Rondje Noord Holland in november…alleen als die ijskoud is!

Waarom zou je het willen? In november uitvaren. De Noordzee op na een stormachtige dag. Ook nog wind achter. Een bezeilde koers maar de garantie van woelig water en een vervelende beweging van Zahree. Maar wel met veel zon en voor november aangename temperaturen. We wilden eigenlijk vrijdag gaan vertrekken maar de voorspelling van windkracht 7 en Thijs en Olesia (onder wat mentale druk van haar schatje…dat wel) die graag wilden meezeilen maar pas vrijdagavond aan boord konden komen, hielden ons nog even aan wal.
Goed ingepakt gingen we zaterdagochtend om half 9 in Nauerna door de brug. Zonnig, tintelend fris weer was ons deel.

Thijs en Olesia varen gezellig mee.

De overtocht over zee naar Den Helder leek een makkie te worden. We waren vlot in IJmuiden. Al net met de neus buiten de zeesluis, varend richting de pieren, konden we de branding over de zuidelijke pier zien slaan. ‘Oude’ golven van de half-storm van de dag ervoor. De wind waaide met een ruime 4 uit het zuiden. Er stond een vervelende zee en Zahree wilde graag meedoen met vervelend alle kanten op rollen.

Een vervelende zee met hoge golven.

De genua (de grote voorfok) en beide stagfokken konden met de wind van achter en al dat rollen maar geen keuze maken hoe te blijven staan en sloegen dat het een lieve lust was.
Arme Olesia nam te laat een zeeziektepil en moest plat.

Een schuldbewuste Thijs en een misselijke Olesia.

Het mocht niet baten. Ze voerde met enige regelmaat heel schattig de vissen. Ze werd daarbij wel heeeeel lief bijgestaan door haar vriendje Thijs die er steeds schuldbewuster uit ging zien. De schurk had haar immers gedwongen voet op Zahree te zetten onder deze erbarmelijke omstandigheden! Overigens was Olesia erg stoer; haar humeur leed er niet of nauwelijks onder. Ze krijgt vast nog wel eens echte zeebenen!

Hier is het redelijk uit te houden, vindt Olesia. Thijs ziet er schuldig uit.

De beide stagfokken gaven kort na elkaar ook de pijp aan Maarten en protesteerden op hun manier. Overal scheurden naden en ontstonden spontaan winkelhaken. Ze werden geborgen en we moesten verder met gereefd grootzeil en genua op de boom te loevert. Hadden we dat maar direct gedaan want meteen vond Zahree dat dit een beter idee was en het ergste rollen en slaan was over.

Alleen met grootzeil en de genua te loevert op de boom.

Iedereen behield zijn en haar redelijke tot geweldige humeur. Olesia binnen op de bank met enige regelmaat terecht geknuffeld door haar mishandelaar. De de schipper en schipperse buiten in het zonnetje op hun stoere schip. Wel waren we allemaal heel blij toen we net na vieren bij Den Helder in rustig vaarwater kwamen en we met ondergaande zon genoten van het laatste stukje open water.

De wonderbaarlijke herrijzenis van onze schoondochter.

Vind je me lief?

We werden nog even verkend door een vaartuig van de douane. Nee hoor, luitjes…we smokkelen geen contrabande! Ze vonden enteren van Zahree deze keer niet nodig en verdwenen na een omtrekkende beweging rond Zahree.

We hebben niets te verbergen, hoor…de douane verkent ons.

We vonden vlot een mooie ligplaats in de Koninklijke Marine Jacht Club. We knapten vlot op van een lekker warm soepje maar daarna moest de schipperse even streng zijn….de welverdiende borrel diende uitgesteld te worden tot na de reparatie van die arme mishandelde stagfokken. Ons wachtte zondagmorgen vroeg een tocht over het wad naar Den Oever en dan nog tegen wind in naar Enkhuizen met diezelfde zuidenwind dus helaas recht op de kop. De beide stagfokken moesten daar hun diensten nog bewijzen dus een spoedreparatie was beslist noodzakelijk. Morrend gingen Herbert en oudste zoon akkoord. Het karwei was sneller dan gedacht plat. In het stikkedonker aan dek…dat wel!

Reparatie aan dek van de kapotte stagfokken.

Daarna kon de drank en nootjes doorkomen. ‘s Avonds togen we te voet naar hartje Den Helder waar we bij Dok 60 spareribs en saté aten.

Eten bij Dok 60 waar we in 2011 Olesia voor het eerst ontmoetten.

Voor de hele bemanning liggen daar speciale herinneringen. Het is het restaurant waar Thijs in 2011 voor het eerst Olesia aan ons voorstelde. Tijdens een tussenstop in onze zomervakantie met Doenja en Hanna kwamen ze helemaal uit Amsterdam ons opzoeken! Ook toen verbleven ze voor de foto in de enge bek van de haai!

Hap! Weg Olesia! Weg Thijs! Nee toch?

De wandeling terug naar de boot deed ons goed; we zaten veel te vol. In de haven werd het liggeld netjes in een zakje en in de brievenbus van de haven gedeponeerd. Terug op Zahree was er niet erg veel leven meer in de bemanning. Bovendien hing een zeer vroeg opstaan vanwege het mee moeten hebben van het tij (het is ook altijd hetzelfde met dat getijdewater!) ons boven het hoofd.

Zondag werden we op een onchristelijk tijdstip door de wekker uit onze dromen gehaald. Niet veel later stond iedereen (behalve Doornroosje Olesia) dik ingepakt aan dek en voeren we met beginnend licht de haven uit. De wind was wat oostelijker dan zuid geworden en daarmee recht tegen. Dus zeilen konden we in de smalle geul richting Den Oever vergeten. Op de motor dus. Wel flink geholpen door de stroom gelukkig.

Doornroosje Olesia is door haar prins wakker gekust en is opgelucht dat de Waddenzee zich gedeisd houdt.

Rond 9 uur gingen we vlot door brug en sluis en waren we weer op zoet water.

Dag Waddenzee…tot later!

Genietend op het voordek van het zonnetje.

We waren gedwongen nog een half uurtje vaargeul af te brommen vanwege onze diepgang. Poging 1 om te zeilen werd afgestraft met vastlopen maar na nog een half mijltje konden we over bakboord IJsselmeerwater vinden dat diep genoeg was.

Olesia doet het uitstekend achter het stuurwiel.

De schipper maakt kaasbotterhammen.

De reparaties van de stagfokken bleken solide genoeg en met een aantal kruisrakken kriskras over het noordelijk deel van het IJsselmeer waren we rond 5 uur in de Buitenhaven van Enkhuizen en hielpen een vriendelijke schipper en –se ons vastleggen aan hun mooie platbodem.
Hoera! Geen nieuwe reparaties te verrichten en we konden direct aan de borrel. We aten stamppot andijvie met spekkies en worst, perfect passend bij een kleumende bemanning en na het eten klommen we aan wal en brachten de kinders naar de trein op steenworp afstand. Het grut moest maandag weer aan het werk. Verbeeldden we het ons? Hadden ze ook liever maandag vrij om nog verder mee te varen richting Amsterdam? Of zagen we ook een spoortje opluchting bij Olesia dat het gedaan was met de kou? Ze is dan wel Russische van geboorte maar prefereert de warmte. Russen houden HELEMAAL niet van kou! Juist NIET!!! Zegt onze schoondochter!
Daarna wandelen we nog even naar het havengebouwtje om aller-modernst via de betaalautomaat het liggeld te voldoen en daarvoor een mooie sticker te krijgen. Vervolgens naar de warme Zahree en spoorslags naar bed!

Maandag konden we relatief gezien uitslapen en hebben we nog wat gekuierd door Enkhuizen en wat boodschapjes gedaan.

Een Hema-worst gescoord in Enkhuizen.

Zahree in de Buitenhaven van Enkhuizen.

De Buitenhaven van Enkhuizen vol met de bruine vloot, wachtend op het voorjaar.

Het station van Enkhuizen waar we de dag ervoor onze hartjes hebben uitgezwaaid.

Daarna bedachten we dat het toch wel tijd werd te vertrekken want onze bestemming good old De Blocq van Kuffeler was met de aanhoudende zuidenwind nog steeds pal in de wind. Erg scherp aan de wind varen we niet. De zeilen zijn nu echt aan het einde van hun latijn. Ze zijn veel te bol geworden, zeillaten ontbreken dus kruisend maken we er een bedroevend potje van.
Het weer was wederom stralend en, mits goed verpakt in het warme zeilpak, prima zeilomstandigheden met een bijna 4 Beaufort.

Goed uit te houden, mits goed ingepakt.

We konden rond 4 uur bij de aanlegplek van Rijkswaterstaat aan wal afmeren. Achter in de middag koelde het flink af dus we waren blij er te zijn. Toch nog een lange zeildag geworden! Ik vond nog een zak pompoensoep om weer lekker warm te worden. Het was restjes-dag met ECHTE Hema-worst! DWDD en daarna moest de afwas gedaan worden. Ook werd ik verplicht door de schipper om op de wal de benen te strekken. Toen vielen de luiken heel snel dicht.

Dinsdag was ons weer een mooie dag beloofd maar een hardnekkige mist maakte het op het water kil en ongezellig.

Mistig en kil, ongezellig hoor!

De wind was nu meer zuidoostelijk geworden dus we waren in no time op het Buitenij. Aanstormende binnenvaart, een onhandige bijna gijp-koers en miscommunicatie zorgden voor een tijdelijk inzakkende motivatie aan de kant van de schipperse maar werd gepareerd met heerlijke goedmaak-gebakken-kaasbammetjes.van de schipper.
Brug en sluis werden vlot gepasseerd en op het IJ konden de zeilen weer bij.

Op het IJ, de Stad Amsterdam op de achtergrond.

Tot Nauerna kon alles gezeild worden. In de stad verdween de mist en met opnieuw een blauwe lucht en zon waren de laatste loodjes van ons rondje Noord Holland bepaald geen straf.

Geheel onder zeil naar Nauerna, we worden ingehaald door een heel mooi motorscheepje.

Om 2 uur lagen we al aangemeerd op onze ligplaats in de haven.

Een herfstig rondje Noord Holland? Zo lusten we er nog wel een paar!