Vrijdag 10 maart staat in het teken van het vertrek de dag erop naar Carriacou dat qua vlag en bestuur bij Grenada hoort. Donatien en ik gaan met de bijboot voor de laatste keer naar de wal en nemen een maxi-taxi naar een grote supermarkt om de laatste boodschappen te halen. De verwachting is dat pas op Martinique weer behoorlijk inlopen gedaan kunnen worden. De buit valt ons een beetje tegen. Verse groenten en fruit zijn zo vers niet meer en alles is schreeuwend duur. Wel kopen we nog wat mango’s van een straatverkoper. We hebben alweer snel een maxi-taxi terug die ons, terwijl we dit eigenlijk niet willen, bij Budget Marine afzet. Dan moet je zomaar veel meer betalen omdat ze dan een soort privé-taxi prijs rekenen. Grrrrrr! Je moet echt duidelijk tegen die gasten zijn waar je afgezet wilt worden op hun reguliere route. We scheuren weer naar de boten en gaan achter in de middag nog maar weer eens lekker naar het strandje in de baai. Biertje erbij….knabbeltje….het leven is en blijft goed hoor!
Ahum…geen foto’s gemaakt?
Zaterdag 11 maart kruisen we praktisch recht tegen de wind in naar Carriacou. Om de tocht niet helemaal eindeloos lang te laten duren zetten we de motor bij. We ankeren in Tyrell Bay. Nog voor we goed en wel liggen worden we al ‘besprongen’ door een ‘boatboy’….hoewel…boy….het is een wat oudere man die ons graag van alles wil verkopen. Even wachten, beste man…tot we vast liggen. Lobster…kreeft? Jaaaaa….laten we dat even gaan proberen. Er is wat verwarring over de prijs dus we betalen uiteindelijk vast veel te veel maar hij scheurt weg om een tijdje later terug te keren met 2 stevige kreeft-jongens of –meisjes. We parkeren ze een tijdje bovenop elkaar in een teil en roepen naar de Agaathjes dat ze vanavond DUS ook lobster eten!
Bas en Herbert nemen het onderdompelen en opereren van de arme dieren voor hun rekening. Ik vlucht griezelend naar buiten.
Bas heeft de eervolle taak om de kreeften te ‘opereren’ wat hij zeer vakkundig doet! De kreeften smaken zalig. Ook Melle smult ervan. De groenten en puree draait hij minachtend zijn ruggetje toe maar de kreeft…..mmmmmm!
Herbert en Bas staan daarna nog met groot genoegen de pootjes uit te zuigen.
Daarna gaan alle koppen en poten in een grote pan en gaan ons morgen nog een zalige soep opleveren!
Ondertussen is Melle na een hele lange zeildag omgerold. Hij merkt praktisch niets van ‘operatie terug op Agaath komen’!
Zondag 12 maart blijven we in Tyrell Bay liggen. Klus-time!Ramen van het dekhuis dicht maken omdat we daar toch regelmatig zoutkristallen zien komen. We gaan met Donatien naar de mangroves (de Carenage) om te snorkelen. Oesters zien we niet, wel een soort kwalletjes die over de grond zweven. Niet echt een inspirerende plek om te snorkelen. De Mangroves zijn in tijden van orkaan-dreiging een plek waar boten een goed heenkomen zoeken. Alleen dan wordt toestemming gegeven er te ankeren. Dat kan overigens alleen als je een niet te diep stekend jacht hebt… Een aantal schepen heeft er zijn laatste ligplaats gevonden…toch een wat treurig gezicht. Niemand neemt de moeite om ze verder te ontmantelen dan de dingen van waarde eraf te slopen. Ze zullen er wel voor de eeuwigheid blijven liggen.
We snorkelen nog op een andere plek in de baai, achter een rif maar het water is door de harde wind niet helder en er is nauwelijks een vis te bekennen. Een beetje teleurstellend hoor!
Als Melle zijn middagsslaapje gehad heeft gaan we naar het strandje. Lekker in het namiddag-zonnetje!
Als het donker wordt gaan we naar de boten en laten ons samen de super lekkere kreeftensoep mét scheutje cognac goed smaken.
Maandag 13 maart zeilen we naar Petit Saint Vincent. We veranderen een aantal keren van bestemming omdat PSV eerst onbereikbaar lijkt. De wind krimpt en ruimt door buien die voor en achter en een enkele keer boven ons hoofd passeren. We zien een walvis vlakbij de boot. Een vin wuift wat naar ons. Het dier lijkt zich eens lekker om te rollen. Helaas….te kort in beeld om een foto te maken. Union Island laten we toch aan bakboord liggen en gaan verder naar PSV. Het prachtigste turquoise water met een eilandje met het mooiste witte strand dat je je kunt voorstellen! Zo hadden we ons de Carieb voorgesteld. Van beide boten plonzen de ankers in het zand van de perfecte ankerplek. Het is niet eens zo druk. Dat verandert nog wel want even later komen er nog veel meer boten ankeren. Maar er is plek genoeg voor iedereen! Eigenlijk liggen we er nu illegaal want je dient eerst in te klaren op Union Island omdat PSV bij St. Vincent en de Grenadines hoort. Maar we wagen het er maar op! Hup….de bijboot te water en naar het strand!
Dinsdag 14 maart varen we de 3 mijl naar Union Island om in te klaren. Pech…alles voor niks want het blijkt Independance Day. Bas en Herbert komen bij het dinghy dock iemand tegen die wel twee uur heeft zitten wachten om in te klaren en had twee keer het inklaringsbedrag betaald vanwege het feit dat het een feestdag is.
Op de ankerplek bij Union Island.
We smeren um en varen naar het vlakbij gelegen Palm Island. De ankerplek is een beetje hobbelig maar is wat ons betreft nog net oké. Er is een mooi resort op het eiland en het restaurant ziet er aantrekkelijk uit. Het is er belachelijk duur om te eten dus dat gaat hem niet worden. Maar bezoekende schepen mogen van de steiger en het strand gebruik maken en Bas ontfutselt een Amerikaanse ook nog het wachtwoord van de wifi. Met de wifi-versterker in het want hebben we wifi aan boord!
We skypen even met mijn ouders en Doenja maar de verbinding is maar matig.
Het is ook hier weer een heerlijk strand om te luieren…een beetje te zwemmen…ach…we nemen gewoon zelf ons biertje en borrelhapje mee! Lekker Hollands toch?
Woensdag 15 maart zouden de mannen met de bijbootjes gaan inklaren…. immers…het was maar krap twee mijl naar Union. Nachtelijk inzicht van de schipper was dat dat onverantwoord was vanwege golfslag en eventuele uitvallende buitenboordmotoren. We gingen dus toch maar met beide zeilboten. Het inklaren verliep nu vlotjes en zonder problemen. Daarna varen we snel weer uit om de paar mijl met genua bij naar Tobago Cays te varen.
Agaath onder genua.
Er vallen korte maar felle buitjes maar gelukkig trekken de meeste nét langs. De wind trekt wel steeds verder aan. Achter het enorme rif dat Tobago Cays praktisch geheel omsluit is het water echter nagenoeg vlak.
We zien schildpadden hun kopjes boven water steken en Donatien, die als eerste in het water plonst ziet zelfs een manta. Ik niet helaas…misschien morgen? We varen met de bijbootjes naar het rif en gaan daar snorkelen. Het koraal is sterk aangetast na een bijna-orkaan van alweer heel wat jaar geleden. We zien nu wel wat meer gekleurde visjes. Het is vandaag ook de dag van de verkiezingen…We houden met angst en beven de uitslag in de gaten. Mijn eigen partij is een partijtje geworden. De PVV gelukkig niet de grootste en heeft maar enkele zetels gewonnen maar wat denk je van de één na grootste? Ik heb zin om de vlag halfstok te hangen…
‘s Avonds waait er gedurende korte tijd een hele harde wind. Een groot zeilschip naast ons heeft een krabbend anker en moet in de regen opnieuw ankeren. De wind fluit door het want maar wij kijken rustig naar een wel heel merkwaardig aflopende film. Gone Girl….
Donderdag 16 maart. Het is prachtig weer. De harde wind was van een voorbijtrekkend storinkje. We gaan nu bij het zandpuntje snorkelen en zien eindelijk heel wat schildpadden. Nu hebben we wel de Go Pro bij ons en maakt Herbert mooie opnames van een aantal schildpadden. Sommigen kijken naar ons om en gaan onverstoorbaar door met gras eten..andere nemen onverwijld de benen…uh…poten…vinnen…peddels? Herbert en ik volgen een zeer rustig en onverstoorbaar exemplaar.
Ik ga er vandoor! Doei!!!!
We proberen hem/haar een beetje in te sluiten maar daar trappen ze niet in. Toch leuke filmpjes geschoten en daarvan een beeldje ‘stilgezet’ voor het blog. De schildpad erachter kan de vluchter niet bijhouden.
We mogen bij de Agaathjes eten. Hamburger met zelfgebakken super gelukte kaiserbrötchen!
Vrijdag 17 maart varen wij naar het eiland Bequia (spreek uit Bèkwè) terwijl de Agaathjes nog even in het turquoise water blijven. Wij beginnen een beetje haast te krijgen want maandag komen zus Marianne en zwagertje Onno. Dus gaan we rond half 10 al ankerop en zwaaien naar Bas, Donatien en Melle…tot weer heel gauw! Raar om van ze weg te varen want we zijn al zo lang samen!
Er staat een lekker windje. In eerste instantie lijkt het eerste rif in de zeilen niet overdreven maar zodra we wat meer op open zee zijn blijken we toch wat te weinig vierkante meters lappen op te hebben staan en mag het grootzeil weer eens op volle sterkte meesleuren. De 25 mijl naar Bequia leggen we vlot af en nadat we de uiterste westpunt van Bequia omgaan, motoren we de baai van Port Elizabeth in. In de verte zien we een heel bekende rode grote cat op tegengestelde koers! Na al die tijd ineens de Big Bandicoot van Australische Philip! Wat een toeval en wat jammer nu dat hij net vertrekt! We roepen elkaar de groetjes toe en Philip meldt dat hij naar Trinidad onderweg is. In ieder geval lekker met de wind mee, Philip!
Ook zien we op de AIS de Enjoyster liggen van Peter en Myriam. Gezellig! Het anker pakt meteen maar we komen te dicht bij een Fransman te liggen die wat zenuwachtig op zijn voordek heen en weer blijft scharrelen. Ja meneer…we gaan al…rustig maar! Helaas…ankermanoeuvre op een plekje iets meer naar buiten overdoen. Nu liggen we prima. Al snel komt Myriam aan boord. Ze vertelt tot onze grote schrik dat haar schipper Peter met een grote beenwond in het ziekenhuisje van Bequia ligt. Hij is door een veel te hard varende boatboy overvaren. Die snelheidsduivel had niets in de gaten en pas nadat Peter hem achterna schreeuwde keerde hij om en sleurde Peter snel uit het water. De schroef van zijn buitenboordmotor had een gapende, hele lelijke wond gemaakt in zijn kuit. Snel naar de Enjoyster waar snel een doek het ergste bloeden moest stoppen en in een kwartiertje was Peter al in het ziekenhuis waar godzijdank de dokter net gearriveerd was en direct kon beginnen met de behandeling. Dat betekende in ieder geval een tijdje in het ziekenhuis blijven. De politie heeft Myriam en Peter nog gevraagd of ze aangifte wilden doen maar ze wilden de toekomst voor de jongen niet verpesten die gelukkig wel met heel veel spijt direct op bezoek kwam.
Wij gaan achter in de middag natuurlijk ook meteen op ziekenbezoek. Peter ligt er wat sip bij. Ze zijn allebei natuurlijk ook heel erg geschrokken. Het had ook zoveel slechter kunnen aflopen. Myriam heeft biertjes meegenomen en een goede mop over Wilders brengt al snel de stemming er weer een beetje in! Nu maar hopen dat de wond rustig geneest en Peter weer snel naar de Enjoyster mag!
Met Myriam op bezoek bij Peter in het ziekenhuis van Bequia.
Daarna gaan Herbert en ik uit eten bij Tommy’s, mooi gelegen aan het water. Het eten is er prima en het internet ook.
Zaterdag 18 maart klaren we ‘s ochtends vlot uit omdat we achter in de middag gaan vertrekken naar Martinique. Daarna halen we nog een jerrycan benzine voor de bijboot omdat we verwachten dat dit een stuk duurder zal zijn in Martinique. We kopen wat stikduur fruit in de markthal. Dat kun je beter in een stalletje ergens in een van de straatjes doen, denken we achteraf… En we gaan nog even op bezoek bij Peter die er nu wel erg doorheen zit. Zijn been lijkt nu ook wat warmer en dikker. Myriam is er ook. We proberen ze wat moed in te praten. De afleiding helpt sowieso een beetje. Dan nemen we met een dikke knuffel afscheid en gaan Herbert en ik nog even een koffietje drinken in een tentje om wat te internetten. Later zien we Myriam lopen en roepen we haar en kletsen we nog even na. We krijgen een felgekleurde zwemtube van haar die we zeker gaan gebruiken als we gaan snorkelen naar ons anker in de toekomst. Je staat er maar af en toe bij stil maar er wordt zo vreselijk hard gescheurd met bootjes in die baaien dat het een wonder is dat het niet veel vaker misgaat. De boatboys hebben hun ogen voornamelijk op potentiële klanten waarschijnlijk. Ze varen standaard veel te hard en vlak voor en achter de geankerde boten. We spreken af dat we contact houden en zodra het gaat komen ze ook naar Martinique. We gaan ze vast en zeker nog zien!
Bequia is te leuk om zo snel weer te verlaten…jammer! Maar we komen zeker nog eens terug!
De baai van Port Elizabeth, Bequia.
Herbert voor Tommy’s. Hij kijkt…nogal merkwaardig…een mislukte knipoog?
Kleurrijk Port Elizabeth.
Rond half 4 in de middag varen we uit om de laatste 100 mijl naar Martinique te zeilen. De windvoorspelling maakt ons optimistisch…de verwachting is dat de wind steeds oostelijker zal worden en zelfs iets zuidelijker dan oost zal gaan waaien…dat zou wel heel erg goed uitkomen. Lange tijd gaan het ook redelijk goed en blijven we mooi onder de kust van Saint Vincent maar daarna blijft de winddraaiing uit en worden we door de noordwestelijke stroom steeds verder uit de richting gezet. Squalls zorgen ook voor de nodige onrust tijdens de wachten. We zetten de motor bij om wat meer hoogte te kunnen houden en het eerste rif gaat weer in het grootzeil. Later in de nachtelijke uurtje komt de oostelijke wind aarzelend op gang. Een felle bui met wind ver boven de 30 knopen levert ons een gebroken reeflijn van het grootzeil op. Opgelucht constateert mijn schip dat het in ieder geval niet het zeil is dat het met een knal begaf! Dat mag ook weer op het repareer/vervang lijstje (zeg maar liever LIJST!). Als het licht wordt zien we vaag de contouren van Martinique verschijnen. Met de motor bij kunnen we steeds meer op het waypoint bij de toegang naar de baai van Le Marin af.
De gastenvlag-wissel. Nu kan ineens het Franse vlaggetje omhoog! Martinique is een departement van Frankrijk.
Op de AIS zien we op de ankerplaats de Win2win liggen. Leuk! We ontmoetten Eltjo en Lilian Ruggen in een sluis in Zeeland ergens in juli en vernamen dat ze ook gingen vertrekken maar nog eventjes dingen moesten afhandelen in Nederland. We hebben af en toe gemaild en nu lijken we ze eindelijk eens echt te kunnen spreken. Maar pech…eventjes later zien we ze op ons afvaren…ze gaan net vertrekken. Jammerrrrrr! Op het water zwaaien en roepen elkaar groeten door. Tot een andere keer!
Dag oceaan! Achter de boot het mooie strand van Club Med.
Rechts de Spaarnegracht van Spliethof die boten meeneemt als deklast terug…voor als je geen zin hebt over de oceaan terug naar Nederland te varen.
Het is even zoeken tot we een goede ankerplaats hebben gevonden maar dan is er ineens weldadige rust en gaan we nog een uurtje slapen. De Cul de Sac van Le Marin is een hele diepe baai en swell is er niet. Heerlijk!
Daarna gaat de bijboot te water en gaan we naar de kant. De dag erop zullen Marianne en Onno al komen dus we hebben een beetje haast met het vinden van een ligplaats zodat ze makkelijk aan boord kunnen komen. Marianne kan maar één arm gebruiken dus hebben we een plek langs een steiger nodig zodat de onvolprezen keukentrap naast de boot kan helpen met een eenvoudige opstap voor haar. We zien een bootje van de marina varen en vragen de havencrew naar een plek. Lastig, zegt hij…maar misschien bij ponton 4, bij Douglas Marine. We vinden Douglas zelf, na enig zoeken. En we kunnen opgelucht ademhalen. Voor morgen is er zeker plek. Kost even wat maar inclusief water, elektriciteit en internet!
Daarna gaan we inklaren. Martinique is Frankrijk en de aanmeld-procedure. Heel eenvoudig. Geen gedoe met paspoortcontrole, bootpapieren etc. maar even een aanmeldpagina op de computer invullen. Uitprinten, tekenen en 5 eurietjes betalen en klaar!
Daarna gaan we naar Zahree om nog een beetje bij te komen van de nachtelijke overtocht tot we geroep horen. Het is de Tsuru die gaat vertrekken. Voor hun wordt het de hoogste tijd door te gaan want ze hebben nog enkele weken de tijd en dan zullen ze de oceaan weer over moeten naar Nederland. Nog een laatste zwaai en daar gaan ze.
Dag Tsuru-tjes!
Herbert bakt vanavond pannenkoeken van het meel voor de oliebollen die we niet hebben gebakken met Oud en Nieuw. Ze zijn heerlijk!
Hmmmmm…pannenkoeken!
Maandag 20 maart begint erg regenachtig. In de stromende regen varen we naar de ons aangewezen steiger. De ons toegewezen plek blijkt nog bezet door een catamaran die toch nog niet vertrokken blijkt maar nu is daar aan de andere een hele grote plaats vrij waar we mogen gaan liggen. Douglas himself helpt ons aanleggen. Niet veel later zijn we aangesloten op de walstroom. Dat is ook wel weer eens heel lekker hoor! Al tijden had de wasmachine kuren als we hem probeerden te draaien als de generator stroom leverde. Een onheilspellend geratel en haperen van het wasprogramma deed vermoeden dat de machine einde verhaal was. We wilden een nieuwe kopen op Martinique. Mijn geniale schip dacht toch nog maar eens aangesloten op de walstroom, de machine aan te zetten…hij deed het gewoon…geen geratel meer. Blijkbaar zorgt de te lage spanning voor het geratel en het weigeren van de wasmachine om het programma af te draaien! Dus nog vlot even twee wassen gedraaid en opgehangen. De regen was weggetrokken; het was weer stralend weer, warm met een windje en dan is alles zo droog.
We gaan op ‘rooftocht’ bij de supermarkten Simply en de Leaderprice en halen lekkere dingetjes voor als Marianne en Onno er zijn. We zien de Freyaatjes met de dinghy varen. Gezelligheid! Ze zullen straks op de borrel komen. Heerlijk om kleine Coen weer te zien en te knuffelen…het is een gein ponempie!
Na informeren over hoe je op het vliegveld komt blijkt er niet zoiets als een gewone busdienst te zijn. Een privé taxi kost 70 euro heen en hetzelfde bedrag terug. Waaaaaaat???? Belachelijk!!! Dan kunnen we beter een auto huren maar de verhuurbedrijven in Le Marin zijn alleen ‘s ochtends open. Er gaat wel elk uur een maxi-taxi. De baliemedewerkster van de haven telefoneert naar Avis bij de luchthaven en regelt een huurauto voor ons, daar op te halen. Ze maant ons niet lang te wachten met er heen te gaan omdat er maar weinig maxi-taxi’s rijden en ze ook nog ergens achter in de middag ophouden met rijden. Oeps…de borrel met de Freyaatjes! We hangen een briefje op de boot dat we helaas eerder richting vliegveld moeten.
We zetten er meteen de sokken in en hoeven niet lang te wachten op de maxi-taxi. Kost ook maar 5 euro per persoon. Het is een krap uurtje rijden naar het vliegveld. Je wordt gewoon aan de snelweg afgezet en loopt door de berm, over de brug van de snelweg naar het vliegveld.
Avis zien we al liggen en we hebben in no time een kek Opeltje onder de bips. Ondertussen heeft zussie geappt dat ze anderhalf uur vertraging hebben op Orly dus wordt het pas half 10 ‘s avonds dat ze zullen landen. We rijden met de auto naar een van de overvloedig aanwezige industrie-terreintjes. Martinique is vrij atypisch voor de Caribische eilanden. Het doet heel Europees, eigenlijk heel Frans aan. Het is ook vele malen welvarender dan de omliggende eilanden. Er komt veel geld van het moederland maar er is ook heel veel bedrijvigheid. We vinden een mooie wijnwinkel en kopen een doos Chardonnay van 5 l. Yeaaaaah! Frankrijk….betaalbare wijn! Eindelijk weer! En we vinden een winkel met de lekkerste worstjes, dit keer van canard…..eend! Zalig! Alles gaat zo’n beetje dicht daar dus rijden we maar weer naar het vliegveld om wat te eten. Het worden…blegh….Woppers van de Burger-King….de komende tien jaar niet weer hahahaaaa! We hangen wat rond tot uiteindelijk tegen 10 uur Air France eindelijk mijn geliefde jongste zussie en zwagertje op het vliegveld aan de grond zet! Het duurt nog een hele tijd voor ze verschijnen! Maar wat een FEEST weer! Yeaaaaaaah! ZE ZIJN ER! KNUFFEL KNUFFEL KNUFFEL….en nog eens…KNUFFEL!
Wit als een doek…van vermoiedheid…
We rijden in 20 minuutjes naar de boot en heffen het glas op hun aankomst. Marianne houdt het bij water want de reis heeft veel van haar krachten gevergd. Baguette en Franse kaas maken het extra feestelijk en pas tegen 1 uur (dan zijn zussie en zwager eigenlijk al 24 uur op) gaan op Zahree bij iedereen het licht uit.
Dinsdag 21 maart blijkt Marianne een rotnacht gehad te hebben. Haar maag is het niet eens met alle inspanningen rond de lange reis en dwingt haar bijna heel de dag het bed te houden. Eerst even met de bijboot naar de Freyaatjes om onze excuses te maken voor het niet nakomen van de borrel-afspraak van gisteren. Ze wachten nog steeds op de nieuwe zijstagen voor hun boot. Daarna gaan ze ook snel verder want moeten toch ook over een paar weken aan de terugreis gaan denken. Weliswaar hoeven ze niet meer helemaal terug te zeilen over de grote plas, want Freya wordt op transport gezet. Slim! Kun je langer in de Carieb blijven zeilen. Hopelijk zien we ze nog voor vertrek!
Daarna gaan we naar de Leaderprice voor een karrevracht boodschappen (voornamelijk wijn). ‘s Avonds is Marianne aardig opgeknapt en gaan we uit eten. Heerlijk om ze weer bij ons te hebben!
Woensdag 22 maart rijden we naar een mooi strand Anse Michel. We hebben een paar tips gekregen van Rob, een joviale Nederlander die hier een vaste ligplaats heeft en op-en-neer vliegt om te gaan zeilen in de Carieb (zo kun je het ook doen als je niet in koud, nat Nederland wilt varen…). Het strand is smal maar prachtig, genoeg bosjes om heerlijk in de schaduw te luieren. Prachtig blauw en vlak water met een langzaam aflopend strand in het water. Uitermate geschikt om in te dobberen.
Ook kite-surfers kunnen er goed terecht. Ze scheuren vlak voor het strand en de zwemmers langs en één jongen maakt het wel erg bont. Hij kan het helemaal niet zo goed en zijn kite stort met enorme klappen steeds in het water, vlak naast zwemmers…..mafkees!
Daarna rijden we naar het leuke plaatsje Sainte Anne waar we lekker lunchen.
Voor Sainte Anne ligt een enorme groep zeilboten voor anker. Het is een zeer geliefde ankerplaats.
Daarna rijden we naar Etang Salines waar een prachtig en zeer populair strand is.
Maar we strijken daar niet neer maar bezoeken het zoutmeer, Les Salines. Jammer…we zien maar een enkele vogel, een zilverreigertje…maar wel ontelbare krabbetjes.
Terug op Zahree borrelen we aan boord en zijn toastjes met Franse kaas en de lekkere worstjes voldoende. We zitten nog proppie-vol van de lunch in Sainte Anne. We liggen weer vroeg te kooi. Ouwe mensen he!
Donderdag 23 maart gaan we naar Rhummerie Habitation Clement.
Gelegen op een prachtig landgoed in een lieflijk glooiend landschap, vlakbij het plaatsje Francois.
Er is een beeldentuin die we allemaal erg mooi vinden.
Vooral de prachtige verschillende palmensoorten maken erg indruk.
In vroege tijden werd de pers aangedreven door dieren.
Overal groeit en bloeit het suikerriet, de basis van de witte en bruine rum. De loodsen met de rumvaten, alleen al van de lucht zou je dronken worden…
Gauw nog even het plantershuis bewonderen…
Dan is het tijd voor de proeverij. De super oude rum kan mij nog wel bekoren maar die is natuurlijk heel erg duur. We kopen een flesje waar je mee kunt mixen.
Helaas…vergeten fotootje te maken…
Dan rijden we naar de kust, naar het plaatsje Vauclin, een vissersplaatsje, waar we een late lunch hebben met een enorm stuk stokbrood vlees of vis.
Dan gaat het weer richting Le Marin waar we doodmoe neerploffen op de boot…na eerst nog met Marianne geoefend te hebben in het op en van de boot gaan met het hijsstoeltje eerst vanaf de steiger en daarna in de bijboot zodat ook zij volgende week, als we gaan zeilen, van Zahree af kan komen naar het strand met de bijboot of bv. steiger in Fort de France… Ze heeft de test met vlag en wimpel doorstaan…ze moet haar diploma’s nog krijgen!
We borrelen nog met de Agaathjes en de Freyaatjes. Gezelligheid!
De Freyaatjes hebben hun nieuwe stagen en gaan morgen verder naar het noorden. Misschien zien we ze nog wel even volgende week. De Agaath heeft een kapotte fok en beoordeelt een aantal offertes. Balen…het kost echt een vermogen om dat hier aan te schaffen…
Daarna eten we nog een simpele maaltijd en is het wel geschoten voor die dag! Trusten!
Vrijdag 24 maart rijden we weer naar een ander strand, nu met de bedoeling wat meer te gaan snorkelen. We rijden naar Grand Anse. Een mooi strand en een klein plaatsje met kleurige gezellige eettentjes. Marianne en Onno bekwamen zich wat verder in het snorkelen en zien wat meer kleine kleurige visjes. De beloofde schildpadden zijn helaas nergens te bekennen. De zon brandt ongenadig en na twee uurtjes in de half-schaduw is er geen schaduw meer te bekennen en drinken we wat in een leuke tent.
Daarna rijden we langs de kust terug richting Le Marin. De beroemde Diamant, de rots met de typische vorm voor de kust wordt op de gevoelige plaat vastgelegd. Er is veel om gestreden door de Fransen en de Engelsen en er was permanent een regiment soldaten gestationeerd. Het verhaal dat de rots ingeschreven was bij de Admiraliteit als schip blijkt een legende….dat was het bevoorradingsschip die op en neer voer tussen het plaatsje en de rots….weer een leuk en spannend verhaal aan gort… (zoek maar op internet als je het fijne ervan wilt weten…).
Le Diamant…van ver en dichtbij….
Dan gaat het weer verder naar Le Marin waar we weer boodschappen doen. Langzamerhand vullen we wat voorraden aan. De blikjes bier voorraad dient aangevuld en we kopen heel wat blikken Confit de Canard voor het geval vlees dan wel vis ergens niet te koop of onbetaalbaar blijkt…
Dan ploffen we uitgeput aan dek voor een glaasje wijn en bier en kijken terug op weer een geweldige,gezellige en mooie zonnige dag. De Hol-Bosjes beginnen al aardig bij te kleuren!
Daarna koken Marianne en Onno een heerlijke maar pittige curry. Poe…daar krijgen we het NOG warmer van!
We boeken een hotel in de buurt van Mont Pelee, de vulkaan die begin 20ste eeuw ontploft is en het nabij gelegen Saint Pierre volledig verwoestte, alle inwoners doodde, behalve één….een gevangene die onder de grond in zijn cel zat… We gaan de ruim 1300 meter hoge berg op, Saint Pierre bezoeken en in een klein plaatsje dichtbij overnachten. We zeggen Zahree dus voor een dagje vaarwel.
Eerst nog even een nachtje zzzzzzzzz….
Zaterdag 25 maart begint met een beetje regen. Dat geeft wel een prachtige regenboog in de haven!
Het wordt tijd dit blogdeel af te sluiten. Als jullie geluk hebben kan ik het NU uploaden. Tot de volgende keer!
