Nauerna – Panama.
Ingezoomd ziet dat er zo uit:
Indrukwekkend, toch?
Dinsdag 16 januari zijn we om half 7 op om de 42 mijl naar Linton Bay te varen om daar in- en uit te klaren en ook weer de K’dans, De Umnyama en de TiSento te ontmoeten. De Agaath blijft in de San Blas. We spreken af dat we via de SSB contact houden over het moment van vertrek naar de Kaaiman Eilanden.
De voorspelling is dat het ‘s ochtends nog wel een beetje blijft waaien, uit noordoostelijke richting en dan steeds verder af zal flauwen. Het is even een stevige wastobbe-situatie bij de ondiepten rond Isla Porvenir maar dat wordt snel beter als we om Punta San Blas zijn. De golven worden wat langer en de wind is iets achterlijker dan dwars. Inderdaad neemt de wind steeds verder af en we doen de motor zachtjes bij om wat snelheid te behouden. Het blijft een beetje een rommelige zee maar rond half 3 ‘s middags kan het anker omlaag en liggen we heerlijk rustig achter de TiSento ten oosten van de marina Linton Bay.
Erg leuk om iedereen weer te zien! Monique en Dick komen langs om ons uit te nodigen voor de borrel bij hen op de Umnyama. Gezelligheid! Gauw een avocado-kleddertje maken, wat drank in de koelbox en daar verzamelen zich weer de dorstige zeilers! Vergeten foto te maken maar jullie kunnen je er wel een voorstelling van maken toch?
We spreken met Gerard en Karina af dat we morgen de bus van half 10 naar Portobello nemen om daar boodschappen te doen én vooral een datakaartje te scoren zodat dit blog eindelijk weer eens de lucht in kan én we lekker kunnen appen met iedereen!
Woensdag 17 januari zijn we vroeg op om naar de havenautoriteiten te gaan om de cruising permit te halen en de zarpe. Kosten 205 dollar. Kassa! Herbert racet nog even naar Zahree om met de Agaath SSB contact te hebben over het weergat dat zich lijkt te vormen eind deze week. Klokke half 10 zitten we op de bushalte maar het duurt even voor die eraan komt en dan gaat ie ook nog eens eerst de verkeerde kant op. Geeft niet, we stappen er vast in. Openbaar vervoer in Panama is heel goed betaalbaar. Een kaartje naar Portobello kost maar 1,30 dollar en daar zitten we toch maar mooi bijna een uur voor in de bus. Want het kan zomaar gebeuren dat je lang achter een kudde koeien stapvoets moet rijden. Was ik nét te laat met de foto maar je ziet nog net de gaucho die de koeien eindelijk de wei in drijft en door gaat de bus weer…..
Ga eens opzij met die koeien!
Dan zijn we in Portobello waar we direct naar een café-restaurant mét internet gaan! De koffie is er ook nog eens prima en de koeken ook!
Daarna naar een redelijk gesorteerde Chinese supermarkt waar we groot inslaan en vooral het felbegeerde Digicel datakaartje scoren. Dan is het alweer hoog tijd voor de lunch dat we weer bij hetzelfde restaurant nuttigen dus nog weer even gratis wifi! En ze hebben lekker en goed betaalbaar eten.
Eindelijk wifi en een heerlijke lunch bovendien!
Donderdag 18 januari gaan we nogmaals met de bus naar Portobello, nu om in te klaren en hopelijk meteen weer uit te klaren. Omdat we binnen 48 uur (en een beetje maar dat zeggen we niet…) weer uit Panamese wateren gaan hoeven we niet een visum aan te schaffen en dat scheelt toch mooi 200 dollar! Maar meteen uitklaren dat gaat helaas niet. Daarvoor moet je de exit gestempelde zarpe hebben van de haven autoriteit en dat moet in de marina in Linton Bay. Dus er zit niets anders op dan de volgende dag nogmaals naar Portobello te gaan. Het inklaren is serious business in Panama: vingerafdrukken en foto worden genomen!
We doen daarna nogmaals tamelijk uitgebreid inkopen, alvast voor de oversteek en wat voorraad omdat boodschappen doen in de Kaaiman Eilanden een kostbare aangelegenheid is. Het is vreselijk weer de laatste paar dagen en het giet bij bakken uit de hemel. Niks aan! We nemen een taxi terug naar Portobello en weten nu dat we maar 12 dollar hoeven te betalen. Morrend gaat de taxichauffeur akkoord.
Na aankomst gaan we direct bij de havenautoriteit langs die vlotjes (maar weer tegen betaling van een aantal dollars) de zarpe afstempelt. Dat is maar vast geregeld voor het uitklaren van morgen!
’s Middags gaan we eerst diesel tanken (stuk goedkoper dan Kaaiman Eilanden!) en voor 2 dagen in de marina liggen. Het liggeld is alleszins redelijk (55 dollar voor 2 dagen) en ook nog inclusief elektra en water, bij een lengte van 57 voet! De elektra is wel weer even een dingetje… waar wij liggen zijn er alleen ‘Amerikaanse’ aansluitingen. Maar geen nood…. de marinero haalt gewoon even onze stekker eraf en propt zo de draadjes in de paal. Ook hier weer 60 Hertz en dat vindt onze apparatuur niet zo leuk maar de accu’s opladen gaat wél. Als we apparaten gebruiken halen we de stekker er gewoon even uit!
Vrijdag 19 januari staan we klokke half 10 met alle papieren in de rugzak bij de bushalte. De dame van Immigration had de dag ervoor opgemerkt, denken we…. dat ze er vrijdag maar tot 11 uur zou zijn. Het is nóg slechter weer dan de dag ervoor. Regenjassen en paraplu’s-weer! De bus is redelijk op tijd en we staan na een ruim half uurtje voor mevrouw haar neus. Alles wordt vlot in orde gemaakt en we zijn vrij om het land te verlaten. We lopen nog even door Portobello maar erg vrolijk word je er niet van… Het is natuurlijk ook niet erg enthousiasmerend weer! Maar de baai ziet er ook veel minder aantrekkelijk uit dan Linton Bay waar wij nu liggen!
Portobello Bay vanaf het fort.
