Zaterdag 25 juli zijn we, na een lekkere zeiltocht (hoewel we moesten kruisen!) zonder problemen uitgeklaard bij de voorpost van de douane van Sint Petersburg in Kronstadt. Aan hetzelfde ponton lagen twee bootjes met heel wat mannen ernaast. Ze kwamen van zee…allemaal met die kleine bootjes overgevaren? Welnee…een flink deel was 150 km overzee met kite gekomen. 7 uur aan één stuk door! Wow…geen geringe prestatie. Lekker windje gehad heren? Nee, veel te weinig!!! En gisteren dan? Toen woei het stevig! Nee, toen was het weer teveel! Ze zagen er best heel vermoeid uit. Ook zij mochten door…maar dan Rusland in. Ook nu was de controle heel vluchtig. De beambte keek eigenlijk alleen of we niemand het land uit ‘smokkelden’. Nog even de paspoortcontrole en we mochten gaan.
|
|
Dag Sint Petersburg…dag Rusland…we hebben een heerlijke tijd gehad maar zijn ook blij dat we nu weer de frisse zeewind in ons gezicht voelen.
Er staat nauwelijks wind dus dat betekent dat de ijzeren paardenkrachten het werk moeten doen. Dat duurt tot 3.00 uur in de nacht.
|
|
Aarzelend komt de wind uit het zuidoosten opzetten en mag eindelijk de motor aan en doen de zeilen het werk. Wat een heerlijke rust komt er dan altijd over Zahree. Herbert krijgt tijdens zijn wacht regelmatig aanwijzingen van Sint Petersburg Traffic Control over waar te varen en voor welk schip uit te wijken. De dienstdoende is zeer relaxt en dirigeert andere schepen om ons heen. Aardig toch? Alleen als we een voor ons met betrekking tot de wind wat gunstigere koers onderlangs het laatste eiland dat nog Russisch is, kiezen, worden we opgeroepen om hen duidelijk te maken ‘what are your intensions?’. Mag het niet, meneer? Jawel…maar ze moeten het wel even weten!
Om 6.00 uur zijn we dan ineens weer in de territoriale wateren van Finland en zijn we in ‘good old Schengen’. Dat betekent weer een vlagwissel die traditiegetrouw op de gevoelige plaat wordt vastgelegd. Hoewel de schipper steeds minder graag even ‘leuk’ kijkt voor de foto…flauw hè?
|
|
|
En daar is Haapasaari al. Het waait stevig maar voor het aanleggen is het geen probleem. We worden gewoon tegen de kade gezet. Er ligt al een Russisch houten scheepje afgemeerd die ook erg vroeg zijn aangekomen. Zij wachten al op de douane. Daarna zijn wij aan de beurt. Een aardige jongen vindt Zahree mooi…wil, als we er niet al té over inzitten, weten hoeveel je nu moet neertellen voor zo’n schip. Ik weet niet of ie het veel of weinig vond. Nog even doorsparen, zal hij wel gedacht hebben… Hij vraagt of we zelf wat aan te geven hebben. Sigaretten ofzo…? Nee meneer…roken doen we niet. Nou…misschien voor onze vrienden meegenomen? Welnee…we gaan toch die ongezonde hobby van anderen niet faciliteren…! Hij mompelt iets van dat het wel 4 uur zou duren om onze boot goed te controleren en komt later nog even, heel lief, het inklaringsdocument, gestempeld en wel, terug brengen. Ik wilde dat wel graag hebben, als souvenir…de schip vond het een beetje onzin…
|
|
Als we vertellen voor anker te moeten omdat we het haventje niet in kunnen vanwege onze diepgang pleegt hij nog een telefoontje met zijn baas. Die vindt het goed dat we aan een kade gaan liggen die maar sporadisch door militaire vaartuigen gebruikt wordt. Super aardig! Kunnen we er nog lekker even vanaf om te wandelen én we hebben elektra! Na wat uurtjes slaap inhalen terwijl de regen gezellig op het dek klettert, is het weer een beetje opgeknapt en kijken we op het eiland of de kiosk misschien zondagopening heeft. Aiaiai…normaal wel…maar vandaag nét even niet. Geen ijsje of anders lekkers dus…
Dan maar de oude school, nu dienstdoend als museumpje en galerie bezichtigen. Een wat wantrouwig kijkend heerschap (spreekt geen Engels) volgt ons op de voet of we geen kunst van de wand nemen. We vervolgen onze weg naar de oostzijde van het eiland.
|
|
|
Als we het pad zoeken en een beetje door iemands tuin scharrelen maken we een meneer aan het schrikken. We praten even gezellig met hem. Hij spreekt wel 11 talen. Hij heeft altijd voor Eurovision Television gewerkt en is overal op de wereld geweest. Hij kan accentloos ‘ik spreek de Nederlandse taal helaas niet’ zeggen! Hij vertelt dat de balken van zijn sauna afkomstig zijn van de barakken van de laatste tsaar Nicolaas II die Finland begin 20e eeuw onder Russisch bewind had.
|
|
|
We gaan terug naar Zahree waar de wind ondertussen flink is afgenomen en we verder bitter weinig uitvoeren…lekker vroeg naar bed…ik dan!
|
|
Maandag 27 juli kruisen we tussen heel veel eilandjes en rotspartijen net onder water naar Kaunissaari waar we van weten dat je er een lekkere pizza kunt eten. Ook hier kunnen we het haventje niet in. Maar het is super rustig weer dus prima om te ankeren. Met het bijbootje roeien we naar de kant en vragen aan een vriendelijke dame of we even over haar erf mogen. Dat mag… We vinden, behalve de pizzeria nog meer! Een museumpje waar je zelf 3 eurietjes (per bezoeker) in een gleufje mag gooien. Het is een verzameling oude dingetjes…wat kunnen we nauwelijks wijs uit worden want alleen in het Fins. In ieder geval lijkt er een kruik met jenever of zo uit Amsterdam aan de wand te hangen. Juttersspul?
|
|
|
|
|
|
We wandelen voor de broodnodige beweging. Kaunissaari is een iets groter eiland dan Haapisaari en heeft ook een camping, mooi strand, winkeltje, 2 restaurantjes zelfs…en zowaar een postkantoortje! We zijn nog maar net op tijd bij de pizzeria want deze sluit ná vertrek van de ferry; blijkbaar is dan de clientèle ook op.
|
|
|
|
|
|
Met de buikjes gevuld wandelen we daarna nog even over het eiland naar de andere kant van de baai waar een oude uitkijktoren staat. Die valt een beetje tegen want is en gevaarlijk om te beklimmen maar komt ook niet meer boven de bomen uit…dus zoveel zou je niet zien! Het is wel weer een prachtige wandeling en we voelen onze voeten en Herbert zijn rug…de arme ziel…hij loopt ook de hele tijd met de boodschappen in de rugzak op zijn rug!
|
|
|
Terug op de boot beginnen mij mij al snel darmkrampen op te spelen. De pizza lijkt niet helemaal goed te vallen en het wordt een drukke nacht voor mij, in een ware race tussen bed en toilet. Grrrrr! Het is opvallend dat de nachten nu weer een paar uurtjes donker beginnen te worden. Herbert fotografeert Zahree bij mysterieus maanlicht.
|
|
De hele volgende dag ben ik niet lekker en heb ik maag- en darmklachten. Bij Herbert begint het een dagje later. Zou het dan echt de pizza zijn? Die was erg lekker! Misschien de garnalen erop? Vervelend is het wel!
Dinsdag 28 juli varen we met te weinig wind om de Zahree de zeilen vol te krijgen deels met zeil maar ook een flinke tijd op de motor naar een ankerplek bij het eilandje Ölandet.
|
|
|
We liggen er weer heerlijk rustig; er staat ook geen wind. Ik ga met de kippen op stok want nog steeds niet helemaal lekker. Midden in de nacht gaat Herbert ook met zijn buikinhoud in gevecht. Jammer hoor! We geven nu echt de pizza de schuld!
Woensdag 29 juli zijn we naar Helsinki gevaren. Er was bitter weinig wind maar wel lekker weer hoor! Alleen het eerste gedeelte konden we het nog af door zo ongeveer alle lappen te hijsen, inclusief het topstagfok. Maar toen ook dat zeil er als een lapzwans bij hing hebben we alles maar ingepakt, de huiken op de opgedoekte zeilen gedaan (een paar dagen haven voor de boeg!) en op de motor verder. Wat grappig om dezelfde baai weer binnen te varen van vóór ons vertrek naar Sint Petersburg. Een beetje thuiskomen! We kennen en herkennen het water, de stad en al het vervoer over water dat links en rechts langs ons schiet. We hebben voor de 30ste juli een plek in de haven gereserveerd maar voor deze nacht kiezen we de luwe zijde van één van de vele eilandjes van de baai van Helsinki.
Donderdag 30 juli zijn we ‘s ochtends naar de jachthaven gevaren. Nét als we aan de aanlegmanoeuvre bezig zijn begint mijn telefoon aan alle kanten te piepen. Apps, sms-jes en telefoontje van zusterlief Katinka waar we dan in vredesnaam liggen. Ze rijden al een tijdje met de camper Helsinki door om de haven te vinden. Even wachten, zus! Eerst de touwtjes aan de wal. Met de straatnaam weet hun Tom-tom dan beter raad en even later klinkt er luid getoeter. Aiaiaia…ordinaire Nederlanders hè! Zwagerlief Ron met die bak van een camper van ze, pontificaal voor de haven. Jammer…op het terrein kunnen ze niet staan. Dus aan de straat en elk uur wat eurietjes aan de gemeente Helsinki doneren.
|
| |
Wat is het heerlijk om ze weer te zien.
|
|
|
We hebben veel af te kletsen en….ze hebben op ons verzoek ruim wijn en bier ingeslagen in Talinn. Ik wil niet zeggen dat Zahree direct dieper lag…maar toch!
’s Middags rijden we met zijn viertjes met de camper naar het Sibeliuspark. Wat is het gaaf om Ron geroutineerd als een vrachtwagenchauffeur, Herbert er als bijrijder naast en Katinka en ik lekker beppend aan de tafel achterin de camper, door Helsinki te zien scheuren.
Ron parkeert de camper en we bewonderen het Sibeliusmonument. Daarna wandelen we nog even door het park en enteren we op een holletje een meiske met een ijskar. Jaaaaaa…Magnums!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Daarna gaat het weer naar Helsinki centrum en rijden we naar een enorme Lidl en slaan daar eens even ruim in. Dit zijn ineens best vriendelijke prijzen! Het is er dan ook stikdruk. De gewone supermarkten zullen vast niet zo blij zijn met de Lidl!
Daarna rijden we naar Zahree en borrelen en eten samen. Daarna moet toch de onvermijdelijke afwas gedaan. Ook lekker om daar ineens niet aan mee te hoeven doen! Zie je Katinka nog net met de koekenplan links? Het lijkt wel of ze de mannen dreigt te gaan slaan om een beetje op te schieten met de afwas! Maar nee hoor; ze hielp ook gewoon netjes mee!
|
|
|
Bij een kletsje en een drankje wordt het laat zat. Katinka en Ron duiken de voorkooien in en wij naar achteren. Het was al snel stil……denk ik….
Vrijdag 31 juli hebben we het Forteiland Suomenlinna met zijn vieren bezocht. Het was even zoeken naar het juiste pontje. We zijn eerst bij een pontje dat pas over 1 1/2 uur weer gaat maar er gaan ook andere rondvaartbootjes…natuurlijk wel eerst teruglopen waar zo ongeveer Zahree ligt..grrrrr. Als we van de pont op Suomenlinna komen, bezoeken we onder een steeds donker wordende hemel de kerk, het droogdok, het bastion met zijn kanonnen, twee cafés (een voor koffie en taart, de ander om te schuilen) . Suomenlinna heeft nog steeds een paar honderd inwoners en er is ook een aardige jachthaven. Helaas niet voor onze maat!.
