Mijn laatste blog was vanuit Portosín waar we het staartje van een periode van storm hebben afgewacht in een veilige en zeer prettige haven.
De volgende dag vertrekken flink wat zeilschepen; iedereen opgelucht dat er weer gevaren kan worden. De Starfire, de Agaath, de Ikkino van Hans en Sonja, de Engelse solozeiler Barry; we kiezen allemaal de richting van Cabo Corrubedo, de uiterst zuidwestelijke kaap van Ria de Muros e Noia. De hele baai hangt vol rook en blusvliegtuigjes gaan af en aan om de, overigens aangestoken branden verder te blussen. Het blijkt dat de brand de dag ervoor om 16 uur door een persoon is aangestoken en dat ie dat op nog 3 andere plaatsen heeft gedaan. Doordat het hard waaide heeft het vuur vlot om zich geen gegrepen natuurlijk. Een boswachter is gewond geraakt omdat die teveel rook had ingeademd, verscheidene huizen moesten spoorslags ontruimd worden. Er is gelukkig een verdachte aangehouden. Ik neem aan dat deze persoon een tijdje achter de tralies gaat. Ik zou me zo kunnen voorstellen dat de aanklachten niet mals zijn en de Spaanse justitie is vast niet zo coulant als de Nederlandse….
Wij vinden zo’n gast in ieder geval totaal gestoord. De luchtvervuiling en verdere schade die zo’n brand met zich meebrengt. Kijk maar naar de foto’s!
Aangestoken branden in Ria Muros.
Dan laten we gelukkig de rook achter ons. Het is een heerlijke zeildag met een toenemende wind uit noordelijke richtingen.
We laten de rokerige Ria Muros achter ons.
We gingen lekker hard maar hadden geen kans tegen de snelle Starfire van de Canadezen. Ook de Agaath en de anderen zeilen uit zicht. Zij zeilden verder uit de kust om de rots groep Las Basonas westelijk te passeren. Wij passeerden hem oostelijk.
Eenmaal om de hoek van Ria Arousa kruisten we, een beetje vals gespeeld door de motor een beetje te laten helpen stijf de hoek om, door de Paso de Carreiro. Dat scheelde toch zeker 6 mijl met de route om alle eilanden met hun vervaarlijke rotsen. Maar we durfden dat wel aan met de plotter waar we precies kunnen zien waar we zijn. We kruisten vervolgens nét voor de Starfire langs.
Toch nog nét voor de Starfire langs!
Zij hadden voor het veilige open water gekozen. De andere jachten zagen we niet meer. De Agaath vond het misschien genoeg geweest. Zij ankerden bij San Vicente do Mar. Aan de oceaanzijde en de oostelijke zijde van de Ria.
Wij kruisten heerlijk en gemotiveerd door tot diep in de Ria.
De wind was nu wel heel wat minder dan buiten op zee. De gang was er wel een beetje uit.
Strak om Illa de Rúa heen.
We zagen de snelle Starfire nog vaag in de verte; geen partij voor Zahree. We zouden elkaar ontmoeten in de Ensenada de San Xulian, Illa de Arousa (geen eiland meer door een grote brug!) maar de Starfire vond het er te druk uitzien en zeilde door naar een ankerplek bij Puerto de Cruz. Wij vonden het wel mooi geweest en zwaaiden af.
Na een volgend culinair hoogstandje (al zeg ik het zelf) gingen we met de bijboot aan land. Het plaatsje was wat teleurstellend qua sfeer maar we vonden wel een leuk terrasje en later nog een pub met goede wifi. De volgende dag zou er wel het jaarlijkse mosselfeest losbarsten. Grote tenten met lange tafels zouden de volgende dag wel gevuld worden met mosselliefhebbers.
Culinair hoogstandje van de dekmatroos.
Illa de Arousa. De haven aan de noord- en aan de zuidzijde.
Vrijdag 12 augustus zeilden we de paar mijl naar Playa de Carregeros bij Puerto de Cruz. We zagen daar onze Canadese vrienden weer terug. Een heerlijke ankerplek voor een mooi strand. Een paar dagen klussen, boodschappen doen, zwemmen (vrijwillig: ik, onvrijwillig: Herbert…kokkels verwijderen onder Zahree), borrel bij Kaspar en Trisha en nog meer klussen de dag erop. De laatste kokkels werden vermoord en roestplekjes werden open gekrabd. Ingesmeerd met allerhande anti spul en weer netjes afgedekt.
Er is weinig wind hoewel er steeds aan het eind van de dag een windje op komt zetten. Het is een zuidelijke wind en die brengt zeemist met zich mee. Het wordt dan ineens echt kil.
Ook de tweede dag op bij Cabo Cruz is mistig en dat blijft het. De Starfire zoekt de stad Villagarcia, de grootste in Ria Arousa, op. Zij hebben van alles nodig. Wij blijven nog even in de werkmodus.
De Starfire gaat richting Villagarcia, wij werken nog even door!
De Agaath kwam de dag ervoor ook aan getuft maar we misten ze nét gisteren. Juist toen wij klaar waren met onze zelfopgelegde klussen en we even bij ze langs wilden, zagen we nog net hun achterkantje. Ze trotseerden de mistige omstandigheden en zijn gaan ankeren bij Isla Ons (zag ik net op Findship), één van de prachtige ankerplekken in beschermd natuurgebied waar je een permit voor moet aanvragen. Die hebben wij nu ook dus wij willen daar later ZEKER ook heen.
Maandag 14 augustus varen we naar Pobra, op maar 2 mijl van Porto Cruz. Jammer…nog steeds die kille mist maar iets beter dan gisteren. Op de ankerplek zien we de Starfire alweer liggen. We motoren met de bijboot naar wal. Boodschappen doen! Daar zien we Kaspar en Trisha al op de kade staan. Helaas…vertellen ze…drie dagen de winkels dicht vanwege één van de tientallen feesten van één of andere heilige weet-ik-veel wie… Gelukkig dat onze Zahree zo afgeladen is met blik en pot! Ze hebben, heel lief, brood voor ons meegenomen, want de panaderias zijn, zoals gewoonlijk wél open. We zijn gezellig koffie gaan drinken en wij profiteerden nog even van de prima wifi op het terras. Nog even een stukje gelopen in het leuke gezellige stadje.
De Spanjaarden zijn weer massaal neergestreken in restaurantjes en op terrasjes!
Daarna tuften we weer naar de Zahree. Dat zou vanavond een beetje improviseren worden want we hadden Kaspar en Trisha uitgenodigd om , samen met ons, één van de blikken Confit de Canard te proberen. Voor de rest werd het een beetje de koelkast en groenten la leeg eten.
Nou…ik heb geloof ik, geen modderfiguur geslagen. Piementos de Padrón, gebakken groene pittige paprika-pepertjes (sommige zijn pittig andere weer helemaal niet, vooraf, precies zoals we ze in de Spaanse eettentjes kregen, de canard was lekker en zo vet als ie moet zijn.
Het eerste blik Confit de Canard; een groot succes.
We hingen aan de lippen van onze gasten. Ze hebben zo veel reiservaring; daar kunnen we heel wat van opsteken. Ze hadden twee heerlijke flessen wijn mee; die gingen tot op de bodem natuurlijk en na cognac en andere zoetigheden gingen ze bootwaarts. We hebben goed gedag gezegd. We gaan morgen ons weegs en weten niet of we ze nog tegen komen.
Dinsdag 16 augustus. Onze lieve vriend Louis is jarig. Gefeliciteerd! We weten niet of we je vandaag een bericht kunnen sturen maar vanaf hier…hieperdepiep hoera!
Rond 11 gaat het anker ratelend in de kluis en motoren we richting oceaan. Aanvankelijk was het praktisch windstil maar aarzelend stak een briesje op. Onze bestemming lieten we afhangen van voortgang, dus wind en mist. Nadat we bakboord uit konden richting de volgende Ria kwam de wind net 40 graden over stuurboord binnen en rolden we de genua uit en motor-zeilden we richting Isla Ons. Dit is ook een beschermd eiland waar we alleen na toestemming mogen ankeren. Je moet dan online aanmelden en mag alleen ankeren als er nog ‘plek’ is; maar een beperkt aantal jachten mag er per dag een ankerplek kiezen.
Het is echter nog steeds mistig. Het ziet er niet aantrekkelijk uit nu. Bovendien hangen we de theorie aan dat dieper in de Ria de Pontevedra de landmassa er voor zal zorgen dat de mist wat oplost. Met een kleine 11 knopen achter gaat de parasailor omhoog en die sleurt Zahree met een krappe 4 knopen door het water. Geen topsnelheden maar de rest van de zeilen kunnen nu onder de huiken blijven en dat vindt de luie bemanning een heel goed idee.
De parasailor moet het alleen doen….
Combarro wordt onze eindbestemming van vandaag. Het zou een mooi opgeknapt historisch plaatsje zijn. We ankerden ten zuiden van de haven en tuften niet veel later naar de wal waar we de Agaath in de haven zagen liggen. Leuk ze weer te treffen maar op dat moment niemand aan boord.
Het stadje oogt gezellig. Er is daar ook een feest aan de gang. Welke heilige is daar nu weer jarig? Een groot podium wordt opgezet voor een avondvoorstelling. Het historische gedeelte is heel mooi en rustiek maar zo toeristisch dat het ons maar matig kan bekoren. Met wat geduld weten we toch plaatjes te schieten met niet al te veel poserende Spaanse families die op de palen met de kruisbeelden kruipen. De winkeltjes met allemaal dezelfde toeristen-zooi…jammer!
Even ons best doen om leuke foto’s te maken in druk Combarro.
Terug in de haven hoor ik iemand mijn naam roepen. Bas van de Agaath komt net aanlopen. We worden aan boord uitgenodigd voor een gezellige borrel. Al gauw komt Donatien er ook aan met zoontje Melle. Hij lijkt alweer gegroeid. Wat een lief boevig kereltje. Hij is een echte show-steler! En dat borrelen vindt ie ook ge-wel-dig! Behalve de alcohol doet ie aan alles mee. Pittige worstjes, olijven…alles wat lekker stevig smaakt…mmmmmm! Stoerrrrrr!
Dude…zegt Melle als hij zijn zonnebril draagt! Stoere bink!
We krijgen een rondleiding op de Agaath! Ook een heerlijk schip, een Contest met een center-cockpit. De borrel wordt binnen voortgezet want het koelt best af. De wind is even flink aangetrokken en er staan verderop kopjes op het water. Niet erg aantrekkelijk om met de bijboot naar Zahree te vertrekken. Het is sowieso een niet erg warme week. De zomer is hier toch al niet voorbij????
We mogen gelukkig blijven eten. Pizza!!!!
Een gezellige borrel en avond op de Agaath bij Bas, Donatien en Melle.
Rond tien uur vertrekken we richting de ankerplek. De wind is op en het water weer vlak. Net begint de band te spelen. Het klinkt gezellig en luid genoeg maar de ‘oudjes’ (wij) met genoeg wijn op, moeten naar bed! Dank jullie wel voor de super gezellige avond Agaathjes! Ik doe oordoppen in.
