Dinsdag 25 oktober zijn we zo weer beneden aan de haven en vertrekken we met ruim 100 mijl naar Tenerife voor de boeg én met dreigende luchten en een voorspelling van mogelijk buien mét misschien een klap onweer, maar zonder al te dramatische uitschieters met betrekking tot de wind.
We maken aanvankelijk mooi voortgang met halve wind kracht 4. Met het vallen van de avond krijgen we de eerste buiten. In de buien draait de wind tot aan de wind en dwingt ons zelfs verder af te vallen dan ons lief is. Is de bui zo’n beetje voorbij dan kunnen we weer onze koers varen. We prikken nét boven Gran Canaria langs en het is leuk om tijdens de wacht al de pinkelende lichtjes van het drukke eiland te zien. Soms verdwijnt Gran Canaria en dan weet je dat er regen aankomt. Een enkele flits onweer, gelukkig voldoende ver bij ons vandaan, maakt het een beetje spooky. Soms trekt de wind aan boven de 25 knopen en Herbert trekt een dubbel rif in het grootzeil. Daarbij knalt een blok, dus dat wordt het derde rif want het tweede rif kunnen we nu niet meer doorzetten. Het derde rif voldoet meestentijds maar af en toe valt de wind weg en moet de motor bijgezet worden. Ook blijven we maar druk met het stellen van de zeilen. De wind draait als de spreekwoordelijke drol in een pispot.
Later horen we dus van het noodweer op Lanzarote…poeh, gelukkig niet boven ons hoofd! Schone zus Carla heeft geluk gehad dat ze, weliswaar met vertraging van een uur, überhaupt is vertrokken. Reizigers voor Lanzarote landden op Fuerteventura en we lezen een DRAMATISCH bericht in de NRC dat honderden vakantiegangers (waarschijnlijk 1 vliegtuig
Een klein vogeltje lift weer een tijdje mee maar er is teveel reuring in het gangboord waarschijnlijk. Ineens is hij verdwenen.
In alle vroegte van woensdag 26 oktober komt Tenerife uit de ochtendmist tevoorschijn. We zien nét de reusachtige berg Teide met een besneeuwde hoed. Prachtig! De berg is bijna 4000 m hoog dus de regen is daar als sneeuw gevallen.
Als je goed kijkt zie je nét de besneeuwde Teide.
Aanvankelijk hebben we nog een lekker gangetje maar vlak bij het eiland is de wind op. Wat niet op is een irritante mix van golven en swell, werkelijk uit alle richtingen.
We zijn er bijna! Indrukwekkende luchten boven Tenerife.
We zijn blij als we de havenhoofden van Santa Cruz passeren en er eindelijk rust is voor Zahree.
eindelijk rust achter de havenhoofden van Santa Cruz de Tenerife.
Het is even onduidelijk waar we kunnen liggen. We zijn niet erg blij met de mededeling van de norse marinero dat we met de kont naar de steiger moeten en voor aan een mooring. Je pikt dan een lijn op en daar zit dan een dik touw aan dat weer aan een blok in het midden van de haven ligt. We kunnen zo niet eenvoudig afstappen omdat we vóór de boegspriet hebben en achter de davits waar de bijboot in hangt. Dan maar het bijbootje laten zakken, daar inklimmen en onszelf naar de kant trekken. Het is mij een raadsel waarom alle catamarans wel langszij de steiger mogen liggen en wij persé zo ongemakkelijk moeten liggen. Voor als er meer schepen komen…of we moeten maar weer vertrekken zegt de snotneus van een marinero. Alle dagen dat we er lagen is er geen ruimtegebrek geweest verder. Uiteindelijk verzoenen we ons met ons klauter-lot. We liggen wel recht op de swell die in de haven staat vanwege de zuidwestelijke stevige wind. De catamarans liggen erg te rollen en hebben moeite hun boten van de steiger te houden. Iedereen is er maar druk mee. We liggen eigenlijk wel prima zo!
Verder is er geen stroom op de steiger en als ie het al 5 minuten doet, vliegt het er gelijk weer uit.
Bij aankomst hadden we Melle al gehoord! Herbert! Tineke! Zahree! Alles kan hij al zeggen en daar komt Bas al aanlopen met Melle op de arm! Wat is het gaaf om de Agaathjes na een maand ofzo weer te zien. Melle is alweer gegroeid en kan weer zoveel beter kletsen! Even later komt Donatien ook aangestrompeld! Zij heeft laten we zeggen….uh…een zware ochtend! De arme schat wil zelfs geen koffie en moet eigenlijk direct terug naar bed. We moeten wél nog even Melle’s verjaardag vieren! Vanaf nu heeft hij zijn EIGEN gereedschapskist! Hij is er hartstikke blij mee. Wij hopen maar dat Melle nu niet de hele Agaath gaat vertimmeren! Alleen op je kist timmeren Melle, NIET op de tafel en de kastjes, hahahahaaa!
Melle heeft vanaf nu een eigen gereedschapskist!
De Agaathjes taaien af en wij gaan ook even twee uurtjes de ogen sluiten.
We zijn uitgenodigd om vanavond bij de Agaathjes pasta te komen eten samen met Dick en Monique van de Umnyama, die we al kennen van de verhalen van Bas en Donatien en Suzanne en Mark met zoontje Koen van twee, van de Freya die we ook nog alleen kennen uit de verhalen. Ik heb nog allerlei lekkere kaasjes in de koelkast en gewapend met nog een fles wijn en chips schuiven we laat in de middag aan. Gezelligheid! Koen en Melle zijn echte vrienden en spelen urenlang achter het net in de voorpunt. Af en toe een gezonde strijd om een stuk speelgoed maar dat hoort erbij he!
Koen en Monique.
Suzanne en Monique.
Dick en mijn lief.
Bas, Donatien en mijn persoontje.
We maken het niet al te laat want we moeten nog wat uurtjes slaap inhalen.
De man met de hamer is langs voor het hoofd het kussen raakt! Heerlijk RUSTIG slapen! Wat een zege!
Donderdag 27 oktober is het weer prachtig weer en na het ontbijt klappen we de Bromponnetjes uit en fietsen we Santa Cruz in. Langs de boulevard is een mooi fietspad aangelegd maar de stad in moet je toch echt de berg op. Helaas, dat wordt weer deels de bike duwen voor mij. Te steil voor het oude mens! Mag ik nu EINDELIJK een elektrische bike? Nee….jammer!
Er is een fantastische versmarkt in Santa Cruz en wat betreft de supermarkten is het ook de hemel!
De geweldige versmarkt van Santa Cruz.
Santa Cruz is een levendige stad met mooie plekjes, gezellige restaurants, een geweldige bibliotheek met goede Wifi…als je op tijd bent (voor 17.00 uur).
Ook kunnen we de Nespresso-cups-voorraad aanvullen en we halen een tas vol! Wie weet wanneer we ze weer kunnen kopen? In de Cariben heb ik nog geen shop kunnen vinden!
We proberen een auto te huren maar dat is niet zo makkelijk. Alle auto’s zijn al verhuurd helaas. Tenerife ontdekken zullen we vanuit het zuiden moeten doen waar het waarschijnlijk simpeler en goedkoper is om een auto te regelen omdat het daar veel meer toeristisch is. ‘s Avonds gaan we saampjes uit eten. Het mocht wel weer eens van onszelf! We genieten met volle teugen van Santa Cruz; het is een gezellige en levendige stad! Een échte stad, en niet zo’n opgeprikte toeristen-stad. Dat bevalt ons er erg aan.
Uit eten in Santa Cruz.
Vrijdag 28 oktober fietsen we naar de Mercadona waar we een hele kar vullen met bier, wijn, water, pasta, rijst en veel meer wat we denken nodig te hebben. Ook alvast voor de oversteek want op de Kaap Verden zijn veel dingen niet te krijgen. De Mercadona levert vanaf 90 euro af aan de haven, notabene op de steiger! We komen uit op bijna het dubbele! Ze zullen het de volgende dag afleveren voor 12 uur. Top…gaan we daarna weg, met de gehele Nederlandse enclave naar Poros de Abona, een ankerplaats. Daar staat dan weer een bbq gepland! Druk…druk…DRUK!
Na drie uur, als de kleine grote man Melle zijn middagslaapje klaar heeft, gaan we met Donatien met de tram naar San Christobal de La Laguna , dat een sfeervol centrum heeft met veel oude en karakteristieke gebouwen, kerken en kloosters. Bas blijft op de boot, heeft geen rust in zijn kont; er moet nog zoveel aan de Agaath gebeuren. Vooral het wegstouwen van de voorraad voor de oversteek, zojuist bij hen aan de steiger geleverd, geeft stress! Agaath is toch ietsje kleiner dan Zahree dus al die proviand wegstouwen is een logistieke operatie van jewelste!
Melle vindt het een hele belevenis in de tram, gewoon een trein volgens hem hoor! Het is nog een flink eind naar het stadje, best hoog op de heuvel. Zo hoog dat het zelfs fris aanvoelt in de late middag. We wandelen er wat doorheen. Kijken hier en daar. De hoge klokkentoren van één van de kerken is godzijdank net aan het dichtgaan! Anders had ik wel even op Melle gepast hoor, Donatien! Had jij met Herbert fijn omhoog mogen klimmen. Nu gaat het hele feest niet door. Op de terugweg scoort Donatien eindelijk twee paar open schoentjes in oplopende maat voor Melle! De Canarische mode is geheel in de winterstand, met dikke truien en jassen en winters schoeisel. Natuurlijk wil Melle ze perse NIET aan!
San Christobal de La Laguna.
Daarna weer met de tram-trein naar zeeniveau waar het ineens zwoel warm lijkt.
Bas, Donatien en Melle eten bij ons op Zahree. Gezelligheid…maar we maken het niet laat en voor ons doen zijn we MATIG met alcohol! Jaaaaa, ECHT!
Samen eten op de Zahree.
Ook is er nog de puzzel die Carla speciaal voor Melle heeft meegenomen.
Melle puzzelt samen met Herbert vlot Carla’s puzzel in elkaar.
De elektra is vandaag gemaakt dus morgenochtend zullen we er even wat wassen doorheen jagen! Is dat ook weer schoon in de kast.
Zaterdag 29 oktober klaren Herbert en Bas alvast uit bij de douane in Santa Cruz. Dat schijnt minder gedoe op te leveren op de Kaap Verden. Dat is zo gedaan! Zahree hangt al vroeg helemaal vol met was die vanwege het warme weer weer in een record tijd droogt. Donatien en ik fietsen nogmaals naar de Mercadona voor wat laatste boodschapjes en naar de versmarkt voor worstjes, kip en karbonaadjes, groenten en fruit.
Daarna vertrekken de Agaath, de Umnyama en de Zahree uit Santa Cruz en zetten in ganzenpas koers naar Poros de Abona. De Freya, en de Novatrix hebben dan al een beslissende voorsprong genomen. We hopen allemaal op vis aan de hengel voor de bbq straks…. maar helaas… Er is maar weinig wind maar het is gelukkig niet ver. Het laatste stukje doen we op de motor en de Freya ligt er al. Ook de Bojangles met Rob, Baudine en vriend Fred zien we later op het strand en de bemanning van de Novatrix komt ook nog even gezellig wat drinken.
BBQ bij Poros de Abona.
Melle is helemaal tevreden in de bijboot op wieltjes van Zahree en bivakkeert daar bijna de hele bbq.
Melle is helemaal blij in de ‘autoboot’.
Niet uit de bijboot te slaan die Melle. Het wordt donker en de swell komt op…wij hebben niks in de gaten.
Bas wil ABSOLUUT niet gefotografeerd worden met zijn ‘Jezus’-sandalen aan. Hoezo niet Bas?
De ‘Jezus’-sandalen van Bas.
Bas op de vlucht voor de fotografe…ik!
Kijk Bas, alle ECHTE zeilers dragen ze. Hahahaaa!
Rob van de Bojangles met de beruchte sandalen.
Koen, de kleine grote man van Suzanne en Mark van de Freya, racet op en neer richting de zee en moet goed in het snotje gehouden worden. Bas is zoals als altijd, chef bbq en dat doet ie heel goed! Het is super gezellig. Wat we niet in de gaten hebben is dat er steeds meer swell op de kust staat en het is best even een dingetje om in het donker in de bijboten te komen en nog veel meer een dingetje, zeg maar gewoon DOODENG, om aan boord te komen. Vooral voor de bemanningen met de kleintjes is het eigenlijk nét een beetje te spannend. We leren dat we beter aan de zijkant, in het midden van de boten kunnen opstappen. Daar is eigenlijk de minste beweging. Achter de boot is gewoon hartstikke link. Zo word je steeds wat wijzer. Afijn, iedereen is min of meer droog over gekomen en het was weer een top-avond.
Zondag 30 oktober verkennen we het dorpje even.
Poro de Abona met zicht op de rollerige ankerplaats.
Er staat een vervelende swell hoewel we er keurig met de neus op liggen. De andere Nederlandse boten, behalve de Freya, vertrekken deels naar La Gomera, en deels naar San Miguel, meer naar het zuiden van Tenerife. Wij willen daar ook graag heen, maar weten pas na 14.00 uur dat we er terecht kunnen. We vertrekken dus veel later dan de anderen en komen ook ver na borreltijd aan om te horen….dat er geen plek is. Ja, kom zeg….we hebben te horen gekregen dat we konden komen! Uiteindelijk mogen we dubbel liggen aan een groot zeilschip dat klaar wordt gemaakt om te charteren. Zij blijven sowieso tot maandag erop liggen. We hoeven dus niet meer te verkassen en liggen prima. Na het eten gaan we kijken op de catamaran van Dick en Monique. Wat een ruimte en een comfort! Wat moet het gaaf zijn om in het net voorop te liggen als de boot vaart! We hebben weer een super gezellige avond. De Agaathjes, ze liggen aan de cat, schuiven ook nog een uurtje aan, Melle wordt onder zijn luid protest, gemaand lief te gaan slapen. Doet ie ook nog!
We zien de foto’s en video’s van de indrukwekkende reizen die Dick en Monique hebben gemaakt met de bark Europa van Ushuaia via Antartica en New South Georgia naar Kaapstad. Gaan we dat ook doen? De schip voelt er wel voor….
Maandag 31 oktober huren we een Fiat Puntootje, zonder airco helaas, en rijden met Monique naar de enorme LIDL voor de laatste grote boodschappen. Hoe krijgen we het er nog allemaal in eigenlijk? Lukt ook weer zeg!
‘s Avonds gaan we uit eten met Dick en Monique, ergens tussen de resorts bij het golf-terrein. Indiaas eten, erg lekker en super gezellig. Gewoon op de foto mag niet van de ober…het MOET perse met een traditioneel hoofddeksel. Dat kan Monique maar matig waarderen. Ik ben ook vol reserves…weet jij veel wie dat hoofddeksel allemaal op gehad hebben? Ik zeg maar één ding….LUIZEN! Brrrrrr! Het is Haloween en het restaurant wordt regelmatig overvallen door groepjes eng verklede kids die hun zoetigheid in ontvangst nemen. Trick or treat!
Indiaas eten met Dick en Monique. Luizen in de hoofddeksels? We hopen van niet! En…het is Halloween!
Dinsdag 1 november, ja het is zomaar ineens NOVEMBER, vliegen de Umnyamaatjes even een weekje naar koud Nederland en nemen we, hopelijk tijdelijk, afscheid. We zien elkaar vast weer op de Kaap Verden!
Wij gaan al vroeg op pad met het autootje. Hoewel we het niet van plan waren omdat het bewolkt zou zijn, rijden we toch richting de vulkanische berg Teide waar je met een gondel omhoog kunt tot op een paar honderd meter onder de top, op ruim 3500 m.
De weg er naar toe is ook al prachtig. Tenerife is veel groener dan de andere Canarische eilanden die we tot nu toe bezochten. Er valt duidelijk meer regen omdat de bergen er zo hoog zijn. Bovendien zijn de vulkanische uitbarstingen langer geleden zodat er simpelweg meer tijd overheen is gegaan dat het planten- en dierenleven weer op gang kon komen.
Op weg naar de Teide.
We hebben wel een trui bij ons maar zijn verder uiterst under-dressed met onze korte broek en open schoenen. Drie graden is het boven. Het is er ook nog een stervens-druk.
Drukte van jewelste om de Teide op te mogen.
Op het gekochte kaartje staat aangegeven wanneer je je moet melden voor jouw gondel naar boven. Daar zit twee en een half uur tussen. Tijd voor een koffie en een wandeling dus!
De stenen wegen maar weinig. Lavasteen is erg ‘luchtig’.
Nieuw plantenleven.
Het loopt nog iets uit maar dan gaan we eindelijk onze gondel in.
Naar boven.
In 8 minuten staan we boven en het is echt HEEL KOUD!!!! Ik heb ook last van de hoogte, ben duizelig en buiten adem.
Je kunt nog een paar honderd meter verder omhoog. Daarnaast de gestolde lavastroom.
Er ligt zelfs nog sneeuw…we zijn een beetje underdressed met onze open schoenen en korte broek.
Herbert neemt het pad nog wat verder omhoog terwijl ik een beetje blijf rondhangen. Na een half uurtje heb ik het wel gezien maar mijn betere wederhelft nog niet helemaal.
Uitzicht richting het zuiden.
Onderhand ben ik versteend…dan zie ik hem komen. Zien jullie hem ook….in dat korte broekje met die blote beentjes? Brrrrrrrr!
Herbert fotografeert in noordelijke richting.
Herbert in korte broek en blote benen. Zien jullie hem?
Dan moeten we ook nog een extra gondel wachten…we mogen net niet meer mee. Grrrr! Ik heb het KOUD!!!!
Eindelijk weer in de lift. We zijn versteend!
He he, eindelijk weer beneden. Het voelt daar gewoon warm aan. Een beetje rennend naar beneden naar de auto en hup de warme Punto in. We lassen nog wat foto-stop-momenten in. Het is hier echt heel erg mooi! Het landschap is groter dan de mens; heel indrukwekkend, die enorme steenmassa’s, die massaal uitgestroomde lava die plots gestold is en daar blijft liggen waar dat gebeurd is. Mens en dier, en ook planten hebben er nauwelijks iets te zoeken.
Daarna dalen we snel weer richting de kust en begint de foeilelijke bebouwing weer; die enorme appartementsgebouwen voor toeristen maar vooral pensionado’s die koud Engeland, Duitsland en Nederland zijn ontvlucht.
Eerst koken en daarna naar de bar van de marina waar goede wifi zou moeten zijn maar downloaden van de Navionics kaartjes is toch teveel gevraagd. Daar moeten we nog even een beter WIFI punt voor zoeken.
Woensdag 2 november rijden we langs de kust naar Los Gigantes, enorme bergen die rechtop uit zee rijzen.
Los Gigantes.
Daarna door de bergen over een zeer smalle weg naar het wonderschone plaatsje Masca waar de echte wandelaar via een kloof naar zee kan wandelen.
Op weg naar Masca.
Aan het begin van de kloof vanaf Masca naar zee.
Dat doet de schip zijn lieve vrouwtje gelukkig niet aan. Wij volstaan met een drankje en taartje wat meewarig neerkijken op de ECHTE diehards die met juist schoeisel en serieuze uitdrukking gaan lopen. Alleen naar beneden of zouden ze ook weer omhoog lopen? Volgens mij pakken ze beneden de boot en varen terug naar de bewoonde wereld. De ECHTE wandelaar loopt juist omhoog toch?
Als je heeel goed kijkt….beneden lopen de ECHTE wandelaars.
Daarna gaat het verder over de bergweg. De uitzichten zijn adembenemend mooi.
We rijden weer helemaal omhoog naar het bergdorpje Alto Teno waar geitenkaas gemaakt wordt.
We maken daar een stevige tippel en er is maar weinig hoogteverschil daar, het is een soort hoogvlakte waar geiten prima kunnen grazen. Natuurlijk is de kaasmakerij nét dicht. Grrrrr!
Een stevige tippel in Alto Teno maar de geitenkaasmakerij is dicht.
Terug maar weer. Herbert glijdt nog even heel lelijk uit en houdt er gelukkig alleen maar schaafplekken en een gekneusde ziel aan over. Vallen is meestal de hobby van zijn vrouw…moet je weten….
Daarna rijden we vlot naar beneden en gaat het verder naar het noordoosten van Tenerife, naar het plaatsje Garachico. Best leuk! We eten er een lekkere tapas. Dan is het tijd om terug te rijden.
Garachico.
We stijgen weer naar ijzingwekkende hoogte, over de bergen en het Puntootje kraakt en piept en heeft er echt moeite mee. Bovenaan zitten we ineens even in de mist.
We rijden ineens in de mist.
Voor korte duur want dan schijnt het zonnetje weer en ziet de wereld er weer gezellig uit.
Google heeft me verteld dat de beste wifi te vinden is bij de Poolbar op het Golfterrein dus daar rijden we onverwijld naar toe. Wat landerige Engelsen op leeftijd zitten er aan hun zoveelste pint bier. Het stel dat de bar runt doet dat pas een paar maanden. Met hun dochtertje zijn ze geëmigreerd. Vooralsnog maken ze geen gelukkige indruk op ons. Valt de omzet tegen? Maar ze zijn allervriendelijkst allemaal en zeer geïnteresseerd in onze reisplannen. Ik hoop echt dat ze goed gaan draaien want het maakt allemaal een beetje een zieltogende indruk. Ook komen de vliegtuigen enkele tientallen meters boven het resort over. Horen en zien vergaat je en je zit echt met beide handen over je oren en je bent geneigd te bukken. Vreselijk! Overigens zegt iedereen dat ze de vliegtuigen niet meer horen. De Wifi is inderdaad prima en Herbert heeft de Navionics-kaartjes kunnen downloaden. We kunnen nu de Kaap Verden vinden én Suriname…best handig!
Het wordt aardig laat in de Poolbar dus we nemen er een heel behoorlijke chili con carne. Daarna skypen we met al ons grut. Heerlijk ze allemaal te zien. Rutger, onze middelste, studeert a.s. maandag af en we weten nu wel zeker dat we dit niet kunnen volgen. Vanaf het weekend is er een prima weergat om de 7 tot 9 dagen te zeilen naar de Kaap Verden waar we uiterlijk 19 november moeten zijn omdat dezelfde zoon en vriendin Elsemieke dan hun vakantie bij ons gaan vieren. Rutger belooft ons dat ie zijn presentatie speciaal voor ons op Zahree over zal doen en daarmee nemen we afscheid. Zet um op, gozer van ons!
Daarna zijn we weer zo op de boot en ben ik in ieder geval vlot vertrokken richting Klaas Vaak.
Donderdag 3 november vertrekken we rond half 10 voor de 30 mijl naar La Gomera.
Dag San Miguel, dag Tenerife…het was ons een waar genoegen!
Op de motor want geen wind en wat er staat waait tegen. Onderweg zien we óf grote dolfijnen maar we denken eerder dat het grienden zijn. Ze zijn groot en zwart, blijven lang aan de oppervlakte en je ziet af en toe kleine spuitwolkjes…grienden? Iemand die het weet?
Vlakbij Gomera draait de wind en kunnen we nog even de genua bij zetten. We hebben de ankerplek Playa del Cabrito uitgezocht. Bij de ankermanoeuvre vergeten we dat de vislijn nog uit is en raakt de lijn in de schroef van de motor. Aaaaaaah….ons succesvolle nep-inktvisje hangt eraan! Herbert ligt snel overboord met masker en snorkel en bevrijdt de schroef van de draad én vindt ons geliefde inktvisje weer terug. Yeaaaaaah!
Er is op de ankerplaats alleen een mooi hotel. Het ziet er sfeervol uit. Geen verkeerde plek als je dat uitkiest voor je vakantie. Playa del Cabrito ligt 2 mijl van de hoofdstad San Sebastian de la Gomera waar we, hopelijk, morgen in de haven terecht kunnen. De Agaatjes, de Freya, we zien ze bijna allemaal weer dan! Maar dat is morgen. Eerst onszelf in slaap laten wiegen door de lichte swell die toch een beetje de ankerplaats op komt rollen en…hopen dat de wind zich gedeisd houdt vannacht!
Zahree op de ankerplaats…de volgende morgen.
Vrijdag 4 november worden we enigszins gebroken wakker. Toch verscheidene keren eruit moeten gaan vanwege afgaand ankeralarm. Herbert had die vrij krap afgesteld omdat we zo dicht bij het strand lagen en we de avond ervoor van Donatien hoorden van een Nederlands schip, De Witte Walvis die vorig jaar bij een mislukte anker manoeuvre op de rotsen waren gelopen, lek sloegen en uiteindelijk hun schip verloren. Ze lieten er zich mar tijdelijk door uit het veld slaan en zijn nu weer op La Gomera met hun nieuwe schip, de Java om hun droomreis verder te maken! Top!
Maar we zijn gewaarschuwd; af en toe schijnt er een grote swell-golf rare dingen uit te halen! Maar we liggen als een huis. Echter, als de wind draait komen we weer 40m de andere kant op te liggen en gaat het alarm af. Bovendien giet het ineens ‘s nachts en moesten in alle haast alle luiken nog gesloten worden. Ach ja… een beetje een gebroken nacht maar het is ook weer niet zo dat we naar ons werk moeten toch?
De dag gaat om met klussen. Herbert installeert de nieuwe dakventilatoren.
Nieuwe dakventilatoren.
En we snorkelen een eind richting de rotsen. De swell is toch wel pittig en de afstand groter dan gedacht. We gaan even op het strand uitrusten met ronde enorme kiezelstenen waar ik door de swell aardig ondersteboven wordt gekegeld. Eng! Dus halverwege keren we maar weer om. Herbert ziet heel veel onderwater-spinachtigen maar ik zie ze niet omdat mijn masker steeds beslaat. Het water is ook veel te onrustig om lekker te snorkelen. Helaas!
Dag Playa de Cabrito….op naar de marina la Gomera.
Daarna varen we naar de haven waar we een plek krijgen aan een wat korte finger-pontoon maar met veel extra lijnen liggen we wel prima zolang het maar niet hard gaat waaien. We zijn allang blij dat we een plek gekregen hebben want eigenlijk is de haven vol voor onze maat.
We spreken Suzanne van de Freya. Ze zijn net als wij van plan om ergens volgende week de oversteek naar de Kaap Verden te gaan wagen. We verkennen wat vluchtig San Sebastian, een leuk plaatsje waar we het absoluut een paar dagen naar ons zin gaan krijgen.
San Sebastian de la Gomera.
Een sfeervol stadje.
Ook regelen we een huurauto voor de volgende dag en hebben we de Freyaatjes op de borrel. Daarna stiefelen we even naar de Agaathjes die vandaag met een huurauto op pad zijn geweest. Ze hebben de beide broers van Donatien op bezoek. Ze zullen morgen hun ‘groot-waterdoop’ krijgen. Blijken ze swell-proof? Ze gaan naar La Palma en het zal misschien wel eventjes duren voor we ze weer zien!
Zaterdag 5 november halen we klokke 10 de auto op en vertrekken richting het noorden van La Gomera. Hoewel het eiland niet groot is en zijn de afstanden en de hoogtes die bedwongen moeten worden pittig. De hoogste berg op Gomera is rond de 1.500 meter. Maar eigenlijk het gehele eiland is hoge en ook zeer steile bergen en diepe kloven. Er valt voldoende regen en dat maakt het eiland groen. Het is een prachtig landschap! Regelmatig stappen we uit om griezelend in de diepte te kijken en foto’s te maken. De dorpjes als Hermigua, Agulo, Vallehermoso en Arure waar we doorheen komen, zijn soms maar enkele huizen groot en de tijd heeft er stil gestaan en het leven heeft een ander tempo.
De Noordkant van Gomera.
We rijden naar het bezoekerscentrum Juego de Bolas waar de Gomeriaanse cultuur, de natuur en de mensen met beeld en geluid en een mooie tuin en uitkijkpunt ons een tijdje zoet houden.
Juego de Bolas.
Heel bijzonder is de wijze waarop de geitenhoeder zich in recordtempo van een helling naar beneden weten te verplaatsen met behulp van een lange stok. Fierljeppen op zijn Canaries dus. Én de bijzondere manier van het communiceren door op de handen te fluiten (El Silbo). Gesprekjes zoals: ‘ik ben een zwarte geit kwijt’… ‘ik zal kijken of ik hem vind en hem voor je meenemen’…geen enkel probleem voor de Gomeriaanse geitenhoeders. En de bijzondere manier van potten bakken. Niet met een draaischijf maar de klei wordt opgebouwd. Alleen een aantal ouderen beheersen dat nog helaas..het is een uitstervend beroep helaas. Veel van de jongeren trekken weg van het eiland.
De oude ambachten en gewoonten van de Gomerianen.
Wij gaan weer verder richting het westen. Onderweg krijgen we steeds appjes van de Agaath. Vis gevangen, weer een vis en nog maar weer eens een vis gevangen! Geweldig! Het schijnt dat Donatien vismoordenaar eerste klas is en dat Bas dan heus wel de tweede klap durft te geven. Koelbloedig de kop eraf! Donatien heeft er geen moeite mee. Wel balen dat we nu niet kunnen helpen met de vis opeten. 
Cesar Manrique heeft de Mirador de Palmarejo ontworpen maar helaas…het restaurant is dicht. Het ziet er een beetje zieltogend en verlaten uit. Jammer. Het uitzicht daarentegen blijft natuurlijk wel open!
Uitzicht vanaf Mirador de Palmarejo.
Panorama-foto van Valle Gran Rey.
En verder gaat het weer. We duiken de diepte in richting Valle Gran Rey waar we in het oude Duitse hippie-dorp Vuelta wat tapas eten. Ook hier doet het wat roestig aan allemaal. Maar de sfeer is er een van gemoedelijkheid. Veel hardcore-wandelaars en inderdaad…hippies heb je er ook nog. We zien een Duitse bakker…een Duitse slager! In de haven liggen enkele boten voor anker die niet de indruk maken daar ooit nog weg te gaan.
Stuck forever in Vuelta?
Daarna rijden we weer omhoog naar Arure waar we rechtsaf gaan en een kleinere weg nemen, eigenlijk is het de rand van het Nationale Park. Indrukwekkende wolken komen opzetten en mist en regen maken dat enig uitzicht verloren gaat. Het wordt ineens erg koud en even later klettert de regen neer. De kerk van Igualero doet ineens sinister aan en donder en bliksem doet ons ons Polootje weer in vluchten.
Regen, mist, donder en bliksem…rennen naar ons Polootje.
Daarna rijden we vlot weer in zuidoostelijke richting, terug naar San Sebastian.
Van de mist…ineens weer San Sebastian…droog gebleven?
De hoofdstad lijkt gespaard te zijn gebleven van enige regen van betekenis. Het is er weer lekker warm! Maar de regen heeft ons toch ingehaald en we vluchten de hypermercado in die we vanwege verbouwing niet makkelijk vinden. Boodschappen doen met de auto, handig! En daarna snel naar Zahree want Suzanne, Mark en zoontje Koen van de Freya komen bij ons eten.
Pasta, rode gehaktsaus…altijd succes bij jonge etertjes!
Pasta met rode gehaktsaus…altijd goed.
Watervlugge dondersteen die al kan springen! Goed zo Koen!
Koen is een lekkere donder die watervlug is en een echte publieksspeler. Het is een super gezellige avond. We bekijken gezamenlijk de gribfiles en bestuderen het Azorenhoog en een laag bij Afrika en wat er nog meer van belang is om te bekijken vóór vertrek en komen tot de conclusie….dat we nog even niet weggaan naar de Kaap Verden. Er lijkt nét teveel wind te staan en misschien moeten we een paar dagen wachten en na de harde wind weggaan….we bekijken het morgen weer. Er verandert vaak nog zoveel in de gribfiles… dus…maandagavond…dinsdag…woensdag….donderdag….nog even geduld moeten we hebben.
Maandag 7 november zijn we op tijd op. Ik hijs Herbert in beide masten om een controlebeurtje te doen van allerlei bevestigingspunten. Daarna doen we de laatste versboodschappen en ben ik toch wel een paar uurtjes zoet om vast in het vooruit te koken. Het is gewoon heer erg relaxt als je dat zo weinig mogelijk hoeft te doen op een wiebelend schip dat ook nog op één oor ligt…. We bedenken nét op tijd dat we een denkfout hebben gemaakt met betrekking tot de begintijd van de presentatie van zijn afstudeerproject van onze middelste Rutger en rennen snel naar de ijsco-tent waar de wifi perfect is. We zien een stukje van het begin en het eind. Horen er helemaal niks van én zien zijn diploma uitreiking. Hij heeft een prachtig cijfer gekregen maar dat wil hij vast zelf melden op FB….
Erg leuk om mee te kunnen kijken. een flink deel van de familie is op komen draven. Zo lief!
Via Skype kunnen we onder genot van een drankje en een ijsco het afstuderen van onze middelste Rutger volgen.
Verder is er levendig app contact met de bemanningen van de Freya en de Tsuru. Morgen vertrekken of overmorgen?
We wachten het nog even af! De wind is hier in ieder geval al een beetje aan het aantrekken en aan de windvegen in de lucht kun je zien dat er verandering van het weer op komst is. In ieder geval gaat het bezeild zijn en is de verwachting dat het een snelle overtocht gaat worden. Dat wil zeggen….als alles heel blijft natuurlijk! Daarvoor fingers crossed!
Voor dit moment ga ik dit blogdeel afsluiten. Dan kan het in ieder geval nog vóór we uitvaren naar de Kaap Verden ‘op de post’.
Heel veel leesplezier, trouwe volgertjes!
De volgende keer hoop ik te bloggen vanaf Afrika! Cabo Verde, we komen eraan!