We vluchten uiteindelijk op een ander bootje waar we helaas extra moeten dokken want het is van een andere maatschappij. Maar in ieder geval zitten we vlot droog en zijn we in no time weer in hartje Helsinki! Sowieso moeten we op tijd terug zijn. Gerard landt rond 3 uur, moet daarna nog een half uurtje met de bus en zal dan met de camper van het station gehaald worden. Zal ie leuk vinden! Hij zal zo’n dag of 9 met ons meevaren. Erg leuk!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
We zijn makkelijk op tijd weer terug want Gerard heeft ook nog wat vertraging. Jammer van het weer hoor! Maar het is er niet minder gezellig om! Gerard maakt zich onsterfelijk…hij heeft belegen kaas en hagelslag bij zich. Een doosje voor ons en een doosje voor Katinka en Ron. Blij!!!!!
We eten natuurlijk met zijn allen. Katinka en ik koken samen. En nu wordt het nog chiquer….we hebben nu drie heren om met elkaar de afwas te doen! Fijn toch, Ka?
|
|
‘s Avonds is het eindelijk droog geworden en wandelen we nog even Helsinki centrum door zodat Ron en Gerard een beetje een idee van de stad krijgen. Katinka kent Helsinki al van een eerder bezoek. Dan verdwijnen Katinka en Ron naar hun camper. Nu maar hopen dat ze niet midden in de nacht door de politie van hun bed gelicht worden. Helsinki-stad is toch geen camping? Hahahahaaa…maar ze worden gelukkig niet gestoord!
Zaterdag 1 augustus moeten we afscheid nemen van zus en zwager! Nog één stevige knuffel en dan is het: ‘tot over twee maanden!’. Katinka en Ron gaan naar het oosten een vriend bezoeken. Wij gooien los nadat Gerard eerst getraind heeft voor de Dam tot Dam-loop. Stoer hoor! (uuuh…mij niet gezien!!! Brrrrr).
We doen nog wat laatste inkopen en vertrekken dan. Het is mooi weer met een stevige wind en als we kunnen hijsen reven we maar meteen en…we moeten kruisen want de wind staat recht tegen. Tja…dat zullen we vaker krijgen want we gaan tegen de heersende winden in, terug richting Nederland. Als we een fijne oostenwind of noordenwind krijgen is dat mooi meegenomen. Niet deze dag dus! Het is leuk kruisen in de wir-war van eilandjes. Je moet natuurlijk wel enorm goed opletten want overal zijn verraderlijke stenen nét onder water en eilandjes waar de wind ineens net anders waait. Met een grote knal breekt de reeflijn van het eerste rif dus trekt de schip er snel het tweede rif in. En weer een uurtje later gaat ook de schoot van de achterste stagfok doormidden. Maar ook dat kan weer opgelost worden. We hebben het idee dat veel lijnen gaar beginnen te worden. We zullen ze moeten gaan vervangen,
Na een dag keihard werken om de meters te bevechten plonst eindelijk het anker erin bij Vitsand aan het vasteland. En we liggen al snel….uuuh… niet vast. Moddergrond; dus het poolanker pakt niet. De ankermanoeuvre moet over en met de Rocna blijven we meteen liggen als een huis. Wat is dat toch een super anker!
Met frisse tegenzin gaan de heren akkoord om na het eten toch even de benen te strekken op de wal. Gerard heeft opvallend rode konen van de zon en is ontzettend rozig. We wandelen een uurtje en verbazen ons weer over de prachtige huisjes aan de mooiste strandjes. Je wordt goed in de gaten gehouden want als we bij een huisje rondscharrelen komt meteen een meneer aanlopen. Maar even een praatje maken en hij is er wel van overtuigd dat we ‘goed volk’ zijn.
|
|
|
Bij terugkomst op Zahree wil er nog net een whisky’tje in bij het manvolk. Ik taai direct af, maar laat wordt het voor niemand op Zahree!
Zondag 2 augustus verraadt geloei in de stagen al dat het zeker zo hard waait als de dag ervoor en misschien zelfs wat méér. We varen echter zeer beschut door een vaarweg tussen de eilanden die zeer goed is aangegeven op de kaart. Er komt ons een ware armada aan zeilboten tegemoet die heerlijk de wind mee hebben. Wij niet…balen! Het eerste stuk pal tegen, dan 5 mijl die we kunnen zeilen en dan is het alweer gedaan met de zeilpret. Het vaarwater is er te smal om te kunnen kruisen dus moeten we ook de laatste mijlen op de motor. We ankeren uit voorzorg maar meteen met het Rocna anker want ook hier staat de M van ‘mud’ in de kaart. We liggen bij het plaatsje Inkoo dat wel een mooie 14e-eeuwse kerk heeft maar waar de beloofde leuke Altstad niet aanwezig blijkt. Zo’n havengids lult ook maar wat!
|
|
|
|
|
|
 |
De supermarkt is wel goed voorzien en Gerard haalt alle ingrediënten voor een lekker diner dat hij ons zal gaan voorzetten. En….een Magnum…hebben we ook wel weer verdiend, vinden we. Als we terug bij het water komen waait het nog wat harder dan bij vertrek. Voorzichtig scharrelen we met de bijboot langs het riet en komen bijna droog over. dat wil zeggen; Gerard en ik geen centje pijn, Herbert een natte kont! Bij Zahree ging het nog net even mis….
De bietenstamp met geitenkaas, gefruit ui, walnoot en rucola van Gerard was een topper! Gerard mag morgen weer koken…hij vindt het leuk trouwens….
|
|
|
En ik….ik ben weer bij met het blog! Daar maakte Gerard nog een foto van!
|
|
Maandag 3 augustus is er al vroeg leven op Zahree. Trainingsdag voor onze gast! Herbert leert hem even het motortje van de bijboot te bedienen. Heen pruttelt Gerard lekker naar de kant maar terug krijgt ie hem niet aan de praat. Jammer dan….dat werd dus roeien. Cooling-down zullen we maar zeggen!
|
|
Na het ontbijt gaan we anker-op…zoals dat heet. Het eerste stuk doen we op de motor. Het waait aanvankelijk nog niet zo hard dus we hijsen later op de ochtend vol tuig. Dat blijkt teveel zeil te zijn. Met het eerste rif erin stuiven we volle zee op. We kruisen een tijdje op en regelmatig zeilen we de gangboorden onder water. Erg veel hoogte en voortgang maken we niet vanwege de korte drammerige golfslag die er iets verder op zee staat. We druipen af richting de beschutting van het vaarwater achter de eilandjes. Dat gaat beter….uuuuh…op de motor dan!
We gaan voor anker bij Svartö , alweer zo’n prachtige rustige baai.
Bij Svartö voor anker.
De eilandjes, zelfs de allerkleinste, hebben allemaal minstens één huisje erop. Nogal logisch dat je niet zoveel Finnen tegenkomt in andere landen….ze zijn zomer en winter ALLEMAAL in hun zomer/winterhuisje te vinden.
We eten die avond weer allergoddelijkst.
Zalm! Mmmmm!
Zalm en pasta met groenten in een kruidenkaassaus. We moeten wel wandelen na het eten; zo volgegeten! Herbert roeit drie personen naar de wal en dat gaat prima, al is de lading zwaar omdat we elke dag zo lekker eten, vrees ik…ahum! We proberen een weg te vinden en dat heeft even wat voeten in de aarde.
Een auto dus ook een weg zou je zeggen…NOT!
Uiteindelijk vinden we een pad.