Woensdag 17 augustus begint met een duf hoofd en mistroostig koekeloeren door de patrijspoorten…regen…regen en nog meer regen. ‘s Nachts was het een beetje gaan waaien en we lagen wat te rollen. Nu kan ik op en neer goed hebben maar heen en weer wat minder. De nachtrust was er dus een beetje bij in geschoten. Als het maar een beetje erop lijkt dat het wat droger is gaan we met het bootje naar de jachthaven waar het ons door een jongeman (orders van de baas kan ik eruit opmaken..) in het Spaans verboden wordt van de jachthavenlijke steiger gebruik te maken. We liggen natuurlijk niet in de haven maar voor anker en dat is de beste man een doorn in het jachthavenlijke oog…Nou niet dan….doen we ook geen café solo bij jullie…al was het de laatste in geheel Combarro. Bij de stadshaven vinden we ook een prima trappetje aan de hoge kademuur. Iets verder lopen naar de supermarkt die …aiaiai..zomaar dicht blijkt! Grrrrrrr!
In de onooglijke carneceria ertegenover halen we wat kip. De slager gooit het kippenvlees zo op de weegschaal die eruit ziet of die daarvoor vlees van een geheel ander type gedragen heeft. Vanavond maar even lekker doorbakken…die kip! Maar de man weet wel een klein winkeltje verderop die wat dingetjes heeft. Zo komen we toch aan wat boodschapjes. Het weer knapt langzaam op en we zien verderop een streepje lucht dat lijkt op wat blauw. Gauw weg hier. We reserveren voor een ankerplekje bij Islas Cies, een als natuurgebied bestempelde eilandengroep. We zwaaien de Agaath even uit.
Daaaag Agaathjes!
Zij zijn van plan pas de dag erop daar heen te varen maar als we de Ria de Pontevedra uitkruisen zien we de Agaath ook komen; ze zijn van gedachten veranderd. Goed idee! Het wordt even prima zeilweer met een iets aantrekkende wind die helaas in kakt zodra we bakboord uit kunnen richting Cies. De Agaath heeft dan allang een beslissende voorsprong genomen.
De Agaath gaat te snel voor Zahree.
Gewoon veel te weinig wind voor zware Zahree. Dus motor bij en een beetje irritant rollend op de lager wal-swell doen we de laatste mijlen tot de ankerplek.
Een irritante swell.
Op naar Islas Cies.
Daar zijn we bepaald niet de enigen. Een grote groep mooie klassieke jachten, veel Franse en Deense schepen liggen er al. We kunnen achteraan er nog net bij. Wat een prachtig zandstrand en mooie groene heuvels. Een camping zien we en een grote kade waar de dagtrip-boten nu hordes toeristen afvoeren naar het vasteland. We hebben Bas en Donatien uitgenodigd om bij ons te komen eten. Donatien moet eerst Melle in slaap zingen. Arme Melle, die is nog bekaf van de borrel van gisteren! Ze proberen voor het eerst de babyfoon uit op een afstand van nét geen 100 m. en dat gaat prima. Het is weer hartstikke gezellig en van het voornemen eens een dag alcohol-loos te blijven komt weer weinig terecht. De avond is op een of andere manier foto-loos gebleven….
’s Nachts is het alweer een wat rollerige nacht. Houden we dat? Maar donderdag 18 augustus is een stralende dag en al vroeg stuiven de veerboten af en aan om opnieuw hordes dagjesmensen en kampeerders aan- en af te voeren. Tegen de middag kunnen we het gewoon stampvol noemen. Het ontgaat ons een beetje waarom de jachten hier speciaal een aanvraag om te ankeren moeten doen vanwege het natuurgebied-karakter. Het eiland is wél helemaal vuilnisvrij. We hebben het nog nergens zo schoon gezien…geen zwervend papiertje te zien! Later zien we een heel team vrijwilligers die Islas Cies zwerfafval-vrij houden. Een stevige tippel naar de vuurtoren ontaardt in file-lopen naar boven en weer terug. Minder leuk maar ja…er zijn meer mensen die willen genieten van een prachtig uitzicht!
Een goede wandeling naar de vuurtoren van Islas Cies.
Daar….heel hoog in de verte…de vuurtoren. In file-lopen er naar toe!
Als we terug zijn op het strand ligt de bijboot nog nét op het strand. We ploffen neer naast de Agaathjes en maken kennis met Michel en Marije van de Tsuru met hun twee zoontjes. Grappig; de jochies schelen ruim 2 jaar en kunnen, net als onze Thijs en Rutger destijds toen we een half jaar zeilden in Griekenland, niet mét en niet zonder elkaar.
Na nog nét de bijboot gered te hebben van wegdrijven gaan we maar eens naar boord verder uh….luieren. Of hebben we nog iets nuttigs gedaan? Geen idee! De Agaath en de Tsuru varen nog weg. De verwachting is wat wind uit het zuiden vannacht en ze verwachten swell en weer een verstoorde rol-nacht. Wij hopen er maar het beste van. Af en toe rolt de mist al binnen maar lost toch ook weer op!
De mist rolt binnen maar lost gelukkig weer op!
De voorspellingen zeggen ook regen vanaf middernacht…we zien wel. Wij gaan ‘s avonds nog naar de wal en nippen aan koele witte wijn, doen nét als de Spanjaarden de cenas vanaf klokke 21 uur. Nou….dan rammelen wij hoor! Maar de moeite waard! We kijken vergenoegd op ons prachtige schip en de vis en de rest zijn heerlijk.
Met uitzicht op Zahree cenas en koele witte wijn op Islas Cies.
Bij terugkomst aan het strand is het even slepen met de bijboot en de aftocht gaat wat onhandig mijnerzijds. Ik ben met één been waar ik moet wezen, in het bootje. De andere weigert halsstarrig op tijd mee te komen. Het bootje draait zijwaarts weg en daar ga ik met de bevallige dikke kont en de rest het zilte nat in. De schipper ZWEERT dat ie geprobeerd heeft het bootje goed vast te houden. Ik denk er het MIJNE van. Gelukkig had ik even daarvoor mijn mobiele telefoon bij Herbert in de rugzak gedaan want ik ga er toch tot mijn middel in. Brrrrr koud. Herbert doet echt zijn best niet al te hard te lachen en ik kan er ook nog nét de lol van inzien. Wél een mooi maansopkomst die nog bibberend gefotografeerd werd. Ben ik een coole reporter of niet?
Een mooie volle maan komt op…maar ik heb wél een nat pak!
Op Zahree alles in de wasmachine en het leed is ook weer zo geleden. Hahaha!
Vrijdagnacht regent het inderdaad vanaf 2 uur en de wind trekt aan tot ruim 20 knopen. Afgezien van even kijken of we blijven liggen en het ankeralarm controleren heeft dikke Zahree weinig last. De wind zorgt nu voor een swell-richting in de lengterichting en dat is beter uit te houden.
De volgende ochtend is de regen minder gezellig maar die houdt het ook weer voor gezien rond het middaguur en dan wordt het nog een lekkere dag ook. Bovendien konden nu wat klusjes gedaan. Bijvoorbeeld de hoesjes voor de lieren afmaken!
Een productieve ochtend: de lierhoezen zijn nu af!
Nu zijn er ineens heel weinig dagjes-mensen met de boten gekomen natuurlijk! Perfect voor de Canadese Starfire die we nog nét zien komen.
Hé…daar komt de Starfire net aan!
Wij gaan richting Bayona want we hebben weer verse groenten en fruit nodig. Dag Starfire, hopelijk zien we jullie morgen in Bayona! Vigo slaan we maar over.
Met de genua uitgerold en de motor bij varen we de 6 mijltjes naar Bayona in de ondiepe Ensenada de Baiona. Herbert is nu écht van plan een vis aan de haak te slaan maar helaas…weer nada!
Bayona.
Op de ankerplaats zien we de hele Nederlandse vloot weer. Bijna al de zeilschepen die met ons in Portosín lagen, liggen hier weer gezellig bij elkaar.
We tuffen even langs alle bekende boten. Iedereen heeft er een heerlijke tijd opzitten. Leuk hoor, dat je elkaar steeds tegen komt. Het is gewoon een Hollandse enclave te noemen hier, hahahaaa! We weten al snel waar de supermarkt is…dat de favoriete wijn er te krijgen is…dat het een leuk stadje is. Inderdaad…gezellig druk is Bayona. Er zijn diverse mooie strandjes. Een mooi fort. Leuke winkeltjes én een prima wifi-punt bij een café. De supermarkt heeft de favo-witte-wijn. De bakker is open tot 9 uur ‘s avonds. Alle Bayonezen lijken op straat te staan met een glas wijn of bier in de hand. Er is een leuke restaurant-straat die nu pas tot leven is gekomen. Die Spanjaarden weten hoe het leven te vieren. Iedereen is er, jong en oud. Dat vinden we erg leuk aan Spanje. Echt iedereen gaat uit en heeft plezier met elkaar. Dat is toch echt een groot verschil met ons Hollanders …. wij eten klokke 6, dan de afwas en 8 uur voor de buis. Of overdrijf ik?
Een prachtige rode lucht van de ondergaande zon geeft mooie plaatjes.
De ankerplaats van Bayona by night.
We zitten nog even aan dek maar het is toch nog steeds fris voor de tijd van het jaar. Het windje dat er staat komt nog steeds van zee en brengt vocht en kou.
Zaterdag 20 augustus. Weer zo’n prachtige dag. Nog meer boodschappen moeten gedaan worden. En een wifi-shot plus koffietje.
Een shot cafe solo en wifi.
‘s Middags luieren we en daarna wandelen naar de replica van de Pinta, het kleinste schip van de Armada van Columbus. Beetje nep maar toch wel grappig.
De replica van de Pinta van Columbus.
We zien de Starfire net aankomen maar zij gaan de poepie chique marina in.
Daarna is het klimmen geblazen om boven op het fort te komen dat over stad, zee en baai uitkijkt. Geschikt voor mooie plaatjes natuurlijk. Met de mobiel want de camera bleek te weinig elektrisch sap te hebben..grrrrrr!
Het fort van Bayona.
De schip zou nog wel verder willen wandelen maar mijn maag zegt dat er voer in moet en het is ook wel weer mooi geweest met dat gewandel. Nog wat fotootjes van Bayona zelf.
Het is nog rustig. De cena moet duidelijk nog beginnen.
Na het eten halen we de Franse medezeilers op van de catamaran waar we aan boord waren toen we hen met hun bijbootje en falende motor naar hun boot brachten in Camarinas. Leuk hoor, zo’n catamaran trouwens. En niks wiebelen he! Ligt als een huis. Ze zijn ook al de hele wereld rond geweest en nu nogmaals op pad. Ook zij gaan naar de Kaap Verden en vandaar oversteken. Leuk dat we ze nu weer zien! ‘s Avonds haalt Herbert ze even op met onze bijboot. Hun motortje geeft nog steeds op de onmogelijkste momenten kopzorgen en ze zijn in Vigo voor een reparatie aan het roer op de kant geweest. Morgen gaat er een hele vloot richting Portugal denk ik. De wind draait naar het noorden en zal in de middag wat aantrekken. Tijd om Spanje te verlaten en en straks het Portugese gastenvlaggetje in het want te doen. En…vrijdagmiddag komen Ans en Gerritje naar Porto voor een lang weekend! Yeaaaaaaaah!!!!!
Omdat de volgende bestemming Portugal is, is dit ook een mooie gelegenheid om dit blog af te sluiten vinden jullie niet? Jaaaaaa…ik weet het…. het was al een hele kluif! Sorryyyyyyy!
Tot gauw!