We wachten nu wel op de bus terug en dat hadden we beter niet kunnen doen. In plaats van een grote bus komt er maar een klein busje aantuffen en die is al aardig vol. Schoolkinderen zijn sneller dan wij dus we moeten de hele weg staan terwijl we (zelfs ik!) te groot zijn en gewoon moeten bukken. Pffff.
Maar goed… aan alles komt een end dus uiteindelijk vallen we uit het busje. De rest van de middag gebruik ik om voor 4 dagen maaltijden te koken zodat tijdens de ongetwijfeld bumpy oversteek er niet gekookt hoeft te worden. Dat is echt geen pretje als Zahree meer op een cake-walk lijkt dan een fijne comfortabel zeilschip. Van de honger hoeven we niet om te komen. Keurige emmertjes voer met plakkers erop wat erin zit! Gekozen kan worden uit prutje teryaki, prutje Mexicaans met speklapje óf prutje fantasiekruiden met kip of pasta pesto vega! Zó…. nu jullie weer! Wat een variatie, toch?
Na al een paar avonden uit eten uitgesteld te hebben, moéten we nu ECHT. Gelukkig werkt het weer mee en is het zowaar droog! De Umnyamaatjes gaan niet mee want zijn al de hele dag op pad geweest. De TiSentootjes ook niet dus met Gerard en Karina gaan we eten bij Hans, een Nederlander die al heel lang hier woont. We gaan er lopend heen, een tippeltje van zo’n 20 minuutjes. We komen Bas en Agnes van de TiSento tegen want ze hebben hun gasfles bij Hans gebracht (die alle type gasflessen kan vullen… sssst niet verder vertellen!) en geven hen even een stevige knuffel. We gaan ze niet meer zien want ze gaan door het Panama kanaal over niet al te lange tijd. Een hele goede tijd aan de andere kant!
Bij Hans kun je super lekker eten en het is een hele gezellige vent met een super lieve vrouw! Ze kunnen ook nog eens een heerlijke maaltijd koken!
Eten bij Hans en zijn vrouw mét de K’dansjes.
Daarna hup weer naar Zahree want we hebben om 21 uur afgesproken om radiocontact te hebben met de Agaathjes. Nu moeten we echt voorlopig afscheid nemen van de K’dansjes. Maar hopen dat de bestelde spullen snel geleverd worden en ze zich gauw weer bij ons kunnen aansluiten!
Hoewel zeer moeilijk te verstaan, begrijpen we dat de Agaath bij Green Island ligt en zondag wil vertrekken. Een dag na ons geplande vertrek dus…
Zaterdag 20 januari. De voorspellingen zijn allemaal redelijk goed. Een iets te stevige wind maar uit ONO dus het moet goed te bezeilen zijn voor Zahree. Wat zorgelijk is de voorspelling van de golfhoogte van meer dan 3 m maar we wagen het er maar op. Veel beter zullen we het niet krijgen voorlopig, denken we. Rond 11 uur vertrekken we en al gauw zijn we onder zeil en op koers. We houden een paar uur de motor bij. We ervaren toch een stevige dwarsstroom en kunnen met motor bij beter koers houden. ‘s Avonds gaat de wind nog wat ruimen richting het oosten en kan de motor uit. We gaan best hard maar comfortabel is het niet. We zijn allebei katterig en ik ben gewoon chagrijnig. Moe, slecht geslapen, geen zin in 4 dagen op zee! Ik moet er echt weer even doorheen! We zijn het ook al een hele tijd niet meer gewend, die wat langere oversteken. En deze oversteek is wél eventjes 600 mijl! Geen kattenpis dus!
Maar we draaien onze wachtjes en gelukkig doet de stuurautomaat het meeste werk.
Zondag 21 januari. Hoewel de wind ruimer in komt wordt het er niet veel aangenamer op. De zee is onrustig en inderdaad is de golfhoogte makkelijk 3 meter. Gelukkig is de periode tussen de golven ruim 8 seconden en zijn er weinig brekers maar omdat we er schuin tegen in gaan komen er regelmatig flinke bakken zeewater over. Na radiocontact met de Agaath weten we dat zij voorlopig afzien van de oversteek en dat is maar goed ook. De golfhoogte zou voor hen bijna onverantwoord zijn en ze vertrouwen de tokkel boven in de mast niet. Ze hebben besloten toch naar Linton Bay te varen en daar de reparatie beter te doen en om meer proviand in te slaan. Een verstandige keuze. Wel erg jammer dat we ze voorlopig moeten missen.
Een dekluik en diverse ramen blijken niet geheel waterdicht en de ductape moet er aan te paskomen. De ramen zijn duidelijk hard aan onderhoud toe. Verder houdt Zahree zich eigenlijk kranig. Even denken we er nog over om af te vallen naar Providencia maar zien daar ook gauw weer vanaf. Het is vermoeiend en zout water binnen is ook vervelend maar zo slecht gaat het niet. Naar Providencia gaan betekent daar ook weer inklaren wat weer een paar honderd dollar kost. Er is weinig te beleven denken we en je geeft hoogte op wat betekent dat je bij een volgend weergat nog meer aan de wind moet varen en wie weet wanneer dat windgat komt? Kan zo weer een paar weken duren! We gaan dan zeker zenuwachtig worden of we op tijd in Cuba zullen zijn voor het bezoek van Thijs en Olesia. We ‘vermannen’ ons en zetten door en maar goed ook!
‘s Nachts is het een beetje squally en regelmatig trekt de wind aan tot boven de 25 knopen over dek. Herbert heeft de genua helemaal weggerold en met beide stagfokken en dubbel gereefd grootzeil en de motor bij op 1000 toeren lopen we redelijk rustig en tikken de mijlen gestaag weg.
Onderweg van Panama naar de Cayman Islands passeer je een aantal banken: de Roncador, de Serrana Bank en de Rosalind Bank zijn daarvan de belangrijkste. Met ons willen een flink aantal grote vrachtschepen en tankers daar ook graag langs en passeren en ze doen dat regelmatig op zo’n 1.5 mijl afstand. Dat ziet er op de elektronische kaart héél dichtbij uit.
De Cosco Istanbul wel héél dichtbij!
Maandag 22 januari ruimt de wind nog iets en neemt gemiddeld iets af. Er kan weer een puntje genua bij en de motor kan uit. Wat een rust! Én het zonnetje gaat steeds meer schijnen, de golven zijn een metertje lager.. kortom… de wereld ziet er ineens een stukje beter uit daar midden op de Caribische zee! Bovendien is weten dat je over de helft bent altijd een psychische opsteker. Kaaimaneilanden: WE KOMEN ERAAN! Klokke half 9 luisteren we steeds naar Chris Parker met de weer- en windvoorspelling voor de Carieb en die bevestigt de voorspellingen die we met Iridium binnenhalen. De omstandigheden gaan vanaf nu steeds een beetje lekkerder worden. Jippie! Klokke 9 hebben we SSB contact met Bas van de Agaath. Het zijn prettige momenten van de dag. Zo fijn om menselijk contact te hebben als je ver van land bent en aan de elementen overgeleverd bent! Dank je wel, Bas! De uren rijgen zich aaneen. De mijltjes glijden onder Zahree door en de schipper berekent dat we woensdagochtend vroeg aan zullen komen als alles doorgaat zo als het nu gaat!
Dinsdag 23 januari. Onze laatste volledige dag van de oversteek naar de Cayman Islands gaat in! We gaan onverminderd hard en gedurende de dag kan er steeds wat meer zeil bij en komt de zee meer tot rust. We zitten weer eens lekker een uurtje buiten zonder het risico door een sproeier zeewater getroffen te worden. Ook aan de lucht kun je nu zien dat het er in de atmosfeer allemaal een beetje vriendelijker toe gaat. We zullen misschien zelfs een beetje moeten gaan remmen om niet in het donker aan te komen. De laatste nacht varen we met vol tuig een iets te noordelijke koers omdat de voorspellingen aangeven dat de wind iets minder oostelijk zal gaan worden. Zo houden we een paar graadjes over om te kunnen afvallen en hoeft de motor niet meer aan. Dat komt ook precies zo uit! We beginnen in een beter humeur te komen. Zo slecht is deze oversteek eigenlijk helemaal niet gegaan! Achteraf is het makkelijk om een koe in haar k… te kijken… maar we hebben dit GOED gepland (met een beetje mazzel ook! Hihihihi!). Herbert is lyrisch over de ‘zilveren glijbanen’ (de golven) die hij ziet bij het kleine halvemaantje dat ons bijlicht…. ik heb meer moeite om te genieten van langere oversteken. Slapen blijft voor mij lastig hoewel de schip me regelmatig ietsje langer laat liggen. Erg lief….
Woensdag 24 januari. Mijn lieve zwagertje Onno is jarig vandaag! Wat zal hij het lastig hebben! Al dat soort eerste-keer-dagen zonder mijn lieve zussie Marianne die ik ook zo verschrikkelijk mis! Gefeliciteerd Onno!
Bij het vroege ochtendgloren worden de contouren van de Cayman Islands steeds duidelijker. We hebben dan al uren het licht vanaf Grand Cayman kunnen zien. Op dit eiland heersen de banken en het kapitaal en is er geld voor een goede infrastructuur en heeft iedereen gewoon elektriciteit. We roepen Georgetown Port Security op en worden vriendelijk en zeer beleefd te woord gestaan. Als we vlakbij zijn roepen we ze weer op. We komen precies tegelijk aan met 2 enorme passagiersboten dus het is even hectiek bij de autoriteiten waarschijnlijk. Dan gaat het even goed mis. Er is een flink misverstand tussen de schip en mij. Op mijn vraag: voor of achter het cruiseschip langs?… volgt een voor mij te vage aanwijzing. Ik vergeet op de kaart in te zoomen en we hebben ons eerste echte ‘Wouter Verbraakje’ (Volvo-Oceanrace, Vesta op rif, niet ingezoomd op de kaart); een onzachte aanraking met het koraal. Gauw in zijn achteruit en vloekend en tierend op elkaar de weg volgen. De kiel van Zahree likt nu waarschijnlijk haar wonden in de antifouling!
We worden gevraagd uit te zien naar oranje mooring ballen maar die zijn nu allemaal bezet. We mogen tijdelijk aan een privé mooring op aanwijzing van de aansnellende Harbour Patrol Boat. Ook krijgen we inklaringsformulieren aangereikt. Ze zullen ons later oproepen want zijn nu te druk met alle cruise passagiers. Best meneer…. mogen we even gaan slapen? We zijn moeeeeeee! We zijn natuurlijk weer een tijdje bezig met huiken op de zeilen te doen en verder de boot aan kant maken. De schip is net bezig de formulieren in te vullen en daar komt het bootje alweer. De schipper moet mee naar de kant voor de formaliteiten. Ik vind het allemaal wel geschoten en na een lekkere douche spring ik tussen de frisse lakens. De zure lappen heb ik OOK nog even gauw verschoond, jahaaaaa! Herbert is heel snel weer terug. De formaliteiten waren in zeer korte tijd afgehandeld. Ze hoeven niets te controleren, onze Q vlag mag naar beneden en een mooi immigratie stempel prijkt in ons paspoort. Wat een eenvoudig welkom! Top! En het kost ook nog eens niks!
Later op de dag krijgen we een andere mooring bal toegewezen. Een stukje verder naar het noorden, vlakbij het strand. We liggen er mooi beschut en zijn heel blij met ons plekje. Ook de mooring bal wordt gratis ter beschikking gesteld door de autoriteiten.
Een plek aan een mooring vlakbij het strand
.
Het blauwe gebouw is de Lobster Pot, daar kun je je dinghy kwijt. Pas op voor het rif daar!
Van slapen komt niet veel. We willen aan wal! We lopen langs een drukke weg naar Georgetown. Oei... oppassen: hier wordt ineens weer LINKS gereden! De bebouwing is nauwelijks mooi te noemen. De huizen en gebouwen komen een beetje neo-koloniaal over. De kantoorgebouwen zijn lelijke blokkendozen met spiegelglas. Bah. Er zijn veel te veel auto’s op het eiland en er staat zelfs een file de stad in. Opvallend is dat er voor overstekende voetgangers, zeker op zebrapaden, zeer strikt gestopt wordt. Echt Engelse wellevendheid hier! Een verademing na het proleterige gedrag in het verkeer in Colombia en ook wel in Panama.
Monument voor Caymanianen, gevallen in al die oorlogen en schipbreuken.
Op aanwijzing van een hele aardige Caymaniaanse dame vinden we het kantoortje van Flow voor een SIM-kaartje en data. Dat is nét voor 17 uur geregeld want dan gaan ze dicht. We hebben weer internet. Lekkerrrrrr!
De baai van Georgetown, als je goed kijkt zie je Zahree liggen. Achter mij kun je je dinghy kwijt.
Overigens zien we later aan de weg langs het water het kantoor van Digicel. Misschien was dat nog iets beter of gunstiger qua prijs geweest? Maar we zijn weer ‘connected’!
De tip van de mevrouw van Flow is een goede. We gaan eten én drinken bij Casanova, een mooi Italiaans restaurant aan het water.
Lekker eten bij Casanova, de rekening is pittig!
Goedkoop is het niet. Vooral de drank is schrikbarend duur. 7 Cayman dollar voor een glas wijn en mook zoiets voor een biertje…vreselijk! Wel makkelijk rekenen voor ons. De CID is gelijk aan de euro.
In Casanova maken we kennis met Italiaanse Gianni die er de manager is. Hij ziet aan onze neus dat we geen cruiseschip-types zijn en knoopt een praatje aan. Hij woont en werkt al jaren op de Cayman Islands en woont op zijn zeilboot, een Island Packet in de North Sound. De North Sound is een groot binnenmeer waar wij met onze diepgang helaas niet kunnen komen. Gianni wil graag wat met ons optrekken en verhalen uitwisselen. Dat vinden wij ook hartstikke leuk! Bij ons vertrek geeft hij ons twee zalige stokbroden mee. Zo lieeeeeef!
Daarna gaan we naar de boot voor een lange, ongestoorde nacht! HEERLIJK!
WE ZIJN ER!!!!!!!!
Donderdag 25 januari. Vandaag de verjaardag van neefie Remco. Gefeliciteerd jochieeeee! Wanneer kom je weer naar ons?
Er liggen alweer totaal nieuwe cruiseboten achter ons. Weer hele horden toeristen gaan t-shirt winkel in en uit. Of ze bezoeken en masse ‘stingray city’ of boeken snel andere tours. Het is haasten geblazen want de meeste van de cruiseschepen vertrekken achter in de middag naar een volgend Caribisch paradijselijk eiland.
De cruiseschepen achter Zahree.
Voor de komende dagen is harde wind voorspeld dus Herbert controleert met de duikbril de toestand van onze mooring. We willen natuurlijk niet Zahree drijvend richting zee terug vinden! Of nog erger... niet meer terug vinden! De mooring lijkt prima in orde!
Inspectie van de mooring bal. Dik in orde.
Na de lunch gaan we naar de wal om ons te oriënteren op de supermarkt, de Kirk (vlakbij!) en de bouwmarkten voor hoognodige aanvullingen van de voorraad op Zahree. We zullen hier onze slag moeten slaan want we schatten in dat het op Cuba een stuk lastiger zal zijn. We schrikken wel van de prijzen. Gemiddeld is het 1 1/2 tot 2 keer zo duur als in Nederland. Er is wel van alles te krijgen en van goede kwaliteit. Ach… beter duur…… dan niet te koop!
We lopen tot we de blaren op de voeten hebben, zo ongeveer. Vooral hittebestendige kit om het gat in de uitlaat van de generator beter te dichten is een aanschaf waar we blij mee zijn!
We nemen op de terugweg Da Fish Shack als tussenstop voor een Happy Hour Margarita en inktvisringen. Leuke tent! Ook aan de baai, net iets verder dan Casanova, gerekend vanaf het centrum.
Margarita’s bij Da Fishschack.
Aan boord hebben we niet veel praatjes meer. Hebben wij even een eind gelopen!
Vrijdag 26 januari. Ik denk de hele dag dat het zaterdag is, en de dag erop dus zondag. Zondag zijn alle winkels gesloten op de Kaaiman Eilanden dus ik heb het idee dat we weer onze slag moeten slaan!
Gianni heeft ons via de app uitgenodigd om zondag met zijn boot te gaan zeilen in de North Sound. Nou HEEL GRAAG. Door onze diepgang kunnen wij daar überhaupt niet komen dus er op deze manier toch een kijkje te kunnen nemen vinden we natuurlijk mega gaaf! Ik denk dus de hele dag dat dat de dag erop zal zijn. We zullen iets mee moeten nemen vind ik! Zo’n lekkere voorgebraden kip bijvoorbeeld! Die kopen we dus een dag te vroeg… nou ja… suf!
Geen idee waar de dag verder aan op gaat maar…. we snorkelen ook nog bij het rif zo’n honderd meter van onze boot. Weinig vis, veel van die mooie wuivende bladeren…dat wel.
De onderwater-wereld aan de zuidkust van Cayman Islands.
Zaterdag 27 januari blijkt dat we alweer het grootste deel van de 2 Gig van ons datakaartje foetsie is. Eén van onze devices, en het was niet de mijne
, heeft waarschijnlijk staan updaten. We moeten dus op pad naar de Flow-winkel om het kaartje te top-uppen (is dat wel een werkwoord? Of zeg je up-te toppen?). Ook maar weer even de benen strekken is sowieso een goede. Herbert is erg voor fietsen maar ik ben een beetje huiverig voor het links van de weg rijden. Als we ‘s middags bij de winkel komen is ie natuurlijk dicht maar je kunt het gewoon via een datascherm aan de muur doen. Ook weer gerocheld! Verder was het een dag van klussen en blog bijwerken. Maar het gat in de uitlaat lijkt nu goed dicht te zijn dus geen stank en roet meer erbij in de machinekamer. Nu de schoonmaakklus daar nog plannen. Een vreselijk karwei wordt dat! O ja…en we hebben ook nog gewandeld door ugly Georgetown. We vinden het er sfeerloos en veel van de gebouwen hebben geen uitstraling. Veel ‘dozen’ en gekleurd glas. Jammer! Ook het oude Fort moest wijken voor een projectontwikkelaar. Er zijn nog maar een paar stenen en wat kanonnen van over. Het gaat op dit eiland over harde dollars verdienen; zoveel is wel duidelijk!
Er is maar weinig van de oorspronkelijke gebouwen over in Georgetown.
Met verbazing stellen we vast dat er vandaag geen enkel cruiseschip ligt en het is op straat dan ook meteen uitgestorven. Geen business, dus niemand heeft er dan wat te zoeken blijkbaar. Er hangt vandaag gewoon een landerige sfeer!
Zondag 28 januari zijn we al vroeg uit de veren want we moeten om half 10 op de kant staan. Daar is Gianni al. Eerst gaan we een lekker bakkie doen in een tent die ook bij restaurant Casanova hoort, een stukje verder naar het noorden rijden. Hier heet het de Seven Miles Beach en dit is het gebied van de hotels en appartementencomplexen. Mooi? Nee…. wel erg druk! Je komt hier voor de beach-experience! Gianni blijkt zo ongeveer iedereen te kennen en sleept muffins zo uit de keuken aan. Oké Gianni, eentje dan… we hebben al ontbeten. In de Caymans doe je dat, denk ik, niet thuis maar is er veel eating out en grab a bite op weg naar je werk of wat je dan ook gaat doen.
Twee Italiaanse vrienden van Gianni, Salvo en Aldo, die overigens allebei prima Engels spreken gaan ook mee zeilen. Gesjellug! We rijden naar de marina waar de boot ligt. Mark, een jonge Zuid-Afrikaan die met zijn vriendin ook op een boot in de haven woont, gaat ook mee. Al snel zijn we onder zeil. Er is een enorme ton met ijs mee waarin wijn, bier, fruit en allerlei sapjes steken. Gianni is een fantastische gastheer voor ons en het is super gezellig. Er staat een lekkere bries maar de Island Packet heeft toch wat moeite om goed op gang te komen. We hebben alleen een stagzeil vóór want de genua heeft een gat. Er is vandaag ook een kleine onderlinge zeilwedstrijd, allemaal zeer informeel. We oefenen wat met overstag-manoeuvres en dergelijke maar onze start is abominabel. We proberen toch de genua maar binnen een minuut scheurt deze over een naad compleet door. Gauw inrollen! We komen er niet aan te pas en Gianni besluit dat we de wedstrijd laten voor wat ie is. Anders hebben we geen tijd meer voor DE BBQ. We varen naar Starfish Point, aan het uiterste puntje van de oostkant van North Sound. Het is druk bij de ankerplek. Toeristen worden er bij bosjes heen gevaren om zeesterren op te rapen en er boven water naar te staren. Oooh, oeeeee, aaaaaah! Laat toch liggen die dieren, ladies en gentlemen! Afblijven van dat marine life! Bij Poppy’s Porch, de boot van Gianni gaan er een paar flinke steaks, lam en kip op de BBQ aan de reling. LEKKERRRRRR! En we tappen er nog maar eens een drankje bij in. Pfoe! Wat een zwaar leven!
Dan is het tijd om te gaan want we moeten nog een eindje, zonder genua want de reserve genua die vermaakt zou zijn blijkt een belangrijke aanpassing te missen. Hij past helemaal niet. Dus weer op grootzeil en stagfok. We lopen een lekkere ruime 5 knots en zijn keurig op tijd in de marina. Gauw opruimen en hup iedereen in de auto’s. Gianni, de arme, is de enige die moet werken. Maar hij is precies op tijd bij Casanova. Thanks for the fantastic day, Gianni!
Al vroeg aan de wijn en GENIETTUH!
Een heerlijke dag op de Island Packet van Gianni, ook met Kiara…het hondje. In de North Sound.
’s Avonds de aller-allerlaatste aflevering van Transparent en we vallen daarna echt HEEL diep in een gat! Neem je de nieuwe serie voor ons op, Thijs?
Maandag 29 januari. Dat was even een nacht met een gaatje. Rond half 1 een keihard BOEMMMM! Whaaaaaa, we raken iets… wat is dat? Er blijkt een enorme kei onder Zahree te liggen. We zijn door de nu iets zuidelijker waaiende wind anders komen te liggen. Het is ook nog bijna springtij en dat maakt dat er nu minder water staat bij laagwater. Waar we eerst waarschijnlijk nét over de kei heen gingen komen we er nu steeds onzacht mee in aanraking. Arme kiel van Zahree. Verschillende scenario’s passeren de revue. Maar de schipper heeft een prima idee. Voor de nacht draaien we Zahree om en leggen de kont aan de mooring. De voorkant van de boot steekt minder diep en zo moet het nét goed gaan. Een uurtje later is het ‘sein veilig’ maar het duurt weer even voor Klaas Vaak ons weer meeneemt. We maken wat mee hoor!
Als het licht is gaan we met de dinghy even kijken of er een andere mooring vrij is. Had ik de dag ervoor gezien, maar nee… die is alweer ingenomen door een charterboot. We roepen Harbour Control op en die gaan het wel oplossen. Gaat toch nét de pretboot weg van de mooring. Geassisteerd door Harbour Patrol verkassen we er gauw heen voor er een ander gaat liggen. Zo… hier is dieper water! Ook weer opgelost! De schade? Waarschijnlijk weer nog wat meer krassen en deuken in de kiel. Arme Zahree…. ze krijgt het wel voor de ‘kiezen’ de laatste tijd!
Herbert gaat met een fietsje naar de wal, op zoek naar Harbour House Marina waar een watersportwinkel moet zijn met een ‘verbazingwekkend goede sortering’. Hij fietst het halve eiland rond en vindt de winkel uiteindelijk maar dat valt even lelijk tegen. Zijn favoriete kit is er nog één van en die is praktisch over de datum… toch maar genomen. Nog wat dingetjes maar er prijkt nog veel op zijn wensen-lijstje. Wordt toch pas Amerika dan….. De grote bouwmaterialenzaak vindt hij pas op de terugweg maar het is al laat dus die wordt later bezocht. Ga je op pad op Grand Cayman… gebruik Google Maps of een andere offline kaart want de wegen lopen bepaald niet parallel dus je denkt dat je het weet… maar je bent zo verdwaald!
Tegen vieren komt mijn arme schat doodmoe terug en we kunnen meteen door naar onze Belgische buurboot, de High Five, met Koen, Pascal en hun drie kinderen Wout, Mauro en hun jongste Louise. Hun verhalen zijn goed vergelijkbaar met de onze van toen we met onze Windveer in 2001 een half jaar op pad waren. Hetzelfde gedoe tussen de zonen, de kleine meid die er nét een beetje buiten valt… de struggle om de jongens lekker aan hun schoolwerk te krijgen…. Grappig! Ze zetten ergens in het voorjaar vanaf de US de boot op een schip naar Corsica.
‘s Avonds kijken we naar onze nieuwe serie Outlander. Ik moet er nog even inkomen….
Dinsdag 30 januari hebben we met Gianni afgesproken. De schat gaat ons Grand Cayman laten zien met de auto. Het eiland is zo plat als een pannenkoek dus je zou verwachten dat het geschikt is voor fietsers. Helaas is er nergens rekening gehouden met andere verkeersdeelnemers dan de auto’s… volgens mij is het veel te gevaarlijk hoewel Herbert vindt dat dat wel meevalt…
We rijden eerst naar het zuiden waar de huizen al snel zeldzamer worden. De wind is vandaag hard en meer noordelijk dan oostelijk dus dit is nu de luwe kant van het eiland. Als we uitkijken over zee zien we een groot rif waar je in totale afzondering zou kunnen ankeren. We zien er een zeilschip liggen. De ingang door het rif is echter smal en ondiep dus wij passen voor de eer..…
De ‘blowholes’ die we bezoeken houden zich redelijk kalm vandaag, juist omdat het hier nu de luwe kant van het eiland is en er weinig swell is.
The blowholes, Grand Cayman. Kiara past wel bij mij, toch? Of ik bij haar?
Verderop stappen we even uit bij de enorme schroef van de Rimandi Mibaju die in 1964 hier voor de kust gezonken is en een populaire duikstek is.
Bij het rif moet een groot wrak liggen.Daarna rijden we via de noordkant van het eiland naar Rum Point. Hier staan zeer grote huizen die je voor een astronomisch bedrag kunt afhuren voor een luxueuze vakantie. Het is het puntje van de North Sound. Het water is prachtig blauw en het blijft heel lang erg ondiep. Het is een populaire plek, ook voor dag-toeristen. Vandaag is het erg rustig. Er zijn ook geen cruiseschepen zagen we vanmorgen.
Het strand bij Rum Point.We rijden weer terug richting George Town en hebben een heerlijke lunch bij Czech Inn Grill in Bodden Town. Heerlijke vis ceviche en daarna een heel plateau met verschillende soorten gegrilde vis. Te veel en té lekker. We hebben een gezellig uurtje met een Canadees stel die een weekje vakantie viert in Rum Point. Kiari lust ook héél graag vis!
Lunch bij Czech Grill in Bodden Town. Thanks for taking us, Gianni!
Zullen wij haar dan maar meenemen op de boot, schat?
Dan is het weer tijd voor Gianni om naar zijn werk te gaan en gaan wij naar Zahree. Onderhand waait het stevig en steeds meer vanuit noordelijke richting. Zahree is nét een steigerend paard maar we bewegen vooral in de langs-richting dus het is nog wel uit te houden.
Eten hoeven we niet meer maar een glaasje wijn lusten we wel én we kijken de 2e aflevering van Outlander. We beginnen er een beetje in te komen maar ik vind de serie nog niet zo verslavend als Transparent, helaas….
Woensdag 31 januari. De verjaardag van mijn zussie Marianne dus een beetje moeilijke dag. Ze is er niet meer om een ‘kletsie’ mee te hebben. Gelukkig wel heel veel fijne herinneringen. Er gaan deze ochtend heel wat appjes heen en weer tussen de familie en ons. Voor iedereen, ook voor haar vrienden, is het weer even een hele moeilijke dag. We zijn wel van plan om vanavond ter ere van haar een mooi glas te heffen. O gossie zussie… wat missen we je!
In de nacht is de wind weer meer oostelijk geworden en liggen we weer met de neus naar het strand. De swell valt nu erg mee maar dat zal wel erger worden als de wind verder gaat afnemen want dan ‘piept’ de swell juist om het eiland heen en komt dan zijwaarts inrollen… dat kennen we al!
We luisteren met toenemende interesse naar het nautisch weerbericht van Chris Parker van half 9. We zouden theoretisch vrijdag naar Cuba kunnen varen maar komen dan in het weekend aan en moeten dan ‘overtime’ betalen. Daar hebben we geen zin in en er is een nog mooier ‘window’ ergens volgende week. We hebben ook nog geen haast om naar Cuba te gaan. Thijs en Olesia komen pas 27 februari aan in Havana. Bovendien kunnen we misschien nog nét de Agaathjes treffen die vrijdag of zaterdag gaan oversteken van Panama naar hier.
We hebben beweging nodig dus lopen ‘helemaal’ naar de geweldige bouwmarkt Thompson waar we in ieder geval kit scoren voor onze lekkende ramen. Daar MOET echt iets aan gebeuren!
We vinden na wat aanwijzingen van locals een goede diner. Zoals zo vaak bij goede betaalbare eettenten is het een totaal kale ruimte waar je een prima en HEEL vol bord krijgt. We eten heerlijke beef stew en hoeven de rest van de dag niks meer! Hoe de diner heette? Vergeten, jammer!
Kale boel hier.. maar lekker eten.Terug aan boord kunnen we alleen nog maar amechtig uitbuiken en genieten van deze prachtige zonsondergang.
Avondrood…water in de sloot?
Donderdag 1 februari. Gianni heeft aangeboden ons ‘s middags naar de Cost U Less te rijden, een soort Makro. Eerst gaan we nog even langs wat andere hardware zaken waarvan Gianni weet dat ze goed gesorteerd zijn, zoals Parker die alles heeft wat de klusser nodig heeft, eigenlijk nog beter dan Thompson!
Daarna naar de Cost U Less. Het kost wel less maar is nog steeds stevig aan de prijs. Grote verpakkingen vooral maar we kunnen toch aardig wat inslaan hier. Gelukkig hebben we Gianni om de spullen naar de steiger van de dinghy te brengen anders was dat een drama geworden in de bus!
Een niet gering bedrag afrekenen in de Cost U Less.
Toch is het verstandig om hier goed in te slaan voordat we naar Cuba gaan. Daar schijnt nauwelijks iets te krijgen te zijn. We kopen o.a. een grote tray cola om de officials iets aan te kunnen bieden. Dat schijnt erg op prijs te worden gesteld en kan ze ‘gunstig’ stemmen om b.v. niet je koelkast leeg te plukken omdat je officieel niets vers het land in mag nemen….
Gianni zoeft af naar het werk en wij krijgen alle tassen verbazingwekkend droog over. Het wegwerken is even een klusje…
’s Avonds, af en toe tussen de bewolking door, een prachtige felle volle maan. Extra groot… lezen we in de krant!
Vrijdag 2 februari lopen we al vroeg naar de lokale markt bij Cricket Grounds. We lopen enorm om maar dat geeft niet. Lichaamsbeweging, hè! Maar het is dan wel weer jammer dat er maar weinig stalletjes bemenst zijn. En de prijzen zijn niet lager dan in de supermarkt. We halen wel een zalige smoothie met lokale producten gevuld. We zien zelfs boerenkool liggen. Tomaten en nog wat dingetjes maar de buit valt tegen! Ik vraag aan mijn schip of hij stamppot boerenkool wil eten maar hij bedankt… Niet koud genoeg hier voor stamppot? Het is de laatste dagen wel een stuk koeler. MAAR 27 graden zodat als je ‘s avonds doucht of ‘s ochtends vroeg zelfs een KOU ERVARING hebt! Nou ja, zeg! En we slapen ‘s nachts weer met een laken over ons heen. Dat is trouwens wel weer erg lekker. Maar het zeewater is wat aan de koelere kant. We zijn duidelijk wat noordelijker! Afijn, de local market is vandaag een beetje een sof. Misschien is zaterdag een betere dag? We gaan er morgen waarschijnlijk met Gianni nog een keer heen. We zijn, nu we de weg weten, een stuk sneller terug. Herbert gaat naar Zahree om de watercontainers (we hebben er 4 van ieder 20 l.) op te halen. We mogen vers water van de steiger van de duikclub halen tegen betaling van 15 dollarcent per gallon. Dat wordt een stuk of 10 keer op en neer varen maar we doen he toch maar. We hebben gelezen dat je bij Cayo Largo Marina, waar we in gaan klaren in Cuba, wel water kunt tanken maar dat het niet-drinkbaar is. Dan hebben we het ook liever niet in de tanks! Ik wandel nog even door om wat items te kopen die ik nog aan boord wil hebben.
Terug is er even een korte felle bui. Ik kom er nu pas achter dat je bij de duikclub een prima open wifi-verbinding hebt. Gauw de krant downloaden. Gaat dan niet van ons datakaartje af, hè!Gelukkig is Herbert aan boord want we hadden niet alle ramen dicht gedaan…
Daarna deze volledige regenboog… met Zahree er precies onder!
Vanaf de duikclub met Zahree precies onder een regenboog.
Herbert heeft al een paar keer op en neer gevaren als ie aan komt scheuren. Rug brekend werk om de watercontainers aan boord te krijgen. Mijn hulp is gaarne gewenst! Met behulp van een hijslijn in de mast (mijn taakje) krijgen we de containers makkelijker aan boord. 90 l per keer kan Herbert halen en hij moet vaker op en neer dan gedacht. Terwijl we toch heel zuinig doen met water. We hebben natuurlijk wel 3 wasmachines gedraaid nadat we op de Cayman Islands aankwamen. Maar het is een lekker gevoel om de watertanks weer vol te hebben. Onderhand is het wel duidelijk dat we maandag gaan vertrekken. We missen dan wel de aankomst van de Agaath die morgen gaat vertrekken vanaf Panama maar die zullen pas woensdag aankomen en we willen dit mooie ‘weergat’ niet aan ons voorbij laten gaan. We gaan ze vast gauw zien in Cuba!
De wind is nu weer rustig en we wiebelen maar een klein beetje. Prima omstandigheden om lekker rustig te zzzzzzzz……
. Zaterdag 3 februari. Herbert gaat ‘s morgen aan de klus om de ramen zeewaterdicht te krijgen. Ergerlijk; het zou droog zijn maar af en toe spettert het en moet de boel afgeplakt worden….
Droog…. gauw kitten!
Gianni appt dat hij ons niet kan brengen naar de markt. De arme ziel is door zijn rug gegaan dus hij gaat naar een ruggendokter. Sinds de vroege ochtend ligt er een voor ons bekend cruischip ‘voor de deur’. Het is de Aida, met de mooie lippen! Die zagen we in 2015 toen we vertrokken vanuit Göteborg. Grappig om datzelfde schip nu hier naast ons te hebben liggen!
De Aida nu….
Uit het blog 2015… de Aida toen…
‘s Middags gaan we nog maar weer eens naar de Kirk supermarkt. De laatste dingen inslaan vóór we volgende week naar Cuba vertrekken. De lokale markt laten we maar zitten want we hebben geen zin om zo’n eind te lopen. Het ziet er nu weer naar uit dat we niet maandag maar dinsdag gaan vertrekken naar Cuba. Er zal dan een meer oostelijke wind staan en dan hoeven we minder hoog aan de wind te varen.
Later die middag hoor ik geruime tijd ‘Ayuda…ayuda…ayuda…’ , een vrouwenstem. In eerste instantie ben ik nog niet gealarmeerd want verdiept in het Nederlands nieuws waar je ook niet zo vrolijk van wordt trouwens… Forum voor Democratie, met die AFSCHUWELIJKE Baudet, wordt steeds populairder en gaat in Amsterdam vast in de gemeenteraad komen (grrrrrrr…). Wat betekent dat woord Ayuda ook alweer? Shit… Spaans voor HELP! Ik vlieg naar buiten naar waar het geluid vandaan komt. Een mevrouw hangt aan onze mooring! Ze is gaan zwemmen en kan de kant niet meer bereiken. Gauw laat Herbert de dinghy zakken want de dame is vreselijk in paniek en heeft het erg koud. Ze zwaait een been over de rand van de dinghy en wil die ook niet meer in het water laten zakken zodat Herbert haar gewoon aan een arm erin kan trekken. Hij heeft de grootste moeite om haar over de rand van het bootje te rollen. Herbert brengt haar naar de steiger bij een woongebouw waar haar spullen liggen. Vreemd, ze heeft ook geen badkleding aan maar onderbroek en BH. Ze is echt flink ver in zee gegaan of geraakt en ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als wij niet toevallig aan boord waren geweest! Ze heeft vreselijk veel geluk gehad want ze had tot Sint Juttemis aan de mooring moeten blijven hangen.
Gianni appt dat zijn been een stuk beter is (been niet zijn rug) en dat hij morgen toch graag met ons gaat zeilen. Nou graag Gianni!
Zondag 4 februari staan we om 10.00 uur aan wal en Gianni is stipt op tijd zoals altijd. Hij doet net of ie perfect oké is maar trekt met zijn been. Gelukkig mag Herbert hem helpen met het inladen van de container met ijs en drank en een enorme hoeveelheid conch en andere vis, kip en steak! Is Gianni bang dat we nooit iets te eten krijgen of zo?
Nog even een koffietje en Salvo oppikken en we gaan naar Poppy’s Porch waar Herbert en Gianni een tijdje bezig zijn met de genua en andere bootzaken. Salvo en ik maken het ons makkelijk. Het is super weer met een lekkere wind. Mark komt ook net aan en wil ook graag mee. Herbert beantwoordt vandaag een heleboel technische vragen van Gianni. Vooral over de elektra natuurlijk!
Al snel zijn we weer onder zeil. Starfish Point ligt nu recht in de wind dus we kruisen er naar toe. Ik grijp mijn kans en sta of liever zit achter het stuurwiel.
Proberen aan de wind te zeilen… met matig succes.
We kunnen slecht hoog aan de wind varen vanwege de beroerde pasvorm van de vermaakte genua. De schoothoek is veel te laag aangezet maar ach… geeft niks. Haast hebben we niet.
Voor anker strompelt Gianni zijn keuken in om ceviche van de vis te maken. Helpen mag weer niet. Hoewel de conch als ie net uit de schelp komt er niet smakelijk uit ziet is ie als ceviche meer dan lekker! Mmmmmmm!
Ceviche van conch… mmmmm.
Na ook nog kip én steak met zalige witte wijn, een Barolo en nog een volgende super lekkere rode wijn (Gianni’s broer zit ‘in de wijn’, ook op de Caymans) gooien we los om naar de oude plek waar de mensen vroeger de stingrays opzochten, te gaan. We gaan dus ankerop.
Ankerop bij Starfish Point.
Oeps de bocht om de zandbank heeft Gianni niet ruim genoeg genomen. We zitten écht even vast. Gelukkig trekt een ‘strijkijzer’ ons er even af. Ben ik even blij dat ik niet aan het stuur zat nu (was Gianni zelf…)!
We worden los getrokken door een ‘strijkijzer’.
Tijd om te relaxen. Voor de Italianen betekent dat het opsteken van een Cubaanse sigaar!
In de relax-stand.
We pikken ergens een ankerboei op die de Cayman autoriteiten overal hebben neergelegd zodat de boten nergens hoeven te ankeren. Herbert, Mark en ik gaan te water met duikbrillen. Gianni en Salvo passen, hun sigaar zou uitgaan onder water!
Eén stingray maar gespot.Daarna gauw weer aan boord en terug gezeild naar de marina. We moeten op tijd weer terug zijn want Salvo wil naar de Super Bowl lijken. Hij woont in Philadelphia en hun club zal uiteindelijk ook de Bowl winnen. Zal vast een groot feest geweest zijn bij hem! Ik ga op terugweg even aan de hoge kant zitten want zit precies in de lucht van die stinksigaar. Gooit die schat hem ZO overboord! Neeeeee… wat doe je nou, Salvo! Hij moet wel veel van me houden! Hihihihihi!
Salvo gooit zo zijn sigaar overboord! Lieeeeef!!!
Gauw alles opgeruimd en hup naar de auto’s. Gianni kan nog nauwelijks op zijn been staan. Niet zo best hoor! Naar de fysiotherapeut met jou, morgen! Het was weer een heerlijke dag. We zeggen Mark en Salvo hartelijk gedag. We vertrekken misschien dinsdag dus zullen ze waarschijnlijk niet meer zien. Gianni wel want we gaan morgen als afscheid van de Caymans weer lekker bij Casanova eten. Als je kunt werken dan… Gianni… want dat been van jou….?
Maandag 5 februari luisteren we aandachtig naar de voorspellingen van Chris Parker. Mwah… er lijkt nu weer wat meer wind te gaan waaien dan oorspronkelijk voorspeld. De Agaath heeft nu prima wind, keurig uit wat oostelijkere richting. We kunnen Bas over de SSB maar moeizaam verstaan maar alles lijkt heel goed te gaan. Ze gaan hard en als het zo doorgaat zijn ze er woensdag achter in de middag. Bij ons staat het vertrek weer op losse schroeven. Het lijkt erop dat er morgen even een kleine ‘puist’ met harde wind langstrekt. Kan zo maar weer 30 knopen worden. Hebben we geen zin in en we hebben ook nog niet zo’n haast om in Cuba te komen.
Ik ga proberen of ik dit blog ‘on air’ krijg. Ik ben nu verbonden met een cruiseschip dat in de baai ligt en blijkbaar gewoon open wifi heeft. Zal het snel genoeg zijn? Dat merken we gauw genoeg!
Veel leesplezier gehad? Het volgende blog? Zou wel eens een tijdje kunnen duren vanwege geen of al te traag internet in Cuba! In dat geval wordt het pas vanuit de US dat ik onze belevenissen met jullie kan delen!
Hoe gaat het trouwens met jullie, lieve bloglezers? Dat horen we allebei HEEL GRAAG!
