Sao Vicente was gerond en toen werd het ineens warm? Nou dat duurde nog even… Aanvankelijk hield Aeolis zich nog een beetje in en spraken we van een sublieme zeildag en een fluitje van een cent en dat het wel weer meeviel. Dolfijnen kwamen ons zelfs voor korte tijd vermaken.
Dat veranderde toen we dichter bij Cabo Vicente kwamen want de wind floot ons toen met ruim 30 knopen om de oren en we moesten zelfs een stormrondje draaien (overstag, dus met de neus van de boot door de wind draaien om de zeilen aan de andere kant te kunnen stellen) in plaats van de gijp (met de kont door de wind draaien, waarbij de giek zeer gecontroleerd over moet zwaaien anders heb je de zogenaamde KLAPGIJP). De motor zelfs even bij om alles vlot te laten verlopen met windgolven van toch wel ruim 2 meter hoog!
Cabo Sao Vicente.
Maar dat verliep allemaal min of meer oké en achter de kaap waren de golven al snel veel minder. De eerste drie ankerplaatsen leken ons nog steeds te veel klotsenbak. Pas de vierde, de baai van Baleeira met haar pier, zag er voldoende aantrekkelijk uit. We zagen daar al de Stella, een Duits schip met een aardig koppel Frank en Tine, vlak bij het strand liggen. Wij ankerden wat verder naar achteren en toen we net lagen kwam er een vissersbootje met een jongeman melden dat we boven zijn inktviskooi lagen en dat hij die ging wegslepen en bang was dat hij ons anker mee zou gaan slepen. Nou, de lieverd had nergens een markeringsboeitje liggen anders hadden we die plaats niet gekozen maar oké…weer ankerop dan maar. We zijn toen verder achter de pier gaan liggen en lagen toen ook beter in de luwte dus was het sowieso een geschiktere plek.
De Agaath komt een uurtje later binnen draaien. Ze vonden het ook pittig maar zijn ook voldaan dat het allemaal zo goed verlopen is. Zo krijg je toch ook weer meer vertrouwen in boot en bemanning!
De volgende dag, vrijdag 9 september, waait het nog steeds heel stevig maar wij hebben nu een ‘leg-dag’ dus we doen het rustig aan.
Het gevecht met de twee tonijnen heeft toch een beetje de molen ontzet dus die moet door Herbert even vakkundig gerepareerd worden. Na enkele keren wat onderdelen verkeerd om en een ringetje overgehouden te hebben lukt dat uiteindelijk. Kom maar op met die heerlijke zeevis!
De molen van de hengel is in het ongerede geraakt.
Daarna krijgt mijn echtgenoot het weer op de heupen en moet er weer eens gewandeld worden. Een trap brengt ons naar naar het plaatsje Sagres.
Bovenaan de trap met uitzicht op de baai van Baleeira.
Alle dorpjes en stadjes en steden langs de kust van de Algarve lijken volledig ingesteld op de Engelse toerist. Er zijn niet zoveel traditioneel Portugese winkeltjes en restaurantjes te vinden en dat is jammer. Sagres heeft wel 2 prima supermarktjes en we bezoeken het Fort van Sagres. Dit fort is zo gerestaureerd dat het behoorlijk nep aandoet allemaal. Maar er is een prachtig wandelpad langs de rotskust met adembenemende uitzichten op de kapen en baaien rondom.
Het Fort van Sagres.
In de verte zien we de Agaath zeilen; zij gaan al een stukje verderop.
Zaterdag 10 september zeilen we de krappe 20 mijl met nog steeds de twee reven in het grootzeil in rap tempo naar de Rio Alvor, een mooi estuarium waar het prima ankeren is. We kunnen er met onze diepgang van 2,50 m. net terecht. Omdat het niet ver van dood tij is blijft er sowieso voldoende water aan. We ontvangen een appje van de Agaathjes waarin ze ons uitnodigen voor een bbq aan het strand, samen met de bemanningen van de Tsuru en de Grutte Grize. We doen manmoedige pogingen weer wat vissen te ‘landen’. Maar ondanks dat de lijn twee keer met veel geraas uitloopt weten de vissen aan onze haak te ontsnappen. Good for them…maar wij staan even mooi voor paal als we op het strand aankomen. Ik heb nog wel twee salades in elkaar kunnen flansen met de resten van de tonijn en wat kip. Bas en Donatien hebben alles voor ons meegenomen…zelfs de bordjes, bestek én..heel belangrijk…de wijnglazen! De bbq is super gezellig met het grote gezelschap. De ouders van Michel zijn overgekomen, hartstikke leuk! De worstjes, de sardientjes en de pennetjes…alles is heerlijk klaar gemaakt door de heren.
Aan de geul naar Alvor bbq met de Nederlandse enclave.
Herbert aan de klets met de vader van Michel. Daarnaast Marije, Ties en Anneke.
Melle en Jasper in de ‘auto-boot’ van de Zahree.
Gezellige bbq met de bemanningen van de Agaath, de Tsuru, de Grutte Grize en de Zahree én opa en oma van de Tsusru. Ik sta ook eens op de foto!
Als het donker wordt breken we op en tuffen wij met de bijboot de andere kant op dan de anderen. Vanwege onze diepgang liggen wij vlakbij de ingang…de rest bij het dorpje. O jee…ons motortje geeft de geest. Dat wordt roeien…een heel eind en tegen de stroom. Gelukkig hebben Bas en Donatien het in de gaten en keren om. Ze geven ons een sleep naar Zahree…best een heel eind. Melle vindt het fantastisch! Autoboot…autoboot… roept hij de hele tijd! Dank jullie wel voor de lift, schatten!
De Agaathjes slepen ons helemaal naar Zahree.
De dag erop horen we dat de Donatien zelf een flink eind heeft moeten roeien; nu was hun eigen benzine op. En….oooo schande en afgang… Herbert had gewoon het kraantje verkeerd om staan…omdat hij in het water stond toen hij de motor aandeed stond hij er andersom voor…. Is dat niet meer een fout die dames nogal eens maken, schip? Hahahahaaa!
Zondag 11 september gaan om met bezoekjes van Frank en Tine van de Stella. Frank is zelf botenbouwer en heeft zijn boot, een zeer klassiek ogend schip, zelf gebouwd. We gaan nog kijken bij hen! En Robert en zoon Ties van de Grutte Grize komen langs. Ties heeft wel wat weg van onze Thijs vroeger! Hij weet heel veel voor zijn leeftijd, praat zeer gezellig en non stop mee en wil alles weten over vissen! Natuurlijk is hij erg onder de indruk van de vangst van de twee tonijnen!
’s Avonds nemen we de Agaathjes mee uit eten. We wandelen even door Alvor dat van een lieflijk vissersplaatsje getransformeerd is tot twee straten met Engels aandoende pubs. Toeristen-rommel en een treintje met schreeuwende bezopen Engelsen doen de rest om het flink te verpesten. Jammer. We vinden een mooi rustig terras met uitzicht op de haven waar we lekker eten.
High five met Melle omdat de fishfingers en patatjes zo lekker zijn.
Melle is zeer onder de indruk van de ober die het geluid van een eend combineert met gekke gezichten. Als hij ook nog het treintje voorbij ziet komen is hij niet meer te houden maar no way dat wij daar in gaan natuurlijk!
Dan taaien de mannen af richting Agaath en haalt Herbert vlot Marije en Anneke van de Tsuru en Grutte Grize en hebben wij op de kant een gezellige vrouwen-avond en de mannen oppasdienst. Ze doen die bij de Agaath…zeggen dat ze sigaren gaan roken en whisky zuipen. Maar dan zonder sigaren en met bier en wijn. In ieder geval is Herbert flink toeter als we terug gaan! We hebben het super gezellig met de meiden bij een wijnbarretje met heerlijke wijntjes en portjes voor Anneke.
