Zaterdag 4 augustus. ‘s Ochtends is het mistig maar die trekt gelukkig wat op.
We gaan toch weg, al betrekt het en zijn de voorspellingen regen.
Er staat wel een briesje maar al snel regent het en we hebben geen zin om alle
zeilen nat te laten regenen. We doen de 16 mijl dus op motor en genua. Herbert moet zelfs een regenpak aan. Dat is een tijdje
geleden zeg! We moeten ergens over een randje waar met laagwater maar 2.7 m zou
staan maar het is nergens minder diep dan 5 m. Wat jammer dat het zo’n
donker weer is want tussen al die eilandjes door is erg aantrekkelijk
varen. Om 14.30 uur laat Herbert het anker vallen ten zuiden van Snow Island in Quahog Bay. Later op de middag, als het even droog is, besluiten we toch nog naar de kant te gaan. We gaan even langs bij de Amelia waar eigenaar
Miles al een tijdje probeert zijn nieuwe buitenboord-Tohatsu aan de praat te
krijgen. Wij hebben min of meer dezelfde dinghy en buitenboordmotor dus ik zeg
tegen Herbert dat hij misschien wel een handje kan helpen. Het lijkt op rommel of water
in de carburateur en de slang naar zijn externe tank geeft geen brandstof
door. Op een gegeven moment loopt ie aan onze tank wel dus Miles weet
wat meer en kan verder met zoeken naar de storing. Miles en Rosemarie zeilen
deze zomer in deze contreien maar komen eigenlijk uit Anapolis. Jammer dat ze
morgen weer terug naar Portland moeten en we geen tijd hebben voor nadere
kennismaking. Miles werkt als chirurg en elke week pakken ze op donderdagavond
het vliegtuig van Annapolis naar Portland. Nét zo makkelijk! Als we in de
Chesapeake Bay terugkomen gaan we zeker contact opnemen.
We gaan met de
dinghy naar de marina 1 1/2 mijl verderop en lopen een stukje. Jammer genoeg
is het geen gebied voor wandelaars. Je loopt gewoon langs de drukke weg.
Ook is er geen restaurant waar je ‘s avonds wat kunt eten. Wel een prima diner
(schijnt… ) voor ontbijt en lunch maar die gaat dus om 14.00 uur dicht.
Jammer….
Het begint toch weer te regenen en de regenjassen liggen in de
dinghy. Nou ja zeg…. alweer NAT!
Quahog Bay in het
laatste licht.
Zondag 5 augustus. Alles is ‘s ochtends kleddernat
en het duurt een tijdje voor de zon sterk genoeg is om de mist op te lossen. We
hebben een heerlijk rustige nacht achter de rug met nog geen zuchtje wind en
totale stilte. ZALIG!
Quahog Bay in de
dikke mist.
Maar dan trekt de mist op en
wordt het helemaal zonnig en begint er toch een zacht briesje te waaien. De Amelia vertrekt. Een zwaai… misschien zien we ze later nog eens?
Bye Miles and Rosemarie!
Heerlijk weer wordt het en
Herbert gaat aan de gang om de overtollige kit van de naden weg te snijden.
Kit wegsnijden.
De
laatste kitnaad rondom moet nog even wachten. Tja… het was een klusdag, moet af en toe!
In het late zonnetje zitten we wel lekker aan dek een drankje te doen. Wat een prachtige avondlucht weer!
Vocht in de lucht dus mooi avondrood.
Maandag 6 augustus. We profiteren even van het goede weer. Er is weinig wind dus zeilen zit er niet in. Dan maar weer een klusdag. Herbert haalt de laatste kitnaad rondom het teakdek weg. Even een tegenvaller want hij is breder maar ook veel dieper dan de andere kitnaden. Het blijkt venijn zit hem dus in de staart want we (en dan voornamelijk Herbert… ik ben de poets!) zijn er de hele dag mee zoet. Wat een werk!
Eindelijk! De buitenste naad kitten en dan klaar!
Dinsdag 7 augustus. De ochtend gaat Herbert een flink deel van het dek opschuren. We zien erg benieuwd naar het resultaat. Het wordt mooi al is het wegschuren van de overtollige kit meer werk dan gedacht. Herbert experimenteert een beetje met de bandschuurmachine en de excenter-schuurmachine. Het moet heel voorzichtig want het laatste wat je wilt is een kuil in het hout waar regenwater blijft staan. Om 12 uur gaan we ankerop om 5 mijltjes verderop in een volgende arm, de New Meadows River, bij Cundy Harbor voor anker te gaan. Een schattig, zeer werkzaam dorpje waar ontelbare lobsterbootjes af en aan varen. Het maakt het water wat onrustig maar wel leuk om naar te kijken. Eindeloos veel kreeftenkooien worden met een takeltje omhoog gehesen. We gaan met de dinghy naar het dock bij Holbrook’s Restaurant. We wandelen een stukje in noordelijke richting naar Cundys Harbor Library, een schattig klein bibliotheekje, echt voor de plaatselijke bevolking van misschien 200 mensen en wat bezoekers. We mogen even aan het internet ‘hangen’ en halen een krantje en de mail binnen. We spreken met Dave af dat we de dag erop langs mogen komen met de laptops. Ik kan dan een stukje blog uploaden want onze data-ontvangst aan boord is in dit baai-rijke gebied niet om over naar huis te schrijven. Dan moet je toch echt in een iets grotere plaats zijn.
Cundy Harbor Library.
New Meadows River.
Lobster kopen? Geen probleem!
Nog iets verder is nog een chandlery die nauwelijks spulletjes heeft. Herbert vraagt nog maar eens of iemand daar weet waar we afgewerkte olie kwijt kunnen maar daar wordt erg moeilijk bij gekeken. We varen er maar weer een stukje verder mee… komt wel weer een keer.
Dan lopen we terug want de weg is totaal niet berekend op wandelaars; even verder staat de weg alweer aangeduid als private road. Niemand wandelt hier. Wil je dat doen dan ga je met je kont in een auto zitten en rijdt naar een State Park….
Mooi… maar we vinden geen wandelpad.
Bij de winkel die bij Holbrook hoort kopen we een heerlijk ijsje en het is er lekker koel dus nemen we even de tijd voor de plaatselijke kranten. Dan gaan we naar Holbrooks Restaurant waar je alleen buiten kunt eten maar van daar heb je dan wel een prachtig uitzicht over de rivier. We moeten weer even terug naar de bijbehorende winkel om wijn en bier te kopen want dat verkopen ze dan weer niet in het restaurant. De eenvoudige lobster restaurants zijn in Maine vaak meer snackbar-achtig en hebben geen vergunning om alcohol te schenken maar ze zitten er totaal niet mee als je dat dan van huis meeneemt of in dit geval, je het in de winkel koopt. We bestellen shrimps en scallops maar letten niet goed op want alles komt gefrituurd en eigenlijk vinden we dat een beetje zonde. De heerlijke vis wordt er vet van en alles smaakt zo’n beetje naar patat. Volgende keer écht steamed bestellen! Maar we vinden het toch lekker en we zitten heerlijk daar.
Eten bij Holbrooks Restaurant.
Vroeg in de avond zien we een hele alarmerende lucht naderen maar we krijgen maar een klein beetje neerslag en wat gerommel van de donder heel in de verte. Landinwaarts geldt wel een waarschuwing voor zwaar weer en zelfs tornado’s maar bij ons blijft alles rustig. Gelukkig maar!
Dreigende luchten in Cundy Harbor.
Woensdag 8 augustus. Een lekkere luier-ochtend die voorbij gaat met mails beantwoorden en appen met vrienden en familie. Na de lunch gaan we naar de kant en lopen richting bibliotheekje. Dave, één van de medewerkers van de bibliotheek, komt nét aanrijden. De bibliotheek zou eigenlijk gesloten zijn maar hij had een afspraak met een drietal oudere mensen die hij wilde interviewen voor een onderzoek. De afspraak bleek net toen ie aankwam afgezegd te zijn. Vervelend, want hij moest er best een eindje voor rijden vanuit Portland waar ie woont. Niet vervelend voor ons want nu kunnen we er gelukkig toch in! We mogen in de benedenruimte zitten waar het lekker koel is en een prima tafel om aan te werken. Dave is historicus na lange tijd militair geweest te zijn maar door een zwaar ongeluk afgekeurd. Hij is daarna pas gaan studeren en doet nu allerlei historisch onderzoek en werkt, waarschijnlijk als vrijwilliger, in dit leuke kleine bibliotheekje. Hij kan geweldig vertellen over zijn vak en ons vraagt ie ook honderduit over onze reis. Super leuke vent! Maar dan moet ik echt aan mijn blog en gaan we allemaal aan het werk.
Dat gedeelte van het blog is allang bij jullie, hè? We bedanken Dave hartelijk en vertrekken als het blog ‘on air’ is.
Het blog moet online en Dave van Cundy Harbor Library.
Bij Hawkes Lobster kopen we twee kreeften. Gauw gaan we ermee aan boord en niet veel later liggen ze al in het kokende water zodat ze zo kort mogelijk lijden. Want dat vind ik helemaal niks, om ze de hele dag gevangen te houden in water dat je dan steeds moet verversen of ze in ijs te leggen.
2 kreeften gekocht, een kwartiertje later al gekookt.
Daarna gaan we naar de boot en trekken de spijker uit de modder. We hebben een beetje genoeg van de langskomende lobsterboten waardoor we de hele dag liggen te schommelen en, we denken door de honderden stinkende kreeftenkooien, stikt het er van de vliegen. Die vliegen zijn geen onschuldige vliegen maar bijten zo gemeen dat het lijkt of je een wespensteek krijgt. In ieder geval wekt het een enorme moordlust bij me op en de kajuit én het dek ligt vol met vliegenlijkjes.
We varen naar de overkant van de rivier en gaan achter Bear Island, net ten noorden van Malaga Island, voor anker.
