Donderdag 8 maart. Vandaag zijn we in de relaxstand. Oké… er moeten een paar wassen gedraaid worden maar dat doet de wasmachine. Even ophangen en in ruim een uur droog in de kast.
Op weg naar Fusterlandia.
‘s Middags lopen de Zahreetjes en de Agaathjes naar een wijk iets ten noorden van Hemingway, Fusterlandia waar de vormgeving een grote hommage aan Gaudi is. De kunstenaar Fuster woont en werkt er.
De wijk Fusterlandia.
Op de terugweg loodst een aardige Cubaan ons langs allerlei stalletjes in de wijk net ten noorden van marina Hemingway, om verse groenten en fruit te kopen. In de wijk rondom Parque de Jaimanitas kun je goedkoop en prima inkopen doen!
De Cubaan die ons langs de wagentjes met fruit brengt krijgt hiervoor een deeltje commissie. Een manier om het maandinkomen iets te vergroten. Wij zijn er blij mee. Gauw naar Zahree en Agaath.
Melle krijgt enorm veel aandacht en heeft meteen een apart plekkie bij alle Cubanen.
Worden wij misschien snel aanstaande grootouders?
Onze voeten doen pijn en het is de hoogste tijd voor een mojito, wijn en bier bij Zahree aan dek!
Melle is helemaal weg van Thijs en Olesia.
Vrijdag 9 maart moeten Herbert en ik én Bas, Donatien en Melle heel vroeg op om naar Immigration te gaan om ons visum te verlengen. De dag ervoor waren Herbert en Bas er ook al maar voor niks… ze sluiten dan om een of andere reden om 12 uur. Een taxichauffeur wist een goede oplossing om de enorme rij die er altijd staat te omzeilen. Hij zet er in alle vroegte een mannetje neer, haalt ons zeer bijtijds op en zo zijn we dus vóóraan in de rij. Dat lukt, maarrrrrrrr… we hebben alleen een kaartje als bewijs dat we verzekerd zijn maar dat moet een polisblad zijn. Op naam én nog geldig voor minstens een maand. Nog geen 5 minuten erna staan we onverrichterzake buiten. Grrrrrr. Wat nu? De chauffeur brengt ons naar het verzekeringskantoor waar we ons voor een maand kunnen verzekeren. Bas en Donatien zien dat niet zitten en gaan trachten hun polisblad ergens van internet op te duikelen. Ik vind dat een beetje te last minute want als dat niet oké is hebben we vandaag geen verlengd visum en kunnen we morgen niet op reis met de kids. We nemen maar ons verlies en kopen beide een polis voor een maand. Zijn we wél tegen van alles verzekerd door de Cubaanse overheid!
Bas, Donatien en Melle zetten we af bij een internet winkel en wij racen terug mét voucher naar Immigration. Achteraan sluiten natuurlijk! En dat DUURT! Aanvankelijk zijn er 2 dames die veel mensen die een visum willen hebben onderwerpen aan kruisverhoren. Vlak voor we aan de beurt zijn komen Bas en Dona binnen met de chauffeur. Mooi… nu kunnen ze bij ons aansluiten. Want we horen bij elkaar natuurlijk! Onze taxichauffeur moet eventjes wat uitleggen aan alle wachtenden maar gelukkig accepteert men het.
Daarna is de procedure een fluitje van een cent. De benodigde 25 CUC in zegels hebben we. De rest van de papieren zijn in orde dus we mogen nog een maand blijven. OPLUCHTING!
Eindelijk naar hartje Havana
Bah… de hele ochtend kwijt maar ja… Nu gauw naar het centrum van Havana kijken of we Thijs en Olesia kunnen vinden. De prijs van de taxi is nu pittig opgelopen maar oké… hij heeft ons ook van hot naar her gereden en overal bij geassisteerd. De kids zijn nog iets anders aan het bekijken en we lunchen dus maar zonder ze. Goed tentje vlakbij de Plaza de la Catedral, Barrocco Restaurante.
Een heerlijke lunch.
Nog even een pitstop bij de Catedral. Herbert en Bas hebben duidelijk andere interesses. Waar kijken ze naar?
Waar kijken ze naar?
We halen de kids op. We moeten even zoeken naar hun lunchplek maar daar zijn ze dan, gelukkig! Ze lunchen ook top bij El del Frente, ook een aanrader dus! Een foto impressie van Havana:
Op zoek naar Thijs en Olesia.
Melle en een vriendje achter een grote ijzeren vriend.
Een bakkertje.
Een straatje… er is veel moderne kunst in Havana.
Melle mag even bellen van de fietstaxi-meneer.
Bij Plaza de Armas. ‘oud’ en jong.
Avenida del Puerto. Paard en wagen zijn gewoon openbaar vervoer… niet speciaal voor toeristen.
Die andere revolutionair. Simon Bolivar. Parque Simon Bolivar.
Ik houd van je, mami. Mami = NIET mama maar schatje!
Kijk nu eens waar papa en mama Melle parkeren. Gelukkig is ie diep in slaap!
Een enorme hoeveelheid heerlijk ijskoud bier!
National Capitol.
We houden een taxi aan en ineens weten Bas en Donatien samen prima te onderhandelen! Eén vraagt de prijs en loopt verontwaardigd weg… de volgende noemt een veel lagere prijs. Bingo! Voor 15 CUC i.p.v. 25! We leren het wel! Thijs en Olesia blijven nog in de stad. Zij gaan deze avond uit met vrienden van salsa les. Wat te doen deze avond? Cubaanse salsa dansen natuurlijk!
Donatien komt mokkend met de ‘oudjes’ mee. Ze zou WAT graag aan de salsa!!!
Maar… wij ook wat leuks! Een prima maaltijd bij een oosters restaurant en nota bene gewoon op het marina terrein! Ik heb wel zin in een rood wijntje. Wat kost een fles lieve mevrouw? 40 CUC! Das wat veel hoor! En een glas? 2 CUC….????? Nou doe dan maar een paar glazen. Hihihihihi!
Zaterdag 10 maart staat de taxi alweer vroeg voor om ons een paar kilometer naar een hotel te rijden vanwaar de bus vertrekt naar Cienfuegos. We hebben bij Cubanacan geboekt, een staatsbedrijf met prima airconditioned bussen (van Chinese makelij). Boeken doe je bij een aantal hotels en dit hebben de kids de dag ervoor al gedaan. De Agaathjes gaan pas maandag richting Trinidad dus die zien we later wel.
We vertrekken keurig op tijd maar doen er ruim een uur over om buiten Havana te komen. er moeten nog diverse passagiers van hotels opgehaald worden. Maar dan zijn we eindelijk op de grote weg! Nog een korte koffiestop ergens onderweg en dan zijn we ergens in de middag in Cienfuegos! Je kunt goed zien dat Cuba eens hele rijke tijden heeft gekend. Nu zijn veel van die prachtige koloniale gebouwen in erbarmelijke staat. Cuba heeft te weinig geld om haar erfgoed op orde te houden. Best heel erg om te zien. Maar de mensen zijn er zo vriendelijk en gezellig! We hebben onderhand een stevige liefde opgevat voor het land!
Thijs en Olesia ‘parkeren’ de oudjes (wij) op een terras en gaan op zoek naar een hostal . Die vinden ze en best een hele leuke; hostal La Gardenia Blanca. Oké… de bedden zijn niet je van het… maar onderdeel van het hostel is een prima Italiaans restaurant.
Een lekkere lunch in Gardenia Blanca.
Bij Ensenada de Venancio. Arme Herbert.. wordt steeds zieker. Naar de Casa… naar bed!
De kids en ik wandelen helemaal naar La Punta voor een sundowner!
Voor wat extra’s fiets onze fietstaxi-chauffeur-held met 3 passagiers terug.
Zondag 11 maart. ’s Nachts heeft Herbert hoge koorts en de dia (afkorting voor je-weet-wel…) wil van geen wijken weten. ‘s Ochtends besluiten we ‘even’ langs een dokter te gaan. Deze stuurt Herbert meteen door naar het Provinciaal ziekenhuis waar hij wegens uitdroging meteen aan het infuus moet en 3 stevige pillen antibiotica krijgt. Hij knapt er wel meteen van op… dat waren eventjes wonderzakken en dito pillen!
Aan het infuus in het Provinciaal Ziekenhuis in Cienfuegos.
De behandeling en de aandacht zijn super. Maar wat is de apparatuur en het ziekenhuis in een vreselijke staat! De behandelend arts doet echter enorm haar best. Haar Engels en ons Spaans is…. zeg maar… een uitdaging! Maar met handen en voeten komen we er uit. Ver in de middag kunnen we gaan met een hele lijst aanbevelingen voor Herbert wat wel en niet te doen. Raad eens? Geen alcohol, geen vet, geen suiker….en ga zo maar door! Daar wil Herbert zich graag aan houden… tenminste… één dag ofzo!
Herbert gaat weer zijn bed in de casa en Thijs en Olesia en ik gaan nog even Cienfuegos in. Eerst naar de busterminal om een rit naar Trinidad te reizen morgen maar daar zijn ze al dicht. We vinden daar wel een taxi die ons voor niet al te veel wil brengen en ons ophaalt bij het hostal morgenvroeg. Prima!
Nog even een dansje wagen in een salsa-tent voor uh…. mijn leeftijdgenoten misschien??? Hoewel…. ik was een jonkie hoor! Thijs en Olesia steken af als zijnde kleutertjes! Hahahaaaa!
Dansen met de ouden-van-dagen.
Wat een verrassing! Gerard en Karina van de K’dans die we zo lang hebben moeten missen omdat ze op nieuwe apparatuur moesten wachten in Panama na blikseminslag in Colombia, zijn nét in Cienfuegos aangekomen. Geen tijd voor een douche of wat dan ook! Hup… in de dinghy voor een ontmoeting met ons! Wat hebben we ze gemist! Even een heeeeeele dikke knuffel! Ze hebben een prima overtocht gehad vanaf de Cayman Islands. Helaas moeten we ze meteen weer een afscheidsknuffel geven. Morgen vertrekken wij alweer naar Trinidad. Zij zetten er de sokken in om zich over niet al te lange tijd weer bij ons aan te sluiten in Hemingway, Havana.
Zo heerlijk om de K’dansjes weer te zien!
Maandag 12 maart. De taxi is precies op tijd. We rijden een flink deel langs de Caribische kust. Het lijkt wel of de grote krabben-trek is begonnen. De taxichauffeur geeft dan extra gas want als je te langzaam rijdt slaan de krabben hun scharen uit en kunnen ze makkelijk een autoband doorboren. We zien verscheidene ‘slachtoffers’ aan de kant staan met een lekke band. Maar de grote slachtoffer is hier natuurlijk de krab. Het is een waar slagveld op de weg en het stinkt vreselijk.
Deze heeft het overleefd! Tenminste…vandaag! Foto Olesia.
Aiaiai… we stoppen! 3 auto’s zijn betrokken bij een ongeluk. Een taxi werd verrast doordat een huurauto langzamer ging rijden vanwege al die krabben... de taxi wilde er snel langs en zag een tegemoet komende auto over het hoofd. Veel schade aan weer zo’n prachtige oldtimer maar gelukkig geen gewonden. Het werd net geen frontale botsing. De taxi-chauffeur probeert de schuld in de schoenen van de te langzaam rijdende auto te schuiven. We raden de mensen (toevallig Hollanders) aan goede foto’s te maken en de mensen van de tegemoet komende auto als getuigen te noteren. Maar het is ook vreselijk voor de chauffeur van de taxi… de taxi is zijn dagelijks brood natuurlijk. En een nieuwe band schijnt 120 CUC te kosten. Dat is voor veel mensen meer dan een maandsalaris.
Wij moeten weer door. Onze chauffeur kan even verderop de politie waarschuwen en dan racen we door naar Trinidad.
En daar is Trinidad al! Wat een drukte ineens! Trinidad is erg toeristisch en niet voor niks. Het is een prachtig stadje! Ook nu worden de ‘oudjes’ weer op een Plaza geparkeerd.
De oudjes worden met de bagage geparkeerd op de Plaza Mayor.
Thijs en Olesia vinden weer een leuke logeerplek; hostal Maria de Rosas. We gaan op weg. Het is vlakbij.
Over deze keitjes kunnen we de tas maar moeilijk rollen!
Even met de beentjes omhoog! Per slot hebben we hier te maken met een herstellende patiënt!
De patiënt moet even rusten.
Daarna gaan we Trinidad in. Een prachtige oude stad! Maar ook hier heel veel oude gebouwen die nodig opgeknapt moeten worden. De wegen zijn voornamelijk keitjes. Je hoge hakken kun je hier beter thuis laten! Hoewel… de Cubaanse vrouwen trekken zich daar niets van aan!
Een foto impressie:
We lunchen op het dak van een casa met meubilair dat veel te mooi en te oud is voor in een restaurant! Het hoort eigenlijk thuis in een museum zó prachtig! Het is dan ook 19e eeuws! Maar hier wordt het nog gewoon allemaal gebruikt.
Uitzicht vanaf het dak van het restaurant.
Na de lunch doorkruisen we het centrum van Trinidad. Overal zijn eettentjes waaruit de Cubaanse muziek je tegemoet schalt. Mij iets te vaak is het van die vreselijke reggaeton maar daar mogen we niks van zeggen want dit is nu eenmaal de moderne tijd hè… ook in Cuba! Verder veel galerietjes en winkeltjes met toeristen-meuk. Een erg leuk, druk-druk-druk stadje dat het prima doet, vooral vanwege het toerisme én het feit dat de Cubaanse overheid vrij ondernemen mondjesmaat is begonnen toe te staan! Met als gevolg dat er nu een behoorlijke scheefgroei is in welstand. De mensen met een casa, toeristenwinkeltjes of een taxi verdienen vele malen beter dan bijvoorbeeld een arts in een ziekenhuis of een bouwkundig ingenieur en andere hoog opgeleide beroepen. Dit heeft als gevolg dat veel mensen hun beroep waarvoor ze gestudeerd hebben, opgeven en bijvoorbeeld een hostal gaan beginnen. Jonge mensen moeten wel heel erg gemotiveerd zijn om nog aan een jarenlange opleiding te beginnen. We horen dat de overheid nu al ruim een jaar geen vergunningen meer afgeeft voor nieuwe hostals. Dat is natuurlijk vreselijk voor mensen die geld geïnvesteerd, soms hoge leningen hebben afgesloten die ze niet kunnen terug betalen. Het is best wel spannend hoe de Cubaanse economie zich gaat ontwikkelen en in welke mate de overheid doorgaat met moderniseren en meer open wordt!
In ieder geval heeft Cuba ons hart gestolen! Veel dingen zijn voor ons moeilijk te begrijpen. De Cubanen kunnen nog steeds niet vrij reizen. Internet loopt via een overheidsinstelling. Een auto of een huis en zelfs een televisie kopen, onderdelen bestellen, reparaties laten verrichten, nieuwe banden; alles veel te duur voor de meeste mensen. Groenten en fruit is prima te verkrijgen maar ook duur voor de Cubanen. Wat is erg goedkoop? De rum! En dat wordt ook veel gedronken!
Maar Cuba is wel degelijk aan het moderniseren. Er is geen Cubaan die onverzekerd is en geen behandeling kan krijgen in een ziekenhuis. Alle Cubanen gaan naar school waar kunst en muziek er net zo bij hoort als taal en rekenen. De familiebanden zijn sterk en overal klinkt gelach, men helpt elkaar en ook de toeristen. Cuba is zeer veilig; je kunt nog gewoon je tas ergens laten staan. De Cubanen zijn opgevoed met het idee dat je van andermans spullen afblijft! Kom daar eens om bij ons! En heel belangrijk: er wordt nog gewoon met elkaar gekletst. Omdat alleen op bepaalde plekken hotspots zijn met wifi waarvoor je wifi-kraskaartjes moet kopen á 1 CUC per uur wifi-toegang, wordt er in cafés en eigenlijk op elke hoek van de straat nog op een normale manier met elkaar gecommuniceerd in plaats van dat iedereen zich de nek krom laat groeien van het geloer op die mobiele telefoons! De volgende foto illustreert dat op humoristische wijze:
Geen wifi…wel bier!
Aan de wandel in Trinidad. Foto’s van Thijs en Olesia.
Nu eerst eens een mojito bij de trappen!
We vinden een prima restaurant. Een van de betere in Trinidad recht tegenover een die in de Lonely Planet staat maar waar vervelende harde muziek is.
We hebben het plan om Melle te slapen te leggen in onze casa, bij ons. Wij willen toch niet uitgaan. Dan kunnen Bas en Donatien eindelijk eens aan de salsa. Maar één had er wel een hele grote mond. Hij is eigenlijk helemaal klaar na genoeg alcohol en een vreselijke vermoeiende stad-dag. Want… moet je weten… Bas houdt helemaal niet van ‘stad-ten’. Gelukkig voor hem pikt Melle ons snode plannetje niet en is Donatien té solidair met haar echtgenoot. Ze gaan ook casa-waarts en alleen de jeugd gaat aan de salsa…
Bas KAN niet meer!!!
Dinsdag 13 maart.
De dag begint heel goed met een fantastisch ontbijt in ons hostal Maria de Rosas.
Geweldig ontbijt in Maria de Rosas.
Daarna doen we een stevige wandeling naar de radiotoren. Even het luie zweet eruit! Boven heb je een mooi uitzicht rondom, richting de bergen, de playa en richting het dal.
Een stevige wandeling naar de radiotoren.
Daarna gaan we oostwaarts een paarden pad af. Niet met een paard hoor… met de benenwagen!
Om de berg heen weer richting Trinidad.
Overal staan paarden die hier vrij kunnen grazen. Oké… af en toe moeten ze een toerist dragen of een karretje trekken maar ze hebben hier écht geen verkeerd leven!
We zijn weer beneden en het is de hoogste tijd voor de lunch. We lunchen heel erg goed bij La Redacción. Een prachtige plek! Het is het voormalige redactie-gebouw van de plaatselijke krant. Een aanrader, ook door de Lonely Planet! We eten super lekker en helemaal niet duur! Vergeet ook niet even naar het toilet te gaan. Het grootste en bijzonderste toilet ever!
Lunch in La Redacción.
Het interieur is bijzonder.
Daarna gaan we met een taxi naar het strand (Playa Amasico) op zo’n 10 km afstand. Nog eventjes onderdompelen in de Caribische zee! Zal toch één van de laatste keren zijn voorlopig! Herbert bedankt voor de eer… hij beweert dat het KOUD is… nou jaaaaa zeg! Geen foto’s gemaakt…. maar wel van de prachtige bolide die ons naderhand naar het kleine plaatsje la Boca brengt.
Een prachtige oldtimer!
La Boca betekent de mond en het is inderdaad een klein vissersplaatsje dat aan de monding van de rivier Rio Guaurabo ligt. Het heeft een paar aantrekkelijke strandjes en er zijn ook genoeg hostels voor een leuk verblijf. Wij wandelen er kort doorheen en nemen een lekkere koele cerveza.
Een kort bezoek aan La Boca. Ook foto’s van Thijs.
We gaan met een brommer-tuktuk terug.
We kiezen vervoer terug dat we nog niet geprobeerd hebben; de gemotoriseerde tuktuk! Prima en snel maar mijn nieren zitten wel zo ongeveer in de keel!
Terug in Trinidad hebben we de Agaathjes snel gevonden op de trappen rechts naast de Iglesia de la Santisima Trinidad. Dit is ook de plek waar je helemaal los kunt met je internet-verslaving!
Wij met onze internet-aandoening.
Na de nodige mojito’s en cerveza’s gaan we met elkaar dineren in La Ceiba, ook een aanrader via de Lonely Planet. Nou… de Ceiba (een boom ) is erg mooi maar het eten valt lelijk tegen en de prijzen zijn onevenredig hoog. Laat maar zitten verder dusssssss! De gezelligheid is er niet minder om hoor!
La Ceiba maakt zijn naam niet waar!
Woensdag 14 maart. Voor vandaag hebben we een tour geboekt naar Parque Guanayara. We betalen er 55 CUC per persoon voor en hebben daarvoor een (bijna) privé taxi (in plaats van een Russische ‘veewagen’ en een (bijna) persoonlijke gids Eddy. De taxi haalt ons op in ons hostal en daarna halen we een jong Italiaans stel op. Past makkelijk!
De tour voert ons langs een uitkijkpunt waar we nog even een zestigtal treden voor op moeten. Het uitzicht valt ietsje tegen. Het is wat nevelig en het wordt niet zo’n zonnige dag, helaas. Wel prima om te hiken trouwens!
Wat nevelig…. foto Olesia.
Als we de trap weer afgaan komen we langs een banenverkoper die wel een heel griezelig huisdier heeft… een enorme spin. Niet gevaarlijk…. zegt ie. We zijn toevallig onze buren van het hostal tegengekomen en deze dappere Zwitser durft een ‘close encounter’ wel aan. Olesia rent gewoon als een haas de trappen af. Thijs vindt het allemaal wel interessant… maar van een afstandje…. Herbert bedankt ook voor de eer. En ik… heb geen tijd… moet foto’s maken (nee natuurlijk durf ik NIET!… KIJK DAN ZELF… HUUUUU!).
Geen woorden voor…ZO ENG!!!
Daarna rijden we met drie taxi’s en tourguide Eddy door naar een koffieplantage Finca Don Pancho in El Chorrito. Eddy weet ons veel te vertellen. Wat dat betreft is het wel leuk om de toer met gids te boeken. Eddy spreekt meer dan een woordje Nederlands en wat heel bijzonder is; hij heeft het zichzelf geleerd met boeken en CD’s. Waarom? Hij vindt het een mooie taal. Nou ja….mooi????
We kunnen bij de Finca wat rondwandelen, alles te weten komen over koffie én…. een koffietje bestellen. Lekker hoor met rum en nog wat erin. Mierzoet in ieder geval.
Bij Finca Don Pancho in El Chorrito. Foto’s ook van Olesia.
De koffieplant Criollo.
Daarna gaat het gauw door naar Parque Guanayara waar we enkele tientallen meters afdalen. Het is geen moeilijk pad en ook niet erg lang. Jammer dat je dezelfde weg terug moet nemen. Maar voor mij (met mijn pijnlijke achillespezen) is het redelijk te doen. Het landschap is erg mooi! De watervallen en de grot die we onderweg nog inklimmen zijn adembenemend!
Ook wel bloemetjes onderweg.
Ik verander de loop van de geschiedenis.
Door een tijdje druppels die op een stalactiet vallen op te vangen verander ik een ieniemienie beetje de geschiedenis want nu groeit deze heeeeel eventjes niet. Dan gaat het nog een paar tientallen meters verder naar beneden en komen we bij de watervallen.
Aangekomen bij de watervallen. Rechts Eddy de gids.
Met Thijssie erop.
Een paar ‘helden’ trotseren de watertemperatuur van 20 graden. Als eerste onze dappere oudste! Olesia bedankt voor de eer en wij ook… stel we krijgen een hartaanval!
Een regelrechte held! K..k..k..oud!
Ik pas! Kijk… daar klautert ie ook nog omhoog!
De laatste lus van de wandeling kunnen we niet meer maken. De lunch wacht. Thijs en Olesia zijn een beetje teleurgesteld. Dit heeft met een hike niks te maken. Ik vind het wel best… hahahaaa!
Nu is het verder alleen maar omhoog… maar het is gelukkig maar 20 minuutjes klimmen.
Kiekeboe!
Met de taxi’s racen we naar het restaurant waar we bediend worden door een ober die Obama genoemd wordt. Hij lijkt ook sprekend op Obama – de jongere versie. Het eten is niet je-dat helaas. Er staat nu gewoon een kille wind direct op onze ruggetjes en we willen wel gauw terug. De taxi scheurt weg en we realiseren ons ineens dat we Eddy niet bedankt hebben en geen gedag gezegd hebben. Hij rijdt met andere gasten mee. Balen. Nou Eddy (hij heeft ons bootkaartje), als je dit leest: bedankt voor een hele leuke en informatieve dag! Als je ooit in Amsterdam komt, neem contact met ons op!
Achter in de middag ontmoeten we de Agaathjes die zo’n beetje Trinidad geheel doorgeslenterd hebben bij de trappen en we gaan naar de casa van hen om ons te laten verwennen door hun hosts die ook super aardig zijn én lekker kunnen koken.
Super lekker eten in de Casa van Bas, Donatien en Melle.
Thijs en Olesia zijn naar een concert van een bekende Cubaanse pianist Carlito met zijn band dus missen het zalige eten. Na het eten gaan wij er ook nog even heen.
Carlito and his band.
De versterking is ons een beetje veel van het goede en als we ook nog plaats moeten maken voor een paar plaatselijke hoge piefen verkassen Herbert en ik naar ons hostal. Het was een lange dag hoor! Alweer geen salsa gedanst vanavond! 
