Trinidad Tobago heet het land…op Tobago hebben we een heerlijke tijd gehad in de relaxte baai voor Charlotteville….zal Trinidad ons net zo goed bevallen. We hebben er ook een belangrijke aanpassing aan het staand want te doen natuurlijk!
Maar ik wil jullie niet de foto’s van ons koningsmaal onthouden van de door onze mannen Bas en Herbert eigenhandig binnengetrokken tonijnen. We hebben er gezamenlijk 2 dagen van kunnen eten. Twee dagen smullen en beide dagen de tonijnen op een andere wijze klaargemaakt. Bas is de masterkokkie wat het bakken betreft. Ik heb wat aan de sidedishes bijgedragen en Donatien is onovertrefbaar wat betreft de ‘mise en place’! Zijn we een team of niet dan?
De tweede tonijn-dag vis op Oosterse wijze..mmmmmm!
De dag erop, vrijdag 17 februari, zijn we, voor we samen naar Trinidad gingen varen, eerst nog even naar Englismans Bay gezeild, waar we een hobbelig dagje en nachtje beleefden. Met de genua bij voeren we er in korte tijd heen en we zagen de Bluenose en de Bojangles al snel liggen. Beide boten zwaaiden behoorlijk heen en weer. Swell…he bah! Rob en Baudine zagen we op het strand. Ze hadden hun bijboot vóór de brekers die met enorme kracht op het strand denderden, geankerd gelegd. Zouden we dat ook aandurven? We gingen even bij de Bluenose informeren. Henk en Joke vertelden dat we het niet troffen. Gisteren was de baai nog heerlijk rustig geweest en de landing minder griezelig dan vandaag. Ze durfden het toch ook wel aan met ons. Wij trokken ze zodat ze het motortje er niet op hoefden te zetten. En het laatste stukje zwemmend dus! Met bier en wijn in een netje gingen we richting strand. Bootje neerleggen was totaal geen probleem. En zwemmen naar het strand lukt ook best aardig…ware het niet dat er een gat in mijn netje bleek te zitten en links en rechts de blikjes bier alle richtingen bleken op te drijven. Gelukkig schoten Rob en Baudine te hulp om het kostbare gele nat te redden en mij en passant door de branding te trekken. He he…nét niet verzopen!
Donatien kwam het hele stuk zwemmen…. Bas bleef op de Agaath. Met Melle was het ook echt geen doen!
We hebben een uurtje gezellig geborreld en moesten daarna wat haastig vertrekken omdat de bijboot van de Bluenoosjes er vandoor ging.
Baudine liet zien hoe je met een koprol achterover in de bijboot kunt komen vanuit het water maar Joke en ik lieten ons liever door onze beide wederhelften erin trekken. De Bluenose bleek zijn ankertje te hebben verloren. Jammerrrrrr! Donatien was de held want ze zwom weer het hele eind terug!
De nacht was onrustig vanwege de swell en ook het weer was wat sombertjes. Vrijdag 17 februari waren de Bluenose en de Bojangles het er snel over eens; ze gingen hier niet nog een dag blijven maar weer lekker terug naar de baai bij Charlotteville. Ze willen pas later naar Trinidad varen waar de nieuwe mast en tuigage van de Bojangles naar toegestuurd zullen worden en de nieuwe giek voor de Bluenose.
We gaan nog even met de bijboot naar het rif om te snorkelen maar het water is troebel vanwege de swell dus we zien niks…jammer.
Herbert snorkelt nog even naar het ankertje van de bijboot van de Bluenose. Niet gevonden helaas!
We overleggen even met de Agaath of we nog naar het strand zullen gaan. Je schijnt er lekker te kunnen lunchen in de strandtent daar. Bas en Herbert gaan nog even kijken hoe de brandingsgolven eruit zien; ze lijken minder hoog dan de dag ervoor. Bas ziet het, zeer terecht blijkt later, niet zitten met Melle. Herbert en ik gaan met lunchtijd alleen naar het strand. We kiezen geen handig moment zullen we maar zeggen. Herbert moet over een kanjer van een golf gauw weer wat verder voor de branding varen om de bijboot daar neer te leggen, maar dat loopt nog goed af gelukkig! Maar ik word volledig door een grote golf overspoeld en het duurt best lang voor ik weer boven water kom en houd het maar net lang genoeg uit met mijn adem. Daarna spoel ik met een rotgang aan op het strand. Rennen voor de volgende er alweer aankomt. Ik krijg gewoon applaus van wat strandgangers en prijs me gelukkig met het touwtje aan mijn bril want die hangt nog ergens om mijn nek gelukkig!
Herbert is fortuinlijker met zijn landing en we drogen wat op voor we naar de strandtent gaan voor een roti die een beetje (boel) tegenvalt, helaas.
Terug hebben we minder moeite met de branding; we wachten eerst een serie grote golven af en dan zo snel mogelijk zwemmen…gered!
Achter in de middag vertrekken we op de motor, samen met de Agaath, richting Trinidad.
Er is weinig wind maar we hopen dat deze wat meer zal aantrekken. We krijgen de stroom lekker mee dus hoeven de motor niet hard te laten werken. Maar de gehele nacht is er te weinig wind om te kunnen zeilen voor onze zware Zahree. De Agaathjes doen de tweede helft van de nacht wel op zeil. We zijn een beetje ongerust of we niet overvallen zullen worden door Venezolaanse piraten. We hebben om die reden zelfs een niet al te gevulde portemonnee klaar gelegd en kostbare apparatuur weggeborgen en daarvoor in de plaats onze oude pc en een waardeloos geworden tablet naar boven gehaald. Op een gegeven moment zie ik een boot met grote snelheid op ons afvaren. Ik maak snel mijn dappere schipper wakker maar het was niet nodig. Het schip gaat achterlangs. Niet lang daarna varen we vlak langs de kust van Trinidad. We lopen steeds verder uit op de Agaath die nu zeilen maar te langzaam gaan voor ons. De nacht is zeer rustig en net als het een heel klein beetje gaat schemeren varen we door de Boca de Monos de Chaguamaras baai in waar we tegen 6 uur het anker in het water laten plonsen. We lazen in een pilot dat je je direct moet melden vóór je maar aan ankeren denkt maar de schipper scheurt voor niks naar de wal. Ze zijn niet om 6 uur open, zoals vermeld, maar pas om 9 uur. Dan maar eventjes een paar uurtjes slapen. We verslapen ons een beetje dus wordt de douane pas na 10 uur bezocht. We zijn al in het land ingeklaard dus maakt het nu niet zoveel uit. We krijgen gewoon een stempeltje en worden welkom geheten. We lunchen in de Crews’ Inn. Goed te doen maar prijzig. Dat wisten we van tevoren…dat de Carieb een stuk duurder is dan Suriname…dat wordt vanaf nu alleen nog maar ongunstiger vrezen we.
Zondag 19 februari; mijn lieve moeder is 80 jaar geworden. Gefeliciteerd mam! Wat een leeftijd! Toch maar mooi in the pocket!
We gaan met Donatien en Melle met een openbare maxi-taxi naar Port of Spain, de hoofdstad van Trinidad. Het duurt een eeuwigheid voor we er zijn want het is achter aansluiten in de file. Blijkbaar willen meer mensen naar de hoofdstad. Eindelijk zijn we er…wat een drukte…maar wat een armoede ook en wat een hoop mensen, mannen en vrouwen die vuil en totaal stoned, dronken of beide op straat rondhangen en liggen. Het centrum maakt een vervallen indruk en Herbert wordt ook nog eens op een vervelende manier aangesproken en aangeraakt door een man die wel heel erg de weg kwijt is. Donatien houdt me tegen anders had ik hem even lekker op zijn Amsterdams zijn vet gegeven. We lopen maar gauw door. We zoeken een tentje om te lunchen maar kunnen niks leuks vinden. Er is wel een soort marktje in een straat maar verder is veel dicht of niet erg aantrekkelijk. We vragen een groepje jonge Amerikanen en ze vertellen ons van een steeldrum-wedstrijd voor scholieren in een park waar ook leuke eettentjes zijn, een kwartiertje lopen. Dat is iets verder dan een kwartiertje lopen. Het begint ook nog lekker hard te regenen dus we komen er zeiknat aan. Geeft niks; we worden allemaal zeer vrolijk van de aanstekelijke steeldrum-muziek. Het blijkt het grote Queens Park Savannah te zijn waar de jaarlijkse scholierenwedstrijd steeldrum gehouden worden. Het niveau is ongelooflijk hoog! Het swingt de pan uit! Het plezier dat de jongeren hebben tijdens het spelen. Zo gaaf!