Herbert ontfermt zich over de kreeften en ik kook de rest van de ‘godenmaaltijd’. Wat zijn die kreeften toch zalig! En dat te bedenken dat dit vroeger ‘armenvoedsel’ was!
Donderdag 9 augustus. ‘s Ochtends ben ik al vroeg in de weer met de resten van de kreeften om vissoep te maken. Getver… wat een lucht als je nét je bed uit komt. Maar het moet want de vissoep die je van kreeft kunt trekken is zo mogelijk nog lekkerder dan de kreeft zelf!
Daarna gaan we een wandeling maken op Malaga Island. De historie van Malaga Island is interessant omdat er een gemengde bevolking leefde, van zo’n 45 personen van het midden van de 19e eeuw tot 1912. Puur racisme zorgde ervoor dat de gehele bevolking van gemixt ‘bloed’ van het eiland verjaagd werd. Een aantal mensen werd weggestopt in een ‘gekkenhuis’ en de huizen en zelfs de begraafplaats werden verwoest of verplaatst naar het vaste land en alles werd tot de laatste plank van het eiland verwijderd. Het rijkere gedeelte van Maine wilde er liever een hotel op zetten. Plannen die trouwens nooit gerealiseerd werden. Vandaag de dag is er een ‘trail’ en mogen plaatselijke vissers hun kooien daar opslaan. Goed met deet insmeren als je er wilt wandelen en pas op voor poison ivy! En inderdaad, we vonden geen enkel ‘bewijs’ van een nederzetting. Wel een flinke smet op de geschiedenis van Maine. Dat vinden de mensen uit deze omgeving trouwens zelf ook.
Wandelen op Malaga Island.
De vissoep is weer erg goed gelukt en we hebben voor nog wel 2 of 3 dagen over. Mmmmmmm!
We genieten weer bij het late avondzonnetje en van een prachtige, doodstille nacht.
Bij Malaga en Bear Island.
Vrijdag 10 augustus. We zijn net na 6.00 uur ‘s ochtends al op pad om nog een klein beetje stroom mee te hebben. Het water is olieachtig glad en het licht is nog zo mooi geel.
Naast Malaga Island.
We gaan aan de oostkant van Malaga Island door een klein prieltje waar overal meer dan 7.00 m water onder de kiel zou moeten staan maar raken toch bij de zuidpunt van het eiland een rots. Oeps… die staat niet op de kaart… maar eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat we aan de verkeerde kant van de groene boei langs gingen. Die boei ligt er dus niet voor niks en moet je hier letterlijk nemen. Toch is de Navionics kaart hier niet nauwkeurig want het water was er ineens ook veel minder diep dan de kaart aangeeft. Gelukkig dat Zahree zo’n ‘kopstoot’ wel kan hanteren. Ik word er toch een beetje bibberig van. We gaan wel vaker tussen eilandjes door waar volgens de kaart voldoende water moet staan maar je hoopt toch wél dat de Navionics plotterkaart en eventueel de kaartjes in de vaargidsen correct zijn. Nou ja… maar hopen dat dit eenmalig is. En de groene ton hadden we natuurlijk aan stuurboord moeten houden…
Rond 9 uur gaat het een beetje waaien maar niet voldoende om echt te zeilen. We hebben de stroom ook een beetje tegen. Maar de genua en achterste stagfok helpen de DAF een beetje, al was het alleen maar om het rollen van Zahree tegen te gaan. We verlaten Sheepscot Bay en draaien de volgende arm waar aan het eind Booth Bay Harbor ligt, in.
Een lobster visser aan het werk.
Op het allerlaatste moment besluiten we in de iets oostelijker gelegen Lineken Bay, Lobster Cove, te gaan ankeren omdat het daar veel rustiger liggen is. Het duurt even voor we een goede ankerplek gevonden hebben omdat de ankergrond blijkbaar wat blubberig is maar uiteindelijk liggen we om 12.00 uur met wel 65 m ankerketting uit.
Na een bak yoghurt moeten we er aan geloven en gaan we de dinghy in, op zoek naar een plekje om de dinghy aan een steiger te krijgen. Die vinden we, hoewel het geen publieke is maar we denken dat het wel oké is. Zahree ligt er weer mooi bij in die schitterende baai!
Zahree in Lobster Cove, Lineken Bay.
Het is een half uurtje lopen naar het stadje Booth Bay Harbor. Via een voetbrug met een prachtig wachtershuisje, nu helaas in privé bezit zodat je alleen een beetje door de ruitjes kunt koekeloeren, loop je van de oostelijke naar de westelijke oever van de baai.
De voetbrug naar Booth Bay Harbor.
Het haventje en de oude havengebouwtjes zijn pittoresk maar het is wel heel erg toeristisch geworden. Het is weer alles eettent, T-shirts en andere toeristenzooi wat de klok slaat. De huizen en visserij gebouwtjes zijn wel prachtig gerenoveerd en er is een leuk wandel-waterfront aangelegd. Toch is het ons nét eventjes té toeristisch.
Promenade Booth Bay Harbor.
Booth Bay Harbor is maar klein dus we lopen er zo door heen en met een boog naar de supermarkt Hannaford die een eindje buiten het stadje ligt. Weer even een lekker eindje tippelen vandaag! We halen alleen het hoognodige want we gaan via een prachtig wandelpad door Lobster Cove Preserve terug naar de baai waar we liggen. We moeten even een fotootje maken van de knop voor het voetgangers verkeerslicht. Herbert moet écht het bloembed in voor de bediening!
Welke ‘oetl…’ heeft dat knopje hier gepland?
Het is echt een hele mooie wandeling, vooral langs het water van de Meadow Brook. Een bordje ‘bench’ (bank) brengt ons inderdaad naar een bankje met mooi uitzicht over het water.
Meadow Brook, Lobster Cove Preserve.
Bij de steiger blijkt de dinghy ineens droog te liggen, bovenop de staart van de buitenboordmotor, en moet Herbert schoenen en sokken uit om het ding naar het water te slepen. Foutje van onze kant!
Zaterdag 11 augustus. Tegen 12 uur gaat het anker omhoog en vertrekken we met heel weinig wind. Met de genua bij profiteren we nog even van het kleine briesje dat er staat. Tot we bij Linenken Neck komen en we de hoek om gaan en de stroom ook nog eens tegen hebben. Er moeten even wat meer paardenkrachten bij maar dat was alleen even bij het hoekje. We kunnen er vaak geen touw aan vastknopen in welke richting en hoe sterk de stroming is. Om 13.00 uur gaan we voor anker in Christmas Cove, aan de Damariscotta River. Ook hier is 40 m ankerketting niet voldoende, terwijl we toch maar 4.5 m water onder de kiel hebben. Met 55 m. ketting graaft de Rocna zich wel voldoende in. Slappe blubber dus weer!
De middag gaat Herbert verder met het teak deck, worden ankerbak, achteronder en bilges leeggepompt en neem ik de binnenkant van Zahree eens te grazen met de stofzuiger. Mweh…. stom werk maar moet af en toe.
Zondag 12 augustus. ‘s Middags wandelen we over Rutherford Island naar de South Bristol Bridge. Het is wat grijsachtig weer en hopen maar dat het droog blijft… niet dussssss….
De South Bristol Bridge gaat nét open.
Maar dan zijn we al net de brug over en kunnen we schuilen in een diner annex grocery store Harborside Grocery and Grill, met de aardige eigenaar Bill die ons het wifi password geeft en van alles wil weten over onze reis. Al gauw is de ergste regen over en wandelen we via een andere weg terug naar Christmas Cove waar in Coveside Bar and Restaurant, schuilend onder een enorme partytent, een gezellige band die best wel een beetje kan spelen, de eilanders de voetjes van de vloer doet krijgen. Ondertussen is het weer hard gaan regenen maar staan we lekker droog met een plastic glas bijna tot de rand toe gevuld met wijn en Herbert een lekker ijskoud biertje zo’n beetje mee te swingen. Jammer dat mijn ega zich niet laat verleiden om ook even een dansje te doen…
Elke zondag een bandje in Coveside.
Beetje suf weer vandaag maar toch een leuke middag zo!
Maandag 13 augustus. Om 11.00 uur gaan we ankerop om 5 mijltjes verderop te gaan kijken. Te weinig wind en een te kleine afstand om daar de zeilen onder hun dekjes vandaan te halen dus we doen het op de motor. We gaan ten westen van Inner Heron Island, door een smal watertje met aan bak- en stuurboord rotsige kust en eilandjes door (hopelijk) de voldoende diepe geul met de mooie naam Thread of Life. Geen nare verrassingen deze keer, gelukkig. De geul is ook wel gewoon betond. We zien dat de motor de accu’s niet bijlaadt. Hè balen… toch weer de zekering doorgebrand. We steken schuin het weidse water van Johns Bay over. Tegen 13.00 uur valt het anker in Pemaquid Harbor, nét buiten de bijna afgesloten Pemaquid River. We hebben geleerd; er gaat meteen 50 m ankerketting achteraan. Binnen lijkt het ons een beetje te krap. Er liggen enorm veel moorings en we hebben begrepen dat je die mag oppikken als bezoekend schip. Mits de eigenaar niet terug keert ‘s avonds, natuurlijk. Maar de moorings liggen ons te dicht op elkaar, je kuint niet zomaar van boord en we weten ook niet of ze op ons gewicht berekend zijn. We liggen buiten ook wel prima al schommelen we regelmatig een beetje als een boot langs vaart en het is ook echt een klein beetje swelly.
Je kunt de dinghy prima kwijt bij het dok van The Contented Sole, een visrestaurant. Het is er erg druk dus waarschijnlijk prima eten. Wij beheersen ons en doen wat cultuur op in het Colonial Pemaquid State Historic Park waar een aardige gids/historicus ons vertelt dat het museumpje helaas dicht is vanwege gebrek aan personeel. Alle culturele instellingen zijn gekort op een toch al te krap budget door de nieuwe regering. Wat treurig! Toch neemt deze aardige vent alle tijd om ons een en ander te vertellen over de nederzetting die hier ontstaan is en de overblijfselen van de huizen die men gevonden heeft. De eerste jaren leefde men in goede harmonie met de Wabanaki en New France. Er ontstond al snel een levendige handel. Agressie van de kant van de Engelse militairen zorgde er echter voor de dat Indianen de nederzetting aanvielen en in brand staken. Jammerrrrrrr… Fort Charles leek heel wat maar verkruimelde al snel en kon geen enkele aanval weerstaan. Op de resten ervan werd een nieuw fort gebouwd, fort William Henry. Ook dit fort weerstond de oorlogsescapades van de Wabanaki’s en de Fransen én de tand des tijds niet en een derde fort werd gebouwd; fort Frederick. Een kopie van een van de torens van Fort William Henry is open voor bezoek en geeft een leuk uitzicht over de baai.
Fort William Henry.
Uitzicht over de baai op Zahree.
Een van de huisjes van de nederzetting, zoals die in de 18e eeuw er mogelijk uitgezien hebben, is nagebouwd op het terrein. Tegen de koude beheerste men al de techniek van dubbelwandigheid; met klei en stro.
Een simpel woonhuisje.
Daarna gaan we, tegen het afgaand tij in, met de dinghy verder de Pemaquid River op met het idee dat we misschien wel helemaal door kunnen varen tot de weg en South Bristol. Oeps… goed dat we dat niet doorgezet hebben, want later zien we dat het laatste stuk van de rivier helemaal droog valt en dan hadden we uren moeten wachten tot het water weer terug gekeerd zou zijn. Oeps….. hahahaaaa…
We kunnen niet verder….
Het is een prachtig stukje water. Ook super om met de kano te exploreren, trouwens.
We gaan ook nog even op de westoever kijken en zien dat daar een leuk restaurant is, Pemaquid Seafood. Dit wordt um voor morgen. Hier willen we graag met de Bojangletjes eten morgenavond! Vis natuurlijk! Zelf je alcoholische drank weer meenemen. Geen probleem!
Vanaf de westoever richting Pemaquid River.
Dinsdag 14 augustus. We lazen al op Whatsapp dat de Bojangles vandaag onze kant op komt. Wat een dag hebben ze er voor uitgezocht! Het is potdicht van de mist. Toch gaan we met de fietsjes naar de kant, in de hoop dat de mist zal optrekken. We fietsen naar het Pemaquid Point Lighthouse. Af en toe moet ik van de pedalen omdat ik lucht tekort komt voor de toppen van de heuvels. En dan gaat het weer met een bloedgang naar beneden. Wil je ook niet aan denken; dat er dan iets misgaat en je tegen het asfalt smakt! Helaas, de mist wil van geen wijken weten. Op Findship zien we de Bojangles vlak voor de vuurtoren langs varen maar je kunt nog geen 50 m kijken. Jammerrrrrrr.
Vanuit de vuurtoren… nergens de Bojangles!
Het visserijmuseumpje is ook erg leuk. Kijk de maat van deze kreeft eens! Zo’n kreeft kan makkelijk 100 jaar worden. De vissers mogen deze maat kreeften trouwens niet vangen. Ook de vrouwtjes moeten teruggezet worden. Als ze aangetroffen worden met eitjes knipt de visser een hoekje uit een van de scharen zodat ze ‘gemerkt’ zijn als vrouwtje. Arme mannetjes…..
Wat een joekel! Rechts meetinstrumenten voor vis en lobster.
De Bojangles zal wel zo’n beetje aangekomen zijn dus we fietsen via een prima supermarktje midden op het eiland waar we wat basics kopen, terug naar Pemaquid Harbor. Ja hoor… daar liggen ze inderdaad! We spreken af dat we rond 18 uur naar het restaurant gaan. Het is iets minder mistig als we daar naar toe varen maar al gauw zakt de dikke deken van mist weer over het water. De kreeft en de steamers zijn verrukkelijk! En het gezelschap als vanouds super gezellig!
Uit eten met Rob en Baudine.
Het wordt snel donker en het is zo mistig dat we nog wat moeite hebben om de weg terug te vinden. Wij raken ook even de grond met de buitenboord motor. Geen schade gelukkig. Eindelijk zien we vaag ons knipperlichtje boven in de mast en daarna niet ver daarachter de lichtjes van de Bojangles. Gelukkig… gevonden! Rondbuikig gaan we naar bed.
Woensdag 15 augustus. ‘s Ochtends drinken we nog even koffie met elkaar op Zahree en nemen dan met een stevige knuffel afscheid van elkaar. Het gaat weer een flinke tijd duren voor we Rob en Baudine weer zien. Ze gaan morgen op weg naar Portland en dan snel door richting New York waar ze eind september moeten zijn. Hun plan is om de winter ergens op de Chesapeake Bay door te brengen. Trouwens… zo lang duurt het helemaal niet. We zien elkaar ergens in december in Nederland, als zowel de Zahreetjes, als de Bojangletjes als de Blauwe Neusjes even terug zijn in ons ‘vaderland’! Gelukkig! Tot dan, lieve vrienden.
Nog even koffie en dan alweer afscheid. Snik!
Wij hopen op een beetje goede zeilwind om een stukje richting Rockland te varen. Het is weer lekker weer en we kunnen vanaf het water Pemaquid Lighthouse nu wél zien. Af en toe steekt een zeehond zijn koppie boven water en schuwe dolfijntjes zijn hard bezig met vissen vangen maar zijn totaal niet bezig met de scheepvaart.
Pemaquid Lighthouse in de verte.
Herbert heeft een nieuwe zekering geplaatst en gelukkig laadt de motor weer gewoon bij. Na een uurtje waait het stevig genoeg en kunnen alle zeilen omhoog. Dat is al een tijdje geleden dat we echt konden zeilen! Helaas wordt het weer steeds mistiger en moet om 15 uur de motor bij. Al snel zien we geen hand meer voor ogen. Voor ons vaart een grote groep zeilschepen waaronder ook hele grote. Blijkbaar is er een wedstrijd aan de gang of een toertocht. Door de mist zien we ze niet hoewel ze maar een mijltje weg zijn. We laten het plan schieten om in één keer door te zeilen naar Rockland. Tenants Harbor moet ook mooi zijn maar daar ligt de hele vloot zeilboten van de toertocht voor anker dus we varen nog 3 mijl door naar Seal Harbor waar we om 18.00 eindelijk voor anker kunnen. Tjee zeg… het leek wel een werkdag! En ook nu weer… we liggen nét voor anker en de mist trekt op. Zien we tenminste waar we liggen!
Donderdag 16 augustus. We hoeven maar een paar mijl vandaag naar Rockland en vertrekken tegen het middaguur. De mist is bijna helemaal verdwenen en we kunnen een stuk met de genua erbij motoren. Het is NO wind dus het laatste stukje is tegen de wind in. De baai van Rockland is enorm en er is ruim plaats om te ankeren. In eerste instantie blijkt dat we precies tussen twee ankergebieden in liggen dus dat moet even over. Daarna liggen we prima in 6.5 m. diep water met 60 meter ankerketting uit. We zijn onaangenaam verrast als blijkt dat we ook hier geen bereik hebben met ons AT & T simkaartje. We gaan snel op pad om ergens wifi op te pikken en proberen uit te vinden waarom we geen data hebben. We kunnen de dinghy kwijt op de Public Landing en vinden meteen een kroeg met open wifi. De plaatselijke bibliotheek is snel gevonden en daar kunnen we rustig een en ander uitzoeken. Het blijkt dat AT & T in het noordoostelijk deel van Maine nauwelijks dekking heeft. Maar veranderen van provider dan, voor de laatste maand in Maine, want we willen absoluut bereikbaar zijn aan boord, voor familie en vrienden. We wandelen naar Main Street en gaan eerst binnen bij een winkel van Verizon. We kijken met de medewerker mee en zien dat hun dekking ook een beetje te wensen over laat en hij zegt eerlijk dat US Cellular voor de ‘kop’ van Maine onovertroffen is. Die winkel zit nog een stukje verderop en daar kopen we een nieuwe simkaart. Niet alleen een simkaart maar ook een compleet nieuw telefoontje voor 10 dollar omdat onze telefoons niet geschikt zijn voor hun signaal (geen GSM). We kunnen dat LG telefoontje als hotspot instellen. Onbeperkt internet voor 55 dollar, TOP!
Tijd voor een verlaat ankerbiertje! We ploffen neer onder een paraplu van The Pearl. Aaaaaah…. heerlijk! Gefrituurde calamari erbij…. Proost!
Bij The Pearl.
Vrijdag 17 augustus. Het belooft een droge dag te worden dus ‘s ochtends zit al om 8 uur de eerste was in de machine en om 9 uur de tweede. Het is nog steeds wat vochtig weer dus de was droogt maar moeizaam. ‘s Middags gaan we naar de kant om boodschappen te doen. We leggen de dinghy nu bij The Apprentice Shop, in het noordwestelijk deel van de haven, neer. Daar mag je eigenlijk maar 20 minuutjes liggen maar daar let geen hond op en je bent veel dichter bij supermarkt de Hannaford. Terug van boodschappen doen slepen we de dinghy van een stel waarvan de man maar moeizaam met roeien vooruit komt. Hun buitenboord motor heeft kuren. Dat kennen we! Ze blijken een eind weg te liggen dus zijn ons zeer dankbaar voor de lift. Graag gedaan hoor! Daarna gaan we dwars uit naar Zahree. Het is nu aardig choppy maar we komen toch droog over. We zien een zeilboot liggen met de naam Him… als je goed kijkt zou het ook Kim kunnen zijn. Maar wij houden het op Him omdat het zeer succesvolle DJ-duo van onze neef Jeroen en zijn compagnon Steven zo heet. Gewoon hier in Rockland, Jeroen!
The Him. En daarnaast de Him, met links mijn neefie. Zo trots!
Daarna? Tijd voor dit blog! Ik liep vreselijk achter!
Zaterdag 18 augustus. Vannacht regen en ver weg onweer. Vandaag wordt er ook weer regen en onweer verwacht maar vooralsnog valt het mee. Na het ontbijt gaan we naar de kant om naar Hamilton Marine te gaan en eindelijk de gezellige winkelstraat van Rockland, Main Street, te doen. Inderdaad een leuke straat met heel veel galerietjes, leuke restaurantjes en mooie kledingboetieks. We schuilen voor een enkele bui en Herbert gaat naar de kapper. Een echte herenkapper. Een lieve man en niet duur maar uh… hij knipt een beetje slordig hahahaaa! Hij zat dan ook oorspronkelijk in de bouw….
Main Street en Herbert bij de kapper.
Bij de havenmeester van de Public Landing vragen we of we water kunnen tanken. Ja hoor… geen probleem. Gewoon aanleggen en tanken en even 3 dollar komen betalen. Top! Dat gaan we morgen doen! Terug op Zahree moet ik van mezelf weer verder met het blog. Het is ineens oostenwind geworden en we liggen te wiebelen. Mweh…. niet zo fijn. Misschien morgen verkassen na het water tanken? We zien wel.
Zondag 19 augustus. De zondagsrust is vandaag niet aan ons besteed; de watertank staat in het rood na ruim een maand. We gaan naar de Public Landing en worden door de schipper Dillon en een van z’n maten van de When and If, een prachtige schoener die eens in het bezit was van de beroemde generaal Patton, geholpen met aanleggen. Dillon vertelt over de bijzondere en ook wel tragische geschiedenis van het schip. Over haar bijzondere naam: de generaal sprak de legendarische woorden ‘When the war is over, and If I return, Bea and I are going to sail her around the world.’ Generaal Patton keerde levend en wel terug uit de WOII maar kwam tragisch om het leven bij een auto-ongeluk kort daarna. Van een wereldomzeiling kwam het dus niet. Het prachtige houten schip is ook nog eens van haar mooring geslagen en in het gat paste wel een auto, vertelt Dillon. Daarna is het weer geheel hersteld. Nu chartert Dillon en zijn bemanning ermee. Zeer geroutineerd vaart Dillon het schip van het ponton. We hopen ze nog eens tegen te komen, ergens in deze wateren.
De When and If, ooit de zeilschoener van generaal Patton. (zie: sailwhenandif.com)
Wij zijn ook ‘vol’ (tanken kost overigens maar 3 dollar) en gaan verliggen naar het noordwesten van de baai. De wind, hoewel zwak, staat de baai in en geeft toch een beetje onrustig water.
‘s Middags gaan we fietsen naar Rockport, een klein plaatsje zo’n 8 km noordwaarts langs de kust. We fietsen langs de grote weg; niet echt leuk fietsen maar Rockport heeft een leuk haventje en zelfs twee concertzalen. In één ervan is net een recital aan de gang en we horen prachtige pianomuziek uit de bovenverdieping van het oude Union-gebouw. Er is ook een opera-huis en er zijn de hele zomer door concerten en theatervoorstellingen. Wij gaan een kijkje nemen aan het haventje.
Rockport.
Daarna fietsen we via West Street , Meadow Street en daarna Rockland Street terug naar Rockland. We rusten even uit in een heel klein groenstrookje langs Maces Pond, een klein zoetwater meertje waar een wandelingetje is uitgezet van zo’n 20 minuten. Jee zeg… wat zijn we actief! Niet dan?
Een piepklein wandelingetje ook nog….
Daarna gaat het verder langs een groot zoetwater meer Chickawaukie Pond en komen we uiteindelijk langs de Hannaford van Rockland waar we alvast wat boodschappen doen. Morgen de rest! Nu hebben we het wel HELEMAAL gehad. Tijd om met de beentjes omhoog te gaan zitten!
Maandag 20 augustus gaan we eerst weer met de fietsjes naar de kant nog meer boodschappen doen. We weten niet of we nog wel zo vaak een behoorlijke supermarkt tegen gaan komen als we verder de Penobscot Bay invaren. Daarna gaan we ankerop voor de 8 mijl naar Camden. Het is prachtig weer en we hebben een heel zacht windje schuin achter. We hijsen behalve genua en achterste stagfok, de ‘visserman’. We kunnen dan het grootzeil gewoon onder de huik laten én we zitten lekker onder het zonnezeil. De ‘visserman’ is ook best een groot zeil en heeft veel doek boven in de mast dus helpt best goed mee. Een tijdje gaan we ruim 3 knoopjes maar niet ver van de baai van Camden zakt de wind er weer geheel uit en strijken we alles.
Rockland Breakwater Lighthouse.
Varen met de ‘visserman’.
We naderen Camden Bay.
Lekker relaxt middagje zeilen hoor… al gingen we heel langzaam! In de baai varen de mooiste klassieke schepen in en uit. Klein en groot, modern en heel oud en zonder uitzondering perfect onderhouden. De Penobscot Bay is heel geliefd bij zeilers. Door de beschutting van de vele eilanden kun je er ook bijna onder alle weersomstandigheden zeilen. Wat een fantastisch zeilwater. En ook de plaatsjes zijn bijna zonder uitzondering erg leuk, toeristisch ja… maar niet té! Geweldige restaurantjes in alle prijsklassen, leuke boetiekjes, kaas- en wijnwinkels, zoveel galerietjes en musea dat je je afvraagt hoe ze in vredesnaam allemaal omzet kunnen draaien…
Camden Bay: zon gaat bijna onder.
Dinsdag 21 augustus. Rond Camden kun je prachtige wandelingen maken. Op internet vond ik de Mount Battie Trail, maar zo’n 1.5 mijl maar wel aardig steil, zou ‘moderate’ moeilijk moeten zijn. Met de fietsjes gaan we naar de kant. Het is druk in het plaatsje en het ziet er super gezellig uit. Jammer van die stroom auto’s die zich steevast vast rijdt in Main Street….
Wij fietsen, eigenlijk meer lopen (zo steil), naar het begin van de trail die aan het eind van het dorp begint. Het eerste stuk is nog goed te doen maar ergens halverwege wordt het echt klauteren en vind ik het doodeng worden. Gelukkig heb ik mijn sneakers aangedaan. Herbert loopt onverstoorbaar op z’n slippers en ik ben als de dood dat hij een smakkerd maakt. Gebeurt niet natuurlijk… Ergens denk ik een makkelijker pad gevonden te hebben die net de engste rotsblokken omzeilt. We zien elkaar zo wel weer… Uh nee… mijn paadje lijkt nergens naar toe te leiden… in ieder geval niet verder omhoog dus ik keer na 5 minuten weer om. Shit… Herbert is natuurlijk allang al verdwenen en ik realiseer me zonder water, telefoon of wat dan ook te klauteren. Best wel gevaarlijk eigenlijk….
Is dit nu een ‘moderate’ trail?
Stom om uit elkaar te gaan. Ik kom gelukkig vaak genoeg mensen tegen maar niemand heeft een idioot op slippers gezien…
Prachtig uitzicht over de baai van Camden.
De terugweg doen we via een veel makkelijkere trail; de ‘carriage’ trail die een kwart mijl aan de linkerkant van de autoweg naar beneden begint. Dit heeft meer mijn voorkeur. Ha! Makkie.
Via de ‘carriage’ trail terug.
Dit heeft wel als nadeel dat we een flink eind langs de autoweg terug moeten lopen naar het dorp en dan een deel van de weg weer omhoog om bij de fietsjes te komen. Nou ja… het was een super gave wandeling. Overigens, niet geschikt voor rijtuigen hoor! Een aanrader om te wandelen!
Daarna vinden we dat we een verlate lunch ‘uit’ wel verdiend hebben! Lekker Mexicaanse vis-tacootjes bij El Ancia. Biertje en wijntje erbij…..
Lekker: vis-tacootjes.
Eerst even wat data binnen halen in de bibliotheek. Een prachtig gebouw!
Herbert is verdiept in de Times in de bibliotheek van Camden.
Nog een wandelingetje door Camden. Het is duidelijk wat frisser weer geworden. Zonnig maar niet meer zo heet. Herbert klaagt dat hij het zelfs koud vindt en gaat steeds aan de zonnige kant van de straat lopen. Ik vind het juist lekker dat het niet meer zo warm is.
Mooi Camden.
Tijd om naar boord te gaan. ‘s Avonds een filmpje en de belofte dat we morgen niet veel hoeven te doen. Het wordt regenachtig! Doenja en Sebas zijn ergens in de lucht, tussen Miami en Brussel. Hun 3 maanden reizen door Zuid-Amerika is voorbij. De studie roept weer! Ik zal blij zijn als ik vannacht het appje krijg dat ze weer veilig aan de grond staan.
Woensdag 22 augustus. Vannacht inderdaad het appje. De kids zijn veilig geland. Altijd weer een opluchting! Jammer dat ik daarna niet meer in slaap kan komen, grrrr. Gelukkig hoeven we vandaag niet veel. Het is met recht een pyjama-dag. Een deel van de dag regent het. De pyjama gaat bij mij de hele dag niet uit. Later in de middag wordt het wel droog maar het is te laat om nog echt iets te gaan doen en ik ben al de hele dag druk met dit blog bij te werken. EN DAT IS GELUKT!
Ook hebben we vanavond ons bezoek aan Nederland geboekt. We gaan eind november vanuit Halifax waar we met Zahree gaan overwinteren, eerst een weekje naar IJsland en dan door naar Nederland waar we op 3 december aan hopen te komen. ZIN IN!!!!
Tijd om te gaan posten denk ik! Veel leesplezier