Het pad gevonden!
Dat leidt naar wat huisjes en beweging achter een raam verraadt leven. We zwaaien en een aardige mevrouw komt naar buiten met twee schattige blonde meisjes. Ze is duidelijk hun oma. Al snel komt opa ook naar buiten. Ze hebben echt een prachtig huis midden in de natuur met erom heen nog meer kleinere huisjes. We worden uitgenodigd om het huis en zijn bijzondere geschiedenis te zien en erover te horen.
Een kaart uit de 16e eeuw waar de baai waar we nu liggen al op staat. Bij de pijl…moet je goed zoeken hoor…en inzoomen!
De vrouw des huizes (Uwa?) brengt de meisjes naar bed. Ze logeren bij opa en oma omdat hun ouders alweer aan het werk zijn na de vakantie. Slapen gaan ze natuurlijk niet; veel te spannend als er bezoek is. Dus we we spreken alleen Folke die heel erg trots is op hun huis. En terecht! Het is prachtig gebouwd en ingericht; geschikt voor zomer en winter. Vroeger zeilden ze ook en hij is maar wat jaloers en vol bewondering over onze zeil reis. Hij zou zo opstappen! We heffen het glas en kletsen gezellig tot het bijna donker wordt. Dan moeten we snel gaan anders kunnen we door het bos het bootje niet meer vinden. We nemen afscheid van dit super gastvrije koppel en zijn zo weer bij Zahree. De jongens sluiten af met een whisky….
Folke en Uwa Malmgren op Svartö.
De maan komt net op boven de horizon.
De maan komt prachtig op.
Het is een bijzonder lekkere avond met niet eens zoveel muggen daar!
Dinsdag 4 augustus staan we redelijk vroeg naast ons bed. We willen naar het plaatsje Hangö en moeten een aardig eindje motoren. Aanvankelijk is het bladstil en dat is altijd mooi fotograferen!
In het groen; het huisje van de familie Malmgren.
Wat een rust in de baai.
Geen wind; dus op de motor.
Goed weer om aan dek te breien…voor wie wordt deze sjaal nu weer?
Later kunnen we het zeil bij hijsen maar echt bezeild wordt het niet en 7 knoopjes wind is ook gewoon net te weinig voor Zahree.
|
|
|
We kunnen gelukkig terecht in de jachthaven en krijgen een prima plek toegewezen. We gaan eerst naar de toeristeninformatie waar de medewerkster prima tips voor ons heeft. We gaan eerst naar de watertoren waar je met de lift naar boven kunt. Mooi uitzicht!
|
|
|
Daarna lopen we een stukje straat met de mooiste houten huizen van Finland. Geen beroerde optrekjes zijn erbij!
|
|
|
Daarna lekker langs het strand naar een uitspanning waar de taartjes van extra goede kwaliteit moeten zijn. Daar moeten wij meer van weten!
|
|
|
Herbert neemt bier en iets met roggebrood en iets vissigs…Gerard en ik water en taart! Niks overdreven door de mevrouw van de touristinformation! Heerlijk! En je zit er super aan het water. De uitspanning is het huis van één van de presidenten van Finland geweest.
|
|
|
Dan lopen we de 3 km weer terug, nog even boodschappen zodat Gerard vanavond weer ongekend te keer kan gaan in de keuken op Zahree (noem je kombuis trouwens!)
En dan kunnen we eindelijk met een glas wijn en kwakkemole neerploffen aan dek. Gerard is vanavond weer chef de cuisine en wordt definitief in vaste dienst genomen…tot zondag…dan roept de BV Nederland hem weer! Zielig toch?
Dit blogbericht ga ik maar eens ‘in the air’ proberen te gooien…als de wifi hier een beetje meewerkt dan!
Tot gauw…tot later!
Wat een prachtige plaatjes. Ziet eruit als een superreis.
BeantwoordenVerwijderenGoede vaart en veel mooie kusten en bezeilde rakken gewenst!
groetjes,
Ralph