Van koeltjes naar stikheet….

Hoe Hollands kun je zijn hè? In Camariñas zeggen we nog tegen elkaar dat er best een paar graadjes bij mogen en nu is het dan zover! Net 33,5 graad in de kajuit. Buiten is er een enorme wind losgegaan… Geen wind die ook op zee waait want boven op de bergen staan hordes windmolens en die staan nog steeds wind. Dus dit is zo’n plaatselijke wind in de baai. Hoe het precies werkt weten we niet hoor. Gedurende de dag wordt het land heel warm en dan dondert de lucht op een gegeven moment naar beneden…zoiets? Van 0 wind waait het dan ineens 25 knopen en meer. Verfrissing brengt die wind nauwelijks; het is een lauw-warme wind. Maar…ik moet niet zeuren…we wilden het lekker warm hebben en dat is nu zo! We horen van alle kanten dat het in Nederland weer een ouderwetse k…zomer is. Dat is ook niet leuk voor jullie !

Mijn laatste blog was van 2 augustus en kwam uit Camariñas.
3 augustus…nichtje Alette is jarig…gefeliciteerd lieve nicht! We blijven nog een paar dagen liggen! Zodra het opkomend water is gaan we met de bijboot het riviertje Rio del Puente op. We zijn nog aan de vroege kant. We lopen al snel vast. Herbert is niet te beroerd om even te trekken. Ik mag blijven zitten. Lief toch?

Met opkomend tij het riviertje op naar Ponte do Porto

Veel vissers benutten het opkomend tij en ze hebben gelijk; het wemelt van de vis!


Stikvol vis.

Het riviertje doet elke keer alsof het nu écht niet meer verder gaat. Soms is het wat dieper en kan het motortje Herbert even aflossen maar dan lopen we alweer bijna vast.


Eindelijk…het stadje.

Eindelijk komt het stadje Ponte do Porto in zicht. Lekkerrrrr…we moeten met onze voeten de prut in om aan wal te komen. Balen…er staat ineens veel water in het bootje…hoe kan dat nu weer? Je voelt hem al…daar komt weer een klusje aan!
We gingen voor een lekkere comida (lunch, de belangrijkste maaltijd van de dag voor de Spanjaarden. Even zoeken en dan vinden we een leuk tentje met ongelofelijke aardige en gemotiveerde eigenaren en personeel. We hebben heerlijk gegeten en zalige wijnen gedronken.


Zalige comida.

Top toetje!

Bah…dat ziet er niet zo gezellig meer uit.

In een droog ogenblik lukt het Herbert om de bijboot te plakken.
Die hebben we toch morgen weer heel erg nodig!


Herbert plakt de bijboot.

Donderdag 4 augustus is het regenachtig en mistig. Eten moeten we toch dus Camariñas in en de berg op naar de bakker. De viskraam weten we nu te vinden en daarna strijken we neer bij de haven waar goede wifi is. Daar is het nu echt weer voor. ‘s Middags knapt het weer op en maken we flinke wandeling richting de vuurtoren.


Aan de overkant kerk bij Muxia.

Bij het kerkje  op de Monte Farelo hebben we een zeperdje…die wordt geschilderd en bepaald ongewijde muziek dendert door het kapelletje. Zal vast zondag weer klaar zijn maar wij moeten door!

Ziet er leuk uit…schipper…voor de auto’s van de werklui!

We buigen af richting het binnenland. Zien we dat goed? Dat lijkt ons een HEEL gevaarlijke plek om te vissen!


Dat lijkt ons echt een HEEL gevaarlijke plek om te vissen!

We hebben ons koel biertje en wijntje nu écht verdiend! Vis koken en op tijd naar bed! Morgen gaan we Camariñas verlaten. We willen verder…almaar verder zuidwaarts!

Vrijdag 5 augustus. We varen uit zodra een briesje op gaat steken.


Een heerlijke zeildag.

Als we naar het zuiden kunnen afvallen (van de wind wegdraaien) kan de parasailor omhoog. Dat gaat waardeloos. De parasailor krijgt te weinig kans zich te vullen omdat het grootzeil al de wind wegvangt. We zetten een dubbel rif in het grootzeil en nu gaat het ineens prima! Ook weer uitgevonden! Hard gaan we niet maar zo’n 5 knopen halen we wel. We denken dat we nu beter zouden kunnen varen met de genua te loevert (aan de loefzijde van de boot) of alleen met de parasailor. Maar we willen van alles uitgeprobeerd hebben vóór we een grote oversteek maken. Het gaat gaande de middag steeds harder waaien en de vervelende swell hebben we nu niet. Een fantastische zeildag.
Heel speciaal! We varen langs het uiterste westelijke puntje van het vasteland van Europa!


Punta de Sualba…het uiterste westelijke puntje van het vasteland van Europa.

En kort daarna Cabo Finistère, de kaap van het einde van de wereld, dus! Men denkt dat de bewoners van dit gebied deze kaap die naam hebben gegeven omdat men bang was dat de wereld er gewoon ophield te bestaan. Velen die de zee opgingen, richting het westen, kwamen immers nooit meer terug.


Cabo Finistère.

Om half 8 valt het anker in de baai van Muros. We zijn best wel moe maar tuffen toch na het eten even naar de wal voor een snufje Muros. Een gezellige drukte. Terrassen zitten vol. Een paar leuke pleintjes waar je voor weinig wijntjes kunt drinken en een vorkje wegprikken.








Tóch nog even Muros in.

In het donker kunnen we Zahree maar net terugvinden. En dan begint het toch te waaien!
Wij liggen gelukkig als een huis, aan voldoende ketting, maar links en rechts zien we boten achteruit gaan. Overal floepen lichten aan en moet opnieuw geankerd worden. Pas wat later in de nacht wordt het weer rustig in de baai. Grrrrr….kost je toch je nachtrust!
Zaterdag 6 augustus is klusjes- en schoonmaakdag. Een deel van de onderkant van Zahree wordt door Herbert pokkenvrij gemaakt terwijl ik de waterlijn aanpak. Voor klussen net onder de boot gebruikt Herbert een luchtslang aan een minicompressortje op de boot op 24V. Jammer dat de boel doorbrandt op de boot… weer een klusje op de kluslijst! En de rest van het pokkenvrij maken zal een andere keer moeten.
Het is opvallend hoeveel warmer het ineens is. Dat hadden we al in de pilot gelezen. De wind gaat na Finistère wat meer over land waaien en en warmt boven land veel meer op natuurlijk. Dat betekent voor ons een snelle overgang naar de Spaanse way of life; direct de invoer van de siësta.
’s Avonds gaan we Muros weer in en strijken op diverse terrassen neer om de plaatselijke witte wijn Alberino te vergelijken met de Ribero, de beste wifi op te snorren …en tapas te eten natuurlijk!




Hoeveelste glas, Herbert? Uh….de tel kwijt!

Het is alweer stikdonker als we aan boord gaan.

 
Een rustige zwoele avond op de ankerplaats met uitzicht op Muros.

Nu geen harde wind gelukkig! En een rustige, zoete slaap! Trusten!

Zondag 7 augustus. Het is een ligdag vanwege harde wind. Cabo Finistere en omgeving zijn beroemd en berucht van harde wind en vooral heftige windvlagen. Het ene moment soes je nog in de late middagzon…het volgende moment moeten zonnezeilen als een haas opgeborgen worden en liggen alle schepen te steigeren als wilde paarden!
Vanwege het gewicht van Zahree, 40 ton, valt het bij ons nog wel mee maar kleinere en lichtere boten gaan als een gek op en neer, zelfs vlak onder de wal. We gaan nog wel even naar het stadje maar wel weer vlot naar boord. Moeilijk om droog over te komen nu!


Hier valt de wind erg mee…nergens last van!

Eerst denken we nog dat het een namiddag-wind is maar het is een je-reinste depressie. Vol vertrouwen doen wij de luiken toe als het donker wordt. Midden in de nacht schrikken we wakker van luid getoeter en lichtalarm. Nog nooit stonden we zo snel naast de sponde; Zahree is van het anker geslagen. We zijn al een groot aluminium schip rakelings voorbijgedreven en dreigen een prachtig klassiek jacht van Canadezen of nét niet of nét wel te raken. Precies op tijd is de motor gestart en varen we snel naar voren. Het hoofdanker is na al die tijd goed ingegraven te zijn tóch uitgebroken. En..we hebben geen ankeralarm ingesteld. Wat is dit goed afgelopen. En wat een enorm geluk dat de eigenaren van de prachtige witte boot, de Starfire, wakker waren. We schamen ons echt helemaal te pletter natuurlijk. We ankeren nogmaals en nu met ons tweede anker, de Rocna, erbij. En stellen het ankeralarm in natuurlijk! Ik kan sowieso de slaap niet meer vatten. Herbert gelukkig wel. De schip denkt terecht: gebeurd is gebeurd…én doooorrrrrr! Ik pieker me dan toch suf over wat er allemaal niet had kunnen gebeuren….en wat staat er allemaal nog meer te gebeuren…en rampje dit…rampje dat….slaat nergens op natuurlijk. Relaaaaaaaax toch eens een beetje schipperse!
Maandag 8 augustus waait het gelukkig wel wat minder maar we moeten even bijkomen. We hangen maar wat. Halen wel een mooie fles wijn en maken een leuke kaart met hoe stom we wel niet zijn. Trisha en Casper, een wat ouder echtpaar, komen net aanroeien als wij de fles in de kuip hebben gezet en nodigen ons uit. Excuses worden meteen geaccepteerd. Ze nodigen ons uit voor een drankje (voor de schrik en kennismaking) en we hebben het super gezellig met z’n viertjes. Ze zeilen al zolang ze zich kunnen herinneren, de laatste jaren alleen in de zomer. Eind september vliegen ze weer naar de westkust van Canada waar ze wonen. Ze zijn echt óveral geweest! Super leuke mensen met zoveel ervaring, tips en allerhartelijkst!


Trisha en Casper van de Styarfire.


Moet je toch gewoon NIET aan denken als we bovenop deze beauty waren gebotst!

We besluiten de dag erop samen naar de overkant van de baai te varen, naar Portsosin om vandaar de dag erop samen naar Santiago de Compostello te gaan.
En dan gaan we de nacht weer in. Het waait weer hard, de wind kakt wel eventjes in, en trekt dan weer dubbel zo hard aan. Een paar keer gaat het alarm af maar dat is omdat de wind wat draait en we dan weer verder van het waypoint af komen te liggen. Ik slaap er 3 keer door heen maar Herbert hoort ze gelukkig wel. Maar de beide spijkers zitten nu stevig genoeg gelukkig! Een echt goede nachtrust? Nee…helaas niet! Het vertrouwen moet weer even terugkomen.
Dinsdag 9 augustus is de Starfire al vroeg vertrokken naar Portosin. Wij hebben even wat tijd nodig om het ijzerwerk weer uit de bodem te krijgen. Uiteindelijk lukt het prima en daar gaan we. Op de motor naar Portosin.


Op weg naar Portosin moeten we langs deze visfarms.

Het waait al hard maar het gaat ook steeds harder waaien. Eng!!!! We kunnen op VHF9 contact zoeken met de Marina waar een Spaanse dame ons in perfect Engels binnen praat en lieve, behulpzame marineros ons helpen aanleggen én…Bas van de Agaath! We hadden ze al zien liggen in Portosín. Super leuk om ze nu uitgebreid te zien en te spreken in Spaanse wateren. Donatien met peuter Melle ook snel aan boord en we kletsen gezellig bij. Melle vindt het allemaal prachtig en beide ouders hebben hun handen vol aan het mannetje.


Goed zo Melle! Stuur Zahree maar eens even goed!

We spreken af die avond met elkaar iets te gaan eten aan wal. Reken maar dat we graag even van de boot af gaan! Ook Casper en Trisha vinden het leuk mee te gaan. Hartstikke gezellig! We maken met veel mensen kennis; Engelsen, veel Nederlanders hier in Portosin. En iedereen is ZO blij in een haven te zijn nu!
Ondertussen is de harde wind aangetrokken tot een dikke 9Bft en soms zien we zelfs 54 knopen wind in de vlagen. Niet leuk meer zeg! We leggen Zahree aan zoveel lijnen dat we écht wel vastliggen. We liggen iets meer binnenwaarts in de haven dan de meeste bezoekende jachten. Het ponton waar de Starfire en ook de Agaath ligt is later in de middag in rep en roer. Boten worden beter vastgelegd om ze zoveel mogelijk vrij te houden van de pontons. Iedereen helpt elkaar en ook de schepen van mensen die op dat moment niet aan boord zijn krijgen de nodige aandacht; het personeel van de haven zijn er heel erg druk mee. Ik geloof dat ik maar een keer zo’n harde wind op het water heb meegemaakt! Hier schijnt het schering en inslag te zijn…niks bijzonders…gewoon doorgaan met ademhalen. Pffffff!
’s Avonds gaan we borrelen en eten in het havenrestaurant. Prima vis gegeten en de wijn smaakt superbe! Hans en Sonja van een ander Nederlandse vertrekkersboot schuiven ook nog aan.


Borrelen en eten in het havenrestaurant van Portosín. Gezelligheid!

De wind weet niet van opgeven. Het is een lawaai van jewelste van slaande vallen en wat er allemaal nog meer lawaai kan maken aan al die zeilschepen. Met een zucht van verlichting ploffen we tegen middernacht in ons bedje, oordoppen in (ik) en…..helaas….slecht de slaap kunnen vatten. wat een stormwind…niet normaal gewoon.
Woensdag 10 augustus gaat de wekker ultra vroeg. Even lekker douchen aan wal. Yeaaaaaah! Een super goede douche! Gauw het ontbijt naar binnen geschoven en om 9 uur staan we met natte haren klaar om samen met Trisha en Casper met de bus naar Santiago de Compostello te gaan. Prima verbinding voor weinig. Daarna is het nog even een klim om in de oude stad te komen maar dat hoort erbij he! Denk eens even wat al die ECHTE bedevaartgangers achter de rug hebben. Zoveel mensen lopen er met rugzakken, een stok en verder naar boven gaat het om de begeerde stempels te halen en de grote witte schelp. Symbool voor de succesvolle afsluiting van de wandeling of fietstocht. Niemand op de knieën de laatste meters zien afleggen trouwens. Dat hoeft blijkbaar niet meer. Erg leuk; er kwam een dansende wat oudere Ier op ons af (denk ik)…I made it…I am there! So happy was hij. Hartstikke gaaf! De meeste mensen zijn nog erg jong maar je ziet ook ouderen! Niks voor mij hoor! Brrrrrr!
De oude stad is prachtig! Eén kerk hebben we uitgebreid bekeken. Daarna was het tijd voor de lunch. Daarna maar eens de Kathedraal en….NEE HÈ! Een rij van hier tot….de kathedraal. Dat gaan we dus NIET doen. We wandelen nog een tijdje door de steeds drukker wordende stad en dan zijn we er wel klaar mee. Fotoimpressie:

Om 17 uur zitten we weer in de bus naar Noia. Daar doen we omdat we toch moeten wachten op onze aansluiting, boodschappen en lopen nog even naar de boulevard.


De boulevard van Noia. De baai staat blauw van de rook.

Het staat helemaal blauw van de rook. Ergens in de bergen is brand uitgebroken. Dat hadden we onderweg met de bus al gezien. Eerst dachten we aan mist maar de hele vallei tot aan de haven van Portasin is rokerig. Blushelikopters vliegen al af en aan en de rook slaat op je adem. Niet fijn! De wind is eventjes wat minder maar besluit toch weer dat hard aan te trekken. Niet zo hard als de dag ervoor maar de rust is nog niet weergekeerd in de atmosfeer blijkbaar. Ik hoop toch wel voordat mijn hoofd het kussen weer raakt! Vandaag wordt er gewoon gezond gekookt aan boord. Dit blog verder getypt en Trisha en Casper komen nog een uurtje op bezoek op Zahree. We hebben een oudere uitgave van de pilot van dit gebied die toch nieuwer is dan die zij hebben. We geven hem graag aan hen! En zij hebben een kaart van La Rochelle en omgeving voor ons. Voor als we daar ooit terug keren. We legen nog even een flesje witte…Zij vertrekken naar hun schip. Morgen zien we elkaar weer een Ria en een ensenada verder.
ik type dit blog af…en dan…wordt het stil…nee…helaas…het stormt nog steeds grrrr!
Ik sluit dit blogbericht maar weer eens af!
Tot gauw!