De finale spelen ze voor een commissie op een podium. Maar door het dak echoot het zo enorm dat je het helemaal niet zo goed kunt horen. Stom hoor!
We eten er ook lekkere roti! Daarna lopen we weer helemaal terug naar de standplaats van het busje. Zo…we voelen wel behoorlijk onze voeten nu zeg!
Het busje komt gelukkig al snel en we zijn zo weer terug bij de boten. Eten hoeven we niet meer echt. Ik maak een soepje van het stuk pompoen dat nodig op moet. Precies goed…én weer een aflevering van de Soprano’s …. ik ben nu toch voor de bijl gegaan om een serie te gaan kijken. Nu zal ik binnenkort ook wel verslaafd zijn eraan…net als alle zeilers hahahaaa!
Maandag 20 februari gaat voorbij met wassen en een beetje schoon schip maken en we gaan naar Trinidad Rigging van de van oorsprong Zweedse Jonas die hier zeer goed bekend staat. Hij is er gelukkig en we maken een afspraak om de volgende dag de twee stagen , de triatic en het mussenstag die tussen de bovenin beide masten verbinden, korter te laten maken. Dit moet ervoor zorgen dat de hoofdmast meer naar voren kan zodat er een einde komt aan het hemeltergende gekraak van deze mast omdat hij scheef in het mastgat staat. Beide stagen zijn vorig jaar nieuw gemaakt maar we vrezen dat de tuiger destijds de opdracht om ze korter te maken dan de originele, een beetje vergeten is….jammerrrrr!
In de middag staat dus de klus om beide stagen los te maken van de masten en het tijdelijk aanbrengen van lijnen zodat ze toch wat op de plek blijven. Valt lelijk tegen deze klus dus Herbert is aardig afgedraaid en ik heb een stijve nek van het omhoog kijken. Daarna gaan Bas en Herbert met een enorme lijst voor de Agaath naar Budget Marine. Ze komen weinig hoopvol terug; de ankerlier lijkt niet de juiste maat gipsy (kettingschijf) te hebben. Trinidad is niet erg ingesteld op de metrische maat die in Europa gangbaar is. Men is er meer op de Amerikaanse markt gericht.
Er moet verder gespeurd worden, er zijn nog wel wat opties!
Een borrel op de Agaath brengt de broodnodige ontspanning voor spieren, dorst, trek en humeur!
Ook nog met de dagelijkse prachtige zonsondergang!
Dinsdag 21 oktober staan we klokke 8 bij Jonas voor de deur. We leveren de 2 stagen in en gaan weer naar Zahree. Later op de dag ga ik met Donatien op zoek naar Jesse James die veel tripjes voor de cruisers regelt. We willen graag een plekje in een busje naar de grote supermarkt morgen én een plekje in de maxi taxi naar het Carnaval op dinsdag. We moeten even zoeken tot we hem gevonden hebben. Hij houdt nu kantoor bij Powerboat in een klein kantoortje waar het overigens wel heerlijk koel is door de airco. Beide tripjes zijn snel afgesproken. Mooi geregeld!
Achter in de middag gaan we met Bas, Donatien en Melle naar Gaspar Grande, een eilandje iets zuidwaarts van de ankerplaats, een kwartiertje brommen met de bijbootjes. We zijn niet welkom op het strandje bij een resort maar een stukje verder is er ook een baaitje met privé huizen waar een aantal bouwvakkers het prima vinden als we er even aanleggen op het mini-strandje en zwemmen. Lekker een uurtje chillen met water en chips.
Als de zon achter de heuvel verdwijnt springen we weer in onze bijbootjes en scheuren langs mooi Gaspar Grande naar de ankerplaats.
Een borrel op Zahree met uitzicht op alweer die prachtige zonsondergang is ons toetje.
We lagen vroeg te bed die dag geloof ik…
Woensdag 22 februari zijn we nogmaals om 8.00 uur bij Jonas voor de deur en kunnen we de ingekorte stagen meenemen.
Daarna staan Donatien en ik om half 10 klaar aan de weg om met de maxi-taxi van Jesse James naar de grote supermarkt te rijden. Het blijkt een soort Makro te zijn. De naam van Jesse is voldoende om de korting te krijgen (geen VAT betalen denk ik!). Maar zowel het assortiment als de prijzen vallen een beetje tegen. 24 blikjes Stag bier, flink wat volle houdbare melk om yoghurt mee te kunnen maken zijn mijn belangrijkste gescoorde items. Daarna zijn we vlot weer bij Powerboat en worden netjes bij het dinghy dock afgezet waar we worden afgehaald door onze gade’s die ook niet stil hebben gezeten. Na de lunch is mijn bijdrage weer beperkt tot het drukken op de knop om de lier te bedienen waarmee Herbert afwisselend in voor- en achtermast omhoog wenst te worden gehesen. We zijn allebei opgelucht als blijkt dat de inkortingen voldoende waren maar ze niet té kort zijn geworden. Het is wederom een tijdrovende en inspannende klus voor mijn kanjer. Nauwelijks een klacht komt er over zijn lippen.
Naderhand komen Bas en Donatien ook helemaal opgetogen onze kant uit. De ‘lier-situatie’ kent nu een zeer positieve ontwikkeling. Er blijkt wél een passende kettingschijf te zijn. Bas was er naar Budget Marine gegaan met een stukje ketting en de juiste gipsy lag gewoon bij de voorraad! Een verkeerd artikelnummer was de boosdoener. Duizendmaal excuses van Budget Marine maar we zijn allemaal in de feeststemming. Zonder goede ankerlier in de Carieb varen is écht geen optie! We proosten op deze succesvolle dag. Melle is minder in zijn hummetje. Hij heeft de nee-knop gevonden en vindt het reuze onredelijk dat hij aan dek een zwemvest aan moet. Het ding zit natuurlijk ook warm maar ja…het MOET. De Agaathjes gaan op tijd naar ‘huis’ en wij gaan uit eten bij Wheelhouse Pub bij Tropical Marine en eten er super lekker geroosterde vis met een enorm bord heerlijke groenten, spaghetti en nog veel meer. Gelukkig is een ‘doggybag’ vragen hier heel gewoon want ik krijg het echt niet op.
We ontmoeten Schotse Helen en Gordon die hier kind aan huis zijn en nog een ander Engels stel. Ze bivakkeren voor langere tijd in Trinidad voor werkzaamheden aan hun schepen en nodigen ons uit om morgen bij de wekelijkse BBQ ( Bring Your Own) aan te schuiven. Met een ‘maybe…we’ll see…’ zetten we Helen en Gordon die prima Nederlands spreken omdat ze er 3 jaar hebben gewoond, op het zwemplateau van hun boot.
Nog een aflevering van de Soprano’s en dan gaat bij ons vlotjes het licht uit, letterlijk en figuurlijk…
Donderdag 23 februari wordt ik wakker gekust met een ontbijtje. Pffffff…ik moest ver uit dromenland komen zeg!
Herbert gaat de stagen stellen en ik stort me op de klus foto’s uitzoeken en blog bijwerken. Altijd een tijdrovende klus. Er staat maar weinig wind en het is behoorlijk warm in de boot. Heel wat anders dan in Nederland waar het op dit moment begint te stormen, met code oranje nog wel! De Agaathjes hebben hun diep begeerde Lofrans ankerlier, nu nog op zoek naar een metaalbedrijf dat de roestvrijstalen plaat kan maken met de gaten op de juiste plek! Zou dat nog lukken voor de Carnaval? Dan is het monteren en kunnen we gezamenlijk na de Carnaval op weg naar Grenada en dan naar Martinique!
Daar moet op gedronken worden!
Vrijdag 24 februari gaan Donatien en ik naar een grotere supermarkt, de Massy, halverwege Chaguamaras en Port of Spain. We slaan er een aanzienlijke hoeveelheid groenten en fruit in. Dat is lastig te krijgen in de baai waar we liggen. Verder nog wat vlees zodat we voldoende hebben, de komende dagen. Als we terug willen gaan wat maxi-taxi’s vol voorbij. Aiaiaia…hoe lang moeten we hier nog wachten in de hitte? Er stopt een aftandse auto die ook als taxi blijkt te fungeren. Voor 2 dollar per persoon meer kunnen we mee….ik zeg DOEN! De taxichauffeur scheurt er vandoor en we staan snel weer voor de bijboot!
Bas komt achter in de middag terug met de roestvrijstalen plaat die onderdeks onder de nieuwe ankerlier moet komen, keurig met de gaten erin. Herbert gaat mee om Bas te helpen maar ik zie na een tijdje verdacht weinig activiteit en wat zittende figuurtjes met iets wat verdacht veel op een bierblikje lijkt, onderuit hangend op het voordek! Noemen ze dat klussen? Ik roep dat ik ze slappelingen vind! Ik word ook opgehaald en de heren komen met smoezen van ‘te laat….’, ‘teveel swell’'….’, ‘beter morgen….’! Hahahaaaa! Blijkbaar is de vrijdag- achter-in-de-middag-borrel ingegaan!
’s Avonds eten en nog een aflevering Soprano’s en maar hopen dat de discoboot die ergens voor anker ligt met een irritant gebonk door de baai tot niet al te laat (of vroeg…het is maar hoe je het bekijkt…) doorgaat. Viel inderdaad nog wel mee deze keer!
Zaterdag 25 februari staat ook weer in het teken van de ankerlier van de Agaathjes. Het werk vordert gestaag en last minute vindt Bas gelukkig nog een ‘houtmannetje’ voor een nieuwe dekplaat die tóch iets groter moet zijn. Donatien en ik doen nog wat aanschaffen bij Budget Marine.
Welke zal Melle nu eens gaan kopen…?
We gaan maar weer eens naar de pin-automaat en Melle legt al hele afstanden af op zijn loop-fiets. Arme jongen…in zijn enthousiasme ziet hij een stalen frame over het hoofd en die gaat niet voor hem opzij natuurlijk. Blauwe plek en even heel veel verdriet.
Aan het eind van de dag rest nog de aansturing van de lier maar dat moet wachten tot de dag van morgen. Dat levert hele gekke foto’s op hoor! Hahahahaaaa!
Borreltijd, heren!
Daarna nemen Bas en Donatien ons mee uit eten. We gaan weer naar de Wheelhouse-pub maar het broodje shark kan Donatien en mij maar matig bekoren en we missen het heerlijke bord groenten van enkele dagen geleden.
Ook is er nu nogal rijkelijk met de zout gestrooid. Maar Melle is helemaal blij met zijn bordje patat en chicken-fingers. Erg….helemaal vergeten forto's te maken! Het was weer super gezellig met elkaar! Morgen nog een klusdag en dan zijn we toch wel klaar voor de carnaval?
Zondag 26 februari hijsen we al vroeg de bijboot op de Zahree. Eén van de hijsogen heeft losgelaten en moet weer geplakt worden. Nog voor 10 uur is deze klus geklaard en gaat Herbert weer naar de Agaath voor de laatste hand leggen aan de bediening van de lier. Even een toestand toch nog wat het oorspronkelijke systeem was 2-dradig en de nieuwe 3-dradig. Dat wordt weer even een klusje natuurlijk! We denken nog maar weer even aan de gevleugelde woorden van Meinhardt (vriend van Peter en Petra uit Wuppertal) ooit gesproken op Alonysos, Griekenland: die Elektrizität ist ein Luder! Nog even doorbijten, mannen! Het is ontzettend warm op de boot en soms moet de boot even dicht vanwege kleine regenbuitjes. Benauwd weer! Tijd dat we weer het ruime sop gaan kiezen. Maar eerst: Carnaval! Carnival is het hier trouwens!
We eten nu weer eens met zijn allen op Zahree. Melle vindt de hijskraan die Herbert gebouwd heeft helemaal top!
Maandag 27 maart gaat Herbert voor de zoveelste keer de mast in om de weigerachtige deklichten in het gareel te krijgen. Het zijn hele dure lichten van het Deense merk Topolight maar tot nu toe hebben we er geen geluk mee. Vandaag lijkt het of het derde voorlopig functieloze derde aansluitdraadje misschien voor verstoring zorgt. Op een gegeven moment doen ze het allemaal weer maar ‘s avonds is één van de lampen alweer uitgevallen grrrrrr!
Wie weet wat hier aan de hand is mag het zeggen! Daarna gaan we zwemmen nét om het hoekje, wat meer naar buiten in de baai. Daar is het water wat schoner denken we. Heerlijk even afkoelen! Op de Agaath wordt nog hard geklust. en dan mogen we ook weer voor het avondeten bij ze aanschuiven! Zo lieeeeef!
Herbert is Melle’s grote vriend…het is Herbert voor en na! Hahahaaa! Ik jaloers? Welnee!
Dinsdag 28 februari staan we al om 9 uur op de kant om met de maxi-taxi’s van Jesse James naar Port of Spain te gaan voor de Carnival-experience. We hadden verwacht enorm in de file te komen maar helemaal niet….er is nog nauwelijks activiteit en de Trinidezen die in de aarzelend op gang komende optocht aan komen strompelen hebben de optocht van gisteren duidelijk nog in de benen….en vooral in het hoofd vanwege de vele rum-punches waarschijnlijk! Zijn wij even blij dat we niet om 6 uur met de maxi-taxi zijn gegaan. Was er natuurlijk helemaal NIETS te beleven geweest.
We wandelen naar Queens Park Savannah maar daar is het eenzelfde ongeorganiseerde bende. De muziek, afkomstig van tientallen boxen die op grote trucks vervoerd worden, is oorverdovend hard en gewoon schadelijk voor je oren.
We maken ons vooral zorgen over arme Melle met zijn jonge nog erg gevoelige oortjes.
Maar hij weigert pertinent de oordoppen. Hij vindt het niet zo leuk allemaal en wij ook niet heel erg.
Jong, oud, dik, dun, en bobbelen maar!
We lopen weer terug naar de plaats waar we zijn afgezet. Daar begint het steeds gezelliger te worden…maar het kan ook liggen aan de Carieb-biertjes die we ondertussen genuttigd hebben…natuurlijk mét de daarbij behorende vette happen!
Af en toe een lekkere hoosbui en dan heb je het plaatje wel compleet. We capituleren op een bankje met nog maar eens een broodje gyros terwijl Melle even ‘out’ gaat!
En daar begint het ook weer gezellig te plenzen. Geeft niks…we zijn bijna zover dat we het helemaal geweldig vinden!
Selfieeeeee!
We kunnen een uurtje eerder mee terug met Jesse James. We zijn wel klaar met de carnaval! Hoewel…ik moet de beide heren nog gaan zoeken…ze begonnen er nét lol in te krijgen…nog een Cariebje? Heel graag!
Wij strompelen aan boord bij Zahree en hebben nog nét energie genoeg voor een aflevering Soprano’s!
Een blik op de weerkaart zegt ons dat we 1 maart nog niet gaan vertrekken. Er komen een aantal dagen harde wind aan met de bijbehorende hoge swell en we moeten min of meer aan de wind richting Granada en de Grenadines. Herbert gaat nog maar even aan de plekken op de masten waar de lak heeft losgelaten en ik maak dit blog klaar.
Voor dit moment ga ik dit blogdeel maar eens op de digitale post proberen te doen!
Veel leesplezier trouwe lezertjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten