Zaterdag 14 juli. Deze dag staat in het teken van het kopen van NOG MEER VIS en andere zaligheden uit de wateren van NEW Englands kust. Rob vindt het totaal belachelijk dat ik geen oesters (meer) lust en zal me daar van genezen zegt ie. We struinen de waterkant van Gloucester af, op zoek naar vers seefood. Uiteindelijk vinden we diep in de haven Connely’s en daar slaan we onze slag. Oesters, steamers en zwaardvis. Verder doen we boodschappen bij de Shaw’s, niet ver van de haven. We zijn naarstig op zoek naar goed internet en denken bij Dunkin Donuts wel terecht te kunnen om mijn blog (het vorige) te uploaden maar helaas… dat moet maar een andere dag. De Donuts en de koffie zijn er trouwens prima.
Om 5 uur is het borreltijd en gaat op tijd de BBQ van Rob en Baudine in de hens. Aardappeltjes en salade erbij. Ik smul van de oesters maar nu zijn ze ook op de BBQ geweest en niet glibberig en snotterig. Zo lust ik ze wel! We moeten aan dek een truitje aan want er staat een frisse noordenwind.
Rob opereert en prepareert de oesters.
Godenmaaltijd!
Zondag 15 juli. Al om 11.00 uur moeten we klaar zitten voor de finale van het wereldkampioenschap Frankrijk – Kroatië. Hiervoor dachten we een kroeg gevonden te hebben maar dat blijkt een besloten club te zijn. Een aardige oudere heer neemt ons mee naar binnen. We zijn z’n speciale gasten. Het blijkt een Siciliaanse club te zijn waar gekaart wordt, of darts gespeeld en je kunt er prima heel goed betaalbaar biertjes drinken en dus TV kijken. Onze gastheer vertelt dat in the old days een grote groep Sicilianen in New England terecht kwam door de zouthandel. Men voer met zout ten behoeve van de visindustrie. Zoveel eeuwen later is er nog steeds een groep die de banden met hun ‘moeder’ eiland stevig houdt. Erg leuk om hier de wedstrijd te kijken. Italië doet natuurlijk ook niet mee en er is niet veel belangstelling voor de wedstrijd. Opvallend is dat niemand voor de Fransen is. Maar ja… ze winnen wel… verdiend ook.
Voetbal kijken in de Siciliaanse club.
Maandag 16 juli. ‘s Ochtends gaan we op de Bojangles nog even gedag zeggen. Rob en Baudine hebben haast om richting Canada te gaan omdat ze half september weer terug in New York moeten zijn. Ze varen vandaag naar Portsmouth en willen daarna in één keer door naar Canada. We hopen ze later deze of volgende maand weer ergens te zien als zij op de terugweg zijn. Wij gaan het rustig aan doen want hebben alle tijd voor New England dat ons tot nu toe erg bevalt! Dag lieverds… een laatste zwaai en wég zijn ze.
Tot gauw, Bojangletjes!
Wij gaan eerst naar koffieshop The Lone Gull in Mainstreet waar de koffie en de koek geweldig zijn en ook het internet. Eindelijk kan ik twee blogdelen geüpload krijgen (ondertussen allang door jullie gelezen toch?).
’s Middags gaan we naar East-Gloucester. We halen daar benzine voor de buitenboordmotor en mogen daar de dinghy neerleggen. Aan deze kant zitten veel kunstenaars collectieven en we bezoeken er één, de North Shore Arts Association. Dit is de oudste van Amerika en bestaat al sinds 1922 en vele bekende schilders hebben er hun exposities gehad. Je vindt er natuurlijk heel veel schilderijen met als thema het water en de haven.
North Shore Arts Association.
Dinsdag 17 juli. We kunnen op de plotter de Bluenose al zien. Ze hebben de hele nacht doorgevaren en gaan met een slakkengangetje. Er is maar weinig wind. Het is drukkend warm en er is ook slecht weer voorspeld. Zou de K’dans die vanochtend om 5 uur pas is gaan varen vanaf het eind van het Cape Cod Canal het halen voor het noodweer losbreekt?
De Bluenose met Joke en Henk.
Daar zijn ze! Wat heerlijk om Joke en Henk weer te zien. We hebben ze voor het laatst gezien op Curaçao! Dat was november vorig jaar! Gauw laat Herbert de dinghy in het water en zodra hun anker goed is ingegraven gaan we ze een stevige knuffel geven en even koffie drinken. Daarna zeggen we ze weer gedag… ze moeten even een uurtje bijslapen! Wij gaan met de dinghy vis halen. Ik moet van Herbert oefenen met het motortje aantrekken wat soms wel, dan weer niet makkelijk lukt. Maar ik krijg al meer zelfvertrouwen. Voor het makkelijk sturen hebben we er een soort plastic buis die je om de gashendel kunt schuiven. Je kunt die maar het beste er gauw weer afhalen als er een paar manoeuvres gedaan moeten worden. Als ik de boot ergens wil parkeren gaat het even gênant mis. Ik vergeet de verlenger op tijd weg te halen en vergis me in de draairichting en zet de dinghy met veel snelheid op een visboot. Gelukkig is de onze maar van rubber maar mijn zelfvertrouwen heeft weer een flinke deuk opgelopen. Niet opgeven, Hol!
We halen mosselen, steamers, garnalen en kreeft om vanmiddag een aangeklede borrel te kunnen houden voor de Blauwe Neusjes en de K’dansjes die zo hard gevaren hebben en te vieren dat we straks weer gezellig samen zijn. Jammer dat de Bojangletjes al dóór zijn….
Wij gaan ‘s middags naar de Shaw’s wat boodschappen doen. Gelukkig hebben we de ramen en luiken goed dicht gedaan want vanuit de supermarkt zien we hele donkere wolken hard aan komen rollen. Shit… het slechte weer komt ineens 2 uur eerder dan voorspeld! Een lieve dame met haar moeder geeft ons een lift door de neerkletterende regen en brengt ons tot bijna aan de steiger. We zien door het gordijn van regen geen hand voor ogen en zijn binnen tien seconden tot op hemd en onderbroek zeiknat. Geeft niet.. gauw alles uit en naar binnen! Wat een water komt er uit het zwerk zeg! Arme K’dansjes! We zien ze komen op de AIS. Als het tegen 5 uur ‘s middags net wat droger wordt zijn ze er ineens. Oeioei wat hebben ze het koud.
En daar is de K’dans!
Snel K’dansjes… de aangeklede borrel gaat zo beginnen. Het is ALLANG tijd voor het ankerbiertje/wijntje! En daar zijn ze bij ons aan boord. Heerlijk om Gerard en Karina weer in onze armen te sluiten. Toen onze wegen zich scheidden in West Palm Beach dachten we dat dat voor maar even zou zijn maar het werden een paar maanden. Veel te lang! Jammer dat we niet in het zonnetje aan dek kunnen zitten maar in het dekhuis is het nu best lekker warm voor de verkleumde zeilers. De mojito’s, biertjes en wijntjes én de seafood worden goed ontvangen. Foto’s: VERGETEN TE NEMEN… stom hoor!
Woensdag 18 juli. Op internet heb ik informatie over een wandelroute langs de highlights van Gloucester gevonden. De stad is de oudste havenstad van Amerika en is van oudsher dé visleverancier van heel New England. Nog steeds vertrekken de hele dag vistrawlers, groot en klein, van de kades om vooral met lobster maar ook clams en allerlei andere vissoorten die in deze gematigde streek goed kunnen foerageren, terug te keren. Je kunt hier krakend verse vis kopen, op elke dag van de week. Wij maken meestal zelf ons eten klaar maar Amerikanen gaan heel graag uit eten dus er zijn ook heel veel restaurants waar je prima vis kunt eten. W
Wij gaan vandaag de Harbor Walk lopen. Deze loopt voornamelijk langs de haven. Betonnen paaltjes met daarop bordjes belichten steeds een stukje van Gloucesters’ roemrijke geschiedenis. Hier is ook de dramatische film The Perfect Storm opgenomen met George Clooney in de hoofdrol. Ik heb hem niet gezien want alles wat met zeevaart en nare avonturen te maken heeft neem ik veel te persoonlijk op; gegarandeerd slaap ik een week niet. Maar de hoofdpersonen van de film waren daadwerkelijk inwoners van Gloucester en het loopt…(pas op: spoiler!!!!) …. niet goed met ze af!
Fitz Henry Lane Statue.
Deze schilder Fitz Henry Lane, in brons gegoten vóór zijn huis, was verlamd vanaf zijn jongste kindertijd. Omdat hij niet, net als zijn leeftijdgenoten, rond kon rennen schilderde en tekende hij van jongs af aan. Als je goed kijkt sta ik niet in mijn eigen schoenen maar in een paar bronzen sandalen. Grappig genoeg naar het model van Birckenstock die ik wél altijd draag! Hij schilderde vooral zeezichten en was beroemd om het prachtige spel van licht en donker in zijn werk. De beeldhouwer M. Duca, die het beeld van de schilder maakte in 1997, heeft de sandalen toegevoegd met de woorden ‘step into my shoes and become inspirered’.
De kreeftenkooien.
Lobster, nog meer lobster, heel veel lobsters worden er gevangen in de wateren rondom Gloucester. De hele baai ligt vol me kreeftenkooien en het is goed uitkijken geblazen als je er vaart. Vooral op de motor!
Gloucester House Restaurant.
Een van de beroemdste restaurants van Gloucester. Vandaag gesloten omdat er de hele dag een reclamefilmpje wordt opgenomen. Je moet het je maar kunnen permitteren als restaurant!
Gloucester Fisherman’s Memorial.
Dit standbeeld is ter ere van alle mannen die omgekomen zijn voor de kusten van Cape Ann. De lijst met namen is eindeloos lang. Zoom in en lees het aangrijpende gedicht. De laatste regel staat op de sokkel van het Memorial: ‘They that go down to the sea in ships’.
1991, de namen van de mannen uit The Perfect Storm.
Blynman Bridge.
Blynman Bridge geeft toegang tot de Annisquam River en tot het kanaal zodat je een stukje van Cape Ann kunt afsnijden als je noordwaarts wilt gaan. Zahree niet, want onze mast is een stukje te lang. Daarna lekker een ijsje. Karina trakteert.
Fisherman’s Wives.
Dit beeld vertelt ons van het moeilijke leven van de vrouwen en kinderen van de mannen die naar zee gingen. Kwam hij wel weer terug? Was de vangst goed? Dat vreselijke wachten en uitkijken over zee!
Stage Fort Park met uitzicht op Gloucester.
Stage Fort Park is een prachtig park waar je heerlijk kunt zitten en luieren op de rotsen en uitkijken over de baai.
We wandelen daarna langzaam terug naar het centrum van Gloucester. Ik voel mijn voeten best wel! Tijd voor een borrel? Zeker! Vanmiddag op de K’dans. Gezelligheid!
Donderdag 19 juli. Het is alweer het mooiste weer van de wereld. De ochtend gaat voorbij met van alles wat je zoal moet doen om je boot in de vaart te doen… zoals uh… geen idee meer…
’s Middags gaan we, voorlopig voor het laatst met de bemanningen van drie Nederlandse vertrekkersstellen, naar de wal en lopen we naar boven naar de supermarkt om in te slaan. Wij gaan morgen vertrekken uit Gloucester. De Blauwe Neusjes en de K’dansjes wachten op een goed weergat om in één keer door te kunnen naar Canada. Voorlopig is het dus weer afscheid nemen en dat zo kort nadat we elkaar eindelijk weer terugzagen. NIET LEUK 
Voorlopig de laatste borrel samen.
Maar dan moet Joke toch echt onder de wol.
Het uitgezochte restaurant zou een flinke wachttijd opleveren om aan te mogen schuiven dus we lopen nog iets verder de Mainstreet af en vinden een prima restaurant. Nog één gezellige avond met onze lieve vrienden van de K’dans. Huh Gerard… moet je nu al van me kotsen?
Gerard moet kotsen geloof ik….
Vrijdag 20 juli. Nét voor we ankerop gaan komen Gerard en Karina nog even een knuffel geven. Ik moet best weer even slikken want wie weet wanneer we ze weer gaan treffen en óf we ze wel gaan treffen. Hun plan is om zo snel mogelijk naar Canada te gaan, samen met de Bluenose. Ze varen dan in het najaar terug naar de VS en gaan dan weer zuidwaarts richting het mooie weer. Wij doen het juist precies andersom en zullen deze winter voor de verandering eens in de sneeuw doorbrengen. Maar ergens moeten we elkaar kruisen dus we hopen dat het zo uitkomt dat we elkaar weer zien. Dag lieve K’dansjes en Blauwe Neusjes. Veel plezier in Canada!
Dag liefies!
We hebben lichte zuidoosten wind en hijsen de grote visserman erbij. De motor kan uit als we Thatcher Island dwars hebben. We gaan niet erg hard, gemiddeld iets minder dan 4 knoopjes maar we hebben ook geen haast. De visserman wil maar matig vol blijven staan. Toch is het een heerlijke zeildag en we staan helemaal in de relax stand. Het is zalig om zoveel tijd te hebben voor een zeilgebied. Om half 8 ‘s avonds kunnen we één van de moorings oppakken achter Star Island (één van de Isles of Shoals). Jammer… weer geen walvis of dolfijn gezien en ook geen vis gevangen. De moorings behoren tot de Yachtclub van het eiland en mag je gratis oppikken mits er maar geen lid komt die hem kan opeisen. Dan heb je pech en moet je ergens je anker droppen. In het weekend is het er altijd heel druk. Nu liggen we er zeer rustig en een prachtige zonsondergang zet de hemel in vuur en vlam.
Star Island bij avondlicht.
Zaterdag 21 juli. ‘s Ochtend maken we gauw nog een wandeling over het kleine eiland. Het eiland is eigenlijk een vakantie- of dagjesmensen oord en wordt gerund door het Oceanic Hotel een van de laatste originele Grand Hotels. In de 18e eeuw verbleven er voornamelijk kunstenaars, schrijvers en intellectuelen en nog steeds is er die inspirerende ‘alternatieve’ sfeer. Het eiland is erg trots op de manier waarop ze met de natuur omgaan. Alles wordt gerecycled, hier geen weggooi-plastic voor je koffie, zonne-energie, zuinig zijn met water… TOP!
Nog nét voor de zon opkomt.
De prachtige ankerbaai.
Waag het niet om dichterbij te komen!
Even klauteren op Star Island.
Het mooie, sfeervolle kerkje.
Het is tijd om te gaan want we zien een ware armada aan bootjes en boten naderen en verwachten ieder moment van de mooring verdreven te kunnen worden. Om half 12 zijn we los van de mooring voor de 8 mijl naar Portsmouth. Er staat mogelijk nog minder wind dan gisteren en we halen aanvankelijk nog niet eens de 3 knopen. Maar zelfs hier zijn we nu tevreden mee want geen haast! Om half 3 ‘s middags ankeren we In Pepperrell Cove, bij het eiland Kittery. Omdat we nu een cruisers permit hebben kunnen we de laatste dagen volstaan met de CASC te bellen. Er is even verwarring want we liggen bij Kittery dat nét in Maine ligt, terwijl Portsmouth op een paar honderd meter aan de overkant, in New Hampshire ligt. En we moeten er wel even aan denken dat we het niet over een ‘arrival’ hebben maar over een ‘movement’ anders denkt men dat je net in de US aankomt en gelden er hele andere regels! We zijn nog steeds zó blij dat we niet steeds naar een kantoor hoeven!
Zondag 22 juli. Zo ziet de wereld er voor ons ‘s ochtends uit. Bah! en dan te bedenken dat het in Nederland al weken snikheet is….
Gedver… wat een vies weer!
Maar halverwege de middag knapt het een beetje op en wagen we het erop en springen in de dinghy naar de marina waar een prima dinghy dock is. We besluiten maar zo’n beetje richting het dorpje Kittery te lopen. Een auto stopt voor ons met daarin Paul die ons een lift aanbiedt. Paul en zijn vrouw hebben ook een zeilboot in de marina, een klassieke boot met alleen een gaffel grootzeil. Ik herinner me ineens dat ze gisteren langs ons voeren en uitgebreid zwaaiden. De lift wordt uiteindelijk zelfs een kleine tour naar Portsmouth terwijl Paul van alles vertelt over het leuke stadje dat steeds populairder wordt bij bezoekers maar ook steeds meer inwoners krijgt. Prachtige oude huizen in koloniale stijl en een leuk waterfront. Eindeloos veel boetiekjes, restaurantjes en galeries. Dan moet Paul toch echt naar huis en we laten ons toch maar weer terugbrengen naar Kittery. We wisselen telefoonnummers uit maar helaas komt het niet meer tot een bezoekje. Misschien zien we ze later nog eens!
We wandelen vandaar weer terug naar Pepperrel Cove Marina. Nog een kort bezoekje aan Fort McLary en zien tot ons ‘afgrijzen’ dat het kanon precies op Zahree gericht is….
Fort McLary en NIET schieten!
Maandag 23 juli ziet het weer er veel vriendelijker uit, gelukkig! Herbert laat de fietsjes in de dinghy zakken en we varen met stroom mee naar Portsmouth waar we aanleggen aan een steiger bij Prescott Park. De jongeman die het hek bewaakt bij de steigers vindt het prima als we de dinghy daar laten voor een paar uur en het kost ook nog eens niets! Herbert heeft gezien dat in Portsmouth een fietsenwinkel zit die Bromptons verkoopt en het eerste dat we doen is een telefoontje erheen om te vragen of ze spaken verkopen. Al sinds een tijdje fiets ik met een achterwiel met een gebroken spaak dus ik ben blij als het antwoord bevestigend is. We gaan op weg, met een geplande kleine omweg door een buurt met mooie huizen. Ook nu weer af en toe flink klimmen… die IJstijd toch!!!!
Mooie koloniale huizen.
In de winkel moet mijn fietsje er even een uurtje achterblijven en ‘doen’ we een kopje koffie met appeltaart om de tijd te overbruggen. De fietsenmaker heeft nog wat meer aan de fiets gesleuteld en de banden goed opgepompt. Ik ben helemaal blij want mijn Bromptonnetje fietst meteen een stuk lichter! Herbert is niet helemaal blij met de rekening maar ik zeg dat ie niet moet zeuren. We hebben ook nog wat extra spaken gekocht met, naar later blijkt, de verkeerde houdertjes ervoor grrrr! (Maar dan zijn we al vertrokken helaas…)
Op naar het centrum van Portsmouth waar we de fietsjes op slot zetten en even met de benenwagen verder gaan. We wandelen maar zo’n beetje rond. Inderdaad een heel leuk stadje. Nét een leuke maat en er is geen goede vibe.
Mooi Portsmouth.
African Burying Grounds Memorial.
Een heerlijke Nepalese lunch in Durbar Square Restaurant.
Na de lunch fietsen we nog even naar de Hannaford Supermarket, iets noordelijk van het centrum en met twee tassen met boodschappen weer naar de dinghy. We moeten in ieder geval voor het einde van de middag terug om nog de stroom mee te hebben naar Pepperrel Cove.
Memorial Bridge.
Deze brug over de Piscataqua River is een kopie van de oude brug die gebouwd werd te nagedachtenis van de soldaten en zeelui van New Hampshire die hun leven gaven tijdens de Eerste Wereldoorlog. De oorspronkelijke brug bleek na verscheidene noodreparaties in 2012 dusdanig gevaarlijk dat tot vervanging moest worden overgegaan. Het middendeel kan voor grote scheepvaart geheven worden.
Voor de terugweg met de dinghy kiezen we de Piscataqua River, maar nu langs de noordzijde van het eiland waar de Naval Shipyard gevestigd is. Heel pittoresk en alweer helpt de stroom onze buitenboordmotor op een geweldige manier! Portsmouth is leuk… we willen hier best nog een keertje naar terug!
Kittery vanaf het water.
Dinsdag 24 juli. Om kwart voor 10 gaan we ankerop in net niet meer potdichte mist, op weg naar een ankerplaats bij Biddeford op 15 mijl afstand. We plannen daar niet aan land te gaan maar gebruiken het als stepping stone naar Portland. Het is vermoeiend om zo te turen in die mist en zelfs met de radar zien we ineens een motorbootje voorlangs varen. We hoorden hem wel maar zagen hem toch echt niet. Geen AIS maar ook dus geen radarreflector. Maar hopen dat de bestuurder zelf ook goed uitkijkt! We varen met halve wind best wel lekker en af en toe lijkt het of de mist optrekt maar dan sluit het gordijn zich weer. Het maakt mij echt een beetje zeeziek terwijl er toch nauwelijks golven zijn. Achter in de middag vinden we met behulp van voornamelijk de plotter en de dieptemeter een goede ankerplaats. Tja… zal je altijd zien. We liggen nog niet of de mist trekt op! We liggen netjes op het randje van een mooring-ankergebiedje. Prima voor de nacht!
Woensdag 25 juli. Om 11.00 uur wordt de spijker weer uit de grond getrokken voor de laatste 20 mijl naar Portland. Het is weer mistig. Dat wisten we van tevoren ook in de (vroege) zomer kan het dagenlang mistig zijn aan deze noordelijke oostkust. Er is gewoon veel vocht in de lucht en de zon krijgt dit boven land wel opgelost maar boven zee soms net wel, soms net niet! Het waait een beetje dus de zeilen kunnen meteen omhoog en we hebben met aanvankelijk iets voorlijker dan halve wind een lekker gangetje. Af en toe is de zon sterk genoeg om de mist wat dunner te laten worden.
Het blijft maar mistig!
Onder weg leegt Herbert de vuilwatertanks. We plannen dit steeds op open zee te doen en niet als we in een baai voor anker liggen. Dit is in Amerika trouwens ook streng verboden. Een pomptoilet aan boord die direct op het oppervlaktewater loost, uh.. uh.. mag niet! Dat zal voor veel oudere boten betekenen dat je een vuilwatertank in moet (laten) bouwen! Overigens zijn er in heel veel marina’s maar ook op heel veel town docks, pumpout facilities of bootjes die dat op de ankerplaats of bij de mooring kunnen komen doen, dus dat is erg goed geregeld hier. Op Zahree is het niet mogelijk om de poep met een slang af te pompen helaas. Dat zou een hele verbouwing betekenen…. Na Cape Elizabeth moeten we tot ruime wind afvallen dat de snelheid niet ten goede komt en op een gegeven moment is de wind op. Aftuigen helaas en dat terwijl de mist steeds maar verder dicht trekt. We varen aan de linkerzijde van de vaargeul en op de AIS zien we dat veerboten met een bloedgang Portland in- en uitvaren. Als we vlakbij de vuurtoren van Bug Light zijn schrik ik me een hoedje omdat we al zo dicht op het land zitten en ik ineens rotsen vlakbij zie. De schipper en ik verschillen van mening over waar we op dit moment beter kunnen varen. Ik zou me meer op mijn gemak voelen aan de ‘normale’ kant van de vaargeul omdat het waterverkeer je daar verwacht aan te treffen. Ach… we kunnen het niet altijd met elkaar eens zijn (understatement!)…
Bud Light in de mist.
En weer is het hetzelfde liedje. We zijn nog niet op de ankerplek en de mist trekt op. Oooo zo ziet de wereld er ineens een stuk leuker uit. De grond ‘pakt’ de Rocna niet zo makkelijk als anders. Zelfs met 50 meter ketting trekt Zahree hem er met een diepte van onder de 10m toch zo uit. Nog maar weer eens over doen dan, maar nu met 60m ankerketting en 5 meter erbij voor de zekerheid. Hè, hè…. we liggen! Voor 16 uur belt de schip CASC om onze nieuwe ‘verplaatsing’ te melden (via het antwoordapparaat) en kan het ankerbiertje open ploppen.
Donderdag 26 juli. Bij Portland Yacht Services is een dinghy dock waar je tegen betaling van 10 dollar per dag (slik..) je dinghy prima kunt achter laten. Vandaag is de havenmeester er echter niet dus hebben we mazzel en liggen we voor niks. Een aardige medezeiler vertelt ons de toegangscode van het hek en we wandelen op ons gemakje naar het centrum van Portland. We moeten lachen om het overdreven gefluit van het dieseltreintje dat over een mini afstandje langs het water heen en weer rijdt. Er moet ook een locomotief op kolen zijn maar die trekt vandaag de wagonnetjes niet. De waterkant is heel levendig en Commercial Street doet zijn naam eer aan… er is veel ‘handel’ in eten, souvenirs, kleding en nog veel meer. Jammer dat het centrum zoveel parkeerterreinen heeft. Het zijn allemaal immense terreinen die vast een een niet zo lang verleden vol hebben gestaan met grote fabrieksgebouwen die tegen de grond zijn gegooid waarna auto’s op korte termijn het meeste geld opleverden. Jammer want al dat blik… het verpest ter plekke het aangezicht van zo’n stad vinden wij. Er blijft echter nog genoeg moois over en de hippe tentjes zijn er als paddenstoelen uit de grond geschoten.
Portland, Commercial Street.
We kunnen wel zeggen dat we weer flink de benen hebben gestrekt met een korte onderbreking voor lunch in Public Market House, met afhaal restaurantjes op 28 Monument Square waar we een heerlijke burrito eten. Op Commercial Street is ook een mooie keukenartikelen winkel Le Roux, waar we lekkere olijfolietjes kopen en een nieuwe pannenkoeken pan. Hoognodig!
We lopen ook naar Chase & Levitt, gespecialiseerd in marine safety products. Ze verkopen allerhande waterkaarten en de cruising guides van Nova Scotia die we alvast willen bekijken. Altijd leuk om je vast te verheugen op wat komen gaat! We scoren ook alvast een Canadees gastenvlaggetje. Check!
De regen die eerst nog spetterig begint lijkt ernstiger vormen aan te nemen dus we snellen richting de dinghy. Gauw naar boord. Mooi… we zijn nét voor het echt begint te gieten onderdeks!
Vrijdag 27 juli. We gaan op tijd naar de wal en ontmoeten nu de aardige havenmeester. Vandaag moeten we natuurlijk wel 10 dollar betalen. We hebben de fietsjes weer mee en willen over de Eastern Promenade door Fort Allen Park naar de West Bayside, langs Back Cove, fietsen. Een weggespoeld stuk fietspad bij de waterzuiveringsinstallatie dwingt ons om te keren en met de fietsjes omhoog te lopen boven de waterzuiveringsinstallatie langs en over een onverhard wandelpaadje te stuiteren tot we een trap af kunnen en weer op het fietspad terecht komen. In het Deering Oaks Park vinden we een bankje in de schaduw en genieten even van het uitzicht op kinderen en ouders die verkoeling zoeken. Pfoe… het is weer warm!
Deering Oaks Park.
In de vakantietijd wordt op vrijdag aan alle kinderen gratis lunchpakketten uitgedeeld. Nog een ‘linkse hobby’ die nog aan Trumps doorkras-woede ontsnapt is? Dit zal de gemeente Portland wel financieren. Leuk hoor!
Maar wij zijn die leeftijd al heeeeeel ver voorbij dus we moeten dóór! We hebben het goed uitgekiend want we fietsen eigenlijk om de heuvel heen die het centrum scheidt van dit stadsdeel. Tot we bij St. John Street zijn en we zonder erg te moeten klimmen kunnen doorsteken naar de zuidkant en via West Commercial Street weer bijna bij het centrum zijn. We hadden daar eigenlijk willen lunchen bij Becky’s Diner waar een rijtje mensen verraadt dat je daar goed kunt eten. Een half uur wachttijd hebben we er niet voor over dus we lunchen ook heel prima bij de Kings Head, iets verder. Daarna fietsen we weer richting de dinghy maar gaan eerst nog even langs een prima watersportzaak Hamilton Marine waar Herbert zwarte kit koopt voor nieuwe kitnaden van het teak dek die hard aan vervanging toe zijn. Een kleine maar hardnekkige lekkage die wel ergens van een lekke kitnaad moet komen dwingt ons in actie te komen. We mogen de fietsjes in een schuurtje bij de havenmeester laten. Dat scheelt! Aan de steiger wordt een grote Noorse Draken-boot verwacht. Zo rond 4 uur zien we hem komen. We hadden ons veel voorgesteld bij hun aankomst. Onder zeil toch zeker? Nee hoor… gewoon op de motor. Wat een deceptie zeg!
Drakenboot… niet eens onder zeil… nou ja zeg!
Zaterdag 28 juli. Onze middelste is jarig. Gefeliciteerd liefie! Oooh wat mis ik de kids toch vreselijk. Op deze dagen nog erger dan anders! Gelukkig zien we Rutger en Elsemieke in de 2e week van oktober… nog ruim twee maanden vanaf vandaag. Het is weer prachtig weer dus we gaan nogmaals een dagje fietsen. Op de kant is de crew van de Draken-boot al druk bezig met de voorbereidingen van het bezoek. Eventjes kijken daar natuurlijk. We worden verzocht op te krassen… nou dan niet. Wat een kapsones die lui, zeg!
Het plan is om over de Casco Bay Bridge South Portland te gaan verkennen maar een luide knal naast me, nét als we richting de oprit fietsen, zegt ons dat we dat gevoeglijk op onze buiken kunnen schrijven. Herbert heeft een klapband en bij nadere inspectie blijkt een zwaar versleten buitenband de boosdoener. Ai ai… dat zou wel eens een probleem kunnen gaan opleveren. De Brompton bandjes zijn een niet zo courante maat maar na een paar telefoontjes lijkt een fietswinkel een maat te hebben die er dicht tegen aan zit.
Die is helemaal plat! En nu?
Nou… uh… toch niet want het moet toch echt precies de goede maat zijn. Wat nu? We slaan ons tegen onze suffe hoofden want we zijn in Portsmouth nog bij een Brompton dealer geweest. Spijt komt na de zonde… we hadden daar na zo’n lange tijd op onze fietsjes gereden te hebben wel even 4 reserve buitenbanden aan kunnen schaffen. We bellen de dealer en die wil best 4 banden opsturen voor 40 dollar (slik, SLIK!) per stuk. Maar eens bij de aardige bemensing van Gorham Bikes waar we nog voor de deur zitten, vragen. Die kunnen een iets ander type, veel goedkoper, voor ons bestellen. Ze zijn er dan woensdag… op z’n laatst donderdag. Oké… deal!
Dus maar lopend met de fietsjes aan de hand over Congress Street terug richting haven. We doen wat Aziatisch getinte boodschappen bij Sun Oriental Market en ontdekken een Action-achtige winkel, de Reny’s. Hoogste tijd voor een lunch in ook weer zo’n opgeknapt stukje Portland, op Middle Street waar allerlei super drukke eettentjes zitten. Wij kiezen The Honey Paw, een eettent met een Aziatisch touch. Lekker eten en betaalbaar bier!
Bij de marina staat een enorme rij voor de Noorse Drakenboot die gisteren is aangekomen en waar in een paar dagen tijd een paar duizend bezoekers in groepjes van 30 aan boord een ‘reis’ mogen maken. Gevaren wordt er niet maar de mensen worden met een mooi verhaal voor 12 dollar de man in een half uurtje ‘bijgepraat’. Wie wil er nog een T-shirt kopen? Kassa!
Wij varen er even langs voor een fotootje en gaan dan gauw naar ons eigen prachtige schip.
De Noorse Draken-boot, hoezo commercieel?
‘s Avonds sinds lange tijd weer eens ‘Hauskino’. We kijken de romantische comedy 500 days Summer. Wel aardig. Weer regen en onweer maar dat blijft gelukkig op gepaste afstand.
Zondag 29 juli. Er is een werkdag ingelast. Herbert maakt een begin met de nieuwe kitnaden van het teak dek. Een behoorlijke klus. Tegen de verwachting in vallen er toch een paar spettertjes uit het zwerk. Grrrr… maar een afdakje voldoet. Ik ben de hele dag bezig aan dit blog. We worden nog even bezocht door de baas van Hamilton Ship Yard en familie. Ze hebben een mooie houten motorcruiser die er tip-top uitziet. Hij vertelt dat hij vroeger met zijn echtgenote ook met een schoener de wereld is rond geweest. Als we wat dan ook van hem nodig hebben… we hoeven maar even een belletje te doen. Aardig! Misschien op de terugweg! We gaan hem een mailtje sturen met de vraag wat het gaat kosten als we bij hem op de werf eruit gaan en de anti fouling laten doen. Wie weet…..
Ik loop af en toe met een zwabber over het dek (inderdaad…. de DEKZWABBER… that’s me!) om oude kit en schuursel op te vegen. Maar het echte werk is voor de baas!
Het echte werk!
Daar zijn natuurlijk geen foto’s van.
Herbert is ‘s avonds helemaal stijf maar we kijken nog een film. Despicable me 2. Tekenfilm… erg leuk!
Maandag 30 juli. Gisterenavond eindigde met een discussie en begon er ook weer mee: wie gaat morgen de kit halen? Ik ben er bijna van overtuigd dat als ik ga en om korting vraag, het zo gaat van : ach mevrouwtje… daar kunnen we niet aan beginnen… door schade en schande wijs geworden hoor! Meestal word je als vrouw niet helemaal serieus genomen in dat soort winkels. Herbert vindt het onzin en gelooft daar niet in. Maar ik houd voet bij stuk want als er dan korting aan me wordt geweigerd dan kan ik niet anders dan weglopen… maar dan hebben we geen kit! En die moeten we toch hebben hahahaaa! Hamilton Marine is al om 8.00 uur open en mopperend gaat mijn betere wederhelft erheen en komt al snel met een doos kit terug. Mooi flink wat korting gerocheld! Tja nu zullen we het nooit weten he? Zou ik het ook gekregen hebben? Meer vertrekkersvrouwen die vervelende ervaringen in zulke winkels hebben?
Herbert gaat met de Feinmaster de volgende kitnaden te lijf en ik ga naar de wal boodschappen doen. Er zitten in de buurt alleen een paar dure eco-winkels dus ik haal alleen het hoognodige. Weer terug aan boord mag ik direct aan de gang met stoffer en blik. Wat een rot klus zeg, die kitnaden van dat teakdek. Als we het ooit moeten vervangen dan komt daar écht wat anders!
Dag 2 van de klus van het teakdek.
Aan het eind van de dag zijn we allebei helemaal kapot en zegt de rug dat we alleen nog in de gestrekte stand hoeven. Morgen weer een dag!
Nog wel even een foto van dit mooie zeilschip gemaakt. Vaart met gasten de baai op en neer. Ja echt alleen op zeil!
Een toertje door de baai van Portland.
Maar dan krijgen we ineens de heilige geest en willen we toch nog even van de boot af. Een wandeling om benen en rug te strekken zal ons goed doen én we hebben trek in een ijsje!
Het treintje houdt nu gelukkig zijn fluit!
Een ijsje… dik verdiend!
Dinsdag 31 juli. Weer een dag werken aan het dek. Het schiet flink op met de teaknaden. Wat valt er meer over deze dag te zeggen? Weinig! Ik wou dat het klaar was!
Woensdag 1 augustus. Wow de maand juli is alweer voorbij. We merken dat de dagen echt alweer korter worden en de blaadjes aan de bomen beginnen al te verkleuren. De befaamde Indian Summer van Maine begint er al een beetje aan te komen. Helpt ons er ook aan herinneren dat het koude seizoen er ook aan begint te komen! Nog maar even niet aan denken. Voorlopig is het hartstikke warm hoewel de luchtvochtigheid heel vaak hoog is en het soms ineens zomaar potdicht zit van de mist. Als de zon er dan doorheen komt wordt het erg benauwd en zweet je als een otter als je wat moet of wilt doen. Wij moeten in ieder geval wel verder aan het dek. In bel ‘s middags met de fietsenzaak en rond 15 uur zijn de fietsbandjes er. Als ‘s middags de volgende reeks nieuwe kitnaden moeten drogen gaan we naar de wal en lopen richting de fietsenwinkel onderwijl nog even genietend van deze mooie stad.
City Hall.
We gaan onder genot van een koude frappuchino bij de Starbucks even lekker aan de data ‘ hangen’. Herbert haalt de bandjes op en we doen wat boodschapjes. Het spetterde al een beetje maar al snel wordt het echt nat. Nog even langs de waterport-zaak om te kijken of we daar nieuwe zeilpakken kunnen kopen. Ze hebben ze van het merk Gill en die schijnen van goud te zijn ofzo. Alleen een jas is al bijna 600 dollar 
Donderdag 2 augustus. Herbert legt de nieuwe buitenband op de fiets terwijl het dek droogt. Daarna gaan we weer verder aan de laatste teaknaden uitgezonderd die er helemaal omheen ligt. Die kan pas als de rest goed is gedroogd. Het waait vandaag uit het zuidwesten en best stevig dus de rommel vliegt over de boot en ik probeer zoveel mogelijk meteen weg te halen. Leuk werk. Neuh!
De laatse teaknaden krijgen hun vulling.
’s Middags trekken we onszelf aan de haren overeind om toch nog even naar de andere kant van Portland te fietsen op naar Trader Joe’s te gaan. De meeste spullen zijn daar organic dus wat prijzig. En zoiets vulgairs als margarine of sensodyne tandpasta verkopen ze niet natuurlijk. Herbert brengt de boodschappen aan boord en daarna fietsen we naar restaurant Duckfat dat een goede naam heeft. Het eten is inderdaad hartstikke lekker en we zitten heerlijk buiten te genieten na een dag van hard werken.
Vrijdag 3 augustus. We zijn vroeg op om lekker vroeg te gaan fietsen. We willen naar South Portland en fietsen over de Casco Bay Bridge. Van het midden heb je een mooie uitkijk over de Fore River en het havenfront van Portland. Met de fiets kun je op 3/4 van de brug naar beneden naar de wijk Knightville en daar pikken we een mooie fietsroute op die naar de vuurtoren Bug Light en het gelijknamige park voert. Het pad gaat voornamelijk over de oude spoorweg-tracé.
Over het voormalige spoorweg-tracé.
Bug Light en aan de overkant kun je Zahree zien liggen.
Monument voor alle vergane vrachtschepen die in de oorlog gebouwd zijn.
De meeste eindigden zó!
We hebben een hoognodige pitstop bij Port Harbor Marine (ik was het niet!). Een aardige meneer is helemaal weg van onze Bromptons en via hem krijgen we een oude waterkaart van Casco Bay waar alle geweldige ankerplaatsen staan aangegeven. Top! Daarna fietsen we naar Fort Williams Park met wat oude verdedigingswerken Battery Hobart en Battery Sullivan waar luidruchtige schoolklassen die ook nog hun plastic bekers gewoon mogen laten staan van hun juf en meester (gggg!) het rondkijken wat verstieren. We lopen over het mooie pad langs de oceaan en kijken uit op de rotsen beneden waar ik enkele dagen me nog een hoedje geschrokken ben omdat we er zo dichtbij voeren in de dikke mist. Na een kijkje bij Portland Head Lighthouse fietsen we weer richting Portland North.
Fort Williams Park en Portland Head Lighthouse.
Bij de Hannaford waar we vanzelf langsfietsen halen we nog wat laatste boodschapjes en gaan dan terug naar de boot. Het is pas 2 uur ‘s middags en nog heerlijk weer en ondanks voorspellingen van regenbuien en onweer besluiten we nog 7 mijltjes te gaan varen en een rustige ankerplek op te zoeken. Het anker gaat omhoog en we kijken nog even achterom. We hebben een heerlijke tijd gehad in Portland maar het wordt weer tijd voor een ander uitzicht. Op de motor met alleen de genua bij varen we in ruim een uur naar Chandler Cove bij het zuidelijkste puntje van Chebeague Island. Als we voor anker liggen komt het slechte weer ons achterop maar hier valt het allemaal erg mee. Er zijn zeer zwaar onweer en zelfs tornado’s voorspeld voor New Hampshire maar wij blijven gespaard. Wij liggen heerlijk rustig voor de nacht.
Een mooi moment om dit blogdeel af te sluiten. Portland achter de rug en op weg naar Rockland via een paar mooie ankerplaatsjes. In Rockland hopen we de Bojangles weer te zien die maandag uit Canada gaan vertrekken.
Tot de volgende keer.
woensdag 8 augustus 2018
New England… ik zeg DOEN!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten