Pagina's

maandag 16 juli 2018

Boston en tóch een cruising permit?

Donderdag 5 juli. We zijn redelijk vroeg op pad om de 40 mijl naar Boston af te leggen. Er is niet zoveel wind. Gaande de dag zal deze wel een beetje toenemen. We motoren eerst om de landtong heen waar we de dag ervoor nog zo heerlijk in de zon geluierd hebben. Daarna kunnen we op koers gaan liggen voor Boston en gaat het zeil erop. We hijsen zelfs het grootste topzeil, de ‘visserman’. Dat scheelt toch weer een mijltje per uur.

image056IMG-20180708-WA0007
Zeilen met vol tuig, inclusief de visserman.

Toch haalt de Bojangles ons in. Zahree is ook wat langzamer door alle kokkels en mosselen en groene slijm die aan haar groeien en kleven. Ook de schroef zal wel ‘onder’ zitten want ook op de motor gaan we langzamer dan we mogen verwachten. Tijd voor een duik onder het vlak, schipper? Rob roept ons op op kanaal 16. Een grote walvis is net achter hun boot langs gezwommen. Jammer… te ver voor ons weg maar ik zie nog wel iets van hem. Hij/zij smeert hem echter gauw want er komt een Fast Ferry aan die z’n pad bijna kruist.

image052
We worden voorbij gelopen door de Bojangles.

Af en toe zien we de Bojangles een rare schuiver maken. Hebben ze weer vis aan de lijn? Later horen we dat op de meest onmogelijke momenten de plotter én de stuurautomaat de pijp aan Maarten geven. De techniek is na de blikseminslag nog steeds van slag bij hen.
Na een heerlijke dag zeilen komen we aan in de enorme haven van Boston. We ankeren samen met de Bojangles voor het Hyatt Hotel aan de kant van East Boston. We hebben een prachtig uitzicht op de skyline van Downtown Boston. Daar gaan we morgen eens even de boel verkennen. Zin in! De startende en landende vliegtuigen vanaf Logan Airport geven wel een beetje overlast, helaas.


image054
image067
Engeltjes gevel.



Bij avondlicht is de skyline van Boston geweldig!

Vrijdag 6 juli. Met onze dinghy's slalommen we door het drukke verkeer op het water naar de overkant. Het is even zoeken naar een plekje waar we de dinghy achter kunnen laten maar we vinden een drijvend ponton bij Indian Wharf waar een aardige vent Jason het lastig vindt om ons er een tientje voor te rekenen maar wij zijn allang blij. De dinghy ligt er achter een gesloten hek en we zijn meteen bij het Aquarium dus midden in de stad. Super!
We wandelen maar zo’n beetje door de stad om wat sfeer te proeven. Boston bevalt ons meteen heel goed. Het is levendig, wel toeristisch maar op een leuke manier. Het is duidelijk een progressieve stad; heel veel kunst overal, niet zo gek met zoveel kunstopleidingen en Harvard en MIT binnen de stadsgrenzen!  Elke dag worden er overal gratis concerten en andere voorstellingen en exposities gehouden waar je dan lekker je dekentje, eten en een fles wijn meeneemt en in de relax-stand gaat. Er zijn goede fietspaden en –stroken door de hele stad.
We wandelen even door superdruk Faneuil Hall, de Marketplace waar tientallen stalletjes met de cuisine van over-de-hele-wereld, de heerlijkste etenswaren verkopen.

image062image064
Quincy Market.

.image065image066


Gezellig Boston.

image068



We vinden de Italiaanse wijk en natuurlijk moeten we een Italiaanse delicatessen-zaakje in om goede kaas  en salami en ander lekkers te kopen. En we kunnen ook nog de laatste momenten van de voetbalwedstrijd van de Belgen tegen de Brazilianen zien. Oké… wij doen dan wel niet mee dit kampioenschap, maar we zijn nu fel voor de Rode Duivels natuurlijk. Leuk om te zien hoe de Brazilianen uit het toernooi moeten vertrekken! Daarna lopen we zo’n beetje langs het havenfront en sluiten af met een terrasje. Ja… Boston kan ons alle vier zeer bekoren!

Zaterdag 7 juli. We varen met beide dinghy’s naar Downtown Boston.

IMG-20180708-WA0009IMG-20180708-WA0008
Wat ligt Zahree daar mooi he? Op naar Downtown Boston.
Het is tijd voor een flinke dosis History of Boston. Dat is in deze stad geweldig voor elkaar. Via een enorme rode lijn in baksteen op de straat gelegd word je langs allerlei historische kunst- en bouwwerken gevoerd. Als mieren lopen de toeristen allemaal hetzelfde pad.

image072
State House, Beacon Hill.

image073
Old Granary Burial Grounds.
Hier ligt een groot deel van de familie van Benjamin Franklin, wetenschapper en één van de Founding Fathers van de USA.


 .
image074IMG-20180708-WA0011
King’s Chapel. Beetje bijbel lezen.
Van oorsprong was deze kerk Anglicaans maar werd na de Amerikaanse Revolutie Congregational. Vandaag de dag is de liturgie een vriendelijke mix van beide religieuze stromingen.
image086image075
Irish Famine Memorial.

Twee beeldengroepen die de tegenstelling verbeelden tussen de Ierse emigranten die naar Amerika gingen en het daar prima hadden en de hongerende achterblijvers in het thuisland, halverwege de 19e eeuw.



image076
Het beroemde balkon van de Old State House.

Op 18 juli 1776 werd hier de Declaration of Independence voor het eerst voorgelezen werd aan de inwoners van Boston.

IMG-20180708-WA0012image088
The Democratic Donkey.

De ezel, het symbool van de Democrats vóór Old City Hall was een doorn in het oog van de Republicans. Op hun beurt eiste men een standbeeld van hún symbool; de olifant. Dat werd de gemeenteraad een beetje te begrotelijk dus volstond men met een afbeelding van twee ‘footprints’ met olifanten erin gegraveerd, precies tegenover de ezel. Baudine en ik kiezen NATUURLIJK de kant van de ezel! Denk je er anders over? Neem dan plaats op de voetstappen; stand in opposition! Je bent dan NIET meer onze vriend, hoor (want dan ben je voor ‘orange head…grrrrrr!).

Op weg naar de Italiaanse wijk kijken we naar Bostons straattheater. Een groep zwarte streetdancers trekt een enorm publiek. Niet alleen met hun acrobatische toeren maar ook omdat ze enorm grappig zijn. Ze hebben een lange white man nodig. Tuurlijk… Rob is direct de klos. Uiteindelijk hoeft Rob niet in het rijtje van mannen te staan waar een van die gasten met een enorme salto over heen gaat. Hij was een beetje té groot denk ik! De groep haalt verdiend een dik salaris op voor hun optreden.

IMG-20180708-WA0005image078
Van die fratsen! Rob moet ook meedoen.

Tijd voor een lunch. Dat doen we natuurlijk waar we weten dat je goed kunt eten, in de Italiaanse wijk! En lekker was het!

image082
Lunchen bij Rabia’s in de Italiaanse wijk.

Maar dan moeten we weer dóór! De Red Line is nog niet geheel gelopen. We hijsen ons Bunker Hill op naar het Bunker Hill Monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Slag om Bunker Hill in de Onafhankelijkheidsoorlog op 17 juni 1775. Niemand heeft puf om de toren te beklimmen, zelfs Herbert niet.

image083
Bunker Hill Monument.

En verder gaat het weer; naar de USS Constitution , een 3 mast fregat. Het schip verloor nooit een slag. De huid was zó dik dat de kogels van de Engelsen er maar geen vat op kregen. Om die reden werd het schip Old Ironsides genoemd. Nog steeds vaart het af en toe door de haven van Boston. Baudine heeft geen ID bij zich en mag daarom het schip niet bezoeken. Vindt ze niet erg. Ik bedenk me iets te laat dat ik al zoveel van deze oude schepen heb gezien. Zootje kanonnen etc. ….. maar ik kan Baudine niet meer vinden. Nou ja… ik blijf lekker in de schaduw wachten tot de heren helemaal blij terug zijn. Mooi schip, zeggen ze!

image080image069
USS Constitution.

We voelen alle vier onze voeten. Tijd om op ‘huis’ aan te gaan. We kunnen een ferry naar de dinghy's nemen en door een beetje te dringen kunnen we nog nét mee. Zo staan we zo weer op het dinghy dock. De Red Line hebben we in the pocket.

Zondag 8 juli. Herbert en ik gaan fietsen langs de Charles River. Het is er een heerlijke dag voor. Niet té heet maar wel zonnig. Het voordeel van langs de rivier fietsen? Nauwelijks klimmetjes! We zien Cheers, Harvard en een stukje van MIT (Massachusetts Institute of Technology) en nog véél meer.

image090image091
Cheers! Weten jullie nog? Norm, Cliff en Frasier?

image092
Langs rivier de Charles.

image093
Oud en groen Harvard. Wat een prachtige studie-omgeving!


image089
Vóór een van de gebouwen van het MIT.
Aan het eind van de dag meen ik dat mijn kuiten eruit gaan zien als echte fietskuiten! Hoewel… oké… beetje overdreven misschien? Rolling on the floor laughing

Maandag 9 juli. Boodschappendag. Rob zet ons mét fietsjes af op de kant op het dok van de ferry’s. Je kunt daar je dinghy niet echt achterlaten. Ook redelijk grote ferry’s leggen er aan. We hebben nog geen goede plek kunnen vinden waar we de dinghy achter kunnen laten aan deze kant van Boston. De marina waar we voor liggen is strikt privé dus daar mag het niet. We fietsen naar de Boston Harbor Shipyard & Marina en daar mogen we morgen wél liggen, bij het benzinestation als we benzine voor de buitenboordmotor kopen. Vinden we fair. Gaan we morgen doen dan!

image096
Boston vanaf Piers Park, East Boston.
In de buurt van Borderstreet is een prima Shaw’s-supermarkt waar de cruiser prima kan bevoorraden. Ook aantrekkelijk; de drankenwinkel vlakbij de Shaw’s is veel vriendelijker geprijsd dan die aan de andere kant van het water liggen. Onze fietsjes zakken bijkans door de assen dus de wijn- en biervoorraad aanvullen doen we de volgende keer. Rob komt ons weer met zijn dinghy halen en de rest van de dag gaat voorbij met klusjes en in de relax-stand. Rob en Baudine gaan naar een baseball wedstrijd van de Red Sox. Tja… wij zijn al voor de New York Yankees natuurlijk. Maar de Red Sox winnen óók. Met 5-0 nog wel.

Dinsdag 10 juli. Een GROTE klusdag. De duikspullen komen bovendeks en Herbert schraapt de kokkels, mossels en ander aanhangend ‘tuig’ dat daar niet thuis hoort van het vlak en de schroef van Zahree. Ik concentreer me, hangend over de rand van onze dinghy, op de waterlijn en, daar waar ik nog nét erbij kan, eronder. Zwaar werk maar we verwachten weer iets harder te kunnen varen, zowel op motor als onder zeil. Fotograferen is er bij in geschoten helaas. ‘s Middags liggen we voor pampus tot ik wel overeind moet want we mogen heerlijk aanschuiven bij de Bojangletjes. Wij nemen sirloin steak mee, salade en de piepers en Rob heeft geweldige saucijzen gekocht. En toe… ooo die druipen zooooo lekker van het stokje! Marshhhhhhhh mellowsssssss. Tjee… lekker allemaal. Wat zijn we toch een geluksvogels met z’n allen! Alweer zo’n zalige avond! Over de drankinname… uh… zullen we het maar niet over hebben!

image098 image097
Aanschuiven op de Bojangles.

Woensdag 11 juli. Er moet wéér gefietst worden. Op internet vind ik een fietsroute door East Boston, de East Boston Greenway. Een fietsroute die je tot Constitution Beach voert.


image100
Wood Island Bay Edge Park.

Vandaar fietsen we door naar het slaapstadje Winthrop. Hier kun je ook prima liggen en ook ankeren. Vandaag gaan hier de vliegtuigen om de halve minuut rakelings over helaas. Uiteindelijk fietsen we helemaal door naar Deer Island.

image101
Uitzicht over Winthrop Yacht Club en Boston in de verte.


Op Deer Island ligt de waterzuiveringsinstallatie en benedenwinds is dat goed te ruiken. Getver… gauw door.

image099
Bah… het stinkt hier.
Op de terugweg eten we in Winthrop in een echte diner. Het eten is er goed betaalbaar en redelijk. We worden wel een beetje weggekeken want ze hebben het weer verdiend voor vandaag waarschijnlijk. Alle krukken gaan al op de bar en dat vind ik er niet zo gezellig uitzien. Maar ach….
We fietsen vlot de laatste mijlen terug en gaan weer naar de Shaw’s en vooral langs de drankwinkel. Herberts favo bier en genoeg wijn voor de komende tijd.

Donderdag 12 juli. We willen nog even naar de Italiaanse wijk en Chinatown. Gewoon een beetje rondfietsen én, belangrijke missie, we gaan naar de Nespresso winkel want we hebben op internet gezien dat er langs de kust voorlopig geen plaatsen meer zijn waar we de koffiecups kunnen kopen. Weer een rib uit ons lijf hier, maar we kunnen weer even voort. Nog even door het prachtige Boston Public Garden.

image107
Boston Public Garden.
Nog een half uurtje relaxen in een stadsparkje Dewey Square Park waar de tuinstoelen al klaar staan. Je kunt er drankjes drinken maar wél even eerst een polsbandje om nadat je je ID hebt laten zien en op z’n Amerikaans gaat er dan een lijntje om het parkje. Erbinnen mag je drinken, erbuiten beslist niet! Veel mannen, nog in kantoorpak spelen partijtjes pittenzakken gooien. Erg leuk!

image108
Zin in een partijtje pittenzakken gooien?

In Chinatown eten we bij een Japanner een heerlijke lunch en gaan we naar een Chinese winkel om mie en wat boemboe’s te kopen. Ik koop een peperduur flesje wijn voor vanavond én we gaan naar The Smoke Shop (op aanraden van neef Jeroen) en halen er Chicken Wings en Brisket. Dan door naar het Institute of Contemporary Art waar vanavond een Braziliaanse zangeres en haar band optreden. Onder de luifel zit je er fantastisch op de houten trappen. Het late middagzonnetje maakt het heel aangenaam. Rob en Baudine komen al snel aansluiten en terwijl we picknicken, genieten we van de Braziliaanse muziek en vooral van de fantastische sfeer.

image109image110
Picknick, muziek en gezelligheid bij het ICA, Boston.


image112
Vanaf het ICA uitzicht op onze eigen boten.
Rob en Herbert springen even op onze fietsjes en halen snel de dinghy’s op, dus Baudine en ik hoeven alleen maar naar de waterkant te schrijden voor onze ‘watertaxi’. Morgen gaan we Boston verlaten en op weg naar Gloucester… met een beetje pijn in het hart. We zijn echt van plan hier nog eens terug te komen. Boston heeft ons hart definitief gestolen!

Vrijdag 13 juli. Mijn zusje Katinka is vandaag jarig en midden in de nacht word ik al opgeroepen door de ‘Holletjes-app’ die me luid zoemend laat weten dat het tijd is haar te feliciteren. GEFELICITEERD LIEF ZUSSIE!

We zijn op tijd op om een en ander voor te bereiden voor vertrek. We varen naar de dieselpomp om te tanken, wetende dat de diesel in Canada veel duurder is. Verder zijn de watertanks weer vol. Zo! We hadden het misschien beter de dag ervoor kunnen doen maar we moeten nog de CBP bellen om te melden dat we verder gaan varen. De officer die Herbert nu weer aan de telefoon krijgt is van mening dat we toch weer naar het kantoor moeten om een papiertje te halen. Nee toch? Dat is een hartstikke eind weg. We zeggen dat we al onderweg zijn en na veel telefoontjes krijgt Herbert eindelijk iemand te pakken die echt met ons mee denkt. Hij vindt dat we onterecht geen cruising permit hebben gekregen (‘they were all wrong’ zegt ie!) en na met zijn baas overlegd te hebben belt hij terug en meldt dat hij heeft geregeld dat we de permit alsnog krijgen. Hij heeft meteen een cruising permit nummer voor ons. We zijn hier zo blij mee! Nu hoeven we de komende 2 1/2 maand niet meer steeds naar die kantoren en elke keer weer te bellen. 1 keer bellen bij een volgende state of regio en het nummer door geven is dan genoeg. De officer zegt toe de permit te faxen naar de havenmeester van Gloucester. Hij is zelfs van plan, als we daar maandag nog zijn, om ons met een bezoekje te vereren. Nou… we schenken hem heeeeel graag een kopje koffie! En een koekje erbij!
We varen ineens met zeer opgeruimd gemoed en, als we eenmaal op zee zijn, met een lekkere halve wind in een paar uur tijd naar Gloucester. De Bojangles is al een paar uur voor ons vertrokken om wat kabels op te halen in Marblehead. We zien ze op de AIS zo’n 7 mijl voor ons en lopen wel wat in maar niet helemaal. Een uurtje na hen gaat ons anker ook in de grond voor het sympathiek ogende vissers stadje. Hier moet je zijn voor de lobster, de clams en ander voer uit de zee! Rob komt langs om te vragen of we willen mee-eten en nóg gaat er geen lampje bij me branden! Pas als we bij de Bojangles aan boord komen, terwijl Baudine dan al een tijdje bij ons aan een drankje heeft gezeten, krijgen we nog een hint van Rob…..
OOOOOOOO MIJN GOD! WE ZIJN HELEMAAL VERGETEN DAT BAUDINE VANDAAG OOK JARIG IS! We schamen ons HELEMAAL te pletter! Even gauw haar dubbel knuffelen! Gelukkig worden we niet van boord gegooid en zó verwend met het eten en alle gezelligheid!

image114image115
Nog levend… maar al snel gekookt… de lobsters.

image116
image113
De jarige Job Baudine en daarnaast de stommerds!


GEFELICITEERD, LIEVE BAUDINE (nu staat de datum ook in mijn agenda!)!!!!

Mooie gelegenheid om dit blogdeel af te sluiten. Vanuit Gloucester… tot de volgende keer, lieve bloglezers!


















Het is tijd… de hoogste tijd!

Donderdag 14 juni. Waarvoor is het de hoogste tijd? Om nu echt verder richting het noorden te varen… hoewel dat voorlopig meer richting het oosten/noordoosten is, omdat Long Island die richting uit ligt. Voorlopig kunnen we daar lekker achter varen en is het bijna binnenwater-achtig. We zeilen naar Westbrook aan het vaste land van Connecticut met een zachte zuidoosten windje. Met zuidwesten wind en half bewolkt zeilen we best oké met halve wind. We ankeren achter Menunketesuck Island (wat een naam…) en zijn daar de enige boot. Morgen Westbrook maar eens verkennen.

Vrijdag 15 juni. Het is een beetje saai weer. De ochtend is voorbij voor we er erg in hebben en pas na de lunch gaan we met de dinghy naar de kant. Zelfs met de dinghy vinden we het een beetje eng om tussen het eiland en het vasteland door naar de ingang van de haven te varen. Het is een gokje of er genoeg water staat tot best wel ver uit de kant en door het zanderige water kun je echt de bodem niet zien en als je hem ziet ben je te laat en kan het de schroef van de buitenboordmotor kosten. Het stroomt er ook stevig en we gokken er maar op dat het goed afloopt. Pfff gelukkig, we zijn in het vaargeultje. Er is een Town Dock en daar knopen we de dinghy vast en gaan voor een flinke tippel. Vanaf Quotonset Beach kunnen we Zahree fotograferen. Donkere luchten dreigen maar kiezen ervoor om noordelijk van ons weg te trekken. Het blijft op een enkele spet na droog. Het is een beetje saai hier maar dat kan ook aan het weer liggen natuurlijk.


image004
Westbrook… heel in de verte ligt Zahree.

image003
Die bui trekt gelukkig boven ons langs.

We wandelen weer terug en varen met de dinghy terug. Oeps.. nu gaat het even mis. We varen te dicht onder de wal en de buitenboordmotor raakt onzacht enkele stenen. Het blijft bij schampen en er is gelukkig niks mee aan de hand. Even de aandacht erbij houden dus!

Zaterdag 16 juni. We vervolgen Long Island Sound naar het oosten met zuidelijke wind en ankeren in de prachtige baai van Fishers Island.


image001Een ‘gouden’ zeildag naar Fishers Island.
We hebben er een heerlijke zeildag opzitten van zo’n 20 mijl. Morgen gaan we over het eiland fietsen.

Zondag 17 juni. We hebben al een klein voorproefje als we ontdekken dat je eigenlijk nergens zomaar van boord kunt. Er is geen Town Dock en vrijwel alle steigers zijn privé bezit. Ik had het al een beetje op internet gelezen maar op Fishers Island zijn ze eigenlijk niet zo gesteld op bezoek. Ik lees dat het duurder is om vanaf het vasteland met je fiets te komen dan met de auto; de tickets kosten respectievelijk 51 en 50 dollar als je niet-ingezetene bent! Ja zo hou je bezoek wel weg van je eiland!
Wij knopen de dinghy ergens vast waar niet expliciet staat dat het niet mag en klappen de fietsjes snel uit en gaan op pad. Het is prachtig weer en het eiland is maar klein dus je bent er zo ‘doorheen’. Vooral omdat de gehele oostelijke kant van het eiland een ‘gated community’ is. Midden op de openbare weg staat een slagboom en een huisje ernaast. Nee, we mogen er niet in! Waar komen we vandaan? Holland… Ooo nice!… nee we mogen er toch niet in. Alleen als je een gast van iemand zou zijn. Pfffff… wat een stom eiland vinden we het ineens. Het is zeker de helt van het eiland waar je dus alleen mag komen als je een rijke stinkerd bent. De zogenaamde Eilandraad houdt Fishers voor de Fishers… Er is ook maar één restaurant en dat is erg duur en één winkeltje met wat levensmiddelen… ook duur… Ach laat ook verder maar! Morgen maar naar Block Island waar gasten wél welkom zijn!

image005image006image008
Fishers Island… bezoekers niet echt welkom!

Wel nog even een prachtige rustige avond meegepikt.

image002
Een prachtige rustige avond.

Maandag 18 juni. We gaan eigenlijk een beetje te vroeg weg voor de stroom want die hebben we nog tegen. We hebben 20 mijl voor de boeg naar Block Island en de wind lijkt lekker door te zetten zodat we dat beetje stroom tegen wel kunnen hebben. Onder Fishers Island gaan we nog wel lekker maar eenmaal de hoek om is de stroom tegen zo stevig dat we het plan om de Wicopesset Passage te nemen laten varen (niet-varen daar dus!) en pas iets oostelijker de Lords Passage nemen. De motor moet even bij anders komen we tot stilstand. Als we erdoor zijn buigen we af richting Block Island en kunnen we weer zonder de extra paardenkrachten van Daf. Rust!

image009
Geen handen aan het stuur; de automaat doet het werk!

Block Island heeft een prachtige afgesloten baai om te ankeren die voor het grootste gedeelte vol ligt met moorings. Die kun je natuurlijk oppikken maar kosten altijd weer minstens 45 dollar per nacht. Er is, nu het nog redelijk vroeg in het seizoen is, nog genoeg plek om te ankeren maar dat moet je bij Block Island goed doen. Zeegras op de bodem zorgt er voor dat schippers denken dat hun anker pakt maar als het dan een beetje gaat waaien blijkt van niet en zo ongeveer dagelijks moet de Coast Guard uitvaren om boten van het strand of erger… de rotsen te trekken. Zo ook nu weer. Wij hebben super hard aan het anker getrokken en liggen zeker goed maar als achter in de middag de wind stevig aantrekt ziet Herbert een motorjacht met daaraan een zeilboot loskomen en zo het strand opdrijven. Gelukkig slepen ze geen andere jachten mee. Er is niemand aan boord, vast lekker een wit wijntje aan het genieten in het dorp! Direct is er al een oproep en komt de Coast Guard aan gescheurd. De schepen liggen keurig tegen het zand aan en gelukkig niet op de rotsen. er moet even wat versterking komen maar daarna worden beide boten van het zand getrokken en keurig teruggelegd. Nog steeds is er geen eigenaar te bekennen. Men is er zeker 1 1/2 uur mee zoet! Bij ons brengt het niet zulke fijne herinneringen met godzijdank wel een geweldige afloop terug van onze eigen stranding.

image010
Een gestrande motorboot mét een zeilboot eraan.

Daarna wordt het ineens kil en een deken van mist daalt neer over de baai. Van het ene moment op het andere zien we nog nauwelijks onze voorligger.

image003
Een dikke deken van mist.

Overal beginnen misthoorns te toeteren en komen visboten voorzichtig binnen gekrabbeld om een goed heenkomen te zoeken. Zo’n dikke plotseling opkomende mist is heel gewoon in deze contreien. Brrrr wat is het ineens steenkoud! Maar de mist trekt even zo snel weer op en als de wind nog verder afneemt liggen we weer heerlijk achter onze fijne Rocna. Morgen is weer prachtig weer voorspeld dus we klimmen weer op de fiets! Actief toch?

Dinsdag 19 juni. ‘s Ochtends wordt een belangrijke klus gedaan. Al tijden moeten we overal bakjes en handdoeken leggen omdat verschillende dak doorlaten lekken. Dat moet nu maar eens afgelopen zijn!

image012
Een klusje dat heel hard moest gebeuren.

Daarna gaan we naar het eiland met onze Bromptonnetjes. Ik heb op internet een mooie fietstocht gevonden en met gevoel van understatement schreef de auteur dat iedereen op een gegeven moment wel een keer van de pedalen moet.


Screenshot_20180628-112859De route.
Nou… dat heb ik geweten! Ook hier is de laatste IJstijd er weer verantwoordelijk voor. Diverse steile klimmetjes en ijselijke afdalingen. Ken je dat? Omhoog is het een drama, voor mij vooral! Herbert houdt het veel langer vol en zou het nog wel redden maar stapt ook vaak af om solidair met zijn vrouw te zijn, de lieverd! Maar bergafwaarts durf je nauwelijks de remmen los te laten. Bang dat ik kom te vallen. Ooooo… wat zou ik toch graag een elektrische fiets willen!

image015

Het uiterste noord puntje van Block Island.

Gelukkig is de vuurtoren nog niet open anders hadden we vast ook nog door het zand er naar toe moeten sjokken!

image018
The Sacred Labyrinth.

Een ‘piece of art’ waar je kunt mediteren. Het is wel de bedoeling dat je Onze Lieve Heer in je gedachten meeneemt….

image020
Even neergestreken bij The Spring House Hotel.

image022
South East Light House.
image023
In de verte: eindelijk ook windenergie in de US!
We zien voor de kust een aantal windmolens. Wat zou president Trump hier van vinden. Vast een onzinnige groene ‘hobby’!
image025
De trap af naar de Mohegan Bluffs? Toch maar niet!

image024
Mohegan Bluffs.


image026
Painted Rock.

Wat begon als een streek van twee teenagers is uitgegroeid tot een traditie. In 1962 schilderden ze deze steen en sindsdien wordt de steen minstens eens in de week overgeschilderd. Soms met een ludieke boodschap, soms een verjaardag van een familielid… Rock Islanders doen er getuigenis van het een of ander. De verf is nu enkele centimeters dik dus de rock wordt steeds groter.


image028
Het lijkt plat maar is natuurlijk ‘vals plat’.

We fietsen bijna de hele dag, op een paar stukken fruit en wat koekjes na zonder te lunchen. We vinden dat we een vroege maaltijd in The Oar, het havenrestaurant dik verdiend hebben na een tocht van 25 km! Bier en eten van plastic, de wijn gelukkig niet!

image029
Gelukkig… daar is Block Island Boat Basin weer.

image030
Het eten is wel oké… wel een ‘vette hap’.

De fietsjes mogen weer even aan boord. Morgen ZEKER spierpijn! Hoef ik nu even niet meer alsjeblieft?
image031
Weer een prachtige zonsondergang bij Block Island

Woensdag 20 juni. Aanvankelijk is er te weinig wind om te zeilen dus de 20 mijl naar Newport moet op de motor afgelegd worden. Het is wel lekker weer maar toch jammer. Pas in de buurt van Rhode Island Sound komt er wat wind opzetten en hijst Herbert het grootzeil er nog even bij. We zien al gauw het beroemde Fort Adams aan stuurboord.

image033Fort Adams, vlak voor Newport.

Al snel draaien we Brenton Cove in. We roepen de Harbour Master op en krijgen van hem aanwijzingen waar we mogen ankeren. De aardige man komt al snel langszij om een pakketje informatie te geven over Newport. Onderweg hebben we de Customs and Border Protection gebeld. Alweer is er verwarring over onze status en na wat heen en weer gebel en het duidelijk is dat we ‘coastwise’ zeilen dus geen Q-vlag hoeven voeren mogen we voor anker maar moeten we wel de volgende dag naar Warwick omdat het kantoor in Newport is opgeheven. Warwick is een heel eindje weg dus dat wordt een auto huren. We maken van de nood een deugd en huren bij Herz, dat vlakbij het dinghy dock is, voor de dag erop een auto voor een paar dagen. Eens in de zoveel tijd is dat sowieso wel fijn want dan kunnen we weer eens stevig boodschappen doen. Zware dingen als sap, wijn en bier kunnen aangevuld worden en met de auto kunnen we naar Providence dat een leuke stad moet zijn om te bezoeken. Als we tegen de havenmeester zeggen dat we naar Warwick moeten maakt hij bezwaar. Je mag je boot niet verlaten als je voor anker ligt. Dat nemen we maar met een korreltje zout want een aantal boten om ons heen maken de indruk dat er al in geen eeuw mensen aan boord geweest zijn. Je wordt dan geacht je boot aan een mooring te leggen. Wij houden echter niet van mooring omdat onze zware Zahree er best wel eens van door kan gaan… met mooring en al! Dus moeten we maar even burgerlijk ongehoorzaam zijn morgen.

Donderdag 21 juni. We zijn vroeg aan wal om onze huurauto op te halen bij Herz. Ze blijken bij het Visitors Center in te zitten en de aardige jongeman geeft ons een upgrade en we mogen in een flinke Jeep rondtoeren! We rijden over de tolbruggen Pell Bridge en de Verrazzano Bridge naar de westkant van Rhode Island en vinden de CBP in Warwick met behulp van Google Maps al vlot. De officers ter plekke zijn allemaal dames en het hoofd is verbaasd dat ons gisteren is verteld dat we naar Warwick moeten komen. Het had prima in Newport afgehandeld kunnen worden omdat ze dat ambulant kunnen doen. Wie de officer was? Tja, een man, hij wilde zijn naam niet geven. Het hoofd, een lieve vriendelijke en behulpzame vrouw, rolt met haar ogen. dat zegt ons alles! Ze doen maar wat dus! Maar het papierwerk is zo klaar en we hebben weer een papiertje erbij; de permit to proceed voor Boston. Uitklaren hoeft niet gelukkig!
We rijden door naar Providence en parkeren vlakbij het Statehouse dat open is voor bezoekers.

image043
Het Statehouse in Providence.
Na slappe koffie in het benauwde bedrijfskantinetje kunnen we precies aanluiten bij de rondleiding die door studenten van een opleiding verzorgd worden. Erg leuk en heel leerzaam.
We horen dat de koepel van dit Statehouse de 4 na grootste vrije overspanning heeft ter wereld.

image035
De prachtige koepel.
image037image038
The Senate en the House of Representatives.

image039
Hoop is het devies van Rhode Island.
De vlag van Rhode Island met het anker dat staat voor ‘hope’ en de 13 sterren die staan voor de oorspronkelijke 13 colonies die de onafhankelijkheid van de United States of America in 1776 geratificeerd  hebben. Dit mini vlaggetje is wél even naar de maan op en neer geweest. Erboven wat maangruis.

image042
Rhode Island heeft een vrouwelijke gouverneur, Gina Raimondo, de eerste na een hele lange lijst mannelijke.
Na de toer lopen we naar het centrum van Providence maar we kunnen het niet helemaal worden met deze stad. Koloniaal oud en mooi vlak naast no nonsense nieuw en lelijk. De stad ontbeert een beetje behoorlijk stedelijk planwerk en dat zien we veel vaker in steden. Op internet lazen we dat zomers in de grachten prachtig vuurwerk te bewonderen is. We zien de installaties ervoor maar helaas…. zover is het nog niet. Wat we vooral onbegrijpelijk vinden is dat er niet meer zitjes en horeca is aan al dat water door de stad. Een gemiste kans!

image044
Downtown Providence.

image045
Tegeltjesmuur ter ere van de slachtoffers van 9/11.

Na een late lunch rijden we nu langs de oostzijde via Fall River terug naar Rhode Island waar we boodschappen doen in de Aldi in Middletown niet ver van Newport. Jammerrrrrr… ook hier vinden we geen wijn in de supermarkt. We moeten ervoor naar van die dure drankenwinkels. Afgeladen met boodschappentassen zet Herbert mij af bij de haven terwijl hij een plekje met vrij-parkeren gaat zoeken buiten het centrum. We hebben onze voorraad weer een beetje op peil.

Vrijdag 22 juni. Met onze Jeep gaan we drie kleine plaatsjes bezoeken.

image053image055
Newport.
We halen eerst een pakje op van Tides Marine met nieuwe pinnen voor de karren van het grootzeil. Daar beginnen achter elkaar de kopjes van af te breken. We kwamen er achter dat Tides Marine in Amerika zit en na een mailtje kregen we direct antwoord van Dennis Cox dat twee jaar geleden er een slechte batch tussen heeft gezeten en dat hij kosteloos nieuwe zou opsturen! Super after sales van dit bedrijf! We kunnen het pakje ophalen bij een werf in Newport. Heel blij mee want uit Nederland hierheen is best een gedoe!
Op weg naar de auto komt een appje binnen van mijn moeder. Haar broer Jaap, mijn ome Japio van Pipo is na operaties toch nog plotseling overleden! Ik schrik me een ongeluk. gegaan. Arme mams, haar laatste broer. Kan ik terug? Nee, het is te moeilijk hier vandaan en ook heel duur. Zo rot nu we zo ver weg zijn. Je weet dat dit kan en ook gaat gebeuren maar ik vind het zo K! Naar boord maar weer? Nee dat heeft geen zin en zou mijn ome Jaap onzin gevonden hebben. Het leven moet gevierd worden!

image007
Onze Jeep.
Vooral Bristol moet mooi zijn met prachtig gerestaureerde koloniale huizen. Een korte wandeling over en rond Hope Street brengt ons langs de highlights.
image056image057
Burnside Memorial Hall en st. Michael’s Episcopal Church.

image059
Colt Memorial School.

In Barrington strijken we even neer op Town Beach voor een appeltje en een blik over Narragansett Bay. Daarna rijden we naar Touisset Marsh Wildlife Refuge, een klein overzichtelijk park langs de Kickemuit River. Een overzichtelijke wandeling door bos, velden met mooie wilde bloemen en zoute ‘wetlands’.

image061
Touisset Marsh.

image064
Langs de Kickemuit River.

Tijd om op ‘huis’ aan te gaan. We halen nog een flesje wijn bij de drankenwinkel en ploffen op Zahree neer. In gedachten ben ik in Nederland en baal ik vanwege de grote afstand.

Zaterdag 23 juni. Een vieze, regenachtige dag was ons voorspeld en dat klopt ook. Bah! ‘s Ochtends is het donker maar nog redelijk droog en gaan we naar Fort Adams. We hebben daar een hele interessante rondleiding. De Fransman Simon Bernard, een genius die nog in dienst was bij Napoleon, ontwierp een absoluut onneembaar fort en is om die reden ook nooit toneel geweest van enig schermutseling. Dat maakt wel dat het Fort geen State Monument is. Typisch eigenlijk… een mooi voorbeeld van afschrikking en precies wat een militaire installatie zou moeten doen. Iedereen ervan weerhouden om überhaupt wat te proberen!


image066image068
Gids Greg vertelt over Fort Adams.

image069
32 pounder kanon.

image070
Gids Greg: elke aanvaller dood vóór ie het weet!

De aardedonkere listening tunnels. Had je als cadet daar dienst dan was je een tunnel rat! Kijk naar de sticker op herbert z’n trui!

image071image072
Tunnel-rats zijn we nu.


Het begint tijdens de toer steeds harder te regen. Maar het is toch een goede dag om boodschappen te doen. Dit is onze laatste dag dat we de Jeep nog hebben dus even goed profiteren. We rijden naar de Walmart, Stop&Shop en Home Depot en hebben weer heel wat om in de dinghy te laden. Gelukkig is het net droog geworden aan het eind van de middag.

Zondag 24 juni. De overlijdenskaart van Jaap komt binnen via de app van mijn zus Katinka. Echt prachtig!

Screenshot_20180628-150055

De tekst, zo raak! Ik schiet vol. Mijn ome Jaap was met zijn overleden partner Jannie ook verwoede zeilers.

Screenshot_20180628-150055 (2)

Dag, lieve ome Japio van Pipo!

We gaan de Cliff Walk wandelen en er met een bus heen. Eerst de sleutel inleveren van de huurauto en een paar minuutjes wachten op de bus.

DSCN3717
Met bus 67.
Uitstappen bij halte waar de 40 steps zijn. Dan heb je een stukje van de cliff walk niet gedaan maar de rest is nog lang genoeg vind ik. De 40 steps naar het strand laten we ook even voor wat ze zijn en we lopen het wandelpad op. Delen zijn gewoon een keurig wandelpad, andere delen is eenvoudig geklauter en kleine stukjes moet je echt even goed opletten maar het is prima te doen en erg mooi. Jammer dat we er bewolkt weer bij hebben maar we zijn alllang blij dat het niet van de prut weer is als gisteren!

image075image077image080image081image082image083image084image086image088
De Cliff Walk.
We wandelen zo’n 1 1/2 uur en gaan dan met de bus weer terug. Lunch aan boord en later die middag gaan we nog even aan wal om nog iets meer van Newport zelf te bekijken, voornamelijk Thames Street en Spring Street. Het is écht zondag en erg druk in de stad. Het aantal opvallende auto’s die door mij getypeerd worden als ‘natte-jongens-dromen’ is uh… hoog te noemen. Ik haal daar altijd een beetje mijn neus voor op en sis dan iets als ‘kleuters’ of ‘boys-and-their-toys’. Van Herbert mag ik dat niet en zou moeten volstaan met enige uh…. verwondering! Hahahahaaaa! Maar als ik voorstel om maar eens in deze mobielen plaats te nemen loopt ie gauw door! En ik wilde me zo graag ook even met hem naast me… uh…. verwonderen!

image089image090
welke huren we, schat? Niks? Aaaah….jammerrrrr!

image091image092image094
Nog een stukje Newport.
Maandag 25 juni. Het is wel weer eens tijd om een stukje te gaan zeilen. Newport vonden we erg leuk maar het anker gaat op en al gauw de zeilen omhoog voor de 12 mijl naar Cuttyhunk Island. De wind is licht tot matig en zou iets kunnen aantrekken maar nauwelijks de moeite waard. Cuttyhunk heeft ook een prachtig binnenmeer waar je geheel veilig voor welke winden dan ook maar we vrezen dat we niet door het kanaaltje kunnen. Dus kiezen we voor de buitenhaven hoewel die open is voor wind uit het noorden. We hebben het anker nog niet laten zakken of het begint me daar een partijtje te blazen! We hebben even een storinkje gemist! Binnen no time liggen we vreselijk te stuiteren. dit is niks… we moeten hier weg. We roepen de havenmeester van Cuttyhunk Island op en die vertelt dat we prima door het kanaaltje kunnen. De diepte moet 10 voet zijn dus net voldoende en ondanks onze lengte en gewicht mogen we een mooring oppikken. het is niet druk op deze doordeweekse dag dus we hebben geluk. Het is nog even een gedoe om het anker eruit te krijgen want het waait zo maar even meer dan 30 knopen. Weer wat wijzer geworden: niet vertrouwen op die windvoorspellingen en iets aan lager wal kiezen!
We zijn al snel in het binnenmeer en kiezen een mooring aan de noordzijde van het veld, voldoende ver van de andere boten. Pffff wat een opluchting! Rust! Later die middag gaat de wind verder liggen en gaan we nog even met de dinghy naar de kant voor een korte wandeling. Het is maar een piepklein eiland met ‘s winters een bevolking van maar 20 zielen, horen we ‘s avonds van de havenmeester die het mooring geld komt innen. We zijn weer 45 dollar armer maar dat betalen we graag deze keer. Overigens is er ook nog wat ruimte om te ankeren iets ten noorden van het mooringveld.

image095image096
Cuttyhunk Island. Wie ziet Zahree?
De wind zakt er geleidelijk uit en we zitten nog heel genoeglijk met onze Comfort Seats (nog door mijne ome Jaap aan ons geschonken trouwens!) in het late zonnetje aan dek. Proost!
Martini glass

Dinsdag 26 juni. ‘s Ochtends maken we nog even een wandelingetje over het eiland en lopen over de landtong waar nog een heus zandpad over loopt naar het noordelijkste puntje. We kunnen helaas niet aan het water komen daar want het is weer eens privé. Wat is dat toch jammer!

image098
Strandje aan de noordwestzijde van Cuttyhunk Island.


image099
Cuttyhunk Pond en het mooring veld.

Om 11 uur gaan we weer door het ondiepe kanaaltje. Ziet er met weinig wind veel vriendelijker uit dan de dag ervoor! Nu de wind weer in de zuidhoek zit kun je weer prima ankeren buiten.

image001
Kanaaltje van Cuttyhunk Pond naar buiten.
Maar wij gaan naar New Bedford. Na de ondiepte en stenen van Gull Island achter ons gelaten te hebben en daar de zeeleeuwen (of –honden, wil ik van af wezen) gespot te hebben door de verrekijker (wat kunnen die beesten huilen, zeg!) gaan we pal noord en hebben de wind net iets achterlijker dan dwars. Aanvankelijk waait er maar een 12 knoopjes wind maar gaandeweg gaat het steeds steviger waaien. De 15 mijl naar de Hurricane Barrier die de haven van New Bedford beschermt. na de laatste orkaan van 1954 die een enorme schade toebracht aan de havens, steden en industrie besloot men een ruim 3 mijl lange dijk te plaatsen met maar een kleine opening van zo’n 30 meter, eventueel af te sluiten met een deur. Daarachter huist de grootste vloot voor de visserij op schelpdieren van de wereld. En daar ga je er ook voor naar toe.. om vis te eten! En wij om in te klaren voor Massachussetts met het idee dat we dat dan niet meer hoeven te doen in Boston, later. Maar daarover straks meer. Het is nog even spannend of we geen tegenliggers hebben bij de ingang want we hebben het grootzeil nog op en we denderen lekker vlot naar binnen maar gelukkig niet. Je kunt er niet van op aan dat je de visserijschepen, toch bepaald geen kleintjes, kunt zien op de AIS. De meeste hebben dat gewoon niet aan boord. Onbegrijpelijk want ze sjezen de hele dag in en uit. Maar ze roepen dat wel om op kanaal 16 van de marifoon… tenminste… als je ze kunt verstaan die schippers met hun doorrookte gebrabbel! Sowieso is dat VHF verkeer hier ons een gruwel. Wat wordt er toch een hoop af-geouwehoerd op dit kanaal, toch bedoeld voor dringender radioverkeer. Dat zou je in Nederland niet moeten proberen want dan ben je zo je licentie kwijt. En een gescheld van die vissers onder elkaar! vast over wie de beste visgronden als eerste leeg gaat grazen. De haven is erg groot maar ook hier hebben de moorings de overhand en in de directe omgeving van New Bedford vinden we geen goede ankerplek dus we pakken maar weer een mooring op, bij Pope Island Marina. Eerst maar eens de CPB weer bellen. Ik zie gaande het telefoongesprek mijn arme schipper steeds donkerder gaan kijken. Hier aanmelden betekent weer betalen en alleen een permit to proceed naar Boston krijgen. ja maar mevrouw… die hebben we al. Maar ze kan verder niks voor ons doen. We moeten aanmelden in elke havenplaats met een CPB anders binnen 24 u weer vertrekken en niet van boord. We kunnen er nog heen voor 5 uur dus springen gauw in de dinghy maar halverwege de haven bedenken we ons. We zijn ook net gekke Henkies. We gaan ons helemaal niet melden! Morgen vertrekken we gewoon weer. We verleggen onze koers naar Pope Island om aan bij de marina te melden en de mooring te betalen. We moeten even ons verhaal kwijt en de dames van kantoor vinden het ook een belachelijk verhaal. Van hun gaat de CBP niet horen dat we wel van boord waren. Ze raden ons aan de watertaxi te gebruiken en ons lekker bij Pier 3 af te laten zetten. Je loopt dan zo de stad in. We gaan nog even naar boord voor een vestje voor als het vanavond killer wordt en roepen op kanaal 9 de watertaxi op. Een ontzettend aardige mevrouw is er al na 5 minuten en voor 6 dollar en met een heleboel tips staan we op de pier. Wél voor 21u vanavond terug anders komen we niet meer aan boord! We lopen een beetje kris-kras door New Bedford. De industriële gebouwen verraden het verleden als walvis verwerkende industriestad. Maar ook hier weer hangt het stadje een beetje als los zand aan elkaar en wil het maar niet echt gezellig worden. Het Walvismuseum moet geweldig zijn, maar die is helaas al gesloten.
image010image016
Oud en modern.

image011
Vroeger een bankgebouw, links voor de sloebers, rechts voor de rijken.

image014
Een van de vele muurschilderingen.

image013
Weer zo’n onduidelijk pleintje.

image015
Op de achtergrond het Whaling Museum.

image017
Een van de visserijschepen.

We besluiten een beetje vroeg te gaan eten bij de Black Whale, dé plaats waar je vis kunt eten. Al snel is het hartstikke druk en het eten is best oké. Vooral de clam chowder (een soort dikke clam soep) en de gestoomde clams zijn erg lekker maar de inktvis is niet knapperig en verdwenen onder de saus (doe dat er toch náást!) en het frituren van de lobster vinden we zonde want zo smaakt alles naar patat.
image019
Illegaal aan land; daar moet op gedronken worden.
Maar het is een mooie tent, direct aan de haven en de wijn is lekker.


image020
Een eng slurfje.
De clams zitten met een beetje eng slurfje in hun schelp? Opeten of niet? Herbert denkt van wel maar de serveerster vertelt dat je het jasje eraf kunt trekken (van het slurfje). Ik vond ze er al té griezelig uitzien.

Bij pier 3 roepen we de launch weer op. Het is nog hartstikke vroeg in de avond en de lieve dame van de launch vaart nog even een rondje door de haven naar het andere ankergebied waar een Belg ligt met óók een zelfgebouwd stalen schip. Je ziet ze nauwelijks in Amerika; het is alles polyester eigenlijk! Het is best een leuke boot maar háált het niet bij onze Zahree… dussss! En ook veel te rood geschilderd… ach… mooi rood is niet lelijk zegt mijn mams altijd!
We staan al snel weer aan boord en zeggen de aardige dame hartelijk gedag. Misschien komen we ooit nog eens terug als we wél een cruising permit hebben?


Woensdag 27 juni. Rond 9 vertrekken we met wat stroom mee en varen al snel door de Barrier voor de 15 mijl richting de ingang van het Cape Cod Canal. Er zijn genoeg plekken waar je kunt ankeren in afwachting van het juiste getij om door het Canal te sjezen. Met stroom mee is het echt sjezen want je kunt wel tot 5 knopen stroom mee hebben. Tegen de stroom opboksen is onbegonnen werk en ook gewoon stom. Je mag er maar maximaal 10 knopen dus met een beetje wind zouden we al snel te hard gaan. Maar zover is het nog niet. Met het oog op de wind die naar het zuiden gaat draaien en morgen ook nog even gaat aantrekken (samen met een hele dag regen blegh!) kiezen we Pocasset Bay als stopplaats. we hebben weer een paar genoeglijke zeiluurtjes met allengs wat aantrekkende wind. Door de tegenstroom doen we er lekker lang over. In de baai zien we op de beoogde ankerplaats alleen maar moorings. Nou dat is ook mooi! Staat op de kaart als ankergebied. Net als we een mooring willen oppikken komt de Harbor Patrol langs en vertelt ons dat het privé moorings zijn dus helaas… Maar hij dirigeert ons net naast het mooringveld en we mogen daar het anker droppen. We hebben dan wel alweer even bengggg…. benggggg… een paar rotsen onder water getoucheerd. Gelukkig hebben we een stalen schip! Maar we liggen meteen prima in 4m water! In de middag gaan we met de dinghy nog even door de baai naar Marlows Landing. Bij Kingman Yacht Center is een restaurant en we wilden daar wel even kijken maar leek ons met de dinghy net een beetje ver. Dan maar lopen maar dat is te voet een bijna 3 km en dat dan ook weer terug… mweh dat wordt te laat. Dus halverwege keren we om. Balen want het was ook nog eens een stomme wandeling langs een drukke weg. Helaas… er gaat er wel eens eentje de mist in. Terug naar Zahree maar weer. ‘s Avonds maak ik enchillada’s . Mmmmm ze zijn goed gelukt! Al zeg ik het zelf! Foto’s? Vergeten te maken!
’s Avonds hebben we op de korte golf prima contact met Bas die nu met twee opstappers de Agaath naar de Azoren aan het zeilen is. We kunnen hem verstaan en hij ons, alsof we naast elkaar liggen met de beide boten. Alles gaat erg goed daar aan boord en de stemming is opperbest. We zien Donatien en Melle waarschijnlijk zondag in Provincetown bij Cape Cod. Ze komen dan waarschijnlijk een nachtje aan boord slapen en dan gaan we zeker weer proberen contact te krijgen met Bas. Dan kunnen ze ook nog even gezellig met echtgenoot/vader spreken. LEUK!

Donderdag 28 juni. Vandaag is de crematie van mijn oom Jaap en in gedachten ben ik in Nederland, vooral bij mijn moeder die nu haar laatste broer kwijt is. In Nederland is het onbehoorlijk mooi weer voor een afscheid van een dierbare maar hier in Pocasset Bay doet het weer goed mee. Bah.. alleen maar regen en wind… de hele dag! Wel een prima dag om het blog helemaal bij te werken. Uren ben ik er al zoet mee. Mijn ogen draaien zich zo ongeveer om in mijn oogkassen. De enige leuke afleiding komt van mijn lieveling die ‘s ochtends het ontbijt op bed al verzorgd heeft en ook nog in de middag heerlijke pannenkoeken bakt.

image022 
Pannenkoeken bakken… serious business!

Vrijdag 29 juni. De wekker gaat af… mweh… we moeten eruit om van de stroom mee te profiteren in het Cape Cod Canal. Vandaag gaan we naar Provincetown op het uiterste puntje van de kaap. We weten al dat we op weinig wind kunnen rekenen. Op dit moment zit het potdicht van de mist maar we verwachten dat die wel snel zal optrekken. Volgens de weersvoorspellingen mogen we op een warme, stralende dag rekenen. Alles buiten is kleddernat, nog van de regen die overvloedig is gevallen gisteren en de minuscule mistdruppeltjes. Al gauw zijn we onderweg naar de vaargeul van het kanaal en op dit moment zijn we ook weer heel blij met de plotter die feilloos laat zien waar wij varen. De radar laat zien waar boten varen die geen AIS hebben. Achter ons geeft een groot motorjacht regelmatige lange storen met de scheepstoeter. Het is een 90 meter poenig jacht van een of andere rijke stinkerd. Links en rechts van ons duiken kleine visbootjes op uit de mist maar de meesten varen gelukkig buiten de vaargeul. Als we het echte kanaal invaren neemt de stroom ons al lekker stevig mee. We kunnen nauwelijks de wallekant zien en het is even schrikken als uit het niets ineens een slepertje met een grote bak erachter opduikt.

image102
Oeps… ineens is ie er.

Dat geeft een lekker spooky beeld als we de eerste brug naderen; de spoorbrug die altijd omhoog staat. Dat wil zeggen tot er een trein overheen moet; dan zakt dat brugdeel omlaag en moet het vaarverkeer even wachten.

image103
De spoorbrug in de mist.
We hebben mazzel want we zijn er nét onderdoor als er over kanaal 16 omgeroepen wordt dat de vaarweg tijdelijk gestremd is. Even later komt de goederentrein aan de stuurboordzijde langs. Langzamerhand begint het wolkendek te breken en is de zon sterk genoeg om de laatste flarden van de mist te laten verdwijnen.

image105
De laatste flarden mist lossen op in het Cape Code Canal.
Door de 4 knopen stroom mee zijn we in een krap uurtje door het kanaal en varen we de Cape Cod Bay in. Het water is spiegelglad met af en toe een veelbelovend rimpeltje maar nee, de wind laat het vandaag helemaal afweten dus we moeten de resteren 15 mijl op de motor afleggen. Dat is jammer maar we zijn allang blij dat het afschuwelijke weer van gisteren inderdaad maar weer een één-dags-storinkje was. We tuffen met een rustig gangetje op de Pilgrim’s Monument, de 77 meter hoge toren gebouwd tussen 1907 en 1910, ter ere van de  Mayflower Pilgrims die hier in 1620 eigenlijk bij toeval omdat een storm hen uit de richting van Virginia had geblazen, voet aan wal zetten. De Pilgrim’s waren geloofspuriteinen die Engeland ontvluchtten, op zoek naar een plek waar ze hun geloof konden belijden zoals zij dat wilden. Ze worden de Founding Fathers genoemd en zijn belangrijk voor het huidige religieuze, politieke, economische en sociale systeem van Amerika. De presidenten Bush en Obama zijn directe afstammelingen van de Founding Fathers. Herbert ontdekt dat de motor de accu niet bijlaadt. Shit… wat is er nu weer aan de hand? er blijkt kortsluiting te zijn ontstaan waar een elektradraad een stukje staal raakte. Ach… het zit er allemaal al zolang in en niet overal even netjes langs geleid. Maar hopen dat de sluiting geen andere dingen kapot heeft gemaakt!
Rond de middag draaien we de baai in gaat het anker de zandgrond in. Ook hier weer eindeloos veel moorings maar de baai is zo groot dat er plek genoeg is voor wie geen zin heeft om een paar tientjes per dag daaraan te spenderen. We hebben contact met Donatien die gaat proberen om morgen in Provincetown te komen. Ze is nog een eind weg; helemaal in Vermont! We gaan het zien of dat lukt! We hebben met Bas afgesproken dat we zondag weer contact gaan proberen te zoeken via de SSB en wat zou het leuk zijn als hij vrouw en zoon even kon spreken!
Herbert moet de machinekamer in voor diagnose van de elektrische problemen. Het wordt een nieuwe kabel en een nieuwe zekering maar voor de rest lijkt alles nog oké.
We gaan die middag niet meer naar de kant maar nestelen ons met een glaasje en een guacamole dip tevreden in de kuip. Hier kunnen we het wel even uithouden! Als het wat killer wordt gaan we naar binnen maar niet na deze foto over de prachtige baai geschoten te hebben.

20180629_200211
Cape Cod baai voor Provincetown.

Zaterdag 30 juni. Wat is toch dat klagelijk gehuil buiten? Als ik ga speuren met de verrekijker zie ik een grote groep zeehonden of zeeleeuwen (wil ik vanaf wezen…) in het ondiepe water liggen, een paar honderd meter van de boot. Wat valt er te zeuren, jongens? Het is prachtig weer, het water is al 22 graden, nog geen scheurende speedboten….! Ach, het zal wel hun manier van een goed gesprek zijn!
‘s Ochtends gaat Herbert alvast een deel van de elektra in orde brengen. Straks aan wal maar even kijken of er missende onderdelen verkrijgbaar zijn of dat het weer improviseren wordt.
Daarna gaan we met de dinghy naar de kant. Best een eindje tuffen maar geen straf met dit prachtige weer. Waar kunnen we de dinghy leggen. Bij een van de marina’s vraag ik het na. Ja hoor, geen probleem. Kan bij hen. Voor 15 dollar per uur! Nou… dat dachten wij ff niet! BELACHELIJK! We leggen de dinghy een beetje illegaal vast aan het courtesy-dock waar je eigenlijk maar max 15 minuten mag liggen. Maar we knopen hem aan de loopbrug en redeneren dat niemand er zo last van heeft! Het is een gezellige drukte in het stadje. Het is een paar dagen voor de 4th of July en blijkbaar is het even vakantietijd. Grote groepen toeristen, steevast met een rolkoffer in alle maten spurten door Commercial Street, de hoofdstraat van Provincetown, op weg naar hun logeeradres. Opvallend veel mannen-paren! Provincetown is van oudsher al toevluchtsoord voor een grote groep LGBTQ-ers vanwege de tolerantie en links-georiënteerd zijn van de gemeenschap. Iedereen mag hier zijn die hij/zij wil zijn.

image101
Veel gays met rolkoffers voor een paar dagen Provincetown.
Er is ook een protest aan de gang tegen Trumps inhumane beleid ten aanzien van de immigrantenfamilies die van elkaar gescheiden worden. Later lees ik dat er ook grote protesten zijn in New York en Washington. Hopelijk genezen de Amerikanen in versneld tempo van hun president. Het enige waar ik met hem eens ben; Europa mag zelf snel de broek op gaan houden wat betreft onze defensie. Verder is deze ‘orange head’ (zoals Doenja hem noemt…) een grote aanfluiting. Ik kan me zo goed voorstellen dat er veel Amerikanen zijn die zich kapot generen voor hem. Even uit zitten… die periode van 4 jaar en dan maar hopen op niet nog eens 4 jaar!

image106
Protest tegen beleid van hun president.

Ook opvallend; heel veel galerietjes, restaurants en boetieks. Het zijn eigenlijk maar een paar straten maar die puilen in het weekend dan ook uit. We gaan op zoek naar een goede parkeerplek voor Donatien als ze komt met haar camper-busje.  Dat is lastig in Provincetown. Of verboden of betaald parkeren!
Na een stevige wandeling vinden we de grote goed gesorteerd Stop & Shop. We halen het hoogst nodige en niet meer want moeten met toenemende hitte weer terug. Ik word met boodschappen ergens aan de rand van de baai ‘geparkeerd’ en Herbert gaat de dinghy halen zodat we niet zover hoeven lopen met de boodschappen. De meeste stukjes strand horen bij huizen of restaurants maar even snel, half illegaal ergens een trapje af en dan staan de boodschappen in de dinghy en kunnen we naar Zahree. Provincetown bevalt ons wel! We horen van Donatien dat ze op de weg nauwelijks is opgeschoten en dat een bezoek aan de Zahree wel erg onwaarschijnlijk wordt. Wij met de Zahree dan maandag al naar Boston en daar elkaar ontmoeten? Nee… dat gaat hem ook niet worden want er is ook dan geen wind en we willen niet weer 40 mijl op de motor varen. Waarschijnlijk blijven we hier liggen tot ná de 4th of July. Er is hier dan een Parade en ‘s avonds moet er een geweldig vuurwerk zijn, recht voor onze neus. Erg jammer maar waarschijnlijk gaan we Donatien en Melle niet meer zien. Wel even slikken want ik had me er erg op verheugd.

Zondag 1 juli. Wow…. het is alweer JULI! De langste dag van het jaar ligt alweer meer dan een week achter ons dus eigenlijk stevenen we alweer af op de winter. De winter van 2018/19 die we in Halifax, Canada zullen doorbrengen! Daar hoeven we ons nu nog niet mee bezig te houden want het is warm! De zonnetent gaat weer boven de giek en de dakluiken mogen wijd open.
Herbert is een flink deel van de dag bezig met een kabel trekken, zorgen dat deze kortsluiting niet meer kan voorkomen, de boel weer aansluiten. Een vervelende klus in dat benauwde, warme motorruim. Maar de klus is geklaard en als het goed is kan de motor nu weer stroom leveren aan de accu’s. Ik heb contact gehad met Will, een leeftijdsgenoot van Thijs die we in Hemmingway Marina in Cuba hebben ontmoet. Thijs heeft toen samen met Will kokosnoten uit de palmen daar ‘gestolen’. Will is straatmuzikant en ligt met zijn zeilboot vlakbij ons voor anker en woont met zijn vriendin op zijn zeilboot in de baai. ‘s Avonds speelt hij op straat en zijn vriendin werkt in een coffeeshop. Ze komen even langs om bij te kletsen. Het is eigenlijk door hem dat we hier nu zijn want hij vertelde zo enthousiast over Provincetown. Zo leuk om hem en zijn vriendin nu hier te zien!

image002
Straatmuzikant Will en zijn vriendin en hond.
Herbert maakt de elektraklus af. Morgen olie vervangen en de motor verzorgen en de dag erna de generator. Klussen die pittig zijn voor mijn arme werkezel, maar erg belangrijk!
Ik houd op Findship de Bojangles in de gaten die later deze middag in de baai zullen arriveren. Ook zij hadden Donatien en Melle nog zó graag even gezien en hebben even een beetje vaart gezet hierheen. Helaas dat zal ook voor hen een teleurstelling zijn. Maar wij vinden het hartstikke gezellig dat ze nu hier komen. Langzaam begint de Nederlandse gang weer een beetje bij elkaar in de buurt te komen. Op Findship zie ik dat De K’dans en de Bluenose vertrokken zijn uit Cape May. Die zullen in een keer doorvaren naar Newport. New York gaan ze op de terugweg aandoen. Wat zal het gezellig zijn als we allemaal weer bij elkaar zijn! Dan zijn Rob en Baudine ineens sneller dan gedacht naast ons! Yeaaaaah! Straks mogen we komen eten. De laatste paar dagen hebben ze wel 3 zeebaarzen gevangen. Ik heb de salade op me genomen. Om 17 uur gaan we er heen, gewapend met wijn en bier en voer.

image001
Weer herenigd met de Bojangles.
Wat hebben we elkaar weer veel te vertellen! Al weten we ook best veel van elkaar door onze blogs. Rob schrijft een hartstikke amusant blog. Is mijn blog echt te weinig of zin in iets anders?
www.sailbojangles.com
De drank vloeit weer eens ouderwets. Daar gaan mijn goede voornemens om echt minder te drinken! Ondertussen hebben we met Donatien een soort virtuele luchtburg opgezet voor de sessie met Bas op de Agaath via de SSB voor vanavond. We zullen met Whatsapp met haar en Melle bellen en dat voor de microfoon van de SSB houden zodat zij met elkaar kunnen kletsen. Voor de zekerheid heeft Donatien alvast een gesproken bericht naar ons verstuurd. Op twee boten zoeken we klokke 8 contact met de Agaath en ja hoor… Minder duidelijk dan een paar dagen geleden maar dat is logisch want ze zijn alweer honderden mijlen verder. De Agaath heeft best eventjes zwaar weer achter de rug maar ze hebben de laatste 24 uur wel mooi een dagafstand kunnen varen van 208 mijl! Een record! Op het moment suprême wil Melle natuurlijk niet meer aan de telefoon komen want hij was even in de war. Hij had toch al een bericht voor zijn papa ingesproken? Bas is even van slag maar gelukkig is het bericht helemaal voor hem! Super leuk dit! Herbert vanaf de Zahree en de rest op de Bojangles; samen verzorgen we een mooi ‘studio’ moment voor de crew van de Agaath en Donatien!

image006
De ‘studio’op de Bojangles.

We sluiten af met de afspraak om het morgen nog eens te proberen, misschien wil Melle dan wel aan de telefoon komen en het zal een van de laatste keren zijn dat het lukt. Daarna zal de Agaath te ver weg zijn. Ze zijn overigens al bijna over de helft!
Wij drinken er nog een laatste slok op en laten het plan varen om op de wal nog naar Will te gaan luisteren. Iets teveel glaasjes op! Morgen weer een poging. Na de koffie gaan we in de dinghy naar Zahree. Ik iets wat duizelig dus een deel van Orange is the new Black gaat even aan me voorbij.

Maandag 2 juli. Na het ontbijt verdwijnt mijn schipper weer ondergronds om de olieklus uit te voeren. Even 5 minuten de motor laten draaien met ‘flush’ dat roetafzetting en kleverige troep die er niet thuis hoort oplost en verstuiver-reiniger. Dan de oude olie weg laten lopen en nieuwe olie erin. De motor loopt weer als een zonnetje én hij laadt de accu’s ineens met 60 ampère i.p.v. ruim 20; waarschijnlijk doordat er nu een dikkere kabel loopt. ‘s Middags gaan we met de Bojangletjes naar de wal. We weten nu waar we onze dinghy vast moeten maken zonder failliet te gaan dan wel in overtreding te zijn, namelijk aan de oostzijde van de ferry pier. Poe… wat is het warm zeg! Nieuwe ladingen bezoekers kommen aanrollen met hun kekke koffertjes. Gezelligheid!

image012
Een nieuwe lading rolkoffers.

image008image009
Commercial Street, erg gezellig en leuke shops!

image010
Kijk goed… privé feestje (alleen voor als je van de ‘familie’ bent).

image011
Helemaal niet geposeerd….

’s Avonds wordt het eten op de Zahree geserveerd. Onze gasten mogen bij ons aanschuiven aan de uitklaptafel op het dak. Een heerlijke en super gezellige avond en het voer was goed te tjappen hoorde ik.

DSCN3788
Diner op de Zahree met Rob en Baudine.

’s Avonds hebben we ook weer even contact over de SSB met Bas op de Agaath. Alles gaat goed daar en ze vangen steeds mooie Mahi Mahi’s. Donatien en Melle zitten ook weer paraat. Zo leuk voor Bas dat ie toch nog even de stemmen van zijn liefies kan horen!
image031
Even ‘relayen’ tussen Bas en Donatien en Melle.

Dinsdag 3 juli. Vandaag gaan we een flink stuk fietsen op Cape Cod. Via Commercial Street komen we op Moors Road en kunnen daar een prachtig fietspad nemen. Via Herring Cove Beach steken we dwars door een prachtig duingebied via het fietspad langs de Province Lands Road door naar Race Point Beach. Er moet af en toe geklommen worden… stevig geklommen! Regelmatig moet ik ‘lossen’ en de laatste meters woorden dan vloekend en tierend te voet afgelegd terwijl mijn betere wederhelft gewoon lekker door peddelt. Nog een beetje water, schat? Appeltje? Koekje? Banaan?…. Het landschap doet ons een beetje aan de Waddeneilanden denken. Prachtig!

image032
Fietsen Op Cape Cod.

Daarna gaan we via Race Point Road nog een klein stukje het Beech Forest in waar je langs een aantal zoetwater meertjes komt. Niet te lang blijven zitten daar. Je wordt er belaagd door steekvliegen, muggen, hele grote mieren en horzels. En door gaat het weer… terug naar Provincetown. We doen nog wat boodschappen bij de Stop & Shop maar dan gaat bij mij wel HELEMAAL het licht uit en wil ik alleen nog met een wijntje aan boord zitten. Maar we hebben lekker gefietst… bij elkaar toch wel zo’n 25 km op onze kleine Bromptonnetjes. Je wil niet weten hoe ik dan aan het fantaseren ben over een fijne elektrieke klapfiets!
Er hoeft trouwens vandaag NIET door mij gekookt te worden. We gaan heerlijk uit eten met de Bojangletjes bij de Lobster Pot. We kunnen er niet meteen terecht maar krijgen een soort elektronisch alarm mee dat bromt en trilt en zwaailichtachtige verlichting krijgt als je in het restaurant terecht kunt. Een honderd meter verderop kunnen we een lekker drankje doen. Super! Het eten is prima en de wijn ook.
Daarna zoeken we in de hoofdstraat Will op die net op zijn piano aan het spelen is en met rauwe stem waarlijk aan Tom Waits doet denken.

image051image050
Will en Trya.
De avond is weer heerlijk rustig en de lichtjes van Provincetown pinkelen zo gezellig terwijl het Pilgrim Monument mooi verlicht is. Moet die eigenlijk ook nog beklommen worden? Niet door mij in ieder geval… IK PAS!

image015
Het Pilgrim Monument.
Woensdag 4 juli. Juist ja… the 4th of July… een hele belangrijke feestdag in Amerika. Independence Day! Om 11 uur zijn we met Rob en Baudine paraat in Commercial Street in afwachting van de Parade. Die laat vooralsnog bijna een uur op zich wachten. Gelukkig hebben we een plekje in de schaduw want het is bloedheet. We verwachten er heel wat van! Maar het valt een beetje tegen. Ik bedoel… ze moeten ECHT eens bij ONS bloemencorso in Aalsmeer komen kijken hoor! Hahahaaa!


image017
Mooie rok.
image018
De veteranen van Provincetown.

image019
Miss Liberty is treurig vanwege Trumps Immigration Laws.

image021
Iets ouds van de brandweer.

image022image023
De stoet is al bijna voorbij….

image024
De musical Hair gaat straks in productie.

image025
He… die kennen we!

Nog even poseren voor de Lobster Pot. Een aanrader in Provincetown. Oké.. niet goedkoop maar we hebben er goed gegeten. Maar wel gisteren vergeten foto’s te maken… grrrr!

image026
De Lobsrter Pot.. maar dat was gisteren.
In de middag gaan we naar het strand van Long Point met een chippie en een glaasje. Even afkoelen en inderdaad… het water is best uh koel!

image027
Nog even afkoelen op het strand.
Wat een heerlijke dag was het weer! En alweer zo’n prachtige zwoele avond. Morgen gaan we vertrekken naar Boston.
image028
Het laatste licht bij Provincetown, Cape Cod.

Net na 21 uur komt aarzelend het vuurwerk op gang. Mwah… daar zat weinig choreografie achter. Het is natuurlijk ook maar een klein stadje en een groot vuurwerk kost tonnen ( en is ook slecht voor het milieu!) dus eigenlijk wel prima zo….

image053 
The fireworks…
Een mooi moment om dit blogdeel af te sluiten. Veel leesplezier en laat af en toe wat van jullie horen, lieve bloglezers!