Zondag 29 oktober. Nog steeds op Curaçao. En wat is er in vredesnaam met het weer aan de hand? Het wil maar niet opklaren. Donkere wolken pakken zich steeds meer samen. De wind komt pontificaal van de ‘verkeerde’ kant, draaiend om een stevige onweersbui die er gelukkig voor kiest om aan de westelijke kant van het eiland langs te trekken. Een paar geankerde boten komt nu wel erg dicht bij elkaar te liggen en toucheren zelfs even. Dus gemopper alom wie er nu wat moet doen om deze situatie op te heffen. Bij ons is alles kits. We botsen gelukkig met niemand. We maken Zahree zo’n beetje klaar voor vertrek. Dat betekent diesel oppompen, alles weer zo’n beetje zeevast zetten etc. We zijn dus in de voorbereidingsstand voor vertrek naar Aruba. Maar eerst achter in de middag voor de laatste keer naar Barbara Beach met de Bluenose, Bojangles en Dick en Monique die Herbert even ophaalt van de Vissershaven. De Umnyama staat nog op de kant in Willemstad natuurlijk. Maar wat een pech; we zijn nog maar nét op de steiger van Barbara Beach en het begint te gieten. Niet zo’n miezertje maar echt hozen. De dapperen onder ons springen gewoon te water en verzamelt zich om de ‘floating bar’ van de Bojangles maar ik vind het wel geschoten…. ik vlucht tot betere tijden naar de pub op het strand waar het een drukte van belang is. Max Verstappen draait er nét zijn winnende rondjes!
Af en toe doe ik een zwaai naar heftig gebarende mede zeilers; ik schijn niet zo laf te moeten zijn en er gewoon bij te moeten springen. NOT! Het onweert in de verte en als ik ergens NIET van houd….!
De dappersten in de hozende regen. Foto vanuit de pub.
Is het nu nog wel leuk eigenlijk?
Dan wordt het Monique en Herbert ook een beetje te koud. Dick vindt het prima tussen de dikke druppels. Maar na dreigementen dat ie dan maar terug moet liften komt ie ook. Gauw naar de Zahree waar het voor de verandering eens LEKKER warm is! Nog een drankje en even bijkletsen en dan brengt Herbert ons bezoek weer naar hun huurauto. Tot Aruba of Bonaire!
Maandag 30 oktober tanken we diesel, toppen voor veel geld het water op en gaan voor de laatste keer met bus 6A naar Willemstad om uit te klaren. Samen met de Agaathjes natuurlijk. We zullen voorlopig met elkaar opvaren. We zijn daar toch wel weer een paar uurtjes mee zoet maar uiteindelijk zitten we met de invallende duisternis weer in de bus en ploffen neer bij Pirates Nest waar we afscheidsborrel met de Bluenose en de Bojangles hebben. Wat zullen we ze gaan missen maar we hopen ze ergens in Amerika weer tegen te komen. We spreken af eens in de week op maandag een SSB-sessie te houden. Ik moet wel even slikken als we ze voor de laatste keer omhelzen. Dat is ook reizen; weer afscheid nemen van nieuwe vrienden! En ben ik ook nog eens vergeten een foto te maken. Grrrrrrr!
Dinsdag 31 oktober. We drinken een afscheidskoffietje bij de Agaath met de Blauweneusjes en de Bojangletjes en Mats van de Polonica. We krijgen van Baudine een cadeautje maar dat mag pas open met Kerst. Van Joke kregen we al een ‘kerstfrutsel’. Zo lieeeeef! Dan, tegen half 11, ratelt de ankerketting terug in de ankerbak en tuffen we op ons gemakkie naar de uitgang van het Spaanse Water. Nog één keer een blik achterom! Dag Spaanse Water. We hebben hier met veel genoegen gelegen. Wel 5 maanden lang! Goed beschermd van de harde passaatwinden is het inderdaad een uitstekend ‘hurricane hole’. We hebben erg veel gezien en gedaan. Hard gewerkt aan Zahree maar er was ook erg veel tijd voor leuke dingen; veel bezoek hebben we ontvangen, leuke borrel, donderdag geregeld het Captains Dinner, wandelingen georganiseerd door Loud en Marlene van de Rafiki en nog veel meer. We hebben veel kunnen repareren en vervangen. Alleen een nieuwe dinghy is door de orkaan Irma die Sint Maarten en alle andere eilandenmeer ten noorden van ons teisterde en ervoor zorgde dat de logistiek krakend tot stilstand kwam. De dinghy staat dus nog altijd in de container. Jammer en best vervelend aangezien onze oude echt uit elkaar begint te vallen. We hopen in Colombia een nieuwe AB te kunnen scoren; ze worden er immers gemaakt! Ook een nieuwe windgever boven op de mast staat nu op ons wensenlijstje. Voorlopig moeten we het doen met wat woldraadjes aan de stagen. We hopen daarmee al te heftige windschiftingen te kunnen zien.
Dag Spaanse Water. Met alleen de parasailor langs Curaçao. Voor ons de Agaath.
Voor ons de Agaath. Op weg naar de baai van Santa Cruz voor een tussenstop.
Alleen op de parasailor gaan we met een knoopje of 4 langs Curaçao naar de baai van Santa Cruz. Daar zullen we een dagje ankeren en wachten op goede wind om dan door naar Aruba te varen.
Achter in de middag laten we het anker vallen. De bodem is een dun laagje zand maar ook erg veel stenen en rotsen en we moeten de anker manoeuvre twee maal uitvoeren. Geschraap verraadt dat stenen en rotsen deel uitmaken van de houdkracht van de Rocna. Inderdaad, ziet Herbert later, hij zit achter een grote rots en tussen twee kleinere rotsen. Die dikke Zahree gaat nergens meer heen!
Voor anker in de baai van Santa Cruz, samen met de Agaath en de Kokopelli. We missen nét de zonsondergang.
Lekker een ankerdrankje en omdat we er met de rug naar toe zitten missen we nét de zonsondergang. De dag erop horen we dat we daarmee ook de zeldzame ‘groene flash’ gemist hebben. Grrrrrr!
Woensdag 1 november. Alweer een hele maand zó voorbij gevlogen! Vandaag is geen geschikte dag om te vertrekken! Niet voldoende wind en we willen nog een dagje van deze heerlijke baai genieten. We gaan met de Agaathjes met onze bijboot naar de Blue Room, een grot iets ten oosten van onze baai. Je moet even een stukje onder water zwemmen om erin te komen. Bas en ik voelen er niks voor. Ik ben niet zo gek op grotten waar je in moet duiken sinds ik Thijs als klein jongetje een minuutje kwijt was omdat die kleine aap wel even naar een andere grot zou duiken maar niet met me afgesproken had dat hij zou laten weten dat ie oké was… en WEG was ie. Die intense angst zal ik nooit vergeten!
Bij de grot slaat ineens het motortje af en Herbert krijgt hem ook niet meer aan. He nee he! Niet net NU! We peddelen even naar een boeitje dat er ligt en de durfallen Herbert en Donatien gaan met snorkels en flippers te water en verdwijnen de grot in… hopen Bas en ik dan maar… gelukkig komen ze er na niet al te lange tijd weer uit. Het was prachtig en niet eng. Ik hoef nog steeds niet en Bas snorkelt er wel voor maar erin hoeft voor hem ook niet. In onze dinghy staan we wat Belgische sufkutjes bij die met een gehuurde kano aan komen peddelen. Het stroomt heel stevig en bij terugkomst weet maar één direct de kano te bereiken. De andere twee blijven tegen de stroom in zwemmen en halen het gewoon niet. De derde springt eruit om ze te gaan ‘helpen’. Niet doen, dame! gewoon er weer in en ze met de kano ophalen. Als we er niet ook hadden gelegen hadden ze nooit meer hun kano kunnen bereiken. Heel erg gevaarlijk, dit! Onbegrijpelijk dat de verhuurder de klanten niet waarschuwt voor de stroom en ze uitlegt hoe je dat aan moet pakken. Eerst langs de rotsen waar de stroom wat minder is stroomopwaarts zwemmen en dan dwars uit. Ik vraag me af of dit ook wel eens helemaal verkeerd gaat….
De Blue Room.
Bas hoeft er ook niet zo nodig in.
Melle en ik blijven in de dinghy.
Herbert krijgt de motor gelukkig weer aan de praat en we varen naar het strand. Bas en ik gaan daar snorkelen en Melle vermaakt zich met zand, water en speeltjes. Een beetje koraal maar weinig vis.
Foto’s met de nieuwe onderwater camera.
De boten op de achtergrond. Beach Santa Cruz.
Wat missen we aan deze beach? Je kunt er niet een lekkere lunch kopen dus we gaan weer terug naar onze ‘huizen’. Achter in de middag gaan we nogmaals naar het strand voor een meeting met de Umnyamaatjes die met de auto komen. Ze hebben mega tegenslag wat betreft hun motoren en moeten wachten op nieuwe onderdelen die ingevlogen moeten worden. Zodra ze kunnen ‘vliegen’ ze met hun cat richting Colombia om zich bij ons aan te sluiten.
Meeting met de Umnyamaatjes en een prachtige zonsondergang.
Dan wordt het donker en gaan Dick en Monique weer naar hun huurhuisje en wij naar boord voor een rustige avond met een filmpje (maar half gezien geloof ik zzzzzz!).
Donderdag 2 november gaat om 5 uur des ochtends de wekker. Beetje overdreven…er gloort nog nauwelijks daglicht. Toch gaan we om half 6 ankerop en kiezen op de motor zee. Nét als we voorbereidingen treffen om de parasailor te gaan zetten ratelt de vislijn. Beeeeeeeet! Herbert, snel….. komen! Een niet al te groot bonitootje maar groot genoeg voor in de pan. Zijn kop gebruiken we als aas voor de volgende. Terwijl Herbert nog bezig is met de bloedige afronding van het schoonmaken kijk ik per ongeluk naar de lijn. Ik zie het topje zwiepen maar hoor niks. Aiaiai…vergeten de molen op ratelen te zetten. Alweer beet en Herbert haalt een mooi tonijntje naar boven. Bij het schoonmaken blijken net verorberde kleine visjes in zijn maag te zitten. Eten én gegeten worden dus!
Een bonito en een tonijntje.
Ondertussen schommelen we vervelend en word ik ineens heel misselijk van die vislucht en al dat bloed. Daar gaat mijn eitje maar ik voel me wel meteen beter.
De parasailor is moeilijk ‘rustig’ te krijgen met het geschommel en we moeten de meeste tijd de motor bijhouden. Echt fijn loopt het niet. We kunnen de volgende keer misschien toch beter gewoon ‘melkmeisje’ gaan varen, met grootzeil en genua uitgeboomd te loevert. Ook de Agaath heeft het niet lekker. Helemaal een grote ramp wordt het als ik ontdek dat Herbert weliswaar de voorraampjes dicht heeft gedaan maar in zijn alom wetende wijsheid heeft besloten dat dat achter niet nodig was. Enkele golven hebben toch de raampjes in weten te wippen en beddengoed en nog veel meer is nat én zout! De sfeer was EVEN niet om over naar huis te schrijven, begrijpen jullie….? Nou ja…. dat wordt uitgebreid wassen en plassen als we Aruba bereikt hebben… Ondertussen horen we dat de Agaath ook een mooie bonito gevangen heeft! Drie keer raden wat wij eten, straks…..!
In de verte Aruba.
Halverwege de middag komen we ongeveer gelijktijdig aan en horen via kanaal 16 dat we ergens anders moeten inklaren dan we dachten. In de commerciële haven waar ook de cruiseschepen liggen. eerst ankeren en later langs gaan met de papieren mag niet op Aruba. Je moet mét je schip komen. De heren van Customs en Immigratie staan al klaar. We krijgen formulieren uitgereikt en na invullen scheuren ze weg met hun auto’s en komen niet veel later terug met de gestempelde documenten. Een beambte kijkt nog even voor de vorm in de drankenkast. Je hebt al snel teveel maar hij heeft geen trek om er een zaak van te maken. Gelukkig!
