Ik begon dit blog op 21 september we lagen in de marina van Ayamonte, een klein stadje aan de Rio Guadiana. Alle was was weer schoon en geurig in de kast, het water opgetopt. Boodschapjes waren met de fiets gehaald en een nieuw datakaartje van een Spaanse provider was gescoord. We lagen hier met de Agaathjes en maakten geweldige reisplannen voor de dag erop! Maar eerst wat hieraan vooraf ging!
Doenja en haar opa en oma waren best wel moe van de reis dus we lagen vroeg in de mandjes. Opa en oma in de voorpunt en Doenja in de kajuit.
Zaterdag 17 september; Evert, Herbert zijn broer, is jarig. Gefeliciteerd lieve zwager! Kom gauw eens deze kant op!
Deze dag gaan we een stukje zeilen op de oceaan. Toch wel heel gaaf dat mijn ouders dit met ons kunnen meemaken. Én dochter Doenja natuurlijk! Het is heerlijk weer en we hebben een lekker briesje erbij.
Doenja stuurt…de rest geniet!
Het is heerlijk op het water; mijn vader geniet ook.
Lekker he, mama?
We zeilen tot we ineens aan bakboord iets enorms in het water zien drijven. Een wrak? Dan ruiken we ineens een HELE vieze geur. Het is een dode walvis. We draaien Zahree weer richting de kust want de wind begint ook steeds verder af te zwakken. We willen ook de walvis nader bekijken. We gaan er bovenwinds langs. Beter voor onze magen!
Een dode walvis.
Het is nog een vrij jong dier, te zien aan de afmeting. Zielig! We hadden liever een gezond exemplaar naast ons zien opduiken.
Daarna zeilen we terug naar de baai van Olhao en gaan weer voor anker op ons oude plekje.
Doenja en ik gaan lekker zwemmen. Verder krijgen we niemand zo gek. Er wordt gemopperd over te koud water. Niks ervan! Het is zalig!
Fris ja…koud…nee hoor!
Daarna gaan we het experiment aan of de ouders ook in de bijboot kunnen stappen vanaf het schip. Dat gaat prima! Leuk!
We wandelen van de haven over de betonnen paadjes tussen de witte huisje op Illa Culatra.
Illa Culatra.
We komen bijna de gehele Nederlandse enclave weer tegen. Ze zijn naar het strand geweest en toe aan een verfrissing…sommigen roepen dat de 4 ALLANG in de klok is en we moeten opschieten! Wij zetten er de pas in en na de wandeling door het dorpje strijken we ook neer op het terras.
We maken daar kennis met Jouke en Pleuni van de Island Lady. Ook weer zo’n leuk jong stel met zijn tweetjes op pad voor een rondje Atlantic in hun stoere stalen tweemaster.
Uiteindelijk eten we met bijna de gehele vloot in een restaurantje aan de haven. Iedereen geniet van het eten en de gezelligheid.
De tocht in het pikkedonker naar de Zahree verloopt ook weer prima. We trekken de bijboot van de Agaathjes want hun gloednieuwe motor heeft ineens kuren.
Zondag 18 september wil mijn vader heel graag naar de droog gevallen plaat. Vroeger gingen we vaak naar de wadden en scharrelden we ook altijd met eb over het zand, op zoek naar garnalen en kokkels. Het oude gevoel komt weer helemaal terug! Mijn moeder houdt niet van zand en bewaakt Zahree.
Lekker scharrelen over de drooggevallen zandplaat voor Olhao.
Mijn vaders sigaretten en aansteker krijgen een onvrijwillig zoutwater-bad.
Ze zijn nog prima te roken, vindt opa.
Al snel begin het water te stijgen en is het de kunst om af en toe je eigen eiland te bewaken tegen overstroming. Tevergeefs natuurlijk!
Bewaak je eigen eiland tot het water weer komt.
Dan wordt het weer tijd om te vertrekken naar Zahree. We eten wat en dan gaan we met mijn moeder naar Olhao. Zij houdt meer van door een stadje scharrelen.
Oma met haar kleindochter. De stad in is ook leuk.
We vinden een straatnaam speciaal voor jongste zus Marianne!
Daarna gaan we naar de Pingo Doce om boodschappen te doen. Jammer…een datakaartje scoren voor wat meer mb’s draait op een mislukking uit.
Achter in de middag is het borreltijd.
Proost! Opa een portje, oma een koele witte wijn.
Vandaag eten we lekker aan boord en hebben we een genoeglijke avond en zien we de tweede helft van de prachtige foto’s van dochter Doenja’s reis. Nu is Cambodja aan de beurt.
De zon gaat steeds vroeger onder. Om 8 uur is het eigenlijk donker. Maar wat een prachtige luchten!
Mooie avondluchten bij Olhao.
Maandag 19 september hebben we nog heerlijk de hele dag met elkaar. Met dochter Doenja gaan we naar de kant voor een lekkere wandeling langs de lagune oostelijk van de haven van Illa Culatra waar de Duitse kunstenaar woont in zijn grappige optrekje. Jammer…we treffen hem weer niet thuis. Daarna weer doorsteken naar het strand aan de Atlantische kust. Doenja en ik zwemmen nog even. Dan weer over het planken pad terug.
Na de wandeling lekker zwemmen in de Atlantische Oceaan.
Op de Zahree zitten mijn ouders lekker in de schaduw hun pafke te doen. Doenja maakt nog wat studieopdrachten en dan is het ineens tijd om naar de kant te gaan. We hebben, net als toen ze kwamen, weer de taxiboot gebeld. Herbert gaat met onze bijboot. We scheuren in krap 5 minuten naar Olhao.
We eten heerlijke visschotels samen, met kreeft o.a. (behalve mijn vader; die kiest verkeerd…neemt pizza..we zitten niet in Italië pap!).
Heerlijke visschotel. Nog gezellig samen uit eten in Olhao.
Daarna is het zomaar ineens tijd om afscheid te nemen. Veel te snel zitten ze gedrieën in de taxi naar Faro-vliegveld. Wat zullen we ze vreselijk missen. Gelukkig komt Doenja ergens eind januari naar Suriname.
Dag pap en man, dag lieve Doenja!
Wij gaan in het donker naar boord. We verdwalen een beetje, schuiven de zandplaat op maar komen ook zo weer los.
De stemming is een beetje bedrukt en misschien daarom hebben we zomaar ineens echt een KNALLENDE ruzie. Waar haal ik nu weer zo’n fijne beslagkom vandaan die ik in mijn woede kapot smijt? Nog voor de ochtend aanbreekt zijn we gelukkig weer goede maatjes. Zo gaat het nu eenmaal af en toe in huize…uh…zeilboot Zahree!
Dinsdag 20 september varen we rond half 11 met het laatste van het afgaande tij van de ankerplaats bij Illa Culatra weg. We hebben hier een heerlijke tijd gehad. We gaan op weg naar Ayamonte aan de Rio Guadiana. Dat is weer nét Spanje dus een vlagwissel is straks noodzakelijk.
De Island Lady komt misschien wat later die kant op. Voor nu zwaaien we elkaar nog even gedag!
Dag Jouke en Pleuni, van de Island Lady.
We hebben een makkelijke zeiltocht van zo’n 25 mijl naar Ayamonte. Op ruime afstand spotten we nog donkere dolfijnen met die hele grappige spitse snuiten die ze zo parmantig steeds de lucht insteken bij elke ademteug. Ik heb begrepen dat deze soort veel schuwer is dan de ‘gewone’ dolfijnen met de witte buiken dus ze komen helaas niet even buurten.
Met de zoom-functie van het fototoestel zijn ze toch goed te herkennen.
Dolfijnen met spitse snuiten.
Achter in de middag leggen we aan in de marina van Ayamonte. Het is duidelijk ‘end of season’, er is plaats genoeg aan de gasten-steiger.
Wat is het leuk om de Agaathjes weer te zien. Melle is alweer gegroeid en begint snel als water te worden. Hij is nu helemaal op zijn gemak bij ons op Zahree. Bas en ik doen een ‘joint venture’ op culinair gebied. Dat wil zeggen, ik heb maar een heel bescheiden rolletje hoor. De salade! We eten heerlijk!
Melle bouwt met Herbert aan allerhande voertuigen en een vlinderdasje. Kijk maar om zijn nek. Hahahaaa!
Woensdag 21 september zijn we redelijk vroeg in touw. De dag gaat vlug voorbij met wassen draaien, boot afspuiten, water tanken. En met de fietsjes boodschappen doen. Ayamonte heeft nauwelijks heuvels. We fietsen naar een treurig winkelcentrum (precies op die ene heuvel…grrrrr…) waar we een Vodafone datakaartje kopen. Mwah…ongunstig geprijsd…er liggen in het onderbemande winkeltje folders met een veel gunstigere aanbieding maar die heeft de mevrouw gewoon niet. We nemen er eentje maar hopen morgen in Sevilla een betere deal te maken!
Jaja! We gaan morgen met Bas, Donatien en Melle met een huurauto en een reservering voor een leuke airbnb dicht bij het centrum voor twee dagen naar Sevilla. Extra spannend is het, omdat we de boten straks in de rivier voor anker gaan leggen en de beide boten een nachtje ‘tout seule’ zullen blijven. Zal dat goed gaan? Wordt er niet ingebroken? Blijven ze netjes liggen? Het is een fiks stromende rivier en elk tij draait de stroomrichting en moet het anker zijn taak goed blijven doen. Wij gaan sowieso onze beide ankers uitbrengen.
De huurauto is ook al geregeld en na de boodschappen en de was van de lijnen gehaald te hebben gaan we helemaal achter in de middag alsnog de marina verlaten. Het liggeld blijft voor die dag zo lekker in onze zak! De Agaath is al net voor ons vertrokken en kan ons mooi wijzen waar te ankeren. Ze blijven noodgedwongen aan boord. Hun buitenboordmotor heeft een afgebroken onderdeel en dat moet met DHL ingevlogen worden. Ook hun koelkast is nog steeds kapot. Daar komt zondag iemand voor langs.
Herbert en ik gaan na het eten nog even naar de wal om door Ayamonte te struinen. De beide Nederlandse boten dobberen vredig achter de ankers.
Bij Ayamonte op de rivier liggen de Agaath en de Zahree voor anker.
We vinden het een leuk stadje en vooral het gezellige plein waar ‘s avonds kinderen rolschaatsen, met de bal spelen en iets minder jong en oud aan een koel glas zitten op de gezellige terrasjes rondom het plein, bevalt ons. Mooie mozaïeken banken als straatmeubilair; niet verkeerd!
Terras-tijd in Ayamonte.
De volgende dag haalt Herbert in alle vroegte onze kleine huurauto op. We gaan er maar net in passen met z’n allen. Daarna gaan we in shifts met onze bijboot naar de kant en een super aardige visserman biedt aan onze buitenboord motor in zijn tuin te bewaren. Zo aardig! De boot leggen we hoog en droog en aan het lange slot. En daar gaan we; op weg naar Sevilla. Melle was het er niet mee eens dat hij geen bestuurder meer kon zijn.
Ja…nu lacht hij nog…maar even later tekende hij luidkeels protest aan!
Het is vanaf Ayamonte zo’n 140 km naar Sevilla. We rijden direct naar de buurt waar we straks om 14 uur kunnen inchecken bij onze airbnb. Even een dingetje om een parkeerplaats te vinden!
We wandelen door het mooie park naar de beroemde Plaza Espana.
Plaza Espana in Sevilla.
Honger en dorst drijft ons terug naar ‘onze’ wijk. We hebben al gelijk de leukste buurtkroeg gevonden waar het bier, de wijn én de overheerlijke oude kaas en worst ons in een opperbeste stemming brengt!
Wijn, bier, vette hap en een kruk…wat wil je nog meer?
Oeps..nu moeten we nog rennen om op tijd bij onze landlady Maria te zijn. Een leuke plek om een tijdje te vertoeven in Sevilla….we hebben nu al spijt dat het maar voor één nachtje is!
Maria heeft een geweldige tip voor een restaurant waar we een heerlijke ‘comida’ eten.
Het blijft niet bij eten alleen natuurlijk!
Hiep…hiep…hoeraaaaa! We zijn in Sevilla! Dat rijmt!
Slaperig wankelen we richting het centrum. Wat voelen die voeten zwaar zeg!
In het park groeien prachtige liaan-bomen. Hun wortelstelsel is verbijsterend. Bovendien verschaffen ze prima schaduw!.
Het wortelstelsel van de liaan-boom is een studie waard.
We vinden een goed gesorteerde bel-winkel met datakaarten die redelijk gunstig geprijsd zijn. We kopen vast een reserve. Ze zijn immers ook op de Canarische Eilanden te gebruiken.
De kathedraal is maar een gedeelte van het enorme complex van het beroemde paleis en de prachtige tuinen. De koelte van de kerk kan ons bekoren.
Verder is het een beetje een saaie kerk….
Na een ijsje van formaat lopen we terug langs de oever van de Rio Guadalquivir, nog een flinke tippel, naar onze airbnb. Dat vraagt natuurlijk weer om een kleine tussenstop.
Bij Maria is onze kamer nu ook gereed, gelukkig. Even de beentjes omhoog en opknappen en daar zijn we alweer op pad voor een hapje. We zijn een beetje aan de late kant. Het restaurant dat Maria voor ons in petto had heeft geen tafeltjes meer op het zwoele terras. Binnen trekt ons minder dus zoeken we verder.
We vinden nog wel ergens wat maar zijn veel minder enthousiast over de keuken dan in de middag. De wijn smaakt ook….vreemd….
Melle is totaal uitgeput….wij ook trouwens!
Melle heeft het een beetje gehad…..
We gaan huiswaarts waar Melle binnen no time vertrokken is naar dromenland. Wij hebben nog trek in een ‘afzakkertje’. De heren gaan op zoek en blijven verdacht lang weg. Bas komt niet weg met de smoes dat ze zelfs een trammetje hadden moeten nemen om nog een flesje voor de dames te scoren! Zijn ze toch gewoon aan de toog blijven hangen!
We hebben geen glazen maar boven- en onderkant van een waterfles gesneden en proost allemaal…we zijn wel even in Sevilla hé!!!!
Waar blijven ze nou zeg? Nog een afzakkertje op ons privé terras.Bas kijkt niet meer zo HEEL helder uit zijn ogen…hahahahaaa!
De volgende dag, vrijdag 23 september, is alleen Melle helemaal wakker. Maria heeft voor een heerlijk ontbijt gezorgd. Pannenkoeken, zelfgebakken brood, en de broodnodige koffie.
Alleen Melle is echt wakker.
Tegen half 11 zeggen we ontzettend lieve en zorgzame Maria en haar dochter gedag. Ze zou wel mee willen naar onze zeilboten en de boel de boel laten.
Wij gaan met de auto richting stad. Het heeft nogal wat voeten in de aarde voor we een parkeerplaats gevonden hebben. Uiteindelijk vinden we die niet zo heel ver van de airbnb, in een parkeergarage. Hadden we ook wel bij de airbnb kunnen blijven staan…wordt me uitgebreid ingepeperd…ik was een beetje lui ahum…
Overigens zijn de parkeergelden uitermate redelijk.
De rij voor het paleis is niet te doen dus we beperken ons tot de tuinen die wel voor iedereen toegankelijk zijn en wandelen door het oude gedeelte van Sevilla met zijn gezellige smalle straatjes. Jammer van die grote groepen toeristen die achter dames aanlopen die zo’n walgelijk pluutje in de lucht steken. En dan is het nu toch buiten het echte toeristische seizoen!
Mooi Sevilla.
De interne mens begint te roepen om voer bij ons allemaal. We vinden weer een restaurantje waar we weer heerlijke tapas bestellen. De drank is vandaag taboe voor Herbert. Hij rijdt ons straks terug naar Ayamonte. De rest houdt zich ook (redelijk) in.
Lekkere tapas in hartje Sevilla.
Daarna gaan we naar de Metropol Parasol. Een wonderlijk gebouw ontworpen door de Duitse architect Jochem Maier om de buurt een modernere, eigentijdse look te geven. Mooi? Lelijk? In ieder geval bijzonder. Onderin, behalve winkels, heeft men de fundamenten van de Moorse en Romeinse tijd knap weten te bewaren. Met de blitse lift naar boven…en je krijgt een fantastisch uitzicht over Sevilla. Dik de moeite waard!
De bijzonder Metropol Parasol met een mooi uitzicht over Sevilla.
Daarna is het tijd om bootwaarts te gaan. In Ayamonte worden we opgewacht door onze lieve visserman en zijn we zo weer op onze schepen die gelukkig ongedeerd en in onberispelijke staat op ons liggen te wachten. Bas kookt een heerlijke curry. Ik snijd de wortels maar daar is dan ook alles mee gezegd. We proosten voor de verandering maar weer eens op onze gezondheid… en dat we maar niet al te heftige aanslagen op onze levers plegen! Dat waren super gezellige dagen zeg!
Eten aan boord van de Agaath.
Toch weer tamelijk laat tuffen Herbert en ik naar Zahree en voor het hoofd het kussen raakt…ach…je weet wel!
Zaterdag 24 september hebben we nog een dagje extra de auto ter beschikking dus rijden Donatien, Melle en wij redelijk op tijd naar Portugal omdat daar een enorme Lidl zit. Vooral de broodmix heeft ons beider interesse. We weten nauwelijks waar we de boodschappen moeten stouwen maar redden het op een of andere manier om met boodschappen weer op de zeilboten terecht te komen. Bas is achtergebleven om de nieuwe verdamper voor de koelkast te plaatsen. In Ayamonte zitten een prima watersportwinkel, gerund door een Nederlander met zijn vrouw waar het ding naar toe is gestuurd en nu dus opgehaald kon worden. Handig!
De yoghurt-date.
Terwijl Donatien en ik zelf yoghurt gaan maken (de yoghurt-date) hangt Bas ondersteboven in het keukenkastje en vindt een verdacht losse aansluiting.
Bas hangt ondersteboven in zijn keukenkastje…de koelkast heeft misschien een losse aansluiting. Onderwijl lopen er ook haarknikprojecten en yoghurt sessies.
Zal je net zien…is het ding helemaal niet kapot…. het yoghurt maken is een fluitje van een cent. Een liter houdbare volle melk. Twee eetlepels yoghurt…liefst biologische…verwarmen tot bijna 40 graden. In een goed afsluitbare thermoskan of oude yoghurtbak en inpakken in een deken of zoiets. Na 8 uur is de yoghurt klaar. Wil je hem dikker; wat langer laten staan.
Daarna zijn onze haardossen aan de beurt (de kapper-date). Donatien kapt ons vakkundig. We hebben geen idee waarom Bas nog zijn bedenkingen heeft. Vooralsnog durft hij niet bij Donatien onder het kappersmes…
Ik ga bij Donatien op de kappersstoel. Wat een hoop haar gaat eraf! Heerlijk!.
Herbert wordt weer een knappe boy!
Op aandringen van beide dames gaan Bas en Herbert toch nog eens goed naar de buitenboordmotor van de Agaath kijken. Binnen de kortste keren hebben ze het staartstuk eraf en vinden een missend deel onderin. De kop is van een schroef gebroken maar die is prima te vervangen en de reparatie is gedaan! DHL is onderweg met reserveonderdelen maar het is allemaal al in kannen en kruiken. Zo zie je maar…. de heren kunnen meer dan ze zelf denken! Daar moet op gedronken worden. Hiepderdepiep…proost!
Hopla…buitenboordmotor gefixt!
Een klein drankje nadat we gevijfen de auto hebben ingeleverd? Moet kunnen! Met de gefikste buitenboordmotor en bijboot gaan we naar de kant. Een wijntje..biertje en nog een…Loopt weer uit op een etentje met uh…proost nogmaals! Hahahaaa!
We hebben weer wat te vieren…en een beetje verdriet…voorlopig afscheid want wij gaan oversteken naar de Canaries. De Agaath volgt later.
Gelukkig gaan Herbert en ik morgen de oceaan op richting Lanzarote want een paar dagen alcohol-loos is best een goed idee!
Zondag 25 september is het hard werken om alles op tijd klaar te hebben. Om 12 uur draait de stroom om en willen we met de eb naar buiten.
Ik kook voor een dag of vier tot vijf en Herbert prepareert Zahree voor vertrek. We liggen aan twee ankers en moeten twee keer om de as varen voor de ankerkettingen ontward zijn.
Duurt even langer dan gedacht maar om 20 over 12 zijn we los en varen we langs de marina waar we de Agaath zien liggen. We lezen later op de app dat hun koelkast het weer doet. Hopelijk is deze reparatie wel afdoende.
Op zee waait het te weinig om zonder de motorondersteuning enige voortgang te maken. De wind draait ook plots naar een richting die we niet verwacht hadden. Met de motor bij gaat het toch aardig. Pas ‘s avonds zal het echt een beetje gaan doorwaaien. We zien nog een enorm dood dier drijven. Het lijkt op een schildpad die het leven gelaten heeft. Het beweegt totaal niet en ligt daar maar te dobberen. Nou zeg…nu weer eens een levend dier hoor!
Een dode zeeschildpad…denken we.
Op dit moment hebben we de fikse tocht al achter de rug van Ayamonte naar Lanzarote, één van de Canarische Eilanden.
Ik ga dit blogdeel afsluiten en hoop dat jullie genieten van mijn ellenlange verhaal. Even een paar dagen blog-pauze hoor! Daarna horen jullie meer over onze oversteek én over hoe het ons gaat op Lanzarote.
Dinsdag 4 oktober komt jongste zussie Marianne en zwagertje Onno. Dat gaan ook weer zéér gezellige dagen worden. Daar kijken we enorm naar uit. Niet veel later zal schoonzus Carla komen.
Tot gauw.
