En ineens is daar….Zuid Amerika! 2

Zondag 12 november gaan we rond 11 uur ankerop voor de volgende 120 mijl naar de derde van de 5 prachtige baaien in het Parco Nacional Natural Tayrona, Ensenada Gayraca. Weer een nachtje doorvaren dus! Een stevige wind uit het noord noordoosten zorgt ervoor dat Zahree er eens even stevig de pas in zet. Met een gemiddelde van ruim 6 knopen per uur met het eerste stuk met grootzeil en genua over bakboord en het tweede deel van de nacht na gijpen andersom. Later draait de wind nog iets en konden alle lappen omhoog aan stuurboord. We hadden ons ingesteld op het wegvallen van de wind en een flink stuk met de motor bij maar van dat alles niets… de wind trekt aan naar ruim 25 knopen. We moeten zelfs een rif steken! Hier mijn nachtelijke beslommeringen:

‘Wat doe je op zo'n oversteek ‘s nachts. Beetje mijmeren. Af en toe vanuit het schuif luik in de rondte koekeloeren. Omdat de windmeter stuk is kunnen we nu niet de windrichting aflezen op een meter in het dekhuis dus kijken we in het donker ouderwets met een zaklamp omhoog naar de good old windvaan. Hoe hard de wind waait doen we een gooi naar. Herbert gaat 's nachts vaak in de kuip zitten. Ik niet: ik kies de stuurstoel binnen of in een hoekje van de bank. Zo nu ook! Vandaag overdag hebben we een hele lange tijd dolfijnen naast de boot gehad. Hele speelse waren er bij die enorme sprongen maakten en harde klappen met hun staart op het water maakten. Mannetjes natuurlijk: echte uitslovers! Ik heb leuke foto's kunnen nemen. En dat was het toetje want het voorgerecht was een prachtige bonito voor op de dis van straks! De Agaathjes hebben er ook weer een gevangen. Een met wit vlees... welke moeten we nog uitvissen… leuke woordspeling… al zeg ik het zelf. Het hoofdgerecht is wel deze fantastische snelle oversteek weer! We hoeven nu.. zo rond de klok van 4.00 uur, nog maar 25 mijl en de wind blies eerst NNO over stuurboord heel ruim in. Gelukkig in Herbert zijn wacht moest er gegijpt worden en dat doet mijn alleskunner helemaal alleen. Daarna konden we met het grootzeil over stuurboord en de uitgebouwde voorste stagfok over bakboord en de genua aan de andere kant nog lange tijd door. Tot de wind vond dat het tijd werd om de voorste stagfok te laten gijpen. Daarvoor moet je enge dingen op het voordek doen dus daar ben ik te fijn besnaard voor. Moest ik mijn arme schipper wakker maken voor zijn 3 tuk uurtjes voorbij waren. Jammerrrrrr! En nu waait de wind keurig over bakboord in.. zoals ook de voorspelling was. Hij blijft echter veel langer doorwaaien dan we dachten. Uiteindelijk moet ie vanaf land gaan waaien en helemaal gaan liggen. Blaas nog maar even door windje! Een klein randje maan licht de boel nog een beetje bij. Zo scheuren we met een gang van zo'n 7 knopen op ons doel af. Van een serie van 5 prachtige baaitjes voor je bij Santa Martha bent slaan we de eerste 2 over. Je mag er niet ankeren: natuurgebied. De derde is voor ons. Daar hopen we straks onze Rocna in het zand te kunnen prikken en nog een uurtje ongestoorde slaap te kunnen mee pikken.’

Bijbehorende foto’s:

Een hele grote dolfijnenfamilie!

Ze blijven lang bij ons en zijn heel speels!


Nog een laatste enorme sprong!


De ondergaande zon achterna…


Aankomst bij Ensenada Gayraca.

Rond 7 uur ‘s ochtends plonst het anker in het water van de baai van Gayraca, in de buurt van de Nederlandse boot TiSento. We zwaaien en zwaaien! Geen reactie? Willen ze ons niet meer kennen? Het is waarschijnlijk hun bezoek; die kennen ons natuurlijk ook helemaal niet! Later vertrekken ze. Ze gaan terug naar Santa Martha.


Een prachtige baai, mooi groen.

Daar komt de K’dans ook al aan! Boot in orde maken en gauw een klein tukje doen. We hebben bericht gehad dat de motor van de Agaath geen koelwater heeft. Aiaiai! Maar later horen we tot ieders grote opluchting dat Bas het weer aan de praat heeft gekregen. Lucht in het systeem? Water in de wierpot laten lopen en even een flinke dot gas deed de truc!
En daar komt ook de Agaath, met werkende motor gelukkig! Ons groepje is weer compleet!


Daar is ook de Agaath weer!

’s Middags lekker naar het strand terwijl Bas even een uurtje slaap pakt. Niemand heeft veel energie. Het hakt er toch altijd best een beetje in, zo’n nachtelijke oversteek. Toch smaakt een koel biertje best!


Proost! een verdiend ‘ankerbiertje’.

We gaan weer samen de gevangen vis verorberen. De K’dans is zeer gefrustreerd! Ze hebben al hun 3 vislijnen in een school hele grote tonijnen verloren. Pang…pang… en pang zeiden ze! Te dunne lijn? Lijn al een beetje vergaan? We weten het niet. Maar er is genoeg voor 3 boten! Dat wordt weer ‘cobben’. Verder neemt iedereen wat mee. Het wordt een beetje zoeken in de koelkast want de inhoud begint wat sleets te worden maar het lukt weer prima. Alleen mijn aardappelpuree… die moet Melle beslist niet! Nou ja zeg!


Onze inbreng.


’Cobben’….. mannenwerk!


Proost! Smullen maar…maar geen aardappelpuree voor Melle!


Hebben we het goed? Of hebben we het goed…!

Dinsdag 14 november. Zo liggen we erbij in de baai!

Panorama foto van de baai van Gayraca.

Onverlaten hebben bedacht dat het wel eens tijd wordt dat we de wandelschoenen uit het vet halen. Moet dat nou? Met die warmte? Maar het weer is even van slag. Zelfs wat regen hebben we. Bas heeft Melle in de rugdrager. Donatien blijft aan boord want zij heeft een werk-klus aangenomen.


Die weegt ook niet niks meer zeg!

We kijken uit over een baai terug. Een miezertje begint te vallen. Dat brengt wat koelte. Best wel lekker eigenlijk…

Niet het mooiste weer van de wereld.


Ensenada de Nenguange.

We wandelen nog wat verder tot waar we net in de Ensenada de Cinto kunnen kijken waar we weer de Canadezen zien liggen met de 7 kindertjes. Om daar bij het strand te komen zouden we nog 4 km verder moeten, vertelt een aardige Colombiaan. Nou nee…. we gaan maar weer eens op ‘huis’ aan!



in onze eigen baai nemen we een koel biertje.

Het weer wordt er niet beter op. Het giet bij bakken uit de hemel en onweer ook nog. In een kleine regenpauze gaan we gauw aan boord. Hopelijk knapt het weer gauw op want nu moet ook de boot helemaal dicht. Pffffff! Heeeeeet!

Woensdag 15 november rijden we met een gehuurde auto met chauffeur die alleraardigst is maar geen Engels spreekt. Dat is weer heel wat handen en voetenwerk! We rijden tegen de richting in van de rest van de toeristen die juist het park inkomen. Wij gaan eruit…eigenlijk illegaal… want we zijn nog ‘in quarantaine’, keurig met de gele vlag in het want. We willen pas in Cartagena inklaren. En niet in Santa Martha want dan moeten we ook weer uitklaren en alles dubbel doen…en betalen natuurlijk!
Nu zijn we dus illegaal aan land. Ik ben de enige die dat een beetje eng vindt… maar hopen dat we geen controle krijgen. Voor de zekerheid nemen we paspoorten en bootpapieren mee. We verzinnen wel wat als we toch gecontroleerd worden. We worden door de chauffeur, omdat hij denkt dat we een tour willen, eerst naar Quinta de San Pedro Alejandrino gebracht. Deze suikerrietplantage van eigenaar de Mier was de plaats waar Simon Bolivar zijn laatste adem uitblies.


Quinta de San Pedro Alejandrino


Kunst, historie maar ook een prachtig park.

Daarna maken we de chauffeur duidelijk dat we klaar zijn met de musea. We willen naar de stad!
Santa Martha is een hele levendige stad. Het heeft een leuke vibe. We slenteren er maar zo’n beetje doorheen.


Santa Martha.

Misverstand nummer zoveel… onze lieve jongen heeft niet begrepen dat we echt Colombiaans willen lunchen. Eerst brengt hij ons weer naar de auto om naar een shopping mall te gaan. Neeeeeee! Dan naar een toeristen-ding. Neeeeeee…. dan begrijpt hij het en beent weg. Naar een plek waar hij zelf altijd gaan eten als hij in Santa Martha is. Jaaaaaaa!


Colombiaanse lunch, helemaal oké.

Daarna moeten we een beetje racen. We moeten vóór 15 uur weer in het park zijn en ook nog boodschappen doen. Wat startproblemen met de auto…..

Nog gauw met de auto langs het strand.



We worden naar een enorme supermarkt gebracht. Als een haas rennen we er door heen. We hebben een half uurtje. Dan gauw in de auto en hotsebotsend naar de ingang van het park.


Opzij geitjes, we hebben haast! Een enorme kei is op de weg gevallen.

Daar begint een erg grappig toneelstukje. We worden verplicht naar een video te kijken over het park. Very important! Best een aardige video. De paspoorten moeten we laten zien en alsnog de entree voor het park betalen. Logisch! En we krijgen allemaal een polsbandje om. Dan zijn we ook zo weer terug bij de boten. Pffff…weer van dat vreselijke weer!

Donderdag 16 november. Liefhebbers gaan op voor weer een wandeling. Ik pas want mijn achillespezen zeggen dat het wel mooi geweest is na 2 dagen best veel lopen. Donatien is ook weer de pineut. Zij moet nog even flink aan haar opdracht werken.
Deze foto’s heb ik ‘door’ gekregen:


Wandeling naar Ensenada de Chengue.

Ik word opgehaald voor een borrel op de K’dans. Melle wordt lekker hardhandig heen en weer gegooid door Herbert en Gerard. Hij moet nodig eens afkoelen in de emmer!


Afkoelen, jij!


Zal ik een ei op je hoofd stukslaan, Herbert?

Vrijdag 17 november vinden we het wel eens tijd om een stukje te verkassen. Al dagen houden we de wind in de gaten om een stuk verder te zeilen naar Puerto de Velero maar juist nu heeft de wind ervoor gekozen om zich eens lekker in de zuidhoek te nestelen. Tegen dus!
We gaan gewoon 2 baaitjes verder, maar 5 mijl, in het Tayrona Nationale Park, naar Ensenada de Concha.

Op weg naar Ensenada de Concha.

Zaterdag 18 november. Nu vindt de generator dat ie weer wat aandacht verdient. Hij weigert aan te gaan. Gelukkig kan Herbert hem wel met de hand starten. Wat is er nu weer kapot?


Wat nu weer?

Het strand van Concha is lekker druk op deze redelijk zonnige zaterdag. Door de aanlandige wind is het water behoorlijk vies. Ook doordat er een modderig riviertje in uitkomt. Toch even leuk om te kijken. Het is nog even een beetje spannend om met de dinghy te landen maar vele Colombianen willen graag helpen.



’s Avonds is het echt weer voor…


Erwtensoep met Unox worst.