Welke gastenvlag moet nu eigenlijk in het want?

Donderdag 18 juni zijn onze beide gasten, Adrian en Katia, BIJNA op tijd (om 9.00 uur) aan boord. Ze hebben er enorm veel zin in, al regent het en zijn ze brak omdat ze tot in de kleine uurtjes uit zijn geweest. Het is wat donker en somber maar de wind houdt zich nu nog in. We zijn ook nog in hartje Riga; het zal straks op zee waarschijnlijk wel wat harder waaien. Een paar dagen geleden werd er stevige wind voorspeld maar deze is bijgesteld naar een goede bries en bijna recht achter. We verwachten wel wat rollen en hopen maar dat onze gasten zee-bestendig zijn. Op de rivier blijkt Adrian al een vaardige matroos.

De vaardige matroos Adrian

Buitengaats gaat het steeds harder waaien. Na aanvankelijk de genua uitgeboomd te hebben, moeten we later steeds verder reven en is het met 30 knopen wind iets te gortig voor het tuig. De boom gaat er uit en we reven grootzeil en genua. Inderdaad wordt het een rollerige tocht. Zowel Katia als Adrian houden voldoende kleur op de gezichten maar gaan toch even plat. Ze moeten ook even wat slaap inhalen….

Adrian moet wat slaap inhalen.

Katia ook!

De oudjes zijn beter in geslingerd en doen het grootste deel van de bijna 60 mijl naar Ruhnu Saar, een piepklein eilandje midden in de golf van Riga. Leuke bijkomstigheid is dat Ruhnu Estland is. Dus in de Estse wateren gaat de Letse vlag neer en die van Estland in het want.

De Estse vlag in het want voor Ruhnu Saar.

Om 6 uur ‘s avonds maken we, terwijl het giet van de regen en hard waait, vast in de desolate haven van Ruhnu. He, he…nu gauw een lekkere Letse borrel, medegebracht door onze gasten.

Een Letse borrel op een goede overtocht.

Katia en Adrian koken. Ze gaan in de keuken tekeer en zijn al helemaal ‘thuis’! Adrian maakt als Mexicaan natuurlijk guacomole en Katia maakt een heerlijke vegetarische curry.

Adrian en Katia koken.

Adrian heeft natuurlijk guacomole gemaakt. Mmmmmm!

‘s Avonds skypen we met oudste zoon Thijs. Heel leuk dat de oude vrienden en collega’s uit Genua elkaar nu kunnen spreken en nog zien ook!

Adrian en Thijs op Skype.

Dan is het al best laat maar toch gaan we wandelend op zoek naar leven…een pub zou leuk zijn. Onder protest van mij nemen we NIET de fiets want het is maar zo’n piepklein stukje (Herbert!). Aiaiai…. halverwege het ‘dorp’ dat sowieso een heel eind weg blijkt te zijn, gaat het weer regenen en rent de schip terug naar Zahree want we hadden alle regenpakken buiten te drogen gehangen. Niet slim….. later komt Herbert weer aanstuiven op een geleende fiets van de havenmeester.
Het wordt niet meer echt donker en we komen langs wat hilarische uitingen van een …uhhhh….kunstenaar?

Verboden voor zeilboten…midden in het bos!

Watskeburt????

Een zebrapad in the middle of nowhere, hahahahaaaaa!

Ruhnu is uitgestorven. Her en der staan mooie houten huisjes, maar één winkel (dicht natuurlijk) en geen kroeg helaas. Wel niet één maar zelfs twee prachtige kerkjes…ook dicht! En iets te donker voor een behoorlijke foto helaas….

De oude kerk en…

…de nieuwe kerk.

Daarna lopen we terug naar de boot en gaan Adrian en Katia nog de sauna in die gewoon altijd loeiheet gehouden wordt. Voor de noordelijke Baltische staten hoort de sauna er ook echt bij…dat hebben ze met Finland gemeen.
Vrijdag 19 juni ziet het weer er gelukkig heel anders uit. Aan de hemel een vriendelijk zonnetje en net een leuk briesje om ons met een gangetje van 5 a 6 knopen terug naar de Letse kust te brengen. Het weer is veel beter dan voorspeld en we zijn vooral blij voor Adrian en Katia die nu een hele andere kant van het zeilen meekrijgen.

Twee top-matrozen!

Onze gasten zijn heel leergierig en verdiepen zich in knopen, hijsen extra topzeilen en verwisselen de Estse gastenvlag weer voor de Letse….

Katia heeft de paalsteek al onder de knie.	…uit het meertje, om de boom…en weer terug in het meertje….
Adrian kent de paalsteek ook!	Trekken, Katia!
Gastenvlag-wissel.	Katia op het beste plekje, het voordek.

De schip en ik zijn wat blij met onze super-matrozen.

Lunchen in de zon op het voordek.

Ook ‘deksletten’ hoort er bij!

Maar nu moet er weer afgetuigd worden!

We proberen, op advies van Arnis, de haven van Kuivizi binnen te lopen maar stuiten op een richeltje zand en draaien dan maar om. Als de wind draait kan er water wegwaaien en komen we de haven misschien niet meer uit. Terugvarend raken we nogmaals stevig de grond. Toch niet voor schepen met 2.50 m. diepgang of we liggen misschien iets dieper? Jammer maar we kunnen gelukkig naar het 2 mijl terug liggende Salacgriva. We liggen er aan een prima steiger en hoeven van de aardige beheerder niets te betalen en hebben daarvoor nog elektra ook! Nu is het mijn beurt om te koken! ‘s Avonds denken we alleen te hoeven strompelen naar de kroeg boven aan het dijkje…maar helaasssssss…..dicht! Alles aan horeca is dicht. Is het toch nog te vroeg in het seizoen of hebben de uitspanningen de recessie niet doorstaan? De ondergaande zon is weer goed voor spectaculaire plaatsjes.

Prachtige avondlucht in Salacgriva.

We vinden troost in de supermarkt die we net voor 22.00 uur (sluitingstijd) binnen stuiven. Een ijsje! Yeaaaaaaah!!!
Dan maar op Zahree aan de borrel. De Letse borrelfles is al halverwege als we de oogjes sluiten.
Zaterdag 20 juni zeggen we Adrian en Katia met een dikke knuffel gedag. Zij gaan liften richting Riga.

Dag Adrian en Katia…het was super gezellig met jullie!

Herbert en ik fietsen een half uurtje maar willen toch vertrekken naar Rihnu Saar; zo opwindend is Salacgriva niet. We doen snel nog even wat inkopen. We zien net dat onze ex-matrozen door een auto opgepikt worden. Gelukkig! Stel dat ze er aan het eind van de dag nog zouden staan? Ik zou de bus nemen maar zij vinden liften juist heel leuk en avontuurlijk.
Wij verlaten vlot de haven en hebben nog even een zacht windje maar we rekenen ons te rijk… de wind vindt het welletjes en de rest van de 25 mijl doen we met de motor bij.
Alweer moet de Letse gastenvlag uit het want en de Estse erin. Nu toch wel zeker voor het laatst, deze wissel?

Voor het laatst de Letse gastenvlag uit het want…

…en die van Estland er weer in!

Kihnu Saar is makkelijk aan te lopen en we kunnen riant voor de wal.

Aanloop van Kihnu Saar.

Kihnu is wat meer toeristisch en intensiever bewoond dan Ruhnu. Er wonen nog 500 mensen. Vroger waren dat er 1300. Beide eilandjes hebben prachtige natuur en zijn zeer de moeite waard om in een dagtochtje per fiets te verkennen. Dat doen we dan ook op zaterdagavond en zondag 21 juni.

Kihnu per fiets is leuk.	In de verte het orthodoxe kerkje.
De zuidkant bij de vuurtoren.	Doorkijkje met Herbert.
Ga je mee naar boven?	Herbert houdt niet van zo’n klein randje met een iel hekje!
Uitzicht naar het zuiden…	…en het westen..

Nu even wat bloemetjes…hoort er ook bij toch? De namen? Geen flauw idee!

Het gehele eiland staat prachtig in bloei. Veel bossen met zalig geurende dennen en alle tuinen van de huizen hebben bloemen en vegetatie die doet denken aan rotstuinen. Mooi!

We fietsen weer richting het midden van het eiland en bezoeken het museum. Schattig en lekker tuttig!

Draaibankje.

Oud schoolbankje

Klederdracht…wordt overigens nog steeds volop gedragen. Men heeft ook een eigen dialect.

De kerkdienst is net afgelopen en nu kunnen we nog even in het prachtige orthodoxe kerkje kijken. Foto’s maken is daar ongepast geloof ik…

De ‘kirik’.

Fietsend gaat het weer richting Zahree waar we snel lunchen en donkere luchten langzaam dichterbij zien komen. Dus springen we nog snel even op de fiets naar het noorden van het eiland.

Een natuurlijk haventje voor de in totaal 60 professionele vissers van Kihnu Saar.

Op de terugweg scheurt een bakfiets met veel motorlawaai langs ons en jaagt een stel net geboren vogeltjes van hun moeder en vader weg. Het ouderpaar laat gewoon hun kinderschare in de steek en vluchten de struiken in. Onderwijl de piepende kuikentjes in paniek achterlatend. Lekker dan! Omdat wij er ook nog achteraan komen fietsen worden ouders en kinder nog verder uit elkaar gedreven. Herbert en ik sluiten ze in en drijven ze terug naar de roepende moeder die, nu de kust weer wat veiliger is, uit het struikgewas komt zetten. Moeder en kinders zijn weer herenigd. Vaders komt als laatste terug maar is ook gelijk weer pleiten als hij mij met de camera ziet. Laat zo de hele troep voor de tweede keer in de steek! Daar heb je wat aan hoor; die kerels! Hahahahahaaaa!

We drijven de kids terug naar moeders.	Bijna herenigd…
Daar is pa ook weer!	En voor de 2e keer laat hij zijn liefsten in de steek!

Nog even een pic van Zahree voor de wal van de Marina van Kihnu.

En dan komt de regen….maar dat geeft niks. Wat ‘s avonds valt kan overdag niet vallen.
Het plan is om maandag naar Pärnu te varen. Pärnu moet een leuk stadje zijn en daar willen we de 23ste juni zijn voor het Midzomerfeest.
Even het antwoord op de mail afwachten of we er terecht kunnen…

Met prachtig weer en nauwelijks wind verlaten we Kihnu Saar.

Dat antwoord kwam helaas nooit…dus gingen we maandag 22 juni op hoop van zegen met heel erg weinig wind maar wel prachtig weer helemaal de noordoosthoek van de Golf van Riga in naar blits Pärnu…dachten we…
Over die 23 mijl deden we praktisch de hele dag maar dat maakt niks uit. De havenmeester van Pärnu kon onze touwtjes niet aannemen want hij vond ons veel te zwaar om aan het ponton te liggen. We moesten verderop achter de loodsboten aan de stadskade. Geen punt; ware het niet dat er enorme trossen dikke vrachtwagenbanden tegen de kade hingen voor sleepboten of zo. Zahree afkomen was dus even een dingetje maar okee.

We liggen voor de loodsboot. Achter ons een plastic ‘strijkijzer’ waar we later nog veel plezier aan beleven (NOT!)

Overigens was de havenmeester een super lieve jongen want hij reed een heel eind op zijn fietsje om daar de landvasten aan te pakken. Herbert werd pas een beetje humeurig toen het meisje op het kantoor 39 euro voor een dag dacht te moeten rekenen. Ze hadden twee tarieven 16 euro of 39…nou jaaaaa! De plaats was ver van de jachthaven, een verlopen zooitje, je kon nauwelijks van de boot af. Protest van de schipper hielp. Ook wij hoefden maar 16 euro te betalen!
De tent voor het orkestje voor het feest van de volgende dag stond er al dus wij stelden os er HEEL WAT bij voor!!! Het stadje oogde best geinig.

