Van Haapasaari in Finland naar Sint Petersburg in Rusland.

Na Elsemieke en Rutger een laatste zwaai gegeven te hebben en we op Zahree terug waren was het nog een kwestie van losgooien om naar Haapasaari te zeilen. Dat is een klein eiland waar je uit kunt klaren om het Schengen gebied te verlaten. Het was dinsdag 14 juli lekker weer met zon en net wat meer wind dan de gribfiles voorspelden dus ons hoorde je niet klagen. Het was ook maar 15 mijl. Net na 16 uur waren we onder het eiland. Met vliegende vaart kwam een Fins kustvaartuig op ons af geracet… wat hadden we fout gedaan? Niks…men kwam allervriendelijkst informeren of we nu direct wilden uitklaren want er was niemand op kantoor…men was bezig aan een inspectierondje… Nee hoor…lieve douane-meneer. We gaan lekker voor anker en komen morgen.

Hebben we wat verkeerd gedaan? Onder de kust van Haapasaari, 15 mijl van Kotka.

En dat deden we. ‘s Avonds roeiden we naar het eiland en hadden nog even een kort praatje met een vriendelijke Fin met een prachtig huisje met, voor vandaag, uitzicht op onze stoere tweemaster.

Het binnenhaventje…te ondiep voor ons…

Prachtige bloemen en planten en enorme rotspartijen op Haapasaari.

Er lopen maar een paar paden over het kleine eiland. Het is echt even zoeken want in het centrum van het eiland gaan de twee belangrijkste over enorme rotsen en is het niet zo duidelijk dat dat het pad is dat je moet volgen. We kwamen dus regelmatig in diverse Finnen hun mooie tuintjes terecht en moest men ons weer de weg wijzen. We vonden uiteindelijk de plaats waar we de volgende dag zouden moeten uitklaren.

Als je goed kijkt zie je onze masten…	De ‘grens’….
Douane-gebouwtjes…heeeel in de verte zie je onze masten weer…	Oude bunker…de Rus wordt nog wel in de gaten gehouden…
…maar dat gebeurt nu met de radar..	We belanden alweer in iemands tuin..

Het eiland is in één lange wandeling aardig verkend. We wandelden weer richting boot met prachtig avondlicht en vonden in ons bijbootje een boekje over Haapasaari. De aardige meneer had het ons geschonken. Jammer dat het in het Fins is maar de foto’s zijn leuk.

Toch ook een kerk!

Met prachtig avondlicht terug naar Zahree.

Woensdag 15 juli gingen we te voet naar de douane, gewapend met onze paspoorten en bootpapieren maar zo is het niet de bedoeling…de allervriendelijkste douane meneer vertelde dat we toch echt met Zahree aan de kade moesten komen…ze moeten inspectie doen om te kijken of we geen ‘contrabande’ smokkelen richting Rusland. Dus hup maar weer naar de boot en ankerop. Alle douane-ambtenaren vroegen ons half-grappend, of we toch ECHT wel naar Rusland wilden gaan…wisten we het echt zeker? Zo dicht op de Russische grens is er toch een zeker anti-gevoel bespeurbaar. Heel aardig kopieerde men voor ons zeker 4 maal de bemanningslijst…allen gestempeld…dat zou men men in Krohnstadt bij de Rus beslist nodig. Daarna werden we nog minimaal gecontroleerd (eigenlijk alleen wat vragen) door customs en mochten we echt het Schengengebied verlaten.
Net op weg stoof er weer een militair vaartuig langs ons, een eindje op weg richting de grens om even later met dezelfde vaart weer terug te stuiven…plaagstootjes richting Rusland? We weten het niet…

Wat gaat u doen?

Al vrij snel kwamen we dan in Russisch vaarwater en ging de Finse gastenvlag voorlopig uit het want en eindelijk….de Russische erin! Toch een bijzonder moment….het was toch ons ultieme doel! En het verste punt van onze halfjaars-reis naar de Oostzee!

De Fin eruit…

De Rus erin…

We voeren net een mijl naast de vaargeul en daar ben je ook verplicht te blijven varen. Al snel werden we opgeroepen om op een bepaald kanaal uit te luisteren. Men houdt je dus goed in de gaten. De Finse douane laat ook weten aan hen dat je eraan komt. Maar alles ging prima!
Verder werd het een zeer gemoedelijke tocht. We konden 2/3 van de ruim 100 mijl naar Sint Petersburg zeilen. Om half 12 ‘s avonds moest de motor verder het werk doen want de wind was echt op.

Weer een mooie ondergaande zon.

Net na 4 uur ‘s nachts voeren we, wat onwennig tussen de immense zeeschepen, de opening in de dijk bij Kronstadt, in. Als er teveel water is kan men deze afsluiten om in Sint Petersburg droge voeten te houden. Wat dat betreft lijkt de situatie een beetje op die van Venetië. Al snel vonden we de kade bij Fort Konstantin waar we moesten inklaren. De vrouwelijke beambte die de nachtdienst had stond ons al op te wachten en dirigeerde ons naar de juiste plek. Het papierwerk en de paspoortcontrole hadden niet veel om het lijf. De controle was wat grondiger. Diverse kasten moesten open, ze keek onder het bed, in de machinekamer. Ze was allervriendelijkst. Keek met interesse naar de foto van de kids en vertelde dat ze zelf maar één kind had. Daarna mochten we tot 9 uur gaan slapen want dat is de tijd dat customs begint.
De wat gezette meneer van customs kwam pas tegen 10 uur. Keek ons vanaf de kade wat vorsend aan…zuchtte eens diep en vroeg de schipper om mee te komen…
Herbert was al snel terug en probeerde mij in de maling te nemen door ZEER serieus te kijken… maar hield dat niet lang vol. Yeaaaahhhh…we mochten gaan en hoefden geen drank in te leveren, kaas van boord te halen en de groenten weg te gooien of anderszins met wat sterkers over de brug te komen…we mochten gewoon Rusland in. Voor niks zorgen gemaakt!

We zijn echt in Rusland!

Snel van de kade weg…voor men zich bedenkt!

Daarna voeren we over een compleet blak Nevskaya Guba naar Sint Petersburg en keken onze ogen uit. Wat een imposante skyline. Overal verrijzen hoge flatgebouwen; zowel kantoren als woontorens, zeer moderne architectuur. Maar ook een gloednieuw stadion, nieuwe bruggen en snelwegen die de diverse eilanden verbinden. Links en rechts schoten de ‘meteoren’ (de hydrofoils) langs ons; één op maar 5 meter afstand…die vond ons misschien wat in de weg varen…

De imposante skyline van Sint Petersburg.	Het nieuwe stadion met daarvoor een deel van de nieuwe ringweg in aanbouw.
Een ‘meteoor’ scheurt veel te dicht langs!	We liggen aan een zijarm van de Neva waar het wel 2 knoop stroomt.

We hebben onderweg ge-smst met Vladimir Ivankiv, onze agent. Hij heeft een ligplaats besproken bij de jachthaven aan Krestovsky-eiland. We werden al door de havenmeester opgewacht. En dan liggen we ineens stil! En we zijn er echt! We zijn er dan even stil van. Het is voor ons toch een beetje de kers op de taart en het ultieme doel! Verder is alles hier behoorlijk Europees en doet het erg ‘Westers’ aan. Wifi overal, hele grote speedboten, waterscooters vormen een ware plaag op de zijarm waar wij liggen. De disco-dreun is ook hier alom tegenwoordig. Maar het deert ons niet zo erg. Want we zijn er toch maar mooi!!!!! Hahaaaaaaaa!!!! Drie Russen staan al snel naast de boot. Zij komen van een enorm zeilschip, ook een schoener, nog niet zo lang klaar, die bezig is met proefvaarten. De schipper heeft veel gecharterd en is nu in dienst van een oliegigant die het schip heeft laten bouwen. Ze vinden Zahree prachtig, vooral de boegvorm staat ze aan. We worden uitgenodigd om langs te komen bij hen.
Achter in de middag ontmoeten we Vladimir. Wat een ongelofelijk aardige en behulpzame man. Hij heeft heel veel tips; de do’s en don’ts. Hij waarschuwt voor zakkenrollers in de metro. Raadt fietsen af omdat de automobilisten als dollemannen rijden (klopt!). We proberen hem gerust te stellen…we zijn wel wat gewend wat fietsen betreft en komen uit Amsterdam dus zakkenrollers kennen we daar ook.
’’s Avonds eten we vis in een visrestaurant op Krestovsky eiland nadat we wat hebben rond getoerd op onze fietsjes. Iedereen skate en fietst en rent. Het is een echt recreatie eiland, ook met een enorm kermis-achtig park. Vladimir had al de nep-visser in het midden van het meertje beschreven. Als je wilt mag je er zelf je vis vangen. Maar wij laten dat aan de medewerkers over…we hebben trek!

Op de achtergrond zien we vanaf ons tafeltje de nep-visser.	Hahaaa…net echt!
Het visrestaurant ligt prachtig in het park.

Daarna zijn we aardig uitgeteld en liggen vlot te bed.
Vrijdag 17 juli zwaaien we de grote witte schoener uit. Tot over 3 dagen!

Een 30 meter lange schoener.

Wij gaan met de metro de stad in. Het is opvallend hoe schoon alles is. De metro is super handig om van de buitenwijken de stad in te komen. Je koopt een handvol munten en één reis is gewoon één munt. Of je nu 2 haltes gaat of 20… De gangen en de meeste hallen zien er prachtig uit.Hieronder één van de prachtige mozaïeken in de gangen van Admiralsteiskaya-metro.

Met de metro Sint Petersburg in.

De maat van gebouwen en straten is enorm. Heel erg veel verkeer…niet altijd even prettig want erg veel uitlaatgassen. De zebrapaden hebben vaak zo’n breedte dat je moet plannen of je nog kunt oversteken. Maar je kunt dan precies zien hoeveel seconden het licht nog op groen staat…handig!

Te voet de stad in.

Mooi!

We beklimmen de trap naar de ring van de Sint Isaac Kathedraal. Je moet even 200 treden omhoog. Maar het uitzicht is de moeite waard!

Sint Isaac Kathedraal.	Kom je nog, schat! Pfffffff! 200 treden!
Prachtig uitzicht!	Richting rivier de Neva.
Links op de achtergrond de Hermitage.	Weer naar beneden…gaat een stuk makkelijker trouwens!

Daarna bezichtigen we de kathedraal. Het is alles goud dat er blinkt! Wat een pracht en een praal!

De houten deur weegt 20 ton…de helft van Zahree maar toch…

Het licht valt hier prachtig naar binnen.

Men noemt de Isaac-Kathedraal een museum…niet een kerk…

Prachtige fresco’s op de plafonds.

Gebrandschilderd raam.

Vanaf de andere zijde met de rozentuin ervoor.

Overal in de stad zien we dat Armin van Buuren zal gaan optreden. Leuk maar wanneer kunnen we niet echt lezen. Olesia misschien…? Niet dat we er heen willen!

Wanneer?

En verder gaat de stadswandeling….

De bronzen ruiter te paard…maar er bij komen lukt niet zo makkelijk…het verkeer raast langs…

We lopen langs de Neva en de Hermitage. We gruwelen van de lange rij voor het museum. Gaat zo 2 uur duren voor je binnen bent. Dat doen we vandaag maar even niet!

Langs de Neva…	Onweer nadert…we zien het al bliksemen.
	Bij de Hermitage moet je erg lang in de rij.
De kolom van Alexander Column is uit één stuk marmer! (Dvortsovaya ploshchadt)	De enorme maat van dit plein en haar gebouwen vinden we indrukwekkend en prachtig!

Het is broeierig en je kunt het slechte weer snel dichterbij zien komen. We zien de bliksem al her en der…. Ook doen onze voeten erg zeer. Tijd om weer onder de grond te duiken; de metro in. De metro van Sint Petersburg gaat een heel eind onder de grond. We denken omdat Sint Petersburg eigenlijk aan een rivierdelta is gebouwd de grond behoorlijk drassig is. Als we op ons eiland uit de metro komen giet het een tijdje en wachten we even een regenpauze af en met dreigend gerommel en wat lichte regen komen we er nog genadig van af.

De roltrap naar de metro; een enorm eind de diepte in…

Zaterdag 18 juli gaan we, na een tip van iemand op de haven in de middag met een minibus naar Pushkin, zo’n 25 km ten zuiden van Sint Petersburg, waar een prachtig park en Catherina’s Kasteel is en één van de gratis openlucht-opera’s is. Het is weer heerlijk weer! De tocht met de bus is een spannende aangelegenheid; de buschauffeur vindt anderen op de weg, vooral buschauffeurs van andere maatschappijen (er schijnt een stevige concurrentie te zijn), maar in de weg rijden. Hij scheurt overal omheen en tussendoor. Toeterend en vloekend….en wij hangen slingerend aan stangen en waar je nog meer aan vast kunt houden. Vol is helemaal niet vol…er kunnen makkelijk nog meer passagiers instappen. Wat ben ik blij als we er zijn; we leven nog…net!

We leven nog; in Pushkin bij Catharina Castle.

We wilden eigenlijk nog het kasteel in maar de rij is ontmoedigend lang en we zijn een beetje aan de late kant. Dus sluiten we maar aan bij de rij voor het hek. Men wacht keurig op de beurt…tot het hek open gaat en vooral de oude dametjes flink weten voor te dringen en zelfs blijken te kunnen rennen. Er staan een honderdtal stoelen en men denkt er te kunnen gaan zitten. Mispoes…blijkt alleen voor genodigden. Je moet gewoon blijven staan of op het gras neerploffen. Wij zitten mooi op het randje…denken we… maar uiteindelijk gaan er veel mensen voor ons neus staan en zien we noppes. Ook niet op het scherm want men ploft ook pontificaal op mede gebrachte klapstoeltjes vóór onze neus. Geeft niks… we kwamen voornamelijk voor de sfeer… Don Giovanni en enkele sopranen zijn goed bij stem, al klinkt het geheel wat zwakjes omdat het geluid erg vervliegt… één van de bassen is echter een aanfluiting. Hij haalt de lage noten HELEMAAL niet. Beetje gênant…. We blijven maar één acte want rammelen van de honger. Suf dat we niks hebben ingeslagen! Grappig….verderop op het grasveld kun je het veel beter horen. Blijkbaar weerkaatst de muziek tegen het kasteel!

Oude mevrouwtjes blijken ineens echt te kunnen rennen!	Het scherm kunnen we nu nog zien…even later helaas niet meer.
Zoveel mensen. Leuk…maar we gaan…te hongerig!	Hé…hier hoor je het veel beter!

We kopen een ijsje en een soort pannenkoek en zijn nu wat gehaaider met het vinden en enteren van een mini-bus. Op de terugweg kunnen we gelukkig wel zitten en de chauffeur heeft iets minder de behoefte om zijn eigen en de levens van de passagiers op het spel te zetten. In de buurt van het Lenin-monument en de fonteinen vinden we een prima restaurant. Ahum…alleen het halve flesje wijn dat ik bestelde kostte een onaangenaam fortuintje. Lastig rekenen hoor…..die roebel!

Lenin….

…en de fonteinen…...

Zondag 19 juli zijn we heel sportief en fietsen we naar Peter and Paul Fortress. In de Peter en Paul Kathedraal ligt een flink deel van de Romanovs begraven waaronder Peter de Grote en zijn vrouw Katharina. Er zijn middeleeuwse schouwspelen rondom het fort aan de gang. En we kijken even naar een zwaardwerpster, vuurvreetster en een slangenmeisje. Ik gruwel bij haar dasje…een enorme slang. Ze is niet te beroerd om hem bij wat toeschouwers om de nek te hangen dus ik neem gauw een foto en snel wat lafjes achteruit. Brrrr…eng beest!

Een slang als dasje…brrr!

De poort naar het fort Sankt Peter en Paul.

Op het balkon van de Peter en Paul kathedraal speelt een ensemble van trompetten en piccolo. Mooi en zeer passend.

Peter en Paul Kathedraal. Als je goed kijkt zie je de muzikanten…

Zie je ze nu?

In de kerk moet je wel onder de indruk raken van al dat goud. Zelfs de kansel is geheel goud geschilderd. Misschien een beetje ‘too much’ ?

Zoveel goud!	Graf van Peter de Grote.
Alle Romanovs liggen in de Peter en Paul..

Daarna gaan we nog naar de gevangenis waar erg veel politieke gevangenen door de eeuwen heen…regelmatig wisselend van politieke kom-af… soms decennia lang..maar soms maar een paar dagen en fluks opgehangen, of naar Siberië verbannen, gezeten hebben. Deprimerend hoor!

Een cel.	De bewakers dienden ook elkaar in de gaten te houden…
Eén van de weinige foto’s van muurtekeningen van een gevangene…	Gauw weer naar buiten!

We lopen ook een stukje aan de buitenkant van het fort langs de Neva waar veel Russen zonnen op de keiharde stenen…

De buitenkant van het Fort.

Aan de Neva, op de achtergrond de Troitsiy brug.

We fietsen nog wat rond op zoek naar slagschip de Aurora maar die blijkt al een tijdje niet meer op zijn plek te liggen want is al jaren in reparatie…dat vermeldt de kaart natuurlijk niet! We lunchen ergens in de buurt in een heel erg Russisch tentje met slappe croissants door de magnetron en lauwe noedel-badwater-soep maar we vinden het super leuk!
Dan gauw naar Zahree om de maaltijd voor te bereiden want Vladimir en zijn vrouw Alla komen eten. We hebben het super gezellig en ze kunnen mijn nagemaakte Russische bieten-haringsalade en echte Hollandse gehaktballen (Vladimir kan het perfect zeggen nu!) heel wel waarderen!

Vladimir en Alla Ivankiv te eten.

Maandag 20 juli hebben we met Tanja, jeugdvriendin van onze schoondochter Olesia, afgesproken. Ze is net de vorige dag uit Amsterdam terug gevlogen waar ze 10 dagen bij Olesia en Thijs in de Wessel Ilckenstraat heeft gelogeerd. Vóór dat Tanja er is verkennen we de buurt waar denker-schrijver Dostojewski heeft gewoond. Leuke straatjes met een menselijke maat, winkels en marktjes!

‘Urban knitting’ komt hier ook in de mode…	De gezellige Dostoyevskaya-buurt.
	Een stiekem genomen foto in de Russisch-Orthodoxe kerk.

Overal op het trottoir zien we gespoten advertentietjes van kappers, hoeren, taxi’s. Opvallend is dat vaak de twee laatste cijfers onzichtbaar gemaakt zijn. Vooral bij die van de dames van lichte zeden. Door de concurrentie? Of de zedenpolitie?

Een dame van lichte zeden nodig?

… of een kapper?

Dan gaan we Tanja van het metro-station halen.Even spannend of we haar wel herkennen! Ja hoor…daar is ze…we geven haar een stevige knuffel in naam van Olesia! Wat een lieve, gezellige meid! Ze laat ons alle leuke plekjes van haar stad zien en super handig…spreekt en leest natuurlijk de taal én ze spreekt fantastisch Engels want haar vak is tolk-vertaalster Engels en Frans naar Russisch en omgekeerd! Ze heeft allerlei dingen om te bezichtigen voorbereid. Zo lief! We kunnen ‘emerald city’ helaas niet vinden maar vinden na een lekkere bak koffie en sap met lekkers wel de prachtige winkel met allerlei lekkernijen op Nevsky Prospect, de beroemdste winkelstraat van Sint Petersburg, en met zo’n mooie inrichting dat je hier wel een hele dag zou kunnen rondkijken.

We hebben Tanja gevonden…	Tanja weet veel van Sint Petersburg hoewel ze er nog geen 2 jaar woont en werkt.
Tanja en Herbert bij de zelf spelende vleugel	Wie drukt die toetsen nu in?
Prachtige winkel vol lekkernijen.	Niet echt…wel grappig!

Daarna gaan we naar de rode hop on-hop off bus en we laten ons luxe langs vele bezienswaardigheden van Sint Petersburg rijden. Hartstikke handig ook…nu weten we wel zo ongeveer wat we nog beslist moeten zien en wat we laten zitten. De audio-guide is heel informatief. We maken het rondje bijna helemaal af maar gaan er uit niet ver van de metro om naar Zahree te gaan. We zijn moe en Tanja komt gezellig bij ons op Zahree eten.

De beroemde brug met de beelden van de hengsten die getemd moeten worden..
In de rode hop on-hop off bus met Tanja.	Moskovsky treinstation.
Church of the Saviour of the Spilt Blood waar tsaar Alexander II in 1881 is vermoord.	In de buurt van de zomertuinen.

Op de boot kunnen we Tanja eindelijk de cadeautjestas van Olesia geven. Wat is ze blij! Grappig hoor…de tas is helemaal met ons meegereisd, van Nederland naar Rusland. Speciaal voor haar vriendinnetje door Olesia aan ons mee gegeven…toen nog niet wetende dat Tanja eerder naar Amsterdam zou reizen.

Spannend…uitpakken…

Grappig…een vriendinnen…blah…blah…blah…bord!

Tanja heeft voor ons zeer gewenste stroopwafels bij haar. Yeaaaaaah!
Dinsdag 21 juli gaan we met Tanja naar Peterhof, het zomerpaleis van Peter I aan de zuidzijde van de baai. We willen graag met de snelle ‘meteoor’. Bij de boten staat ook weer een onaangenaam lange rij. Grrrr…we houden niet van rijen. Poenerig betalen we grif een paar duizend roebel meer om businessclass te reizen. Niet dat je een betere stoel hebt in de ‘meteoor’…mijn stoel was gewoon kapot. Maar wel konden we langs de rij, direct aan boord. Wel zijn de roebels in Herberts portemonnee nu praktisch op maar overal op Peterhof kun je met je kaartje betalen gelukkig.In ruim 40 minuten zijn we bij Peterhof. De snelle boot is vandaag wat langzamer op de heenweg vanwege de harde wind tegen. Dan moet hij wat vaart minderen en alsnog slaat de boot keihard tegen sommige golven. Niemand gaat over zijn nek gelukkig!

Met Tanja naar Peterhof. Op de achtergrond de ‘meteoren’.

Het is ongelofelijk druk. Maar wat een prachtig kasteel en de tuinen en fonteinen. We kijken onze ogen uit. See for yourself!

Het Zomerpaleis.	De prachtigste fonteinen en beelden.
	Cool met de zonnebrillen!
Richting de zee.	Ieder uur kun je hier erg nat worden! De kinderen vinden het geweldig!

We laten het zomerpaleis verder zitten. Naar binnen komen zou zeker een uur wachttijd opleveren. Niet aan ons besteed. We bekijken wel het bij Peter de Grote geliefde kleine huis aan de baai. Tanja vertaalt ongeveer simultaan wat de officiële gids alleen in het Russisch kan vertellen. We zijn heel tevreden met onze privé gids!

Peter de Grote hield wel van een geintje. Zie maar eens droog over te komen! Mij lukt het nét!	Zij speelden Het Voorjaar van Vivaldi.
Laat in de middag staat er NOG STEEDS een rij! Vreselijk!	Het is mooi geweest. We gaan terug naar Sint Petersburg.

Terug nemen we voor een fractie van de prijs en zeker concurrerend qua reistijd, de mini-bus en aansluitend de rode lijn van de metro.

Weer zo’n prachtig metrostation!
Dag Tanja! Tot morgen bij de opera!	Pushkin? Want metrostation Pushkinskaya….

Tanja woont aan de rode lijn. Gelukje voor haar; ze kan lekker in de metro blijven en is zo thuis. Maar wij zijn er ook zo! De metro komt hier in Sint Petersburg echt stipt elke minuut!
Het stuk van de metro naar de jachthaven valt ons zwaar. Wat zijn onze voeten moe! ‘s Avonds zijn we niet veel waard! Op tijd naar bed want we willen morgen om 9 uur bij de Hermitage staan.
Woensdag 22 juli krijg ik ‘s ochtends vroeg ineens het geniale idee te kijken naar de openingstijden van de Hermitage. Ahum…niet om 9 uur maar om half 11…voor niks zo vroeg wakker geworden. Maar gelukkig dat we er niet om 9 uur stonden! Het miezert al af en toe. Getver…het wordt een echte regendag! We zijn om kwart over 10 op het plein voor de Hermitage en er staat al een fikse rij. We zijn dan nog optimistisch. Dat verandert als we binnen de hekken komen en zien dat we sowieso in de verkeerde rij staan. Die rij is voor mensen met een reservering die dan alsnog lang in de rij moeten om hun gewone kaartje op te halen en dan wéér in de rij moeten aangezien de bezoekers maar mondjesmaat worden toegelaten. Voor allerlei zalen geldt een soort tijdslot ook nog. De rij waar wij in moeten is zeker nog een paar honderd meter lang en bewegen doet het niet… We taaien af…dan maar geen Hermitage. Het is nu ook nog eens echt gaan regenen. En nu? Eerst maar eens koffie met troost-taart. We gaan naar de Kazan Kathedraal. Aan de buitenzijde staat de Kazan kerk bijna geheel in de steigers. Jammer voor de foto! Het is een kerk die erg belangrijk is voor de zeer gelovige Russen. Maar ook van buiten Rusland wordt er in een lange rij aangesloten om de beeltenis van Jezus te kussen. Het is een prachtige sfeervolle kerk. Minder bling bling … ingetogener. Opvallend is dat je er wel mag fotograferen.

De koepel zorgt voor prachtig verstrooid licht.	Men beleeft zijn geloof hier heel intens.
Een lange rij om de beeltenis van Jezus Christus te mogen kussen…

Daarna lopen we de ruim 2 kilometer om naar het Paleis van de Yusupov-familie. Aan de buitenzijde een iets minder bijzonder gebouw maar de binnenzijde des te meer…. Daar moesten we wel weer HEEL VEEL GEDULD voor hebben want het tempo van de kaartjesuitgifte zat er niet echt in. En de verkoopster gooide plompverloren haar kassa dicht….ze had een half uur pauze en een invaller kon blijkbaar niet geregeld worden. Grrrrrrr!!! Wij houden niet van rijen…en helemaal niet van rijen waar niks gebeurt! Het was wel het wachten waard. Geen foto’s gemaakt…daar moest je apart voor betalen (wel een beetje spijt van). Dus even op Google gekeken en wat ‘geleend’. Ik hoop maar dat we er geen last mee krijgen…

Yusupov Paleis	De slaapkamer.
De muziekkamer.	De danszaal.

Buiten was het er niet bepaald aantrekkelijker op geworden. Geen opera voor ons in het park vanavond. We strompelden zo ongeveer naar de metro en sleepten ons over het eiland. Nog even wat kleine dingetjes gekocht om te borrelen en we hoopten lekker te kunnen neerploffen op Zahree. Tanja had ook een bericht gestuurd. Ze bleef met dit weer liever thuis…wij ook! De aardige buurman Nicolai, waar we al eerder gezellig mee gekletst hadden op de haven had een lief presentje voor me. Een sim-kaartje met twee gig internet erop. Hij installeerde hem ook even voor me….dus nu kan mijn blog echt ‘in the air’! (uploaden met wifi lukt hier totaal niet!).
We hebben gezellig met Nicolai geborreld op de boot. Hij had wijn en kersen mee. Hij heeft ons heel veel foto’s laten zien van zijn 3 kids waar hij super trots op is. En van zijn mooie vrouw die hij nu 3 maanden moet missen. Ze woont in de zomer in Montenegro en Nicolai moet dan juist de kost verdienen. Hij bezit een touringcar (is nota bene scheepsbouwkundige maar na de sovjet tijd nooit in zijn eigen vak aan het werk gekomen..). Hij wilde ons heel graag laten zien dat Rusland ook iets anders is dan een land van bommen en granaten. Dat de mensen ook gewoon leven, werken en plezier hebben… Dat kunnen we heel goed begrijpen. Rusland is op dit moment erg eenzijdig in het nieuws natuurlijk…en veel mensen zijn niet erg blij met sommige aspecten van het beleid van hun leider(s) maar moeten er wel gewoon mee dealen…want ze wonen er nu eenmaal!
Op dit moment liggen we enorm te wiebelen in de haven. Het waait stevig en de rollers komen ver de rivier op blijkbaar. Ik ben wel even klaar met het blog!
Het ziet er naar uit dat ergens tussen zaterdag en zondag de wind even een zuidelijke richting krijgt en daarvan gaan we profiteren om weer richting Finland te zeilen. We hebben dus nog twee of drie daagjes Sint Petersburg voor de boeg. Morgen wordt het weer een wat drogere dag maar echt mooi weer zit er hier helemaal niet in voorlopig. Het mooie weer stopt zo ongeveer ter hoogte van Polen geloof ik. Jammer maar helaassss! Wij vermaken ons opperbest hier! Voelen onszelf af en toe echte Sint Peterburgers!
Tot gauw weer!