Meivakantie: weekje Engeland met Karin en Martin

Zondag 29 april en maandag 30 april 2012

Vanuit een zonovergoten Great Yarmouth kan ik jullie melden dat de overtocht voorspoedig en onder wisselende omstandigheden was. We kwamen zaterdagavond aan boord met eten en spullen voor een maand. Na alles een plekje te hebben gegeven gingen we vroeg naar bed. Buiten loeide de wind en sloeg de regen tegen de ramen. Echt lekker weer om morgen uit te varen! Zou het zondag echt snel op zijn met de wind? We konden het eigenlijk niet goed geloven. De volgende dag was er geen traditioneel uitslapen al moet gezegd; ik kreeg lekker ontbijt op bed van mijn vent! Tegen tien uur waren Karin en Martin er. Ook bepakt en bezakt voor alle weertypen. Maar het kan er allemaal op bij ons.

Alles ging lekker vlot. Bruggen en sluizen wilden ons duidelijk kwijt. Na getankt te hebben in de marina van IJmuiden gingen we op zee pal west richting Engeland. Na aanvankelijk nog zo’n 5 mijl gelopen te hebben kakte de wind in. Achteruit drijven vonden we niet zo’n goede manier om in Engeland te geraken maar dat werd niks zo. IJmuiden wilde maar niet uit zicht raken dus de motor aan en zeil erbij. Om 20.00 uur na nog een enkele zeilpoging  het grootzeil naar beneden want dat maakte enorme klappen. Team B (Martin en ik) mochten gaan rusten terwijl team A (Herbert en Karin) zich bogen over AIS (Automatische Identificatie Systeem) waarmee we alle scheepvaart een beetje in de buurt in de gaten kunnen houden en de elektronische kaart voor de te bevaren route. Tegen het rollen hees het innovatieve team A het upper stay sail, een vliegend gehesen zeil helemaal boven in de mast, dat voorkwam dat we al te erg heen en weer rolden in ons bedje.  Dat was tof van ze!

Veel te snel was het 12 uur ’s nachts en moesten Martin en ik van het onverbiddelijke team A uit de veren om tot 4 uur de wacht te ‘lopen’. Wij vonden dat team A had zitten te slapen want er stond ondertussen best een leuk briesje.  Dus bijgestaan door een mooi half maantje ging al het zeil erop en gingen we soms een ruime zeven knopen door het water. Team B was trots op zoveel niks kostende voortgang maar kon de klok wel vooruit kijken naar 4 uur. Arm team A…ze hadden de boel nog niet overgenomen en de wind hield het weer voor gezien. Dus het grootzeil moest weer eraf en de motor bij. Stipt 8 uur moesten we onder de kust van Engeland weer aan de bak voor de laatste loodjes. Alsof de duvel ermee speelde..weer trok de wind aan. Verder dan de genua uitrollen gingen we niet. Nauwkeurig de kaart in de gaten houdend motorzeilden we voor Great Yarmouth langs de geul in naar Lowestoft. Toen de schipper erbij geroepen werd bleek dit niet de bedoeling. Team B had volgens Herbert zitten pitten bij het palaver maar dit ontkenden wij gewoon.  Dus omdraaien maar weer en een half uurtje met de stroom mee terug.

Voor de ingang naar de geul van Great Yarmouth stond een bepaald uitdagende hoeveelheid stroom. Nogal wat schepen schijnen hier op de pier te worden gezet maar bij ons ging het goed. De lange waterweg naar de binnenstad ziet er wat troosteloos en vervallen uit. Er liggen nog wel zeeschepen voor de wal maar om nu te zeggen dat het hier booming business is?

De Zahree aan de kade van Great Yarmouth

De volgende uitdaging was vastleggen aan de hoge jachtonvriendelijke kade op stroom. Geen probleem voor deze ervaren schipper en bemanning (het stinkt hier naar eigendunk). Daarna nog een uurtje naar bed  om bij te komen. Martin was daarna uitgeschakeld met zware hoofdpijn dus bleef op het schip passen en wij togen de stad in. De pier kent vermaak van een niveau..mwah. Ook verder oogt het hier op een passende manier een beetje vervallen. De mensen tref je hier bijna zonder uitzondering voortschuifelend, veel te dik, met een bak fish and chips genoeg voor een hele week. Na een lange wandeling op zoek naar drinkbouillon voor Martin zijn we nu weer terug op de Zahree. Met kussens achterover in het zonnetje was het goed uit te houden. Nu is de zon weg en heb ik van Karin een lekker glaasje wijn gehad met een toastje erbij en type ik dit verslag voor jullie. Niet verkeerd deze overtocht. Een beetje veel moeten motoren maar ach….

Martin komt bij van de zware overtocht

Bruine kop krijgen...maar de wind is koud!

Eindelijk even lekker lezen!

Morgen, als de sterren goed staan, naar Lowestoft…

(Tineke)

Dinsdag 1 mei 2012

De dag begon typisch Engels: regen.

Rond de middag werd het droog en zijn we vertrokken. Eerst aan de wind naar het noorden want de volgende haven lag op 7 mijl afstand in zuidelijke richting. Een driemaster lag steeds vlak bij ons en draaide rondjes om ons heen. Het bleek de Eendracht, een Nederlands schip voor gehandicapten.

Na een tijdje gedraaid en ruime wind naar Lowestoft.

 

De stad bezichtigd en hele vette, slappe chips gegeten. Het mocht eigenlijk niet van Tineke, maar uiteindelijk nam ze zelf ook. Gaat ze nooooooit meer doen hoor!

’s Avonds uit eten in de Royal Norfolk & Suffolk Yacht Club. Heerlijke oud Engelse sjiek. Weinig publiek, maar toch heerlijk eten. Aan de tafel naast ons kwam ook een groepje mensen eten. Aan hun tafel stonden standards met kleine vlaggetjes. Het bleken officers van de club, waaronder de commander himself. Bij vertrek vroeg hij of we de urinoirs van de club bekeken hadden


 

Daar hing namelijk een koperen plaquette met Latijnse tekst: Fata kuius patriae in vestris manibus est. Betekenis: U heeft de toekomst van uw vaderland in uw hand.

Woensdag 2 mei 2012

Volgende dag bleek het weerbericht dat we beter meteen weer konden oversteken naar Nederland want aan het einde van de week zou de wind alleen maar steeds meer oostelijk worden.

Om een uur of 10 naar buiten, na een prachtige achteruitvaren met bocht manoeuvre van Herbert.

De wind was eerst N4 en de planning was om naar Den Helder over te steken. Daarom hielden we hoog aan. Al gauw draaide de wind meer naar het NO. 
Twee dolfijnen doken op aan bakboord! Tineke maakte iets teveel misbaar om Karin aan te sporen te komen kijken met medeneming van de camera. Het stel dook onder, verscheen nog kort aan stuurboord en verdween definitief. Ze konden het zeker niet van ons winnen...we gingen ruim zeven knopen! Dus helaas, Karin miste ze en we hebben geen bewijs.

Martin zou koken, maar na het zoeken van de deksel voor de pan onderin het hoekkastje, kwam hij buiten met de mededeling dat iemand anders moest koken, want anders kon hij straks niet meer sturen. Na een kleine donatie aan Neptunus bleef hij verder gelukkig wel gezond.

De stuurautomaat hield er in de loop van de middag mee op, dus we moesten op de hand sturen. De nieuwe windgever deed het ook nog niet en in het donker kon je de windwijzer niet zien. Best lastig. Gelukkig zijn zowel team A als team B ervaren zeilers die dat soort moderne poespas niet nodig hebben.

Donderdag 3 mei 2012

Tegen middernacht was de wind toegenomen tot NO6. Drie reven in het grootzeil gezet en bijna de hele genua weggedraaid. Evengoed spoten we met 8,7 kt over het water. De boot deed het prima, er kwam nauwelijks buiswater over. Maar met deze wind leek de aanloop van Den Helder, het Schuitengat, met links en rechts ondieptes, ons niet helemaal haalbaar. De keuze was dus IJmuiden of Scheveningen en de schipper koos voor Scheveningen.

Om 3 uur was de wind al afgenomen, maar in de verte donderde en bliksemde het. We waren eerst bang voor stilte voor de storm, maar na een tijdje hebben we toch de riffen er uit gehaald. Konden we ook niet op ons kop krijgen van team B voor de trage voortgang…

We merkten ineens dat we een verstekelingetje aan boord hadden.  Een lichtbruin pluizig bolletje met pootjes en snaveltje hipte door de kajuit. Na uitgerust te zijn en voorzien van proviand nam hij afscheid en vloog weer weg.

Op het randje van de tafel...zo piepklein!

Helaas viel uiteindelijk de wind praktisch weg, draaide naar het ZW en er kwam dichte mist opzetten. Motorzeilend bereikten we uiteindelijk de haven van Scheveningen.

Wandeling rond de haven (met onderweg een patatje om de kwaliteit te kunnen vergelijken met de Engelse chips) en daarna bezoek van Mirjam en Patrick, vrienden van Tineke en Herbert.

(Karin)

Verder bij donderdag 3 mei…in Scheveningen waar we volgevreten van vette patat en kibbeling Mirjam en Patrick aan boord hebben verwelkomd. We hebben ze sinds mijn studietijd aan het conservatorium niet gezien. Ze liggen met hun Victoire in de haven in Scheveningen en wonen er vijf minuutjes vandaan. Ongelofelijk leuk om ze weer te zien en bij te kletsen. ’s Avonds uit eten bij Italiaan en uitgeput het bed  in gevallen. We hebben allemaal vast en lang geslapen. Blijkbaar hadden we het even nodig na die vermoeiende overtocht.

   

vrijdag 4 mei 2012

De volgende dag van Scheveningen naar IJmuiden met een mooie NNW wind. De sluis draaide vlot en toen waren we weer op zoet water. De thuishaven Nauerna lieten we links liggen want we hadden er nog niet genoeg van. We gingen nog een paar daagjes naar het IJsselmeer. Op naar vluchthaven Pampushaven om daar voor anker te gaan. Gratis!!!!!

 

Op het Noordzeekanaal gingen alle lappen weer omhoog maar het tempo was eruit. We werden opgelopen door een piepklein Etapje met drie knullen erop die het wat leuk vonden om ons voorbij te stuiven. Mmmmmmm. Ik heb de heren van ons schip nog proberen te inspireren tot het hijsen van de vliegende bovenste stagfok om de grijnzende knapen een lesje te leren maar ze waren te druk met hun biertje.

Na uuuuuuren kwamen we voor Loods 6 in het IJ en konden het schip bewonderen waar Martin aan het werk is. Met een enorme glazen uitbouw in de scheepswand kunnen we ons voorstellen dat je de visjes voorlangs ziet zwemmen. Daarna mochten we vlot in de middensluis van de Oranjesluizen en draaide de Schellingwouderbrug net voor acht uur en meerden we pontificaal achter de brug af om op de tv de Dodenherdenking te volgen zodat ook wij even twee minuten konden herdenken.

Toen het zeil er weer op en door naar de vluchthaven van Pampushaven. Op het Buiten IJ heeft Karin dochter Tessel gebeld die op IJburg woont en prompt een enorme gele vlag uit een raam van haar nieuwe appartement naar ons zwaaide en wij daarom maar de nationale driekleur namen en hetzelfde deden. Echt grappig….op de foto zie je het lichtgrijze gebouw..het enige donkere raam..daar staat ze te zwaaien. Als je heeeeeeel goed kijkt zie je de vlag!

Toen een kort ritje naar de ankerplek. Onderweg heb ik de crew gevoederd met paste en sla. Dat konden ze wel waarderen. Een uur of 10 plonsde het anker in het nat en konden we eindelijk aan de borrel. Weer zo’n lange dag…het lijkt verdorie wel werk!

zaterdag 5 mei 2012

Op naar Hoorn. Om 11 uur gingen we ankerop en moesten we warempel kruizen naar het Paard van Marken (vuurtoren). Daarna mooi bezeild naar Hoorn. Met een snelheid van 7 knopen stoven we erop af. Onzeker van een plaats in de Binnenhaven want de havenmeester vond het telefonisch nodig een beetje dik te doen over of er plek voor ons was of niet. Bij Hoorn moesten we toch nog een klapje maken omdat  de wind onder de kust nog wat noordelijker werd. In de havenkom konden we mooi bij Atalante de dieselvoorraad weer op peil brengen. Na oproepen van de haven over de marifoon streek de havenmeester de hand over het hart en mochten we aan een klipper net links naast de ingang.

Een super plek…op rolafstand van het restaurant de Hoornse Kogge waar we ’s avonds zouden gaan eten met Lucy en Cees, de vorige eigenaren van ons schip. Erg gezellig om ze weer eens te zien en te spreken.  We hebben erg lekker gegeten daar! Een aanrader dat restaurant.

Met genoeg wijn achter de kiezen om een snelle aftocht naar Klaas Vaak te garanderen rolden we om een uur of elf het bed in voor een korte nacht. De volgende dag zouden we om acht uur weg…en dat op de dag des heren…bah!

zondag 6 mei 2012

Na een veel te korte nacht klopte Karin zachtjes op onze slaapkamerdeur. Oooooooo neeeeeee hè!!!!??? Voor de twee buurboten na ons was het ook even slikken. Vooral de buitenste bootbemanning hadden gezichten als donderwolken. Ik vrees dat ze de dag ervoor niet gewaarschuwd waren door onze buren. Ze maakten ook geen haast met aankleden. Zielig!!!!! Not!

Met een prachtige stevige noordoosten wind stuiven we nu langs het Paard van Marken (zie foto van Karin) op weg naar Amsterdam. We liggen een uur voor op schema!

Veel sneller kan het niet denk ik. Hoewel we na het Paard van Marken (de vuurtoren op de foto hierboven) gaan afvallen tot voor de wind en we wat snelheid inleveren, zien we nog wel de Groene Draeck van onze Oranjefamilie voor ons langs gaan. Met de politie op gepaste afstand die wel even bij ons langs voer om te kijken of we geen kwaad richting de koninklijke familie in de zin hadden. Tuuuuurlijk niet! Ik begon nog te joelen joehoe Koningin...maar dat mocht niet van Herbert. Ik mag ook helemaal niks... (het zou ongepast zijn!).

De koninklijke familie is aan boord. Men voert daarom de Koninklijke Standaard (een oranje teken) bovenin de mast.

Geen rare dingen doen, hè Zahree!!!

Al snel waren we bij de Schellingwouderbrug en door de Oranjesluizen. Na de sluis alle lappen weer omhoog want in de buurt van het Muziektheater stond Margriet, een vriendin van Karin en Martin, met de camera in de aanslag om foto's van ons te nemen. Ik hoop dat ik die van haar later op het blog mag plaatsen. We zwaaiden gezellig naar elkaar en ze trok nog een sprintje om even verderop een nieuwe serie te schieten. Daarna verder over IJ en Noordzeekanaal. Alles onder zeil. De motor hoefde maar eventjes bij achter het CS.

Om drie uur lagen we weer op ons plekje in thuishaven Nauerna. Opruimen geblazen en op naar de super gezellige verjaardag van Hannah en Liesbeth. Met verbrande gezichten en na-wiebelend aan de hapjes en natuurlijk weer de drank! Wat hebben we genoten van deze week met z'n viertjes!

Maar bij mij gaat nu het lichtje uit...van dit blog en het bedlampje!