Zondag 3 juni. Het is de laatste dag dat Doenja bij ons is. Morgen vertrekken we voor dag en dauw naar vliegveld La Guardia. Ze vliegt dan eerst naar Fort Lauderdale en daar vandaan naar Lima in Peru. Ik zie erg op tegen het afscheid. Wat is deze maand voorbij gevlogen! Een deel van de ochtend is Doenja hard bezig om haar rugzak goed in te pakken. Er worden nog een paar items bij ons achter gelaten want ze heeft iets teveel kilo’s en dat moet allemaal op de rug meegesjouwd worden! Daarna gaan we met pc’s en mobiele telefoons naar de kant en sjouwen nog maar weer een keer omhoog om mijn (vorige) blogs te uploaden en Doenja haar Polarsteps (ook een soort blog maar meer in fotovorm, kijk bij Polarsteps, Doenja’s Gap Year). De wifi is hartstikke goed bij de Starbucks en de koffie natuurlijk ook!
Daarna gaan we weer naar beneden waar het jaarlijkse Harborfest al in volle gang is. Herbert brengt de elektronica aan boord en wij gaan op zoek naar de Agaathjes. Die staan bij de visbak waar Melle een prachtige BMF (Bad Mother Fck-er) waar heel binnenkort op de Atlantische weer mooie Mahi Mahi’s mee binnen gehaald kunnen worden.
Een mooi BMF wordt eruit gevist.
We ploffen neer bij het podium waar kleine en wat grotere meisjes schattige en lekker tuttige danspasjes ingestudeerd hebben.
Lekker tuttig! Nee jij niet… Doenja! Die kindjes!
Daarna worden we weggeblazen door een schoolband van drie jongens die vast heel beroemd gaan worden maar nu nog even niet! Maar goed oefenen jongens! Wat een herrie! Melle is ondertussen in slaap gevallen en slaapt er gewoon doorheen. Hoe is het mogelijk!
Melle slaapt dwars door de herrie heen.
Daarna is het al bijna vijf uur en is ineens het feest afgelopen. Wij gaan gauw naar de Agaath na een speciale fles opgehaald te hebben. Ter ere van Doenja’s vertrek drinken we met de Agaathjes eerst eindelijk de fles lekkere champagne die we van mijn nicht Corinne hebben gekregen. Een mooie gelegenheid vinden we. We proosten op een heerlijke tijd met onze dochter (en Hannah!) en dat ze maar een leuke reis mag hebben hierna!
Bonte avond met champagne.
Bas maakt pasta rode saus. Heerlijk en we hebben het weer ouderwets gezellig! We gaan zeer bijtijds richting Zahree. Morgen onaangenaam vroeg op!
Maandag 4 juni. We staan om 6 uur op. Bah… het is ijskoud en het regent. We gaan zeer bijtijds naar de kant. We hebben een Uber al de avond tevoren besteld. Dat werkt dus niet. Je ontvangt dan via de app een ‘fixed price’ maar moet maar afwachten of er een chauffeur is die de prijs accepteert. Omdat er blijkbaar veel vraag en weinig aanbod van chauffeurs is, is de prijs nu veel hoger. Er is dus geen enkele chauffeur bereid om ons voor dat lagere bedrag naar het vliegveld te brengen. Leuke extra service van Uber maar zo heb je geen zekerheid en we staan daar voor Piet Snot in de ijzige kou. Bij H&M, een taxibedrijf in Port Washington maar een gewone taxi besteld. De eigenaar zegt toe dat dat tegen het bedrag van 49 dollar kan. Na 25 minuten komt een grote auto het terrein oprijden. Uitstappen om te helpen met de bagage heeft meneer de chauffeur nog nooit van gehoord. Hij vraagt of we wel weten wat de taxi-rit kost. Hij vraagt bijna het dubbele. Er ontstaat een ruzie met deze onaangename chauffeur. Doenja belt H&M. Die reageert idioot. ‘We mogen blij zijn dat we uit de regen zijn gehaald’, vindt hij. We pikken het niet, gaan hier niet aan mee doen en stappen uit. De chauffeur is not amused; hij is voor niks gekomen natuurlijk maar dat is niet ons probleem, gaat ie maar regelen met zijn opdrachtgever! Hij begint zelfs te schelden… nou ja zeg! Wij rennen naar boven en halen op de minuut de trein! Met twee aansluitende bussen komen we op tijd aan op het vliegveld. Het is erg druk en inchecken is voor Doenja als niet-Amerikaan ook even iets meer gedoe. We hebben niet eens meer genoeg tijd om nog lekker een koffietje te doen. Balen! Maar Doenja is gelukkig nog keurig op tijd voor de veiligheidscheck. Voor de laatste keer knuffelen we haar stevig en blijven net zo lang staan tot ze met een laatste zwaai achter de controle verdwijnt. Even slikken; het huilen staat met nu nader dan het lachen!
Nog even van haar lieve snoetje genieten.
Wij gaan daarna naar Penn Station met bus en metro, naar de Macy’s nog wat Nespresso halen, badmatten en lego voor Melle voor als we over een paar dagen voor een lange tijd afscheid moeten nemen. Alweer zo’n afscheid waar we erg tegenop zien!
De winkelbuit.
Terug op de boot komt de politie te water van Nassau County langs. We zouden ons niet gemeld hebben. Nou moe? Wel bij de Coast Guard want we zijn zelfs opgeroepen en uitgebreid gecontroleerd. ‘You’re good to go to New York’ hebben we te horen gekregen maar we hebben niet de juiste instantie gebeld blijkbaar. Alles wordt uitgezocht en nu blijkt dat we ook niet-gemeld bij Annapolis staan. Daar waren we in het weekend destijds en hebben we wel degelijk gebeld. We hoefden niet maandag zelf naar kantoor te komen, zei de officer-van-dienst. We waren goed! Op één of andere manier is van dit telefoontje geen melding gemaakt bij de CBP (Customs and Border Protection). Theoretisch zouden we nu gearresteerd kunnen worden. Nou we…. Herbert dan… want hij is de kapitein! Maar omdat we duidelijk te goeder trouw zijn blijven de handboeien ongebruikt en zal de supervisor van de CBP ons bellen… of wij hem als hij niet belt. Alles is erg onduidelijk voor ons en dat allemaal omdat we geen cruising permit hebben. Zwaar irritant! We nemen afscheid van de politie en wachten af. Alles wat er komt die dag… geen telefoontje van de CBP.
Met Herbert maak ik de afspraak dat hij weer een echt logboek gaat bijhouden want het is nu nogal een gedoe om alles te achterhalen. Gelukkig kunnen we veel data en telefoontjes achterhalen uit mijn blog en het logboek van de telefoon. We dachten dat we prima waren met onze decal maar blijkbaar toch weer niet. Weten jullie het nog? Grrrrrr!
Een beetje in mineur zijn we ervan! Maar een filmpje kijken… wat lichtvoetigs… Saving Mister Banks. Wel aardig…..
Dinsdag 5 juni. Er blijkt al om 7 uur gebeld te zijn maar het is een nummer dat we niet terug kunnen bellen. Het zal de supervisor van de CBP wel geweest zijn. Idiote tijd trouwens maar goed….
Een goede haan kraait nog wel een keer…. Later in de ochtend gaat Herbert wat telefoontjes plegen maar het duurt even voor we de juiste persoon aan de telefoon krijgen. Mister CBP van deze area himself en die begint toch hoog van de toren te blazen! We kunnen een boete krijgen van 5000 dollar, er kan beslag gelegd worden op ons schip. Uiteindelijk is ook deze meneer wel overtuigd van onze goede wil maar we moeten onmiddellijk naar óf New Jersey óf JFK Airport om ons alsnog lijfelijk te melden. We zijn verder dus zo ongeveer de hele dag bezig met het juiste papiertje te krijgen. Op JFK weet de dienstdoende officer aanvankelijk helemaal niet wat hij met ons geval aan moet. Hij is bepaald geen jonkie deze aardige officer, maar hij heeft dit nog nooit meegemaakt en moet weer iemand anders bellen over hoe en wat. De juiste formulieren moet hij ergens gaan uitprinten. We zijn stomverbaasd hoe knullig dit gaat op dit toch enorme internationale vliegveld. Mensen lopen af en aan met formulieren die afgestempeld moeten worden maar dit zijn formulieren van buitenlands personeel van het vliegveld. We kunnen zien dat het om buitenlands personeel gaat en gestempelde documenten liggen gewoon aan de buitenkant voor het grijpen in een bakje. Het kantoor gaat ook niet op slot… we zouden zo een stapeltje kunnen meepakken. Nergens een camera! Echt een manier van administreren uit het jaar kruik! Raar hoor! Maar uiteindelijk krijgen we ons entrance-stempel en we hoeven ook niet terug te komen voor een clearance. Wij blij! We gaan gauw terug richting Port Washington en kunnen nog vóór de spits met de trein mee. Al met al kost dit geintje toch weer gauw 50 dollar aan treinkaartjes. Wat een stomme, onproductieve dag zo! Grrrrr! We proberen de supervisor van de CBP te bellen maar krijgen hem niet aan de telefoon. Wel een andere medewerker die in het systeem nog niet kan zien dat we op JFK zijn langs geweest. Morgen nog maar eens een keer bellen! We halen wat eten bij een Mexicaanse deli als we uit de trein komen. Boodschappen doen is er niet van gekomen natuurlijk… Best lekker het eten maar de stemming op Zahree was al niet best door vertrek van onze dochter en die is er niet erg veel beter op geworden vandaag. Morgen weer een dag!
Woensdag 6 juni. Herbert gaat hard aan de slag met het installeren van een extra acculader die ervoor moet zorgen dat de onzuivere spanning die geleverd wordt door onze oude generator niet meer direct op het 220 V-net van Zahree komt. Diverse apparaten zoals bijvoorbeeld de wasmachine en de magnetron kunnen daar niet goed tegen. Dat zal straks geen probleem meer zijn! De supervisor belt eindelijk en met nog een stevige preek dat we écht heel blij mogen zijn dat er geen stevige repercussies gevolgd zijn en nog een paar flauwe grapjes als ‘kom de volgende keer maar direct van Holland naar New York….’ zegt Herbert dank u wel en nog eens dank u wel en zijn we nu echt ‘good to go’… tenminste… dat hopen we maar! Herbert gaat nog even door met de nieuwe acculader. Het is beter weer dan gedacht en we hebben nog een dagje reizen op de Metrocard dus we besluiten nog eens naar Coney Island te gaan. 9 jaar geleden waren we daar ook met Ans en Frans. Er hing zo’n grappige ouderwetse, landerige ouderwetse sfeer toen. Een beetje vergane glorie. Het Luna Park was toen dicht omdat het pas april was. We willen er best nog eens gaan kijken. We vragen de Agaathjes mee. Bas moet echt klussen want hij gaat binnenkort natuurlijk aan de Grote Oversteek beginnen, maar Donatien en Melle gaan mee. We zijn ruim 2 uur onderweg en in plaats van dat het steeds zonniger wordt, zoals voorspeld, wordt het steeds meer bewolkt. Aan de kust staat een koud windje, brrrr….
Brrrr…. koud!
Nog steeds is er diezelfde gekke sfeer… het doet een beetje ‘oostblokkerig’ aan! Maar het Luna Park is nu wel open en Melle mag in een paar attracties. De autootjes zijn leuk, de vliegtuigjes waar hij alleen in moet een beetje eng, de carrousel te luidruchtig dus meneer wil niet. De brandweerautootjes zijn weer oké. En nog eens de autootjes en nu alleen én vooraan… dat durft ie wel! Erg leuk!
Melle in het Luna Park.
We MOETEN een hotdog van Nathans hebben. Precies de juiste smerigheid… mmmm!
Nathan’s… moet je gedaan hebben!
We gaan weer met Metro Q naar Penn Station, naar de Macy’s. Donatien vindt niet de juiste spijkerbroek daar. We eten bij een Afrikaanse deli, B&B Restaurant Corporation, ook weer via Yelp gevonden, in 26th Street. Best goed eten voor weinig geld. Jammer dat ze er geen bier verkopen want daar hadden we wel zin in.
Afrikaans eten.
We zijn mooi op tijd om de trein naar Port Washington te halen, nét na de spits dus goedkoper. Onze e-tickets, netjes geactiveerd, worden niet gecontroleerd. Er is duidelijk iets aan de hand in de trein want de conducteurs lopen af en aan met een bezorgd gezicht. Ze komen aan hun taak van het kaartjes knippen niet toe. Jammer dat we nu niet een gewoon papieren kaartje hadden want dan hadden we er nog een keertje mee naar New York kunnen gaan! Al die tijd is Melle nog super wakker en heel vrolijk. Nét voor we bij de Agaath zijn, dondert ie in slaap. Oef… dat is even hijsen! Hij is onderhand best al zwaar! We hebben een heerlijke middag gehad! Het clearance-gedoe is lekker op de achtergrond geraakt! We zijn weer helemaal blij!
Donderdag 7 juni. We doen boodschappen en Herbert maakt de elektra af. Vanaf nu kan de generator weer tegelijk met de elektrische apparaten draaien! Weer een klus van de lijst! Morgen hebben we ‘bonte avond’ met de Agaathjes die zaterdag vertrekken naar 79th Boat Basin op de Hudson. Vanaf dat moment varen we dus niet meer samen. Misschien zien we Donatien en Melle nog wel een keertje als zij met de gehuurde camper op pad gaan. Bas gaat ergens de komende weken met twee opstappers oversteken en Donatien en Melle volgen later met het vliegtuig, naar de Azoren. Morgen hebben we dus onze afscheids-bbq… dat wordt ook weer even een dingetje… afscheid nemen van hen die ons zo dierbaar zijn geworden. Het zal echt voelen als een amputatie! Ze zijn echte HELE goede vrienden geworden en we voelen ons toch ook een beetje opa en oma van Melle. Ondertussen weten we dat de Bojangles van Rob en Baudine ook al aardig de Big Apple naderen. Op gepaste afstand volgen de Blue Nose en de K’dansjes. Wij blijven echter niet wachten tot de hele club compleet is want we willen langzamerhand wel weer eens verder naar het noorden. We hebben juist vandaag de vaargids New England Coast, van de Maptech Embassy Cruising Guides. Al bladerend worden we steeds enthousiaster om nieuwe plekken te gaan ontdekken!
Vrijdag 8 juni. We gaan op pad om een Amerikaanse gasfles te kopen want onze Nederlandse fles kan hier niet gevuld worden. Dat betekent dat er een beetje geïmproviseerd moet worden met slangenklemmen en een slangenpilaar. De aansluiting zit buiten de kajuit en in de gaskist dus we durven dat wel aan. De verkoper verklaart ons voor gek maar we leggen hem uit dat we niet veel keus hebben! We houden onze tweede Nederlandse fles als reserve voor als de Amerikaanse leeg is die we dan zowel in Amerika als in Canada eenvoudig kunnen omwisselen.
Verder gaan we de Navionics waterkaarten vanaf waar we nu zijn tot minstens Halifax binnenhalen. We doen dat in de bibliotheek van Port Washington die halverwege de heuvel ligt en niet helemaal boven. En waar je óók prima koffie kunt kopen en nog mee mag nemen in de biep ook! Bovendien is het internet er gratis én nog veel sneller dan in de Starbucks. Alles binnen en geüpdate…. top! En dóór gaat het naar de supermarkt om boodschappen te doen voor de BBQ van vanavond. Onze wijnvoorraad is beneden peil maar in deze staat kun je geen wijn in de supermarkt kopen dus op naar de wijnwinkel. Van de prijzen worden we een beetje depressief zeg maar! SUF… we hadden onze slag ergens in de Chesapeake Bay ofzo moeten slaan! Nou ja… te laat!
Achter in de middag is het de hoogste tijd voor de mojito’s van Bas. Volgens hem is het nu zaak om eens ongehoord dronken te worden omdat we afscheid moeten nemen. Ik word dan misschien al te huilerig dus ik houd me in.
Het is tijd voor cadeautjes en speeches. Ik houd het meteen al bijna niet meer droog! Kijk toch eens wat we krijgen van de Agaathjes!
Een prachtige foto van Zahree, ergens bij Cuba.
Nu is Melle aan de beurt. Hij is al toe aan bouwen met Lego en we kunnen hem nu nog even flink verwennen! Hij is helemaal door het dolle heen met zijn politie-helikopter en de boef die gevangen moet worden!
Een heel gelukkig jongetje!
Eerst maar eens een worstje en een maiskolf op de Cobb! Mmmmmmm!
De laatste keer samen ‘cobben’.
De heren hebben diepe gesprekken in de ‘kuil’ en de kippenpootjes laten nog even op zich wachten.
Waar blijven die pootjes, jongens?
Het wordt al snel te koud om aan dek te eten dus we verkassen naar binnen. Heerlijk gegeten en wat was het weer gezellig. Bas is zo dronken dat hij voorstelt dat ik morgen met de Agaath meevaar naar 79th Boat Basin. Herbert blijft op Zahree om de elektra af te maken. Leuk! Dus het afscheid wordt voor mij nog een dagje uitgesteld.
Lekker kluiven.
Bij enkelen onder ons zit er genoeg rum in, al vinden ze zelf van niet… we gaan naar ons bed want morgen om half 9 vertrekt de Agaath richting de Hudson!
Zaterdag 9 juni. Oef.. het is vroeg dag. Gauw ontbijten en wat spulletjes verzamelen. Herbert zet me af bij de Agaath en krijgt nog een stevige knuffel van Melle.
Een laatste knuffel van Melle voor Herbert.
Nog een big hug voor Bas en Donatien en hij gaat weer richting Zahree… aan de slag, schipper! Wij gaan ankerop en al snel draaien we Manhasset Bay uit richting New York City. Er is nog nauwelijks stroom mee maar het is prachtig weer en haast hebben we niet want pas om half twee zal de stroom bij het Vrijheidsbeeld en de Hudson gaan omdraaien. Vóór die tijd is er een afspraak met de Bojangles van Rob en Baudine gemaakt om elkaar te fotograferen voor het Vrijheidsbeeld. Die foto’s MOET je hebben natuurlijk, als vertrekker die NY aandoet! Rob en Baudine hebben vannacht daar geankerd en wachten tot de Agaath er is. Ze weten niet dat ik aan boord ben dus dat is ook een verrassing. Herbert en ik hebben ze lang geleden voor het laatst gezien. Dat was op Curaçao, een half jaar geleden. Ze gaan ook richting Canada dus de komende tijd verwachten we wel ze vaker te treffen met de Zahree. Ook de Bluenose en de K’dans gaan richting Canada. Het wordt tijd dat we elkaar weer treffen! Doorvaren, lieve zeilvrienden!
Als we een tijdje op weg zijn horen we een heel merkwaardig en angstaanjagend gegrom achter ons. NEE HE!!!! Tientallen waterscooters komen aan gesjeesd, vergezeld van speedboten met keiharde muziek waar wij nou niet bepaald enthousiast van worden. Onderverdeeld in groepen varen ze keihard voorbij, zo dichtbij dat we de druppels over de boot krijgen. Zich van geen kwaad bewust zijn die gasten, natuurlijk! Anderen blijven midden in de geul stil liggen om eens lekker een fotootje te schieten. Kijken niet op of om en Bas moet er gewoon voor inhouden en slalommen. Het verdient allemaal niet de schoonheidsprijs qua zeemanschap… zullen we maar zeggen. Maar vrolijk zijn ze wel! Veel lijken iets met Puerto Rico te hebben te oordelen naar de vlaggen. Donatien vindt op internet dat het Puerto Rico weekend is of zo. Ze hebben met elkaar een toertocht maar onze tocht wordt er wat onrustig en lawaaiig van helaas.
Heel veel waterscooters… moet dat nou?
Bij Manhattan gaat het er wat gedisciplineerder aan toe want daar worden ze vergezeld door de waterpolitie. We vrezen nog even dat ze ook allemaal naar het Vrijheidsbeeld gaan maar dat is gelukkig niet zo. Ze racen door naar de Hudson. Pffff… gelukkig weer een beetje rust! Een beetje… want boven ons hoofd cirkelen onophoudelijk de helikopters en dat vind Melle geweldig maar ik niet zo!
Daar is ZE weer!
Super leuk zeg, dat ik met de Agaath mag meevaren en nu weer voor dat prachtige beeld vaar! Het is wel een beetje heiig weer geworden, wat jammer is voor de foto’s. Daar zien we de Bojangles al liggen. Enthousiast gezwaai over en weer en ze zijn heel verbaasd me te zien. Ze komen aan boord en wat is dat een leuk weerzien! Dan is het na de boterham tijd om te vertrekken voor de foto-sessie! Voor de vorm gaan de zeilen erop want voor de wind hoeven we het niet te doen. Het is totaal blak!
De Bojangles voor Statue of Liberty.
Voor een foto van Agaath voor het Vrijheidsbeeld moeten we nog even wachten tot Donatien ‘bij’ is met haar blog!
Nog even een sessie voor Manhattan, ook geen verkeerde achtergrond voor een zeilboot!
Manhattan op de achtergrond.
Daarna is het tijd om de Hudson op te gaan want de stroom gaat mee staan en we moeten nog zo’n 10 mijl naar 79th Street. Ook leuk, deze kant van Manhattan te varen! Wat is dat daar met die hoge netten? Ja hoor! Een mini golfbaan! Zodat de balletjes niet de Hudson in vliegen. Gewoon midden in New York!
Over de Hudson naar 79th Street Boat Basin.
Na 2 uur varen zijn we bij het mooring veld. Wij pikken de laatste gele bal op die voor ‘transient’ (gast)boten blijken te zijn. De Bojangles gaat iets noordelijker en pikt een witte bal op. Later blijkt dat de Bojangles toch echt te groot is voor de mooring. Ze moeten nog wat verder weg gaan ankeren maar wél gewoon betalen. De marina kan dat makkelijk eisen want het is de enige plek waar je je dinghy kunt aanleggen dus dat maken ze gewoon net zo duur als een mooring oppikken. Het stroomt stevig maar het gewiebel lijkt binnen de perken te blijven en je ligt echt super-de-lux vlakbij de stad. Er loopt wel een drukke autoweg voorlangs en de helikopters gaan ook constant over. Herbert en ik zijn wel blij met onze rustige plek in Manhasset Bay. Op de Agaath pakken we lekker een ankerbiertje en Bas en Rob gaan naar de marina aanmelden en wat boodschapjes doen. Baudine komt gezellig bij ons aan boord. We hebben natuurlijk heel veel bij te kletsen. Ik blijf eten op de Agaath en als Rob en Baudine zeker weten dat de Bojangles goed blijft liggen op hun anker komen ze ook gezellig mee knagen! Heerlijk om ze weer te zien; wat jammer dat Herbert er niet bij is. Het wordt al snel donker dus ik moet echt op pad. Nu is echt het moment van afscheid gekomen. Gauw nog even een pakkerd van Melle en een laatste knuffel van Bas en Donatien. Sjezus… wat ga ik ze missen!
Nog een laatste zwaai naar de Agaath.
Rob brengt me naar de kant. Lief!
Op weg naar de marina.
Ik ben verbaasd hoe snel ik bij de metro ben. Het is maar een paar minuten lopen en met de metro nr. 1 ben ik zo op Penn Station en haal nog precies de trein naar Port Washington. Op weg naar het Town Dock komt mijn lief me tegemoet lopen… Ook weer heerlijk om samen naar de Zahree te tuffen. We liggen hier nog wel even een paar dagen want er is al nauwelijks wind en wat er waait, waait tegen.
Zondag 10 juni. Vandaag komen de fietsen weer eens uit de krochten van Zahree. Op internet heb ik een top 10 van te bezoeken highlights van Port Washington gevonden. We gaan naar Sands Point Preserve fietsen waar je over het voormalig landgoed van steenrijke industriële families van weleer kunt fietsen, zoals de Gould- en de Guggenheim-familie. Het is maar 20 minuten fietsen en door een steile heuvel moet ik de laatste paar honderd meter van de pedalen en lopen. Het landgoed is nu in handen van de overheid en voor 4 dollar mag je Hempstead House bezoeken als daar niet nét een bruiloft is tenminste… hebben wij weer! Maar alleen de wandeling over het terrein is ook prima. De architectuur van de huizen is geïnspireerd op middeleeuwse kastelen zoals je die hebt in Ierland maar wij worden er niet warm of koud van. Hartstikke nep natuurlijk en het getuigt eigenlijk van een niet al te beste smaak vind ik…
In Castle Gould zit het visitors centre waar je de geschiedenis van het landgoed en de achtereenvolgende families die er woonden kunt lezen.
Castle Gould; lelijke nep!
Daarna lopen we een aantal genummerde wandelingen. We zijn niet de enigen die dit bedacht hebben voor de zondag.
De vijver.
Uitzicht over Long Island Sound.
Hempstead House.. gesloten voor ons vanwege een bruiloft.
Op de achtergrond Castle Gould.
Het begint een beetje te spetteren uit de egaal grijze lucht dus na nog een klein klimmetje denderen we de heuvel af naar Manhasset Bay. We halen nog wat flessen rode wijn die in de aanbieding waren en door ons goedgekeurd en gaan dan gauw weer aan boord. Echt een lekkere, landerige zondag. ‘s Avonds beginnen we aan een nieuwe serie, Grace and Frankie; vooralsnog lopen we niet over van enthousiasme…
Maandag 11 juni. Alweer een dag dat er 0 wind staat. De laatste weersvoorspellingen geven aan dat morgen aarzelend een zuidenwindje inzet. Woensdag lijkt een goede dag om te gaan vertrekken. Het is wel weer een perfecte dag om op de fietsjes te klimmen. Vandaag gaan we wat verder weg dan gisteren. Het zou een uur fietsen zijn naar Old Westbury Gardens en Westbury House maar de app overschat schromelijk mijn fietsprestaties, vooral heuvel-op. Het golvende landschap van Long Island is het resultaat van terugtrekkend ijs in de laatste ijstijd. Hartstikke mooi natuurlijk maar alleen als je een auto onder je kont hebt of heel erg van eens even lekker de pedalen intrappen houdt. Bovendien fietsen we meestentijds langs de grote weg, ook niet zo inspirerend. Regelmatig moet ik vloekend en tierend dat ik het ECHT NU NOOIT MEER DOE de heuvel verder lopend op. Maar uiteindelijk komen we er natuurlijk wel.
Westbury House is een mansion die toebehoorde aan de familie Phipps. Meneer is rijk geworden in de staalindustrie en dit was één van hun buitenverblijven. We stellen ons voor om de hitte van New York te ontvluchten ‘s zomers. Nadat de eigenaren waren overleden rond 1960 heeft de familie het in de huidige staat overgedaan aan een trust en het huis is nagenoeg hetzelfde als begin 20e eeuw.
Voorzijde Westbury House.
Interieur, best aardig….
De tuin is groot en prachtig! Een mooie vijver en wat een hoop bijzondere bomen, planten en bloemen. Vooral alle verschillende rozen zijn mooi en geuren heerlijk. Eerst lopen we nog mee met een groepje dames en een zeer oude gids die weliswaar veel weet maar zooooo langzaam spreekt en loopt dat we bang zijn er in de avond nog achteraan te drentelen. Alle medewerkers, ongetwijfeld vrijwilligers, zijn de 70 ruim gepasseerd. Hoe zal dat gaan over een paar jaar als ze het echt niet meer kunnen? Gaat een nieuwe generatie dat wel overnemen?
De prachtige Westbury Gardens.
Ik klim met een enorme hoop tegenzin weer op de fiets en dat valt even vies tegen. Gemiddeld zouden we meer moeten dalen dan stijgen richting het water maar daar merk ik nog weinig van. Na een tijdje kunnen we in het plaatsje Roslyn een bus nemen naar Port Washington al moeten we daar eventjes voor wachten en dan staan we ook zo weer aan de haven. Pfffff…. het boodschappen doen laten we ook maar zitten! Morgen op weg naar Port Jefferson want er wordt een lekker windje mee verwacht én mooi weer. Port Jefferson is een rondom beschermde haven en moet een aardig stadje zijn. We gaan het zien! New York gaan we dus definitief achter ons laten… met een beetje pijn in ons hart… dat wel! ‘s Avonds feliciteer ik schone zus Carla, die een HELE respectabel leeftijd heeft bereikt. Het is een dame dus hoeveel jaartjes verklap ik niet… maar vroeger hoefde je dan niet meer te werken. Doet ze ook al niet meer trouwens! 
Dinsdag 12 juni. De goede wind blijkt al een dag eerder gearriveerd. We zijn bijtijds op want gaan voor we vertrekken, eerst diesel tanken en water innemen. De diesel aan de enige pomp aan de haven is een dollar per gallon te duur. Schande maar hij heeft geen concurrentie… vandaar! Het drinkwater is daarentegen weer gratis. En dan zijn we klaar voor vertrek. We hebben ruim 3 weken in Manhasset Bay gelegen en New York volop ‘gedaan’ en we vinden het de hoogste tijd het wat hogerop te zoeken. Dus we kijken nog een keer om en bewonderen nog maar eens de skyline van New York.
