Vrijdag 15 december. Het laatste blog eindigde zo ongeveer bij de uiterton van Cartagena. We kunnen de hele weg op de parasailor varen al gaan we niet erg hard. Geeft niet…. kalm aan… dan breekt het lijntje niet. Zou deze oer-Nederlandse uitdrukking eigenlijk ook uit de zeilerij komen? We komen bijna gelijktijdig aan. Plons en plons zeggen de ankers. Liggen!
Ankerbiertje en kwakje-mole erbij met z’n viertjes…helemaal goed! Tegen het donker verkaste de K’dansjes naar hun eigen boot. Eten en een nieuwe serie kijken. Transparent, erg onderhoudend! We liggen er weer heel vroeg in. Een lekker windje wappert verkoelend door Zahree. En die goddelijke rust… heerlijk! Zzzzzzzz.
Zaterdag 16 decembervaren we ‘s middags met zijn vieren in onze dinghy weer naar de zuidkant van het eiland waar de TiSento nog steeds voor anker ligt. Hun plan is de dag erop te vertrekken en in één keer door te zeilen naar Snug Harbour in de San Blas Archipel. We worden bij hen aan boord uitgenodigd, een Van de Stadt 45 met optrekbaar zwaard. Vooral op die geringe diepgang zijn we erg jaloers. Ze gaan met ons mee aan wal. we landen in een semi-chique bedoening met lekkere ligbedden voor bepaald niet weinig maar we willen wandelen en ergens wat goedkoper lunchen dus we sneaken van het terrein af. Ook de volgende tent heeft on-Colombiaanse prijzen. Hier worden bootladingen toeristen neergezet en die betalen gewoon wat er gevraagd wordt. Wij gaan naar de ‘pueblo’ op advies van een local en na veel gevraag en uiteindelijk onder begeleiding van een man die daar ook graag wat voor wil vangen vinden we Marlyn. Ze kookt een traditionele lunch. Prima en we hoeven vanavond ook meteen niet meer te koken. Op de terugweg zien we een familie zwarte varkentjes. Ze lopen vrij rond maar ik denk zo maar dat er af en toe eentje aan het spit eindigt…
Moeder varken met haar kleintjes.
Later zien we papa varken ook lopen maar die heeft het niet zo op ons….
Bij de waterkant gaan we terug naar de K’dans en de Zahree en spreken af dat Bas en Agnes achter in de middag een borrel komen halen op de K’dans. En dat was weer ERG gezellig!
Gezelligheid! En wat liggen we mooi met die ondergaande zon, hè?
We nemen afscheid van Bas en Agnes. We spreken af dat ze de San Blas vast ‘verkennen’… waar is het mooi liggen om de Kerst et vieren? Van de Agaathjes vernemen we dat ze te water liggen. Bijna alles naar wens is verlopen en ze disndag gaan vertrekken. De Umnyamaatjes lopen nog wat musea af en komt dan deze kant op.
Zondag 17 december probeert Herbert mijn mooie hoerie-sloerie lichtjes te maken. Gaandeweg , na blootstelling aan niet helemaal de juiste Ampères dan wel Voltage (weet ik veel…) vielen er een paar groepjes van 5 uit en het blijkt dat het ‘t begin van het eind was. Uiteindelijk brandt de hele slinger door….mweh…. jammerrrrrr!
Mijn hoerie-sloerie-lampjes blijken total loss.
’s Middags gaan we met Gerard en Karina de andere kant van het eiland verkennen. Wat is de noordkant toch prachtig blauw!
’s Avonds borrelen we op de Zahree tot het donker wordt. Tot morgen K’dansjes… dan zeilen we naar Isla Tintipan!
Maandag 18 december gaan we om 10.00 uur ankerop. Een aanvankelijk lekker windje bracht ons ertoe de parasailor te hijsen. De wind kwam iets te voorlijk in maar ook behoorlijk naast Zahree kan dit ‘luie’ zeil waarvoor we verder geen huiken van de zeilen hoeven te halen, of zonneschermen hoeven op te ruimen, ons nog best wel een beetje sleuren. Maar al snel kakte de wind helemaal in en ging de slurf weer over het ding. Een hele tijd motoren volgde… balen zeg… we zouden 15 knopen wind uit het oosten krijgen. Nu was het bijna windstil en wat er na een tijdje heel zachtjes blies was tegen. Maar aarzelend kwamen er wat rimpeltjes in het water en al was het geen oostenwind maar noordwestenwind… we konden de genua er bij zetten en met motor bij liepen we weer tegen de 6 knopen. Ook de K’dans trok hun genaker er weer bij en praktisch gelijktijdig kwamen we bij de ankerplaats van Isla Tintipan aan.
We zoeken een mooie ankerplek…stukje zand en spijker erin. Er komt meteen een boot met drie jochies erin. We begrijpen eruit dat we niet mogen ankeren hier. Nationaal Park…als de politie komt…oeioei! We hopen maar dat het goed komt. Helemaal lekker voelt het echter niet. De vissers koemn achter elkaar hun langoesten en zelfs papagaai-vissen aanbieden en zeggen niks. We merken het wel. Vandaag geen borrel. Herbert is niet erg lekker en houdt het bij eentje. Ik sla ook eens een dagje over. Een prachtige zonsondergang zet de K’dans in een mooi goudkleurig licht.
D ‘dans bij ondergaande zon.
Een aflevering van onze nieuwe favo serie en verder hebben we niet veel praatjes. ‘s Nachts zit Herbert weer onvrijwillig op de wc… balen… is het virus of de bacterie dan wel een andere enge amoebe weer terug?
Dinsdag 19 december. Mijn stoere schipper is weer heel erg zielig. Echt helemaal niet lekker. Balen zeg! Die houdt de hele dag zijn gemak! Eerst verhalen we de boten wat verder van het eiland Tintipan af. We hebben het idee dat je iets verder wel mag ankeren. Er ligt daar ook een zeilboot en misschien weet die meer dan wij…
Ik ga ‘s middags met de K’dansjes in hun dinghy naar Islote, een piepklein eilandje dat vissers opgehoogd hebben met schelpen en nu met 450 zielen met huisjes zeer dicht op elkaar, elkaar proberen het leven niet zuur te maken. Het is het dichtst bevolkte stukje land van Colombia… een twijfelachtige eer! Maar de Isloten gaan er prat op dat het er super veilig is. Er zijn maar zes achternamen, dus zes families, niemand steelt van elkaar, politie kennen ze niet. Een jongen leidt ons rond ondanks dat we waarschuwen nauwelijks nog peso's te hebben. Erg leuk! Er zijn zelfs meerdere winkeltjes en je kunt er nog behoorlijk veel dingen kopen. Er is een school, een restaurant en… een pleintje waar je kunt dansen! Gesjellug! Karina meent dat ze er HELEMAAL gek zou worden als ze er zou moeten wonen! Toch ziet men er niet ontevreden uit… wel een beetje verveeld lijkt het. Bovendien is het er een behoorlijke troep. Jammer dat ze met z’n allen niet eens even flink de bezem doorhalen. Overal ligt plastic en andere troep. Dat waait ook allemaal hup, het water in. En dan zitten we hier in een Nationaal Park, zogenaamd eco….
Terug bij de dinghy geven we onze een paar duizend voor de moeite. Dat moet ie ook meteen aan een familielid (?) afstaan.
Dag Islote, dat was leuk!
Verplicht poseren.
Bassins met tarpons en een enorme zeebrasem, verpleegsterhaai en nog veel meer.
Op elke vierkante cm staat een huis.
El patio de baille, het danspleintje.
Daarna varen we met de dinghy naar de andere zijde van Isla Tintipan waar de mangrove is. Onderweg zien we prachtige hostels waar dagrecreanten in het water dobberen maar we zien ook de hangmatten op de veranda’s dus je kunt er wel degelijk overnachten. In de mangrove zal dat wat minder leuk zijn. Deze ochtend kwam er op Zahree een mega-grote mug binnen zeilen die het geluid van een vliegtuig probeerde na te doen. Hij, of erger… misschien was het een zij… was geen tijger mug. Herbert sloeg het insect met een welgemikte timmer dood… maar het zou best eens een malariamug kunnen zijn. Dat was echter vanmorgen, nog dicht bij het eiland. Nu liggen we veel meer in de wind dus verwachten we de muggen niet. Maar in de mangrove zal het een waar muggen-festijn zijn. Daar wil je ECHT niet slapen zonder klamboe! De mangrove is prachtig en je hebt allerlei ingangetjes en doorkijkjes. Her en der zijn plekken waar de vissers kunnen schuilen en af en toe een mooie villa.
Mooie hostels in en bij de mangrove.
Leuke doorkijkjes bij de mangrove.
Happy couple! Lieeeeef!
We zijn in afwachting van de Umnyamaatjes maar zien ze vooralsnog niet komen. Wat er wel komt is ineens dé politieboot! Allervriendelijkst wordt ons medegedeeld dat we hier inderdaad niet mogen ankeren maar omdat het al zo laat is en we nergens meer vóór donker aan kunnen komen, mogen we blijven liggen tot de dag erop, 6 uur…. ahum… in gedachten maken we daar in ieder geval 7 uur van… anders begint het op werk te lijken, En nét komt de Umnyama de ankerplaats op. Zij zijn ook al ‘staande’ gehouden. De beambte kijkt nog even op onze elektronische kaart en stelt ook vast dat het er toch écht niet op staat… maar we krijgen geen boete. Ze zijn echt heel aardig en nemen ons niks kwalijk. Ook kunnen we met hand op ons hart verklaren dat ons anker in het zand ligt… hopelijk de ketting ook!
Morgen verplicht vertrek dus. Voor ons niet zo erg want we wilden toch al vertrekken naar Isla Fuerte maar jammer voor Dick en Monique die net aangekomen zijn. Zij gaan morgenochtend vroeg nog even kijken én natuurlijk voor de Agaath die morgen deze kant op komt en net zo goed meteen door kan varen naar Isla Fuerte. In ieder geval zijn we dan weer allemaal bij elkaar!
De Umnyama voor anker bij Isla Tintipan.
Alweer een mooie zonsondergang!
Woensdag 20 december. We zijn vroeg op om 7.00 uur anker op te gaan voor de 35 mijl naar Isla Fuerte. De K’dans zit ons op de hielen. Vroeg hè, luitjes?
Islote, bij ochtendlicht.
Weer een dag op de motor; er is nauwelijks wind. Een klein stukje kunnen we de genua erbij zetten. Het geeft een half knoopje meer snelheid maar is van grote waarde om het rollen van Zahree tegen te gaan… dat rollen is trouwens HEEL irritant! Herbert ligt praktisch de hele dag plat. Hij is weer ziek geworden. Zijn niet alle beestjes gedood en moet er nog een kuurtje tegenaan? Hoewel de vislijn uit is laat geen enkel visbeest zich verleiden tot een aanbeet. Jammerrrrrr…. hoewel…. mijn arme zieke schipper zou in zijn toestand toch niet erg graag vissenkoppen snellen, lijkt me…. 5 mijl achter ons sluit ook de Umnyama weer aan en, verrassend…., 15 mijl daarachter zien we op de AIS de Agaath! Straks zijn we weer met 4 boten bij elkaar! Op weg naar de San Blas om samen Kerst en Oud en Nieuw te vieren. Erg leuk!
De Agaathjes hebben zich ook weer aangesloten.
Het blijft genieten… dat laatste zonnetje!
Donderdag 21 december.
Met de hele bups gaan we aan wal op Isla Fuerte. Ook hier leeft men weer met hele simpele middelen. Er is wel elektriciteit; we zien een veld met zonnepanelen. Maar verder gaat het vervoer met de benenwagen en de ezeltjes worden behangen met jerrycans met water. Hup… een driejarige peuter erop met een stok in zijn hand en meppen maar. Volgens mij zou dat meppen niet hoeven… andere ezeltjes zonder zo’n te jong macho-apekoppie erop, lopen gewoon achter de andere ezeltjes aan.
Het ‘centrum’ van het dorpje is aan het water. Er zijn best veel kleine ‘tiendas’ (winkeltjes) en zelfs twee kledingwinkeltjes. Op dit, voor ons, laatste Colombiaans eiland moeten we onze laatste peso’s zien kwijt te raken! De straatjes en het dorpsplein zijn al versierd met stroken kleurige stof of plastic. Er is een heuse kerststal, nog zonder de kribbe met kindje Jezus erin. Verder zijn er stalletjes op straat waar je gebakken banaan, empanada’s, ijskoffie en zeer zoete kokoskoeken kunt kopen. Hopelijk geeft de ijskoffie niet weer aanleiding tot een nieuwe aanval van buikloop. We gaan even op bezoek in de plaatselijke kerk. Met Melle MOET dat altijd even; hij is helemaal weg van kerken. Het is grappig om te merken hoe de Colombianen reageren op dat schattige blonde jochie. Allemaal willen ze hem even een kneepje geven, over zijn haar aaien. Met hem op de foto…. hij kan er maar matig enthousiast van worden. Maar de interactie is wél leuk en soms ook handig!
Kerstboom en een kerststal op het dorpsplein van Isla Fuerte.
Melle is helemaal ‘weg’ van de kerststal in de kerk met mega veel schaapjes.
De K’dansjes en wij lopen nog even een wat noordelijkere route over het eiland.
Mooie schildering van een voor eilandbegrippen groot huis. En een heilige boom.
Daarna vinden we weer het pad naar het strand waar de dinghy’s liggen. Een ezeltje staat te wachten tot hij zijn watervracht krijgt.
Geduldig wachten op zijn watervracht.
Herbert knapt niet erg op. Op advies van Dick van de Umnyama begint hij nog een tweedaags kuurtje met een nog stevigere antibiotica. Eindelijk komt de scheepsapotheek eens echt van pas! Hopelijk vinden de laatste darmparasieten dan wel foute bacteriën nu snel een jammerlijke dood!
Aan het eind van de middag borrelen we gezellig bij de Umnyama. Herberts borrel bestaat uit cola en nog maar eens een colaatje. HET drankje voor buiklooppatiënten!
Uitzicht vanaf de Umnyama:
Vrijdag 22 december. Karina is jarig en om 10 uur zijn we allemaal present om luid Lang zal ze leven… veel zal ze geven… te zingen. Hoe oud ze is geworden? Daar spreken de dames niet over! Hier de prachtige Jarige Job op haar door Gerard versierde boot!
Lang zal ze leven! Karina is jarig!
Er wordt een laatste gang gemaakt naar het eiland om de allerlaatste peso’s ‘stuk te slaan’. De dag gaat verder op aan voorbereidingen voor het vertrek om 15 uur voor de krap 100 mijl naar Isla Pinos. ons eerste eiland in de San Blas.
Met simpele middelen kun je prachtige kerstversiering maken.
Hiermee sluit ik dit blogdeel af. In het volgende lees je over onze oversteek naar de San Blas eilanden.
Alvast warme kerstgroeten vanaf ons laatste Colombiaanse eiland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten