath als de Zahree al snel op pad richting zee.
We weten nu precies hoe we langs de zandzuiger moeten varen. De zon komt prachtig op… maar wat is het KOUD! Brrrrrrr! Herbert pakt gauw zijn dikke zeiljas! Dat is echt HEEL lang geleden dat we die nodig hebben gehad!
Op weg naar de oceaan voor de overtocht naar Charleston.We zijn allebei niet erg lekker. We moeten toch elke keer weer wat inslingeren. Een zeeziekte pilletje helpt gelukkig. In eerste instantie is Charleston nog niet bezeild maar we weten dat de wind gaat draaien dus we steken zo’n 20 mijl de zee op. Er staat een vervelende zee met golven niet eens zo hoog, maar wel van alle kanten komend. De Agaath heeft hier nog veel meer last van dan wij. Gelukkig kunnen we steeds meer afvallen en komt de juiste koers naar Charleston steeds meer in zicht. De wind trekt even stevig aan en Herbert steekt een rif waardoor we meteen veel rechter en rustig op de golven komen te liggen. De wind gaat uiteindelijk helemaal naar het zuidwesten en is de wind pal achter. Daar houdt Zahree helemaal niet van en we vallen lelijk terug. De Agaath loopt nu hard uit. Zij hebben de genua uitgeboomd. De zon laat weer een mooi staaltje ondergaan zien. Voor de goede waarnemer: zien jullie de ‘green flash’?
En als je heeeeeeel ver inzoomt zie je de Agaath nét vóór de zon!
’Green flash’ en de Agaath… voor de opmerkelijke lezer!Woensdag 18 april. In de nacht hebben wij hele goede zaken gedaan met de wind. De wind draaide flink terug naar het westen en kwam nét achterlijker dan dwars bij Zahree in de zeilen. Precies de wind waar de schoener zo van houdt! De genua kon weer uitgedraaid worden en alle zeilen sleurden Zahree met ruim 7 knopen door het zilte nat. Achtereenvolgens werden Agaath en een ander zeilschip de Perspective, hard voorbij gelopen. Het is dat het te donker en te koud was om even ‘spiegel te poetsen’ (zo laat je een andere boot zien dat je lekker puh veel harder gaat!). We zeilen de hele dag heerlijk en profiteren steeds meer van de aantrekkende wind. Natuurlijk ook weer meer dan de voorspellingen aangeven! Rond drie uur ‘s middags zijn we tussen de pieren. Daar valt ons tempo dramatisch terug want nu we zo vroeg binnen gelopen zijn hebben we ineens de stroom keihard tegen. De motor staat bij maar toch doen de zeilen het hele eind naar Charleston (8 mijl) nog goed mee. Het is even zoeken naar de juiste ankerplek maar dan kan de motor uit en zitten we om 17 uur aan de anker-borrel. Rond half 7 zijn de Agaathjes ook voor anker. Allebei binnen voor het donker; we zijn in Charleston! Veel praatjes hebben we niet meer vandaag. Op tijd naar bed; morgen weer op zoek naar Customs!
Donderdag 19 april. We zijn vroeg uit de veren en op weg naar het dinghy dock van de City Marina aan de overkant. Fietsjes mee en na een kwartiertje trappen staan we voor het imposante gebouw van Customs and Immigration. Helaas! Hier moeten we niet zijn want voor maritieme zaken moeten we nog een kwartiertje verder fietsen, naar 1 Immigrationstreet. Daar krijgen we allebei zowat een hartstilstand! De rugzak van Herbert zit helemaal niet op zijn rug. Die staat (hopelijk) nog onder aan de trappen van Customs House. Herbert vliegt op z’n Brompton er vandoor. In die tas zit dus echt ALLES! Paspoorten, bootpapieren, beide portemonnees met allerhande credit- en debitkaarten, één telefoon! Ik blijf achter maar bedenk na een kwartiertje dat als de rugzak echt weg is we aangifte moeten gaan doen. Dus fiets ik ook snel die kant op. Wat is die E Baystreet ineens lang! Daar zie ik mijn levensgrote SUKKEL komen. Godlof… met rugzak op de rug! Theorietje: Amerikanen zijn echt heel eerlijk óf ze durven zo’n rugzak niet te pakken… er zou een bom in kunnen zitten. Pfffff… wat een opluchting… alles zit er nog in! Engeltje op de schouders vandaag!
En terug gaat het weer naar Immigrationstreet waar alweer een hele aardige officer een diepe zicht slaakt als hij ons hoort oreren over onze DTOPS aanmelding. Hij bromt dat dat helemaal niet is voor cruisers zoals wij. Alleen voor boten die bijvoorbeeld op en neer naar Canada varen. Dus uit de Amerikaanse wateren en er weer in. We moeten weer 19 dollar betalen maar dat is nu voor in- en uitklaren. De officer had een Nederlandse opa… misschien hielp dat? Afijn… als we weg gaan moeten we weer terug om uit te klaren. Maar even bedenken wat we dan op ons uitklaringsformulier laten zetten…. misschien alvast New York?
We fietsen naar een prima supermarkt op E Baystreet, Harry Teeter, en slaan daar onze slag. Lekker veel vers fruit, yoghurt, goede steaks. Gauw terug naar Zahree want we hebben Harry en Ellen van de Zwerver die hier ook aangekomen zijn en de Agaathjes bij ons aan boord uitgenodigd voor de borrel en het eten. Iedereen levert wat en zo hebben we weer een top borrel en heerlijke lasagne van de Agaathjes. Aardbeien met slagroom toe en daarna ploffen we nét niet! Tijd voor nog eens een ongestoorde lange nachtrust!
Vrijdag 20 april. We gaan samen met de Agaathjes met één van de drie gratis buslijnen, de 213 naar het centrum. Opvallend; waar Charleston behoorlijk ‘wit’ gekleurd is, is de bus helemaal ‘zwart’. Zo wordt wel erg duidelijk dat we hier te maken hebben met de ‘haves’ en de ‘have-nots’. Treurig!
Eerst gaan de Agaathjes maar eens een fiets huren met kinderzitje. Dat is zo geregeld. Donatien vindt het heerlijk om met Melle achterop te fietsen. Daar gaat ze! In Charleston kun je prima fietsen! Alles plat… uh… behalve die enorme bruggen dan!
Met Melle achterop door Charleston. Een stad waar je prima kunt fietsen.Daarna heerlijke taco’s in een tentje in Kingstreet als lunch met een frisse bier erbij. Het plan is om naar de City Market te gaan dus Kingstreet een stukje verder lopen en dan naar links. Bas wil ook wel eens met zijn zoon fietsen maar die zijn we dan ook meteen echt KWIJT. Niet zomaar KWIJT MAAR HELEMAAL KWIJT! De rest van de middag dus… Herbert, Donatien en ik blijven vertwijfeld op Kingstreet lopen met het idee dat ie ons dan wel zal vinden maar die straat is echt heel lang. We lopen helemaal naar het water van de baai en moeten datzelfde eind natuurlijk te voet, ook weer terug. Mijn achillespezen vinden het welletjes en Herbert die al een paar dagen last van zijn knie heeft begint nu ook te hompelen.
Waar is die gast nou toch?
Nog steeds geen spoor van Bas en Melle. Ik ben natuurlijk weer erg ongerust. Voor mijn geestesoog: valpartijen, aanrijdingen, zitje van de fiets gepleurd, ziekenhuis… maar er is natuurlijk niks aan de hand. In ieder geval niks anders dan dat Bas ons gemist heeft en steeds terug ging naar waar wij in ieder geval niet liepen. Gelukkig heeft hij het sleuteltje van hun dinghy en kan hij Melle door een raampje van Agaath laten zakken zodat die kleine de reserve sleutel kan pakken. Via de SSB stuurt hij Donatien een berichtje dat hij aan boord zit. Wij moeten dan nog een tijd op de bus wachten en hebben flink de pest in. Die stomme Kingstreet kennen we nu van buiten, niet van binnen want we durfden nergens naar binnen of af te slaan… bang dat we Bas en Melle net zouden missen natuurlijk!
Voor mensen met een beperking, om bij het oversteken meer op te vallen.
Heel wat later zijn we bij de Agaath drinken we een glas wijn op de goede afloop. Er zijn verschillende opinies wie hier de ‘schuldige’ is… dat spreekt voor zich
! Herbert heeft een nare dikke knie en hoewel het er even op leek dat het vandaag wat beter ging is ie nu weer heel dik en pijnlijk! Naar Zahree en beentje omhoog.Zaterdag 21 april. We gaan met de Agaathjes naar aircraft carrier ‘Yorktown’ met als bijnaam ‘The fighting lady’ van 1943. Tussen ‘43 en ‘45 speelde het schip een belangrijke rol in het offensief tegen de Japanners. Met bijna 3.500 mensen aan boord, je kunt het je bijna niet voorstellen. Het was de basis voor zo’n 90 gevechtsvliegtuigen. Ook in de oorlog tegen Vietnam is het schip ingezet. Haar laatste wapenfeit was het opvissen uit de oceaan van de Apollo 8 en haar bemanning, het eerste ruimtevaartuig dat in een baan om de maan werd gebracht, in 1968. De Apollo 8 is nog steeds aan boord. Je kunt erin gaan zitten/liggen en met video en harde geluiden en trillingen krijg je het idee zelf die astronaut te zijn! In 1970 is de Yorktown uit de vaart gehaald en doet nu dienst als museumschip. Ook de Destroyer USS Laffey ligt er en kan bezocht worden. Het schip weerstond een massieve aanval van de Japanners en ging door voor ‘the ship that would not die’. Echter, 32 mannen stierven in de aanval en er vielen 71 gewonden van de 336 opvarenden. In 1975 werd het uit de vaart gehaald en ligt nu ook bij Patriots Point zoals het terrein heet. Verder ligt er de zwaar aangetaste Submarine USS Clamagore. Het is binnen nog geheel intact maar de buitenzijde is enorm verroest en later horen we dat deze onderzeeër waarschijnlijk ergens afgezonken gaat worden en men noemt dat dan ‘ten bate van marine life’…. yeah right!
Maar nu…. eerst de weg er naar toe. Het eerste stuk geen centje pijn. Maar dan zijn we aan de voet van de Arthur Ravenal Jr. Bridge. Een brug van 3 mijl over de Cooper River, 57 m klimmen en helaas tegen de wind in. Dus trappen luitjes! Bas en Donatien zien dit als een welkome uitdaging. Herbert zijn knie zegt dat dit vandaag eigenlijk niet de bedoeling is en mij wordt natuurlijk niks gevraagd maar omhoog gaand ben ik altijd al van mening dat ik geen berggeit ben en zeker geen berggeit op een fiets!
Deels moet het parcours lopend afgelegd worden!
Even op adem komen… maar we moeten door!
Ik heb hier wel LOL in!
Kleine rustpauze en genieten van het uitzicht.Brugafwaarts gaat het natuurlijk lekker hard en dan zijn we ook zo bij de Yorktown. Melle vindt het er helemaal geweldig! Een foto impressie:
Daar ligt ie… Melle zweert trouw (I pledge allegiance).
Melle en Herbert in de Cougar.
Bas, Dona, Melle en ik in en naast de Apoll0 8.
De hangar.
Wheh.. er is een gevangene vergeten!
Kapper, diverse tandartsen, een heel ziekenhuis… alles was aan boord.
Flight deck.
Bas ‘in command’ en Herbert op de uitkijk.
We krijgen honger en pakken een hele ‘vette bek’. Zo… nu kunnen we er weer even tegen!
Melle bedient de afsluiters.
De USS Yorktown en de USS Laffey.
We moeten ook nog even de onderzeeër in. Je zou er claustrofobie van krijgen. Het lawaai en de hitte moeten onverdraaglijk geweest zijn. Snel er door heen en snel er weer uit!
Kom op met dat biertje maar hier is de bar allang dicht! … eerst nog even door Bas!
Wat een roestbak!
Tijd om terug te gaan! Bas en Donatien gaan terug fietsen. Wij hebben ontdekt dat we ook met een watertaxi terug naar de stad kunnen. 8 dollar voor een enkeltje dokken! En je mag er met je fiets op. We hoeven die brug gelukkig niet nog een keer over!
Wij gaan terug met de watertaxi!We gaan er af vlakbij de supermarkt Harris en Teeter en treffen daar de Agaathjes weer. Terug over de brug was een makkie zeggen ze…ja jaaaaaa! Herbert zijn knie is nu heel dik en pijnlijk dus we doen gauw wat boodschappen en fietsen terug naar de haven. Herbert moet weer noodgedwongen met zijn been omhoog. Het lijkt nu toch weer zijn oude knieblessure die opspeelt. Grrrrrrrr! Verplicht een paar dagen zoveel mogelijk rust.
Zondag 22 april. ‘s Ochtends gaat Herbert tegen 8 uur eerst naar de Agaath om de nieuwe windmeter te monteren en kijken of de voorstag eraf kan zodat een grotere pin bovenin kan. Het eerste lukt… het tweede niet. Er staat toch iets teveel wind en de voorstag moet onder los. Een klus voor over een paar dagen want het waait nu te hard. Ik ga het eindeloze gevecht met stof en zout aan op Zahree en zuig, was en plas de hele ochtend. Als Herbert terug komt van Agaath gaat ie maar weer met de knie omhoog. Ik ben verder druk met dit blog. Beetje saaie dag maar ja… schoonmaken moet ook af en toe….
Maandag 23 april. Het zat er al aan te komen maar deze dag kunnen we aanmerken als binnenblijf-k…weer-dag! Regen, regen en nog meer regen en een aantrekkende oostenwind die er voor zorgt dat we licht liggen te wiebelen. Boot hermetisch gesloten en uitzitten deze dag. Ik ga verder aan mijn blog, Herbert zet nog de magnetron beter vast die bij de vorige overtocht probeerde aan de wandel te gaan.
Het gaat steeds harder waaien en we zetten de plotter aan om het ankeralarm te zetten. Gepiep geeft aan dat de AIS-verbinding steeds onderbroken wordt! Shit… wat nu weer. Het lijkt erop alsof alles achter elkaar kapot of in storing MOET gaan. Het is waarschijnlijk een storing in de ethernetkabel tussen de masterplotter (binnen) en de ‘slave’ – plotter (buiten). Gemorrel, inspuiten met contactspray het helpt even maar niet de hele tijd. Irritant! De wind staat tegen de stroom in en grote rollers van golven, komend van achteren, maakt het er allemaal niet fijner op. We weten dat het een niet zo lang durende maar wel heftige storing is. Het waait een tijdje zo’n 30 knopen met uitschieters van tegen de 40. Door de stroom gaan alle schepen aan hun ankerkettingen aan de haal en wij hebben diverse ongezellige contactmomenten met een klein zeilbootje met een jongen alleen erop, die hard zijn best doet om vrij van ons te blijven en wij van hem. Dat lukt twee keer niet. We maaien nét niet zijn voorstag eraf met onze boegspriet. Echt heel rot maar we kunnen weinig uitrichten. De jongen geeft aan dat zijn roer het begeven heeft. We hebben het idee dat zijn anker niet goed vastligt omdat hij wel honderd meter onze kant op sjeest. Af en toe draait zijn lichte bootje weer om en sjeest ie de andere kant op. Uiteindelijk draaien we ons stuurwiel zo dat we op de stroom helemaal naar stuurboord gaan maar nu gaan we zelf steeds wat verder richting vaargeul. Onze Rocna lijkt ook niet helemaal meer te houden. Als de wind en regen ietsje minder worden gaan we ankerop om te gaan verliggen. Gelukkig is een andere boot achter ons aan het begin van de avond richting marina verdwenen en is er iets meer plek gekomen. He shit… nu lijken we weer een beetje teveel in de buurt van de Agaath te liggen. Maar het anker houdt goed en niet veel later gaat de wind compleet liggen, draait ook nog de stroom om en liggen we op een nette afstand van alle schepen. Rust op de ankerplaats. een tweemaster is van zijn mooring geslagen en op de kant tot stilstand gekomen. Gelukkig in de modder zonder andere boten geraakt te hebben want er is daar niemand aan boord. Die zal Towboat de dag erop wel weer kunnen lostrekken.
Pffffff… wat een stress weer! Morgen maar eens kijken of we schade hebben. Herbert slaapt voor de zekerheid in het dekhuis op de bank, ankerwacht houden. Niet dat dat enige zin heeft. Een paar keer piept de plotter weer. Shit… weer AIS contact verbroken. De schipper wordt er echter niet wakker van. Ik ga kijken maar alles is gelukkig oké. Het anker ligt gewoon goed ingegraven. Morgen wordt het weer prachtig weer! Trusten.
Dinsdag 24 april. Er lijkt geen schade aan de voorkant van Zahree. Herbert gaat Bas op de Agaath assisteren met een klus bovenin zijn mast; er moet een langere pin in met twee ringen aan beide zijden van de voorstag zodat de splitpen daar oké blijft. De klus is snel geklaard. Herbert zijn knie verbetert een heel klein beetje. ‘s Middags gaan we met beide fietsjes in de dinghy, een stukje over de rivier naar de andere kant waar we aanleggen bij restaurant California Dreaming. Je fietst er ook leuk want er is een fiets/wandelpad door het groen. Nou dat is toevallig! Hier blijkt de jongen te werken waar we gisteren mee gecrasht zijn! Hij woont op zijn bootje in de rivier, vlakbij zijn werk. Ik klets even bij en zeg hem dat we ons erg ongerust maakten over hem omdat hij zo bleek zag. Hij beaamt dat dit niet de beste avond en nacht van zijn leven waren en dat zijn roer kapot is. Een prima plek om je dinghy neer te leggen voor als je bijvoorbeeld naar de hele grote Westmarine wilt, een hele grote Harris en Teeter (supermarkt), de Aldi of AT & T (st. Andrew Shopping Center) die allemaal in de wijk Avondale zijn. Het scheelt een enorm eind fietsen!
We hadden de afgelopen week een Sim Only-kaart van Lycamobile maar laat die maar rustig in de winkel liggen hoor. Je hebt op veel plaatsen geen of slecht bereik en iets downloaden gaat erg langzaam . Wél gratis bellen met Nederland bijvoorbeeld en ik denk dat in de grote steden het misschien wél een goede keus kan zijn. Maar wij gaan over naar één van de grootste providers: AT & T. Een aardige relaxte jongen regelt alles vlot. 8 GIG data voor 40 dollar.
Daarna gaan we naar Westmarine en de supermarkt. Als we op de fietsjes willen springen blijkt dat Herberts Brompton de geest heeft gegeven. De ketting is totaal vastgeslagen. Nu moet ik hem HELEMAAL terug slepen. Het helpt ook niet dat zijn knie erg pijnlijk is maar we komen weer aan bij Ripley Marina. We laten het biertje bij California Dreaming maar even zitten want nu moet er weer een fiets gerepareerd worden (zucht!!!!).
Op de boot blijkt een uitgelopen schroef de boosdoener maar zonder een speciaal gereedschapje kan de trapper waar de schroef achter zit niet eraf. Morgen naar de fietsenmaker dus. Dat van dat ‘achterstallig onderhoud’ ….. uh…. had ik NIET mogen zeggen! Ruzie in de hut! Het had er namelijk niks mee te maken. Laten we zeggen…. er gaat de laatste tijd IETS teveel stuk maar dat hebben alle cruisers geloof ik! De stemming is voor even VER beneden ZERO!
’s Avonds kijken we een heel lichtvoetig filmpje… hebben we even nodig!
Woensdag 25 april gaan we al vroeg naar de kant. Herbert fietst op mijn fiets met zijn kapotte fiets aan de hand naar de fietsenmaker (Affordable Bikes, ook prima om een fiets te huren!). Ik kom na met de bus. Een lekkere koffie en frappuchino bij de Starbucks en zo overbruggen we de tijd dat we de Bromptonnetjes weer op kunnen halen, voorzien van gloednieuwe kettingen. Zooooo… dat fietst weer lekker! We gaan naar de City Market. Prachtig verzorgd, mooie spullen, lekker tuttig (het meeste) en erg vol want er ligt een cruiseschip. We zijn er snel uitgekeken.
Niks van onze gading op de City Market.
Daarna gaan we op pad voor een cadeautje voor Donatien die zaterdag jarig is. We hopen het samen met de Agaathjes te kunnen vieren ergens te anker bij Cape Lookout waar we morgen naar toe gaan varen. Wat het cadeautje is blijft nog even geheim. Ze mocht dit blog eens lezen vóór die tijd!
Daarna lunchen we prima bij The Rarebit in Kingstreet. Nu op naar Customs om uit te klaren. Officer Oldford is een stuk chagrijniger dan vorige keer; we hadden een afspraak moeten maken. Niet dat hij het erg druk heeft zo te zien… We vragen om een permission to proceed. Mister Oldford legt uit dat we dat al hebben. We vragen of het mogelijk is er al New York op te zetten (was een tip van een Nederlandse boot die ook de cruising permit was geweigerd) maar dat is absoluut illegaal. We laten er Anapolis opzetten; daar willen we ook naar toe. Wat te doen als we toch van plan veranderen? Hem bellen zegt ie… we zien wel!
Bij het dinghydock zien we Harry en Ellen van de Zwerver weer even. Pfff… we hebben geen tijd meer gehad om bij ze langs te gaan en nog eens te borrelen. We gaan even langszij bij Agaath. Bas is hard bezig kabels door te trekken en alle klussen te klaren vóór vertrek. Straks een overleg-biertje? Goed idee!
Bas en Donatien hebben nog steeds een avondje oppassen van ons te goed zodat ze eens gezellig met zijn tweetjes uit eten kunnen. Nu? Waarom niet?
Melle heeft weinig problemen met hun vertrek. Hij is onderhand ‘kind aan huis’ op Zahree. Met eten moet nog wel even de ‘niet eten – geen toetje’ kaart gespeeld worden. Tegenwoordig heeft ie ‘dat lust ik niet’ voor in de mond. Maar hij lust het zeker weten wel en uiteindelijk is zijn kom helemaal leeg! Daarna gaan we naar Agaath. Nog even met zijn nieuwe enorme hijskraan spelen en dan toch echt naar bed want hij is doodmoe. Twee verhaaltjes en dan is ie zo in slaap.
Twee verhaaltjes en dan slaapt ie snel.Wij maken het ons gemakkelijk op de banken van Agaath tot Bas en Donatien terug zijn. Onze eerste oppasavond was een makkie!
Donderdag 26 april. We gaan samen met de Agaath rond 18.00 uur vanavond vertrekken richting Cape Lookout. De verwachting is dat we voornamelijk lichte wind zullen hebben uit richtingen tussen zuid en west. Bezeild hopen we! Nog even is het deze ochtend paniek want de verwarmingsketel (Kabola) werkt niet. Er is een varistor (piekspanningsbeveiliging) kapot. Dat moet gebeurd zijn toen de generator de laatste keer aanstond. Vraagt ook weer Herberts aandacht… grrrr…. weer iets kapot! Gelukkig is Herbert elektronicus en zijn dit nu precies de dingen die hij goed op kan sporen. Repareren gaat even niet; er moet een nieuw onderdeeltje komen maar hij kan er tijdelijk tussenuit. Een sticker op het startpaneel van de generator geeft nu aan dat de Kabola eerst uitgezet moet worden zodat er niet meer dingen kapot gaan door te hoge spanning en zo kunnen we weer even door en hebben we gelukkig weer warm water en, niet onbelangrijk, de kachel want af en toe is het nog koud. We komen natuurlijk langzaam aan steeds noordelijker!
De koelkast is vol met kant-en-klaar schotels. De zin ontbreekt even om vooruit te koken (schaam-schaam!), straks nog even bier en benzine halen. Zahree verder vaarklaar maken en dan gaan we! Twee nachten op zee en dan hopen we zaterdagochtend voor anker te kunnen in Cape Lookout Bight. Daarna is het even afwachten wanneer we de laatste 200 mijl naar Chesapeake Bay kunnen varen. We moeten weer even een periode van noordenwind afwachten. Het schijnt geen straf te zijn om dat daar te doen! Daarna hopen we snel Doenja en Hannah aan boord te kunnen verwelkomen en mijn nicht Corinne te bezoeken in Williamsburg. Zin in!!!!!!
Dit blogdeel gaat nu online. Veel leesplezier! Hoe gaat het verder met jullie? Leuk om iets terug te horen hoor!
