Hoeveel pech kun je hebben?

Zaterdag 21 juli: We kunnen pas achter in de middag vertrekken. De sluis draait pas vanaf 2 uur vóór hoogwater. Het schutten gaan allemaal een stuk vlotter bij ons dan de vorige keer. Weer worden we geholpen met de lijnen beleggen. Nu is het eenvoudiger; we gaan nu zakken dus kunnen de lijnen zo aan de heren geven. Een J-boot de Juno, ook een Nederlandse (hele snelle) boot komt naast ons liggen. Zij gaan oversteken direct naar Engeland is het plan. Wij maken een tussenstop bij Guernsey, is het plan. Ik vind het een ambitieus plan van de Juno en nodig ze op de borrel uit te Guernsey als ze er onderweg genoeg van zouden krijgen omdat het té ver is. Uitvarend uit de sluis hijsen ze in no time de zeilen en schieten er vandoor. Ze maken nu al enorme wilde bewegingen door de wilde zee. Het waait lekker stevig! Een stukje verder gaat bij ons ook alles de lucht in. We trekken alvast een rif in het zeil en lopen direct hard door het water. Wij hebben aanmerkelijk minder last van de golven en lopen langzaam maar zeker op ze in. 

Als we op volle zee zijn wordt de deining echt irritant . De wind is méér noordelijk dan gehoopt en verwacht. De wind trekt steeds verder aan bij de nadering van een dikke onweersbui. Die gaat gelukkig aan ons voorbij. We trekken later nog een rif bij. Uiteindelijk krijgen we de wind iets gunstiger in om om de ondiepte die daar ligt heen te zeilen en moeten daarna meer oploeven (naar de wind toe). Waarschijnlijk door de buien die verder weg liggen schift de wind enorm. De wind trekt ook steeds verder aan en we gaan flink op één oor. 

We zien de Juno omdraaien. Ze hebben er waarschijnlijk genoeg van. Het is een laag schip en niet al te groot dus ze zullen wel enorm veen water overnemen.
Met een grote knal komt de oven op de grond. De bevestiging blijkt niet gehouden te hebben. Morgen maar kijken of ie het nog doet.  Dan kunnen we weer wel op koers zeilen dan weer helemaal niet. Ik heb gelukkig van tevoren gekookt en Herbert mag het opwarmen. Mijn eten valt helemaal niet goed en ik wordt kotsmisselijk. Voor het eerst neem ik pillen die er gelukkig met eten in blijven. Ik moet wel gaan liggen. 

Uiteindelijk besluiten we toch naar Jersey te gaan. Dat ligt recht tegen de wind maar het is al erg laat en we hebben geen zin om midden in de nacht op de ankerplaats van St. Peterport aan te komen. Bij Jersey is het ook een hele ruime baai en kunnen we in het donker makkelijker manoeuvreren. Het worden twee vervelende uurtjes stampen maar uiteindelijk zijn we er. Bij het strijken van het zeil scheurt één naad over de hele lengte los. Lekker dan…dat wordt een flinke klus morgen.  Dan houdt tot overmaat van ramp ook nog de ankerlier het voor gezien. Kan er ook nog wel bij. Herbert en Thijs zijn best wel even bezig voor de ketting weer vrij uit kan lopen. Dan zitten we ná enen pas binnen voor een drankje en chips. Morgen hebben we verplicht een blijf-dag; op het programma staan een drietal klussen!
Zondag 21 juli: We staan op tijd op. De klus van de ankerlier is heel pittig. Eerst onderzoeken waaaran het ligt. Het is niet de elektra, niet de motor (hoewel die een geluid maakt of het ‘m moeite kost) dus het is het mechanische gedeelte. Het ding  wordt eerst uitgebouwd, dan geheel gedemonteerd en alle onderdelen schoongemaakt. Er komt nieuwe olie in en hopen en bidden dat ie het weer doet. In ieder geval draait het geheel weer.

Wat een bende!

Het ligt niet aan de elektra!

Thijs kan er nog om lachen...zijn vader minder

Dit moet de boosdoener zijn.

Alles demonteren.

En grondig schoonmaken.

De motor lijkt in orde.

 
Dan de zeilreparatie; met z’n drieën zijn we er een paar uur mee bezig. We kijken nu ook alle naden na en brengen extra zeildoek aan waar we denken dat het nodig is. 

De zeilreparatie-klus.

Eerst alles met duct-tape vastplakken.

Met vereende krachten naaien.

Dan zien we slecht weer naderen. We ruimen snel alles op. Het lukt nog om te eten. Dan klettert eerst de regen op het dak en begint de wind op te steken tot ongeveer 25 knopen. Niet zo hard maar de wind draait ook zuidelijker en komt van zee de baai in waaien. De golven bouwen zich op. Het anker houdt niet. Met de motor houden we Zahree min of meer op de plek. We krijgen nog een hartverzakking als we de  dieptemeter ineens 0.00 m. onder de kiel zien aangeven. Na dit gelood te hebben weten we dat dit totaal niet klopt. Rot meters van Nexus; de windmeter werkte nooit naar behoren, nu dit weer! Vervangen vrees ik! Uiteindelijk vinden we het genoeg. We roepen de haven op voor informatie of te verwachten is dat het onweer vlot gaat wegtrekken. Dat is niet het geval en we besluiten toch maar het anker op te halen en naar de haven te gaan. Dan gebeurt de zoveelste ‘ramp’…de ketting van het anker breekt. We zijn het anker kwijt. Juist…dat kon er ook nog wel bij. Karaktervormend is het wel. Niets aan te doen..we wilden het toch al gaan vervangen door een zwaardere. Dit anker is absoluut niet voldoende om onze zware Zahree op zijn plek te houden. Hij doet dit al niet bij 25 knopen wind (windkracht 6) dus laat staan bij hogere windsnelheden. Ik vrees dat ie voor altijd in de baai blijft. We varen naar de haven en daar is het windstil. Rare gewaarwording eigenlijk. We meren naast een schip af waarvan we niet in de gaten hadden dat hij ra-zeilen had. Die moesten nog snel even gebrast )gedraaid) worden. Ik zie ook nog dat één van de schoten van de Parasailor overboord is gespoeld. Deze is door onze schroef gegrepen en kompleet door. Ontzettend zonde van die mooie nieuwe dyneemalijn. Pech nummer zoveel vandaag. Eigen schuld; niet goed vastgemaakt! Eindelijk kunnen we aan een welverdiend glas. We filosoferen nog een tijdje over wat er nog allemaal gedaan en vervangen moet worden voor Zahree echt vertrekkers-klaar is. We leren er wel erg veel van en het is waarschijnlijk hoe het sowieso zal gaan. Dingen gaan steeds stuk en fouten blijf je maken! In ieder geval kunnen we lekker slapen! Truste!!!!

Maandag 22 juli: Ooooo, dat was een heerlijk rustige nacht. Tegen negen uur plaatselijke tijd zitten we aan het ontbijt en likken we nog steeds een beetje onze wonden. De buren aan beide zijden oe-en en oo-en nog even met ons mee en dat is altijd lekker. We telefoneren wat met plaatselijke leveranciers van maritieme zaken maar geen van alle kunnen ons een anker van dat gewicht leveren. We weten ook niet echt of de aanhechting naar het anker is gebroken of een schakel van de ketting. De schipper heeft het idee dat er toch een stuk ketting weg is...dus waarschijnlijk de laatste optie. Moet dus ook vervangen worden. Herbert zet de oven opnieuw vast..dat was gisteren blijven liggen toen we het onweer over kregen.

De wandelende oven.

Thijs snorkelt naar de schroef en ziet dat er geen lijn om de schroef zit...gelukkig. 

Thijs weet hier nog niet hoe koud het water is.

Hier is hij ook nog vol goede moed.

Valt mee...de temperatuur. Thijs kan nog lachen.

K.....klus!

Moe!!!!

Echt moe!!!! Hand bloedt ook nog! Maar de buren zijn heel blij!

Ook bij de buren was er een gevalletje lijn-om-schroef. Daar moet onze oudste spruit behoorlijk aan de bak. Hun vislijn zit helemaal om de as gedraaid. Na een oneindig aantal duiken heeft ie het grootste deel eraf. Daarna gaat Thijs st. Helier in maar komt niet erg onder de indruk al snel weer terug. Het is er druk en het viel hem op dat er teveel zakenpakken rondliepen. Dat was ons ook al opgevallen. Daarna hang ik de was op die ik even gedaan heb en ruimen we het schip weer een beetje op. Herbert doet allerhande reparatie, we ontdekken bijvoorbeeld nog een scheur in de achterste stagfok. Maar dat is zo gerepareerd. Een flink deel van de dag gaat op aan het kwebbelen met de buren wij aangelegd hebben, in het bijzonder de schipper van de Le Verseau, Michael, een Zwitser. Hij heeft 13 jaar zelf aan zijn schip gebouwd en chartert er nu mee. Hij vertelt dat het niet genoeg geld oplevert en hij om zal moeten zien naar een andere baan, in ieder geval erbij. Aan de andere kant komt een schip met Engelsen liggen. De eigenaar heeft het schip in malta gekocht. Het lag er al jaren zonder dat iemand er voor betaalde en er naar omkeek en hij kon het voor een habbekrats kopen. Er moet nog wel het e.e.a. aan gebeuren. Dus die is nog wel een jaartje bezig. Hij vertelde dat ie in de havenmonding motor-uitval kreeg, waarschijnlijk door prut in de brandstof. Ze moesten als de wiedeweerga de zeilen hijsen en zo binnen zeilen. Stoer! Ze hadden een vreselijker tocht tegen de wind in over de Golf van Biskaje achter de rug hadden. Eigenlijk nauwelijks wind maar wel golven, afkomstig van wind elders.

We hebben nog wat boodschappen gedaan, geborreld, moeder mocht weer koken voor de heren en zo gaan we de douches hier nog even controleren. Water is ingenomen, de was fris in de kast, zeilen weer klaar voor de hijs.,...dus wie weet...gaat morgen ALLES GOEEEEEEED!!!!!!!!

Tot gauw!