De volgende dag, 23 juni, begon met lekker weer. Precies het goede was-op-hang-weer dachten we. Onze fietstocht langs de rivier moest haast je rep je afgerond worden en we konden de was een soort van droog binnen krijgen. och nog maar even op de fiets Pärnu verkennen.

Naar je werk Herbert? NEEEEE!	Troosteloos en verlaten strand want het is gaan regenen.
Pärnu heeft mooie oude gebouwen.	Wat een drukte…maar het is gewoon één groep…verder niemand op straat.
Nieuwe wol gescoord.	Hier had natuurlijk een foto van Herbert met zijn nieuwe sandalen kunnen staan…maar ik durfde hem niet te vragen te poseren, hahahahaaa!

Maar daarna ging het gaande de dag steeds harder gieten. Tja wat doe je dan? Uiteindelijk een shopping centrum in voor nieuwe sandalen voor Herbert (van die waar hij van zijn dochter BESLIST GEEN SOKKEN in mag dragen) ook wel Jezus-sandalen genoemd en nieuwe wol die ik ook echt niet in de winkel kon laten liggen. Dat wordt weer stevig door breien!!!!
Op de boot verwenden we onszelf na het eten met aardbeien met slagroom (geslagen met de gloednieuwe elektrische garde natuurlijk!).

Aardbeien met slagroom. Mmmmmmm! Buik is verstopt onder tafel.

Daarna togen we vol verwachting naar de haven. Oooo neeeeeee…wat een landerigheid daar! Het bandje dat muziek van de streek speelde had zijn dag niet; nogal logisch met de k….weer. En na drie nummers vonden ze het wel weer even genoeg en hielden ze weer een pauze van 3 kwartier. Ja zo komt de stemming er natuurlijk nooit in he! De mensen keken ook zo serieus en zaten daar maar….niks te zeggen. We hielden het voor gezien en gingen nog even het centrum in. Helemaal niks te beleven. Misschien is het een feest dat toch meer in huiselijke kring gevierd wordt. Ik denk dat we daarvoor beter op Kihnu hadden kunnen blijven. Daar had het natuurlijk gespetterd van zang en dan. Hoewel…ook daar heeft de regen ongetwijfeld roet in het eten gegooid.
Dan maar aan de borrel op ons eigen schip en het daar gezellig maken. We wilden sowieso niet te laat erin. We hadden het plan om vroeg weg te gaan om nog een beetje van zuidelijke wind te profiteren die later wat westelijker zou worden en dan helemaal tegen zou draaien. Jammer dat de plastic-strijkijzer-familie achter ons uitgebreid Midzomernachtsfeest hielden met drank en keiharde muziek en dat MOEST even heel hard om half 3…grrrrrr! Ik had allemaal fantasieën over hoe wij hun het leven zuur zouden maken om half 7….vergiftigen met onze dieseldampen bijvoorbeeld… of 40 ton staal hun bedje in… Niks van gekomen natuurlijk. De volgende dag, vandaag 24 juni, zijn we inderdaad keurig om half 7 vertrokken, knippend van de slaap. Om de noordoosthoek uit te komen moesten we 4 uur aan de wind kruisen, met motor bij.

Vanaf Pärnu moest er heel erg gekruisd worden. Met motor bij…dat wel!

Af en toe wat regen maakte het helemaal één groot feest, maar niet heus… Maar daarna konden we afvallen en weer langs het eiland Kihnu stuurboord uit richting het eiland Muhu, naar de Marina van Kuivastu waar we om 15.00 uur, ook nu weer heel attent geholpen door de havenmeester en iemand van een andere boot, in harde wind vastmaakten. Toch af en toe 10 knopen op de meters gezien! Zo hard waren we nog niet gegaan! We zijn moe als na een dag keihard werken en ploffen even neer met soep en de laatste borrel Letse borrel , Black Balsam heet het, die we van Adrian en Katia hebben gekregen. Jammer; hij is echt leeg!

Mooi stilleven; soep en borrel!

De veerboten naar het vasteland gaan hier af en aan. De meeste mensen die op de boot gaan komen van het grote eiland Saarema dat met een dam met Muhu verbonden is. Muhu schijnt wat traditioneler van karakter te zijn. We gaan het allemaal zien morgen. Want we blijven hier natuurlijk weer een dagje. Met de fiets Muhu verkennen of doen we de bus?

Donderdag 25 juni deden we dus niet de bus. Er zijn wel plaatselijke bussen maar het was niet zo eenvoudig te plannen. Sommigen gaan maar enkele keren per dag. Even speelden we met de gedachte naar het grootste eiland Saarema te gaan naar het stadje Kuressaare maar dat was meer dan 100 km bussen en dat ook nog eens terug. Misschien doen we de haven Roomusaare nog…dat is daar vlakbij. Dus dapper op de fietsjes tegen de fikse wind in. Het eerste stuk langs de hoofdweg zonder apart fietspad kon ons niet erg bekoren maar later konden we afslaan naar Hellamaa met als hoogtepunt een winkel met Magnums Almond en verder maar weer….peddelen langs dromerige plaatsjes met namen als Soonda en Mäla waar we oude graf formaties bezochten.

Oude graf formaties bij Mäla.

We bezochten Pädaste Manor waar nog een lid van de Siemens familie begin 20e eeuw haar zomerhuis had en orkesten uit Riga liet overkomen. De communistische revolutionairen maakten korte metten met haar stinkend rijke echtgenoot en zijzelf kon net het vege lijf redden. Daarna was haar buitenhuis dorpsgemeenschapshuis, visafslag, hoofdkwartier van het Rode Leger, Nazi hoofdkwartier en weer van de Russen en tot slot bejaardentehuis. De laatste bejaarden werden spoorslags verkast omdat het dak dreigde in te storten. Het prachtige gebouw werd verder aan zijn lot overgelaten en alles stortte in. Recentelijk hebben twee voortvarende ondernemers er een prachtig hotel van gemaakt. In het hoofdgebouw huist ook een 5 sterren-restaurant. Voor de bemiddelde hotelgast is er een privé strandje, jachthaven, spa en wat niet meer. Wij mochten tegen betaling van beide 3 eurietjes het landgoed op en aten in het Sea House Terrace restaurant. Heerlijke tapas van de streek met de lekkerste kruidenthee voor mij ooit!

Landgoed Pädaste.	Pädaste Manor
Heerlijke lunch in het Sea House Terrace restaurant.	Een privé jachthaventje.

Met de lunch binnen en gelukkig voor mij geen witte wijn in de benen fietsten we de laatste kilometers terug naar de Marina. 25 km. moest mijn stuitje verdragen vandaag! Voorlopig even geen fiets voor mij dank u!
Plannen voor morgen? Een klein stukje verder en ankeren ergens? Eerst even kijken wat het weer doet morgen!

Vrijdag 26 juni varen we met lekker weer uit Kuivastu weg.

Dat was Kuivastu.

Het waait harder dan we van tevoren hadden gedacht. Dus rif er maar in en op naar een mooie ankerplek achter het eiland Heinlaid naast het veel grotere eiland Hiiumaa. We kiezen nu eens niet voor een haven. Dus de fietsjes blijven onderdeks. We doen eigenlijk…niks! Mijn telefoon gaat en ik schrik ervan. Ik herken het nummer niet maar neem toch maar op. De zus van onze vriendin Lidy; dat Lidy plotseling is overleden. Zomaar….ze is van mijn leeftijd. Een hartstilstand. Ik kan het niet bevatten. Een uitgesteld bezoek voor we op reis gingen wordt nu wel erg wrang. Ik zal haar nooit meer kunnen zien en spreken. Verdriet en ongeloof en ‘s nachts wil de slaap niet  komen. Ik wil naar de begrafenis en we bedenken dat we eerder naar Talinn zullen gaan en dat ik daar vandaan naar Nederland vlieg.

‘s Avonds laat kleurt de hemel vervaarlijk zwart maar er valt geen regen uit en de wind houdt zich ook tam. Het levert wel een spectaculaire zonsondergang met bijbehorende foto op! Maar ik kan er op dit moment niet erg van genieten.

Een spectaculaire zonsondergang bij Heinlaid.

Zaterdag 27 juni wordt met behulp van oudste zoon Thijs tickets geboekt om bij de begrafenis, volgende wijk donderdag te kunnen zijn. Dinsdag vlieg ik naar Schiphol met de KLM en zaterdag weer terug. Dat is ook de dag dat Elsemieke en Rutger aan boord komen. Zij vliegen ook naar Talinn maar we vliegen niet samen. Zij vliegen met Ryanair vanaf Weeze.
Ik heb wel wat rust nu ik weet dat ik in ieder geval afscheid van Lidy kan nemen.
Het is een prachtige ochtend maar er staat nog geen wind van betekenis.

Nee, Herbert is niet gevallen…of lui… hij bestudeert de stand van de masten!

Gisteren stonden de masten en de stagen met die harde wind erg te schudden en Herbert verstelt wat aan de stagen om te kijken of dat beter kan. Daarom moet hij even in de zon op zijn rug liggen. Echt niet om te luieren hoor!
Als er een windje opsteekt vertrekken we. Het is net genoeg wind om met een alleszins acceptabel gangetje naar het mini-eilandje Osmusaar te zeilen. Onderweg is het uit de wind goed toeven in het zonnetje. En ik brei als een dolle om een sjaal voor Doenja af te krijgen die ik voor haar meeneem naar Nederland nu ik er toch heen ga…

Breien als een dolle om de sjaal van Doenja af te krijgen…

Bij Osmusaar blijkt de vaargeul onze diepte niet aan te kunnen. Gelukkig gaan we heel zacht maar het was ‘toucher’ met een rotsachtige bodem. Gauw terug en op een andere plek achter het eiland voor anker.
’s Avonds gaan we met het bootje naar het eiland. Het bestaat voor een groot deel uit kiezels en wordt bewoond en beheerd door een familie. Er is ook wat toerisme…echt heel eco-basic. Wat leuk is aan Estland dat natuurgebieden niet afgeschermd worden zoals in Nederland vaak het geval is. Je mag er eigenlijk altijd op of in en ook ankeren. Maar er wordt van je verwacht dat je niets verstoord, vuilnis mee naar het vasteland mee neemt ed. Heel sympathiek komt dat over en de eilandjes zijn ook allemaal heel schoon.

Op Osmusaar met Zahree op de achtergrond.

Een beetje eco-kamperen.

Zondag 28 juni staan we om half 5 ‘s ochtends op om nog van de wind te profiteren die later op de dag helemaal weg zou vallen. Zou….want dat gaat natuurlijk weer heel anders. De eerste 20 mijl maken we goede voortgang. Het is een beetje grijs en saai weer. Dan komt de snelheid onder de 3 knopen en gaat de motor bij en die blijft bij tot we in Talinn zijn.

Skyline van Talinn.

Het is onderhand wel prachtig weer geworden. We vinden een prima plek in de voormalige Olympische Marina. Even slikken wat betreft de prijzen hier. 45 euro per nacht maar…de 7e gratis en we zullen hier zeker een week liggen omdat ik dinsdag naar Nederland vlieg. We liggen nog niet voor de wal en het begint lekker te waaien. Uiteindelijk wel 18 knopen; zijn we toch weer gefopt door de voorspellingen op de gribfiles!
We zijn door het vroege uur van opstaan natuurlijk hartstikke moe en stellen een bezoek aan Talinn uit tot maandag. We installeren ons lekker op de comfortseats aan dek en doen de luiken (ogen) even dicht. Ik brei de laatste steken aan de sjaal voor mijn lieve dochter en we wandelen even naar de enorme supermarkt hier in de buurt. Zondags open tot 23 uur….handig!

Nu is het kwart voor 12. Nog licht buiten. Dat is wel grappig. Het wordt hier in deze noordelijke streken niet meer donker ‘s nachts. Tenminste…. al snel gaan de dagen alweer korter worden! Maar nu genieten we nog even van die super lange dagen.
Dit blog ga ik proberen online te krijgen.
Wat we in Talinn doen wordt dan voor het volgende blog-bericht. Tot als ik terug ben uit Nederland. Liefs….