Maandag 5 februari dus! Het lukte uiteindelijk om met behulp van onze power-wifi (een wifi-versterker) die we in een stag hijsen om voldoende goed contact te krijgen met de gasten wifi van restaurant de Lobster Pot, één van de weinige echt open wifi’s want de meeste wifi signalen zijn tegenwoordig achter een wachtwoord. De planning om dinsdag weg te gaan wordt nu woensdag vertrekken. Een klein gemeen gebiedje van harde wind met uitschieters naar 30 knopen en ook nog in de nacht verspert ons de weg. Dus ons afscheidsetentje in restaurant Casanova wordt een bijna-afscheidsetentje. Gianni is helaas niet op het werk. Hij ligt plat met een been dat helemaal niks meer wil. Zielig! Het eten is weer heerlijk en over de rekening…uh… praten we maar liever niet meer!
Dinsdag 6 februari. Ons plan om nog een tourtje naar Stingraycity kunnen we op de gebruinde buiken schrijven; er liggen een stuk of vier cruiseschepen en die zullen alle plekjes wel hebben ingenomen! Wil je dat doen moet je echt een paar dagen van tevoren reserveren blijkbaar.
De laatste boodschappen worden gedaan. Ik kook de saus en de pasta voor onderweg. Verdere voorbereidingen voor de oversteek worden getroffen en achter in de middag gaan we naar Da Fish Shack om de laat Cayman dollars stuk te slaan. We nemen nu eens zo’n lekkere bier-emmer. Een soort koelelement in het midden houdt het bier goed koud. Happy Hour is daar van tot 7 en de emmer kost dan 11 CID = 11 euro. Gaan 4 volle glazen uit dus is voor Cayman begrippen écht goedkoop!
Een ‘emmer’ bier bij Da Fish Shack.
Daarna halen we nog een treetje plaatselijke biertjes. Niet uit de supermarkt want die verkoopt geen alcohol. Daarvoor moet je naar speciale drankenwinkels waar alleen de rum betaalbaar is eigenlijk…. Even slikken met afrekenen en we slaan ons nog even voor het hoofd dat we in Colombia of zelfs Panama, niet beter naar de biervoorraad hebben gekeken.
Daarna gaan we aan boord voor een rustige avond en een beetje op tijd naar bed. De dag erop gaan we écht vertrekken naar Cuba!
Woensdag 7 februari zijn we op tijd op want vertrekken betekent altijd een beetje stress. We merken dat bijvoorbeeld aan dat we constant naar de wc moeten. Raar toch? We hebben nu al zó vaak oversteken gedaan en deze is ‘maar’ 140 mijl, 24 uur varen! We luisteren naar Chris Parker die bevestigt wat de gribfiles ons ook vertellen. ‘Wind tussen de 15 en 20 knopen met ergens in de avond even een dip. De richting voornamelijk oostelijk en een korte tijd noordoost. We moeten pal noord varen naar Cayo Largo, Cuba waar we in gaan klaren. Voor het grootste gedeelte is het dus prima bezeild. We gáán!
Op de AIS zien we nét de Agaath verschijnen die nog zo’n 20 mijl moeten varen tot ze bij de ankerplaats zouden zijn. Om 9 uur hebben we weer contact met ze over de SSB. Ze hadden ons al verteld dat ze erover nadachten… maar ze doen het ook ECHT! Ze slaan de Kaaiman Eilanden over en varen direct met ons op naar Cuba! Wat een bikkels! Ze hebben toch al 600 mijl gezeild en nu gewoon dóór! Ik zou er zelf niet aan moeten denken! Wij verschuiven ons vertrek een uurtje zodat we bij elkaar in de buurt varen.
Herbert mag met de dinghy naar de wal en dan wandelen naar Customs om uit te klaren en de speargun op te halen. Ik ga aan de slag met alle dingen die nog moeten voor we echt kunnen vertrekken; huiken van de stagfokken halen, zonnescherm weghalen, alle ramen en luiken sluiten… je bent op Zahree wel even bezig voor je echt zeilklaar bent.
Daar is de schipper alweer.. maar zonder speargun. Omdat hij lopend is gekomen mag hij niet met de speargun over de openbare weg. De officials komen het ding later brengen. Ook goed! Geklooi om de totaal in elkaar gedraaide lijnen naar de mooring te ontrafelen, buitenboordmotor van de dinghy, dinghy in de davits; het is zo half 12. Net als Herbert naar de kant is om speargun van een mannetje die in de auto zo komen aan te pakken komt Harbour Patrol aan Zahree kloppen. Ze hebben de speargun bij zich. Where husband? Tja naar de kant! Ze halen hem wel even. Zo speargun ook weer in de bank. Gedoe voor een ding waar Herbert ooit één blauwe zielige Dory geschoten en een baby-langoest. Ik zou het ding liever kwijt zijn want eigenlijk moet je hem steeds aangeven met het risico dat als je dat niet doet hij bij een controle gevonden wordt en je een dikke boete krijgt. Je mag in mijn heel erg weinig landen er echt mee vissen.
Aan de horizon zien we de Agaath verschijnen. Tijd voor ons om los te maken van de mooring en de Kaaimans gedag te zeggen. We hebben toch een leuke tijd gehad hier. We vinden het eiland niet echt mooi en de money-money-money mentaliteit niet echt ons ding maar vooral dankzijn Gianni hebben we leuke dingen gezien en meegemaakt.
Gianni made our visit of the Caymans a great succes!
Thanks Gianni.. hope your leg will be better soon! Thanks a lot for takings us everywhere and being a perfect host!
Al gauw zijn we onder zeil en achter Grand Cayman varen we nog mooi in de lij en is het water glad. Het waait best wel stevig en een rif in het zeil is geen overbodige luxe. Na het eiland beginnen de golven zich snel op te bouwen maar Zahree loopt er goed overheen. Agaath en Zahree varen een tijdlang goed met elkaar op. Zolang het nog stevig waait lopen we uit en we leggen er nog een rif bij. Zahree komt dan ook rustiger te liggen. En zoveel langzamer gaan we dan eigenlijk niet.
Je moet goed kijken maar heel klein zie je de Agaath!
De mijltjes tikken vlot weg maar de zee is rommelig en de periode tussen de golven is kort. Ik slik maar gauw een pilletje want een vage misselijkheid komt opzetten en de yoghurt van de lunch komt omhoog. Geweldig eigenlijk, die reispilletjes. Bij Herbert en mij werken ze perfect!
Tegen de avond zakt de wind er steeds verder uit en loopt de snelheid terug tot 5 knopen terwijl we voorheen af en toe 9 knopen liepen. Jammerrrrr!
Beide riffen schudt Herbert eruit en af en toe pikt de wind weer wat op en lopen we 6. Maar tegen 9 uur ‘s avonds is het echt even gedaan met de wind en moet de motor zachtjes bij. Nu lopen we de Agaath weer voorbij die stoer bijna de hele tijd onder zeil doorvaren. Zo varen we een groot deel van de nacht.
Donderdag 8 februari. Nichtje Sanne is jarig. Gefeliciteerd lieve meid!
Precies als voorspeld draait de wind ook tijdelijk even te ver naar het noorden en moet de genua weggedraaid worden en moeten we wat te laag sturen omdat anders de boel gaat klapperen. We weten dat in de buurt van Cuba er een ‘neer’ (een tegenstroom) loopt naar het oosten dus daar hopen we het hoogteverlies mee goed te kunnen maken. Aan het eind van de nacht komt de wind weer opzetten en zelfs zo hard dat er al gauw weer een rif in moet en de motor kan eindelijk weer uit! De wind draait weer verder naar het oosten en Cayo Largo is keurig bezeild. We gaan weer als de brandweer en uiteindelijk lopen we bijna 10 mijl uit op de Agaath. Later horen we dat Bas een doodschrik in de nacht heeft gekregen van een zeilboot zonder AIS die het nodig vond om op tegenkoers op zo’n 50 m te passeren. Hij kon de mensen zien zitten achter de ramen! Hebben ze ons in de gaten gehad? Zat er wel überhaupt iemand op de uitkijk? Je hebt natuurlijk ook zeilboten die wel AIS ontvangen en niet zelf uitzenden. Maar hopen dat het er zo één was. Maar sowieso beste cruisers… geldt dit voor jou? Roep even op via de marifoon want een ander schrikt zich HELEMAAL te pletter! Liever; koop gewoon ook een transmitter. Echt veel veiliger! Wij hebben helemaal niemand gezien trouwens. Maar je zult maar zo op een tegenligger knallen in volle vaart! Zahree is van hard staal dus als het een polyester of houten boot zou zijn heeft die het slecht maar de Agaath is zelf van polyester…. je moet er echt niet aan denken!
Rond 11 uur in de ochtend zeilen we het rif binnen van Cayo Largo. HEERLIJK! De golven zijn ineens weg. Aftuigen en Marlin Marina van Cayo Largo oproepen. We mogen direct doorvaren naar de marina en ze hebben plek voor ons. Wat een prachtig gebied varen we doorheen! Overal mangrove. Het is vast heel leuk kanoën hier!
Mangrove gebied van Cayo Largo, Cuba.
Na wat aanwijzingen om vooral in het midden van de vaargeul te blijven worden we door iemand naar binnen geleid en krijgen een prima plek tegen een betonnen kade. Pffff! We zijn er! er staan al de nodige officials klaar! We mogen beslist niet van boord voor madam de dokter geweest is. De controle houdt in dat ze een thermometer richt op je voorhoofd en die moet het juiste piepje geven. Je hebt dan geen koorts…. je zou best van allerlei andere ziektes onder de leden kunnen hebben maar daar gaat het om… geen koorts. Bij mij gaat het goed maar bij Herbert klinkt de verkeerde piep. En steeds weer. Hij is prima in orde en voelt ook koel aan maar toch. Piep-piep-piep… fout! U mag Cuba zo niet in! Hij moet voorhoofd afkoelen maar het apparaat weigert mee te werken. Dan maar een uurtje rusten en dan komt ze wel weer. Koele douche en voor de zekerheid een paracetamolletje (beetje cheaten doen we voor de zekerheid!) en na een uur is Herbert gezond verklaard! Hahahahaaaa! Dan komen de heren van de Border Control. Even in twee kasten kijken… nee geen illegalen aan boord (geen idee waarnaar hij keek eigenlijk!). De havenautoriteit voor de visa e.d. én nog twee heren voor controle van de etenswaren. Ze vallen alleen over onze 2 pakken eieren. Je mag er 12 mee hebben voor eigen gebruik maar wij hebben er 24! Ze worden niet in beslag genomen maar we moeten beloven ze op te hebben vóór we naar de volgende marina gaan. Tuurlijk meneer! Vers vlees? Nee hoor alleen ingevroren. Ik had het gauw voor ze kwamen in het vriezertje gegooid. Het valt dus allemaal wel mee met de controle. Vriendelijk blijven, een colaatje of koffie aanbieden helpt vast! Ze kijken moeilijk bij groente en fruit maar nemen het niet in beslag. Ach…. het houdt de mensen aan het werk!
Daarna mogen we naar de bank om CUC’s te halen. CUC’s is het geld waar alleen de toeristen mee betalen in principe. In de bank blijkt dat zelfs al hebben we een Europese creditcard de koers toch van de Amerikaanse dollar wordt aangehouden. Ongunstig voor ons want er wordt ook nog eens 10% boeterente ingehouden. Je kunt dus beter met eurobiljetten aankomen denken we. Daarna de visa betalen en we krijgen te horen dat de ligplaats ons ruim 50 euro kost. Zo zeg…. lust u nog peultjes? Vannacht blijven we in de marina zodat we zoet water hebben om de boot af te spoelen onder andere. Twee uurtjes na ons arriveert de Agaath en zij moeten natuurlijk dezelfde procedure in. Samen gaan we naar de havenmeester. Die is helemaal wég van Melle en leent hem een paar sambaballen én een echte kapiteinspet! Van Russische makelij! Jahaaaa! Van die vieze pet moet Melle niks hebben…. gelukkig….
Melle mag sambaballen lenen van de havenmeester.
Een échte Russische kapiteinspet!
Daarna zijn we allemaal écht in Cuba en kunnen we elkaar even echt stevig knuffelen. Het was alweer een tijdje geleden dat we afscheid van elkaar namen! Wat is Melle alweer gegroeid!
De Agaath heeft onderweg een grote barracuda gevangen en we vragen de havenmeester of ze hier ciquetera bij zich kunnen dragen. Men denkt van niet maar de havenmeester zou zelf nooit zo’n beest eten. Hij heeft mensen gezien die er ziek van waren geworden. Maar deze zwom helemaal in open zee! We nemen de gok maar Melle krijgt voor de zekerheid een bonenprutje. Donatien zet de vis in een zalige marinade, ik maak salade en aardappelpuree, biertjes en wijntje erbij, een zwoele rustige avond dusssss….. ons hoor je niet klagen. De vis is goddelijk lekker en we kunnen ons niet voorstellen dat ie ziek is… wordt toch even spannen vannacht (hoor….. suspense… een eng muziekje erbij!). Melle laat zich afschepen met twee hele kleine hapjes vis.. voor de zekerheid. Dan beginnen we allemaal ongegeneerd luid te gapen, hoewel de Agaathjes twee keer zo vaak als wij. Logisch! Zij zeilden helemaal vanuit Panama! Trusten en de afwas is voor morgen! Nog een afleveringetje van Outlander maar ik mis daar stukjes van…zzzzzzzz!
Vrijdag 9 februari. We maken Zahree helemaal aan kant. Ik aan de binnenkant en Herbert aan de buitenkant. Ook op de Agaath wordt er druk geplast en geboend en vooral gewassen. Ze hebben via een luikje zout water binnen gekregen dus dat is even moed verzamelen en lakens wassen en matrassen afsoppen. Balen! We komen er achter dat het water veel zouter is dan zou moeten. Het is bijna brak te noemen. We wisten al dat je het niet in je tank moet gooien. Het leidingwater heeft echt het predicaat ‘non-potable’ maar zo zout? er is een ontzoutingsfabriek maar ze zouden wel wat beter hun best mogen doen erop!
