Herbert belt de CASC om ons vertrek te melden. Dag Amerika! Dag Maine! We hebben hier een heerlijke tijd gehad.
Een oversteek van ruim 80 mijl dus we varen een nachtje door. Hoewel het lekker lijkt te waaien uit het noorden is dit windje snel gedaan en moet de motor aan. Tegen de voorspellingen in hebben we uren lang 0 wind en wat er staat komt uit het zuiden. Typisch! De avond valt en hoewel we ervan balen dat de beloofde wind uit het noorden op zich laat wachten, worden we wél getrakteerd op een mooie zonsondergang.
Mooie zonsondergang op weg naar Canada.
Ik mag eerst een paar uurtjes gaan liggen maar kan de slaap nog niet vatten. Om 21 uur neem ik de wacht van Herbert over en hij ligt nog maar net en de wind klapt ineens om. Daar is de wind. Lekker, de motor kan uit! Maar binnen een half uurtje gaat het van niks naar 27 knopen wind en moet Herbert er weer uit om een dubbel rif in het grootzeil te trekken en de genua voor het grootste gedeelte weg te rollen. Ineens gaan we 7 knopen en af en toe 8. Shit… nu dreigen we ineens weer veel te vroeg aan te komen! Maar even afwachten….
Zondag 9 september. Om 1 uur ‘s nachts neemt Herbert de wacht van mij over en kruip ik lekker in de punt. Ik doe er niet lang over om naar dromenland te vertrekken. De wind begint er langzaam uit te zakken en om half 2 ‘s nachts haalt Herbert 1 rif weg en rolt de genua weer uit zodat we weer op 6 knopen gemiddelde snelheid komen. De wind komt iets meer van voren in dus het zeil moet wat strakker maar we lopen hartstikke lekker. Ik krijg er niet veel van mee want ik slaap de slaap der onschuldigen… Om 5 uur ‘s ochtends begint het te schemeren en moeten we nog 15 mijl naar Yarmouth. Herbert heeft me lekker laten liggen maar ik hoor later dat hij zelf door de wekker was heen geslapen en 44 minuten ‘van de wereld’ was. Kan gebeuren en er was geen schip in de buurt maar toch wel een beetje eng want we zouden toch maar gewoon KNAL op Nova Scotia botsen! Herbert maakt mij wakker en in de baai van Yarmouth zijn we even druk met de zeilen strijken. Om 6.30 uur droppen we het anker en is er rust.
WE ZIJN ER. NOVA SCOTIA… CANADA!!! ONZE WINTERBESTEMMING!
De klok gaat een uurtje vooruit dus het is nu ineens 7.30 uur. Herbert probeert Canada Customs te bellen met onze Nederlandse telefoon. We worden automatisch in de wacht gezet den het duurt en het duurt…. Herbert legt maar weer neer want dit telefoontje gaat op deze manier in de papieren lopen. Eerst maar een uurtje slapen en straks als de marina open is proberen of we daar kunnen bellen.
Als we wakker worden komt net de Bluenose eraan. Wat heerlijk om ze weer te zien! Even later komt ook de K’dans op de ankerplaats aan. Gezelligheid!
Herenigd met de Bluenose en de K’dans.
Rond half 11 gaat Herbert met de dinghy naar de kant en bij de marina blijkt een telefoon buiten in een gele kast te hangen waar je Customs mee op kunt bellen. Nu krijgt hij ze wel aan de telefoon en hij moet wachten op de officials. Die blijken woedend te zijn want wat doet de schipper al aan de wal? Ze hadden niet begrepen dat we voor anker lagen en nu moeten we als de sodemieter maken dat Zahree voor de kant komt te liggen. Oké meneer…. we wisten niet dat u kwaad werd….!
We worden gesommeerd naar binnen te gaan en krijgen een spervuur van vragen en hoezo dat we er al 4 uur zijn…en ons niet gemeld hebben. Dat kan in de papieren lopen. DREIG>>> DREIG!!!! We komen er nauwelijks tussen en pas als Herbert op zijn telefoon laat zien dat hij wel degelijk direct gebeld heeft maar niemand opnam bedaart de officer een beetje. Het gebeurt hunzelf ook regelmatig dat ze Customs niet te pakken kunnen krijgen. De toon verandert radicaal en nu zijn de heren alleraardigst met veel tips hoe we ons Canada- verblijf het beste kunnen inrichten. We vragen advies wat we kunnen doen om verlenging van het half jaar verblijf te kunnen krijgen omdat we volgend jaar graag naar Newfoundland willen zeilen. We krijgen wat vragen over de alcoholvoorraad, of we melkproducten aan boord hebben, vuilnis… alles maar een klein beetje natuurlijk… maar ze hoeven niks te zien. We krijgen een gestempeld papier om voor de ramen te hangen zodat custom officers kunnen zien dat we ingeklaard zijn en daar gaan de heren. We kunnen weer naar de ankerplaats en de gele Q-vlag mag gestreken worden. Nog even een dingetje om van de lage, wat gammele steiger weg te komen want de wind staat erop.
We zijn er helemaal een beetje confuus van en hadden onze aankomst in Canada even anders voorgesteld. Gelukkig worden we opgevrolijkt door enthousiaste berichtjes over de aankomst van de Agaathjes in hun thuishaven in Zaandam. Onze oudste zoon Thijs die samen met schoondochter Olesia in Cuba ook veel met hun opgetrokken heeft en helemaal weg van Melle is, is ze ook gaan inzwaaien. Een mooie doos met Lego moet ervoor zorgen dat de kleine grote man ook nog eens aan zijn nep-opa/oma denkt én dat Melle Thijs nu helemaal te gek vindt! Dat lukt goed geloof ik! Wij zijn een klein beetje jaloers dat we er niet bij zijn!
Thijs krijgt bonuspunten van Melle.
Om half 5 zijn we uitgenodigd bij de K’dans voor de borrel. Wat heerlijk om Carina en Gerard en even later Joke en Henk weer eens stevig te knuffelen! Het is toch alweer enige tijd geleden dat we ze gezien hebben! De borrel kunnen we allemaal goed gebruiken en gaat natuurlijk gepaard met een lekker bakkie soep en andere lekkere ‘kleddertjes’ op toastjes. Als het donker wordt taait iedereen af. Jeetje… we zijn goed verrot zeg! En misschien één glaasje teveel op? Maar voor de zekerheid flink wat water drinken en een paracetamol ‘just in case’…..
Maandag 10 september. Tegen 10 uur zit iedereen bij ons in het dekhuis voor een lekkere bak koffie. Die is blijkbaar ook wel een beetje nodig! Zien jullie die serieuze koppen? The day after blues?
Koffie bij ons. Iedereen een kater?
Daarna gaan we naar de kant om Yarmouth een beetje te ‘proeven’. Voor mij is het de eerste keer dat ik op Canadese bodem sta. We gaan eerst met de havenmeester van de marina kennismaken. Hoewel we voor anker liggen dus geen geld in het laatje brengen geeft de schat ons toch het password van de wifi én een sleutel van de douches. Zo lief!
