Lissabon tot de Algarve en hoe we onze eerste vis vangen.

Mijn vorige blog sloot ik af vlak voor we de Taag (Tejo in het Portugees) opvoeren richting Oeiras (zeg Owerasj…ofzo). Het is donderdag 1 september als we achter in de middag de haven van Oeiras indraaien. Overigens is vandaag onze schoondochter Elsemieke jarig. Gefeliciteerd lieverd en wat is het jammer dat we niet bij jullie grote feest kunnen zijn!
We krijgen een prima plaats toegewezen maar zijn even onaangenaam verrast als de marina-medewerkster vertelt dat het mogelijk maar voor een nachtje is. De plaats is van een vaste ligplaatshouder en die zal waarschijnlijk de dag erop terug komen. Gelukkig blijkt de volgende dag dat men een oplossing gevonden heeft. De ligplaatshouder gaat akkoord met tijdelijk een andere ligplaats! Wij blij!
Maar eerst weten we niet hoe snel we in het aanpalende zwembad moeten komen. Het is erg warm geworden en het zwembad zit bij de pittige ligplaatsprijs van 63 euro in. We zien de Agaathjes ook net aan boord komen. Tot zooooo…roepen ze….ook lekker afkoelen in het zwembad. Daar ontmoeten we ook Anneke en Robert van de Grutte Grieze (Fries voor Grote Grijze…boot..een aluminium Ovni, flink aan de maat, varen ze) met hun kids. Erg gezellig steeds…het is een flink uitdijende familie onderhand…steeds komen er meer bij…allemaal op weg naar de Kaap Verden om ergens in december de grote plas over te steken naar Suri.
Het zwembadwater is heerlijk fris en…zout! Gadver… gewoon zeewater met chloor erin…nou ja…even wennen…
Wel mét uitzicht op ons houten masten…dat dan weer wél!


In het zwembad van Oeiras bij de marina, met uitzicht op Zahree.
Melle kan maar niet genoeg krijgen van het water en als het tijd is om terug te gaan tekent hij luidkeels protest aan en wandelt parmantig met zijn grote gele band weer richting het zwembad…dan ga ik zelf wel!’…zie je hem denken. Hoho…zegt Bas…dat gaat zomaar niet..meekomen! Gelukkig is Melle snel weer af te leiden. En hij is echt best wel heel moe.
We mogen komen eten op de Agaath! Zo lief…we zijn natuurlijk hartstikke moe na een nachtje doorvaren en heel lief dat Bas en Donatien ons uitnodigen om te komen eten!
Het is weer erg gezellig, Bas heeft heerlijk gekookt en de witte wijn vloeit weer overdadig.

Heerlijk eten en zoveel gezelligheid op de Agaath, bij Bas, Donatien en Melle.

De volgende dag, 2 september, wandelen we naar de trein die ons naar Lissabon brengt. De kaartjesmachine weigert ons een kaartje te verkopen.De trein komt er precies aan natuurlijk…. Dan stappen we maar zonder kaartje in de trein. Een kassa is er niet bij deze halte aan het strand. In Lissabon krabben we ons even op het hoofd. Er staan poortjes waar je je kaartje voor moet houden. Dan maar met iemand mee glippen. Afgezien dat ik erg raar wordt aangekeken als ik de buik en borsten wel érg dicht op een niets vermoedende mevrouw druk en met haar mee het poortje door probeer te komen, sluiten de schuifdeuren met een onaangename harde knal tegen mijn armen. Auuuuw! Is echt voor straf! Gelukkig kijkt de politieagent die toezicht houdt de andere kant op en komen Herbert en ik ervan af met mogelijk blauwe armen. Volgende keer toch maar écht een kaartje kopen!
We beginnen dapper aan één van de 7 heuvels waarop Lissabon gebouwd is en gelukkig is het…weer etenstijd! Dus we kunnen halverwege een restaurantje inschieten waar ze een heerlijk visje serveren en de wijn goed gekoeld is!

Waarom niet het trammetje genomen? De lunch is heerlijk en de wijn idem!

Dan is het toch weer tijd om Lissabon verder te verkennen. We zien wel in dat we uiteindelijk gemotoriseerd met één of andere bus of tram de stad moeten ‘tackelen’. De afstanden zijn erg groot en de hoogteverschillen onmenselijk. Zeker met deze warmte van 37 graden.

Welk gemotoriseerd vervoer zullen we kiezen om al dat moois te bekijken?
Bij de toeristeninfo is Herbert er al snel uit. Hij heeft twee schoonheden van tuk-tuk bestuursters zien staan voor de deur. Dat wordt het dus!
Met een bloedgang scheurt onze chauffeuse geroutineerd door bijna alle delen van Lissabon. In ongeveer een uurtje zien we veel highlights en stapt ze zelfs nog af en toe uit om ons dingen aan te wijzen, te vertellen over de geschiedenis of ons de gelegenheid te geven kerken te bezoeken en te genieten van het prachtige uitzicht op één van Lissabons heuvels.
Foto-impressie:


Onze tuk-tuk-dame scheurt door Lissabon. Een mede-chauffeur heeft pech: hij wordt op de bon geslingerd.
De tuk-tuk is een prima manier om snel overzicht te krijgen hoe Lissabon in elkaar zit.

De wijk Alfama, een wijk die praktisch ongeschonden was na de grote aardbeving in 1755 is onze laatste stopplaats die onze gids ons laat zien. Erg mooi en hier willen we de volgende keer nog wel eens terug! Je kunt hier ‘s avonds gezellig eten bij de typische droevige muziek van een Fado zangeres.

De gezellig oude wijk Alfama met boven een oude openbare wasplaats
die nog steeds gebruikt wordt.
Volledig door elkaar gerammeld stappen we na ruim een uur uit het tuk-tuk wagentje. Erg leuk!
Daarna lopen we door de shop-till-you-drop wijk.


Mooi Lissabon!
We lopen verder richting het water en stappen na een drankje met wat hapjes weer op de trein. Alweer is er geen automaat te vinden waar het ons lukt een kaartje te kopen. Maar gelukkig is er nu een loket. Precies op tijd ploffen we op een bank in de trein. Al snel zijn we op Oeiras Centraal, zeg maar… We strompelen nog naar de supermarkt. Toch ook wel weer een aardige tippel. Herbert gaat nog even Bas bijstaan op de Agaath want hun koelkast is er mee opgehouden. De oorzaak wordt niet gevonden en het verdriet daarover moet door ons worden weg gedronken met bijbehorende toastjes, samen met de bemanningen van de Tsuru en de Grutte Grieze.
Dat wordt een professional inschakelen. Maar ja…morgen is het zaterdag. Balen! Zonder koelkast is het moeizaam in dit warme klimaat.

Overigens is onze neef Jeroen vandaag jarig! Volgens mij wordt hij 30!?
Gefeliciteerd gozer!

Zaterdag 3 september gaan we andermaal naar Lissabon. Donatien gaat met ons mee. Bas blijft met Melle in Oeiras. Hij concentreert zich vandaag nog een beetje op de falende koelkast en gaat ongetwijfeld lekker met Melle naar het zwembad!
Gelukkig lukt het ons nu om kaartjes aan de automaat te ontfutselen.
We stappen eerst uit in Belem waar hele goede Nata’s gemaakt worden. De pasteleria maakt er 13.000 per dag, schijnt… Het recept is zwaar geheim! Maar uh…sorry lui….de nata’s van The World Needs Nata in Porto wint, wat ons betreft. Maar eerlijk is eerlijk….ze zijn ook zalig!


In de rij voor de beroemde nata’s van Pasteis de Belem.
De grote kerk van Belem is ook een must-see maar er staat een rij van hier tot Tokio dus laat maar…
Daarna pakken we het trammetje naar het centrum van Lissabon.


Vandaag concentreren we ons op de wijk van het grote fort Castelo de Sao Jorge. Ook weer geen misselijke klim zeg! Onderweg veel bijzondere ‘muurkunst’.

Het kasteel is vooral indrukwekkend vanwege de superbe uitzichten op Lissabon.


Daarna dalen we af naar Alfama waar we een verlate lunch met heerlijke sardines hebben. Wat denken jullie? Met of zonder bier en wijn?

Deze foto werd geappt aan Bas…gemeen he?

Daarna werden nog nieuwe giegjes data gescoord, een kekke zonnebril voor Donatien én kookwekker voor Donatien (er wordt gefluisterd dat ze soms doorslaapt als het haar wacht is…vandaar die kookwekker!) en daarna gaan we weer met de trein naar Oeiras. Ons bedje wacht op ons!
Zondag 4 september checken we uit bij marina Oeiras en varen we op de motor naar de drukke ankerplek van Cascais. We vinden nog wel een plek buitenop maar liggen niet erg beschut als het gaat waaien. Voorlopig gaan we voornamelijk heen en weer door al de speedboten en waterscooters die langs scheuren.
Cascais is een redelijk grote en welvarende stad met een klein wat ouder gedeelte dat we kort bekijken. Het is veel te heet aan land en we gaan snel weer naar het frisse briesje op Zahree en we ZWEMMEN zelfs! Het water lijkt ietsje minder koud te zijn.

Het mooie oude centrum van Cascais.
We hebben al contact gehad met Joao en na zijn werk komt hij met zijn vrouw Ruth naar de Zahree. Wat is het leuk om hem nu hier te ontmoeten! Hij vliegt volgende week naar Nederland om zijn boot op te halen en naar Cascais te varen. Ook zij zijn van plan een jaar of twee met gezin over de aardbol te zwerven met hun in Nederland gekochte zeilboot. maar pas over 2 jaar….
Het is erg gezellig met hen en we smullen van hun meegebrachte garnalen in een jasje en de twee flessen witte wijn. Hun kinderen zijn bij opa en oma. Het is best al laat als ze in het donker wegvaren. Bye Joao en Ruth, we hope to meet you some day with your family, somewhere in blue and warmer waters!

Joao en Ruth op bezoek bij ons tot het donker is! Bye…hope to meet you again guys!
Maandag 5 september is het weer een hele warme dag en vullen we de dag op de ankerplaats van Cascais met zwemmen en een beetje lezen/hangen. Er is later op de dag wat wind beloofd en vooral ik aas op vertrek. Ik vind de ankerplaats rollerig en heb genoeg van de speedboten en waterscooters die voor het grootste deel verantwoordelijk zijn voor de onrust in het water. Rond 16u begint het aarzelend wat te waaien en start ik de onderhandelingen met de schip die liever morgen gaat. Wie raadt de afloop? We vernemen van de Agaath dat hun koelkast gemaakt is. Zij blij en wij voor hen! En we ontvangen foto’s van de eerste koude biertjes die er weer uit hun koelkast komen. Om half 5 gaan we ankerop en niet veel later zijn we onderweg naar Sesimbra op zo’n 25 mijl afstand. We weten al dat we daar tegen middernacht gaan aankomen. Maar de aanloop is eenvoudig en een ankerplaatsje kiezen we gewoon voor het strand. Het is een genoeglijke tocht en de schip kan niet anders dan beamen dat het geen drama is geworden. De motor kan uitblijven tot vlak bij Sesimbra. Nadat we het anker hebben gedropt en flink getrokken hebben is het tijd voor een ‘ankerbiertje/wijntje’ en kruipen we onder de lakens. Het is gaan waaien, toch zo’n 25 knopen wind zie ik en ik vertrouw het niet helemaal…ga toch af en toe kijken. Het ankeralarm stellen we nu altijd in en er is niks aan de hand. Na half 2 gaat de wind liggen en mag ik eindelijk ook naar dromenland.
Dinsdag 6 september worden we wakker van de strandgeluiden van zonaanbidders. Ze zijn er alweer vroeg bij! We gaan rond 11 naar de kant. Het belooft weer een warme dag te worden. Pfffff….wat een hitte! Maar ja…dat wilden we toch graag!?


Het strandleven begint al vroeg…Zahree voor anker voor Sesimbra.
Het duurt even voor we het centrum van Sesimbra gevonden hebben. De bordjes ‘centro’ leiden ons eerst helemaal de verkeerde kant op…natuurlijk omhoog grrrr…maar die zijn duidelijk voor de auto’s bedoeld…ze worden waarschijnlijk buitenom geleid. Sesimbra is een aardig stadje. een beetje rommelig en opvallend is dat we geen behoorlijke supermarkt kunnen vinden. Alle winkeltjes lijken uit het jaar kruik met een matig assortiment en de spullen zijn ook niet bepaald vers. Nu ik, terwijl ik dit schrijf, eens goed op de kaart kijk zie ik dat we de Mercado Municipal hadden moeten hebben. Gewoon beter op de kaart kijken….sukkels….!
Sesimbra.
We kopen broodjes en beleg want er moet gewandeld worden naar Castelo de Sesimbra. Denk maar niet dat dat gewoon wandelen is, in de zin van tralalala…even een lekker ontspannen wandelingetje he! Zo’n kasteel moet natuurlijk op een onbereikbare plaats liggen voor de eventuele vijand dus boven op de berg. Het eerste stuk omhoog door de bepaald niet inspirerende straat de stad uit motiveert mij maar matig. Een levendige discussie ontspint zich tussen mijn betere wederhelft en mijn persoontje over ‘waarom in godsnaam?’, ‘waarom met mij…ook in godsnaam?’, ‘waarom op dit tijdstip…deze dag…dit jaar…deze eeuw?’…


De trap naar het Castelo in de volle zon. Ik blijf natuurlijk weer ver achter….
Met de belofte dat we maar een klein stukje van de trap doen…tot een bankje in de schaduw…onder de verkoelende bomen met prachtig uitzicht…blablabla… word ik door Herbert toch weer de berg op gerommeld. De hele trap én de bankjes zijn allemaal onderhevig aan de genadeloze koperen ploert. Óf de bankjes zijn kapot…écht…of de duvel ermee speelt!


Ongeschikt bankje…in de volle zon!

Ongeschikt bankje…in de schaduw maar kapot!

Ongeschikt bankje…in de volle zon!
Eindelijk boven…en…daar is weer een kapot bankje in de schaduw!
Maar uiteindelijk zijn we boven en is het op de plaats rust met broodjes en veel water drinken.
Het uitzicht is inderdaad fantastisch en de geschiedenis van het Castelo interessant…zie Google als je het écht wilt weten!

Het Castelo de Sesimbra is leuk met een prachtig uitzicht…ook Zahree zien we in de diepte.

De kerk is sfeervol en we zitten er even in de aangename koelte.

De sfeervolle koele kerk met het prachtige tegelwerk.

Er is ook een uitspanning waar we lekker tonic met ijs nemen…geen witte wijn maar deze keer…

Tonic met ijs…geen witte wijn deze keer!

Daarna nog even naar de ‘keep’, het hoogste gedeelte waar de edelen zich tot op de laatste man zouden hebben moeten verdedigen tegen eventuele Moren met kwade bedoelingen. Ik klim zelfs nog iets hoger dan Herbert voor de foto! (dus wie heeft gewonnen? Hahahahaaa!)

Foto vanaf de ‘keep’.
Nog een laatste blik op het Castelo en dan gaan we naar beneden.


De trap ligt nu lekker in de schaduw en we zijn vlot beneden. Beneden bekijk ik nog even goed het bordje…zoem eens in! Kijk eens die positivo-uitdrukking van dat mannetje! Die is vast zelf nog NOOIT naar boven geweest! Hahahaaa!
Daarna bezoeken we nog even de Capelo do Spirito Santo dos Mareantes. In de kelder was het ziekenhuisje vroeger. Maar we zijn cultuur-moe en na wat boodschapjes gedaan te hebben gaan we naar boord om in het koele zilte nat te duiken (Herbert) of er heel..heel…heel…langzaam in te zakken (ik). Het water is nog steeds best wel koud! Het wordt tijd om richting de Algarve te gaan waar het water 24 graden schijnt te zijn!
De avond is mooi en zwoel!


Woensdag 7 september gaan we half 11 ankerop richting Sines. Het plan is om nog even te ankeren tot de wind komt bij Ribeiro de Cavalho maar er staat al een lekker briesje, gek genoeg uit oostelijke richting en we hijsen dus maar de zeilen. Na een tijdje valt de wind weg en dat kondigt de draaiing van de wind aan naar het vertrouwde noord-noordwesten. Alle lappen gaan naar de andere kant en het wordt een fantastische zeildag. De Agaath is ook vertrokken uit Cascais en zit ons op de hielen maar met onze voorsprong van zo’n 15 mijl weten we gemakkelijk vooraan te blijven in het peloton! Hahahaaa!

Foto van de plotter. Links bovenaan de Agaath.
De vislijn wordt maar weer eens gevierd met daaraan ons helderblauwe plastic inktvisje en de schip ziet ineens de lijn straks staan! Beet! De eerste skipjack-tonijn wordt aan boord gehaald en weldra is het in de kuip van de Zahree een je reinste bloedbad. Foto’s daarvan zijn door de redactie vanwege het shockerende karakter voor jonge lezertjes en ouden van dagen met zwakke magen gecensureerd! Maar de numero uno wil ik jullie niet onthouden!


De moord op een prachtige skipjacktuna…
Op advies van Joao laat Herbert de tonijn goed leegbloeden. Dat moet omdat door de stress het vlees hard en stijf kan blijven en dan minder lekker wordt. Ik vlucht kotsmisselijk van de slachtpartij naar binnen!
De lijn gaat weer uit en meteen is er weer beet. Nu lijkt het een heel erge grote. Gelukkig weet deze te ontsnappen. De lijn is een beetje in de war gegaan en Herbert laat wat lijn vieren om te gaan ontwarren. Meteen hangt er weer een vis aan de haak. We varen vast door een school. Deze tonijn komt wel aan boord, een nog grotere dan de eerste! Het is mijn taak om de koploze vissen in het plastic te wikkelen en in de koelkast te stouwen. De tonijnen bibberen nog een lange tijd door en ik gil het uit van gruwel en schrik. Gadver…wat een rot gevoel dat doorbibberen van een dode vis.
Numero dos…vlak voordat hij zijn kop verloor….

We roepen de Agaathjes op via de marifoon want we willen ze uitnodigen om te komen vis eten. Ze horen ons helaas niet…maar later zien ze ons appje mét visfoto en ze komen graag eten!
Rond half 6 zijn we op de ankerplaats van Sines. Het is een niet zo aantrekkelijke plek vanwege de petrochemische laad- en loshaven. De stank deed me een beetje denken aan sommige plekken aan het Noordzeekanaal…bah! Gelukkig ruik je het op de ankerplaats niet. We wachten op Bas en Donatien van de Agaath. Zij nemen hun gerecht mee met groente aardappel en vlees…heerlijk…! Arme Melle…hij is nét voor de haven in slaap gevallen en mist de verse vis! Herbert haalt Bas en Donatien met onze bijboot op. Op de terugweg weigert de buitenboord-motor aan te slaan en blijft ook weigeren. Klusje voor in de Algarve!
De tonijn wordt met grote vakmanschap door Bas gebakken.


Bas bakt de tonijn op Zahree.
Echt smullen! De bijbehorende flessen witte wijn vinden ook weer hun weg en wat beneveld raken onze hoofden nog nét het kussen rond klokke half 1. Morgen op tijd op om richting Sagres te varen. Dat kunnen we dan echt wel de Algarve noemen!
Donderdag 8 september is het vroeger dag op de Zahree dan anders. We willen om 9 uur weg om te profiteren van een goede windvoorspelling. Het is ruim 50 mijl dus toch zo’n 10 uur varen. De Agaathjes willen aanvankelijk een dagje wachten maar vertrekken een half uurtje na ons toch ook maar. De swell zal morgen alleen maar hoger zijn dus beter maar nu gaan!
Onderweg eindelijk weer eens dolfijnen om de boot. Ze zijn maar kort bij ons maar ik heb ze toch kunnen fotograferen.


Joepie! eindelijk weer eens dolfijnen rond Zahree.
Op dit moment gaan we ruim 7 knopen met wind van ruim 20 knopen en bijna achter. De genua op de boom te loevert en nog ruim 33 mijl naar Cabo de Sao Vicente. We rollen flink heen en weer en ik ben benieuwd of het vaatwerk nog heel is als ik straks de kastjes open maak!
Omdat we straks in de Algarve zijn is dit een mooi moment om dit blogdeel af te sluiten denk ik.
Veel leesplezier en tot gauw!