Zondag 25 september zijn we dus vertrokken en ging het ‘s avonds pas waaien met eerst ruime wind en daarna meer van achteren. We gingen HARD! En ook steeds harder. Een piepklein vogeltje wilde graag bij ons schuilen en hipte zo de kajuit in. Daar raakte hij of zij toch wat in paniek en vloog overal tegenaan dus we hebben het toch maar met zachte dwang buiten gezet. Zielig!
Ook maandag 26 september bleef de wind meer dan stevig en haalden we gemiddelden van ruim 8 knopen. De golven waren enorm en de stuurautomaat moest behoorlijk zijn best doen. ‘s Nachts werd de generator gestart om wat stroom bij te draaien maar helaas…het ding startte uiteindelijk wel maar weigerde stroom in de accu’s te gieten. Dan maar de motor bij. Ook die had moeite aan te slaan. Dat was even lichte paniek. De volgende dag dinsdag 27 september verwisselde Herbert wat filters en deed in ieder geval de motor het weer. Toch zijn we vanaf 12 uur voor de zekerheid een hele tijd met de hand gaan sturen. Het kostte ons best moeite overeind te blijven in die enorme rollers die van achteren en opzij aan kwamen rollen. Een enkele was zo brutaal de kuip in te wippen maar allebei waren we redelijk handig met opzij en omhoog springen en we bleven redelijk droog. ‘s Avonds oordeelde de schipper dat er voldoende sap in de accu’s was en mocht de stuurautomaat weer het werk doen. Pas de ochtend van de woensdag 28 september ging de wind wat liggen en namen swell en windgolven wat af en kon ook de stuurautomaat het aan zonder van die enorme gieren stuuractiviteit te moeten leveren. Verder gebeurde er niet veel tijdens deze oversteek; weinig zeeleven gezien. Twee kleine inktvisjes werden door overkomende golven aan dek gegooid en stierven een jammerlijke uitdrogingsdood. Met één wilde Herbert nog wat groters aan de haak slaan maar het stonk zo gruwelijk dat ik dat ge-veto’t heb. Gedverdemme! Helaas verder geen vissen gevangen deze overtocht.
Een onfortuinlijk inktvisje.
Gedurende die dag en de laatste nacht gebeurde het ineens. Wat men altijd zegt: op een gegeven moment kom je in je ritme en maakt het niet meer uit hoe lang je erover doet. Er komt een rust over je en het voelt of je zo voor eeuwig kunt voort deinen over die eindeloze oceaan. Gewoon jammer dat het einde van de oversteek naderbij komt. De voortgang was niet meer zó snel als voorheen en we zouden midden in de nacht aankomen bij Isla Graciosa. Dat leek de schipper niet zo’n goed idee dus zeilden we door naar Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote.
Aanloop van Lanzarote in de vroege morgen.
Moe maar tevreden.
Grappig..paarden en ruiters die boven of onderwater zijn bij Museo Arte Contemporaneo, Castillo de San José, direct naast de vaargeul.
Daar legden we donderdagochtend 29 september in marina Lanzarote aan. Behulpzame marinero’s schoten te hulp en niet veel later, na de papierwinkel in het havenkantoor, doken we in bed en waren zo vertrokken naar dromenland waar geen plaats meer was voor weigerende motoren, stroomloze generatoren en aanstormende huizenhoge golven. De klus was geklaard, een nieuwe hobbel genomen. We waren op het meest noordelijke eland van de Canarische Weilanden, zoals de Agaathjes ze noemen. En we deden er een dag korter over dan vooraf gedacht! Hahaaaa!
Veel praatjes hadden we niet meer de rest van de dag en ‘s avonds lagen we weer vroeg te bed.
Vrijdag 30 september was toch wel klusdag vanwege de generator en de motor die wat verzorging vragen. Olie verversen, filters vervangen, allerlei peilen nagaan. Meten, proberen…nog eens proberen en uiteindelijk leek het zaakje allemaal weer te werken. En natuurlijk wassen en poetsen. De zoute lappen, lakens kun je ze niet meer noemen, heerlijk fris op het bed!
In de middag fietsten we zuidwaarts langs de boulevard waar warempel een echte fietsstrook is aangelegd. Kijk…je moet niet verbaasd zijn dat die af en toe gewoon ophoudt en je even wat acrobatische toeren moet uithalen om op een volgende strook terecht te komen. Die hoeft daar niet noodzakelijkerwijs op een logische manier mee in verbinding te staan. Dan ga je maar fietsen in Nederland toch? Hahaha! Zie het allemaal maar als suggestie-stroken hoor! Toch leuk, langs de zee fietsen richting het vliegveld. Wel erg warm! Op een gegeven moment had ik het wel gehad en werd er eindelijk omgedraaid.
’s Avonds was er muziekfeest in Arrecife. Een geinige formule; er is een lopende jazz-rockband die al spelende, het publiek van het ene podium naar het andere brengt. De bands op de podia zijn vooral erg hard. Na 2 orenslopers houden we het voor gezien.
Muziekfestival in Arrecife.
De eerste dagen van oktober gingen voorbij met werken aan onze Zahree. Verder repareren van de generator die toch nog wat kuren had. Huurauto geregeld voor de periode dat zussie Marianne en zwagertje Onno komen. Nog meer fietsen, maar nu naar het noorden wat uitliep op een zware teleurstelling. Ophoudend fietspad in de industriële negorij van Lanzarote. Met de huurauto flink boodschappen inslaan bij de Lidl. Zakken kopen die vacuüm getrokken kunnen worden zodat reserve dekens en dekbedden minder plaats innemen. Nogmaals yoghurt maken (weer gelukt Donatien, mijn yoghi-meesteres!). Lekkere vaak en relatief lang (mét schuldgevoel vanwege de verspilling toch wel!) onder de geweldige stortdouche van de sanitaire voorzieningen van de marina, staan.
Uit eten bij de Chinees…weer eens iets anders dan tapas en nét als thuis….hmmmmm!
Ach…en wat nog allemaal meer. Beetje vergeten! In ieder geval stonden we de 4e oktober aan de gate waar we mijn zus Marianne en zwager Onno volledig verrasten door ze lekker tóch van het vliegveld te halen. Hun verraste gezichten waren natuurlijk goud waard!
Jongste zussie en ik hebben elkaar nét niet fin geknepen. Wat heerlijk om ze allebei bij ons te hebben.
Proosten op de aankomst!
Al meteen dezelfde avond zaten we op de gezellige boulevard van Arrecife heerlijk aan de tapas en vloeide de wijn overdadig.
Bijna de hele week hadden we de auto en reden we door het desolate, vervreemdende vulkanische landschap van Lanzarote. Genietend van de mooie plekken waar we kwamen, het heerlijke eten, de wijn, het zalige nazomerweer én natuurlijk van elkaar. Wat is het een feest om je allerliefsten over te hebben.
Een foto impressie:
Teguise mooi maar…een beetje uitgestorven…
Castillo Sante Barbara. Mooi uitzicht over Lanzarote.
Top-lunch bij restaurant Sol in Caleta de Famara, aan de noordkust.
Durfals aan de Playa de San Juan, aan de noordkust.
Bezoek aan Fundacion Cesar Manrique, de beroemde kunstenaar die veel voor Lanzarote betekend heeft. Het huis waar hij onder andere woonde toont zijn kunst en dat van vele andere kunstenaars die hij bewonderde, mee samen werkte en hun werk tentoonstelde.
Dag met de veerboot naar Isla Garciosa, Caleta de Sebo.
Adembenemende uitzichten over Isla Graciosa vanuit het Mirador del Rio, 475m hoog op de berg Risco de Famara.
Montanas del Fuego, Parque Nacional de Timanfaya, een MUST van Lanzarote!
We vonden van alle plaatsen die we bezochten Timanfaya toch wel het meest bijzonder. Tussen 1730 en 1736 was hier een enorme vulkanische activiteit met als laatste een serie uitbarstingen in 1824. Hierdoor is meer dan een kwart van Lanzarote bedolven onder een dikke laag lava en as. Nog steeds is er vulkanische activiteit en in het restaurant wordt gekookt op de warmte ervan. Je rijdt er met een bus doorheen. Heel indrukwekkend, dat desolate en overweldigende landschap met die enorme kraters. Je kunt ook een tochtje maken op een kameel…maar daar voelde niemand behalve ik iets voor…
Bezoek aan het wijngebied La Geria. De twee flessen witte van dezelfde naam vielen ons VIES tegen helaas!
Jardin de Cactus mét WC-porno! Ook weer ontworpen door Cesar Manrique waar kunst en natuur mooi samen gaan.
De lavatunnels tot 40 m onder de grond en ruim 30 km lang, Cueva de los Verdes. Marianne bleef maar even boven de grond. Indrukwekkend.
En alweer zo’n top-lunch in Punta Mujeres aan de noord-oostkust van Lanzarote.
Zien ze ook nog een groep dolfijnen! Geluksvogels!
Dagje zeilen naar de ankerplek voorbij Punta Papagayo en daar heerlijk rustig voor anker! Een TOP-ervaring voor Marianne en Onno. Toch niet echte zeilfanaten te noemen… Onno: ‘Ik had niet gedacht dat ik zeilen en alles eromheen zó leuk zou vinden!’ NU JULLIE WEER!!!
Dagje in de peperdure marina van Rubicon. We werden HEEL precies opgemeten en waren net iets over de 20 m. 85 euro…kassa!
Wel super service, overigens. We mochten de volgende dag later vertrekken en hoefden toch niet een dag extra te betalen. Lief!!!
Playa Blanca vinden wij maar een matig vakantieoord met VEEL TE VEEL volgevreten Engelsen. Maar wél een lekkere en super gezellige laatste lunch met elkaar.
En dan ineens…is het voorbij en gaan Marianne en Onno de taxi in. Dag lief en dapper zusje van me…wat zal ik je missen. Dag lief zwagertje…kom gauw weer! Onze levers gunnen we wel een paar dagen rust hahaaaaa!
Dag zus en zwager! We gaan jullie missen!
Nog even de laatste was van de lijn en dan vertrekken we meteen naar Isla Lobos. Dit is een klein eilandje vlakbij Fuerteventura. We gaan er voor anker en zijn allebei wat melancholiek en stil. We liggen er mooi met nog maar één ander schip als alle daytrip-catamarans vertrokken zijn.
Rust…al is deze betrekkelijk omdat we ‘s nachts irritant heen en weer gaan rollen als de swell de ankerplaats op rolt…jammerrrrr!
Mooi moment om dit blogbericht maar weer eens af te gaan sluiten.
Tot gauw!