Met de vrouwen naar een wijnbarretje in Alvor.
Tegen half 1 en zoveel portjes en wijntjes later wankelen we naar de haven en geeft Donatien geroutineerd gas richting de Agaath en manoeuvreert haar bijboot handig tussen alle aanliggende dinghy's aldaar.
Alle aanliggende dinghy’s en het manvolk heeft diepgaande gesprekken.
Het manvolk heeft de sigaren laten staan maar de wijntjes en het bier niet! We hebben nog een gezellig half uurtje maar dan is het toch echt tijd om op te breken. Op in ieder geval twee boten is het morgen weer vroeg dag met school! En daar zit de onze godzijdank niet bij!
Herbert scheurt er vandoor en niet lang daarna schuiven we een bank op. Oeps hoek van 90 graden en hij scheurt pontificaal de andere kant op. Hohooo rustig aan nu!…ik MOET ingrijpen schip! De rest van het sturen doe ik wel. Herbert heeft IETS te diep in het glaasje gekeken vrees ik.
Zonder kleerscheuren maar helaas met één gebroken eitje (gekregen van de Agaathjes opdat ik toch morgen lekker een ontbijtje op bed zou krijgen mét gekookt eitje, zo lieeeeef!), bereiken we Zahree en weten gewoon dat we morgen een houten kop gaan hebben. Ooooo neeeeeeee!
een houten kop maar tóch een heerlijk ontbijtje op bed mét gekookt eitje!
En….inderdaad! Maandag 12 september is het vrij stil op Zahree. We zijn hartstikke brak en ZWEREN nooit meer een glas aan te raken!
We varen een paar mijl terug naar Lagos waar we een dag in de marina willen liggen. We hebben een afspraak met Kaspar en Trisha van de Starfire die er hun ligplaats voor de winter hebben gevonden voor ze eind september weer naar Canada vliegen. En we gaan de watertank vullen en wat wassen draaien. Het is enorm druk in de geul naar de stad. Dagtripboten racen af en aan, vol met toeristen op weg naar de grotten vlakbij of op zoek naar dolfijnen. De marina heeft in de haven geen plaats voor ons maar we mogen een nacht blijven liggen aan de visitors pontoon net voor de loopbrug. Er is maar één paal voor elektriciteit en water vooraan het ponton en na een tijdje kunnen we opschuiven naar voren en wassen maar! Yeaaaahhhh! Daarna wandelen we door de stikhitte van Lagos naar de steiger waar de Starfire ligt. Mijn hemel…wat stinkt die haven bij laagwater zeg…je wordt er kotsmisselijk van…en dat voor dat geld…voor onze lengte ruim 90 euro per nacht. Maar voor een lang verblijf dus als overwinteringsplek schijnt het niet ongunstig te zijn. En de haven heeft geen swell en is wat betreft harde wind totaal beschut. Verder zijn er natuurlijk ontelbare restaurantjes en geweldige supermarkten dus er zijn veel mensen die de winter daar in de Algarve doorbrengen. Je mag er dus ook gewoon op je boot wonen! Het is heel erg leuk om Trisha en Kaspar weer te zien!
Ze zijn hard bezig hun boot winterklaar te maken. Alle zeilen en nog veel meer gaan eraf. Ze zien er bepaald verhit uit. Het is ruim 30 graden en geen windje daar. We gaan lekker onder de zonnetent zitten met koud water. We kletsen bij en ze leggen ons de weg naar de Pingo Doce (supermarkt) uit en we spreken af ‘s avonds met elkaar uit eten te gaan. Gezellig!
We slepen onszelf met de resten van de kater naar de supermarkt en slaan in. Vooral in de voorraad witte wijn is een gat geslagen dus het was nodig! Daarna weer naar Zahree…best een tippel met benen die niet willen, koppijn en een droge bek! We zijn echt van plan ons vanavond HEEL erg in te houden met de drank.
’s Avonds gaan we gevieren over de voetbrug Lagos in en op aanraden van een vriend van Kaspar en Trisha vinden we een leuk restaurant waar we fantastisch eten en een zeer gezellige avond hebben. En we houden ons warempel echt in met de wijn. Maar twee flessen…dussss!
Lagos en een gezellige date met Trisha en Kaspar van de Starfire.
Dan is het tijd om afscheid te nemen van onze nieuwe vrienden. We hopen ze over een paar jaar weer te ontmoeten en dan misschien in Victoria waar ze wonen, aan de oostkust van Canada. Wie weet!
Bye Trish and Kaspar. We had a lovely time together and will always remember the way we met….that we almost run into your lovely Starfire! Have a very nice winter in Victoria and we intend to come to Victoria in a few years!
Dinsdag 13 september zijn we op tijd op om Lagos binnenstad nog even te verkennen. Mwah…valt ons wat tegen. Het is steeds hetzelfde in de Algarve. Er zijn zoveel Engelse toeristen en de stadjes zijn allemaal meegegaan in dat massatoerisme. Winkeltje na winkeltje; ze verkopen allemaal dezelfde toeristentroep. Zonnehoeden, strandlakens, sjaals, goedkope suffe sieraden en ga zo maar door. De cafeetjes zijn pubs geworden; dat staat ook op de gevel. Fish and chips in plaats van traditionele Portugese gerechten. Doodzonde. We zijn nog vroeg en erg druk is het nog niet. Het is natuurlijk ook al een beetje naseizoen.
Met nog wat laatste boodschapjes gaan we weer aan boord en al snel zijn we op weg naar zee. Het waait lekker en we kunnen met ruime bakstagwind zo’n 7 knopen lopen naar Illa de Culatra in het estuarium van Faro en Olhao. Er is daar een fantastische ankerplek, staat er in de pilot.
De wind draait steeds verder naar achteren dus de boom kan erin om de genua te loevert te houden. We lopen meteen weer wat harder. Zo’n 7 mijl voor ons zien we de Agaath dezelfde kant opgaan. Ik app nog voor de grap dat we ze gaan inhalen maar nee…we gaan even hard. Gelukkig is de boom eruit als ineens de lijn van de hengel met een gillend geraas uitloopt. BEET! Of niet….even lijkt er geen druk meer op de lijn te staan. Maar dan ineens begint het gesleur weer. De vis heeft even een tijdje met ons meegezwommen. We zijn een beetje in de wind gaan liggen om de vaart uit het schip te halen en het gevecht begint om dat wat er aan de haak hangt binnen te halen. Het duurt wel even voor we iets groots en lichts aan de oppervlakte zien komen.
De dorade komt aan de oppervlakte.
Whaaaaa! Echt een HELE GROTE VIS. Gauw haal ik binnen de gloednieuwe gaf. Dat is een stok met haak en vlijmscherpe punt om een vis aan te spiesen en binnen te halen. Die moet nog uit de krochten van Zahree tevoorschijn gehaald worden en zit zelfs nog in de verpakking. Herbert heeft de mahi mahi, ofwel dorade ofwel goudmakreel al langszij en na wat gehannes hangt de dorade aan de gaf. En daar ligt dat prachtige beest te happen naar zuurstof in de kuip. De haak zit niet door zijn lip maar door z’n neus. Niet zo leuk!
De dorade is een hele flinke jongen/meisje.
Natuurlijk zijn we opgetogen over zo’n vangst maar toch is het ook een dubbel gevoel om dit prachtige beest te doden. Gelukkig is mijn stoere schipper minder soft in die dingen. We verdoven de vis met wat vieux. Hij of zij ligt dan meteen een stuk rustiger. Ik ren en race met planken, messen en plastic zakken.
Nog even met kop maar al rustig door de vieux.
Nog gauw even wat foto’s van de dorade voor het logboek en andere opschepperij op Whatsapp (
) en ik kies even het hazenpad terwijl Herbert vakkundig gaat koppensnellen, ingewanden en vinnen verwijderen.
De dorade is zijn kop kwijt.
We hebben zeker 5 kilo vis en moten in de koelkast gestouwd en UITERMATE tevreden vervolgen we ons weg. Wij zijn wel even uitgevist!
De wind kakt eventjes in en we moeten kort de motor bij zetten maar al snel waait het weer 17 knopen en rond 18 uur varen we tussen de pieren die toegang geven tot de Praca Larga, de ankerplaats achter Illa de Culatra. Daar liggen de Stella en de Agaath al achter hun ankers en niet lang daarna kan bij ons ook de motor uit. Zo zeg…best nog wel een lekker stuk gevaren vandaag..toch weer zo’n 40 mijl!
De Agaathjes hebben al gegeten maar komen graag nog even van de dorade proeven. Mmmmmmm zegt Melle…terwijl op gezette tijden nog een stukje vis gevraagd wordt.
Mmmmmmm…zegt Melle. Smullen van de dorade.
Wat zit dat kereltje toch lekker in zijn velletje. Hij wordt al een echte publieksspeler en maakt ons steeds aan het lachen! Dan valt de avond en is het Melle-bedtijd. Met een zak dorademoten voor morgen tuffen ze terug naar de Agaath. En kijken wij terug op een super zeildag én natuurlijk een zeer motiverende vis-dag!
Een mooie zonsondergang op de ankerplaats achter Illa de Culatra.
Ondertussen is duidelijk geworden dat mijn allerliefste zussen (vooral middelste Katinka reisde meerdere malen langs paps en mams) mijn ouders zover hebben gekregen dat ze ons vrijdag komen opzoeken. Ze zijn een beetje onzeker of het geklauter op de boot nog wel voor hen is weggelegd maar een ladder op moet nog echt wel kunnen denken we. En dochter Doenja gaat mee om het reizen en geregel van vervoer op Schiphol naar de gate en een taxi van het vliegveld Faro naar Olhao, te begeleiden. Natuurlijk vindt ze het zelf ook heel leuk om haar ouders weer te zien en wij natuurlijk ook.
We hebben ontdekt dat het vanaf onze telefoon, hier in Portugal met de anonieme simkaart, veel goedkoper is om een vlucht te boeken dan vanaf Amsterdam. De schooiers van de boekingskantoren weten gewoon dat je zoekt naar vluchten in de buurt van Amsterdam denk ik. En dan zijn de tickets gewoon 100 euro duurder. Nu hebben we een mooi aanbod! Ze komen vrijdagmiddag met Transavia en vertrekken weer op maandagavond met Corendon. Helemaal leuk! We verheugen ons zeer op hun bezoek.
Woensdag 14 september hebben we een luier-ochtend waarin we nog wel een ‘vacumeer-date’ met Donatien hebben. Zij wil graag onze stofzuiger gebruiken om een deken mooi plat in een vacuümzak te krijgen. Maar ze heeft ook een geweldige vacumeer-apparaat bij zich waar de laatste moten dorade ingaan en zo ons vriezertje in voor ons hoog bezoek van het weekend!
Het waait nog steeds heel stevig. Ik type aan mijn blog tot Frank en Tine van de Stella op de boot kloppen om ons uit te nodigen op hun schip te komen kijken. De golven zijn onderhand best hoog geworden dus we hebben het dekje mee om niet helemaal nat te worden. De Stella is een prachtige boot. We hebben voor hen ook dorade meegenomen en ze zijn er blij mee. Ook zij zullen smullen vanavond.
Op bezoek bij Frank en Tine van de prachtige Stella.
Een lekkere kop thee en een leuke uitwisseling van belevenissen later gaan we weer de bijboot in om naar het eiland Illa de Culatra te gaan. Helemaal droog komen we niet over!
Het dorpje is heel apart. Je hebt het idee dat je al op de Kaap Verden bent gearriveerd. Kleine huisjes in het zand met betonnen paadjes ertussen. Geen massatoerisme; eindelijk! Er is zelfs een school en een sociaal cultureel centrumpje!
Het dorpje op Illa de Culatra
We lopen naar de oceaanzijde en wandelen over het prachtige strand oostwaarts.
Door het duin- en kweldergebied door nog net niet droge stroompjes wandelen we naar de Duitse kunstenaar die een eeuw geleden zijn catamaran op het droge heeft getrokken, er een huisje omheen heeft gebouwd en er een waar kunstwerk van heeft gemaakt. Veel tinkelende en fluitende wind-dingen en andere kunstwerken. Een schedel op een stok is daarvan de luguberste… De bewoner is er helaas niet.
Het kunstenaars-huisje bij de laguna aan de oostzijde van Illa de Culatra.
Dan zijn we alweer terug bij het dorp en app ik Bas en Donatien of ze ook nog op het eiland zijn. Donatien snapt um meteen: zit de 5 al in de klok, vraagt ze? Jazeker!
De vijf zat allang in de klok!
Daarna is het etenstijd en gaan we richting onze boten. Gelukkig is de wind wat gaan liggen en komen we redelijk droog over. Het is wederom een heerlijke avond en terwijl de zon prachtig onder gaat smaakt de dorade andermaal heerlijk!
Donderdag 15 september doet Herbert weer een rondje stagen stellen. We zijn nog steeds niet helemaal tevreden omdat de mast nog piept in het mastgat. We willen hem nog wat meer naar stuurboord stellen. Ook wijzen de zalingen wat te ver naar beneden. Herbert bivakkeert weer zonder morren een uurtje halverwege de mast…en dat voor iemand die het niet op heeft met grote hoogten!
Daarna gaan we weer naar Illa de Culatra. Een wandeling richting de vuurtoren staat op het program. We gaan met Bas, Donatien en Melle in de rugzakdrager. We gaan van de gebaande wegen af en ploeteren vrolijk door modderpoelen. Helaas…de kruizen worden nét nat! Bedankt he, Bas! Goede route gekozen! Die doet net als ik, ook ALLE moeite om wandelingen in te korten. Op een gegeven moment zijn we weer bij het strand aan de oceaanzijde en gaan we op mijn dringend verzoek (wordt VEEL te ver voor Melle
We treffen alle Grutte Grizertjes ook en gezamelijk ploffen we neer op het terras waar je voor 1 euro voor een biertje of wijntje lekker los kunt gaan. Er schuift nog een ander jong Nederlands stel aan, Jouke en Pleuni, iets in de 30 en ook op pad voor een rondje Atlantic. Pleuni heeft nauwelijks zeilervaring maar leert snel en vindt het allemaal geweldig! Stoer hoor!
We zullen ze wel vaker gaan ontmoeten…de Nederlandse enclave jongt flink aan!
Als de honger niet meer te negeren valt gaat iedereen bootwaarts. Na het eten krijgen we nog even de hele familie Grutte Grize aan boord. De kinderen vinden de boot geweldig en ze komen graag een keertje logeren. Dat mag hoor!
Nu is het vrijdag 16 september zijn dochter Doenja en haar opa en oma aan boord. We zijn met het bijbootje met de Agaathjes naar de zandplaten gegaan.
Daarna naar Olhao om iets meer boodschappen in te slaan en gekeken waar we een ferry-taxi konden krijgen voor het comfortabele vervoer naar Zahree. Foto’s naar mijn ouders hoe het straks gaat met de ladder waren opgestuurd dus waren goed voorbereid. Ze waren netjes op tijd bij de ferrysteiger en zijn nu aan boord! Wat is het heerlijk om Doenja en mijn ouders weer te zien en te knuffelen!
De laatste stukken mahi mahi zijn aan ze gevoerd! Het is super gezellig! Nu de foto’s van Doenja van haar reis naar Vietnam en Cambodja kijken en de verhalen horen.
Mooi moment om dit blogdeel weer eens te sluiten.
Tot gauw!
Lekker hoor.. geniet ze..
BeantwoordenVerwijderen