Daarna gaan we snel naar de ankerplaats waar Gerard van de K’dans al aan komt scheuren met de dinghy. We lopen even vast dus moeten wat oostelijker blijven en iets meer naar achteren. Daar is het 3 meter diep en liggen we al snel als een huis. Gauw de dinghy te water en de Agaathjes ophalen en op naar de K’dans voor een stevige weerziens-knuffel en een lekkere rumpunch.
Welkomst borrel op de K’dans.
Het idee om vanavond nog de vis klaar te maken laten we maar varen. We zijn veel te moe. We eten wat kleins en liggen vroeg in bed!
Vrijdag 3 november. Al een paar dagen geleden hebben we met Philip afgesproken elkaar op Aruba te ontmoeten. Hij is purser bij de KLM en is toevallig een dagje op Aruba om ‘s avonds weer terug te vliegen naar Amsterdam. Komt dat even goed uit! We gaan rond 10 uur naar de kant en Bas, Donatien en Melle nemen ons even mee in hun dinghy. Even deze geinige foto’s maken!
We love Aruba…nu al! En kijk nou eens? Een blauwe Mette! (mijn paardje!)
Donatien en Melle zwaaien af richting downtown Oranjestad en wij wachten Philip op bij zijn bepaald niet verkeerde hotel, het Rennaissance hotel.
Hoi Philip!
We wandelen een beetje door het centrum. Mwah… de winkelstraat is ingericht op Amerikaanse toeristen. Weinig authentieks aan. We vinden wel een leuk koffietentje en de gratis tram is prachtig onderhouden.
Mooie tram en lekkere koffie met Philip in Oranjestad.
We besluiten de middag lekker aan boord van Zahree te chillen. Bas komt ons weer allemaal halen. Zelfs Philip kan er nog in. Bij elkaar wegen we niet meer dan 560 kilo hebben we berekend… dus het kan!
Na lunch, zwempartij, zonnen op het dek en veel bijkletsen is het tijd voor Philip om nog even een tukkie te doen. Hij moet straks de hele nacht werken natuurlijk!
Dag Philip! Dat was even HEEL gezellig!
Achter in de middag verzamelt zich de zeil goegemeente bij Zahree aan dek. De vissen worden vakkundig gefileerd door Herbert en Donatien, ik heb de rozemarijnaardappeltjes voor mijn rekening genomen, Karina brengt een heerlijke salade in, er is nog kwakjemole… Bas bemant zijn zelf meegebrachte Cobb. We eten als vorsten! En wat een gezelligheid weer! Hebben we het en passant ook nog over Colombia gehad? Vast!
Melle ‘crasht’ nét voor het einde van de avond.
De nachten worden een beetje vervelend in deze baai. De strandtenten braken een muziek uit waar je helemaal niet goed van wordt….grrrr! Eindeloos gebonk laat zich nauwelijks tegenhouden met oordoppen. En natuurlijk moet dit tot half 5 in de ochtend. Grrrrr!
De vliegtuigen gaan achter de boten langs maar dat is dalend verkeer dus is zelfs wel leuk om naar te kijken. Als de vliegtuigen opstijgen horen we soms een enorm geraas. Dat zijn dan meestal de oude DC 90’s die toch nog blijken te vliegen, her en der in de wereld.
De vliegtuigen scheren rakelings langs.
In ieder geval lijdt de nachtrust wel onder deze smakeloze discodreun. We kijken reikhalzend uit naar de eenzaamheid van de baaien in Colombia waar we ons veel van voorstellen. Op dit moment is er nog geen goed ‘weather window’. De K’dans kan ook nog niet vertrekken. Zij wachten nog op hun duikflessen waarvan het niet geheel duidelijk is wanneer die nu gekeurd terug zullen komen.
Zaterdag 4 november. Herbert gaat nog maar eens de mast in om de gever van de windmeter naar beneden te halen en de boel grondig te testen. De kabel is goed, alle elektra lijkt prima contact te maken dus het is echt de gever zelf die stuk is. We besluiten van Nexus-Garmin af te stappen en te gaan voor een Raymarine gever. Dat betekent in ieder geval een nieuwe gever, nieuwe kabel én een nieuw display maar dit is al de zoveelste keer dat de Nexus gever stuk gaat en we hebben er niet veel vertrouwen meer in. Ook bij Bas gaat Herbert de mast in en uiteindelijk blijkt op bij de Agaath de gever ter zielen te zijn. Misschien kunnen we korting krijgen als we er twee bestellen? Dat wordt pas in Cartagena….
Donatien, Melle en ik gaan lekker van het strand genieten.
Strand plezier.
Nog een enkel wijntje en biertje op de Agaath om ons verdriet te verdrinken dat geen enkele reparatie vandaag gelukt is. Verder een rustige avond. Ach nee…natuurlijk weer niet…weer zo’n afschuwelijke dreunende muziek de hele nacht. Grrrrrr!
Zondag 5 november. Een wat duf hoofd dus we moeten er maar eens op uit! Een lekkere wandeling langs het hek van het vliegveld. Ik hoop nog dat we om het vliegveld heen kunnen lopen maar dat is niet zo. En ook best wel een heel eindje tippelen ook! Op het vliegveld moeten we grinniken om de aparte terminal voor Amerikaanse ingezetenen. Aparte veiligheidschecks, ongetwijfeld. Sowieso is het leeuwendeel van de reizigers Amerikaan. Zo’n 70 procent van de vluchten is naar een Amerikaans vliegveld. Het weekend is voorbij dus heel wat vliegtuigen gaan ‘back home’. Wij vinden voor de lunch een soort ‘kiloknaller’. Een soort tapas dat je afrekent voor 2.50 dollar per….uh…. 100 g. Dus ook weer niet zo goedkoop. Maar wel smakelijk hoor! En het ijskoude kraanwater kost niks. Wel saillant: in Aruba moet je een gezondheidstoeslag betalen. Kunnen ze beter het eten wat gezonder maken hahahahaaaaa!
Daarna wandelen we rustig terug naar onze baai. Onderweg delen mijn schatje en ik nog een kokosnoten shake. Lekker hoor! Af en toe komt er weer een Amerikaans toestel voorbij taxiën om even later met veel geraas op te stijgen.
Mmmmmmm….kokos shake.
‘s Avonds gaan we borrelen en daarna uit eten met de K’dansjes bij Barefoot. Lekker maar niet goedkoop! Wel weer heul gesjellug! Foto? Een mislukte selfie….!
Mislukte selfie bij Barefoot.
Maandag haalt Herbert al vroeg de huurauto op Budget. De Agaathjes en wij gaan een dagje sightseeing doen op Aruba. We concentreren ons op een bezoek aan het Cunuku Arikok Park. We beklimmen de trappen naar één van de heuvels waar je een mooi uitzicht hebt en ooit nog aardig wat goud gevonden is, Miralamar.
Miralamar in Arikok Park.
Daarna rijden we door naar de duinen in het park. Mooi!
Duinlandschap in Arikok Nationaal Park.
Een natuurlijke brug bij Boca Prins. Ooit zal deze ook instorten.
Eén van de hoofdattracties van het park, een enorme natuurlijke brug waar dagelijks heel veel mensen overheen liepen, stortte in de nacht van 2 september 2005 spontaan in. Niemand had daarop gerekend. Heel Aruba was er kapot van. Maar men prees zichzelf ook gelukkig dat het in de nacht gebeurd was en er geen slachtoffers waren gevallen!
Daarna lunchen we in een klein tentje. In Nederland zouden we zeggen dat het ‘een vette bek’ bordje was. Het vulde maar daar was dan ook alles mee gezegd… gauw vergeten!
Daarna nog naar de Fontein grot. Een lokale gids, een wat ongemotiveerde jongeling, scheen ons zo’n beetje bij, vergat ons te wijzen op de inscripties van de Indianen maar die zagen we zelf ook wel. Foto’s nemen en met licht schijnen was geen probleem. Overal zagen we de vleermuizen hangen en ik vrees dat ze niet erg blij zijn met het bezoek van de toeristen en het geflits van de fototoestellen. Het moet ze toch erg verstoren! Maar ik heb ze WEL op de gevoelige plaat!
Zie je de vleermuizen, Melle?
Er is nog veel meer te zien en te doen in het park maar daarvoor moet je een fourwheel drive hebben of hele goede schoenen aantrekken en een hoop energie hebben. Wij rijden met de auto nog naar het uiterste westen van Aruba voor de verplichte foto van California Lighthouse…geen idee waarom die zo heet!
Op de heuvel heb je een ‘prachtig’ uitzicht over de walgelijke hoogbouw van Mariott, Hilton en andere hotelkolossen. Lelijk!
Op de heuvel van California Lighthouse.
Die wansmaak moeten we van dichtbij zien! Op de terugweg rijden we een tijdje langs deze enorme toeristen verzamelbakken. Deze was wel het aller aller lelijkste…
Het Riu is wel het aller lelijkste hotel op Aruba!
We gaan terug om Karina op te halen om boodschappen in te gaan slaan bij de grote supermarkt Super Food. Bas en Melle hebben geluk; zij mogen lekker op het strandje achterblijven! Rond 6 uur zijn we weer terug met genoeg voorraad om het een paar dagen uit te houden tot we weer inkopen kunnen doen, ergens in Colombia.
Nu nog wachten op een goed moment om uit te varen! We houden al een paar dagen de gribs goed in het snotje maar er zit ons nog teveel buienactiviteit in de lucht dat makkelijk in onweer kan ontaarden en daar houden we allemaal niet van!
’s Avonds besluiten Zahree en Agaath samen dat we de dag erop nog niet gaan vertrekken. Er worden stevige buien verwacht!
Dinsdag 7 november. ‘s Ochtends is van de buienactiviteit nog niet veel te merken. Herbert vervangt het filter van het water dat nu weer een stuk enthousiaster loopt. De vuilwatertanks zijn leeg en de laatste hand wordt gelegd aan nóg een blogdeel. We worden gered door de K’dansjes die ons meevragen voor een rondje door downtown Oranjestad. Ja leuk! De dinghy trekken we op het strand vlakbij de stad. Daar kan ie mooi met een ketting aan een lantaarnpaal! Eerst maar eens een koffietje! We kiezen weer het tentje waar we ook met Philip waren. Het lijkt het enige leuke authentieke tentje in de buurt. De hoofdstraat is weer net zo doods als de vorige keer. Waarom lopen die winkels daar toch zo beroerd? Veel winkels zijn gesloten. Dan begint het serieus te gieten en vluchten we uiteindelijk voor de lunch een Surinaams Indonesische eettent in. Sautosoep voor Gerard en mij, bami voor Karina en roti voor Herbert. We wanen ons weer echt in Suriname! Heerlijk!
Prima Surinaams eettentje!
We spreken een aantal Bouwkunde studenten van de Hogeschool in Rotterdam die hier een project draaien om de binnenstad van Oranjestad opnieuw vorm te geven en een wat meer levende stad te krijgen. Hard nodig, mensen! Maar of ze het erdoor krijgen? Wonen boven de winkel? Niet iets wat ze doen op de Antillen!
Daarna is het droog en proberen we een idee te krijgen van Oranjestad, iets achter het centrum. Het wil maar geen sfeer krijgen. We lopen een tijdje te dwalen in een van de vele grote Chinese winkels met rommel…en nog meer rommel. Daarna krijgen we dorst en wandelen we terug richting de haven.
Mooi van lelijkheid!
We strijken neer bij The Paddock voor een drankje.
Daarna gaan we met de dinghy naar onze boten. Hier ging het er nog rustig aan toe!
Houden we het droog?
Maar nét om de hoek…..
Worden we HELEMAAL zeiknat maar zien we wél nog net de KLM over de baai vliegen!
Nat tot de laatste draad kan alles meteen in de was en het haar in de shampoo!
En zo leg ik de laatste hand aan mijn blog over Aruba. De Agaathjes die net even langszij hingen zijn het ermee eens. Morgen lijkt de dag dat we kunnen vertrekken. Vannacht zou de meeste regen over getrokken moeten zijn. We gaan het er maar op wagen! De zonnetent is opgeruimd, de huiken van de gieken.
Ik post dus nu dit blog. Maar het zou zomaar kunnen dat blijkt dat het toch weer overmorgen wordt dat we vertrekken. Je weet het nooit he!
Tot gauw!