Daarna verkennen we het dorpje. Een echt dorp is het niet. Het is er speciaal voor de toeristen gebouwd. Langs de dunne strook land van Cayo Largo staan diverse hotels en er is een vliegveld waar best heel veel vliegtuigen landen en opstijgen vlak boven je hoofd. Het toerisme is een belangrijke bron van inkomsten voor Cuba en Cayo Largo heeft prachtige witte stranden. Ook kun je er fantastisch duiken. Echt een stek voor waterliefhebbers hier dus. Verder is er niks! Voor de cultuur moet je naar Havana of bijvoorbeeld Trinidad of Cienfuego.
We vinden een winkel met voornamelijk drank. Rum is een stuk goedkoper dan bier en wijn dus we moeten ons maar eens gaan storten op het mojito-maken!
We gaan langs het havenkantoor om de marina te betalen. We snappen nu ook waarom we zoveel meer voor de marina moeten betalen dan de Agaath. Boven een bepaalde lengte betaal je meer per voet. Voor de Agaat is in de marina liggen of voor anker (waar je ook voor moet betalen in dit gebied) maar een verschil van 10 CUC.
Melle heeft een Cubaanse meneer voor zich ingenomen en die geeft ons verse kokosnoten. Met het sap kun je prima je dorst lessen!
Kokos sap; een prima dorstlesser.
Grote tarpons zwemmen bij de bar. Ze wachten op etensresten..
Tijd voor een Cubaans biertje… uh… mojito. Een kleintje en dan op weg naar de ankerplaats!
Melle ziet meer in de totaal vervallen speelplaats. Verschillende speeltoestellen zijn ronduit gevaarlijk. Ach Cubanen, waarom niet even wat plankjes repareren zodat zo’n kindervoetje er niet doorheen gaat? Het schijnt niemand te interesseren. Een niet onaanzienlijk nadeel van een totale overheid gestuurde maatschappij. Het is niet van jezelf… er is geen opdracht voor gegeven dus waarom zou je? Jammer!
Een klein kind én een groot kind.
Stalletjes met toeristenzooi… ook Che petten. Niet meenemen naar de US (hahahaaa)!
Potje bowling? Jongens tegen de meisjes?
We bespreken in de bar wat we vanavond willen eten. Het is zo goedkoop dat je er bijna niet voor kunt koken. Daarna gaan we naar de boten. De Agaath blijft toch nog maar een dagje in de marina. Wij varen uit en proberen de eerste ankerplek op te komen. We hadden de diepte nog nagevraagd; moest zo’n 3 tot 3.5 m water staan. NOT! We lopen vast en zitten goed vast ook.
Net als we de marina hebben opgeroepen voor hulp probeert Herbert nog één keer met een stevige klap voorwaarts een soort geultje maken voor Zahree en daar gaan we gelukkig. Gauw de hulp van de marina afzeggen en op naar de ankerplaat voorbij de lange strook strand van Cayo Largo. Hier lig je veel minder beschut maar we hebben geen keus.
De kettingteller die aan moet geven hoeveel ketting we uit hebben blijkt stuk. Grrrrr… alles gaat ook stuk aan die boot! Maar het anker pakt goed!
We gaan met de dinghy naar de marina om de Agaathjes aan te treffen die nu hebben ontdekt dat met het afspuiten van de boot hun bed nat is geworden. Met half ontzilt water dus! De Wet van Behoud van Ellende heet dat!
Echt ontzouten kan pas in een marina met goed drinkwater. Zo goed mogelijk drogen maar. Grrrrrrr!
Op naar het restaurant! De krokodil waar de havenmeester het over had blijkt geen geintje! Kijk maar! Overigens is het een kaaiman, geen krokodil maar als hij een kippenbotje kraakt weet je dat ie goed kan bijten. Tussen die tanden wil je niet zitten. Bas moet nog als een haas rennen om Melle daar weg te grissen. Er zaten zulke leuke poesjes de krokodil te proberen te hypnotiseren! De krokodil loert en loert… maar wacht uiteindelijk gewoon want hij weet dat de mensen de etensresten in het water gooien e zo hoeft ie niet te jagen voor de kost!
Een loerende kaaiman. Huh!
Het eten is redelijk maar de mojito’s zijn slapper dan hedenmiddag. Nou zeg! Een groep Cubaanse heren speelt fantastisch Cubaanse muziek. We kopen natuurlijk hun CD!
Cubaanse muziek aan tafel.
Melle is ingestort.
Om half 12 tot 2.00 uur zal de disco loos gaan en we zijn blij dat we naar Zahree kunnen die buiten gehoorsafstand ligt. Het is pikkedonker maar we hebben ons goed georiënteerd van tevoren! We zijn onverminderd blij met ons knipperlichtje boven in de mast zodat het altijd duidelijk is welk lichtje de onze is! Het begint alweer wat harder te waaien maar we liggen goed, denken we…
Ik had zeker een voorgevoel want zet midden in de nacht toch maar de plotter aan. We liggen nog op onze plek maar als we wakker zijn en gelukkig niet eerder is dat niet meer zo….
Zaterdag 10 februari. Als we dus net wakker zijn blijkt het anker te krabben en liggen we zowat in de vaargeul. Wat een geluk dat dit niet vannacht is gebeurd want we hadden ook geen ankeralarm ingesteld. Echt stom eigenlijk want met inhalen van de ketting is het wel duidelijk. We hadden niet genoeg ketting uit en de wind is wat gedraaid vanochtend en heeft de Rocna met een hele dikke plan zand toch uit de grond getrokken. Omdat er zoveel zand aanzit kan de Rocna zich dan ook niet meer ingraven. Opnieuw een stuk naar voren gevaren en weer geankerd, nu met zoveel ankerketting dat we ZEKER blijven liggen en toch maar weer het ankeralarm ingesteld. We hebben geluk gehad deze keer!
Herbert gaat uitzoeken wat er mis is met de handheld en teller van de ankerketting. Eerst eens alle ketting van ons hoofdanker eruit en het water uit de ankerbak pompen en droog sponsen. Ook een best klusje! Daarna de weigerende elektronica! Natuurlijk… duidelijk aangetast door zout water. Waarom lukt het die bedrijven niet om écht waterdichte spullen te leveren? Van beide handhelds zijn de connectoren door zout water aangetast. Eén lijkt ‘beyond repair’, de andere is nog even spannend. Gauw een mailtje gestuurd aan Thijs of hij nieuwe mee kan bestellen en meenemen. Gelukkig doet de voetbediening van de ketting het nog wel gewoon. Maar VERVELEND! Langdurige klussen voor Herbert en we kunnen niet lekker gaan kanoën wat we van plan waren. Grrrrrr! Maar wat heb ik toch een knappe, handige vent! Beide handhelds doen het weer. Nieuw klus-item… toch maar een kastje eromheen bouwen! Ondertussen lijkt de wind een beetje te gaan liggen. Zullen we dan nu kunnen gaan ONTSPANNEN?
De Agaath is ondertussen ook voor anker gegaan. De diepgang van de eerste ankerplaats is voldoende voor hen. Als we met de dinghy naar het strand zijn gevaren kijken we een beetje jaloers naar hoe rustig hun boot daar ligt. Maar wandelend langs dit prachtige witte strand met de voeten door het zilte koele nat op weg naar wat op een uitspanning lijkt, komen we al snel tot rust. En de mojito’s die we bestellen in het gezellige strandtentje zijn heerlijk! Hier doen we het voor hoor!
Een heerlijke mojito. Dik verdiend, schat!
We lopen nog even naar het grote restaurant dat er ook is. Het ligt aan het uiteinde van de eerste ankerbaai.
Bij bar restaurant Playa Sirena aan het uiteinde van de eerste ankerbaai.
Het is ‘s avonds niet open want dan zijn alle tour- en charterboten weg. Maar we maken al stiekem plannen om er morgen lekker te gaan lunchen want het eten ruikt lekker. Drie hele grote chartercats liggen aangemeerd en speciaal voor hen blijft het restaurant nu langer open. Er moeten harde CUC’s verdiend worden!
We wandelen terug naar het uiteinde van de landtong waar onze dinghy ligt. De Agaath ligt mooi in het late middaglicht.
De Agaath ligt heerlijk rustig voor anker.
De wind is ondertussen gaan liggen en we genieten op het strand van de prachtig ondergaande zon. Maar mijn schip heeft geen geduld. Hij wil aan boord want heeft het koud en is moe. Nou ja zeg! Instappen in die dinghy en gauw! Wat ligt Zahree er zo mooi bij, he? We zijn zo apetrots op onze mooie boot… al gaat er regelmatig wat kapot en is het een gevecht tegen roest en vraagt al het houtwerk heel hard om een nieuwe laag lak! Ach jaaaa. Koop een boot…werk je dood! Koop een grotere boot…. dan ben je nog eerder ….(vul in!).
De zin in de zee zien zakken…. nou bijna dan!
Een snel gemaakte maaltijd met de laatste saus van de oversteek, Outlander en dan… redelijk vroeg naar bed!
Zondag 11 februari. Het was een redelijk rustige nacht al schommelden we toch een beetje irritant heen en weer. Het normale patroon hier lijkt ‘s nachts een meer noordelijke richting waarna de wind tegen de ochtend meer oostelijk gaat waaien. De richting van het beetje swell dat hier toch staat blijft echter oostelijk dus dat betekent ‘s nachts schommelen, overdag, als de wind ook nog eens stevig aantrekt, meer steigeren. Maar het is nog wel uit te houden. Vandaag gaan we de kano opblazen en de mangrove bekijken! Wel moet Herbert nog een klein klusje doen. De bilge legen. Er lijkt een wc-put lucht te hangen daar… waar komt die geur vandaan! Ach… zo blijven we bezig! Nou.. de wc lucht in de bilge kán een foutje in het omzetten van de afpomp-kranen geweest zijn… denkt de schip. Nog geen paniek over mogelijke lekkages van de vuilwatertanks zegt ie… En het kanoën was pittig maar leuk! Er waait hier een flinke woei meesten daags. Maar ‘nothing we can’t handle’. We peddelden vlot naar het strand en werden niet eens zo nat waar Bas, Donatien en een Deens stel met een dochtertje. Even een leuk speelkameraadje voor Melle! Daarna lopen we naar het restaurant verderop en hebben er een lunch. Het eten? Ach… het kan ermee door en is niet duur. Daarna wandelen we terug naar de kano en peddelen de hoek om en kanoën de eerste ankerplek helemaal af tot we weer bij het restaurant zijn waar we een uurtje geleden geluncht hebben. Alles tegen de wind in maar we hebben allang door dat als we de randjes aanhouden waar het ondiep is, het best aardig gaat… ook met forse tegenwind. Daarna laten we ons een beetje terugdrijven naar de zandpunt. Dat gaat nu lekker vlot natuurlijk, met de wind mee. We willen niet tegen de stevige golven in naar Zahree peddelen dus trekken de kano langs het strand tot we Zahree zo’n beetje dwars hebben. Ondertussen is de wind aardig gaan liggen en komen we redelijk droog over en hebben we de overmatige hoeveelheid calorieën van de toch wel vette lunch er wel weer zo’n beetje af gekanood. Ons diner? Kunnen we wel overslaan vandaag! Een paar toastjes, een wijntje én een aflevering Outlander.
Maandag 12 februari is het ‘s ochtends nog een beetje klussen. Alles in de strijd tegen roest eigenlijk. We gaan met de kano weer stoer tegen de wind in. Nu door het kanaal naar de marina. We zijn dan mooi een beetje in de luwte. Het waait hard maar is prachtig weer. Het is opvallend hoe ongeschonden de mangrove hier is. Ook weinig afval hier. Gooi je iets in het water en word je betrapt is het betalen van 5000 CUC de boete. Het kan dus gelukkig wel, mits er maar een vuilnis-ophaal dienst is natuurlijk. En al liggen de Cayos een behoorlijk eind van de ‘vaste’ wal van Cuba, de vuilnis wordt gelukkig opgehaald met een gewone vuilnisauto en afgevoerd over het water.
We lunchen in het restaurant bij de marina en discussiëren een hele tijd met een Engels echtpaar dat met hun Feeling in de haven ligt. We denken heel anders over de Brexit dan zij! De tijd zal het leren hoe het de Engelsen vergaat; los van de EU!
Daarna peddelen we richting de Agaath maar die zijn op een strandje iets verder naar het westen. We zien ze in de verte gauw in de bijboot springen en we gaan samen nog even naar het strand van de landtong waarachter Zahree ligt te steigeren. We hebben nog even een heerlijk uurtje in het late zonnetje. Daarna naar Agaath voor een biertje en een wijntje. We zien de zon prachtig in de zee zakken.
Genieten van de prachtig ondergaande zon op de Agaath.
Nou… IN de zee zakken. Nét op het moment suprême komt zo’n lelijke cat voorlangs varen zodat we dat moment precies missen. Bas beweert dat hij nog net de groene flash zag die daarbij hoort. We hadden het moment moeten filmen… wij roepen… nee, neeee, neeeeeeeee! En ja hoor! Dat stomme ding vaart er PRECIES voor! Grrrrr!
Daarna kanoën we snel naar Zahree. Fijne bijkomstigheid: de wind is weer gaan liggen dus we blijven aardig droog.
Dinsdag 13 februari. Herbert is vandaag…. 63 JAAR geworden! Midden in de nacht ben ik er al uit geweest om de slingers op te hangen. Vannacht is het toch ook best weer stevig gaan waaien en dat doet het nu nog dus we zijn wat brak door gebrek aan slaap. De SMS-jes met felicitaties stromen binnen.
