Cartagena, Colombia

Dinsdag 21 november. Nog vóór het krieken van de dag gaan we ankerop voor de laatste 60 mijl naar Cartagena. De Agaathjes zijn dan al uren onderweg. Ze hopen nog wat van een windje te kunnen profiteren en houden rekening met een langzamer tempo. Het wordt ECHT tijd dat ze uit het water gaan. Er liften zoveel schelpjes mee! Schande!
Als we net varen krijgen we nog wat regen en een beetje donder en bliksem maar die bui varen we al snel vrij. Uit de bui komt wat wind mee, in de goede richting dus dat helpt op het eerste stuk. We hebben de genua en één van de stagfokken bij en hebben het grootzeil in eerste instantie lekker onder zijn huik laten zitten. Lui zeg maar…. Later hijsen we ook dat zeil maar daar zijn we dan eigenlijk een beetje te laat mee. De wind neemt steeds verder af en uiteindelijk zit er niks anders op dan alles weg te bergen en tuffen maar weer… Onderweg vangen we een heel klein bonitootje maar die mag weer terug naar zijn vriendjes en groot worden. Wel met een gat in zijn wang. Mweh!
Al van ver zie je de skyline van Cartagena opduiken. Het lijkt de skyline van New York wel. Zoveel hoge torens.. maar allemaal helder wit. Het heeft wel wat!

Skyline van Cartagena.

We varen achter de Agaathjes die we precies hebben kunnen oplopen. We zijn jaloers. Zij hebben een lekkere wahoo gevangen en later horen we van de K’dans dat zij zelfs een hele grote hebben gevangen Het zij ze gegund… een beetje….!
De Agaath gaat ons voor in de vaargeul van de Boca Grande, de ruime toegang van de baai van Cartagena. Er is ooit een muur gebouwd om schepen met slechte bedoelingen tegen te houden. De muur is nu wel verzakt en we kunnen er met een diepte van 1 m. onder de kiel (niet erg ruim dus..) wel overheen. Anders hadden we uren moeten omvaren dus we zijn best opgelucht!


De Agaath ging ons voor.

Dan draaien we gezamenlijk de Bajo de la Virgen in. En daar is ze…

La Virgin!

In de verte zie je de ankerplaats met heel veel zeilschepen al liggen. Wij hebben een plek aangevraagd bij Club Nautico. Zo ook de Agaathjes. De K’dans doet het de eerste dagen met een ankerplek.

Er is even wat gedoe met contact krijgen maar dan zien we een marinero wuiven. Deze kant op! Na nog meer gedoe liggen we naast een enorm strijkijzer aan twee ankers van de marina. Ik heb weer heel wat grijze haren erbij gekregen. Een jonge marinero met nog veel te leren…zullen we maar zeggen… denkt de lijn wel in de hand te kunnen houden. Trekt hem niet aan op hét moment. En belegt hem dan met wat draaitjes om het paaltje. Zo afgeleid dat even belegen met een knoop…nou nee! Maar uiteindelijk ligt Zahree wel. De kade waar we naast liggen is nog niet klaar dus heeft geen meerpalen. Dus helaas… we moeten er achter af klimmen. Na een tijdje gaan we met de papieren naar het kantoor. Een loopplank is hier gewoon een plank vastgesjord met een touw en bij de Agaath is het wel een heel bijzonder exemplaar. Hij komt los met steigerhout en al, nét als Bas er gebruik va wil maken. Met een elegante zwaai belandt hij in het uiterst smerige marina-water. Bril had ie deze keer gelukkig niet op en hij heeft zich ook niet pijn gedaan. Een wondertje want hij had met even groot gemak met zijn hoofd op de steiger kunnen klappen. Plank wordt met nog een touwtje vastgesjord en over tot de orde van de dag… uh…de papierhandel.

Op kantoor werkt een uiterst efficiënte en vriendelijke dame die onze agent David even opbelt. Je moet in Colombia een agent hebben. Kost je ruim 300 dollar maar die neemt dan ook wel al het papierwerk en de gang langs de diverse kantoren van de instanties van je over. Ook bij het uitklaren. Bovendien weet zo’n agent alles van de zarpe’s (toestemming om ergens te varen), dus dat is ook weer handig bij het weggaan.
Al snel is alles geregeld en ploffen we bij Zahree aan dek voor een drankje en een nootje. Tegen 6 uur hebben we in ieder geval de paspoorten gestempeld en wel terug. De mensjes zijn in ieder geval legaal in Colombia nu! De boot is officieel nog steeds in quarantaine. Maar dat mag David regelen!


Ik kon er niks aan doen dat ik te water raakte….

De mannen halen pizza. Mmmmmm!

Iedereen is aardig afgedraaid en ook niet zo heel laat in bed. Cartagena..eindelijk… WE ZIJN ER!

Woensdag 22 november. Een dagje opruimen en een wandelingetje in de omgeving. Een bezoek aan de prima gesorteerde supermarkt. Waar we wel moeten vaststellen dat de prijzen voor de wijn het drievoudige zijn van die op de ABC-eilanden maar het bier daarentegen weer meevalt… We oriënteren ons op de sortering in de watersportartikelen winkel. Valt lelijk tegen hoewel alles besteld kan worden. Kortingen voor boten ‘in transit’ kent Colombia echter niet dus een stevige opslag voor de douane maakt ons huiverig voor bestellen hier. Wel maken we de deal met AB voor een nieuwe dinghy van 9 voet, een ultralight met aluminium bodem af. Het was even spannend of die op tijd geleverd zou kunnen worden. Eerst 8 weken, werd later 3, bleek nog iets later al klaar te zijn maar afwikkeling van douane formaliteiten duurt 2 weken. Om het nóg even spannend te houden lukt het Herbert niet vanuit hier geld over te maken. Schoonzus Carla lukt dat wel vanuit Nederland maar ze heeft per ongeluk de naam van de marina ingevuld bij de begunstigde….kan óók weer rechtgezet worden. Nu maar hopen dat de levering in orde komt. De aanbetaling moet 50% zijn dus dat is dan toch een stevig bedrag! We zullen er maar het beste van hopen.

Eindelijk weer een speeltuin voor Melle. Zo zijn we precies in evenwicht…ahum!

Morgen komt Florian, de zoon van onze lieve Duitse vrienden Peter en Petra. Hij zal 3 weken bij ons in Colombia zijn. Niet de hele tijd op Zahree want we gaan met de Agaathjes een rondreis door het binnenland maken. We zullen Medellín bezoeken en het koffie district La Cafeteria. Maar er moet dus ook wat tijd en vooral energie gestoken worden in een flinke was, eens goed de stofzuiger door de hutten én de bremzoute vloer van Zahree. Geen pleziertje, dat schoonmaken in de vochtige hitte in de marina. Pfff!
Hoewel het ‘s avonds lekker afkoelt is het binnen erg warm. Herbert heeft er wat op gevonden!


Onder schaduwdoek in de hangmat…beter!

Zolang het niet regent gaat dat prima, ook ‘s nachts!

Donderdag 23 november. Het is benauwd en extreem warm. De schipper lust zijn koffie wel in de hangmat, door mij persoonlijk aangereikt door het dekluik…



Maar daarna gaat het mis. De schipper is niet lekker en wordt ook alsmaar zieker. Buikkrampen en frequent wc-bezoek. Durchfall noemen de Duitsers het, heeeeeeel toepasselijk! Maar hij krijgt ook stevige koorts, kortom, een persoonlijk drama op Zahree. Als een man ziek is……
Nee, het is echt waardeloos en hij kan echt niet mee de stad in.
Bas, Donatien, Melle en ik lopen in zo’n 20 minuten naar het centrum. Een erg leuke stad is Cartagena. Het verkeer is een drama… rijen toeterende, stinkende auto’s en een aantal verkeersagenten die snerpend fluiten en met wilde armgebaren de auto’s tot doorrijden manen. Er is echter helemaal geen ruimte om door te rijden. Tja…
In de binnenstad valt het gelukkig mee. Heilige opdracht voor vandaag: ondergoed én een leuke nieuwe bikini voor Donatien Gelukt!

Ruim plein, nét binnen de stadsmuur van Cartagena,

Mooie koloniale huizen met prachtige balkons.

De koelte en rust van de kathedralen.


Ik…aan de voet van nationale held Simon Bolivar.


Van beeldhouwer Botero, geloof ik…. valt de mijne nog mee toch?

Koffie mét… hoogste tijd!



Alleen Bas kiest voor iets hartigs. Donatien, Melle en ik zwichten voor de niet misselijke punten taart. Krijgen we nauwelijks op! En lekkerrrrrrrr! 4-0 voor ons!
En verder gaat het weer. We doorkruisen een flink deel van de oude stad.

Nóg een tasje, Donatien?

Alles is al in kerstsfeer. Terwijl Sinterklaas nog moet komen, he Melle? Rara Colombianen!

Beetje vroeg….?


Torre del Reloj in het late middag-licht.

Nog een biertje in de schaduw en dan is het tijd om naar de patiënt te gaan. Hopelijk is hij een beetje opgeknapt. Maar helaas…. integendeel. Arme echtgenoot… hij is nu helemaal doodziek geworden. Balen zeg!


Nu helemaal doodziek…arme schat!

Florian zal het alleen moeten redden op het vliegveld. We kunnen hem niet gaan halen nu de schip zo ziek is. Maar Florian redt het wel…al moet ik eerlijk zijn dat ik blij zal zijn als hij veilig en wel de steiger op zal lopen.
’s Avonds gaat op een gegeven moment de telefoon… zijn pa… hij mag niet zomaar naar binnen in de marina. Buiten het hek zie ik van alles maar geen Florian. Gelukkig hebben twee Venezolanen hem gezien. Hij is een stukje gaan lopen om te kijken of we ergens voor anker liggen en met het bijbootje liggen te wachten. Nein Flo….we liggen in de marina toch! Lezennnnnnnn!
Eén van de twee biedt aan hem te gaan zoeken. Ik ren weer naar Zahree om mijn mobiel te halen en twee biertjes voor de behulpzame Venezolanen. Terug aan de straat… hoi hoi… daar staat hij al! Gelukkig!
Neerploffen aan dek en een welkomstbiertje en een bord eten! Herbert duikt weer gauw de hangmat in. Hopelijk morgen wat beter…. Warm hier he, Flo?

Vrijdag 24 november. Helaas, de schip is bepaald nog niet aan de beterende hand! ‘s Ochtends zijn Donatien en ik voornamelijk bezig met het reserveren van een enkeltje Cartagena naar Medellin. De bookingssite geeft af en toe storing, waarschijnlijk door de instabiele wifi verbinding. Ook een hostel of een airbnb vinden is nog niet zo eenvoudig. Maar uiteindelijk is alles gelukt… Aiaiai… later blijkt een deel van de reservering toch tweemaal gebeurd te zijn. Grrrrrr! Donatien gaat hard haar best doen om dat geld (toch 3 tickets van 90 eurietjes) terug te krijgen. Anders maar de schade delen. Hier raken Dona en ik wel even HEEL erg van uit onze humeurtjes.
‘s Middags gaan Florian en ik nog maar eens naar de binnenstad. We wandelen een stuk over de stadsmuur en dat geeft leuke uitzichten richting de zee en mooie doorkijkjes de straten van het centrum van Cartagena in.

Vanaf de stadsmuur van Cartagena.

Tijd voor een drankje in de binnenstad. Mét een kroketje erbij. Ik bier en Florian een kokosdrankje zonder alcohol? Huh…Flo? Krank?

Florian alcohol-loos…nog…!

En daar gaat ie weer… terug naar de wijk Manga waar Club Nautico is. Zeg niet dat ik te weinig bewogen heb de afgelopen dagen! Mijn arme voeten….


Muelle de los Pegasos.

Is de schipper wat beter? Maar een heel klein beetje. We eten tzatziki gemaakt door Florian, met brood. Een eenvoudige salade en avocadodip.. maar Herbert houdt het voornamelijk bij droog brood. Zielig! Maar langzaamaan lijkt het iets beter te gaan! Wat jammer nou… nu zit ik de hele nacht op de wc. Wat hebben we verkeerd gegeten? Of hebben we gewoon een ziektekiemetje te pakken. ‘s Nachts is het tijdelijk noodweer. Wat een water komt er uit het zwerk! Niks slapen in de hangmat aan dek. Jammerrrrrr.

Zaterdag 25 november. ‘s Ochtends ben ik een dweil. Maar Herbert is ietsie beter en probeert het. Even naar de watersportwinkel voor een nieuwe startaccu. Zowel credit card als gewone kaartje functioneert ineens niet meer. Grrrrrrr! En Herbert stort ook weer helemaal in. Toch nog niet beter. Balen! De Agaathjes vertrekken ‘s ochtends vroeg naar een werf en worden er later uitgetild en op het droge gezet. Dat verloopt gelukkig prima! We zien ze maandag op het vliegveld! In Medellin moet het een stuk koeler zijn! We kijken er allemaal naar uit. Florian moet enorm wennen aan de hitte. Logisch…het is ruim 20 graden verschil met Duitsland! We maken een wat landerige dag door. Ach ja….
‘s Avonds heeft de schip gelukkig wel weer een beetje trek om te eten. en het is nu weer aangenaam aan dek. Mijn buik lijkt het te laten bij een enkele nachtelijke oprisping. Hopen we dan maar… Een mooie avondlucht in de richting van de skyline is ons deel.



Prachtige avondlucht.

Onze lawaaierige buren van het strijkijzer zijn weg. Hopelijk voor het hele weekend… Maar helaas... later in de avond zijn ze er weer ineens. Maar nu staat de muziek zacht en zijn het mooie rustige liedjes. Niet die schreeuwerige herrie. Ach… het hoort erbij.
De K’dansjes gaan morgen met de zeer vroege bus naar Medellín dus we wensen ze een goede reis. Misschien zien we ze nog in Medellín!

Zondag 26 november, de dag voor vertrek naar het binnenland van Colombia. Het is een dag van bootje opruimen. Tassen inpakken en nog een bezoekje aan de binnenstad van Cartagena. Herbert heeft er nog niet veel van gezien.

Hij is de laatste dagen echt niet lekker. Buikgriep en algehele malaise. Ik heb er ook een beetje last van maar niet de koorts en ook niet zo hevig. We denken dat we ergens iets verkeerd hebben gegeten en een ‘beestje’ binnen hebben gekregen. Het plan is om ‘s avonds in de stad te eten maar dat verplaatsen we naar achter in de middag. Herbert heeft echt weinig energie dus wordt het een echte Colombiaanse eettent met traditionele gerechten. Redelijk te nassen en in ieder geval genoeg!

Daarna gauw naar Zahree met een taxi. Inpakken voor de trip!