Caribean Tobago.

Mijn laatste blog kwam van de oceaan. Dat is alweer meer dan een week geleden. Nog even wat goodbye-foto’s van Paramaribo vanaf de Suriname rivier.

Dag, Paramaribo! Dag mooi Suriname!


Hallo Tobago Trinidad!

Sinds die tijd liggen we in de Man O’ Wars Bay, voor het dorp Charlotteville op Tobago. Nog preciezer; in Pirates’ Bay voor een prachtig strand…zoals je je dat voorstelt dat een baai en het strand in de Carieb eruit moet zien!

 

Blauw water en wit zandstrand! De klamme warmte van Suriname is hier niet. Het is warm…maar gewoon…lekker warm. Het leven is gemakkelijk…voor ons dan... Het regent hier regelmatig…dat kun je ook wel zien aan al het groen…maar meestal kort. En het blijft ook hier heerlijk warm natuurlijk!

Nadat we op 6 februari zeer vroeg in de ochtend kwamen gingen we nog eventjes een tukkie doen en klokke 9 naar de kant om ons bij customs te melden. We leenden alvast wat dollars van de Nederlandse zeilers die al op waren. Super gezellig ze weer te zien! trouwens. Dit voor het geval de pinautomaat leeg zou zijn maar die spuugde gewoon 1000 Trinidad dollars uit (delen door 7…zo ongeveer als de Surinaamse dollar).
Eén van de twee officials was op zijn post, die van customs. We jokten een beetje over de tijd van aankomst anders hadden we overtime moeten betalen. Gelukkig was hij zelf niet ultra vroeg in de baai aanwezig dus nadat hij nog een aantal keer gevraagd had hoe laat we precies aangekomen waren wilde hij half 9 wel geloven en mochten we het gewone inklaringsbedrag betalen. Verder was de beambte super vriendelijk en correct. Niks geen barse bully die ik eigenlijk verwachtte. Hij legde uitgebreid de in- en uitklaringsregels van Trinidad Tobago uit. Ze zijn nodeloos ingewikkeld voor zeilers. Als je inklaart in Charlotteville moet je daar ook weer uitklaren. Ook als je naar de andere kant van het eiland wilt varen, naar Scarborough of een baai die onder de jurisdictie valt van Scarborough…terwijl het toch één en hetzelfde land is. In Trinidad moet je dan ook weer opnieuw inklaren, wel kosteloos hebben we begrepen. Erg omslachtig allemaal maar…het houdt weer een aantal ambtenaren van de straat moet je maar denken!
De papierwinkel was indrukwekkend maar werd door de schip geduldig volbracht. De bemanningslijst verdient een beetje meer aandacht hier. Kijk en huiver….zo ziet mijn betere wederhelft dus mijn functie aan boord!



Daar is het laatste nog niet over gezegd! Grrrrr!
De immigratie-mevrouw was nog steeds niet op haar post. Dus we gingen maar even een blokje om, een kop koffie zoeken. Zowaar vonden we een toeristen informatiepunt met een mevrouw die de sloomste oogopslag, bewegingen en dictie heeft ever! Een telefoontje leerde haar wie al open was om ons koffie (oploskoffie helaas…) te serveren. Verder had ze ook nog wat bruikbare tips. Dag mevrouw! Enorm bedankt en nu maar weer uitrusten! Hahahaaa!



Daarna terug naar Immigration en de dame was eindelijk ook aanwezig. Nog meer papierwerk en ook zij ondervroeg ons meerdere malen over de tijd van aankomst. Men is erg happig om je overtime te laten betalen, blijkbaar. Maar we kwamen er mee weg!
Daarna konden we gaan. Vervolgens weer naar Zahree nog een een uurtje slaap inhalen.
Iets opgefrist na een lekkere duik in het koele, blauwe water ging de rest van de dag voorbij met gezellig bijkletsen met de Agaathjes, de Freyaatjes, Bojangletjes, Bluenoosjes en zowaar ook weer met Jouke en Pleuni van de Island Lady die nog steeds hier blijken te zijn. Ze hebben familie over, Joukes broers en schoonzussen, en stonden net op het punt om met een auto te gaan toeren over het eiland. Leuk ze weer te zien!
Daarna volgen een paar dagen van extreem luieren, strandbezoek, terrasjes pikken, uit eten, nog maar eens net voor zonsondergang, op het strand…. De dagen rijgen zich makkelijk aaneen. We zouden hier wel maanden kunnen liggen. We kunnen uren kijken naar de pelikanen die duikvluchten uitvoeren in het water en zo vele mini-visjes tegelijkertijd in hun bek scheppen. Snorkelen om de rotsen en het prachtige onderwaterleven van bovenaf bekijken. Reizen…verder gaan….nieuwe horizonten…het komt allemaal even op de achtergrond! O ja…en een knipsessie met Donatien die Susannes’ en mijn haar vakkundig kortwiekt! en dan bedoel ik….écht kort!


Hier een foto-impressie van strand en omgeving.

Dit is dus Pirates’ Bay.


Charlotteville.


Bamboe om bekistingen te maken voor gebouwen.

Een klein stress-intermezzo als blijkt dat Herbert een pan die moest weken wel netjes aan een touw geknoopt zat maar dat dat touw dus nergens aan de boot vast zat. De duikspullen komen aan dek en pas bij de tweede duikpoging vindt Herbert de pan. Gelukkig…ik zag mezelf alweer een mail sturen aan zusje Marianne om alweer een nieuwe pan te kopen. Hoeft gelukkig niet! Én de compressor is nu echt in bedrijf gesteld en heeft keurig beide flessen met lucht gevuld.  Het was toch wel een nuttige exercitie dus…



We lunchen bij het beroemde restaurant ‘Suckhole’, écht super. Alleen open voor de lunch, maar avondeten hoeft dan ook echt niet meer! Je moet wel geduld hebben want het duurt eventjes voor je je eten krijgt!

 

En dan is het ineens 13 februari en is mijn kapitein zomaar 62 jaartjes jong geworden! De Agaathjes zijn heel vroeg bij Zahree om Herbert toe te zingen. Ze brengen slingers, een geweldige tekening van Melle én verjaardag cakejes! MMMMMM… ze zijn lekker! En zo lieeeeeef!
Daarna gaan we gauw naar de kant want we hebben een auto gehuurd. We gaan Tobago een beetje rond rijden. Eerst langs de noordzijde van Tobago. Veel van de oceaan krijg je niet te zien vanuit de auto. Af en toe een doorkijkje. De noordzijde is prachtig groen…er valt veel regen blijkbaar.