Herbert slaat flink aan het klussen na het ontbijt. Ik vraag onopvallend hoe lang hij erover gaat doen want heb stiekem met de Agaathjes afgesproken dat ze om 11 uur komen. Daar zijn ze al… verrassing! Met een prachtig schilderij van Melle, een geweldige commie Che-pet om in Amerika non stop mee rond te lopen (beter van niet!), een heerlijke chocoladecake taart met kaarsjes én een fles bubbels. FEEST!
FEEST… Herbert is jarig… 63 jaartjes jong.
Daarna gaan we lekker naar het strand. Het is alweer prachtig weer en op het strand zit je prima uit de harde wind. Herbert en Melle hebben het erg druk met een privé zwembad voor Melle graven.
Kastelen bouwen en een privé zwembad graven.
We vinden een enorme conch schelp en ‘bewonderen’ het dier dat erin zit. Ziet er echt eng uit. Het is dat we al weten dat ze erg lekker smaken. Maar brrrrrr…. als je dat zo ziet! Zelf klaarmaken? Nog maar even niet?
De Conch in zijn schelp ziet er eng uit.
Daarna nemen we de Agaathjes mee uit lunchen bij de marina. Dat gaat natuurlijk gepaard met voldoende mojito’s en biertjes. Als de zon is ondergegaan tuffen we terug naar de boten. Dat was een heerlijke dag! We zijn wat gespannen omdat Chris Parker heeft aangekondigd dat er ‘s nachts een mini-stormpje zal overtrekken. Gek…. het is zo windstil dat alle boten op de ankerplaats in een andere richting liggen. Maar tegen 21 uur komt de wind opzetten en trekt uiteindelijk aan tot zo’n 25 knopen. De ‘storm’ blijkt uiteindelijke enorm mee te vallen. Bovendien waait de wind uit een wat meer noordelijke richting en liggen we dus aan hoger wal waardoor we in ieder geval rustig liggen. Al vrij snel snel zakt de wind er weer uit en hebben we juist een prima nacht! Ach jaaaaaa…….
Woensdag 14 februari. Valentine’s Day… daar doen we niet aan hoor! Onze ochtend begint met even een stressy moment. Herberts Surface heeft de pijp aan Maarten gegeven en wil niet meer opstarten. Nee he! Wat staat daar eigenlijk allemaal op waar geen backup voor is? Best wel het een en ander. Na een tijdje krijgt Herbert hem toch weer aan de praat. Een harde reset door de uitknop echt lang ingedrukt te houden doet de truc. Pffffffff! Toch maar gauw eens een en ander op andere plaatsen ook opslaan! We hadden het plan vandaag uit te klaren en bij het rif achter een eilandje te ankeren. Je schijnt daar mooi te kunnen snorkelen en duiken. Maar Chris Parker kondigt een nieuwe kortstondige harde wind aan en ook nog uit oostelijke richting en dan lig je daar niet voldoende beschut. Maar weer een dagje uitstellen dan! We gaan wel met de Agaathjes samen ‘s middags ‘uitklaren’ uit Cayo Largo en onze zarpe ophalen met de volgende plaats van ‘inklaren’, Isla Pinos. In Cuba dien je van plaats naar plaats te gaan en je weer te melden. De autoriteiten willen toch wel precies weten waar je ‘uithangt’. Dat betekent dat je je steeds weer moet aanmelden en ze je zarpe weer innemen tot vertrek naar de volgende plaats met een nieuwe plaats waar je je weer moet aanmelden. Het is wel steeds een gedoe maar in ieder geval lijkt het alle autoriteiten duidelijk wat er moet gebeuren en wat fijn is, is dat zij de formulieren invullen. Wel schijnt Cayo Largo dé plaats te zijn waar het het soepelst gaat. We zullen zien. Overigens mag je gewoon tussendoor de andere Cayo’s en ankergebieden bezoeken, dat dan weer wel!
We wandelen nog even door het vrij oninteressante dorpje met de bedoeling een internetkaartje te kopen maar in de winkel kunnen alleen Cubanen terecht. Wij hadden dan naar één van de hotels moeten gaan. Dat laten we maar even zitten en zijn van plan op Isla Pinos nog eens een poging te wagen. Met deze kaartjes kunnen je inloggen op plaatsen waar een hotspot is. Overigens schijnt het internet vreselijk traag te zijn. We bezoeken nogmaals het enige winkeltje waar we nog wat rum en citroensap kopen om onze eigen mojito’s te proberen te maken. Nog wat eieren maar er is verder nauwelijks iets te krijgen.
Daarna het ankergeld betalen en uitklaren wat allemaal vlot gaat. Wij kanoën weer naar het uiteinde van de eerste ankerbaai waar het strandrestaurant is. De Agaathjes gaan met de dinghy. We zijn nog maar net op tijd om een mojito te kopen want ze gaan sluiten. We worden totaal opgevreten door de see-no-uhms grrrr. Een Cubaan gebaart dat we naar de strandtent mee moeten komen. Die blijft langer open want een groepje andere toeristen zijn daar ook zwaar aan de drank dus we kunnen aansluiten.
Aan de mojito’s en Bas graaft zijn zoon in.
Vier mojito’s later is het bijna donker en hangen we onze kano achter de dinghy en gaan op pad naar de Agaath. Geen idee of het de drank is maar er gaat het een en ander mis. Touw in de schroef… vastlopen… maar we arriveren heelhuids op de Agaath…. uiteindelijk…
Touw in de schroef én vastgelopen!
We eten heerlijke curry en uiteindelijk zijn we aardig teut en is het stikdonker als we bedenken dat het wel ERG donker is en de Zahree geen knipperend toplichtje heeft vandaag. We hebben geen enkel idee van de richting waarin we zouden moeten kanoën. Bas biedt aan ons te brengen en de kano slepen we. Het is echt stikdonker. Om de landpunt heen volgen we de kustlijn en uiteindelijk ziet Bas als eerste ons piepkleine zwakke lampje achter… pffff… gelukkig! Daar ligt de Zahree op ons te wachten! Dank je wel, Bas! Dat was anders een eng tochtje geworden. bas scheurt terug naar Agaath en komt ook weer veilig aan en niet veel later begint het hard te waaien. Zijn wij even blij dat we al aan boord zijn!
Donderdag 15 februari gaan we met de beide boten om 10 uur ankerop voor de 25 mijl naar Cayo Cantiles waar een kolonie apen huist en een ranger-station die de apen voert. De apen horen er van oorsprong niet en waarom ze er heen gebracht zijn…geen idee! We voeren alleen genua en stagfok maar maken niet erg veel voortgang en raken hopeloos achter bij de Agaath.
Vlak voor vetrek en vla na vertrek.. de Agaath heeft al een red snapper én zelt ons vlot voorbij.
Herbert stuurt de hele dag met de hand en vermaakt zich wel. Ik heb er een beetje de pest over in dat hij geen zin heeft om de boom in de genua te zetten waardoor we veel beter zouden lopen en niet zo zouden wiebelen. Luilak! De vislijn loopt hard uit. Een baracuda maar wel bij het inhalen helemaal door de midden gebeten! Het was een flinke vis en moet door nog een veel flinkere vis aangevallen zijn. Een rot gezicht omdat hij natuurlijk nog gewoon leeft. Gauw terug gegooid. De rest zal wel snel door het dievenvolk opgepeuzeld zijn!
We vangen een tijd later wél een mooie vis. Volgens mij is het een ‘trevalli’ ook wel Jack genoemd.
Een grote trevalli.
De Agaath had meteen al bij vertrek een prachtige ‘red snapper’ en ook nog een andere vis die aardig lijkt op de onze. Dat wordt ‘cobben’ deze avond!
'Cobben’ doet Bas altijd! We hebben een heleboel vis!
We komen achter in de middag op de ankerplaats aan en maken kennis met de rangers die ook op visjacht zijn. Ze vertellen dat als we de apen willen zien we om 9 uur present moeten zijn. Poe… vroeg!
Vrijdag 16 februari hebben we 9 uur niet gehaald. Dat wil zeggen… wij waren op tijd maar de Agaathjes niet. Iets met een slechte nacht ofzo (hahahaaa!)! We gaan later op de ochtend en kunnen landen op een strandje iets ten oosten van het rangerstation. We maken nu wat nader kennis met de drie heren die het station bemannen. Het is er een wel heel erg simpele bedoening. Maar het ziet er ook wel heel relaxt uit. een beetje de apen voeren een keer per dag en hun eigen eten bij elkaar vangen uit de zee. Verder… wat hangen in de…. hangmat natuurlijk! Ze ‘werken’ 1 week en een week naar huis op Isla Pinos. Ze wijzen ons de weg naar het wandelpad. De tip in de gids van Virgentino dat je goede schoenen moet dragen omdat je over scherp gesteente loopt heb alleen ik ter harte genomen. En ik ben blij toe! De anderen wankelen en vooral Donatien is een bikkel want die moet Melle hele stukken op de rug dragen en hij weegt nu wel al 20kg!
Wandelen over messcherp koraal.
Het pad eindigt bij een klein zijarmpje. Helaas…. geen strandje of zo hier. Op de terugweg ziet Herbert een prachtige blauwe slag en slaat Bas als een balletdanser haastig op de vlucht. Slangen en dergelijke…. het zijn ze vrienden niet… zullen we maar zeggen! Later horen we dat er geen gevaarlijke slangen zijn op het eiland!
Zoom in! Dan vind je de slang wel!
Al snel zijn we weer terug en krijgen koffie aangeboden van de mannen. We spreken af dat we de dag erop netjes om 9 uur present zullen zijn!
We hebben een rustige middag aan boord en ik doe wat voorbereidingen aan de bijgerechten. We hebben nog een hoop vis over dus alweer een heerlijke maaltijd maar nu bij de Agaathjes aan boord.
We eten bij de Agaathjes aan boord en genieten van een mooie zonsondergang.
Zaterdag 17 februari zijn we klokke 9 aan wal. Een van de mannen slaap op een soort gong maar de apen laten zich niet zien. Blijkbaar hebben ze geen honger óf ze zijn afgeschrikt door onze aanwezigheid. Vooral Melle hoge stemmetje zou wel eens de oorzaak kunnen zijn. De apen schijnen heel schuw te zijn. De mannen vertellen dat er twee groepen apen zijn van elk toch wel een paar honderd apen. Ik heb een tas met proviand voor ze verzameld. Cola, biertjes en blikken fruit en bonen, thee… ze zijn er hartstikke blij mee!
Geen apen hedenmorgen, helaas… Wij gaan een volgend pad bewandelen en nu heeft iedereen gelukkig beter schoeisel want het is weer een pad met scherp gesteente. Bas en Herbert zijn een stukje vooruit en Bas ziet een aap aan in een boom aan het pad. Het dier schiet naar beneden en verdwijnt in het mangrovebos. Herbert meent nog net zijn achterkant te zien maar Donatien, Melle en ik zijn te laat. Meer speuren levert niks op. We komen bij een brak binnenmeer waar flamingo’s zouden zijn maar we zien wel wat witte reigerachtige vogels maar die vliegen op zodra ik wat nader om ze te fotograferen. Jammer… Het is hier wel prachtig!
Prachtig binnenmeer op Cayos Cantiles.
Hier houdt het pad op dus we draaien weer om. Herbert en ik zijn een stukje vooruit en ik weet Bas nog aardig te bedotten als ik het geluid van een aap nadoe als Bas en Dona voorbij komen. Donatien had Herberts benen net gezien dus die laat zich niet bedotten. Ik weet nu wel dat ik een aap HEEL goed na kan doen! Hahahahaaa!
Bij het rangerstation krijgen we weer een bakkie mierzoete koffie en laat een van de rangers zien hoe je langoestes letterlijk de nek omdraait en het darmpje eruit haalt. Nuttige kennis!
Hoe draai je de langoestes de nek om? Zo!
De rest van het lijf leeft al knarsend nog een hele tijd door dus ik denk toch dat direct in kokend water een diervriendelijkere methode is of een mes in de kop misschien? Melle vindt het reuze interessant maar weet gelukkig nog niet hoe afschuwelijk dit eigenlijk is.
We drinken nog een kopje koffie met de mannen en nemen dan afscheid. Als de wind wat verder afneemt vanmiddag gaan we proberen of we door het Canal del Rosario kunne komen. Met onze diepgang van 2.50 m zou dat nét moeten kunnen… of nét NIET natuurlijk! De Agaath gaat ons voor en geeft trouw elke paar seconden de diepgang door en op een gegeven moment wordt het wel héél erg op het randje. Stapvoets zoekt de Agaath het water en we komen er, al billen knijpend, door. Pffffff… niet erg goed voor de zenuwen dit! Ik moet er niet aan denken dat we vast zouden lopen en dan zo vast dat we niet maar terug zouden kunnen. Geen KNRM die je even komt los trekken hier natuurlijk! Dan zijn we ineens in wat dieper water en kunnen we opgelucht adem halen. De genua gaat bij en we gaan met een wijde boog om het ondiepe water van de oostkant van Cayo Tablones heen en gaan we in ruim 3 m water voor anker. Hebben we onderweg toch ook nog een mooie barracuda gevangen! Met veel zucht en gesteun wordt deze lastig te fileren vis van zijn graten gedaan en maken we ons op voor weer een avond vis en langoesten ‘cobben’. Zou het ooit gaan vervelen?
Barracuda fileren is geen makkelijke klus!
Wat hebben we het toch slecht! Eigengemaakt mojito’s bij een prachtig ondergaande zon en een ongelofelijke hoeveelheid vis en prima gezelschap!
Proost!
De visvangst en een mooi bouwwerk van Melle.
Zondag 18 februari.
We gaan in de ochtend weer een paar mijl terug waar een strandje leek te zijn. We kanoën naar het ‘strand’ van Cayo Tablones. Dat strand is een slikkerige modderboel en we zakken er soms tot de kuiten in. Verbeeld ik het me of kruipen daar allerlei beestjes bij de benen omhoog? bas roept van au en zweert dat hij wordt aangevallen door bloedzuigers!
Toen we zachtjes kwamen aan peddelen zagen we een paar prachtig gekleurde flamingo's nietsvermoedend in de bodem pikken maar een grote groep eenden ziet ons en vliegen en masse op en daarmee het groepje flamingo’s.
Dáár zijn de flamingo’s maar jammer… daar vliegen ze allemaal weg!
Buiten ons bereik strijken ze weer neer.
Verderop buiten ons bereik… het is hier een slikkerige stinkboel!
We peddelen nog wat verder en zien heel veel vissen waaronder ook hele grote wegschieten in het kraakheldere water. Wat is het hier prachtig! En verder geen enkele boot te bekennen!
Cayos Tablones… een stukje paradijs!
Dan peddelen we weer naar onze boten en gaan we ankerop voor de 15 mijl naar Cayos Campo. We hijsen het topzeil in plaats van het grootzeil. Omdat we bijna voor de wind gaan hijsen we hem vliegend, dus niet aan een stag zodat we hem wat naast de genua kunnen zetten. Met hijsen is het even een gedoetje en gaat een paar keer verkeerd. Herbert houdt er een aantal flinke blaren in zijn handen aan over. Auuuuuuuu! Maar als het zeil goed staat geeft het toch mooi een knoop extra snelheid! De Agaath is ons nu te snel af!
Met het topzeil gaan we de Agaath achter na.
Herbert ziet dat het borgtouwtje die het onderlijk van de genua bij het profiel houdt is gebroken. De ‘daredevil’ kruipt gewoon de boegspriet op.
Kleine reparatie op de boegspriet.
we hebben bij het aanlopen van het kanaaltje van de ankerplaats bij Cayo Campo weer even een mijltje stress omdat we nog nauwelijks water onder de kiel hebben. Er staat veel minder water dan vermeld in de kaart. Verzanding waarschijnlijk. Maar het gaat net goed en we komen er over heen zonder vast te lopen. We zijn erg blij dat de Agaath ons steeds de diepten doorgeeft zodat we op tijd de zeilen kunnen strijken en stapvoets het diepste water kunnen zoeken.
Achter in de middag zitten we genoeglijk aan dek en genieten van alweer een prachtige zonsondergang.
Een drankje bij zonsondergang.
Maandag 19 februari. Mijn lieve mams is jarig! Gefeliciteerd mammie. Wat mis ik jullie toch! Op dit soort speciale dagen nog erger dan anders!
We gaan ‘s ochtends naar het rangerstation op Cayo Campo waar we kennis maken met de mannen die hier één maand achter elkaar werken en dan worden afgelost voor een maand. Ze voeden de makaak-aapjes bij en houden het pad dat over het eiland loopt op orde. Verder beheren ze de ‘fishfarm’ waar we gisteren langs gevaren zijn. Daar worden langoesten gehouden of gekweekt. Daar kwamen we niet helemaal achter eigenlijk. Eén van de mannen roept de apen en daar komen ze al… het zijn er een heleboel!
De makaken op Cayo Cantiles.
De brutaalsten durven dichtbij de brokjes te pakken maar de meesten blijven op gepaste afstand. Een van de rangers heeft ook nog een marmotachtig dier te pakken. Die eten ze ook… dank u nee… wij hoeven niet…
Wat is dit? Een capibara misschien?
Daarna gaan we het pad op dat over het eiland loopt. Wat is het HEET! We steken door naar het strand aan de andere kant van het eiland. Hier verpest het aangespoelde plastic het weer… zo jammer van deze prachtige omgeving! De mens richt toch zoveel schade aan hier! Beschamend! Even wat rust op een schaduwplekje en dan lopen we weer terug. We zien overal sporen van dieren. Er moeten op het eiland ook krokodillen zijn en we denken regelmatig het sleepspoor te zien van een grote staart en grote pootafdrukken. Het zorgt er tóch voor dat je regelmatig goed om je heen kijkt! Hahahahaaa!
Terug op het rangerstation spreken we af bij hen te komen eten. We gaan lekkere dingen klaar maken en wie weet wat er verder nog op tafel komt….
Welkom op Cayo Campo en Donatien op het steigertje.
Even zwemmen en dan naar boord voor een rustige middag!
Later gaan we weer naar de kant en wacht ons een enorme verrassing!
Op weg naar een fantastische avond.
Op weg naar de rangers waar de tafel al gedekt is!
We hebben zelf van alles meegenomen maar kijk dit eens! Speciaal voor ons klaar gemaakt!
Goddelijke vis!
De mannen willen niet gelijk met ons eten. Ach ‘s lands wijs… ‘s lands eer… Zij eten pas na achten, als wij vertrokken zijn. Ze zijn wel hartstikke blij met alles wat we mee hebben genomen.
Wat een culinair feest!
We praten zo goed en zo kwaad nog een tijdje met ze. Ons Spaans is natuurlijk geheel niet toereikend maar één van de mannen spreekt een beetje Duits. Ze zijn helemaal weg van Melle maar daar zijn we ondertussen wel aan gewend! Melle vindt dat niet altijd even leuk maar hier wél en de mannen hebben een leuk huisdiertje voor hem.
Een leuk huisdiertje voor Melle. Toch maar niet mee naar de Agaath, hè Melle?
Daarna nemen we afscheid en gaan weer naar onze eigen boten. Het is een heerlijk rustige nacht!
Dinsdag 20 februari komen de mannen nogmaals langs. Hebben we wat olijfolie? Oud touw misschien? En eindelijk kunnen we onze oude ronde fenders kwijt! Dag mannen… het was ons een genoegen! We gaan rond half 9 ankerop voor de ruim 30 mijl naar Isla Juventus waar we bij Nueva Gerona voor anker willen gaan.
Een laatste zwaai naar de bemanning van het rangerstation.
We hebben een zalige zeildag. Het water van de Golfo de Batabano is overal ondiep en van een zeegroene kleur dat het alleen in de tint verschilt van de kleur van de lucht. Je zou er duizelig van worden!
Het prachtigste blauwe water. We naderen het rif van Isla Juventud (ook wel Isla Pinos).
Net binnen het rif wordt het toch weer even spannend want ook hier staat minder water dan in de kaart is aangegeven maar ook nu komen we er ongeschonden overheen. Tóch op sommige plaatsen weer ‘0’ onder de kiel! We hadden toch gehoopt dat niet nog een keer te hoeven doormaken! Maar we hebben geluk en komen er weer over heen zonder vast te lopen. Anders hadden we een HEEL eind moeten omvaren om bij Isla Juventud te komen.
Nog zo’n 10 mijl en dan ronden we Punta Colombo en zien de Agaath en een prachtige Franse schoener die we ook al bij Cayo Largo zagen, voor anker liggen. Als we geankerd zijn komt Alex met de dinghy aan scheuren. Ze is al de hele dag alleen op de Patchwork want Thomas, haar man, is naar Nueva Gerona. Zijn ouders komen de dag erop aan in Havana en hebben hetzelfde probleem als onze zoon en schoondochter…. geen tickets meer te krijgen voor een vlucht naar Juventud dus verplicht om met de ferry te proberen en dat schijnt nogal een dingetje te zijn.
Hij is er blijkbaar al de hele dag mee zoet om te proberen dat te regelen. Zijn ouders zijn al wat ouder dus ze maken zich zorgen of dat allemaal wel goed gaat. Ook vertelt ze dat de nacht een ramp was en dat er in vlagen wel 40 knopen wind stond. Nu is het zo heerlijk rustig dat we ons er geen voorstelling van kunnen maken. Uiteindelijk komt Thomas pas tegen de avond aan terug. Hij heeft de tickets kunnen regelen maar er uren voor in de rij gestaan en iemand zo gek gekregen dat de tickets in Havana op het kantoor te Havana afgeleverd gaan worden. Nu maar hopen dat dat ook in orde komt! Wij vertrouwen er maar op dat Thijs en Olesia zelf tickets kunnen regelen…. We mogen Thijs en Olesia ook niet in Nueva Gerona aan boord nemen. Dat mag pas als ze op de crewlist zijn bijgeschreven en dat kan alleen in Siguanea, zo’n 30 mijl zuidelijker. We gaan dus morgen weer verder.
We hebben een gezellige avond met Alex en Thomas. Ze zijn ook alweer 2 jaar onderweg met de Patchwork die door de ouders van Thomas zelf is gebouwd. Wow! Het schip is van gelamineerd hout! Wat een werk en ook wat een onderhoud!
De Agaath en de Patchwork voor anker bij Nueva Gerona.
Woensdag 21 februari. De nacht wordt er inderdaad eentje om niet weer over te doen. We krijgen heel veel wind over dek maar liggen gelukkig als een huis. De Agaath gaat met haar anker aan de haal en midden in de nacht moeten ze opnieuw ankeren. Als we ‘s ochtend vroeg horen dat het anker van de Agaath opnieuw uitgebroken is en ze gauw vertrekken richting Marina Siguanea, maken we ons ook gauw klaar en gaan we de Agaath snel achterna. De Patchwork is dan al een uurtje eerder vertrokken.
Het is weer een fantastische zeildag met veel meer wind dan de gribfiles aangeven. Eerder 20 tot 25 knopen dan 15… Tot we bij Punto los Barcos zijn gaat dat nog op de stagfokken en de genua maar daarna moeten we scherp aan de wind gaan varen en hijsen we het gereefde grootzeil bij en lopen we heel snel in op de Agaath en de Patchwork. We hebben dan al een ENORME teleurstelling moeten verwerken.
Met dank aan de Agaathjes!
Met een enorm gegier loopt de vislijn uit en Herbert kan hem zowat niet op gestopt krijgen. Ver achter Zahree zien we een joekel van een vis uit het water springen. Die is wel een meter of meer lang en ook HEEL DIK! Nou… jullie weten het al… vlak voordat we hem binnen hebben knapt de lijn. Nét niet! Grrrrrrrrr! Hier hadden we weken vis van kunnen eten. We zijn er echt ziek van! De Agaath heeft precies dezelfde ervaring maar die hebben de vriezer al vol van 2 prachtige vissen!
Het waait behoorlijk hard en we gaan zelfs kruisen tot de marina! Dat hebben we HEEL LANG niet gedaan!
Hier laat de Agaath ons voorgaan!
De Agaat laat ons voorgaan.. lieeeef!
Dan plonsen al snel de ankers van beide schepen naast de Patchwork waar we om 6 uur op de borrel zijn uitgenodigd! Bas en Herbert gaan zich snel melden bij de Guarda Frontera en zijn ook zo weer terug. De procedure hier wordt dus snel afgehandeld!
Op de borrel bij Alex en Thomas van de Patchwork.
Wat een prachtig schip en wat een leuk jong en enthousiast stel!
Zonsondergang vanaf de Patchwork en Alex en Donatien in gesprek.
Gezelligheid op de Patchwork.
Donderdag 22 februari gaan we met de Agaathjes naar Hotel Colony, een kleine km lopen vanaf de marina, dat al bestaat sinds de tijd van Batista. Het is een groot hotel maar heeft nu nauwelijks gasten. Er is ook een heerlijk zwembad waar we gratis gebruik van mogen maken. Je kunt er prima mojito’s drinken. Het eten is er spotgoedkoop maar is wel heel erg basic. Kortom… we hebben een heerlijke ontspannen dag!
Een heerlijk ontspannen dagje bij Hotel Colony.
Nou jaaa zeg…. gaat de zon aan het eind van de dag ALWEER zo mooi onder!
De laatste zon van deze lekkere dag.
Vrijdag 23 februari gaan we met een taxi voor 25 CUC (airconditioned!) naar Nueva Gerona. Het centrum van de stad kent een autoloze boulevard. Mooie kleurige gebouwen en een gezellige drukte maar niet té! Leuk hoor, Nueva Gerona!
Hier nog voetbal in de pauze i.p.v. gestaar op telefoons!
De kerk wacht al op Melle. Wie heeft Jezus opgehangen aan het kruis? Dat vraagt hij!
Een hele typische boom.
Fietstaxi nemen… heel gewoon hier!
De balletschool; Melle wil ook op ballet. En een oude vrachtwagen.
De winkels zijn een hele aparte ervaring. Je hebt het idee dat je blij mag zijn dat je er mag kopen. Het aanbod is heel eenzijdig. De prijzen vallen voor ons best mee maar voor de Cubanen is alles heel duur! We kopen eindelijk de fel begeerde wifikaartjes ( 1 CUC voor 1 uur wifi). Het zijn een soort kraskaartjes waarmee je kunt inloggen op ETECSA netwerk bij HOTSPOT gebieden (meestal in parken). De dames kunnen ons land niet vinden (?) in de computer dus bijna mogen we ze niet kopen maar uiteindelijk vindt men een oplossing.
We vinden een prima restaurant vanwaar we op het netwerk kunnen dus algauw zijn we walgelijk verdiept in onze telefoons!
Eindelijk WIFI!, alleen Melle is dezelfde gebleven.
Wat staat daar, papa? Lekker eten hier!
We slenteren nog wat door de stad en doen inkopen.
De boulevard van Nueva Gerona.
In de parken heb je hotspots met wifi.
We zoeken een wat grotere taxi en maken een deal met hem. Hij brengt ons eerst naar de groente- en fruitmarkt en daarna door naar de marina. Kost ons weer 25 CUC maar het is dan ook wel 40 km rijden!
Melle mag op het karretje.
Na een hotsebotsende tocht in onze iets minder chique taxi dan op de heenweg staan we met de boodschappen bij de dinghy's.
Marina Siguenea.
We sluiten de dag af met zelfgemaakt zalige mojito’s in het late middagzonnetje. Het was weer een heerlijke dag!
Heeft hier iemand een ‘bad hairday’? Nee… gewoon nog geen kam er doorheen gehad!
Mojito’s op het voordek van de Agaath.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten