Half oktober en we vernemen dat in Nederland de zomer maar geen afscheid wil nemen. Nou, bij ons is dat een beetje anders! Weliswaar hebben we nog mooie dagen maar de luchttemperatuur is keurig op peil voor Nova Scotia, een stuk beneden de 10 graden! Maar toch prachtig om te reizen. De kleur van de bomen is adembenemend! Op pad dus, met onze huurauto.
De achterbak is afgeladen vol met tassen met kleding voor 2 weken maar ook met allerlei voedsel. We plannen huisjes via airbnb te boeken en voornamelijk zelf te koken. Voor de eerste dagen hebben Rutger en Elsemieke alvast fantastische plekjes gehuurd. Deels via de snelweg, deels via een prachtige weg langs een zijarm van de Bay of Fundy strijken we neer in een prachtig achteraf gelegen huisje in Port Greville.
Onderweg!
Een meer dan stevige lunch.
Een cottage helemaal voor onszelf.
Het huisje is gewoon open. Het is zo afgelegen dat de eigenaar geen insluipers verwacht blijkbaar… We maken nog een mooie wandeling terwijl de zon op het punt is om onder te gaan. Mooi! Ik kom tot de ontdekking dat ik ALWEER mijn gloednieuwe stokken ben vergeten. Jee zeg… ZO STOM!
Nog gauw een wandelingetje.
De dag daarna rijden we naar de Joggins Fossil Cliffs. Door erosie van de rotswand is een oneindige schat aan fossiel materiaal bloot komen liggen. Fossielen van miljoenen jaren oud. Het bezoekerscentrum en de bijbehorende tentoonstelling zijn de moeite waard al zijn we erg teleurgesteld dat we er niet op het strand kunnen komen. De trap is door een storm weggeslagen. Zo wordt ons ook de bijbehorende tour door de neus geboord al moeten we wel het volle pond betalen. Grrrr……
We gaan dus via het strand een stukje verderop en moeten dan een heel eind terug lopen. Maar uiteindelijk vinden we de versteende bomen in de rotswand. Bijzonder! We vinden ook zelf wat fossielen. Versteend hout… geen diertjes helaas…
In het Joggins Fossil Cliffs Center.
Versteende boomstam van miljoenen jaren oud.
Fossils Beach.
De regen verjaagt ons van het strand. De auto is lekker warm en de dropjes zijn lekker. Op naar Hopewell Rocks, iets voorbij Moncton, waar je goed moet plannen wanneer je het strand op gaat om de ‘flowerpots’ te bewonderen. Als je met opkomend water niet goed oplet loop je zo tot je heupen in het water. Niet zo lekker met dit weer! En gevaarlijk bovendien. De Bay of Fundy heeft een verval van 11 meter dus als het water opkomt mag je er serieus rekening mee houden!
Hopewell Rocks.
Tijd om naar ons huisje te gaan. Een met een super open haard. Bijna wordt het ruzie wie de fik erin mag steken. Rutger of zijn pappie. Rutger wint….
Huisje in Hillsborough.
De dag erna wandelen we een prachtige trail in Fundy National Park of Canada. Het is winderig en hartstikke koud en later valt er zelfs een vlok sneeuw. De eerste sneeuw die we zien in een hele lange tijd! Maar vast niet de laatste! Hahahahaaa!
Fundy National Park.
Vanuit de auto zien we een groepje jonge herten,
Nog een kleine hikeje… er ligt ECHT een beetje sneeuw!
Daarna rijden we naar Saint John in New Brunswick waar we met Peter, de vader van ons nichtje Danika hebben afgesproken. We ontmoeten hem achter in de middag in zijn wijnbar Happinez. En even later komt ook Kim, zijn vriendin die we van een eerder bezoek in Nederland kennen, binnen. En veel vrienden… heel gezellig! Uh Proost!
In Happinez in Saint John, met Kim.
Daarna neemt Peter ons mee uit eten naar een Thais restaurant. Heerlijk en zo gezellig! Het is al stikdonker als we bij het prachtige huis van Peter aankomen en binnen moet eerst het eeuwen oude fornuis aan (wel een replica geloof ik…). Maar dan wordt het al snel weldadig warm. Nog een afzakkertje en daarna moeten we allemaal heel nodig naar bed. We hebben het pas later door maar Peter heeft, té lief, zijn slaapkamer aan ons afgestaan. Zelf slaapt hij die nacht op een luchtbed… niet zo best horen we later. Het bed is werkelijk zalig maar achteraf generen we ons wel een beetje. Echt TE LIEF Peter! We slapen als marmotjes! Alleen Peter… arme… hij heeft geen oog dichtgedaan. Van wisselen van bed wil hij écht niet weten.
De volgende dag ontbijten we in een echte Canadese diner. Toast, eieren en spek.. mmmmm! Daarna leidt Peter ons een ochtend rond in mooi Saint John. ‘s Middags gaan we met Kim en haar hondje Oscar naar het strand, wandelen op Bay Shore Beach.
Met Kim en Oscar op Bay Shore Beach.
Daarna moet Kim ook aan het werk en gaan we naar het Irving Nature Park. De kids lopen een lang rondje en wij willen een kort rondje. Alleen nemen we een verkeerde afslag in het park en een hele tijd later blijkt dat we 180 graden de verkeerde kant uitgelopen zijn. O shit… nu moeten we nog flink de sokken erin zetten opdat de kids niet heel erg lang op ons moeten wachten… We zien wél een stekelvarken.
Oeps… de verkeerde kant op. Wel een stekelvarken gezien!
Daarna gaan we nog even naar de reversing falls kijken. De oceaan komt met opkomend tij heel diep de Bay of Fundy en de Saint John River in. Het verval is er meer dan 10 meter. Met eb ontstaat er een keiharde stroom richting de Bay of Fundy in het smalste gedeelte. Met opkomend tij kunnen schepen gedurende maximaal een half uur deze reversing falls passeren. Het is bijna zover en met de minuut wordt de stroomsnelheid ter plekke minder dramatisch maar het duurt ons te lang om de omkering af te wachten. Het uitzicht op de kartonfabriek is ook niet zó inspirerend.
’s Avonds kookt Peter voor ons. Gerookte zalm vooraf, heerlijke fishchowder (een typische vissoep uit Canada) en lemonpie toe. We worden echt zó verwend! En natuurlijk weet Peter heerlijke wijn te schenken. We hebben het super gezellig!
De volgende ochtend staat een ontbijt gepland in weer een echte diner. Kim is er ook weer bij en verder David, de vriend van Danika’s moeder en Nico die al heel lang in Canada woont maar rasechte Rotterdammer is.
Ontbijt in een diner in Saint John. (foto Kim).
Tijd om te gaan! Via de Trans Canada Highway rijden we langs de mooie noordoost kust van Nova Scotia, het water achter Prins Edward Island. In de buurt van New Glasgow hebben de kinderen weer een prima airbnb huisje geboekt. Het ligt prachtig vrij op een heuvel met uitzicht aan beide zijden op die heuvels waar de herten zo voor ons oog grazen en we een lekker dikke wasbeertje zien schuifelen. Niets hoor je ‘s nachts, volkomen rust. En zo mooi wakker worden!
Een fantastische airbnb.
Met dit uitzicht op grazende herten.
Onze gastvrouw laat de volgende ochtend nog even de enorme schuur zien waar vroeger het vee stond maar ze nu allerlei dingetjes verkoopt die mensen maar kwijt willen. Ze vertelt dat ze er vroeger grote feesten gaf en dat een paar jaar geleden Jamie Oliver eregast was. Hij wilde meteen het recept van haar fishchowder weten…
We gaan verder op weg richting Cape Breton. We rijden de fantastische snelweg Trans Canada Highway. De prachtige herfstkleuren laten je eigenlijk de gehele dag met je mond wijd open hangen. Alleen een rendier wil maar niet opduiken. Ook het regelmatige uitzicht op het prachtige Lake Bras d’Or maakt dat je niet met de pest in je lijf in de auto zit. We zijn op weg naar North Sidney waar Rutger en Elsemieke een eigen auto hebben gehuurd omdat ze ook nog graag een paar dagen samen erop uit willen trekken. Bij Port Hastings gaan we over de brug en zijn we ineens op Cape Breton waar we bij een van de laatste informatiecentra die nog open zijn een kaart van het Cape Breton Highlands Park scoren.
Port Hastings.
We gaan ook nog even kijken bij St. Peters waar de sluis is waar we over een paar maanden, in het voorjaar, waarschijnlijk door zullen gaan om in het Bras d’Or Lake te komen en we maken een wandeling door het Battery Provincial Park daar.
De sluis bij St. Peter naar het Bras d’Or Lake.
Battery Provincial Park.
We hebben nog een airbnb voor we afscheid gaan nemen van de kids in Coxheath. We hebben een appartement in een kast van een huis waar we met een code van een elektronisch slot zo in kunnen en er geen ontvangst meer aan te pas komt. Er staat een TV zo groot als een half voetbalveld en daarop zien we Max Verstappen 2e worden. Dat was wel nadat we zeiknat zijn geworden op een trail die leuk is voor de jongeren onder ons maar als je je met touwen over de glibberige modder en stenen naar boven moet gaan trekken… mweh! Wij oudjes keren om en nemen een trail die gematigder is qua hoogte en kunnen dan het laatste stuk weer met de kids naar beneden lopen. Nog steeds in diezelfde zeikregen trouwens. Bah!
’Huisje’ in Coxheath.
Happy koppel.
Op dit enorme scherm zien we Max tweede worden.
Rutger en Elsemieke hebben alweer heerlijk gekookt.
De volgende dag staan we klokke 10 bij Avis voor de deur in North Sidney en hebben Rutger en Elsemieke ineens een puike auto onder de kont, natuurlijk ook nog een stuk groter dan de onze! We nemen afscheid en ineens zijn de oudjes weer met zijn tweetjes. Op naar Cape Breton! Er moet gehiked worden! In het bezoekerscentrum van het park kopen we een permit voor een paar dagen en kiezen om ‘in’ te komen door de Salmon Pools Trail langs de Cheticamp river te lopen. Een eenvoudige en maar licht stijgende wandeling, voornamelijk langs de rivier. Het heeft de laatste dagen flink geregend dus er zit een lekker vaartje in. De verkleurende bladeren van de bomen geven een warme gele gloed aan het bos. Het is prima wandelweer en we genieten van de rust. We komen geen hond en ook geen kip tegen!
Wandelen langs de Cheticamp River.
Daarna rijden we naar onze airbnb in Cheticamp. We zijn te gast bij Diane en Blair, een super hartelijk koppel die ons ‘s avonds vergezeld naar een prima restaurant, The Doryman. Ik moet naar buiten rennen om nog nét de gloeiende hemel van de zonsondergang te kunnen fotograferen. Avondrood… water in de sloot?
Eten met Diane en Blair bij de Doryman, Cheticamp.
Daarna bedtijd! Ons kamertje is helemaal in de Acadian stijl! De Acadians zijn de settlers die in Nova Scotia en Cape Breton neerstreken vóór de Engelsen. Van oorsprong Fransen hield men vast aan de Franse taal en weigerde trouw te zweren aan de Engelse koning. Nog steeds spreekt men hier een merkwaardige mix van Frans en Engels.
In Acadian Stile.
De volgende dag zijn we, na een paar heerlijke French toasts van Diane en een lekkere bak koffie, op tijd op pad. We kiezen een aantal wandelingen die kort zijn en niet teveel stijgen en dalen. Beter voor mijn achillespezen. We zien overblijfselen van de kleine huisjes van de eerste Acadian settlers van dit gebied.
Le Chemin de Buttereau, iets ten noorden van Cheticamp.
The Bog en Benji’s Lake.
Waarom heet het meer Benji’s Lake? Heeft een Indiase student Benji het ontdekt? Een hond met de naam Benji? De plaatselijke eland met de naam Benji? Wie het weet mag het zeggen!
Eventjes verderop spotten we de auto van Rutger en Elsemieke die de moeilijke ultra lange trail Fishing Cave aan het doen zijn. 12 km lang en eerst 355 m steil naar beneden klauteren en diezelfde weg moet je dan ook weer steil omhoog. Nee, dank u… niet voor ons deze! We doen een briefje én een zakje met dropjes achter de ruitenwissers zodat ze weer bij hun positieven kunnen komen. Dag lieverds!
Bij Fishing Cove zien we de auto van de kids, dropjes achterlaten.
Uitzicht op Fishers Cove, in de diepte.
Boodschappen doen bij Timmons.
Nog twee wandelingen te gaan. MacIntosh Brook met een mooie waterval en prachtige oude Maple trees, de esdoorn met het typische blad van de Canadese vlag. De bladeren zien nu prachtig rood. Zeker laat op de middag als het licht wat diffuser wordt.
MacIntosh Brook en waterval.
Nog maar meteen een ‘kortje’, Lone Shieling er achteraan.
En mogen we dan nu alsjeblieft met de benen omhoog? We hebben gereserveerd bij het Highlands Hostel in Cape North waar Bricin en Patricia een geweldig hostel in een verbouwde kerk zijn begonnen. Wij hebben een privé kamer geboekt maar voor weinig kun je er ook een bed reserveren op de overloop. Iets anders dan we meestal reserveren maar erg leuk! We maken kennis met twee Zweedse meisjes die al een paar maanden in Canada rondreizen, Sandra en Miranda. Ze reizen op een heel klein budget en tot nu toe kampeerden ze zoveel mogelijk. Dat begint nu echt veel te koud te worden en beiden snotteren erg. Morgen gaan ze met ons met de auto een tochtje maken want dan wordt het vreselijk weer; regen en harde wind. Met oordoppen in slaap ik als een roosje. ‘s Nachts zijn een aantal nieuwe gasten aangekomen. Vrienden van de eigenaar, gewapend met skateboards waarmee ze een fundraiser gaan doen door Cape Breton op- en af te skaten. Ze doen dit ten bate van de strijd tegen borstkanker. Het zijn hele leuke relaxte gozers. Vandaag wordt de ‘push’ niks. Het giet onafgebroken en de takken vliegen in de rondte.
We hebben het hostel nog een dagje bijgeboekt en na het ontbijt gaan we met de auto met de beide Zweedse dames achterin richting het uiterst noordelijke puntje van Cape Breton. Eerst naar Cabots Landing waar John Cabot (de naamgever van de weg rondom Cape Breton, Cabot Trail) aan land ging en een nederzetting begon. Overigens waren hier al lang voor hem de Mi’kmaq die doodleuk van deze plek naar Newfoundland peddelden. Binnen 1 minuut zijn we zeiknat en vluchten maar gauw weer de auto in. De meisjes dalen nog even af naar het strand maar zij hebben dan ook regenbroeken….
Daarna rijden we door naar Meat Cove. Het is net even een klein beetje droger dus we schuifelen het enge dunne ruggetje met het prachtige uitzicht op. Spetters op de lens verpesten mijn foto’s grrrr…
Meat Cove.
Brrr wat hebben we het koud en naar. Gauw weer naar het warme hostel! Het gaat steeds harder waaien en achter in de middag valt ineens de stroom uit. Gebeurt zeer regelmatig op Cape Breton. Gewoon een boom op een stroomleiding ofzo… We koken maar snel voor het donker wordt. De houtkachel staat lekker te snorren, olielampen worden overal neergezet en we zitten allemaal gezellig bij elkaar. Bricin heeft een violist uitgenodigd en de stemming is opperbest. De jonkies zijn stevig aan de whisky en op een gegeven moment hebben we het wel gezien en gaan lekker boven een filmpje kijken. Rond 9 uur ‘s avonds floept ineens het licht weer aan. Eigenlijk jammer!
De volgende dag is het weer lekker weer. Het zonnetje schijnt en de wind is gaan liggen. We wachten nog even tot de jongens op pad gaan met hun skateboards. Een van hen wil wel even een showtje doen voor ons. Gewoon op de straat hoor… net als er even geen vrachtwagen voorbij dendert…
Push for Cure, dappere skaters!
Wil je bijdragen aan hun ‘push’ of over ze lezen? Hier is de link!
http://convio.cancer.ca/site/TR/IFE_NS_Event/IFE_NS_General_?px=8433382&pg=personal&fr_id=23893
Het hostel en Miranda en Sandra.
Wij gaan er vandoor. Het is een prachtige dag om te wandelen. We hebben flink de gang erin, vinden jullie ook niet? Vandaag doen we de de Jigging Cove Trail die we niet helemaal kunnen doen omdat het pad meer dan enkeldiep onder water staat.
Jigging Cove, pad onder water.
We moeten tóch iets zien van de kust waar de golven door de storm van gisteren brullend en huizenhoog op de rotskust te pletter slaan. We wandelen de Jack Pine Trail en een klein stukje de Coastal Trail. Echt prachtig! Boten moeten hier flink op afstand blijven vandaag en een dagje strand is ook geen goed idee.
Oostkust Cape Breton.
We hebben nog wat energie om de Middle Head Trail te lopen. Nou… eigenlijk vond ik het wel geschoten maar ben ik er weer in gerocheld door mijn echtgenoot. We hebben hem net niet helemaal tot het eind gelopen want uitzicht op de oceaan hebben we al vaak genoeg gehad. Gelukkig was de terugweg makkelijker dan de heenweg.
Middle Head Trail, ik ben er weer eens in gerocheld.
Pfffff! Het was weer een prachtige dag! Op naar onze airbnb. Een heerlijke kamer boven een koffie- en thee café in Ingonish. We kunnen er niet zelf koken en eten redelijk wat kilometertjes verderop.
De volgende dag beginnen we met zalige koffie en een van het café’s heerlijke cakejes. Het is bitter koud buiten en vooral ik moet even moed verzamelen want vandaag staat de Franey Trail op het programma die bijna 8 km is en flink steil omhoog gaat. Even op de tanden bijten maar we zijn nu best wel een beetje getraind. Op 300 meter hoogte is er wat sneeuw gevallen die ook blijft liggen. Boven is een mooi uitzicht over de oceaan onze beloning. Er staat zelfs een makkelijke stoel maar die is niet zo comfortabel in deze weersomstandigheden. Gauw verder!
Franey Trail, onder – en boven de sneeuwgrens.
Wat ben ik blij als we de auto zien! Op naar onze airbnb in Big Bras d’Or, het huis heet Tsuga Place. We steken een heel klein stukje met de Englishtown ferry over de Saint Anse Bay. De ferry wordt met een kabel naar de overkant getrokken. Een hele sterke stroom sleurt een zeehond mee. Hij lijkt het niet leuk te vinden. Ik ben helaas te laat met de camera.
Englishtown Ferry.
We worden bij onze nieuwe airbnb zeer vriendelijk ontvangen door David en Denise. Ze kennen notabene een vriendin van Kim uit Saint John. Wat is de wereld toch klein. Het appartement in de basement is van alle gemakken voorzien. We kunnen er niet koken en mogen van onszelf dus lekker uit eten. Onze gastheer en – dame hebben een super adres waar we zalig eten. Veel te veel en een deel van de fishchowder gaat mee voor morgen. We hebben nog net puf voor een filmpje en hebben het heerlijk zachte bed dubbel en dwars verdiend… vinden wij! Zzzzzzzzz….
De volgende dag doen we een klein wandelingetje door het bos achter de airbnb. Er is een gloednieuwe ruimte waar Denise yoga lessen geeft of gasten gewoon mogen relaxen. Maar wij moeten dóór en we nemen afscheid van David en Denise met de belofte langs te komen als we met de boot in de buurt zijn volgend jaar.
David en lieve hond Nelson.
We maken nog een wandelingetje rondom Dalem Lake.
Dalem Lake.
We hebben wat tijd stuk te slaan voor we in onze volgende airbnb terecht kunnen in Upper Leitches Creek. Misschien is Sidney wat? Uh nou nee… daar is echt NIKS te beleven deze tijd van het jaar. De plaatselijke bibliotheek heeft wifi en na een mailtje heen en weer met Lori van de Hummingbird Suite springen we op. We mogen wat eerder komen, geen probleem. 10 minuutjes rijden en we zijn er al. Lori laat ons het prachtige appartement zien op de benedenverdieping. We worden zo hartelijk ontvangen dat we er verlegen van worden! Lori vindt het contact met bezoekers van haar huis veel belangrijker dan geld verdienen! Wat een lieve en hartelijke vrouw! En zo mooi hebben we nog niet eerder gezeten! Echt prachtig! Allerlei lekkere dingen liggen op ons te wachten en zelfs een fles uitstekende witte wijn! Onthouden hoor dit adresje!
Ons uitzicht door het raam van Hummingbird Suite….
Lekker de houtkachel aan!
Het is zondag 28 oktober, de dag dat we Rutger en Elsemieke weer gaan ophalen bij Avis. Het is echt VRESELIJK weer als we wakker worden en OEPS… de buitendeur is vannacht opengewaaid waarschijnlijk. We moeten even met de dweil aan de gang. We genieten een heerlijk ontbijt van alle lekkere dingen die Lori voor ons heeft neergezet en dan gauw inpakken. Wat een water komt er uit de lucht zeg! Het is bijna warme regen… gek na al die koude dagen! Snel afscheid nemen van Lori van wie we als aandenken een mooie koelkast magneet krijgen. Zo lief!
Bye and thanks, Lori!
Met de kids is ook alles goed gegaan en ze hebben helemaal geen zin om morgen naar Nijmegen terug te gaan. We hebben gelukkig nog ruim een dag met ze samen!
Met de huurauto weer afgeladen rijden we in ruim 2 uur naar New Glascow. Deze plaats kan ons maar matig bekoren maar we vinden wel een goede Chinees/Thai voor de lunch. Het wordt achter in de middag gelukkig droog en we gaan naar onze laatste airbnb. Nadat we Max Verstappen op fenomenale wijze de Grand Prix in Mexico hebben zien winnen, gaan Herbert en ik nog een blokje om. Langs de rivier kun je nog wel een aardig wandelingetje doen. Met wie maakt Herbert nu een praatje?
Een praatje met een beeld?
Brug over de rivier bij New Glascow.
Het is nog niet makkelijk om een beetje fancy restaurant te vinden dat op zondag open is hier. Maar het lukt en we worden op een lekker etentje getrakteerd door Rutger en Elsemieke. Crofters… een beetje oubollig interieur maar lekker eten!
Eten bij Crofters in New Glascow.
En dan is het ineens maandag de 29ste en hebben we nog maar een half dagje met onze liefies. Wat is deze vakantie voorbij gevlogen! We gaan nog even wandelen in het Victoria Park in Truro. Eigenlijk hadden we de ‘tidal bore’ nog willen zien, dat is het moment dat de binnenkomende vloed als een golf over de uitstromende rivier komt rollen. Moet een indrukwekkend fenomeen zijn. Maar we hebben pech want hoewel het 2 keer per dag is, valt het vandaag midden in de nacht of (te) laat in de middag. Het park is wel erg mooi en het is heerlijk weer. De temperatuur loopt op tot boven de 15 graden! Is het voorjaar alweer ingetreden? Laten we maar niet te vroeg juichen want elke keer als we vertellen dat we in Halifax ‘overwinteren’ is het ach en wee en weten we wel hoe erg dat gaat worden….
Nog even een wandeling in Victoriapark in Truro.
Na de wandeling rammelen we en lunchen we in het centrum bij hetzelfde tentje als waar we op de heenweg ook zo lekker gegeten hebben. Maar dan is het toch echt tijd om naar het Halifax Stanfield Airport te rijden. We zijn er zeer op tijd en het inchecken is in een mum van een tijd gebeurd.
De paspoorten in de door mij gehaakte hoesjes.
Nog even van de kids genieten en samen een koffietje bij de Tim Horton’s. Een laatste zwaai en daar gaan ze dan echt door de douane. Ach, over iets meer dan een maand zien we ze alweer als we tot half januari in Nederland zijn! 
Dag liefeis!
Op naar Halifax! We kunnen nog even van de huurauto profiteren en wat zware boodschappen inslaan (wijn en bier 
Mooi moment om dit blogdeel af te sluiten. Uh… het gaat nu wel eventjes duren voor er weer eentje verschijnt hoor! Ik heb blogvakantie opgenomen tot onze reis naar IJsland. Dat is wel oké toch?