De baaitjes zien er allemaal even aantrekkelijk uit. Bij Bloody Bay (wat is daar gebeurd?) gaan we dwars het eiland over, af en toe heel steil stijgend en dalend naar Roxborough naar de Archyle watervallen. We betalen daar een fikse toegang voor een pad naar wel aardige watervallen. Jammerrrrrr, zwemkleding op Zahree gelaten! Dom!

 

Er staan indrukwekkende bossen bamboe. Let op Herberts ‘maat’ om te zien hoe lang die stengels wel kunnen worden!

Dan gaat het gauw weer door, naar Scarborough waar we belangrijke zaken te regelen hebben. Eerst scoren we er een datakaartje voor de mobiele telefoon, na eerst heerlijke roti gegeten te hebben. Als we buiten komen, opgetogen dat we weer kunnen internetten vanaf Zahree, is het weer plotseling omgeslagen. Bah een vieze drizzle regen! Ach maar de temperatuur blijft helemaal oké…wie is er eigenlijk bang voor een buitje? Maar dit blijkt wat meer dan een buitje helaas! Ziet er wat minder aantrekkelijk uit dan. Scarborough is levendig en af en toe, als er weer een veerboot binnenloopt of net is weggegaan ineens heel erg druk met auto’s! Echt file-rijden…dat is een tijd geleden!
Daarna gaan we diverse zaken af, op zoek naar een SPEARGUN! Echt het ENIGE wat Herbert HEEL ERG GRAAG wilde hebben voor zijn verjaardag. Het duurt even maar dan krijgen we de goede tip voor de winkel die ze heeft, en wel in vele soorten en maten. We beginnen maar eens met de kleinste.



De man en zijn ‘toy’! Helemaal gelukkig! Hij is van plan om er de grootste vissen van de Carieb mee te schieten…kan niet wachten!
Daarna rijden we in 1 1/2 uur de kronkelweg weer terug naar Charlotteville. Vooral de laatste afdaling is ijzingwekkend steil! We leveren de auto weer in en tuffen naar Zahree. Ook hier heeft het een flink deel van de dag geregend en er staat ook veel swell dus nog even de verjaardag vieren op het strand is er niet bij.
Misschien morgen nog even een borrel doen?
De Agaathjes komen nog wel even aan en we proosten op Herbert zijn 62ste jaar! En de gun wordt natuurlijk trots geshowd!

De 14e is het Valentijnsdag! Een ontbijtje en dan is het snel te water voor Herbert met de nieuwste aanwinst. Na een flinke tijd komt hij terug met een geschoten blauwe doktersvis. Aaaaach….zo’n prachtige kleine vis…en je kunt hem niet eens goed eten. Het is een koraalgrazer die ciguetera kan hebben en hoewel ze door de plaatselijke bevolking wel gegeten worden is hij een en al graat en wat gronderig van smaak, schijnt. Volgende keer beter…deze wordt aas!
Verder geen succes. Komt wel!
Joke van de Bluenose komt langs met cadeautjes voor Herbert. Rum uit Suriname, cola, en hele scherpe nootjes! Eens even een lekker mix-drankje van maken! Ze durfden gisterenavond niet langs te komen…dachten dat we wel te moe zouden zijn. En ook Suzanne brengt aasjes en een prachtige tekening van Coen en ook kreeftensoep van Rob en Baudine…zo lief allemaal! De soep was zalig trouwens!
Herbert probeert ‘s middags nog wat vis te vangen maar helaas! Dat zou weer een vega maaltijd ‘s avonds!
Jouke en Pleuni komen nog even langs om afscheid te nemen. Ze gaan vanmiddag uitvaren naar Grenada. Ze hebben een mooi boek voor ons bij zich. Lief!
De Bluenose en de Bojangles gaan op pad voor een paar dagen Englishmans’ Bay..misschien zien we ze donderdag daar. De Freyaatjes gaan daar ook even heen maar vanavond door naar Grenada, samen met Jouke en Pleuni van de Island Lady. Jouke en Pleuni moeten nu toch plotsklaps wat doen aan een stag waarvan 5 tieren uitgebroken blijken te zijn. De stag is extra gezekerd met dynemaa-lijn en nu hopen ze er maar het beste van! Voorzichtig aan! Gelukkig is het rustig weer en is het maar 80 mijl.


Dag allemaal, tot later, hopen we!

Achter in de middag gaan we weer lekker naar het strand. Het landen op het strand is spannend aangezien er tegen hoog water flinke swell staat. Je moet het echt goed timen anders heb je kans dat je omslaat met de bijboot. Tot nu toe…klop, klop…is het nog goed gegaan.
Bas en Donatien hebben biertjes en cassavechips bij zich en we genieten met elkaar van het zwemmen, snorkelen en de prachtige ondergaande zon.



Woensdag 15 februari hoor ik tegen half 7 ‘s ochtends roepen naast de boot. Het is de visser die Herbert en Bas komt halen voor een ochtendje HET ECHTE WERK (cadeau van Bas en Donatien voor Herbert)! Hadden we even niet gedacht dat hij zo vroeg al aan zou komen. In een mum van tijd heeft Herbert de kleren aan, heb ik hem twee boterhammen met kaas in zijn handen gedouwd en zit hij samen met Bas aan boord bij de visserman met 45 jaar ervaring! Daar gaan ze…vanavond VIS…daar reken ik op! Ik kruip nog even lekker in bed en slaap nog een paar uurtjes. Heerlijk! De mannen blijven best lang weg en als ze terug komen horen we dat ze hard hebben moeten werken voor de kost.

De blaren staan in de handen maar er zijn wel 8 tonijnen naar binnen getrokken en ze hebben er ieder één mee gekregen. Tonijn vanavond!

De mannen slaan aan het schoonmaken en fileren van de vis. Bas geeft het goede voorbeeld en Herbert doet het hem met de tweede tonijn keurig na…geen graatjes voor ons vanavond! We spreken af vanavond samen de tonijnen te verorberen. Ik maak ‘s middags vast gemengde groenten, salade en aardappelschijfjes klaar. En na nog een laatste sessie snorkelen tussen de vele prachtig gekleurde visjes boven het koraal en nog even lekker op het strand samen met Peter en Myriam van de Enjoyster, gaan we naar de boten en proosten op de Agaath op de goede visvangst, en dat bij een spectaculaire avondlucht. Op één of andere manier geeft Melle geen kik…hoe zou dat toch komen?

Daarna slaat Bas aan het kokkerellen en verzorgt Donatien de mis en place.


 
En is dit daarna het resultaat!

Mmmmmmm….de tonijn smelt op je tong en de rest smaakt ook heerlijk! Wat hebben we het toch slecht…zeggen we tegen elkaar! Hahahaaa! En morgen nog eens zo’n maaltijd met de tweede tonijn! Op tijd gaan we naar de Zahree…morgen een relatief drukke dag: we gaan nog wat internetten op de kant, misschien nog wat boodschapjes, uitklaren en dan 8 mijltjes varen naar Englishmans’ Bay. Daar blijven we een dag of 2, samen met de Agaath..en dan door naar Trinidad waar zowel wij als de Agaath wat technische aanpassingen aan de boten willen doen, vóór daar het Carnaval losbarst.

Voor nu sluit ik dit gedeelte van het blog weer even af en zal het zo proberen te uploaden.

Graag tot de volgende keer.

Groetjes van de Zahreetjes.

Dag 3.
Zondag 5 februari. Alweer zo'n heerlijke zeildag! De zon zien we bijna de hele dag en maar af en toe schuift er een wolk voor. Hoewel het warm is, is het geen klamme warmte meer. Maar wel is echt ALLES weer zout geworden. Het plakt in dikke korrels aan de bank aan dek. Aan de houten reling...alles waar je je aan probeert vast te grijpen is glad van het zout. Dus moeten we een anti-zout regime voor de kajuit gaan voeren; voeten afspoelen voor je naar binnen gaat. Slippers voor de paar stappen van dek douche naar kajuit..het is weer even wennen.
Overdag hebben we om de beurt nog wat slaap gepakt. Verder niet veel gedaan dan een beetje lezen met onderbreking van wat voer erin als de maag knort...veel water drinken...af en toe wat zeil erbij en eraf om maar niet te hard te gaan...we willen morgenochtend liefst bij daglicht in de Pirate Bay aankomen. Zoals het er nu voor staat gaan we nog steeds iets te hard. Met dubbel rif in grootzeil en alleen de stagfokken nog steeds 6 knts. We zijn begonnen aan de laatste 50 mijl. We kunnen als we vroeg zijn buiten de eilandjes om en anders er tussen door.. we zien wel. Voorlopig was het een relaxte oversteek...een vanuit het boekje!
Mijn wacht tot 12u vannacht is een half uurtje oud...Iets meer uitkijken want we kunnen wel een vissersbootje tegenkomen denk ik. Verder erger ik me dood aan het hemeltergende gekraak van de hoofdmast bij de dekdoorvoer. Tijd dat we in Tobago mussenstag en triatic laten inkorten zodat we de mast vrij in het gat kunnen stellen. Toch erg jammer dat de tuiger daar de fout is ingegaan!
Maar goed..op alle boten is wel wat.. Verder is het water van de tank van een bedenkelijk kleur. We vrezen bezinksel dat makkelijk ontstaat door de warmte en nu omgewoeld is doordat we heen en weer gaan. Zal wel weer naar de bodem zakken als we voor anker liggen. Gelukkig hebben we nu een dubbel filter zodat het drinkwater goed blijft.  Maar het wordt ook weer een klus die gedaan moet worden;  reiniging van de watertank!
Eerst gaan we straks genieten van de rust na de oversteek. Inklaren moet hier wel meteen gebeuren anders heb je direct de autoriteiten op je boot. Als het even kan zadelen ze je op met een extra betaling van 40 euris voor overtime..mij benieuwen of je daar dan een bonnetje van krijgt 😉!
We gaan het allemaal wel horen van alle Nederlandse schepen die er al liggen. We zien ze morgen allemaal weer;  Agaath,  Freya, Tsuru  (hoewel ze morgen gaan vertrekken), Bojangles,  Bluenose! Zin in! Super gezellig! En misschien gaan we nu wel voor het eerst echt duiken! Daar hebben we nu juist al die spullen voor aan boord! Spannend!
Nu is het net na 6u plaatselijke tijd..weer een uurtje vroeger. We liggen net voor anker en het is licht geworden. De aankomst in het donker was spannend..Wat meer wind met het ronden van de kaap...er moest gegijpt worden. Maar alles ging goed behalve een ankerketting die naast z'n gootje ging. We liggen en zien alle Nederlandse boten...iedereen nog in diepe rust. Wij zo ook nog eventjes. In een bed dat gewoon horizontaal blijft en lekker breed! Gauw Herbert nog even assisteren.
Dit is weer het einde van het oversteek-blog.  Voorlopig even NIKS!

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 2
Zaterdag 4 februari. Suriname ligt alweer een heel eind achter ons en we stuiven keihard recht op ons doel af, Tobago. Iets te hard misschien want als het zo door gaat komen we midden in de nacht bij Tobago aan. Daar is een smalle doorgang van enkele honderden meters breed met aan beide zijden van diep water verraderlijke rotsen waar je liever wat eyeball navigatie doet. Maar ach...dat is nog 2 dagen verderop. In feite zijn we nu net over de helft. Buiten is het weer donker en hoewel de maan wel zou willen bijlichten gaat hij meestentijds schuil achter wolken. Herbert heeft met invallen van de schemering een rif in het grootzeil gestoken. Zo maakt de aantrekkende wind bij squalls ons het leven in de nacht niet zuur. Geen overbodige luxe want alweer geven de gribfiles veel te weinig wind aan. Er staat zo'n 8 knts meer. Dus is de snelheid geen 6 knts zoals gepland maar 8...ach luxeprobleempje. 🙄
Vandaag was weer een super zeildag. Zonnig en met steady windje 4. De stuurautomaat doet het werk en we hangen wat te lezen...doen een tukkie.. maken yoghurt...hangen nog wat...toastje + colaatje = de borrel...en dan is het weer avondeten tijd..afwas...generator laadt accu's bij en gaan we weer nacht shifts draaien.  Langzaam komen we weer in het ritme van de oceaan.
Vandaag geen avond netje over de ssb want vanochtend hoorden we van Joke van de Bluenose en Donatien van de Agaath dat er ge-bbqt wordt hedenavond. Wij JALOERS! Dat missen we toch maar! Ach..onze tijd komt nog wel..
Oké..eventjes de plotter checken en een blik naar buiten werpen...elke 15 minuten doe ik dat...
Zo..weer terug..alleen een tanker op tegenkoers die naar Paramaribo gaat..zit nog 12 mijl tussen hoor!
Verder is er nu niet veel meer te melden.  Ik zit hier nog wel even..tot 12 uur vannacht. Dan mag ik 3 uurtjes pitten. Pfffffff.
...... en voorbij is m'n slaapwacht! Nu in het stikdonker zitten tot 6u. De maan is allang onder gegaan.
Niks bijzonders zei mijn betere wederhelft bij de overdracht. Maar eigenlijk is het sowieso zeer bijzonder dat Zahree met behulp van een computer zichzelf over dit kolkende zwarte water stuurt! En dat wij gewoon lekker in het dekhuis zitten en kunnen volstaan met om het kwartier even een controle. Toi toi Zahree! Houd vol!
13 mijl ten noorden van ons vaart vrachtschip Jay. Bestemming Puerto Bolivar met ruim 13 knts snelheid voorbij. Zou zomaar kunnen dat dit schip op Findship of een andere app laat zien waar we nu zeilen!
Nog 177 mijl te gaan. Positie 9°19'33N 58°21'92W. En dat op zondagochtend 03.15 u.
Tot gauw...waarschijnlijk tot vanavond.


Sent from Iridium Mail & Web.

Oversteek Suriname Tobago
Dag 1
Zo ben je praktisch een landrot geworden en zo ben je weer een zeiler...overgeleverd aan de elementen!
We vertrokken van de ankerplaats op de Suriname rivier bij Domburg om half 12. De kentering van het tij was ophanden en de ankerketting ratelde vlotjes zijn bak in! Met de stroom mee richting de Atlantische Oceaan ging het weer...op naar nieuwe avonturen en een andere omgeving!
Suriname is ons zeer goed bevallen maar nu is het mooi geweest. We snakken naar droge lucht..blauw water...mooie duikplekken...of snorkelwater..witte stranden. Tobago en Trinidad moeten dat allemaal hebben dus vooruit Zahree...verhef je luie kont en VAREN!
Het is een prachtige dag om te vertrekken. De zon schijnt en de wind voorspelt goede voortgang. Met een flinke snelheid die door de ebstroom tot boven de 11 knts oploopt spuugt de Suriname rivier ons naar buiten...naar het zoute water. Daar hebben we dan gelijk een nadeel te pakken van vertrekken.  Zout betekent een zout schip..zoute kleding...zout beddengoed...zout haar...dat was heerlijk aan de rivier.  Zoet water en plenty buien om alles steeds mooi schoon te spoelen.
De uiterton laten we wat aan stuurboord liggen als we op koers voor Tobago gaan zeilen. Heerlijk..de motor mag uit. We zeilen met een rif in het grootzeil zo'n 8 knts. De laatste wolken laten we achter voor Suriname.  Het is warm maar lekker...er waait zo'n 17 knts wind.  Binnen in Zahree is het bloedheet. Alleen aan lij zijde durven we een raampje open te laten.  De korte golfslag geeft toch af en toe wat gespetter over dek...zout gespetter!
Zo varen we tot de zon in de zee gaat zakken. Herbert verzorgt de borrel en is ook zo lief met etenstijd de prak op te warmen die ik met vooruitziende blik vanochtend gekookt heb..en wel voor alle dagen! Ik ben wat katterig.  Er moet weer ingeslingerd worden. Maar na een pil en een hapje eten gaat het weer oké.
Ik kan zelfs weer afwassen dus zeeziek mogen we het niet noemen.
Dan is het alweer donker en praat Herbert een half uurtje op het netje met Joke en Henk van de Bluenose.  Die zijn gisteren, samen met de Bojangles, na een pittige tocht aangekomen in Pirate Bay. Ze missen de giek dus het grootzeil en de Bojangles de hele mast.  Ze hebben vooral het laatste stuk veel wind gehad en lagen vreselijk te rollen. Gelukkig zijn ze er nu!
Donatien van de Agaath is ook nog op het netje en schildert voor ons de prachtige baaien die op ons wachten.  Susanne van de Freya is er ook nog even. Ik luister met een half oor want probeer wat slaap te pakken voor de shift van 21 tot 00 uur.  Vergeefs helaas. Dus daar zit ik nu terwijl een randje maan toch alweer z'n best doet wat licht te strooien over een redelijk te bezeilen zeetje. Zahree begint langzaam een klein beetje af te koelen maar zo min mogelijk kleding is nu het devies.
Het loopt tegen half 11 dus ik ben halverwege mijn wacht. Het gaat ons goed op deze grote plas....
Welterusten allemaal! Tot morgen misschien!
De Zahreetjes.

Sent from Iridium Mail & Web.

Suriname, we moeten nu echt gaan!

Het vorige blog sloot ik af met het verhaal over onze trip naar Kajana.
Én met de mededeling dat vriendinnetje Ans alweer in Amsterdam was.

Toch hadden we nog twee daagjes met elkaar. Hierbij een foto-verslag +.







Ons bezoek op zondag 22 januari aan Fort Zeelandia. Onze kundige gids, een historica, wist heel veel te vertellen over de bewogen geschiedenis van het Fort en Suriname.



De plaats waar in Fort Zeelandia de ‘decembermoorden’ zijn gepleegd. De kogelgaten, vertelde onze gids, zijn nu erg groot omdat men ze uitgeboord heeft om de inslagen beter te kunnen bestuderen.
Het is geen fijne plaats om te staan, wetende dat de plegers van deze moorden nog gewoon vrij rond lopen en er alles aan doen, van regeringswege notabene, om vervolging  te ontlopen. Zojuist lazen we op NOS.nl dat de Krijgsraad van Suriname heeft besloten dat de vervolging, o.a. van president Bouterse, doorgezet gaat worden. Lijkt mij een hele goede zaak. Verwacht wordt wel dat Desi Bouterse zich hier niet zomaar bij neer gaat leggen en veel Surinamers vrezen het ergste….





Na Fort Zeelandia reden we naar de wijk Blauwgrond om te lunchen. Het stortregent weer eens maar bij Indofood zitten we lekker droog en smaakt de overdadige lunch ons meer dan opperbest. De plaatselijke motorclub Satudara Suriname strijkt neer…gewoon aangevoerd met auto’s, de bikes hebben ze thuisgelaten…of ze hebben ze gewoon niet. De drie vrij smalletjes gebouwde ‘klerenkasten’ die bij toilet en voor het restaurant met stoere gezichten en in bewakershouding geposteerd staan zijn wat lachwekkend. Verwachten ze Nederlandse toestanden? We knikken de overigens super vriendelijke ‘gang’ gedag en gaan er maar weer eens vandoor.



We rijden naar de wijk Wanica, nog een stuk verder dan vliegveld Zorg en Hoop. We hebben afgesproken met Els en Gillio. Els is een collega van Ans. Ze hebben een huis daar. Een broer van Els woont er, met vrouw en kids en zij houden het terrein een beetje in de gaten. De rest van zussen en broers hebben op het terrein prachtige woningen waar ze alleen in de vakanties zijn. Het huis van Els en Gillio is comfortabel en gezellig.
We zijn suf geweest om zoveel te lunchen want we kunnen alleen nog amechtig zitten. We hadden niks afgesproken over eten maar Els en Gillio hadden natuurlijk wel op ons gerekend! Dat hoort zo in Suriname. We zijn niet in Nederland he!
Eerst gezellig kletsen en het familie-terrein verkennen. Daarna eten we een heerlijke maaltijd maar moeten noodgedwongen hele kleine porties opscheppen. We schamen ons dood! Dan wordt het tijd weer naar Domburg te rijden. We krijgen ook nog een flinke tas met fruit mee; rolt daar allemaal zo van de bomen en Els en Gillio krijgen het niet op! Dank je wel, lieve Els en Gillio, het was hartstikke gezellig. Leuk met jullie kennis gemaakt te hebben.



Daarna rijden we terug naar Domburg en rollen doodmoe onze bedden in. Dat was een lange dag!

Dan is het het maandag 23 januari, de dag dat mijn lieve vriendinnetje terug vliegt naar Amsterdam. Wat is de tijd gevlogen!

Maar eerst nog Ans haar verjaardagscadeautje; een massage en een relax-dag bij Welness Resort Houttuyn. Doenja en Herbert zijn ook helemaal in voor de massage. Ik niet; aan mijn lijf geen gefriemel! Ik werk mijn blog bij, zwem wel in het zwembad en tussen de buien door, liggen we wat te luieren op de ligbedden. De lunch is er ook heel behoorlijk! Een aanrader, dit resort! Overigens moeten de bungalows waar je in de toekomst kunt overnachten, nog gebouwd worden.

Daarna rijden we naar vliegveld Zanderij. Het is er al een enorme drukte. In Suriname moet je heel ver van tevoren inchecken. Later dan 2 uur van tevoren op het vliegveld. Pech…kun je niet meer mee. Het incheck-personeel sluit dan af en werkt verder in de aankomst-terminal.

Afgifte van de bagage is zo gebeurd en dan een laatste hele stevige knuffel en daar gaat ze! Ik moet wel even slikken. Wat zijn die twee weken snel gegaan en wat waren ze super gezellig. Dag lief vriendinnetje, waarschijnlijk tot van de zomer, als we even terug vliegen naar Nederland.
Het giet weer verschrikkelijk als we terugrijden naar Domburg. Bij River Breeze vieren we de verjaardag van Jan van de Livingstone. Een viertal nieuwe boten zijn net gearriveerd en ankeren bij Domburg. Erg gezellig. Met iets teveel drank op tuffen we laat naar Zahree.

Dinsdag 24 januari rijden we achter in de middag naar Marina Waterland waar de Agaathjes een paar dagen liggen.
Terwijl Herbert daar zich de mast in laten hijsen omdat dat niet zo’n grote hobby is van Bas, laat Melle ons de speeltuin zien en crossen we met hem op de fantastische skelters.



Daarna eten we heerlijk lasagne aan boord van de Agaath. We hadden Bas en Donatien sinds de Commewijne-rivier-vaart niet meer gezien en nauwelijks gesproken. Het was weer erg gezellig! En Melle….die kletst je echt de oren van de kop nu..in zeer goed verstaanbaar Nederlands!

De dag erop staat in het teken van wassen en plassen. Een enorme was wordt weggewerkt. Het is gelukkig lekker weer en dan is het ook zo voor elkaar.

Donderdag 26 januari varen we weer naar Holsu, het van oorsprong Nederlandse visbedrijf, waar een Daf-motor deskundige van  bereid is naar de motor te kijken. Als we starten loopt hij nu toch echt een beetje onregelmatig. De man raadt ons aan Flush bij de olie te gooien en dan 3 minuten draaien. De Flush moet dan de eventuele rommel die in de motor zitten binden. Daarna alle olie weer verversen en afwachten. Houden we problemen of worden ze ernstiger…daar denken we nog maar liever niet over na!
Liggend aan de vissersboten wijst een medewerker op een jonge luiaard die hardnekkig vasthoudt aan zijn ‘hangplek’. Ze zijn echt heel langzaam en ‘lui’.



Met veel inzet en doorzettingsvermogen krijgen ze de luiaard hangend aan een lap weer richting het bos. Je kunt ze niet gewoon even gezellig optillen. Ze hebben een aantal zeer scherpe lange nagels én hele scherpe tandjes. Maar dit is wel een heel eigenwijs exemplaar. Hij gaat al gauw weer op weg naar de schepen en gaat gewoon te water om richting de boten te komen. Dit jonge dier is nog grijzig. Als ze volwassen zijn worden ze roodbruin.

Daarna mogen we ook nog weer even de watertank vullen en zien we achter ons de Agaath ankeren voor River Breeze. We gaan die avond met elkaar uit eten en dan gaan zij morgen vroeg met afgaand tij Suriname verlaten, op weg naar Tobago.



We borrelen nog met Rob en Baudine en bewonderen hun vogeltje Grietje Bie.



Rob krijgt een CD met Grietje-Bie geluiden om het vogeltje te leren zingen. Sinds we weten hoe een Grietje-Bie klinkt horen we het overigens de hele dag. Reuze uh…irritant!
Daarna blijkt er weer geen enkel restaurant open te zijn, behalve Opa…waar we regelmatig teleurgesteld werden in de kwaliteit van de nasi en de bami…ook weer zo deze keer. Hahahaaa! Helaas….jammerrrrrrr! Wel is het weer erg gezellig natuurlijk. Voorlopig voor het laatst want de Zahree gaat op z’n vroegst 3 februari richting Tobago.

Inderdaad vaart de Agaath 27 januari in alle vroegte een rondje om ons heen.



Dag lieverds! Hopelijk tot op de ankerplaats bij Tobago! Goede en veilige vaart!

Wij staan al om 10 uur aan de wal om met Jan en Corrie van de Livingstone een tocht van twee dagen naar Browsberg en schiereiland Ston Island aan het Brokopondomeer te maken. Hond Olle kan logeren in bij een  Nederlands koppel in Domburg.
Jan en zijn dochtertje van touroperator Jenny Tours halen ons klokslag 10 uur op en we rijden vlot naar Paranam waar we mogen ontbijten in een eettentje. We wisten niet dat een ontbijt included was maar een gebakken banaan gaat er nog wel in. En koffie natuurlijk. Verder bestellen we al de lunch die we bovenop de Brownsberg zullen opeten. In het transmigratiedorp Brownsweg stapt Piet, de broer van Jan overigens, in de auto. We nemen afscheid van Jan en dochtertje. Piet zal onze tourleider zijn de komende twee dagen. We rijden de glibberige en door de regen aangetaste weg op. Een meisje die op de berg werkt rijdt met ons mee omhoog. Ze moet zes weken onafgebroken werken in het resort van Stimasu. Daarna is ze een week vrij. Ze maakt de huisjes schoon. Pittige baan hoor! Piet moet heel geconcentreerd rijden om alle gaten en scheuren in de onverharde knalrode bauxietweg een beetje goed over te komen. Maar hij heeft er wel lol in… Ik ben blij als we boven zijn; een 13 km lange weg die door de staat van de weg best een hele tijd duurt. We zijn heel blij dat we hem zelf niet hoeven rijden. Boven worden we voorgesteld aan Herbert (hahahaa ook een Herbert!), een half-Indiaan die onze gids zal zijn bij de wandeling en afdaling naar de Irene-Val.
Maar eerst de lunch! Daarna gaan we, na een gezamenlijk harde yell voor een voorspoedige en energierijke wandeling op pad voor een meer dan stevige wandeling richting de  de Irene-val, de verst weg liggende waterval. We zullen er 250 m voor moeten afdalen, behoorlijk steil ook… De Leo-val laten we letterlijk links liggen.

Het regent af en toe licht maar het is prima wandel-weer. Herbert, onze gids, wijst ons onderweg op veel planten en bomen. Doordat we al in Kajana waren weten we overigens al best een hoop.

De afdaling naar de watervallen is best pittig. Het is ook hartstikke glad natuurlijk, door al die regen. Maar het gaat best goed. Ik ben heel blij dat ik een van de al klaar staande stokken heb meegenomen. Het helpt enorm met veilig afdalen. De stappen zijn groot en door de gladdigheid is het… laten we zeggen… erg ongewis of je niet onderuit gaat.

Onderweg slingeren we aan lianen en schommelen we aan luchtwortels.
Eindelijk zijn we beneden.

Nu kunnen de kleren uit en stappen we onder het zeer frisse water. Heerlijk!

Doenja wordt mooi ‘betekend’ door de gids. Vlinder aan de achterkant. Tekens voor een lang, gezond en kinderrijk (denk ik) leven aan de voorkant. Daar zijn wij erg voor natuurlijk!!!

Daarna gaat het weer bergopwaarts. Het is vermoeiend maar eigenlijk toch makkelijker dan afdalen. Onderweg verzamelen we al het plastic naast het pad en er zijn vooral veel losgelaten schoenzolen. Een hele plastic zak vol en dan hebben we noodgedwongen nog twee afgeschreven schoenen moeten laten liggen. Die neemt de gids mee na de volgende wandeling.

We sluiten weer met een stevige yell en genieten ondanks de wat mistige omstandigheden van het uitzicht over het Brokopondomeer.

Dan wordt het tijd om af te dalen naar het schiereiland Ston Island waar we zullen overnachten.
Het is bijna donker als we daar aankomen. We logeren in een eenvoudige lodge met prima twijfelaar-bedden met, erg belangrijk, goede klamboes erboven. We zitten noodgedwongen in de keuken van het huisje. Er zijn teveel muggen buiten. Een kakkerlak wordt snel uit het huisje gezet en we laten ons het koele Parbo bier goed smaken. We kunnen ook zelf koffie en thee zetten. Piet gaat op pad om eten te halen. Het lukt hem zelfs om roti te scoren. Lekker en we hadden best trek gekregen. Nog wat kletsen over het leven in Suriname met Piet en onze ogen beginnen vanzelf dicht te vallen.
Al snel is het stil in het huisje…slapen!
De volgende dag zien we hoe mooi de plek is waar het resort staat.

 Boven het Brokopondomeer hangt nog wat ochtendmist. De kale boomstammen die nog boven het meer uitsteken geven het meer een toverachtige maar ook wat trieste aanblik.
Na het ontbijt, wederom prima verzorgd door Piet van Jenny-tours, gaan we met een korjaal bestuurd door Roger, naar een klein eilandje, een paar minuten varen van Ston Island.

Daar zien we eindelijk, heel hoog in een boom, onze eerste echte brulapen.

Nou zien is een groot woord. Maar het lukt Corrie om een foto te maken die uitgesneden inderdaad goed de aapjes laat zien. Een moeder met een kleintje?
Verder is er niet veel te zien en we varen alweer snel terug naar Ston Island.

We mogen piranha’s proberen te vangen. Maar het vismateriaal is beperkt tot een echte hengel en verder takken met een tuigje dat direct sneuvelt bij de eerste aanbeet van de kip die aan het haakje hangt. Geen piranha’s dus…niet erg.

Wat wel erg is, is het kaaimannetje gebonden aan een touw onder aan de steiger. Zijn staart lijkt aangevreten…zo zielig!

Ik ben gelijk klaar met het vissen en de mensen op de lodge…wat een dierenmishandeling. Een jongen daar zegt een beetje schuldbewust dat je er wel 50 euro voor kunt krijgen….zo’n kleintje? Lijkt me zeer stug. Bah!
Dan gaat Piet nog op pad om lunch te kopen. Er is niet veel over bij de mevrouw van het tentje en wat ze over heeft smaakt helaas niet lekker. We vrezen dat het niet geheel vers is…
Doenja waagt nog even een duik aan het strand, achter het net, veilig voor eventuele piranha’s.



Daarna verzamelen we onze spullen en rijden we in een paar uur terug naar Domburg. Dank je wel Piet en Jan van Jenny-tours voor het perfect organiseren van onze Brownsberg Tour.
Dan wacht ons, en vooral Jan en Corrie, een enorme domper. Olle, de hond, is die ochtend  van zijn logeeradres weggelopen. Hij heeft zich losgewrongen uit zijn halsband en heeft het enige gaatje in het hek om de tuin weten te vinden en is verdwenen. Waarschijnlijk was hij toch niet voldoende op zijn gemak op het  logeeradres en is op zoek gegaan naar zijn echte baasjes. Jan en Corrie gaan zoeken met onze huurauto maar het is al snel donker. Olle is nergens te vinden en we zijn er allemaal overstuur van.

Zondag 29 januari helpen we met 3 andere boten zoeken. We gaan rond zijn logeeradres alle huizen af waar we mensen op het erf zien, vragen of iemand iets heeft gezien. Soms is er een hoopgevend bericht maar blijkt het te gaan om een niet geheel zwarte hond, of een gladharige. Alle mensen zeggen wel toe uit te kijken naar Olle. Jan en Corrie zoeken natuurlijk onafgebroken en hangen overal briefjes op. Wij zetten nog een vermist-bericht op een plaatselijke FB-site maar tot nu toe zonder resultaat. Ontzettend verdrietig voor Jan en Corrie. Olle is al 10 jaar bij ze en de onzekerheid over zijn lot is wurgend. We blijven hoop houden! ‘s Avonds motoren we nog even naar ze toe. Even de zinnen verzetten en een plan de campagne maken. Ik heb er in ieder geval een rot-nacht van. Bah!

Maandag 30 januari rijden we een heel eind om een grote zak met wol, breiboeken en pennen af te geven voor de vrouw van Frans Dinge van de Kosindo Lodge. Jan en Corrie zouden er ook naar toe gaan maar nu Olle vermist is wordt de kans daarop heel klein. We brengen het pakket naar een dochter van Frans die het naar Kajana zal doorsturen.
Daarna rijden we naar Paramaribo. Doenja koopt souvenirs bij de Readytex, we gaan naar Kirpalani, de Surinaamse HEMA, of liever Action, vinden wij. We kopen weer 5 gig data voor de laatste week in Suriname en ik koop plastic Birckenstock-slippers die vast beter tegen zeewater kunnen dan de originele. We gaan nog eens naar de markt voor verse groenten en kruiden én we eten onze laatste roti-kip (waarschijnlijk).
‘s Avonds komen Jan en Corrie bij ons eten. Ze zijn de hele dag bezig geweest met Olle zoeken en briefjes ophangen. Zo rot, dat ze nu hun tijd in Suriname op deze manier moeten doorbrengen. Nog geen teken van Olle, helaas!

Dinsdag 31 januari; mijn jongste zusje Marianne is jarig! Gefeliciteerd lief, stoer en dapper zussie van me! Wat hebben we zin in jullie bezoek in maart op Martinique!
Daarna blijkt Herbert met het updaten van zijn pc ook OneNote te hebben gesynchroniseerd….en weg zijn de 5 gig die we gisteren hebben gekocht. Daar ben ik, zachtkens gezegd, niet erg blij mee. Snel naar de kant. Herbert gaat weer richting Paramaribo om nogmaals 5 gig data te kopen. Doenja en ik blijven bij River Breeze. Doenja gaat aan de studie deze ochtend en ik werk het blog bij. Naast mij probeert zijn pc de up
Tegen 12 uur is manlief weer terug met nieuwe data en de update nog maar op 55%, nu op de wifi natuurlijk! Volgende keer maar weer verder. We rijden naar een waterplaats aan een bauxietmeertje, Para Bello, waar je aan ruim 10 zip-lines kunt roetsjen over het meertje en tussen de bomen. Doenja staat erop dat ik ook meega….oké dannnnnn! Het is erg leuk om te doen. Je dient met een klimtuigje aan jezelf steeds te zekeren en steeds hoger te klimmen naar de volgende zip-line. Hangen…en roetsjjjjj…naar de overkant. Geen foto’s want we zijn de Go Pro helaas vergeten.
Wel foto’s van een tweetal apen die dringend moesten afkoelen daarna….. heerlijk!

Het is overigens een heerlijke zonnige dag vandaag! We hebben het mooi uitgekiend!

 

Een heerlijke dag. Olle is nog steeds niet terug gevonden. Zijn vermissing ligt ons zwaar op de maag… Jan heeft geregeld dat er zelfs een spotje op radio en tv komt. En overal hangen briefjes. We blijven duimen en kijken ook steeds naar hem uit…je weet nooit!

Dan is het ineens al 1 februari, begin van alweer een nieuwe maand! En de dag voor vertrek van Doenja. Nog even van haar genieten!
Vandaag hebben we alweer een druk programma. Was draaien en naar Paramaribo om boodschappen te doen en uit te klaren. Net als we in de auto stappen vliegen Jan en Corrie voorbij. Olle zou gesignaleerd zijn…een flink uit richting Paramaribo. Even later rijden we ook die kant uit maar zien ze niet meer rijden. Hopen later goed bericht te ontvangen.
Het is weer waanzinnig druk met auto’s in Paramaribo dus we doen er lang over om er te komen. In de Tourtonnelaan vinden we weer de Militaire Politie om uit te klaren. Nu eens niet een barse dame die doet of het een hele eer is dat we aan haar bureau mogen verschijnen maar een gezellige jonge vrouw. Ze verbaast zich erover dat ik niet de naam van mijn echtgenoot draag en dat in ons beider paspoort  ‘ev’ staat (echtgenoot of echtgenote van). Dat is denk ik in Suriname nog niet mogelijk of in ieder geval niet de gewoonte. Als ik vertel dat de kinderen ook de achternaam van de moeder mogen krijgen vindt ze dat een prima idee. Netjes delen, zegt ze…de helft met de naam van de moeder…de helft die van de vader. Duidelijk de moderne generatie, deze dame! We nemen hartelijk afscheid en zeggen dat we enorm genoten hebben van haar prachtige land.
Daarna lunchen we in een leuk eettentje vlakbij de MP. Nét als ik wil gaan bellen naar Jan om naar Olle te informeren gaat mijn telefoon. Jan!…Olle is terug!…overigens niet daar waar de tip vandaan kwam, maar vlakbij zijn logeeradres waar hij kort na zijn ontsnapping in paniek naar binnen was gerend. De bewoners daar hebben hem daar een paar dagen gehouden en gebeld nadat ze bij Domburg het briefje hadden gelezen. Zou de in het vooruitzicht gestelde beloning geholpen hebben? We zijn super blij dat hij weer terecht is. We spreken af dat we het die avond samen zullen gaan vieren!
Daarna rijden we naar een geweldige supermarkt, nét voorbij Zus en Zo, aan de linkerkant, op de Combé-weg bijna aan het einde. Alles zeer betaalbaar, het lijkt een soort Aldi. 3 voor de prijs van 2 etc. Goed voor de portemonnee van het vertrekkersvolk! Daarna naar de Highway groentemarkt waar we o.a. de volgende grappige groente kopen…

Moet een beetje smaken als courgette…
Terug bij River Breeze zien we een dolblije en super opgeluchte Jan en Corrie. Ook de rest van het zeilvolk is heel erg blij voor ze! Een drankje op de goede afloop! Herbert heeft op de Zahree onze honden-snoep die we nog steeds hadden liggen gehaald en dat lust Olle wel! Hij is duidelijk nog steeds over zijn toeren van zijn avontuur en houdt zijn baasjes goed in de gaten.
We gaan met Jan, Corrie én Olle naar de warung Mit Siv, iets verder op de weg en eten onze misschien laatste saoto soep, pitjel, sateetjes en baka bana.



Jan vindt het eten veel te scherp…water! Meer water! Wij zijn er al helemaal aan gewend …hahahaaa!

Donderdag 2 februari; de dag van vertrek van onze lieve meid. Maar eerst nog even bijna de hele dag van haar genieten. Zelf ben ik minder te genieten; ik vind het best lastig om weer afscheid te moeten nemen…al zijn we van plan deze zomer voor een paar weken naar Nederland te gaan! ‘s Ochtends maken we de boot min of meer zeilklaar. Ik hijs Herbert zowel in de voor- als in de achtermast om een rondje controle te doen. We hebben hier een goede gewoonte van gemaakt en doen het vóór elke oversteek. Alles ziet er goed uit! Check!
Ook de boot een beetje schoonmaken…rondje stofzuigen…alles min of meer zeilvast zetten. Losse rommel weer op de daartoe bestemde plek; het hoort allemaal bij de voorbereiding voor een overtocht. We moeten straks toch weer 450 mijl zeilen en dan wil je niet dat alles door Zahree heen vliegt.
Ik schrijf nog een flink eind aan mijn blog. De laatste Suri-mb’s zullen we gebruiken om dit blog te plaatsen. Doenja zoekt haar laatste spullen bij elkaar. Alles gaat weer in haar twee rugzakken. Niks vergeten? Daarna gaan we voor de laatste keer met zijn drietjes naar de wal en neemt dochterlief afscheid van de boot! Dag Zahree…tot de volgende keer! Wanneer? Waar? Geen idee!
Met de auto rijden we zo’n 30 km naar Vlindertuin in Lelydorp. Daar worden vooral vlinders gekweekt en tentoongesteld. De rondleiding is nét vertrokken dus we vermaken ons een uurtje in de vlinderkooi en tentoonstellingsruimte.

Er is een panorama geschilderd door een Nederlandse schilder die al 40 jaar in Suriname woont en verbonden is aan de Vlindertuin. Hij is aanwezig om uitleg te geven welke biotopen er allemaal zijn in Suriname en welke planten en dieren we zien op het panorama. Ook de bijbehorende geluiden kun je erbij horen. Leuk en interessant.
Daarna gaan we naar beneden naar de ruimte waar alle mogelijke Surinaamse vlinders, maar ook andere insecten zijn opgeprikt. Daar zitten waarlijke griezels bij hoor! Een meeting met ze? Mwah….niet nodig!



Dan begint de rondleiding naar de kweekkooien die meer naar achteren op het terrein liggen. Je komt dan eerst door een stuk bos met Surinaamse bomen waar de gids leuke dingen over weet te vertellen. Natuurlijk begint het net te gieten van de regen. En ja hoor…daar komen ze…in hordes….de MUGGEN! We worden massaal aangevallen. Smeren! Helpt niet echt! Als we bij de gebouwen en kooien van de vlinders, rupsen en poppen zijn is het alweer droog en is de muggen-attack ook een beetje klaar. Gelukkig!

Onze gids weet interessante dingen te vertellen over de verschillende stadia van ontwikkeling; van eitje, tot rups, tot pop en dan tot vlinder. We mogen ze allemaal optillen. De rupsen kriebelen…de poppen bewegen heel grappig en de vlinders strijken soms op een t-shirt neer in de kleur die ze aanstaat.

Vlindertuin verkoopt en exporteert poppen over de hele wereld naar andere vlindertuinen en dierentuinen. Een pop kan 1 euro kosten maar ook veel meer; dat hangt van de soort af.
Achter een raam zitten twee dames de poppen te sorteren en op watten te leggen in dozen, klaar voor vervoer.

Ze kunnen weken zonder voedsel en zonder zuurstof.
Behalve vlinders worden er ook jonge tapijtslangen gekweekt voor de export.

Maar ook landschildpadjes en men is ook begonnen om vruchten van cactussen te kweken. Allemaal om de Vlindertuin rendabel te houden.

Daarna gaan we richting Lelydorp waar een lieve Surinaamse jongen ons wel wil wijzen waar we nu eindelijk een bara kunnen eten. Het top-tentje voor bara is uitverkocht. Dan maar naar Roopram. De jongen eet gezellig een bara met ons mee. Hij is goudzoeker en weet er leuk over te vertellen. Zwaar werk hoor! Hij vindt het maar wat jammer dat Doenja al een vriend heeft! Jammer jongen maar we moeten gaan. Op naar Zanderij, naar het vliegveld.
We zijn nog vroeg en na het afgeven van de bagage eten we matige loempia en een iets beter broodje gerookte vis. En nog eventjes genieten van onze lieve dochter.

Maar dan is het echt tijd en gaat ze door de deur waar een week geleden Ans ook door ging. Nog eventjes zwaaien en dan is ze weg!

Het is slikken maar ze is heerlijk een hele maand bij ons geweest! Nu gaan we morgen weer verder! We gaan Suriname verlaten om verder de Carieb in te varen. Op naar blauw water, witte stranden en wuivende palmen. Op naar Tobago waar we ongetwijfeld weer de Agaath en andere Nederlandse boten zullen treffen. Het plan is om daar een tijdje te blijven tot het tijd wordt om naar Trinidad te varen om daar het carnaval mee te maken.
Terug in Domburg doen we de laatste boodschappen voor de oversteek. We slaan bijvoorbeeld genoeg bier in; het schijnt erg duur te zijn in de Carieb. Daarna leveren we bij Ritchy onze huurauto in en gaan nog even wat drinken bij River Breeze. Daar nemen we afscheid van Netty en Jelle van River Breeze, nog wat mensen van Holsu waar we zo aardig mochten water tanken en de motor na laten kijken. Een laatste knuffel voor Jan, Corrie en Olle (hen hopen we toch wel weer in de Carieb te treffen) en gaan naar boord. Even een maaltijd in elkaar flansen en mijn blog afmaken!
We schrijven half 11 dus ik vind het een mooie tijd om er een puntje aan te draaien, zogezegd!
Morgen rond het middaguur, als de stroomrichting draait, halen we het anker uit de modder en richten de steven richting de oceaan.
Dan is het: dag Suriname…Tobago…we komen er aan!
Vanaf de oceaan ga ik weer proberen elke dag een kleine update te schrijven. Lezen jullie niks…geen paniek! Dan lukt het gewoon niet om het te sturen!
De windvoorspelling lijkt gunstig; twee dagen zeer rustig weer en dan iets meer wind.
We zullen er zo’n 3 en een halve dag over doen, is de verwachting.
Tot gauw!

Groetjes van ons.