Heerlijk zeilweer… bye, bye… Manhasset Bay!
Nog één keer de skyline van New York!
Het wordt een heerlijke zeildag en af en toe gaan we super hard. Ruim 8 knopen zie ik op de teller als we steeds meer met halve wind richting Port Jefferson denderen. De toegang daar is erg smal en er kan een harde stroom staan maar nu is het net doodtij en is het allemaal een makkie. Ook geen ferry’s die net in- of uitvaren.
We vinden een prima, rustige ankerplek in het westelijk gedeelte van de baai. Alleen de frequent voorbij stuivende ferry’s laten Zahree af en toe deinen maar niks dat onze avond kan verpesten. De voorspellingen geven regen aan morgen en de lucht is zo rood…. we geloven het nog ook!
Een mede-ankeraar in Port Jefferson.
Woensdag 13 juni. Juist als we in de dinghy stappen om naar de kant te gaan gaat het licht spetteren. Port Jefferson is wel een aardig stadje maar het hangt een beetje als los zand aan elkaar. We kunnen niet echt de vinger erop leggen maar er zijn teveel auto’s, de mooie huizen aan het havenfront hebben een enorme parkeerplaats ervoor, geasfalteerd nog wel! Teveel winkels met snoep en ander veel te vet eten… we weten niet wat het is maar we zijn niet dolenthousiast.
Port Jefferson.
Het weer helpt ook niet mee natuurlijk! Er is geen behoorlijke supermarkt in Port Jefferson. Daarvoor lopen we naar het aanpalende plaatsje Setauket, zo’n uurtje wandelen. Goed voor het luie lichaam natuurlijk, dat gisteren toch weer de hele dag op het bankje buiten heeft gezeten. Weer lopen we langs een stomme grote weg. Het gebied is gewoon niet ingesteld op wandelen. Als we in Setauket zijn aangekomen begint het serieus te regenen dus we vluchten een pizzeria binnen om te lunchen. Prima eten!
Daarna gaan we eerst naar de plaatselijke Starbucks om op te warmen en van het goede internet gebruik te maken. Opwarmen lukt niet; alle Starbucks-en zijn steevast ijskoud; men wil gewoon niet dat je er al te lang blijft hangen… maar de koffie is en blijft goed en we zitten er gewoon met een trui aan. Buiten is het ineens weer hartstikke warm, al regent het. In de supermarkt Stop&Shop is het weer zo koud dat je alles wat je bij je hebt rustig over elkaar kunt aantrekken. Brrrrrrr. We doen nu even goed boodschappen zodat we het een paar dagen zonder shoppen uit kunnen houden en bestellen dan een Uber die binnen de minuut voor ons staat en ons in een kwartiertje bij de dinghy aflevert. Chauffeur Pedro vertelt dat hij 3 banen heeft om in de USA het hoofd boven water te kunnen houden. Zwaar hoor… hij heeft ook 3 kids, net als wij. Een beetje gegeneerd vertellen we dat we op wereldreis zijn en niet meer hoeven te werken. Het is ons onderhand wel duidelijk geworden dat de verschillen in dit land enorm zijn. Hier op Long Island helemáál: in de bus heeft iedereen een ‘kleurtje’ en geen auto, in de speeltuinen vermaken nanny’s met ‘kleurtje’ de witte kinderen, in de bouw zie je alleen Spaanstaligen (Mexicanen die president Trump zo graag de VS uit wil gooien? Wie gaat dat werk dan doen?). Het is volledig een service-maatschappij en die services worden voor het grootste gedeelte door deze mensen gedaan. Zwaar en slecht betaald werk, zodat men wel meerdere banen MOET nemen om te kunnen overleven en de huur en een opleiding voor de kids betalen, bv.
We besluiten morgen weer verder te zeilen. Er is dan nog een lekkere wind en de goede richting uit dus even profiteren! De volgende ankerplek wordt Westbrook, in de staat Connecticut. Dan ligt de staat New York definitief achter ons; een mooi moment om dit blogdeel af te sluiten.
Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn schrijfsels. Tot gauw!
