Maandag 27 november vliegen we naar Medellin. Het is maar een kort vliegreisje.
Vliegen naar Medellin, met 3 tickets teveel.
Met een taxi zijn we snel op ons logeeradres bij Monica, in de wijk Suramericana. Onze kamers zijn redelijk. We liggen lekker plakkerig op matrassen en kussens overdekt met beschermplastic. Gedver…. Eerst maar even lunchen in een typische Medellin setting, gewoon aan een drukke straat.
Lunchen aan een drukke straat. Wel lekker!
Achter in de middag rijden we met de bus naar shopping mall Los Molinos waar wel wandelschoenen voor Donatien en een kek overhemmetje voor Florian gescoord worden maar Bas nog schoenloos blijft. Melle vermaakt zich als enig blond jongetje tijdenlang in een kerstig speelparadijsje. Daarna duurt het even voor we de bus terug gevonden hebben. Het verkeer in Medellin is vreselijk!
Na eventjes zoeken vinden we een tapas-achtig restaurant. Club Colombia-bier Roja wordt het favoriete bier, misschien. Lekker bij empanadaatjes!
Mét Club Colombia Roja bier.
Op naar de airbnb want morgen wacht ons een stevige stad-dag!
Dinsdag 28 november gaat een deel van ons eerst buskaartjes naar Salento scoren op het busstation. Met een taxi scheuren we naar de busterminal. De taxi chauffeur gooit zich met ware doodsverachting voor, achter, tussen en haast over andere voornamelijk taxi’s. Hoppa! Gewoon maar een schietgebedje doen dat het allemaal goed afloopt….
Even stevig zoeken en vragen maar dan hebben we de kaartjes en nemen we een taxi naar Plaza Botero waar we Bas, Donatien en Melle weer zullen treffen. Herbert is onderhand steeds zieker aan het worden. Hij zit, vrijwillig, extra lang in de koele kerk terwijl Florian en ik wat rondkijken in het buurtje.
Herbert zit extra lang in de kerk…ziek.
Opvallend veel hooggehakte, zwaar opgemaakte dames bieden hun service aan… het blijkt ook nog eens gewoon de hoerenbuurt te zijn. De beelden van Botero zijn voluptueus te noemen!
Ik hoor mijn naam roepen. Hé… daar is Bas! Even een koffie… en dan gaan we….
Schoenenverkoop uit de kofferbak…maar dan anders! Zit er niks voor je bij, Bas?
Met de metro naar Parque Arvi waar je met een kabelbaan naar toe kan.
Estacion Metro Parque Berrio.
We glijden in onze cabine over de simpele huizen van dit deel van de stad. De huizen zijn hutjemutje naast en op elkaar gebouwd. Het ziet er armoedig uit maar wel erg gezellig.
Op één van de tussenstations stappen we uit om over reusachtig Medellin uit te kijken.
In de kabelbaan.
We kunnen maar niet een behoorlijk eettentje vinden maar het uitzicht is geweldig!
Panoramafoto van Medellin.
We gaan verder omhoog en nog een heel eind zweven we over de bossen om midden in Parque Arvid uit te komen.
Herbert is hondsberoerd.
We hebben nu wel HEEL erge honger! Herbert sleept zich door de dag heen. Hij is hondsberoerd. Echt heel erg balen!
Richting Parque Arvid zweven we over het groen.
We zijn nu op aardige hoogte en boven is de lucht tintelfris en het eten met een beetje eco-uitstraling lekker.
Eco-eten. Melle aan de aardbeien met choco-saus.
Echt tijd om te wandelen hebben we niet meer. Je moet voor een bepaalde tijd de metro naar beneden hebben. En Herbert is dusdanig ziek dat we besluiten terug te gaan. We zitten snel weer in de metro terug naar onze airbnb waar Herbert meteen in zijn bed duikt.
Ik wil naar m’n bed!
Donatien en ik gaan eens even lekker borrelen en kletsen over relatie-dingetjes enzo…. de mannen, inclusief de allerkleinste, hebben allemaal wat extra slaap nodig….. blijkbaar!
’s Avonds eten we, behalve mijn arme zieke vent, meer dan prima pizza’s.
Woensdag 29 november zitten we klokke half 12 in de bus naar Salento. Een 9 uur durende tocht naar centraal Colombia. Het is een hele zit maar het landschap is adembenemend mooi en we hebben genoeg om de innerlijke mens te versterken. Een paar plas pauzes en een iets langere stop om wat te eten of te drinken.
Uitzicht bij de plaspauze… ook niet slecht!
De rit kost maar 45.000 peso’s dat omgerekend 15 dollar is, maar het is een hele zit. In het donker strompelen we in Salento de bus uit. Bij de kerk wacht Carlos, onze host van de airbnb. Het huis Dos Casitas ligt iets buiten het dorp, heerlijk rustig in het groen. We zijn allemaal zo blij dat we er zijn. Het is hier bijna 2000 meter hoog en zalig koel! Even de spullen neerzetten en dan brengt Carlos ons met de auto weer even naar het dorp en zet ons af voor een prima restaurant waar gelukkig een groot vuur brandt…want nu hebben we het gewoon KOUD! Dat is lang geleden!
Prima restaurant! We zijn blij dat we er zijn!
Lekker warm bij het vuur.
Carlos haalt ons weer op. Iedereen is uitgeput en al snel liggen we op bed.
Donderdag 30 november. We verkennen het dorp Salento en Herbert haalt een stevige kuur antibiotica. Dat kan hier gewoon zonder tussenkomst van een arts. Het heeft nu lang genoeg geduurd! 9 dagen buikloop en nog maar weinig verbetering! De beestjes moeten DOOD!
Salento is een leuk dorp. Toeristisch maar voornamelijk Colombiaanse toeristen en aardig wat ultra jonge backpakkers. De bewoners zijn super vriendelijk. Men wil graag wat aan je verkopen maar er is geen sprake van hinderlijke opdringerigheid. We zijn hier helemaal op ons gemak! We genieten ook zeer van de lagere temperaturen. Je moet soms zelfs een TRUI aan! Nou ja zeg!!!!
Dos Casitas met een paard van de buren om het gras kort te houden.
Uitzicht vanaf Dos Casitas.
Melle is helemaal gek van Merano, de hond.
’s Middags eten we in een leuk eettentje het dagmenuutje. Je hebt keus tussen vlees, kip of vis… Alcohol is er niet….gewoon een soort limonade erbij. Zit bij de prijs in.
Eten wat de pot schaft….
’s Middags doet een deel van de troepen zeer weinig. Een ander deel (het jongere…) maakt stevige wandelingen in de omgeving.
’s Avonds aan het plein eten we wat minder dan de avond ervoor… maar prima hoor!
Vrijdag 1 december. We gaan met een Willy, een jeep van Amerikaanse makelij (echt al heeeeeel oud!) naar een koffieplantage Don Elias.
In een Willy.
Op deze koffieplantage werkt men nog op de ouderwetse ecologische manier. Zeer kleinschalig; men oogst maar 1000 kilo bonen per jaar maar dan wel eersteklas bonen! Onze gids is erg enthousiast en onderhoudend! Een leuke toer!
Onze gids vertelt over bonen en beschermende planten als avocado’s en bananen.
De droogvloer en het branden.
Melle maalt wel even de koffie.
De gids zet een lekkere bak….
Ik zeg: KOPEN!
We slaan allemaal wat pakken Don Elias-koffie in. Daarna gaan we weer met de Willy terug naar Salento.
Even een tukkie….
We lunchen in een backpakker-tent Brunch waar de lunch overvloedig te noemen is. Écht voor wandelaars… maar we hebben niet zoveel gelopen! Slecht voor de lijn dit! Vooral de patatjes zijn de beste van Salento!
Lunch in Brunch.
Daarna begint het keihard te regenen en ook het onweer is onaangenaam dichtbij. We zijn verplicht een uurtje extra te blijven. Niet erg. De wifi is er goed! Tot de elektra uitvalt. Wifi ook weg! Maar dat duurt gelukkig niet zo lang! Wat we verder ‘s middags en ‘s avonds gedaan hebben? Geen idee eigenlijk!
Zaterdag 2 december. Herbert begint echt op te knappen. Teken dus dat de antibiotica goed aanslaat. Hij heeft echter nog niet zoveel energie. Deze dag gaan we naar het Cocora National Park. Je kunt er verschillende routes wandelen. De energiekelingen nemen de route van ongeveer 5 uur ‘tegen de klok in’. Vooral het steilste stuk naar de Finca de Montagna, neem je dan klimmend. Het heeft veel geregend. Het pad zal glibberig zijn en dat is dalend best wel link. De oudjes, wij dus, lopen de route met de klok mee. We zien wel hoever we komen. Mijn achillespezen protesteren heftig tegen dit ‘wandelen’ dat normaal alleen voorbehouden is aan klimgeiten. Pffffff! Aanvankelijk lopen we met wat Fransen mee en is er verwarring over waar we nu precies heen moeten. We moeten naar de wax-palmen maar de Fransen vertellen de parkwachters dat ze de route langs de rivier willen lopen… dat gaat dus tot twee maal toe fout. We blijven maar heen en weer lopen zodat we al zeker 2 km in de benen hebben voor we echt beginnen. Jammerrrrr!
Maar de omgeving is echt zo mooi! Het is prima wandelweer. Aanvankelijk is het behoorlijk bewolkt, nu een voordeel want het id niet zo warm.
Foto impressie:
Hoe hoger we komen des te zonniger wordt het. We lopen van uitkijkpunt naar uitkijkpunt en kunnen steeds enorm genieten van doorkijkjes naar het dal.
Onderhand zijn we nog maar een paar km verwijdert van de Finca La Montagna. We verwachten dat we de rest daar wel zullen tegenkomen. We zetten dus nog maar even door.
Toch mooi bijna op 3000 m. hoogte aangekomen!
Eindelijk zijn we er! Op 2860 m.!
Aiaiai…daar komt het slechte weer!
We zijn nog niet op het terras van de Finca geploft en het begint me daar te plenzen. En de jonkies zijn er nog niet! Ik begin een beetje ongerust te worden maar nergens voor nodig! Helemaal zeiknat maar opgetogen zien we ze komen!
Jaaaaa…. daar zijn ze! Gelukkig!
Na een tijdje wordt het redelijk droog en gaan we weer rechtsomkeert. Dat gaat neerwaarts natuurlijk een stuk sneller. Jeetje zeg… wat doen die voeten van mij zeer! Mijn nieuwe bergschoenen blijken toch nog niet helemaal lekker ingelopen en naast mijn achillespezen, vinden mijn grote tenen het ook helemaal niet leuk!
Naar beneden gaat een stuk makkelijker!
Beneden hebben we een biertje dubbel en dwars verdiend. Alleen mijn betere wederhelft niet… die mag even geen alcohol!
’s Avonds eten we bij een vegetarisch restaurant! We zijn zo gezond bezig geweest! Daar kunnen we best nog even mee doorgaan! Hahahahaaaa! Florian protesteert! Maar hij moet toegeven dat het allemaal best wel lekker smaakt. Geen foto’s helaas!
Zondag 3 november gaan we met Carlos en de hond naar de vulkaan Cerro Machin die volgens Carlos beschouwd wordt als de op één na gevaarlijkste van de wereld. Als ie ontploft doet ie dat ook goed en gaat de hele wijde omgeving de lucht in. De laatste uitbarsting is echter 800 jaar geleden dus daar zal vandaag toch ook wel bij kunnen? We hobbelen in de Toyota eerst een uur omhoog tot een bergpas op ruim 3100 meter. Brrrr… wat is het daar koud. Maar de uitzichten zijn adembenemend mooi! We stoppen regelmatig voor foto’s.
Wie heeel goed kijkt kan de eeuwige sneeuw van de Nevado del Tomina zien. Hoogte boven de 5000 m.
Prachtig uitzicht!
Jonge gaucho met zijn pa.. Zitplaatsen in de laadbak.
Via het dorp Toche waar we later zullen lunchen, rijden we naar de vulkaan. Wat een heerlijke stilte… we moeten allemaal lachen als er een brommertje met locals aan komt knetteren. De moderne tijd he!
In de caldera van de vulkaan.
Daarna rijden we eerst nog een stukje verder naar Termales Machin waar een soort zwembad is met natuurlijk warm water dat opgewarmd wordt door de vulkaan. Ooooo….zoooooo heerlijk!
Heerlijk warm water!
Florian onder water!
Super leuk allemaal Carlos!
Daarna racen we gauw naar Toche waar een simpele maaltijd toch weer heel welkom is.
Simpele middagmaaltijd in Toche.
Daarna gaan we vlot weer richting Salento want het begint al laat te worden. De weg is dermate slecht dat je er liever niet in het donker rijdt. Bovendien daalt er er na zonsondergang standaard een deken van mist op de pas. Met het late licht is het uitzicht weer heel anders dan ‘s morgens. Eigenlijk een beetje spooky… maar prachtig!
Prachtig met het laatste licht!
Nu zie je de sneeuw nog duidelijker!
Tegen half 7 zijn we bij Los Casitas en gaan we gauw naar Salento een restaurantje zoeken. Wat een super dag!
Maandag 6 december gaan Bas, Donatien en Melle ‘s middags wandelen naar de rivier en verkennen Florian, Herbert en ik de omgeving verder. Een wandeling naar de rivier breken we voortijds af. Het is veel te ver.
Na de lunch lopen we richting het dorp bij de rivier, Boquia. Niet echt leuk lopen langs de weg. Als een Willy stopt ren ik er gauw naar toe. We krijgen zomaar een lift! Zo lief!!!!
We krijgen een lift naar Boquia!
De chauffeurs willen er eigenlijk niks voor hebben maar wat geld voor een biertje mag! We lopen aan de overkant van de rivier naar Finca la Rita.
Florian gaat voorop.
Vandaar zou het nog 20 minuten tippelen zijn naar een waterval. Laat maar… kunnen we hier iets gebruiken? Ja een kopje koffie. Melk moet ik zelf maar gaan halen! Florian zet zich over zijn angst voor koeien heen en neemt de foto’s. De dame die ons de koffie geeft ligt helemaal dubbel van het miezerige straaltje melk dat ik uit de uier krijg. We kunnen ook nog wat kaas kopen.
Zelf een koe melken voor melk in de koffie!
Finca la Rita.
Twee fietsers hebben het ook helemaal gehad met de hoogteverschillen en samen delen we een Willy om weer in Salento te komen.
’s Avonds is het feest van de kerstlichtjes. Daniela, de dochter van Carlos en zijn vrouw, speelt klarinet in het orkestje van de plaatselijke muziekschool en daar moeten we natuurlijk heen. Moeten we wel eerst even door een donder speech van de burgemeester die er maar geen puntje aan kan draaien. Tussendoor speelt het orkestje steeds een nummertje.
Daniele op de klarinet, uiterst links.
Pas de derde keer gaat het goed met het ontsteken van de verlichting. Het vuurwerk is dus te vroeg! Een lekkere puinhoop!
Kerk en de kerstboom.
Dinsdag 5 december gaat Donatien paardrijden (was helemaal gaaf!), storten Bas en Florian zich op mountainbikes van een berg (vrijwillig en wel twee keer! Was ook helemaal gaaf!) en gaan wij nogmaals naar Cocora om nu een groot deel van de wandeling tegen de klok in te doen. Je loopt in feite stroomopwaarts langs de rivier de Quindio. Dat klinkt gemakkelijker dan het is. Het eerste stuk is nog goed te doen maar zodra je het bos in komt is het klauteren geblazen en moet je soms spoorslags opzij omdat er paarden langskomen met in feite ultra luie lui erop (gewoon jaloezie hoor!). Maar wat een prachtige wandeling zeg!
Foto impressie:
Daar gaan we dan….
Ik zou ook wel op een paard willen, Herbert niet….
De zware tocht omhoog.
Niet erin vallen! Eindelijk ‘boven’, dat wil zeggen: we gaan niet verder! Omdraaien!
Een eigenwijze koe op het paardenpad.
Melktijd.
Pffff… dat was een pittigere tocht dan vooraf bedacht! Mag het een onsje minder, morgen?
Een biertje en dan gauw terug naar Salento…kijken hoe de anderen het er hebben afgebracht!
Even wachten tot de Willy vol is!
Ik ga eens lekker op de voorstoel zitten. Gezellig naast een Colombiaan die een beetje teveel gedronken heeft, zo te ruiken…. Hij wil me heel graag vieze woorden leren….puta de nog wat ofzo… Hahahaaaaa! Hij vindt het me nét iets te gezellig naast me. Ik gebaar dat mijn ‘marito’ achter me zit en zijn nek zal afsnijden als…. Daar moet hij heel erg om lachen!
Klokke 19 uur: ons reisgezelschap is weer compleet en iedereen heeft een super leuke dag gehad! Bas is iets later want heeft een Nederlandse jongen die met het mountainbiken zijn schouder uit de kom raakte (tegen een boom!) even bijgestaan. Helemaal zonder gevaar is het niet, he!
We eten weer bij Brunch waar voor langere tijd de stroom uitvalt. Gezellig de kaarsen op tafel maar een beperkte kaart want het eten kan nu niet meer in de oven! Er zijn nog genoeg andere lekkere dingen te bestellen.
Daarna gaan we gauw naar Dos Casitas. Morgen vliegen we via Bogota naar Cartagena terug en we moeten nog wat afrekenen met Carlos. En natuurlijk uitgebreid bedanken voor alle dingen die hij voor ons geregeld heeft en de allervriendelijkste ontvangst in dit fijne guesthouse!
Leuk die lichtjes!
Woensdag 6 december. We hebben al bustickets naar Pereira en gaan met de taxi naar het busstation. De taxi laat even op zich wachten maar natuurlijk zijn we keurig op tijd. Bij het remmen maakt deze bus een oorverdovend geluid en ik ben blij als we op het station staan zonder dat het ding in een ravijn is gestort… je leest er wel eens over….!
Daarna nemen we twee taxi’s en zijn zo op het vliegveld van Pereira. We zijn heel vroeg met inchecken. Het was een super goedkope vlucht maar met alleen handbagage. We hoeven echter verbazingwekkend weinig bij te betalen en stappen, na wat matig gezond fastfood tot ons genomen te hebben, opgeruimd in ons eerste vliegtuig van LATAM airlines. We hebben maar een krap uurtje overstaptijd en met het half uurtje vertraging zou het kunnen…. Nee hoor… in Bogota blijkt dat we gewoon doorvliegen in hetzelfde toestel. Om daar achter te komen moeten we er eerst uit….een gang door…. wat trappen op… om dan na een half uurtje weer te boarden! Dag señorita de stewardess ….. u kennen we al…hahahahaaaa! Dus de koffers zijn zeker mee!
Maar ietsje vertraagd zijn we ineens weer in warm en klam Cartagena. Om er achter te komen dat alleen het wandelwagentje van Melle niet is meegekomen. Die is in Bogota uitgeladen, horen we de volgende dag. Maar zal keurig op de werf waar de Agaath staat, afgeleverd worden.
Het einde van een geweldige rondtocht door Colombia! Het land heeft ons hart gestolen! We hebben alvast besloten dat we na Canada weer naar het zuiden zullen afzakken, Zahree waarschijnlijk in Cartagena op de werf waar de Agaath nu staat achter zullen laten en een paar maanden door Zuid Amerika zullen gaan reizen. Wat een fantastisch leuk werelddeel is Zuid Amerika!
Met de taxi staan we zo weer bij onze marina en rest ons nog de tassen uit te pakken en te gruwen van de klamme warmte van de boot. Eerst maar eens een pizzaatje halen en hopen dat de boot nog een beetje afkoelt! Herbert duikt weer gauw in de hangmat en heeft het prima daar. Ik zucht…steun…en draai me nog een om…en om…oooooo….waren we nog maar in de bergen!
Donderdag 7 december repareert Herbert de generator. Een nieuwe accu halen volstaat! We gaan met de taxi naar een grote supermarkt, de Exito. We moeten flink inslaan want op de San Blas is nauwelijks iets te krijgen, schijnt.
We borrelen met Dick en Monique van de Umnyama die zich hier in Cartagena ook weer bij de troep heeft aangesloten. En natuurlijk met de K’dansjes, Gerard en Karina. Zij hebben ook een super leuke tijd gehad in het binnenland van Colombia.
Vrijdag 8 december is het weer echt helemaal van slag. Herbert assisteert ‘s ochtends Dick van de Umnyama bij het zoeken naar oplossingen voor hun haperende elektrische systemen. Monique en ik nestelen ons nog even op de trampoline van hun cat. Een blik achterom doet me overeind schieten. Daar komt héél slecht weer aan. We peddelen met hun kano snel naar Zahree. Florian heeft gelukkig alle luiken al gesloten. Donder en bliksem en enorme slagregens arriveren in enkele minuten. Florian profiteert nog even en boent Zahree mooi schoon.
Florian boent Zahree.
Maar dan is het onweer ineens recht boven. Naar binnen, Flo! Straks slaat de bliksem nog in! Ik ga op bed liggen met de vingers in mijn oren. Hopen en bidden dat het gauw voorbij is. Maar het onweer blijft een beetje in de baai ronddraaien. Herbert is nog steeds bij Dick en Monique. Later horen we dat de Umnyama van hun anker was geslagen. Wat een geluk dat ze gewoon aan boord waren. Dat werd dus opnieuw ankeren te midden van de bliksem die links en rechts insloeg. Huuuuuuh!
Eindelijk trekt het onweer weg en komt Herbert kleddernat aanzetten. Dat was even helemaal niet leuk! Gelukkig is Zahree een inslag bespaard gebleven.
We gaan op pad om een restaurant te zoeken. Naar eentje moeten we door het water op de parkeerplaats waden.
Na de zondvloed.
Hebben ze nog geen plek ook! Maar het is een beetje cultureel ook! Het is een oud fort.
We lopen dan maar door naar de wijk Getsemani. Dit is een über hippe wijk geworden met heel veel hostels en leuke restaurants. Je kunt er goedkoop op straat eten van stalletjes of neerstrijken in leuke restaurantjes. Van het Colombiaanse eten heeft men in de restaurants en masse afscheid genomen. Het is alles Italiaans eten, dus pizza en pasta, wat de klok slaat. We vinden een leuk restaurant en eten er met smaak. De prijzen zijn wel weer even een factor 2 van die in Salento trouwens!
Veel sfeer in de wijk Getsemine.
Zaterdag 9 december laten Monique en ik ons om nét na 8 uur door een taxi afzetten bij de Exito in de oude stad. Mwah… dit is ook een grote maar een beetje rommelige winkel. Een nieuwe voorraad gaat in de karretjes en terug gaat het weer naar de boten. De rest van de dag gaat op aan mijn blog en nog wat aankopen voor het vertrek naar de San Blas. In de middag komen Donatien en Melle op bezoek. Ze zitten heerlijk in een airbnb mét airco maar wel in een matig veilige wijk waar gesloten hekwerk toch wel een must is. Bas is overdag heel druk aan de gang om de Agaath van een glad onderwaterschip te voorzien. We spreken af dat ik de dag erop langs kom en we nog wat leuks gaan doen én (als dat lukt) mijn 2 blogs die nu nodig on line moeten, probeer te uploaden. Met de wifi van de marina lukt dat niet…veel te langzaam.
’s Avonds gaan we weer naar Getsemani, nu met de K’dansjes. Zoals altijd hebben we het weer heel gezellig en is het wederom Italiaanse eten nog veel beter dan de dag ervoor!
Een zéér opgeknapte Herbert mag weer alcohol drinken!
Gerard en Karina…. dierbare vrienden geworden.
Zondag 10 december. Niet te geloven. Ik ben helemaal ‘bij’ met mijn blog! Morgen zullen we met Florian nog een paar dagen gaan zeilen. Het plan is om naar Isla Grande, hier niet zo ver vandaan, te zeilen. We gaan daar proberen wat te duiken. Donderdag 14 december vliegt Florian weer terug naar Duitsland, dus de dag ervoor komen we weer terug naar Cartagena zodat hij probleemloos en op tijd op het vliegveld terecht komt.
Hiermee sluit ik deze blogdelen af. Veel te veel te lezen? Je HOEFT het natuurlijk niet in één dag uit te lezen! (TIP!)
Voor al mijn trouwe lezers… een hele dikke knuffel van ons. Ik denk dat ik nu maar eens mijn kerstboom ga opzetten!
