In Halifax en Rutger en Elsemieke op bezoek.

Dinsdag 2 tot 6 oktober. Ook weer HEEL lekker om in een marina te liggen… walstroom… een lekkere douche en toilet dichtbij. De bus naar het winkelcentrum met aansluiting op de bus naar het centrum vlakbij… het bevalt ons heel goed in de Royal Nova Scotia Yacht Squadron! De dagen voor we Rutger en Elsemieke gaan afhalen van Stanfield Airport gebruiken we om wat wassen te draaien, de boot en onszelf lekker te poetsen. Om uitgebreid te winkelen en boodschappen te doen! We krijgen alvast een voorproefje hoe koud het kan worden met een temperatuur van 5 graden boven nul in de ochtend. We hebben van Henk en Joke van de Bluenose gehoord dat een stel uit Nederland sinds kort in de baai is komen wonen. Sebastiaan en Rhiannon hebben samen met zoon Macsenen dochter Emma met hun zeiljacht Dutch jaren aan deze kant van de oceaan gezeild. Ze hebben nu een prachtig huis aan de overkant van de marina gekocht. Na eerst contact gemaakt te hebben via de mail gaan we kennis maken. Zij hebben vorig seizoen in Newfoundland gezeild en hebben er een prachtig blog over geschreven. We worden uitgenodigd voor een kop thee en hebben natuurlijk veel te bepraten. En ook allerliefst… we mogen hun auto lenen om zaterdag Rutger en Elsemieke op te halen van het vliegveld! We hebben de fietsjes meegenomen in de dinghy en het is maar een klein stukje naar Halifax centrum. Echt mooi weer hebben we er helaas niet bij en dan ziet zo’n stad er altijd wat grauwer en saaier uit dan bij een lekker zonnetje. Maar in Halifax gaan we ons zeker prima vermaken deze winter. De maat van de stad is nét leuk en er zijn ontelbare winkeltjes en restaurantjes. Een prachtige bibliotheek met een mooi uitzicht over stad en water. Terug fietsen we via Point Pleasant Park aan het uiterste oosten van het schiereiland. Deze route heeft als groot voordeel dat je nauwelijks een heuvel over hoeft. Het pad loopt langs het water én het komt precies bij Sebastiaan en Rhiannon uit.


Bonaventure Anchore, Point Pleasant Park.

We kopen twee lekkere dikke jassen met een vette korting omdat ze de kleur van vorig jaar hebben. Top!
Hoogste tijd om de keuken van de Yachtclub te inspecteren. Het is er in ieder geval lekker warm en gezellig. Ik eet er heerlijk, Herbert had wat bedenkingen.


Eten bij de Yachtclub van de NSYS.

En dan is het ineens zaterdag 6 oktober en vanavond arriveren Rutger en Elsemieke. Het is vandaag prachtig mooi weer en met het zonnetje warmt het ‘s ochtends snel op. We gaan voor een lange wandeling langs de baai (Northwest Arm). Via een soms wat informeel pad kunnen we door het Sir Sandford Fleming Park en Deadmans Island bijna helemaal bij de Armdale Marina komen. Oké… een klein stukje iemands achtertuin meegepikt. Een naderende blaffende hond zorgt ervoor dat we er nog even een beetje de sokken in zetten. Bij de Armdale Marina willen we ook nog even informeren of we daar ook (hadden) kunnen liggen maar er is geen havenmeester aanwezig. We ontfutselen wel een aardige dame het wachtwoord van de wifi zodat we de vertrektijden van de bus kunnen opzoeken. We hebben alweer 10 km in de benen en ik moet er niet aan denken nog terug te moeten lopen!


Uitzicht vanaf Sir Sandford Fleming Park.


Zomaar ineens 3 comfortabele stoelen midden in het bos!


Deadmans Island, inderdaad… een begraafplaats.

Rond half 8 gaan we met de dinghy naar de overkant en halen de sleutel van de auto van Sebastiaan en Rhiannon op. Bij hun thuis maken we nog even snel kennis met Rhiannon haar ouders en met Hans en Carla van de Linde die beneden aan de steiger van Sebastiaan en Rhiannon ligt. Ze gaan morgen al door richting het warmere weer dus helaas…. geen tijd om ook met hen nader kennis te maken. Jammer! In ruim een half uurtje rijden we naar het vliegveld en zien dat het vliegtuig van de kids op tijd is. Al snel na aankomst komen ze er aan! Jaaaa… eindelijk! KNUFFELEN!


Daar zijn ze!!!!!

We zijn al weer snel terug in Halifax en leveren de sleutels van de auto weer in. We vinden de dinghy en het is zo stil op het water dat we er wel met zijn viertjes tegelijk én alle bagage in durven. We komen droog over. Na een hapje eten en een drankje en alle ‘cadeautjes’ (waaronder natuurlijk veel Nespresso-cupjes!) uitgepakt te hebben willen de kids nu wel eens lekker naar hun bedje voor in de punt. Per slot zijn ze al bijna 24 uur op! Zzzzzzzz!

Zondag 7 oktober. Het is niet helemaal eerlijk! Was het gisteren prachtig mooi weer… vandaag is het somber en licht regenachtig. Maar Rutger en Elsemieke hebben daar minder last van dan ik. We gaan met de dinghy naar de aanlegsteiger voor het huis van de Dutchies.


De Linde aan de steiger bij Sebastiaan en Rhiannon.


Eet smakelijk!

We wandelen door het park naar The Halifax Water Front en de Seaport Farmers Market. In het weekend staan daar de meeste stalletjes en vandaag is het extra druk omdat er een groot passagiersschip voor de wal ligt. Een leuke plek waar je mooie sieraden kunt kopen, streekproducten, groente en fruit, en heerlijke hapjes tot hele maaltijden. Alles wel wat aan de dure kant omdat daar alle gasten van de grote cruiseboten binnen komen. Daarna lopen we over het plankier van de waterkant richting het centrum.

 
Elsemieke en ik onder The Wave. Ik ben niet gevallen… ik ZWEM!


‘Installatie’ bij The Bicycle Thief.


Grande Parade, Halifax.


Monument voor de gevallenen, Grande Parade.


Grande Parade.

Een paar dagen geleden hebben we een leuk ontbijt/lunch tentje gevonden vlakbij de Citadel, Annie’s Place, maar dat is nu dicht. Eventjes verderop in dezelfde straat vinden we een Turks georiënteerd restaurantje waar we heerlijk mezes eten als late lunch. Aanraderrrrrrr!


Turks tentje.

Het is echt waterkoud geworden en met een lichte drizzel in de nek lopen we de heuvel op van de Citadel. Binnen is de wisseling van de wacht aan de gang maar we hebben geen zin om vandaag nog een paar uur hier door te brengen.. wordt een andere keer. We gaan naar beneden waar net een American Football wedstrijd aan de gang is… uh net klaar is. Het team uit Halifax heeft waarschijnlijk gewonnen want de meerderheid is in zeer opgetogen stemming. Rutger en Elsemieke gaan via de Public Gardens en Spring Garden Road lopend terug richting de dinghy. Wij missen nét de bus en moeten erg lang wachten op de volgende. We missen dus ook net bus 15 naar de marina. Geeft niet… we gaan nog een rondje Walmart doen tot het tijd is. Dan zijn we ook zo weer op de haven waar Rutger en Elsemieke ook net zijn aangekomen. De hoogste tijd voor een drankje en een toastje! We maken het niet laat want morgen gaan we vertrekken met Zahree richting Mahone Bay. Het plan is om een weekje te zeilen en daarna terug te keren naar Halifax en nog twee weken rond te trekken met een huurauto.

Maandag 8 oktober. Het is al vroeg dag op de Zahree. Als het nog stikdonker is gaat de wekker al. Nee hè! Nu al? Het is ijzig koud als we losmaken van de wal en dikke jassen en hoofddeksels zijn geen overbodige luxe. Het begint al snel een beetje te waaien en alle zeilen kunnen op en de motor mag uit. Het wordt uiteindelijk een prachtige dag.


Een fantastische zeildag.


Mooi zeilweer maar wél wat deining.

Voor Elsemieke is de oceaandeining nog nét teveel van het goede en alle vermoeidheid van het werk in het ziekenhuis moet er nog uit geslapen worden.

Een klein tukkie.

Tegen de verwachting in draait de wind ineens tegen en kunnen we Mahone Bay niet meer direct aanlopen. We verleggen de koers naar Lunenburg dat we toch met Rutger en Elsemieke willen bezoeken. Het blijkt maar een tijdelijke windschifting want een half uurtje later is de wind weer terug naar het noorden en kunnen we met de motor een beetje bij, tot op de ankerplaats van Lunenburg zeilen.


Vuurtorentje op de dijk bij Lunenburg.

Vandaag is het Thanksgiving en ik volg een beetje de traditie en maak kalkoen klaar. Nee…. niet zo’n enorm beest die uren in de oven moet maar een voorverpakt ding met cranberry-vulling… beetje valsspelen dus. Ondertussen gaan Rutger en Elsemieke even aan wal, Lunenburg wat verkennen met het prachtige late middag-licht.
Ze maken mooie foto’s!


Dinghydock en Public Dock in Lunenburg.

Als ze tegen 7 uur terug komen is het diner klaar en het is hartstikke goed gelukt! HAPPY THANKSGIVING! De selfie is een beetje shitty van kwaliteit…. sorry!


Turkey met Thanksgiving in Lunenburg.

Dinsdag 9 oktober. Onze ‘aangenomen’ kleinzoon Melle is vandaag jarig maar dat realiseren we ons pas twee dagen later! Gefeliciteerd grote kerel van 4! Thijs en Olesia blijken de honneurs waar te nemen en zijn op verjaarsvisite geweest. Ooooo… wat missen we de Agaathjes!
Rutger en Elsemieke gaan fietsen in de omgeving en naar het museum. Wij doen ‘s middags een rondje door Lunenburg en lopen naar West Lunenburg en de Independent Supermarket voor wat boodschappen. Het is maar matig weer helaas… Maar de kids hebben fietstocht en het museum kunnen waarderen. We houden schuin een oogje op orkaan Michael die in Florida aan wal zal gaan en daar waarschijnlijk grote schade gaat aanrichten. Michael wordt de zwaarste orkaan ooit die Florida gaat treffen. Daarna zal hij ergens bij een van de Carolina’s weer zee kiezen en hoogstwaarschijnlijk ten noorden van ons langstrekken. Maar toch…. eventjes in de smiezen houden!

Woensdag 10 oktober. Voor de wind gaan we tegen 10 uur voor de 19 mijl richting Mahone Bay. Het is aanvankelijk lekker zonnig. Elsemieke maakt traditiegetrouw de dakluiken schimmelvrij en blinkend schoon! Ik zeg: LEKKER BEZIGGGGG!


Lekker bezig!

Maar dan raakt het al snel bewolkt. Het blijft gelukkig droog en het is niet koud. Buiten de baai moeten we verder oploeven en is het eerst nog niet bezeild. Maar al gauw gaat de wind ruimen en kunnen we over de andere boeg keurig aan de wind richting Mahone Bay zeilen. Uit het niets begint de wind ineens fors aan te halen en moet er zelfs een rif in het grootzeil gelegd worden. Die windvoorspellingen… daar heb je vaker dan je lief is NIETS aan!


Kijk ons eens scheef gaan!

We scheuren met een gang van bijna 7 knopen op ons doel af. Al gauw kunnen we verder afvallen en komen in de luwte van Mahone Bay waar we al om 13 uur het anker kunnen laten vallen. Na de lunch gaan we naar de wal. We knopen een gesprekje aan met een meneer die de vice-president blijkt te zijn van de marina en hij vindt het prima om ons de code van de wifi te geven. Ook weer gerocheld! Mahone Bay zelf is een leuk plaatsje met de beroemde drie kerken op een rijtje. Een mooi plaatje om te fotograferen ware het niet dat het zo somber is geworden.


De drie kerken op een rijtje van Mahone Bay.

We wandelen een beetje het plaatsje op en neer en kopen een pumpkin pie als toetje voor het diner van hedenavond. Overal staan scarecrows (vogelverschrikkers van oorsprong). Overgebleven van een festival dat vorig weekend was… hebben we net gemist!


Scarecrows in Mahone Bay.


Wil de boze wolf nu die pumpkin pie pakken?

Daarna is het tijd voor de pub!


The Mug and Anchor Pub, Mahone Bay.

Een leuke kroeg met prima bier voor de boys, rode wijn voor mij en warme chocolademelk voor Els! O ja… en ook nog een heel bord super lekkere nacho’s met allerlei…Mmmmmm!!!


Mahone Bay.

Tijd om naar boord te gaan!


Op weg naar Zahree.

Donderdag 11 oktober. Vandaag is het weer eens tijd om de benen te strekken. We gaan een deel van de Dynamite Trail lopen. Net als we in de dinghy stappen beginnen de eerste spetten te vallen. Hé! Dat was niet afgesproken! Het zou pas vanmiddag gaan regenen! Grrrrrr! De lichte spetter gaat over in vieze miezer. Lekker dan…. We lopen langs de baai en een stukje langs de grote weg naar waar we de trail langs het Oakland Lake kunnen oppikken. Een mooi pad met af en toe zicht op het meer. Vast prachtig met zonnig weer maar door die zeikregen kan ik alleen nog aan grote koppen warme chocomel denken… liefst met een enorme dot slagroom! De loofbomen zijn de laatste dagen naar vlammend geel-rood-oranje gekleurd. Prachtig!


Doorkijkje op het Oakland Lake.

Als we weer naar Mahone Bay waar we voor anker liggen kunnen afslaan, gaan de oudjes rechts uit de flank en het jonge grut plakt er nog een extra rondje aan vast. Ze hebben zelfs hertjes gezien! Wij lopen de hele weg mooi langs de baai met nu de regen in de rug. Brrr… gauw naar boord!


Zahree voor anker in Mahone Bay.

Herbert maakt lekker warme chocolademelk en na een half uurtje kraakt de handheld VHF… de kids zijn ook uitgewandeld. Bank-hang-time! Tegen de avond begint het steeds harder te waaien en te regenen. Een vies frontje gaat over maar rond 12 uur ‘s nachts keert de rust weer. Een piepend ankeralarm ergens in de nacht vertelt ons dat de wind inderdaad naar het westen is gedraaid.

Vrijdag 12 oktober. Schone zus Quirine is jarig. Gefeliciteerd!
Bij ons aan boord is er al beweging in de kajuit terwijl ik nog probeer uit dromenland te komen. We gaan vandaag naar het kleine plaatsje Chester varen dat maar op 9 mijl afstand ligt. We mogen helaas niet op wind rekenen maar de ochtend zal nog redelijk droog verlopen. Het regengebied dat bij de uitlopers van de orkaan Michael hoort komt vanmiddag over en dan willen we al voor anker liggen in de baai. Dat lukt ook keurig. Ik blijf sowieso lekker binnen en werk dit blog bij. Buiten mag Zahree af en toe dobberen om Rutger twee maal een ieniemienie makreeltje aan de haak te laten staan. Eenmaal zelfs aan de staart… het arme baby'tje… dat visje dus hè, niet Rutger!

 
Een hoopvolle visser!

Na twee uurtjes zijn we in de mooi beschutte baai van Chester en hebben ook nog eens een gratis open WIFI signaal van het zwembad. Top! Vannacht gaat ruim boven ons orkaan Michael langs die nu is afgezwakt tot een tropische storing maar gigantische hoeveelheden water met zich mee zeult. Wij hebben daar de matig gezellige randjes van. Wind lijken we er niet van te krijgen. Wij blij! Later in de middag lijkt het iets droger te worden en gaan we gewapend met paraplu’s naar de wal voor een wandelingetje door het dorp. Een paar leuke winkeltjes, mooie huizen en een goede kroeg de ….. hun claim: de oudste van Nova Scotia. Het is er droog, gezellig en lekker warm en laten we eerlijk zijn: de drankjes, de calamari en de nacho’s smaken ons
goed! Rutger en Elsemieke zijn nog niet aan hun 10.000 stappen dus lopen nog even naar de supermarkt voor wat boodschappen. Geen eitjes meer in huis? Dat kan niet!

Zaterdag 13 oktober. Tegen de middag verlaten we de baai van Chester voor de 19 mijl naar West Dover. Van wandelen is het verder niet meer gekomen; we hebben de ochtend lekker rustig aan gedaan. Het is bewolkt en koud en hoewel de zon af en toe probeert door het wolkendek te piepen faalt ze jammerlijk! Buiten op de oceaan trekt de wind iets aan en samen met de stevige swell die flink opstuwt tegen de indrukwekkende kust rond Peggy’s Cove is het eventjes een vervelende zeetje. Elsemieke ziet korte tijd wat groenig en moet zich even goed op de horizon focussen. Het gaat gelukkig goed en de vissen hoeven niet gevoerd te worden. We zien veel touringcars bij de mooie vuurtoren van Peggy’s Cove, een ‘must see’ voor toeristen. Wij varen er maar op gepaste afstand langs want enorme golven slaan er op de rotsen te pletter. Misschien gaan we er nog met de huurauto langs. De krappe doorgang achter Taylor Island langs is mij even nét te spannend maar het gaat gelukkig goed en even later is spiegelglad water onze beloning. Niet veel later valt het anker voor de luttele huizen van West Cove. Het is al best laat en we willen graag nog een wandelpad lopen die Rutger heeft uitgezocht dus gauw in de dinghy naar wal. Nergens is er een goede afstapplek. We maken kennis met Chris die heel lief aan de restaurant eigenaar gaat vragen of we hun wat krakkemikkige aanlegplek mogen gebruiken. Het is even een klauterpartij maar dan staan we aan wal. Chris nodigt ons uit voor een drankje bij hem thuis. Die uitnodiging nemen we graag aan maar eerst de wandeling.


Rutger zoekt het startpunt van de wandeling.

Het is een prachtig pad al is het soms via stenen springen over natte stukken.


Een fantastische wandeling bij West Dover.

Herbert en ik houden het na een stukje voor gezien en draaien weer om. We gaan alvast naar Chris en zijn allerhartelijkste vrouw Denise die samen met haar vriendin Kim en hun beide (klein)kinderen Harry en Harvey in de basement van hun lekker rommelige gezellige huis al aan de saterdaynight party begonnen zijn. We sluiten graag aan! Even later komen Rutger en Elsemieke er ook aan en hebben we het een paar uurtjes aller gezelligst.


Wij met Chris, Denise en Harry.

Chris heeft als militair de Nijmegen Vierdaagse meerdere keren gelopen en kent Nederland goed. Zahree ligt zonder ankerlicht te wachten en er moet nog gekookt dus tegen acht uur nemen we afscheid met de afspraak dat we in de nabije toekomst de gezelligheid nog eens dunnetjes overdoen.
We zijn zo weer aan boord en het is een heerlijk rustige avond. Gauw iets in de pan smijten en nog een uurtje Hauskino. Morgen de laatste 30 mijl naar Halifax. Dan is het zeilen voor dit jaar gedaan!

Zondag 14 oktober. Even na 9 uur zijn we al weer op pad richting Halifax. De wind is stevig en dikke jassen moeten aan want het is flink koud. Maar de zon schijnt uitbundig de eerste uren en zodra we afvallen en we links uit de flank kunnen, varen we met het zeil nog over bakboord relaxt met het windje mee. De kust wijkt steeds meer naar het westen dus we voeren een keurige gijp uit en gaan steeds meer oploeven terwijl de wind almaar toeneemt. Topsnelheid deze dag… oké.. van een golf surfend… 9.4 knopen. En dat met al die oesters aan de onderzijde van Zahree. We zeilen het laatste stuk stijf aan de wind en behalve Herbert, die immers als kapitein niet mag verzaken, gaat de bemanning af en toe opwarmen in het dekhuis. We varen lekker onder het hoge walletje dus geen nare golfslag. Wel wordt het steeds meer bewolkt en wordt het alsmaar kouder. We worden opgeroepen door de havenautoriteit van Halifax om uit te wijken voor een niet precies omschreven konvooi. Het blijkt een sleper en een echte duikboot te zijn, geflankeerd door een pilot boot.


Uitwijken voor een duikboot.

We moeten dus wat hoogte opgeven maar kunnen de northwest arm waar de RNSYS aan ligt nog net aanlopen. Het laatste stukje is tegen de wind en gebruiken we om de zeilen netjes te bergen. Allemaal de laatste keer dit seizoen want vanaf het moment dat we de lijnen aangeven aan behulpzame medewatersporters is Zahree verder ons huis in het water van Halifax. We denken toch wel tot april ergens….
Het is nog redelijk vroeg in de middag. Rutger en Elsemieke gaan op pad voor een stevige wandeling. Herbert en ik spuiten het dek en lijnen e.d. goed af. De lijnen naar de wal worden allemaal verdubbeld want vanaf dinsdag gaan we zo’n 2 weken een rondreis met een auto maken.
Lekker om weer voor de wal te liggen eigenlijk! De voorzetramen gaan voor de ramen van dekhuis en kajuit. Zo houden we de condens een beetje tegen.

Maandag 15 oktober. Rutger en Elsemieke missen de bus en worden door Herbert met de dinghy naar de overkant gebracht. Ze gaan wat eerder naar het centrum om voor Elsemieke nieuwe wandelschoenen te kopen omdat haar oude ineens uit elkaar vielen. Wij nemen de bus een uurtje later en hebben nog tijd voor een koffietje en een taartje voor we de jonkies boven op de heuvel bij de entree van de  Citadel of Fort George ontmoeten. We wandelen eerst over de hoge muur van het stervormige fort om de tijd te overbruggen tot de rondleiding. Daar vandaan heb je een mooi uitzicht over Halifax en het water.


Citadel of Fort George.

De rondleiding door een jongeman in de kledij van de Highlanders, Schotse ruit-rok, een nuffig kwasten-tasje en een hoge hoed met belachelijk opzichtige veren, kwijt zich fantastisch van zijn job en kan leuk vertellen over de geschiedenis van het fort. Ook dit fort, samen met het vooruitgeschoven kleinere maar zeker zo zwaar bewapende fort op McNab Island, was zo dreigend en onneembaar dat het ook werkelijk nooit in een oorlogshandeling betrokken is geweest. Een andere medewerker vuurt met een knal waar ik de doodschrik van oploop een voor die tijd zeer geavanceerd geweer. En nog een keer en daarna zijn we allemaal lekker doof!


Pang!!! Meteen doof!

Op naar de school en de barakken van die tijd. Mmmm…. best harde bedjes eigenlijk… en privacy … neuh! We mogen eventueel zo’n hoofddeksel op. Willen we niet… zo meteen heeft er iemand luizen!


Een barak.

Daarna naar de exhibitie over de Canadese militairen in de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Zoveel van die jonge jongens die nooit meer terugkwamen of zwaar gewond en in ieder geval zeer getraumatiseerd. Ik word zo verschrikkelijk treurig van de verhalen die getuigen van zoveel leed.
Er is een loopgraaf nagebouwd. Hoofd neer… anders wordt je kop eraf geschoten!


Hoofd laag anders ligt je kop eraf!

Het is mooi geweest! Op naar iets om vrolijk van te worden. We wandelen de heuvel af richting Spring Garden Street waar we allemaal een heerlijk pitabroodje eten. Daarna springen we nét op tijd in een bus en kunnen Rutger en Elsemieke precies de aansluiting halen van de bus naar de marina. Zij gaan onze was binnenhalen want donkere luchten dreigen. Herbert en ik nemen de bus over een uur en doen in de tussentijd boodschappen bij de Walmart. Prima dagje stad was het!

Dinsdag 16 oktober. ‘s Ochtends tassen inpakken en de boot klaar maken voor 2 weken leegstand. Herbert en Rutger gaan de huurauto ophalen die we bij Herz hebben gehuurd. Ze zijn veel eerder terug dan gedacht want hebben, heel aardig, een lift gekregen van de vice-voorzitter van de yachtclub. De huur pakt wel even bijna 2 x zo duur uit vanwege de dure verzekering die je er nog bij moet afsluiten. Dat is echt wel nodig omdat de claims in Amerika en Canada bij een ongeval enorm kunnen oplopen. En dan zijn we ineens met een tjokvol gepakte auto op pad!
Mooi moment om dit blog af te sluiten en deze naar jullie te versturen vanuit onze eerste airbnb in Port Greville, vlakbij de prachtige Bay of Fundy, alwaar in NU aan mag schuiven voor een heerlijk diner! Veel leesplezier, lieve bloglezers!