Yarmouth is geen toeristenoord. Een simpele hoofdstraat met wat winkeltjes, lunchrooms, zelfs een sekswinkel. Maar ook een aantal marine supply winkels voor de visserij die ook hier groot is. In deze tijd van het jaar mogen Canadese vissers nog niet op kreeften vissen dus we hebben daar als zeilers nu ook geen last van. Geen velden van lobsterpotten waar je tussendoor moet manoeuvreren, maar wel grote vissersschepen die op allerhande andere vis vissen. We gaan even langs de tourist office voor wat brochures over dit gebied en de rest van Nova Scotia. Dan is het tijd voor de lunch. We kiezen een wat modernere tent in Main Street. Lekkere broodjes hoor! Vier van ons durven alweer een wijntje of een biertje aan!
Een lekkere lunch. Joke doet even GEEN alcohol.
Daarna gaan we allemaal naar het eigen schip. Even bijkomen!
Dinsdag 11 september. Er is een bedrijventerrein met allerhande winkels en supermarkten zo’n 3 kwartier lopen vanaf de haven maar wij vinden dat een beetje ver dus nemen de fietsjes. De Blauwe Neusjes en de K’dansjes nemen de benenwagen. We slagen prima en stouwen alles weg aan boord. Nog maar even naar de kant om de historische route te lopen door Yarmouth. Ach… wel aardig. Het type huizen kennen we ook van Maine maar onze benen zijn ook weer even gestrekt! We gaan nog even langs een marine supply winkel en kopen daar 4 nieuwe anodes die heel voordelig geprijsd zijn. Dan hebben we ze maar vast op voorraad voor als we er volgend jaar uit gaan.
Als we weer aan boord komen merken we dat we door de wind merkwaardig scheef gedrukt worden en het lijkt wel…. shit we zitten aan de grond. De wind is gedraaid en duwt ons nu naar de bank. We komen ook niet meer los. Herbert ‘graaft’ met de motor even een geultje waardoor we weer iets rechter komen te liggen. Ach… maakt ook niks uit. We gaan zo op de borrel bij de Bluenose en dat water komt vanzelf wel weer terug. Zahree zakt keurig in de prut weg en vanaf de Bluenose zien we haar een beetje scheef liggen maar we gaan niet echt ‘plat’ gelukkig!
Bovendien weten we dat het water zo weer terug komt en de windrichting weer zo wordt dat we in dieper water komen te liggen. No worries, mate!
Zahree ligt een beetje scheef bij Yarmouth.
Joke heeft enorm ‘uitgepakt’ . Er zijn allemaal heerlijke dingen te eten én te drinken natuurlijk! Ik krijg een cadeautje? Huh… ik ben toch niet jarig? De gastenvlag van Nova Scotia! Joke heeft zelf de lusjes eraan genaaid! Zo lieeeeeef!
Herbert en ik houden ons nu wél een beetje in want we hebben met zijn allen besloten morgen HELEMAAL naar de vuurtoren te lopen; een wandeltocht van wel 12 km!
Nee Gerard, wij drinken helemaal niet zoveel!
Woensdag 12 september. En zo geschiedde! Daar gingen we! Boterhammen mee en LOPEN! Wat een eind, zeg! Het is super wandelweer, dat wel! Jammer dat je het hele eind langs de autoweg moet lopen. Kom op, gemeente Yarmouth! Dat moet toch anders kunnen! We lopen helemaal om de baai heen om na 3 1/2 uur tippelen bij Cape Forchu Lightstation aan te komen.
Yarmouth Waterfront Walking Trail en Overton.
Rusten aan de baai en Johns Cove Wharf.
Leif Erikson Park Trail.
Forchu Lighthouse op de achtergrond.
Een drankje… dik verdiend!
Terug proberen we een lift te ritselen maar uiteindelijk regelen Joke en Carina dat er een taxi gebeld wordt. Kost voor ons 6-en ook nog eens maar 25 Canadese dollars! Ben ik even blij dat we dat eind niet helemaal terug hoeven te lopen! Nu staan we na 20 minuutjes weer voor de dinghy's en kunnen we nog even een uurtje rusten vóór we uit eten gaan bij de Rudder’s Restaurant. Het is gelijk een beetje een afscheidsetentje want de Bluenose gaat ondanks voorspellingen dat er niet al teveel wind komt de oversteek naar Amerika wagen. Orkaan Florence gaat ook in onze contreien zorgen voor instabiel weer volgende week en daar willen ze niet op wachten. De K’dans wil nog even wachten op wat meer wind. Het eten is wel aardig maar we zijn het er allemaal over eens dat we zelf aan boord veel lekkerder kunnen eten!
Afscheidsetentje bij Rudder’s.
Prachtige avondlucht bij Yarmouth.
Donderdag 13 september. We missen het vertrek van de Bluenose, zo lekker lagen we te slapen. Aan wal treffen we Carina en Gerard. Druk aan het wassen en hun blog aan het bijwerken. Wij hebben de fietsjes weer mee en we bieden aan eerst zelf te gaan voor de boodschappen en daarna kunnen zij de fietsjes lenen. Verder nodig ik ze uit voor de borrel en eten. Gesjelligheid! We slaan weer even goed in want hier hebben we het voor het uitkiezen. We weten nog niet precies welke plaatsen we allemaal gaan aandoen of dat we ankeren op plekjes waar niets te krijgen is. We kopen ook een cadeautje voor de K’dans en de Bluenose want één zijn we er al kwijt en de tweede gaat snel volgen. Daar wil ik nu nog maar even niet aan denken want het is zo gezellig! Lampjes voor Halloween lijkt me wel een leuke! 31 oktober valt dat en wij zullen dat waarschijnlijk in Halifax ook wel een beetje vieren. We brengen de fietssleutel even naar de K’dans en gaan zelf wat klusjes doen aan boord en ik bereid het eten voor natuurlijk! Het is weer zalig weer, inderdaad maar weinig wind. We kunnen eerst nog heerlijk aan dek zitten maar dan wordt het toch wat te kil. Wel weer een prachtige zonsondergang. Kijk mijn lieve vriendinnetje Carina hier eens mooi wezen! De lampjes vallen in goede aarde en het tweede exemplaar zal de K’dans wel aan de Bluenose kunnen overhandigen. Gerard en Carina hadden helemaal niet begrepen dat ze ook te dineren waren uitgenodigd dus nu staat het beslag voor de pannenkoeken doelloos te wachten. Nou, daar kunnen wij morgen wel verandering in aanbrengen hoor! Morgen lekker samen pannenkoeken eten!
Mooie Carina!
Vrijdag 14 september. Al vroeg hangen Gerard en Carina bij ons aan de boot. Ze gaan tóch vandaag vertrekken want de weerkaarten laten zien dat ze anders nog wel erg lang in Yarmouth vast liggen omdat het er nu op lijkt dat wat er over is van orkaan Florence over New England zal gaan en dan weer de oceaan op zal gaan en voor harde tegenwind gaat zorgen. Mweh… dat gaat ineens wel heel plotseling! Niks aan te doen… veiligheid gaat voor alles. Nog een dikke knuffel en met achterlaten van hun laatste Canadese dollars gaan ze gauw nog naar de wal en dan ankerop. Een laatste zwaai! Dag lieve K’dansjes… het gaat een hele lange tijd duren voor we ze weer gaan zien. Waarschijnlijk pas volgend jaar winter in Nederland.
Maar de pannenkoeken houden we tegoed hoor!
Een laatste zwaai! Dag lieve Gerard en Carina!
Wij gaan nog een stukje fietsen. Het is er een prachtige dag voor. Wat een geweldige nazomer hier in Canada! Sowieso is het ook hier volop zomer geweest met uitzonderlijk hoge temperaturen en nauwelijks regen. Dat kun je goed zien aan de vegetatie. Alles is droog en geel. Men zit hier te snakken naar regen. Veel mensen hebben een groot waterreservoir bij of onder het huis en die staat bij velen bijna droog. De havenmeester vertelt dat hij elke dag bij de marina doucht en daar zijn wasjes draait om water te besparen. Nou, van ons mag dit weer nog wel even duren hoor! We fietsen naar een klein natuurgebiedje Broad Brook, maar dat is wel erg ieniemienie. Met een omtrekkende beweging komen we toch weer bij het bedrijventerrein uit waar we de laatste voorraden inslaan. Op de terugweg doen we nog even de marine supply winkel aan voor nieuwe visspullen. We hebben lange tijd niet gevist vanwege al die lobsterpotten in Maine maar nu kan het weer! We kopen veertjes en haakjes waar we zeker makreel gaan vangen, zegt de aardige medewerker. Op Zahree meteen geprobeerd en….. inderdaad… achter elkaar halen we de makrelen op! De allerkleinsten zetten we terug maar 3 zijn er groot genoeg en daar gaan kopen en ingewanden weer overboord en in de koelkast voor morgen!
Nu zit zijn kop er nog aan….
Da’s leuk vissen!
Vanavond moet er rundersteak gebakken worden. Mmmm, ook goed gelukt! En alweer zo’n prachtige avond! Even nieuwe profielfoto’s maken!
En daarna vroeg naar bed want morgen willen we op een onchristelijk tijdstip weg om de volledige stroom mee te hebben richting Shelburne, dat we met een tussenstop op zondag hopen aan te lopen.
Zaterdag 15 september. Getver… we zijn zelfs al wakker vóór de wekker gaat. Het is nog stikdonker maar we moeten weg! Al om 4.00 uur in de ochtend willen we ankerop gaan. Eerst heeft de stuurautomaat nog geen zin. Hij geeft 0 sjoechem. Ik kan me dat nog herinneren dat we dat al eerder hadden. Even de connectie los en weer vast en hij doet het weer, gelukkig! In het donker maar gelukkig met onze prima elektronische kaart én de track die we bij invaart van de baai van Yarmouth gevaren zijn helpt ons op de motor bij praktisch windstilte naar de oceaan. Om even na 6 uur wordt het langzaam ligt en om 7 uur komt heerlijk de zon op. Alleen wat flardjes mist maar voor de rest is het helder. Af en toe hebben we stevige stroom mee en soms helemaal niet. Richting en sterkte variëren sterk. We kunnen er eigenlijk geen chocola van maken… Om half 10 gaat de stroom echt tegen staan en gaan we volgens plan bij Outer Island voor anker om het tij af te wachten. We gaan lekker nog even naar bed om de verloren slaap in te halen. Tegen 2 uur ‘s middags vervolgen we onze weg. Aarzelend zet een noorden windje in en met motor bij maken we goede voortgang. Aan het eind van de middag kan eindelijk de motor aan en hijsen we het grote visserman zeil erbij voor die ene knoop snelheid meer.
Een eenzame vuurtoren op weg naar Cape Negro Island.
Net na 7 uur zijn we eindelijk bij Cape Negro Island waar we in een prima beschutte baai voor anker gaan. We hebben vandaag een heel respectabele 58 mijl afgelegd. Snel even eten en verder hebben we niet veel praatjes meer. Het was een lange dag! Gauw de visjes bakken. Lekker… maar wat een graatjes. En dan snel onder de wol. Zzzzzzz!
Zondag 16 september. We gaan net na tien uur weg met prachtig weer voor de laatste 17 1/2 mijl naar Shelburne. Tussen de banken en rotspartijen laveren we naar zee. De wind begint aarzelend op te steken en tegen 11 uur kan de motor aan en hijsen we weer de visserman. Een heerlijk relaxt tochtje en alweer van dat zalige weer! Geluksvogels zijn we! Genietuhhhhhh!
Genietuhhhhhh! Op weg naar Shelburne.
De wind komt ruim in tot we voorbij McNutts Island steeds verder moeten oploeven en eerst de visserman gestreken moet worden, gevolgd door genua en grootzeil. De motor moet helpen. In de ingang ligt, voor ons onverwacht, een enorm gebied met fishfarms. Oeps… staat niet op onze plotter kaart. Later ziet Herbert dat ie wel op de Ipad-kaart staat dus misschien moeten we het Navionics-kaartje van de plotter toch eens een update gunnen.
Zou toch wat zijn als je ‘s nachts zou aanlopen en zo zo’n fishfarm omver zou varen! Deze dingen kunnen ze natuurlijk ook verplaatsen en later horen we dat ze geen verlichting voeren. Dat vind ik eigenlijk onbegrijpelijk… maar ja…
Daar ligt ineens een enorme fishfarm. Oeps… niet op de kaart.
Bij Sandy Point kunnen we weer voldoende afvallen en hijsen we het grootzeil… genua erbij en de DAF mag weer in ruste gaan. Nog 4 mijltjes en dan zijn we er. Het is half 3 ‘s middags en het anker gaat neer, precies vóór de marina van Shelburne. Er is iets van een feestje gaande op de wal dus we gaan gauw kijken. We raken bij de yachtclub van de marina aan de praat met Jack, een Canadees uit Halifax die zijn boot ook in dezelfde haven heeft waar wij de winter zullen doorbrengen. Jammer genoeg weet hij het password van de marina niet meer, maar wel die van de koffietent even verderop (bestcoffee). Als we bij de plek van het evenement aankomen is het net zo’n beetje afgelopen… jammer. Het was een wedstrijd van zelfgebouwde windmolentjes en vliegers.
Wie heeft het mooiste windmolentje? Shelburne.Het is hartstikke warm en we ploffen neer op het terras aan het water van de Sea Dog Saloon. Wijntje en bier in het happy hour met iets kleins te happen. Nou… klein… een enorm bord met vis en steamers in een deegjasje en patat. We hoeven meteen niet meer te koken!
We gaan nog even langs Jack en zijn maat die misschien wel het wachtwoord weet van de marina want dat signaal kunnen we aan boord makkelijk oppikken. Nee helaas…. maar ze hebben wel een prima tip voor vanavond. Een professioneel Shanty-koor Le Nef treedt op om 19.00 uur in het Osprey Arts Center, direct achter de yachtclub. Normaal ben ik niet zo weg van shanty maar de heren moeten heel goed zijn. En dat klopt! We hebben een hartstikke leuke avond en ze zijn niet zomaar goed… ze zijn geweldig! We zien ook nog even een ander Canadees stel die wel het wachtwoord van de marina weten (boaters1) én die heel aardig aanbieden om ons mee te nemen naar een supermarkt. Ze hebben hun zeilboot hier op het droge staan en wonen in Shelburne en werken heel hard om half oktober te kunnen vertrekken naar het zuiden. We wisselen email adressen uit. Hopelijk lukt het om nog wat af te spreken.
Maandag 17 september. Evert, de broer van Herbert is jarig! Gefeliciteerd schone broer! Er zit een weersverslechtering aan te komen maar vandaag is het nog prachtig weer. Even profiteren en nog een was draaien die nu nog mooi kan drogen. Daarna komen de Bromptonnetjes weer uit de motorruimte. We fietsen de trail van de vroegere spoorlijn die helemaal om de baai heen gaat. De trail zelf is wat minder geschikt om te fietsen, tenzij je een mountainbike hebt. Je fietst voornamelijk een met bomen ingesloten pad, onverhard met nijdige stenen tussen gras dus je blik moet constant naar beneden gericht zijn. En er is maar een enkel doorkijkje naar het water.
Doorkijkje naar de baai.
Halverwege geven we op en draaien om. We rijden nog wel even naar de camping op Shepards Island en naar Sandy Island waar prachtige picknickplaatsen zijn neergezet met mooi uitzicht over de baai en heerlijke overdekte picknick tafels. Brutale eenden worden hier duidelijk regelmatig gevoerd.
Daar komt een brutale, hongerige eend.
We eten onze medegebrachte bammetjes en fietsen daarna terug naar Shelburne naar de Sobeys, de supermarkt. Op de fiets is die makkelijk te bereiken. Prima! Op Zahree is de was droog en daarna is het ook wel tijd voor misschien wel een van de laatste keren dat we lekker aan dek in de zon kunnen zitten mét glaasje en chippie! Ooooo… kon die zomer maar eeuwig duren!
Dinsdag 18 september. Tsja… we wisten dat het er aan zat te komen. Somber weer met de dreiging van lichte regen. De overblijfselen van orkaan Florence zijn eindelijk ook bij Nova Scotia aangekomen. Maar vooralsnog lijkt het mee te vallen en gokken we erop dat de regen onder Shelburne doorgaat. We springen na het ontbijt weer op de fiets voor een tocht van 30 km langs de oostoever van de baai van Shelburne. Via Sandy Point Light en het uiterste puntje van het schiereiland naar Jordan Bay en dan via een andere weg terug naar Shelburne. Google Maps geeft aan dat de stijging maximaal 83 meter is. Jammer dat er nooit bij staat hoeveel keer je dan stijgt en daalt want dat is meer keer dan ik nog leuk vind.
Regelmatig moet ik afstappen om op adem te komen. Echt gezellig weer is het niet maar we moeten DOORRRRR!
Sandy Point Light.
Bij Jordan Bay hadden we gedacht een dorpje te vinden voor een kopje koffie of zo maar dat zijn 3 huizen en de weg terug blijkt een onverharde weg te zijn met losse steentjes. We nemen hem toch maar want hij is een stuk korter dan weer helemaal terug langs het water. Fingers crossed dat we geen lekke band krijgen. De weg valt uiteindelijk goed te doen en deze is wel voornamelijk vlak. Wij blij! Sneller dan gedacht zijn we weer in de buurt van Shelburne waar het nu toch echt begint te miezeren. Even denk ik nog dat we een luchtballon kunnen nemen maar… het blijkt de oude watertoren te zijn.
Kom je nog?? Verderop de oude watertoren.
Gauw happen we de boterhammen weg onder een boom schuilend en dan maar gauw door naar Zahree want onderhand begint de miezer over te gaan in onvervalste regen. Toch weer even 30 km weg getrapt! We kunnen trots zijn op onszelf! De rest van de middag gaat op aan dit blog schrijven. Een mooie klus terwijl het plenst boven ons hoofd. Lekker… wij zitten warm en droog en de boot wordt vanzelf weer lekker schoon! ‘s Avonds weer huisbioscoop! Mét de nieuwe nep-kaarsjes van de Dollar Shop!
Geniale nepkaarsjes! Geen brandgevaar aan boord.
’s Avonds een dramatische film, 7 pounds. In mineur naar bed…. morgen een wat lichtere film hoor!
Woensdag 19 september. We gaan in Shelburne naar het Museum and Doryshop. Een dory is een vissersbootje, overnaads gebouwd dat al eeuwenlang door plaatselijke vissers werd gebouwd voor de visserij op de Grand Banks. We kijken de sympathieke film over dory-bouwer Sidney Maheney die in zijn lange leven wel 10.000 Dory’s heeft gebouwd. Vandaag de dag wordt deze traditie voortgezet door een familielid van de oude ondertussen overleden meester-bouwer, Milford Buchanan. We praten een tijdje met Milford en zijn assistent. De assistent ziet het wel zitten om een dory aan ons te slijten. Volgens hem moeten we onze dinghy zo snel mogelijk verpatsen en aan de davits hun prachtige roeibootje hangen. Herbert mag in de winter zelf mee komen bouwen! Hoe aantrekkelijk ook… toch maar niet. De prijs zou wel eens heel pittig kunnen zijn en het gewicht zou zeker op 100 kg komen. Maar het museum is erg leuk!
Museum and Doryshop, Shelburne.
Daarna bezoeken we het Ross-Thomson House waar we het interieur van een winkel uit eind 18e eeuw, begin 19e eeuw bekijken. Omdat het huis altijd in handen is gebleven van twee families is veel ervan authentiek. De Ross-broeders en hun assistent Thomson, die behoorden tot de eerste groep Loyalisten die in Nova Scotia een goed heenkomen zochten om uit handen te blijven van de Federalisten, waren ondernemende businessmen. Tot hun geliefde de Koning van Engeland zomaar stopte met de aanvoer van de ‘kolonie’ en Shelburne al snel verarmde en leegliep. Uiteindelijk verkocht de laatste broer het huis aan de weduwe van hun assistent en haar zoon Robert beheerde de winkel. Op de bovenverdieping werd ingericht als verzamelplek voor de ‘militia’, een uitvalsbasis voor de gevechten van de Loyalisten tegen de Fransen. Na de dood van Robert werd de winkel gesloten en bleef het huis en de inrichting zoals het was tot het gekocht werd door een professor van Harvard. Zo werd deze belangrijke nalatenschap een mooi museum.
Daarna door naar het Shelburne County Museum, een leuke verzameling van-alles-wat; van de indianenstam de Mi’cMaqs, de visserij, de brandweer tot sport.
Tijd voor een borrel! Op naar Zahree.
Donderdag 20 september. Het is lekker fris en mooi weer. Fietsen dus! We fietsen in zuidwestelijke richting over vals plat (omhoog natuurlijk!) van de Ohio Road, via Welshtown Road ( niks geen ‘town’ dus ook geen halfweg-koffie grrrr…) weer terug naar Shelburne via de Upper Clyde Road. Onderweg worden we voorbij gescheurd door een of andere idioot. Mijn voldoening is groot als een tijdje later de blauwe wegpirate (blijkt) langs de weg staat met een politiewagen erachter. ‘Serves you right!’ (Net goed!), sis ik haar toe. Mag niet van Herbert….
. Ik hoop dat ze een flinke bon gekregen heeft, tut-hola!
Kerkje hoek Welstown Road.
Marsh en riviertje de Rose Way, langs Upper Clyde Road, even lunchen.
We fietsen naar de supermarkt en zijn rond 14 uur weer terug bij de dinghy. We treffen weer de cursisten van het Visserij College die oefenen voor een noodsituatie op zee. Ahum… zouden wij ook wel eens mogen volgen.
De drenkelinge moet in het vlot gekieperd worden.
Aan boord gaan we een tijdje in de relax-stand en bekijken de start van de avondwedstrijd van de marina. Jammer.. er stond een lekker windje maar die is nét helemaal gaan liggen. Veredeld dobberen hoewel sommige schepen nog verbazingwekkend vlot zeilen.
De donderdagavond-wedstrijd in Shelburne.Daarna gaan we naar Charlotte Lane Restaurant dat heel goed moet zijn. Juichende kritieken op Yelp en TripAdvisor en terecht. We eten er heerlijk en het is een heel gezellig restaurant. De eigenaar kookt zelf en de eigenaresse bedient maar is ook de helft van een muzikaal duo en gaat on tour in de wintermaanden. Een aanrader, dit restaurant maar… de wintermaanden gesloten!
Eten in Charlotte Lane Restaurant, Shelburne.
Vrijdag 21 september. Ik heb met Barbara die we ontmoetten toen we hier de tweede dag waren, afgesproken dat ze me met de auto naar de supermarkt brengt zodat ik weer eens wat meer kan inslaan. Heel lief aangeboden van haar! Ze zet me daarna bij de dinghysteiger af. We hebben haar en haar man Mike voor de lunch uitgenodigd. Pannenkoeken! Barb en Mike Turney gaan met hun tweemast ketch Nelleke binnenkort voor een half jaar richting het zuiden en dus naar het warme weer. Hebben zij even gelijk! Herbert bakt pannenkoeken en ze zijn super! We hebben een paar gezellige uurtjes met het stel maar dan moeten ze weer gauw verder. Er is nog een hoop te doen voor ze vaarklaar zijn.
Zaterdag 22 september. We willen eigenlijk vandaag vertrekken maar de harde wind van vannacht en het feit dat deze hedenochtend nog niet uitgeraasd was doet ons besluiten het vertrek met een dag uit te stellen. Het is ineens ijzig koud maar lekker crispy weer dus we gaan wel even op de kant de benen strekken. We gaan naar de werf waar we de Nelleke op het droge zien liggen. We willen in ieder geval even hun zelfstuur inrichting bekijken omdat Mike ervan overtuigd was dat dat ook wat voor ons zou zijn. Een blik erop is voldoende; nooit sterk genoeg voor ons zware schip. Hun Nelleke is een Moody en ziet er ook echt uit als een vertrekkersboot. We hopen dat we dit sympathieke stel nog eens tegen komen, op het water of hier in Shelburne. We wandelen maar zo’n beetje door Shelburne en lopen nu voor het eerst tegen het prachtige visitors center aan. Beter laat dan nooit! De heer die er werkt is super aardig en we praten over van alles. Over zijn familie, over Trump, over tekenbeten! Het waait nog steeds zo hard dat het af en toe lijkt of het ronde gebouwtje gaat opstijgen. Ik ben blij dat we niet zijn weg gegaan! In de middag zakt de wind er steeds verder uit en hebben we wel weer een heerlijke rustige nacht.
Uitzicht op Zahree en de baai van Shelburne, Monument voor alle omgekomen vissers (en dat zijn er veel!)
Zondag 23 september. Al om kwart voor 8 zijn we ankerop. Het is erg koud en de boot is kletsnat van de dauw. Brrrr… Maar het belooft een prachtige dag te worden en langzaam warmen we een beetje op als de zon wat aan kracht wint. De wind begint een beetje aarzelend op gang te komen en we hijsen alle lappen. Aiai… beetje voor niks want eenmaal uit de baai draait ie pal tegen. We laten het grootzeil weer zakken maar de stagfokken blijven staan omdat ze gek genoeg zelfs met wind tegen het rollen van Zahree wat tegen gaan. Als we via de Ram Island Passage richting de oceaan varen draait de wind steeds verder naar het oosten.
Een van de vele vuurtorens langs de kust van Nova Scotia.
Het grootzeil kan weer omhoog maar de motor moet vandaag de hele dag helpen. We moeten zo’n 50 mijl varen dus hebben wel een vaartje nodig om voor het donker in Liverpool te zijn. Gaande de dag neemt de wind steeds verder toe en draait verder door naar het zuiden. Bij wind schuin tot recht van achter heeft Zahree sowieso moeite om de vaart erin te houden dus de DAF draait vandaag overuren. Rond 6 uur ‘s avonds ratelt eindelijk de 60 m ketting overboord, net ten zuidoosten van Fort Point Lighthouse. Een lichte swell vanaf de oceaan blijft voelbaar hier. Met een harde oostelijke wind wil je hier niet liggen! We hebben wel weer een prachtige avondlucht!
Prachtige avondlucht bij Liverpool.
Maandag 24 september. We zijn maar één dagje in Liverpool dus we gaan vroeg naar de wal om wat van dit sympathieke plaatsje te zien. Alweer is het heel fris; er staat een kil windje. Maar prachtig zonnig weer. Via de Mersey River gaan we met de dinghy onder de brug door en vinden daar aan bakboord een drijvende openbare steiger. Top! We spreken een oudere man die ons vertelt dat Liverpool zeer veel moeite heeft om vooral jonge inwoners vast te houden. Er is niets te doen voor de jongeren, moppert hij. Er wonen alleen maar old folks… zoals wij. Met geld… dat wel! Net als Shelburne lijken de kleinere plaatsen aan de kust van Nova Scotia allen ten prooi te zijn aan leegloop. Alleen Halifax ontspringt de dans. Op naar het visitors center waar we blij zijn weer even aan het internet te kunnen ‘hangen’ en ik app met de naasten dat we weer veilig aangekomen zijn. in Liverpool helaas geen internet aan boord. Maar in toeristen bureaus en bijvoorbeeld in bibliotheken en ook vaak in supermarkten is prima gratis internet. Tot nu toe hebben we een data-kaartje voor in de mobiel nog niet erg gemist. Scheelt ook een hoop geld want je betaalt in Canada veel per maand voor hooguit 1 gig per maand.
De allerliefste medewerkster van het visitors center heeft oneindig veel tips waarheen te wandelen.
We gaan dus over Main Street naar het voormalig Town Hall waar nu een museumpje in gevestigd is. Ach… beetje truttig… Daarna naar het veel leukere Queens County Museum dat uitgebreid uit de doeken doet hoe Liverpool eens rijk en zeer welvarend werd door zijn privateers, eigenlijk gewoon ordinaire piraten die met toestemming van de Engelse koning, vijandige schepen enterden en de lading confisqueerden. Men verdiende hier een prima boterham mee, rijkelijk belegd ook en kon gewoon doorgaan voor gerespecteerd burger. Vanuit Liverpool voer de schoener de Liverpool Packet, maatje Zahree, vele malen uit met haar beroemde privateer-captain Joseph Barss. Het schip herbergde 48 manschappen en 4 kanonnen. We vragen ons werkelijk af waar die allemaal verbleven op dat schoenertje. Het schip was zo wendbaar dat schepen twee keer haar grootte moeiteloos te pakken kreeg en ze keerde vele malen terug met buitgemaakt schip én lading. Dat was fijn want kon de bemanning lekker verdeeld worden over 2 schepen en had men wat meer leefruimte. Captain Barss was tóch een fatsoenlijke kerel want vijandelijke bemanning werd meestal snel en in levende lijve aan hun dierbaren uitgeleverd.
Queens County Museum, Liverpool.
We lopen daarna naar het Lighthouse dat helaas alleen in de weekends open is. Wel een mooie foto met op de achtergrond Zahree en een heeeeele blauwe lucht!
Fort Point Lighthouse, mét Zahree.
Via Churchstreet wandelen we terug richting centrum. Prachtige oude Victoriaanse panden staan er. Opvallend veel met een bordje te koop in de ruime tuinen. Dus dat van die leegloop… dat klopt wel!
Het oude courthouse.
Via de wc’s van het toeristen bureau gaan we over de brug naar het noordelijk deel van Liverpool om naar de prachtige Sculpture Garden bij Cosby’s Garden Center te gaan. De beelden zijn gemaakt van cement door Ivan Higgins en staan overal tussen de prachtige bomen en bijzondere planten. Wat een toewijding en wat een productie! Amazing!
Sculpture Garden, Liverpool.
Met een wijde boog wandelen we via het Trestle Trail door het Pine Grove Park terug richting Liverpool.
Blik op Mersey River vanaf Trestle Trail.
Even zijn we van de wijs als blijkt dat we de voetbrug over de Mersey River écht niet kunnen nemen. Dat wordt of een heel eind omlopen óf terug (maar daar houd ik niet van). Een ‘olifantenpaadje’ omhoog naar de Highway verraadt dat andere mensen er ook niet van houden om óm te lopen dus we glippen even langs het randje van de snelweg-brug om aan de andere kant gauw weer naar beneden te sneaken. Zo! Als we langs de voetbrug lopen zien we waarom ie is afgesloten. Op waterhoogte zijn de pijlers van de voormalige spoorbrug aangetast door het water. Ach… nog makkelijk sterk genoeg voor wandelaars denken we. Dat wordt later ook bevestigd door de mevrouw van het visitors center. Waarschijnlijk gaat de voetbrug binnenkort weer open.
Verderop de afgesloten oude spoorbrug.
Ik wil jullie ook nog even de leuke ‘mounty’ laten zien die overal in Liverpool staan. Zo zien alle brandweer-paaltjes er toch super schattig uit?
Super schattige ‘mounty’ brandweerpaaltje.
Dinsdag 25 september. Net na 9 uur zijn we alweer onderweg. We hebben 35 mijl voor de boeg naar Lunenburg. De hele nacht heeft Zahree wat liggen wiegen op de swell dus nu er voor morgen harde wind is voorspeld hebben we ineens haast om hier weg te komen. Aanvankelijk is er nauwelijks wind maar die neemt snel toe. Al naast Coffin Island is er 16 knopen schijnbare wind tegen, recht op de kop. Maar even voorbij dit eiland kunnen we iets afvallen en kunnen de stagfokken omhoog. Aarzelend begint de wind te ruimen en tegen 11 uur kan het grootzeil erbij. Nog even en ook de genua mag helpen en EINDELIJK…. De motor kan uit en we zeilen weer eens heerlijk! De wind is wel wat onregelmatig; af en toe zet Zahree de vaart er lekker in en tippen we de 6 knopen. Dan doet het windje weer even flauw en zakt het tempo onder de 4 knopen. Al het aanhangsel onder het vlak zal zeker parten spelen maar al met al maken we genoeg voortgang. Ik zie een enorme vis uit het water springen. Geen idee wat het voor een vis was. Het is altijd moeilijk om afstand in te schatten maar we hadden hem met de hengel niet binnen kunnen trekken denk ik….
Het mooie weer vlucht voor ons uit en langzaam begint de lucht te betrekken. Voorbode van slecht weer! Om de kaap Rose Point heen kunnen we van de windrichting niet erg wijs worden en even gaat het grootzeil zelfs bak staan. Gelukkig hebben we altijd de bulletalie staan zodat een klapgijk voorkomen wordt. Daarna draait de wind weer terug en varen we nog een flink eind de baai in met nog steeds het grootzeil over bakboord. Typisch! Eindelijk kunnen we gijpen en zien we de dijk die de haven van Lunenburg mooi afschermt. We weten niet hoeveel ruimte we hebben voor het aftuigen als we eenmaal in de havenkom zijn dus alle zeilen worden al geborgen. Dat was niet nodig geweest; er blijkt meer dan genoeg ruimte. Vóór het mooring veld is plaats genoeg om te ankeren en met 55 m. ankerketting pakt het anker meteen. We trekken nog even extra hard want al vannacht en morgen de hele dag is er harde wind voorspeld met bakken regen. Getver!
Woensdag 26 september. In de nacht trekt de wind inderdaad steeds verder aan en de regen klettert gezellig boven ons hoofd. In de vroege ochtend staat er al 25 knopen wind en die trekt gaande de dag aan tot 30 knopen. Er staan toch nog aardige golven in de baai maar Zahree heeft er geen moeite mee. Het weer nodigt niet erg uit om iets te ondernemen. Als we aan land zouden gaan zouden we zeker zeiknat worden, al helemaal in de dinghy op de terugweg. Neuh… dat gaan we niet doen. Vandaag pyjama-dag met lezen, blog bijwerken en filmpjes. Plus thee en smarties. Later op de dag gaat de wind wat liggen maar goed komt het niet meer… Verder kan ik er niet veel over melden. Morgen hopelijk wat beter… We hebben aan boord gratis wifi. Yeah! Even weer gezellig contact met het thuisfront.
Donderdag 27 september. We hebben dus wél weer wifi aan boord. Met onze wifi-versterker in een van de stagen kunnen we Lunenburg Wifi oppikken. Gratis internet… 1 Gig per week. Daarna kun je voor maar 10 dollar per week 10 gig per dag gebruiken. Dat noem ik nog eens een mooi aanbod! Door de eerste gig zijn we zo heen want aangezien we in de boot een hotspot kunnen maken zodat we er ook met de beide mobiele telefoons kunnen hebben vinden beide telefoons het weer tijd om te gaan updaten. We komen er te laat achter en toen waren de gratis Kbtjes alweer foetsie…. Rond 12 uur is het droog geworden en na de lunch gaan we aan wal. Lunenburg is een UNESCO Heritage Site en ziet er heel aantrekkelijk uit met zijn in vrolijke kleuren geschilderde oude huizen uit de vorige 2 eeuwen. We klimmen de berg op naar de camping waar ook het toeristen bureau is. Daar krijgen we wat informatie wat te zien en wat te doen. We zigzaggen zo’n beetje door het plaatsje. De plaatselijke bibliotheek is tijdelijk gevestigd in de Lunenburg Academy, een prachtig oud schoolgebouw dat verbouwd en opgeknapt gaat worden. In de bibliotheek is heel snelle wifi en ik update mijn telefoon en we halen wat digitale NRC-tjes binnen. Herbert doet wat betalingen…
Daarna lopen we weer naar de waterkant om de Bluenose II, een prachtige schoener die een van de highlights van Lunenburg is, te gaan bekijken. Bluenose I (1921) was hét visserij-vlaggenschip van Lunenburg. Vele jaren was ze het snelste schip in haar klasse, van geheel Canada én Amerika. Een snel vissersschip hebben was in het begin van de 20e eeuw erg belangrijk. Wie met de buit als eerste weer aan land aanlegde kon voor de vis de hoogste prijs beuren! Bluenose I liep in 1946 op de rotsen bij Haïti en verging. Bluenose II is een kopie van een kopie van de Bluenose I. Na gisteren al niet uitgevaren te zijn vanwege te slecht weer is het vandaag ook helemaal niks. De regen van vanochtend heeft het dek spekglad gemaakt en vanwege de veiligheid zijn de drie geplande vaarten gecanceld. Het is werkelijk een prachtig schip! We tasten even diep in de buidel en maken een reservering voor zaterdagochtend. Dat is de een na laatste dag dat ie vaart dit seizoen. En nu maar hopen dat we inderdaad goed weer krijgen!
De Bluenose II.We wandelen nog wat door Lunenburg heen en hebben steeds leuke doorkijkjes richting het water en zien regelmatig onze eigen prachtige schoener liggen.
Mooi kleurrijk Lunenburg, op de achtergrond Zahree.We bezoeken de distilleerderij Ironworks waar een prachtige distilleerketel aan het werk is. Langzaam druppelt de ‘godendrank’ uit een tuutje. We verbazen ons wel dat dat zo in de winkel staat en je er met je neus op de druppelaar staat want even een flinke nies en de snot zit in je likeur, je rum of je gin. Nou ja… zal wel niet veel uitmaken met al die alcohol erin! Herbert is hartstikke blij met zijn nieuwe fles Ironworks gin…. Gin-tonic is zijn nieuwe borrel!
Yeah…. nieuwe gin! Van Ironworks.
Niet in het ding niezen graag!
Er is een prima gesorteerde wat kleinere supermarkt, Foodland op Montague Street. We halen nu alleen yoghurt want we gaan aansluitend uit eten bij Rime, het restaurant met de beste reviews in Lunenburg. Het eten is erg goed al is het in het iets duurdere segment. Maar ach… mag wel een keertje toch?
Rime… goed eten in Lunenburg.
We zijn vroeg in de avond weer aan boord en ik weet niet of het dat half litertje wijn is maar…. zzzzzz!
Vrijdag 28 september. Er was vannacht een beetje onrust aan boord van Zahree. Teveel gegeten? Teveel gedronken? Herbert was misselijk en zijn darmen spelen op en ik ben ook niet helemaal oké (katertje!). De ochtend is mistig en grauw en we komen maar matig op gang. Tegen 12 uur lijkt het iets op te knappen maar dat is maar een schijnbeweging van de weergoden. De mist zakt weer over de baai maar dat is natuurlijk prima weer voor een museumbezoek.
Grauw weer; prima museum-weer.
We gaan dus naar het Fisheries Museum of the Atlantic. Daar kun je makkelijk een ochtend of middag en ben je heel fanatiek, wel een hele dag doorbrengen. Beneden is een wat ouderwets aquarium. Ik vind de vissen er maar zielig; de bakken zijn saai ingericht. Zou zo’n vis daar depri van worden? Herbert zegt dat ie er voor tekent; lekker beetje rondzwemmen… ‘natje’ en ‘droogje’ op tijd…
De foto’s en alle spullen rondom de visserij uit tijden dat men nog met de schoeners uitvoer en de vissers in de dory’s de netten uitbrachten maken indruk. Het was een levensgevaarlijk beroep. Er was geen familie in Lunenburg die geen verlies van een vader, zoon of neef te betreuren had. Soms alle mannelijke leden van het gezin in een vliegende storm. Het monument voor alle zeelieden die omkwamen, op de derde verdieping, maakt indruk. De Grand Banks, een gebied ten oosten van Nova Scotia, wemelde van de vis maar was tegelijkertijd een waar kerkhof van vergane schepen. De bloedstollende getuigenissen van hen die het na kunnen vertellen doen ons gruwelen. Daarna gaan we een vistrawler bekijken , de Cape Sable, die zo’n 30 jaar geleden uit de vaart is genomen. Het schip is ooit in Leiden gebouwd. Een meneer die als jongeman op een dergelijk schip werkte geeft uitleg. Het was een zwaar leven, met lange dagen werken. De gruwelijke kou in de winter, de handen helemaal kapot…. brrrr! Cape Sable is is zij-trawler. Het net werd dus aan de zijkant gevierd en ingehaald. Met de komst van de hek-trawlers die veel grotere hoeveelheden vis binnen konden takelen was het gedaan met dit type vistrawler….
Aan boord van de Cape Sable.
We zien bekende gezichten! De twee heren die de Shelburne dory’s maken en ook een dagje museum doen. Ze worden door een museum medewerkster rondgeleid en als ik zeg dat inderdaad de Shelburne dory’s veel mooier zijn, kijkt de medewerkster wat zuur. Hahahaaaa!
De Lunenburger dory.
Aan boord van de oude visschoener Theresa E. Connor.
We bekijken ook de visschoener Theresa E. Connor, uitgerust met een motor. Die kon zowel zeilen als ook op de motor vissen. Tot in de 70er jaren van de vorige eeuw werd er nog met dit schip gevist.
Het is mooi geweest! We voelen onze voeten en gaan lekker naar Zahree. Vandaag geen alcohol voor ons trouwens!
Zaterdag 29 september. We zijn al vroeg aan wal. We gaan een tochtje met de Bluenose II maken. De Bluenose II is een replica van de Bluenose I dat zo snel was maar helaas verging bij Haïti. Een bierbrouwer uit Lunenburg liet in 1963 een replica bouwen om haar bierwerk te promoten en voer er voornamelijk mee in warmere gebieden. Er was niet het juiste hout gebruikt voor mast en romp en deze werden door paalworm totaal ondergraven. De brouwerij stond het schip aan de provincie af maar ze bleek nauwelijks meer te redden. In 2012 werd gekozen voor het praktisch opnieuw bouwen van de Bluenose II. Behalve wat mahoniehouten onderdelen en het stuur is alles gloednieuw. Vanaf mei tot eind september vaart de schipper met 18 jonge dekhands drie keer per dag uit met maximaal 65 bezoekers per tochtje. Voor een rit telden we 63 dollar x 2 neer. Het werd heerlijk weer en een windje zorgde ervoor dat er echt gezeild kon worden. We zijn onder de indruk van de maat van alles op het schip. Gelukkig kunnen de beide grootzeilen met de hydraulische ankerlier gehesen worden. Vroeger zal men dat ongetwijfeld met handlieren omhoog hebben moeten draaien.
Bluenose II enorme giek.
Zien jullie onze Zahree? Mooi he?
Een van de ‘jonkies’ stuurt Bluenose zeer geroutineerd.
Genieten!
Dat is nog eens een blok!
De mast is 38 meer hoog.
De zeilen gaan omhoog.
Een fantastisch zeiltochtje.
Op de terugweg naar Lunenburg.
Na op de minuut af 2 uur weg te zijn geweest meert Bluenose II weer af aan haar steiger. Dat was heel erg leuk!
We gaan even lunchen aan boord en dan nogmaals op pad. Hoewel we 10 dollar hebben betaald om praktisch onbeperkt Lunenburg Free Wifi te mogen ontvangen is het op een of andere manier allemaal niet meer werkend te krijgen. Het lijkt of de provider een storing heeft. Helaas… we moeten voor onze dagelijkse ‘shot’ data dus weer naar de bibliotheek. Met mooi weer ziet Lunenburg er veel leuker uit. De mooie kleurtjes van de gebouwen komen zo beter tot hun recht.
Mooi Lunenburg.
In de bibliotheek halen we kranten binnen, bekijken appjes, de mail en de weersvoorspelling. Eigenlijk hadden we beter vandaag kunnen vertrekken wat betreft de windrichting maar we hebben nu al besloten te gaan wandelen. We zien morgen wel hoor…
De Lunenburg Academy, met daarin de biep.
We lopen de Back Harbor Trail (ook weer zo’n voormalig trein-tracé) die langs de kustlijn van het schiereiland van Lunenburg loopt en het is gewoon hartstikke warm uit de wind. Een leuke wandeling van zo’n 1 1/2 uurtjes. Als we bijna terug zijn zien we net de Lunenburg aftuigen. We zetten er even de pas in om in de dinghy te springen zodat we de Bluenose II samen met Zahree op de foto kunnen zetten. Gelukt! Wat een mazzel!
Bluenose bijna achter Zahree en voor Lunenburg.
We zitten nog even lekker aan dek. Hoeveel dagen zal dat nog kunnen voor de gruwelijke koude invalt?
Zondag 30 september. Tussen Lunenburg en Halifax is het nét even teveel mijltjes om dat zonder tussenstop te doen. Vooral als er alsmaar zo weinig wind staat. Dus kiest de schipper Sambro als plek om te ankeren. Aanvankelijk helpen de zeilen nog een beetje mee maar als we langzaam verder naar het noordwesten draaien krijgen we steeds meer de wind op de kop. Grootzeil en genua halen we weer weg tot om half 3 eindelijk de wind naar het zuidoosten gaat. Hoewel nog steeds door de paardenkrachten van de DAF geholpen, leveren alle zeilen bij elkaar net een knoopje meer. De swell houden we schuin op de kop; een hele langzame lome swell waar je nét niet misselijk van wordt. Om half 6 zijn we er eindelijk. Na het eten zouden we eigenlijk nog even in Sambro gaan kijken maar we laten het maar zitten. We zijn MOE! Wel zitten we nog even heerlijk aan dek. Oké… een trui is steeds vaker nodig maar heerlijk hoor! We krijgen een mooi concert van zeehonden. Na flink speurwerk door de verrekijker hebben we ze gespot. Je moet ff goed kijken!
Ff goed kijken! Zeehonden.
En weer zo’n prachtige avondlucht wil ik jullie ook nog meegeven.
Bij het plaatsje Sambro.
Maandag 1 oktober. Jee zeg! September is alweer voorbij… we gaan nu echt richting herfst. Je ziet het ook aan de kleuren van de begroeiing. Deze kleurt steeds meer richting de prachtigste tinten geel, oranje en diep rood. Mooi hoor! Om half 10 vertrekken we uit Sambro Bay voor de laatste 17 mijl naar Halifax, onze winterbestemming. Maar nog even belangrijker; rutger en Elsemieke komen daar aan op zaterdag om heerlijk 3 weken met ons door te brengen. Daar verheugen we ons natuurlijk enorm op! Nu maar hopen dat de winter nog even op zich laat wachten en we nog wat mooi nazomer/herfstweer krijgen.
Er staat een beetje westen wind dus we proberen te zeilen.
Laatste stukje naar Halifax.
De windrichting wordt steeds ongunstiger naarmate we verder de baai van Halifax in varen. We zien de grote kranen van de haven van Halifax.
Daar zijn de kranen van Halifax al!
Even maakt de wind een schijnbeweging dat ie lekker zal gaan aantrekken en staan we op het punt om iets HEEL geks te doen: we te gaan opkruisen. Ach… toch maar niet, het is alweer gedaan! Dan maar aftuigen en alle zeilen onder de huikjes en ons klaarmaken voor de aankomst in de Royal Nova Scotia Yacht Squadron (RNSYS). Een mijltje voor de haven roepen we de marina op op kanaal 16. Geen reactie. De kustwacht reageert wel op VHF 16 en is zo vriendelijk om ons te vertellen dat we dat beter op kanaal 68 kunnen proberen. En daar is de stem van Wayne Blundell waar we al zoveel contact mee hebben gehad! We krijgen een tijdelijke langsplek.
We naderen de Royal Nova Scotia Yacht Squadron.
De drijvende steigers zijn heel erg laag maar nu is dat even niet erg want er staat toch geen wind. Morgen mogen we Zahree gaan verplaatsen naar een hogere walplaats bij de mastenkraan want voor de komende dagen is weer wat stevigere zuidenwind voorspeld… ook met regen (blegh). Maar voor nu zijn we hartstikke blij dat we zo aan wal kunnen stappen. We gaan even kijken in de prachtige, wat deftige Yachtclub. Deze is gewoon de hele winter open, behalve op maandagen. Daar kunnen we mee leven!
De chique Yachtclub.
Al gauw is de watertank weer vol en ineens hebben we weer eens walstroom. Ook lang niet gehad! LUXE!!!!! We melden ons officieel aan en vertellen Wayne dat zaterdag onze kids komen en dat we nog even weg gaan om een stukje met hen te zeilen. Dat komt hem eigenlijk wel goed uit want op het moment zijn ze heel erg druk met boten op de kant zetten. Na het eten lopen we een beetje geïmproviseerd paadje af aan de waterkant. Leuk! Je hebt steeds uitzicht op de smalle arm water waar de marina aan ligt. Mooie huizen, prachtig in het groen en met allemaal fantastische steigers en plankieren aan het water. Maar dat is meer voor de zomer. Nu is er geen hond.
Avondwandelingetje.
Het seizoen loopt hier nu echt op z’n eindje. Maar wij denken dat we het prima kunnen uithouden hier de komende maanden. Nog even een lekkere douche op de wal dus ik mag er eens wat langer onder staan dan de minuut die we onszelf op Zahree opleggen. Samen nog een filmpje kijken en dan een heerlijk rustige nacht in. We zijn er! Halifax! Hoe zal de stad zijn? Dat gaan we morgen eens bekijken.
Dit is een mooi moment om dit blogdeel af te sluiten. Laat wat van je horen! we zijn erg benieuwd naar jullie verhalen over die prachtige Hollandse zomer… die nog steeds niet helemaal voorbij is heb ik begrepen! Mazzelaars!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten