Waaaaaat? 12 oktober voor het laatst geschreven? Zie dan maar weer eens op te lepelen wat we de 12 dagen daarna allemaal gedaan hebben en waar we ons anker gedropt hebben. Inderdaad…alleen anker droppen want op heel Fuerteventura zijn er nauwelijks havens te vinden die onze maat boot kunnen stallen of ze waren vol of anderszins geen zin om aan ons verzoek te voldoen. Dat viel ons een klein beetje tegen. Heel af en toe in een marina is fijn om…..de was te doen….water in te slaan…lekker slapen zonder te rollen in je bed….uit eten gaan en niet weer half teut terug in het bijbootje…een auto huren en met een gerust hart Zahree achter laten. En ga zo maar door.
Isla Lobos was inderdaad een wat rollerige aangelegenheid. Op het eiland komen met de bijboot vond de schip door golven en puntige rotsen een wat té hachelijke aangelegenheid dus keerden we wat teleurgesteld terug.
Vast mooi maar met minder wind uit een andere richting.
Isla Lobos; aanleggen is een té hachelijke onderneming maar een mooie ankerplek (als je een beetje rollen niet erg vindt!).
In de middag zeilden we naar Fuerteventura zelf. Corralego moet een leuk plaatsje zijn en heeft prachtige stranden en onder goede omstandigheden kun je er ook wel aardig ankeren maar met de te oostelijke richting van de noordenwind lijkt het ons niet te doen dus helaas….door richting de oostkust. Hoewel in de pilot diverse ankerplekken staan aangegeven zijn ze stuk voor stuk niet erg geschikt bij ook maar een klein beetje swell. Pas achter de breakwater van Puerto del Rosario vinden we rustig water en ligt Zahree al vlot achter haar anker te zwaaien. Er liggen naast veel boten die daar voor eeuwig lijken te liggen (achtergelaten lijkt wel) ook wat andere vertrekkers. We liggen dus een beetje buitenop.
’s Avonds verkennen we Rosario een beetje.
Als we ‘s avonds met de bijboot bij de slip van de club nautico aan land willen raken we weer begeesterd om onze bijboot wieltjes te geven. De slip is spekglad en wat is dat bootje toch zwaar met die motor!
De stad heeft een aardige boulevard maar het centrum is totaal sfeerloos. Het voetgangersgebied waar de terrasjes zijn is bijna verlaten. Winkeltjes zijn er nauwelijks. Het doet vreselijk doods aan. De volgende dag vinden we de middenstand…die is en masse verhuisd naar zo’n afschuwelijk grootschalige shopping centre. Een prima manier om de reuring uit je stad te halen. Dom hoor!
13 oktober installeert Herbert de nieuwe drinkwaterkraan met turbo waterfilter en bacteriekiller. Zo! Nu kunnen wij ook lekker gewoon uit de kraan drinken. Is het gedoe met de plastic flessen even van de baan!
Hup de boor in het aanrecht…en daar is ie! De nieuwe drinkwaterkraan!
Het water smaakt prima al is het natuurlijk wel een beetje lauw.
Verder lezen we wat en vermaak ik met de kinderen die in de Optimistjes les krijgen.
De Optimistjes van de Club Nautico.
Mijn betere wederhelft krijgt helemaal de geest want hij monteert ook nog het nieuwe slotje van het ankerluik….al past dat nog niet helemaal.
Nieuwe slotje op het ankerluik.
De dag erop scoren we bij Duque Hermanos, de onvolprezen watersport-accessoire winkel de felbegeerde wieltjes voor de bijboot! Meteen een doorslaand succes! Herbert kan nu (en in noodgevallen ik ook…) alleen de bijboot de helling en het strand op trekken!
Aanbrengen van de wieltjes op de bijboot.
Nu kan Herbert het helemaal alleen! Yeaaaaah!!!
Zahree op de ankerplek bij Puerto del Rosario
Zondag 16 oktober krijgen we ‘s ochtends routine-bezoek (zeggen de douaniers). De heer en dame hebben heel wat papierwerk te doen. Alles wordt genoteerd, papieren en paspoorts goed bevonden en daar gaan ze weer.
Ik mag een foto maken mits geen gezichten erop. Oké dan…
De douane op bezoek gehad.
’s Middags lopen we een flink stuk naar een mooi strand. Langs de boulevard en elders in de stad vind je beelden. Cultureel blaze de Fuerteveturezen hun partijtje best mee!
Langs de boulevard staan overal beelden.
Een kilne waar vroeger de lime in gemaakt werd.
Op het strand zijn we maar kort. Een korte zwempartij, even opdrogen en terug gaat het weer! Echt bakken in de zon kunnen we allebei niet meer.
Zo droog en terug maar weer.
We bekijken een andere kilne wat meer van nabij. De stenen gingen bovenin op roosters, droge plantenbosjes onderin werden aangestoken en de lime zakte naar beneden. Het werd gebruikt om te bleken, in de specie en….geen idee…vergeten! (sorryyyy!).
Een kilne van dichtbij bekeken.
’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij El Bounty aan de haven. Maar weer eens aan de alcohol na een weekje wat rustiger aan gedaan te hebben. Nou…dat kwam even lekker hard aan! Helemaal toen we ook nog een borreltje toe kregen.
De vino tinto komt heel hard aan! Herbert gaat vast slapen na de nekslag; de borrel toe!
Maandag 17 oktober liggen we een beetje aan de ankerketting te rukken. Zou niet mogen want we hebben wel 30 meter ketting uit. De ketting ligt dus ergens vast vrezen we. We hebben al een donkerbruin vermoeden want het anker lag vlak bij een betonnen plaat met betonijzer erbovenuit. Het zal toch niet? Het is te diep om ernaar te snorkelen dus het duikspul mag voor het eerst echt zijn dienst bewijzen. Ja hoor; de ketting ligt half onder het blok en een deel van de ketting heeft zich gezellig om het draadstaal gewikkeld. Na enig gemanoeuvreer en een halve hartverzakking omdat mijn allerliefste lieveling mij VEEL te lang onder water blijft zonder dat we iets hebben afgesproken over signalen dat alles oké is e.d. en een omcirkeling van het blok zijn we vrij.
Klaar voor onderwater?
Snel halen we het anker op en her-ankeren op een plaats die geen obstakels op de bodem heeft. Veel boten zijn vertrokken dus er is ook veel meer plaats. Ook weer goed afgelopen. Volgende keer toch maar even controleren hoe en waar m.b.t. het anker.
Dinsdag 18 gaat voorbij met niksen en wachten op schoonzus Carla die die avond in komt vliegen.
Beetje niksen en zwemmen.
Tegen 8 uur ‘s avonds komt ze met de taxi. Het vliegveld is maar op een kwartiertje rijden. Heerlijk om haar weer te zien en haar een week bij ons te hebben. En nu…gauw weer naar El Bounty! Hapje eten en proosten op haar aankomst.
Yeaaaaah! Daar is ze!
Eten weer bij El Bounty!
Carla komt een uurtje tekort omdat we op de Canaries een uurtje vroeger leven en wij hebben sowieso altijd slaap dus we liggen er op tijd in. Het is niet eens zo rollerig gedurende de nacht en schone zus heeft als een zee-roosje geslapen schijnt…
Woensdag 19 oktober zeilen we op ons gemakje naar Las Playitas, een prima ankerplaats.
Carla kan goed wennen aan het boordleven.
Carla heeft geen enkele moeite met het boordleven; ze gaat in en uit de bijboot als een klimgeit met zeebenen! Goed zo, stoere schone zus!
Zahree voor anker bij Las Playitas.
Aan de baai is een resort en we kunnen precies volgen wanneer de aquajogging begint. Dit resulteert overigens niet in een op- en neer springen van onze kant, hoor! Veel te warm.
Warm! Zelfs té warm voor buiten.
We zijn er twee dagen en vullen onze dagen met bijkletsen, El Poris de Playa verkennen waarbij natuurlijk weer een berg opgestegen moet worden.
Vanaf Las Playitas kijkend naar de ankerplaats van Las Playitas.
We snorkelen bij de rotsen waar we warempel wat kleine kleurige visjes zien! Carla loopt vooralsnog niet erg warm om met bril en snorkel het onderwaterleven uitgebreid te bekijken. Eventjes probeert ze het maar ze weet niet hoe snel ze er weer uit moet…zag ze een haai ofzo?
We lopen aan de zuidkant van het dorpje een berg op.
Carla vindt het halverwege wel mooi geweest met al die losse stenen en loopt op haar gemakkie terug terwijl Herbert en ik nog even doorzetten tot wat hoger.
Tis mooi geweest; Carla gaat terug.
Niet helemaal naar de top want dan zouden we in het donker terug moeten. Zo was het vooral dalend al uitdagend genoeg. Ik kon nog net de neiging onderdrukken de berg op mijn gat naar beneden te glijden.
Beneden hadden we ons drankje aan de Beachbar en daarna ons etentje wel verdiend!Daarna gaan we gezellig aan de haven uit eten.
Alweer een heerlijk rustige nacht was ons deel. Carla treft een prachtige rustige week!
Vrijdag 21 zeilen we met heel weinig wind een paar mijl naar Gran Tarajal.
Gran Tarajal op Fuerteventura.
Ook daar ankeren we, recht voor het dorpje. De boulevard is ‘s avonds gezellig druk en we eten er een zalige sorbet terwijl we ook onze honger naar wifi stillen.
Gran Tarajal, bij het vallen van de avond.
De volgende dag nemen we al vroeg de bus naar Antigua, ons aangeraden door de meneer van de Tourist Information in Puerto del Rosario. Nou…hij is er vast nog nooit geweest…want er is werkelijk geen zak aan.
Boring Antigua op Fuerteventura.
Wel lunchen we er lekker. Een beetje gedwongen want we stonden verkeerd voor de bus terug en ik zag nog nét dat de buschauffeur zijn duim richting ‘terug’ hield terwijl hij ons vrolijk voorbij scheurde. We stonden verkeerd dus maar van de nood een deugd en daar een vette bek halen. Doorgestoofd en uiteindelijk nog ruim 3 kwartier op de halte schilderend, zitten we uiteindelijk in de bus met twee wat ontevreden kijkende Duitse dames. Zij hadden ook de ‘kick’ van spannend Antiqua (NOT) maar ook nog een verblijf in een armzalig hotel vanwege overboeking. Een dame liet foto’s zien met matrassen met vlekken erin dat je je afvroeg…wat is daar gebeurd? En ander smerig en oude rommel. Ze wilden liefst direct ‘nach Hause’….jammer voor ze…ik zou zeggen…geniet in ieder geval van het heerlijke weer en het strand. Aiai…daar moesten ze 2 km voor lopen. Duits leed, dus…
Eenmaal in Gran Tarajal ploffen we lekker aan dek neer met bier, wijn en koel water bij een prachtige avondlucht.
De baai van Gran Tarajal met een mooie avondlucht.
‘s Avonds doen we weer huisbioscoop.
Zondag 23 oktober zeilen we met halve wind die later op de dag een beetje aantrok en tegen draaide en we zelfs een paar slagen moesten kruisen.
Carla aan het stuurwiel.
Zeilen langs de zuidoostkust van Fuerteventura.
We varen voor het resort langs waar vriendin Ans en ik vorig jaar oktober onze traditionele zonvakantie genoten. Zo grappig dat we daar nu zijn op eigen kiel! Ans, zie je de donkere muur waar als die grappige eekhoorntjes aan het bedelen waren? En het restaurant voor onze dagelijkse overdadige lunch (met wijn)?
Het resort waar Ans en ik vorig jaar onze traditionele zonvakantie genoten in Esquinzo, Fuerteventura.
Net vlak voor een overstagmanoeuvre waarschuwt een gierend geluid van de hengel me dat we eindelijk weer BEET hebben! Snel opdraaien in de wind en na een korte strijd met Herbert als vaardige visser aan de molen geeft een prachtige Bonito (denken we) het op en landt in de kuip. Met ontzag voor de scherpe tandjes houdt de trotse schipper de onfortuinlijke vis op voor de foto en nog geen halve seconde later is de kop eraf en weten wij PRECIES wat we vanavond eten! Yeaaaaaah!
Mag je drie keer raden wat wij eten vanavond! Yeaaaaaah!
Carla kijkt al die tijd stijf voor zich uit, handen stevig vast aan de bank, hahahaaa! We zeilen op de automaat verder en vanalles gebeurt er om de vis vlot in de koelkast te krijgen en Carla moet er maar op vertrouwen dat we weten wat we doen en alles goed gaat!
Kruisen tot vlak bij het strand van Jandia, net voor Morro Jable.
In de haven van Morro Jable blijkt dat er geen plek voor ons is maar we mogen gelukkig ankeren in het westelijk gedeelte van de haven voor het strandje. Er is niet veel ruimte maar het gaat nét. Haute Cuisine vanavond op de Zahree. Herbert fileert de vis vakkundig mét het fantastische mes van Bas van de Agaath. Jammer dat we het binnenkort moeten retourneren!
Een heerlijke vismaaltijd.
Een flink deel van de vis maak ik sashimi van, dus rauw in een Aziatisch-achtig sausje gemarineerd en een deel bakt Herbert. Allebei heerlijk!
Regen en een opstekende wind houdt ons aan boord en gelukkig maar want de wind draait en trekt verder aan en het blijkt dat we veel te dicht bij de breakwater terecht komen. Op de motor varen we naar het midden van de kom en Herbert zet het Rocna anker erbij. Ook weer opgelost! Nu kunnen we verder met de huisbioscoop-film en daarna met een gerust hart slapen. Het regent bijna nooit op Fuerteventura maar nu giet en dat dat blijft het de hele nacht af en aan doen. Later horen we dat het op Lanzarote noodweer was en dat honderden Nederlanders gestrand waren (nou ja, één vliegtuig vertraagd).
Maandag 24 oktober verkennen we Morro Jable en resort-oord Jandia.
Een mooi doorkijkje op de haven van Morro Jable en een stukje van het oude dorpje.
Een klein deel is nog het authentieke vissersdorpje met gezellige restaurantjes maar verder is het een verzameling enorme resorts met strandliefhebbers in alle soorten en maten en nationaliteiten. Niet erg veel aan….
We lunchen lekker in een restaurant in het oude gedeelte na een flinke wandeling langs de boulevard en terug langs de winkeltjes. Langs de boulevard moeten Carla en ik ontzettend lachen om een man met een kek paardenstaartje met zijn hond met PRECIES zo’n staartje. Ik probeer hem onopvallend te kieken maar hij kijkt net om. Dan vraag ik het maar beleefd en hij vindt het juist leuk om mét hond op de foto te gaan.
De man en zijn hond, beide mét paardenstaartjes!
Druk en….druk gewoon!
Terug in de haven melden we ons bij de port police die de dag ervoor en de ochtend er niet was. Daar wacht ons een vervelende boodschap. We mogen niet voor anker blijven; het zou gevaarlijk zijn. Meerdere schepen zijn van de ankers geslagen etc. Als we vertellen dat we nergens een ligplaats kunnen krijgen en we écht heel veilig aan twee ankers liggen én dat onze schone zus de volgende dag met het vliegtuig moet strijkt de official de hand over het hart. Gewoon een beetje zielig doen helpt toch! Als het echt nog maar voor één nachtje is…. Opgelucht gaan we naar boord. Herbert snorkelt op verzoek van de schipperse zwaar tegen zijn zin nog even boven de Rocna en het hoofdanker of ze niet weer ergens omheen verstrengeld liggen of om elkaar maar de bodem is hier juist brandschoon. Dan is het tijd voor een mini maaltijd met de rest van de
De beide ankers liggen gewoon vrij! Niks aan de hand, schipperse!
zalige vis en nog maar weer eens een filmpje als avondprogramma en we gaan weer lekker met de kippen op stok.
Dinsdag 25 oktober is alweer de dag van vertrek voor Carla. Ze gaat laat in de middag met de bus richting vliegveld, weer naar het koude Holland. We doen nog wat boodschapjes en nemen een taxi naar het busstation. De taxi laat zo lang op zich wachten dat ze de bus bijna mist. Het gaat allemaal zo gehaast dat we veel te vluchtig afscheid nemen. He verdorie…nou heb ik niet eens een foto gemaakt voor op het blog!
Veel leesplezier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten