Dag 15 van de oversteek. Vrijdag 24 december. Een zacht onophoudelijk geschud aan mijn schouder. Mama...Tineke..jouw beurt! He nee...Ik lig zo lekker. Maar zoonlief is onverbiddelijk. Ik zit suf in de stuurstoel in het dekhuis terwijl de motor zachtjes bromt en we met zo'n 3 1/2 knts over de grond de laatste mijltjes van de oceaan onder ons door laten glijden. We hebben nog maar 7 mijl te gaan dus we gaan iets te vroeg aankomen.  Het is een zeer rustige nacht. Geen squalls..wel af en toe lichte regen. Het is warm en heel klam in de boot. Maar tussen de bultjes kunnen de luiken open en komt er weer wat frisse lucht binnen. Om ons heen zie ik de lichtjes van vissersbootjes maar geen ligt er direct op onze route. Op de plotter zie ik de Freya iets zuidelijker steeds wat dichterbij kruipen en daar weer achter en op een nog iets zuidelijker positie de Agaath. Ineens zie ik de Agaath een enorme hoek maken. Wat doen ze nu? Daar is het noorden Bas...daar ligt Suriname niet! Maar dan
hoor
ik zachtjes op VHF16 Bas de Freya oproepen. Ze zitten dicht op een vissersboot met zijn lange netten. Marc van de Freya kan Bas vertellen hoe er veilig langs te komen en na een kwartiertje ligt de Agaath ook weer op koers. Rond 8 uur is bij ons iedereen wakker en dobberen we wat tot de andere boten ook arriveren. We hijsen ons gastenvlaggetje van Suriname en de gele Q vlag waarmee je aangeeft dat je wilt inklaren.  Tegen de achterstag klapperen bij ons feestelijk de lijn rood wit blauwe wimpels. Dominique en ik doen samen nog een broodnodige haarwas-sessie. We willen piekfijn aankomen natuurlijk! Als de Agaathjes er zijn gaan we in optocht richting de uiterton. We varen langs Freya en Agaath om iedereen even te zien en gedag te zeggen! Ooooo wat een leuk moment is dit! Wekenlang ben je niet echt ver van elkaar...Je hebt het radionetje 2 keer per dag! Maar nu...ze weer echt zien! Best heel emotioneel. Onze twee stoere boten met de peuters aan boord. Veel kleiner dan wij.  Wi
j
vonden het best heel zwaar. Hoe pittig moet het dan voor hen geweest zijn!
De Agaathjes hebben kerstmutsen op.  Lachen! We nemen over en weer foto's van elkaar. En voort gaat het...op naar Suriname. Het water was al zo grijs als de Noordzee maar nu wordt het steeds bruiner. De stroom begint ons steeds beter te helpen. Herbert maakt ontbijt. Een voorzichtig zonnetje maakt het aan dek behaaglijk en de delta van de rivier sluit zich langzaam tot een hele brede vies-bruine Suriname rivier. De begroeiing is van een heftig groen dat bijna pijn aan je ogen doet. Hier MOET wel veel regen vallen. Ineens hebben we het in de gaten: er is een invasie van allerhande insecten-tuig.  Aaaaaargh..snel...horren ervoor..Maar we zijn er iets te laat mee.  Er zijn er al zo'n duizend binnen. Grrrrr.  Het grote vermoorden kan beginnen! We hebben ruim 2 knts stroom mee en als na de splitsing de Krommewijne rivier bakboord uit gaat en wij stuurboord de Suriname rivier blijven volgen komt Paramaribo in zicht. De lucht is gitzwart geworden en even later klettert de regen
over
het dek. Alle zout definitief weggespoeld Bij de hoge brug zo'n 5 mijl voor Domburg zou Marcel...ex collega van Olesia die kort geleden in Suriname is gaan wonen, staan zwaaien maar nu is de regen zo heftig geworden dat we geen meter meer weg kunnen kijken! De hele crew is naar binnen gevlucht. Alleen Thijs...ach arme.. stuurt buiten. Hij is werkelijk drijfnat. Marcel  z'n huis moet 2 km na de brug staan maar we kunnen niets onderscheiden van de wallenkant. Jammer! We gaan later contact zoeken en kijken of we wat af kunnen spreken. Als het iets droger wordt en we weer aan dek zijn, wordt Dominique onder een teen gestoken. Een wesp of bij? Het doet verschrikkelijk veel pijn in ieder geval. Schrikken!
Dan komt eindelijk in de verte Domburg in zicht en zien we alle masten van de boten voor anker. Gedrieën op een rij varen we toeterend en gillend en zwaaiend langs al die Nederlandse boten die eerder dan wij aankwamen.
Dinghies met onze zeilvrienden komen ons tegemoet! We zijn weer helemaal compleet! Ankeren gaat makkelijk op stroom. Ons Rocna  anker pakt direct. Dan kan de motor uit en is er ineens die rust! Weg deining...weg stress...weg onderbroken nachten..weg je overal stoten...RUST! WE ZIJN ER! WE ZIJN GEWOON OP EIGEN KIEL HELEMAAL NAAR ZUID AMERIKA GEVAREN!!!!
En plop...daar gaat het ankerbiertje open. Een wijntje..en nog eentje. Die komen wel aan zeg! Tegen 5 uur gaan we naar de bar aan wal.  Iedereen is daar al. Er is wat afgeknuffeld daar en er viel veel te vertellen.  Iedereen heeft zijn portie wel gehad op de oceaan! Ik kan het nu wel vertellen want we zijn er nu...we wisten het dezelfde avond nadat het gebeurde door ons onvolprezen radionetje... bij de Bojangles is zo'n 200 mijl voor Suriname de mast overboord gegaan. Niet in harde wind..die hadden ze daarvoor wel gehad..maar zomaar...Bij windkracht 4 ..pang hoorden ze en daar lag de mast ernaast. Hoe vreselijk is dat! De Bluenose had een klapgijp en brak de giek.  Beide dingen gebeurden op dezelfde dag. Ze voeren al min of meer samen op en zijn vlakbij elkaar verder gegaan..Bojangles op motor..Bluenose had nog de genua gelukkig. Mijn God...wat waren we daar van geschrokken! Toch maar even stil gehouden voor het thuisfront! En de Schorpioen..schoot in de schroef..schroefas
verschoven en de rest van de oversteek steeds water moeten wegpompen. Maar iedereen is gezond en veilig overgekomen. En...het is grappig..de narigheid ebt heel snel weg! Net als na een bevalling...je vergeet de pijn en hoe vreselijk het was.  Wat blijft is de top ervaring van het volbrengen van die oversteek van die enorme bak water..die prachtige maar ook wel enge,  niet te bevatten brede en diepe Atlantische Oceaan! WE DID IT! We zijn aan de overkant.  Nu begint hopelijk een hele feestelijke maand.  Met eerst Kerst en Oud en Nieuw. Tot 8 januari zijn Thijs en Dominique nog aan boord. 2 januari komt dochter Doenja en 9 januari vriendin Ans.  Zoveel leuke dingen gaan we doen!
Dit is het moment om het oversteek-blog af te sluiten. Even geen blogjes meer! Uitrusten gaan we...ooooo en schoonmaken...wassen... Parbobier drinken en morgen Kerstdiner en overmorgen BBQ... pfffffff!..druk jongens!
De allerliefste groetjes van de Zahreetjes

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 14 van de oversteek. Na een best aardige nacht met aan het begin nog squalls met ruim 20 knts wind ging de wind steeds verder liggen. Wat niet ging liggen was de regen waardoor we verplicht waren om deuren en ramen gesloten te houden en een vochtige klamheid in het binnenste van Zahree is ontstaan. Mijn wacht van 6 tot 9 vanochtend begon pas om half 7. Mijn gade zegt omdat hij me niet wakker kreeg..ikzelf denk dat de lieverd me nog even wilde laten slapen. Nou..ik kan wel een jaar slapen denk ik!
Al tijdens mijn wacht zakte de wind er steeds verder uit maar daar houdt de swell geen gelijke pas mee..natuurlijk. Tegen 9u moest ik mijn best doen de hele goegemeente hier in het dekhuis te krijgen: tijd voor het radionetje! Elk radionetje begint al een tijdje met een muzieknummer.  Vanochtend was het Don't Stop Me Now van Queen.. Hahaaa! Toepasselijk want de wind is onder de 10 knts gedoken en dat stopt ons nu behoorlijk! Alleen het rollen stopt niet. Grrrrr. Toch zien we 2.3 knts op de snelheidsmeter  wat we bijna geheel toe kunnen schrijven aan de 1.5 knts stroom die schuin met ons mee stroomt. Er zijn nu nog 74 mijltjes die overbrugd moet worden naar de uiterton. Daar moeten we nog 21 uur over doen. We doen nu extra kassie an zodat we vannacht (waarschijnlijk met behulp van de ijzeren paardenkrachten) op de stuurautomaat zo'n 4 knts gemiddeld kunnen aanhouden. Anders vindt de stuurautomaat het niet leuk. Wind van betekenis wordt niet meer verwacht maar je weet nooit!
De
Agaath lag vanochtend nog 15 m mijl achter de Freya. Ze moeten ruim 5 knts gemiddeld lopen om op tijd bij de uiterton te zijn. Wij dobberen zo'n beetje om met de drie boten in elkaars buurt te komen. Zojuist konden we de Agaath horen op de marifoon dus kunnen we nu gedrieën weer eenvoudiger contact maken. Het is nu gelukkig wat droger geworden zodat deze sauna een beetje gelucht kan worden. De ramen zijn even open. Maar de hoop op een mooie zonnige laatste oceaan-dag is wel een beetje vervlogen. Jammerrrr!
Nog even volhouden..zeggen we tegen elkaar en er wordt over en weer voorzichtig geïnformeerd of er wel genoeg bier te koelen wordt gelegd! Dat is nu onze grootste zorg! Hahaaa! Het ontvangstcommittee zal zorgen voor de inkopen voor de Big Party op 2e Kerstdag in het haven restaurant van Domburg...ZIN IN!!!!!
De 2e helft van de middag ging er voorzichtig een windje uit het oost zuidoosten waaien...halve wind! Het was een tijdje zoeken naar precies de juiste zeilvoering om precies op tijd bij de uiterton te zijn maar we denken  m te hebben...grootzeil en puntje genua..naar behoefte in en uit te rollen. Het rollen is bijna weg. We hebben heerlijk Dominique haar pasta van gisteren vermeerderd met über lekker Confit de Canard. Daarna weer een gezellig radionetje met Agaath en Freya. We zijn nu redelijk in de buurt en zien elkaar op de AIS. Wij moeten remmen..de Freya recht zo die gaat..en de Agaath gas op die lolly. Daarna de laatste afwas op zee...voorlopig...de kerstboom een tijdje aan en eindelijk mocht ik mijn kerstliedje zingende pinguïn laten zingen. Daarbij tilt ie zijn hoed steeds op.  Zo lieeeeeef! Van Dominique gehad toen ze aan boord kwam. We zijn allemaal vreselijk  opgewonden dat we er morgen zijn. Tegelijkertijd is het een spannende nacht omdat we al gewaarschuwd zi
jn voor
vissersbootjes niet zichtbaar op radar en ais...goed uitkijken naar hun verlichting dus. We hebben nog 47 mijl te gaan.  Positie 06N30 54W30.  Snelheid 3.5 knts.  Koers 250°.
Ik ga mijn kooi in. Lekker slapen tot 6u (hoop ik).
De allerliefste groetjes van de Zahreetjes.

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 13 van de oversteek. Het is donderdag 22 december. Hoewel het helemaal geen verkeerde zeilnacht was..de eerste helft met een wonderschoon planetarium aan het firmament werd mijn wacht verstoord door bultjes en draaiende winden waarbij de giek met grootzeil en genua op de boom te loevert een wedstrijd deden met slaan en knallen. Ik werd tureluurs van op de meters kijken en proberen Zahree onder een windhoek van zo'n 155 ° te houden. Dit ging ik niet volhouden tot 3u..mijn allerliefste schipper bracht de genua naar lij en we stuurden wat op om de boot wat comfortabeler te laten zeilen. Ik zat er weer flink doorheen omdat het me niet gelukt was in slaap te komen voor mijn wacht. Herbert heeft heel lief een uur van m'n wacht overgenomen zodat ik plat kon. Maar ooooo treurigheid...de slaap heeft mij verlaten vrees ik. Dat wordt inhalen in Suriname!
De zeildag is van grote klasse! De wind is vrij oostelijk dus kunnen we met dubbel rif in grootzeil vanwege windbuien en later met enkel rif en genua en achterste stagfok een mooi tempo aanhouden en blijft het geslinger binnen de perken.
De vislijn wordt weer gevierd en dat kost ons onze SMF (small mother fcker) aan een HELE grote vis. Die heeft nu een mooi gekleurde piercing. Ook een nieuwe kleurige gevederde lure gaat met groot geraas uit en ook deze ongetwijfeld grote vis heeft weinig moeite met de toch behoorlijk dikke lijn. Mweh! Weer geen vis aan de dis 😣.
We douchen allemaal onder de koude spuit buiten...nou koud? Zo had ik me de oversteek voorgesteld! Op de dag probeer ik wat slaap in te halen. Helaas pindakaas! Herbert is zo lief me zijn wacht aan te bieden, van 6 tot 9 morgenochtend...Dominique had me ook al ruilen aangeboden. Lieverds toch?
Dominique heeft heerlijke pastasalade gemaakt dus ik was ook kookbeurt-vrij! We hebben echt lekker veel mijltjes gemaakt! Nog maar 155 mijl. We willen zaterdagochtend rond 11 met de laatste drie Nederlandse zeilschepen in armada binnenlopen. Dat zou toch super feestelijk zijn. De radionetjes  blijven een enorme steun. We hebben vandaag voor het eerst sinds de oversteek weer marifoon contact gehad met de Freyaatjes. We liggen op zo'n 30 mijl afstand. 48 mijl van de Agaath. Maar wij liggen voor op schema maar vrezen dat de wind inkakt..dan is Zahree haar tempo snel kwijt en hebben de kleinere lichtere schepen voordeel.  Wij zullen de laatste nacht in slakkengang varen. Voorspelling 9 knts wind.  Dat wordt dan motoren. 
Ook de mailtjes en sms- jes via Iridium van familie en vrienden zorgen voor een glimlach op ons gezicht. Monique van de Umnyama blijft,  vast lekker aan de gin tonic,  gezellige berichtjes sturen en ook Marije van de Tsuru stuurt ons opbeurende en motiverende woorden én handige tips voor het aanlopen van Paramaribo. En jullie m'n dagelijkse blogje schrijven,  het geeft de dag wat onderbreking en structuur. Maar wat kijken we uit naar de rust van de rivier,  het ankerbiertje en de dikke vette groeps-hug met onze mede-overstekers. Ik kan me ZO verheugen op de gezelligheid van Kerst en Oud en Nieuw met die grote gezellige groep nieuwe zeilvrienden. Nog maar 1 dag en 2 nachten op deze onmetelijke oceaan!
Positie: 7N22 52W56, snelheid 6knt,  koers 240°.
Tot de volgende update.
Groetjes en liefs van alle Zahreetjes.

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 12 van de oversteek. Woensdag 21 december,  de kortste dag van het jaar. Overal sneeuw,  mensen met mutsen,  dassen en wanten haasten zich door de snijdende wind naar kantoor. Uh.  .hier niet
...de wind staat absoluut weer aan...zo'n 22 knts op dit moment..maar het is een warme wind.  En we hebben er even een ochtend zon bij na een nacht met veel regenbuien. We voeren de hele nacht op de motor. Al hadden ergens halverwege de nacht alle lappen wel weer omhoog gekund.  Er werd volstaan met het bijzetten van de genua tot het daglicht goed door kwam. Op dit moment varen we met grootzeil over stuurboord en uitgeboomde genua te loevert bijna recht op ons doel af.
Het netje vanochtend werd door onze nieuwe moderator Bas van de Agaath keurig gecoördineerd. De Grutte Grize voer op de Suriname rivier en sprak van een Nederlands lieflijk landschap...heel groen...mooi weer..vissertjes.  Henk van de Bluenose was ook weer present. Toch knap; zij leven al op Suriname tijd dus nog een uurtje vroeger en dan dus om 8u..wij noemen het nog 9, present zijn.  Bij Domburg zijn geen moorings meer beschikbaar dus dat wordt op eigen anker of doorvaren naar Waterland maar dat is in the middle of nowhere,  zei Henk. Wij zouden sowieso op eigen anker gaan liggen. Met onze 40 ton wegende stalen Zahree zijn we bang dat we met mooringblok en al weg drijven of lijnen dan wel ketting hun beste tijd gehad hebben en dan...bye bye boot! Maar eerst moeten we nog 306 mijl. De Agaathjes hadden weer een pittige nacht achter de rug met heel veel wind en dito nattigheid. Robert sprak opbeurende woorden om hen moed in te spreken en had het over koud liggende
biertjes...Ooooo...maar het duurt nog zo laaaaaaang! Ach...nog maar 300 mijl. We hebben er al 1580 op zitten! Dat is van Amsterdam naar Athene he! Nu nog even van Amsterdam naar Parijs...zeilen dan he!
De Freyaatjes hadden ook pittige buien gehad. We hebben het  vermoeden dat we door de iets noordelijke positie we,  geheel per ongeluk, net wat aan de buien rand zeilden. Ik hoop echt dat ze nu ook dit tijdelijke zonnige weertje hebben. De swell is nog zeker boven de 2m maar niet meer boven de 3m. De vreselijke tegenstroom hebben we achter ons. Aan het eind van de middag wordt dit een noordwestelijke stroom mee. Hiervan gaan we proberen te profiteren door de genua ook aan stuurboord over te laten gaan en een wat meer zuidelijke koers te sturen. De stroom zal ons dan hopelijk richting Suriname duwen...een beetje zoals een krab beweegt...zo moet je je dat voorstellen...wadzeilers weten meteen hoe dat gaat!
Verder hebben we de meloen die al weken heeft gewacht opgegeten.  Mwah...sappig maar niet zo zoet als gehoopt. Er zijn nog een paar appels,  paprika's,  bananen (nu allemaal tegelijk rijp!), uien voor 10 keer hachee eventueel.. aardappel en zoete aardappel én pompoen! Brood doet de broodbak machine met onovertroffen Broodmix van de Lidl. We hebben nog eitjes...Hollandse kaas...super lekkere borrel worstjes...biertje,  wijn...of nee...die drinken we niet onderweg op zee...Ik bedoel...water! Dus...Ik zeg: DOOR! We kunnen niet eens anders. Nog 3 of 4 dagen...zou moeten lukken!
Het werd uiteindelijk een prima zeildag met veel zon. Wind van rond de 17 knts. Meest voeren we met de genua aan loef. Nu gaat de zon bijna onder. Wachten we op het radionetje van 7 uur en ga ik daarna snel naar bed. De wacht van 12 tot 3u. Mijn minst favoriete wacht toch wel...
Nog 279 mijl. Koers 240 °. Snelheid 4.5 a 5 knts.  Positie 08N23 51W07. Leuk detail: we zijn weer gespot op Marinetraffic.
Groetjes van de Zahreetjes.

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 11 van de oversteek. Dinsdag 20 december.  Ik schrijf dit blogje tijdens mijn wacht van 21 tot 00 uur. Jullie raden het nooit! De wind is OP! We varen op de motor.  Lieve motor...brave motor...blijf maar mooi lopen lekker diesel-ding...prevel ik de hele tijd zachtjes..want we hoopten hem pas echt te moeten gebruiken bij de aanloop van de Suriname rivier...misschien herinneren jullie je dat we zeewater in de motor hadden en de enorme klus die Herbert en Thijs hadden om hem zeewater-vrij te krijgen en van nieuwe olie te voorzien. De motor liep daarna weer en we hadden toen even een feestje hier. Maar toch knaagt er nog wat..is ie echt in orde? Herbert had me nog even een hartverzakking bezorgd door bij proefdraaien gedesillusioneerd uit het luik te kruipen...even dacht hij dat de motor alle olie verbruikt had...maar de olie was zo helder dat hij het peil gewoon niet goed gezien had. Foutje! Pfffffff...enorme opluchting op Zahree. Met de voorspellingen van constante wind r
ond
de  20 knts hoopten we de hele oversteek motorloos af te kunnen leggen... helaas..het loopt anders.
Vorige nacht was redelijk rustig. Af en toe een klein buitje waar wel wat wind bij zat maar niet overdreven veel. Het einde van de nacht leek de rust in de atmosfeer weergekeerd maar al gauw ontwikkelden  zich nieuwe buien waarvan de meeste aan onze zuidzijde langs trokken.  Helemaal vrij bleven we niet maar het was te doen.  Op het ochtend netje hoorden we dat vooral Agaath en Freya wel af en toe de volle laag  kregen.  Zij varen zo'n 50 a 60 mijl ten zuiden van ons.  Ons computer programma Predictwind geeft ons naar aanleiding van een aantal weermodellen een advies over hoe te zeilen...over welke boeg  (staat je zeil aan bakboordzijde of stuurboord?) Wanneer gijp je ( van richting veranderen door met de kont door de wind te gaan) Ook stroom wordt meegenomen. Maar wat ze toch niet wisten te predicten was de 1 1/2 uur windschifting. Hij draaide naar zuidoost achter een dik buien gebied aan en maakte dat we een tijd bijna halve wind konden varen en met vol tuig zeilden
we een
tijdje met plezier en comfort...dat was een tijd geleden...recht op Paramaribo af.  Toen was de pret over.  De wind ging weer naar de noordoost hoek maar erger...vond het helemaal geschoten voor vandaag en kakte helemaal in. Wheh...waarom nu? Na eerst al die harde wind ineens 10 knoopjes...niet genoeg voor dikke Zahree.  De stuurautomaat heeft daar helemaal niets mee...te weinig druk in de zeilen. Tijdens ons borrel uurtje zaten we wel, voor het eerst sinds vele dagen,  lekker buiten in een waterig zonnetje.  Herbert stuurde met de hand en meldde snelheden van 3 knts voortgang...2 kts...We aten nog onder zeil en waren present bij het radionetje. De Agaathjes en Freyaatjes meldden dezelfde inkak-ellende en de Freya,  ondertussen op motor,  meldde een tegenstroom waardoor ze als een slak gingen...Wij hadden die nog niet...uh....maar even later wel.  Shit! Ook dat nog. Zeilen bleek echt niet meer te gaan dus aftuigen en,  fingers crossed,  de motor aan.  Mijn wacht is
nu een
uurtje aan de gang en ik hou als een havik de lampjes in de gaten. We hebben flinke stroom tegen en lopen met een voorzichtig toerental van 1100 net aan 3 mijl per uur. Ik hoop dat we snel uit dit stroomgebied zijn. En dat de wind weer aan gaat. Voor morgen is er wat meer voorspeld maar de verwachtingen zijn wel minder wind dan enige dagen geleden.  Hollen of stilstaan hier op die oceaan! Op ja...en weet je wat er natuurlijk niet meteen uitzakt? De swell..dus zwaaien we nog steeds als een dolle heen en weer. Grrrrrr!
Het is niet anders...duim...bidt...roep aan...maakt me niet uit...dat de motor goed blijft lopen! Als mijn wacht voorbij is zal de schipper de motor een tijdje uitzetten. Dan zakt de olie weer in het karter en weten we meer.  Als het peil goed is, gebruikt ie geen olie en is dat natuurlijk geruststellend.  Maar ook elke minuut dat hij netjes blijft lopen..en hij loopt als een zonnetje..is natuurlijk ook een goed teken.
En anders? Motor uit en geduldig wachten tot de wind weer acte de présence geeft.
Tsuru en Grutte Grize zijn er bijna. Vanaf morgen is Bas moderator van ons netje. De Agaath komt steeds heel duidelijk door. Dan zijn we nog een paar dagen met 3 Nederlandse schepen van ons kluppie op deze immense plas. Ooo wat hoop ik op nog een paar dagen lekker zeilweer! En dan....Suriname!
Verder nieuws: niks aan de haak vandaag. Gisteren wel.. heel even..waarschijnlijk een heeeeele grote. Herbert kreeg niet eens de kans om het gevecht aan te gaan. Pang..draad door en onze mooie BMF  (term van Bas: Big Mother Fcker). Nu hebben we alleen onze kleine lures nog.
Morgen weer een kans. Zo niet..geen punt..mijn ingemaakte potten rundvlees..die vooral..zijn een hit!

Nog 365 mijl voor de boeg. Snelheid 3.5 knts. Koers 240 °. Positie  09N01 49W49.
Wordt vervolgd..
Groetjes en liefs van alle Zahreetjes.

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 10 van de oversteek. Maandag 19 december. We zitten er allemaal op te wachten en zo erg aan toe: dat de wind gaat liggen en vooral de swell gaat afnemen. Dat er rust komt in de bewegingen van Zahree. Dat we ons weer een beetje normaal kunnen bewegen zonder ons steeds te stoten. Dat het eten op je bord blijft liggen...dat...MORGEN!...Zegt de schipper na bestuderen van de gribfiles. Maar...maar...maar..de wind zou nu ook al net 20 knts moeten zijn en net zagen we nog 35 even...Ja dat was in een bui!: de zgn squall..een met echt even goede regen! Dek zoet..is alweer een zoute golf overheen gespoeld.  Jammerrrr!
Alle boten van de Nederlandse enclave hebben er genoeg van.  K met p schreef Bas van de Agaath. Ik sluit me erbij aan!
En verder...een vliegende vis onder de stuurstoel. Kan niet anders dan door een heeeeel klein kiertje naar binnen gevlogen zijn. Schubben op de trap en de vloer...tijdens mijn wacht rook ik een vis lucht maar dacht dat het Thijs z'n korte broek was die hing te drogen.. bah makreel aan z'n kleren dacht ik nog. Stel dat ik in die glibberige vis was gaan staan? Was de rest van de crew zeker a la minute aan dek geweest. Blegh! Herbert vond hem..na 9 uur...dood als een pier. Zielig toch?
Na het ontbijtje van Herbert met een heerlijk eitje misten we het radio netje bij het overgaan naar een andere frequentie omdat er anderen 'op de lijn' zaten. Ineens de instellingen van eieren. Daarna konden we de club niet meer vinden en zij ons ook niet.  Mweh! We waren zwaar ontgoocheld!  Het is voor iedereen toch een hoogtepuntje van de ochtend en avond! Zo meteen weer een kans. We hopen op een rustige nacht...zonder windbuien...en morgen..misschien een zonnetje..
Verder nog de hele dag harde wind die steeds iets oostelijker gaat waaien en ons teveel naar het noorden dwingt. Maar het plan is onder rustiger omstandigheden morgen of overmorgen te gijpen en dan met iets ruimere bakstagwind op Paramaribo aan te sturen.
Vandaag hoefde ik niet te koken. Ik was bepaald in suboptimale conditie. Slecht slapen nekt me nu een beetje (boel).
Morgen hoef ik pas om 6.00 aan te treden dus na het netje plat.
Eten was coproductie van allen en wat was ik even blij met alleen de adviserende rol! Mijn benen willen mijn overigens spectaculair afgenomen gewicht niet meer dragen. Gevaarlijk op een schommelende en zwaaiende boot.
Het avond netje was weer gezellig. Iedereen had er een zware nacht en dag opzitten. Wij wat meer wind maar minder buien. We zagen de buien ook wel voorbij trekken in het zuiden.
Allemaal verlangen we naar een paar rustige laatste dagen waar we alle zeilen gaan bijzetten om Kerst in Suriname te halen.
En nu? Ik? Naar BED!
Tot het volgende blogje.
Groetjes van de Zahreetjes
Nog 492 mijl te gaan.  Snelheid 6.5 a 7 knts bij 25 knts wind. Koers 256 ° .
Positie 09N42 47W46.

Sent from Iridium Mail & Web.

Zondag 18 op maandag 19 december. Dag en nacht 9.
Heb ik weer hoor! De hondenwacht van 3 tot 6. En was het er nu een dat je een beetje tegen de mast kon suffen? Nee de wind fluit door het want en Zahree racet door het zilte nat of ze door de duvel op de hielen gezeten wordt. Geen squalls, regenbuien waar veel wind in kan zitten. Af en toe een beetje regen. Maar we snellen onverminderd hard richting Parbobier en roti met kousenband! Dus waarom klagen?
Klagen? Heb je ff? De boot kraakt en piept en alles vliegt door de kastjes of de kajuit..inclusief wijzelf...ontelbare blauwe of beurse plekken en schaafwonden. Buiten zitten is eigenlijk geen optie tenzij je een zoutwater douche ambieert. Vraag Thijs er maar naar en hij hoefde er gisteren ochtend niet eens voor naar buiten. Een zeer rommelige zee met rollers van drie kanten zorgde voor een flets zeewater door het luik in de voorpunt.  Beddengoed nat. Zakken reserve zeilen nat. Thijs nat..wat was er eigenlijk niet nat? De zoete aardappelen waren niet zout geworden. Op miraculeuze wijze was die doos net onder het bed geschoven. Maar die hadden nu juist best wel wat voorgezoutem mogen raken..Ach..hadden we weer wat te doen! Beddengoed eraf..drogen..in de waszak voor later..zoveel mogelijk zoute water overal vanaf poetsen en dweilen. En dit in een snikhete boot die we even niet meer lekker open durven zetten om door te tochten..Maar jullie wilden dit toch zelf? Ik hoor het jull
ie
zeggen! Uuuh klopt! Maar ik had meer gedacht aan een milde swell..windje 4...af en toe een troepje dolfijnen..een enkele walvisstaart. Vis op het menu elke dag! He vis! Dat lukt dan weer wel! Gisteren een lekker makreeltje. Precies genoeg voor de middag boterham straks!
Positief: het super vermakelijke radionetje elke morgen om 9 en 's avonds om 7. Anneke of Robert van de Grutte Grize zijn,  zoals dat heet,  de moderator. Zij zorgen dat de communicatie goed verloopt door de volgorde van berichtgeving van de schepen te bepalen en omdat zij vooraan in het 'veld' zeilen, berichten van bijvoorbeels  de Bluenose die al heerlijk in Domburg ligt, kan herhalen.  Wij zijn daar nog ver vandaan en hoewel Henk alle dagen wat duidelijker doorkomt,  horen we erg veel ruis en missen veel. Zo worden veel technische zaken doorgesproken. De Agaathjes kunnen nu de accu's vlotter laden door te ventileren.  Tip Herbert. Bij de Grutte Grize,  Agaath en Freya is weer veel kennis over de weerkaarten...trogjes enzo.. zeg maar...narigheid 😐...de Tsuru heeft geen SSB dus is verstoken van het netje maar hebben wel Sailmail en houden ons op de hoogte van squalls, zuidlopende stroom. De Umnyama..die nog maar 50 mijl moet..bericht via Iridium aan ons over hun
weigerachtige motoren en dat ze er nu gelukkig een aan de praat hebben gekregen. Maar ook dat straks voor de kust kleine vissersbootjes zonder AIS  (je ziet boten met AIS met een soort naamkaartje op je beeldscherm..heel handig en zeer veilig!) varen...ook nog slecht verlicht. Zo helpen we elkaar en weten we nu ook dat we niet de enigen zijn waar de meeste verse groenten voortijdig verrot overboord moet. De 10 kg nu allemaal tegelijk rijpe bananen de Agaathjes de neus uitkomt en kleine Melle alleen maar op z'n rug onder een tros hoeft te liggen en de bananen shake zo zijn mond in loopt. Hahaaa! Bij ons beginnen de groene bananen EINDELIJK geel en zacht te worden. Maar qua verse groenten is de pompoen een goede,  de witte kool een teleurstelling ( huis voor HELE VIEZE witte wormpjes) tomaten rotten zelfs in de ijskast. Paprika en wortels blijven ook alleen in de ijskast goed. Al die info wordt gedeeld en het is een welkome afleiding! We noteren elkaars posities en wensen elk
aar een
fijne..liefst rustige.. zeildag of een idem nacht.
Over eten gesproken. Dat doen we tot nu toe elke dag heel goed! Er komt steeds meer blik en pot onder de vloer vandaan. En mijn ingemaakte vlees dat ik nog met
mijn allerliefste vriendinnetje Ans maakte,  is goed gelukt. Samen met de laatste verse groenten wordt het door de crew van Zahree elke dag zonder morren opgepeuzeld. Maar het bereiden blijft een bezoeking. Zo was er gisteren rijst voor 2 dagen gemaakt.  Veilig gesteld in een plastic yoghurt beker en ter afkoeling op het aanrecht geplaatst...uh...FOUT...rijst overal! Ik lag al te kooi en vroeg me al af of er werd gestofzuigd als verrassing voor mij...hahaaa! Dat gaat de boeken in als het rijst debacle.
Verder over het een:
Meloen is een goede. En de aardappelen en uien houden zich taai. Yoghurt maak ik niet meer..gruwelijk zure cultuur uit Kaapverdië en verdacht van ziekmaken (Umnyama en ik). Brood maken in de machine gaat super in het keukenkastje.
Dus we lijden geen honger en de watervoorraad is ook ruim voldoende.
Nu..Alweer een lang verhaal! Het giert nog steeds van de wind..nog een uurtje ofzo..dan geef ik het wacht-stokje door aan m'n hartje de schipper...die ik vandaag wel kon villen en aan de vishaak hangen..maar dat is weer een heel ander verhaal...
Wind 30 knts. Snelheid ruim 7 kts. Nog 580 mijl te gaan. Positie  10N05 46W16
Groetjes van de Zahreetjes

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 8. Zaterdag 17 december. Wat is nu eigenlijk de beste plek aan boord? Waar schommelt het 't minst? Sturen buiten? Voor de stoere zeebinken! Alle crew behalve uh ik. Ik heb mezelf ervoor uitgeroosterd. Te slapjes op de benen. Gekkenwerk. Werk voor de stuurautomaat. Ik ben de kokkie aan boord. Ik arme...ik slaap slecht. Veel argumenten als ik maar niet achter het stuurwiel hoef op die zwaaiende achterkant van Zahree. Ik geloof dat ik echt dispensatie heb. Dat met de hand sturen geeft wel wat rust op de boot. De stuurman(vrouw) anticipeert beter op de van verschillende kanten attackerende golven van ruim 3m hoog. Ik lieg als ik zeg dat we genieten van dit geweld...op een manier ook weer wel! De mijlen vliegen onder Zahree door en bekorten de zeereis met misschien wel een week. En ach....weinig wind en wel de golven...nog veel minder te hachelen!
We kunnen wel allemaal genieten van hoe die rollers eruit zien. Zittend in de ingang zie ik een muur van water achter Herbert oprijzen.  Zal ie? Nee toch? Nee hoor. Precies op tijd verheft Zahree haar elegante kont om haar aanvaller met bruisend geweld onderdoor te laten. Gemener zijn de zijwaarts sneaky kortere golven die wel eens in het gangboord wippen. Maar van een echt zout nat pak is het deze oversteek nog niet gekomen. Het is ook zaak niet te langzaam te gaan. De periode tussen de swell golven wordt steeds langer en dat is fijner.
Maar echt..mijn favoriete plekje is het korte eindje tegen de achterste mast in het dekhuis. Ik leun dan zo'n beetje tegen de mast en lees wat of suf maar een beetje. Of ook heerlijk: in de punt in de lage kooi aan bakboordzijde. Dan moet ik wel Thijs HEEL lief aankijken 😉! De boot lijkt daar minder uitslag te maken.
Verder NIEUWS! WEER EEN MAHI MAHI.
Drie keer raden wat wij eten vanavond???
Komt toch even later een splash zout aan boord springen...kajuit deurtje in..via de trap nb de eigenaarshut in. Dju! Dweilen geblazen voor Dominique en mij. Grrrrr!
Ik ga aftaaien. Er moet vis op de huid gebakken worden.
Groetjes van de Zahreetjes

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 8 of liever einde dag 7 moet ik nog zeggen. Ik heb de wacht van 9 - 12 uur. Maar aangezien we vandaag de boord klok een uurtje hebben terug gedraaid voelt het alsof ik al bijna naar bed zou mogen...alleen...dat is niet zo! Voor dat we in Suriname zijn moeten we nog zo'n uur erbij proppen in een dag. Dat deden we vandaag rond borrel tijd want het is niet erg een uurtje langer te borrelen. Stel je bij die borrel maar niks voor hoor! Alcoholvrij en omdat we een hekel hebben aan afwassen op onze buitelende schuivers makende Zahree delen we ons glas terwijl iemand anders de cola fles vast houdt. Maar chips, worstje, toastje en guacamole ontbreken meestal niet.
Vandaag was een wat moeizame dag met pittige wind en een gigantische swell.  Nou ja...gigantisch...zo'n 3 meter. 10 meter kan ook.  Maar de komende dagen blijft de wind rond de 22 knopen zegt Predictwind en dan weten we dat we er zo 5 knts bij kunnen tellen. Zahree maakt enorme schuivers en het is de kunst om je er aan over te geven...het helemaal niet erg te vinden dat de peer door de kajuit vliegt.  Gekneusde ribben, blauwe plekken en ander leed voor lief te nemen. Gewoon doorgaan met ademhalen en hopen dat de omstandigheden snel zullen verbeteren. En bijkomend voordeel is natuurlijk dat het snel gaat! We zijn nu officieel over de helft en al duurt het nog  een week...we gaan gewoon aftellen.  Nog een paar mijltjes...Dan nog maar 900 mijl..Nog maar..tssssss!
Het was ook een dag van verminderen van zeiloppervlakte omdat we verwachten in squally gebied te komen. Een squall is een zeer plaatselijke regen en/of onweersbui waar ook veel wind bij kan zitten. De genua is weggerold en de voorste stagfok ook.  Grootzeil is dubbel gereefd zodat we in principe geen aanpassingen meer hoeven te doen. Bij 25 knts wind gaat het met zo weinig zeil wel redelijk maar af en toe zakt deze naar 20 en dan maken we wat weinig snelheid en zijn we speelbal van de golven. Het is even niet anders....
Ander Klein Leed hier..mijn snelkookpan is letterlijk naar de haaien..geintje Monique van de Umnyama, want bij het buiten boord spoelen bleek het handvat maar een slap ding...daar ging m'n lievelingspan! Ander Klein Leed: op de Agaath zijn alle bananen in een keer rijp, op Zahree willen de bananen helemaal niet rijp worden maar is de laatste kool slachtoffer geworden van hele vieze kleine witte wormpjes...getver...de visvangst is weer naadje geweest! Maar er is ook Groter Leed. Hoewel we dat via het netje en Iridium telefoon en andere mail programma's ook weer oppakken...de Umnyama, de gloednieuwe catamaran van Dick en Monique heeft twee weigerende motoren. Ondanks Herbet z'n technische bijstand via SMS-en blijven de motoren dood als een pier! De Schorpioen heeft een schoot in de schroef gekregen en ook wat schade daar. Direct wordt er contact gelegd met de Nederlandse boten die er al zijn. Ze coördineren het als er eventueel binnen gesleept moet worden. Maar hopelijk kunnen
de
boten gewoon de Suriname rivier op zeilen en ankeren! Komt goed!
Voor ons is het nog niet zover. Maar we krijgen toch stiekem steeds iets meer hoop dat ook wij ' binnen ' zijn voor de Kerstdagen!
Groetjes van de Zahreetjes.

Sent from Iridium Mail & Web.

Vrijdag 16 december. Het is alweer een week dat we hier op die enorme plas zeilen om op een geheel ander continent te komen! Zuid-Amerika. Er zijn van die dagen dat je denkt: waarom wilden we dat ook alweer? En: wie was het die zei dat oversteken makkie was. Altijd noordoosten windje tussen 3 en 4..elke dag verse vis en luieren ohne Ende? Sprookjes. Het is hard werken hier. De wind heeft er nog een paar knoopjes bij gedaan. We zagen ook al 30 knopen even. Dat kan Zahree prima aan hoor. Verschillende zeilvoeringen zijn al uitgeprobeerd. Maar de enorme golven die achterop maar ook schuin van achteren oplopen maken dat alles wat je wilt doen in een andere stand dan de horizontale of zittend laten we zeggen...een opgave wordt. We gaan wel lekker hard op ons doel af..dat dan weer wel!
We zullen het er nog een paar dagen mee moeten doen. Daarna, is de verwachting,  zal de wind wat kalmeren en de zeegang hopelijk ook.
In de tussentijd proberen we toch lekker te eten,  ruimte te geven aan hen die zich even niet zo lekker voelen. Een tukkie op z'n tijd, muziek luisteren, lezen of zomaar een beetje voor je uit staren naar die aanstormende golven die meestal besluiten onder Zahree door te gaan. Nog maar een enkeling heeft het gewaagd aan de zijkant aan dek te wippen.
We zijn heel erg blij met het netje van de andere Nederlandse boten waarvan de Bluenose en de Bojangles Domburg hebben bereikt.
We hebben bijvoorbeeld aan de Bluenose gevraagd sleepmogelijkheden na te vragen in het geval de motor toch kuren gaat vertonen op de Suriname rivier die toegang geeft tot Paramaribo en daarna ons uiteindelijk doel, Domburg. Toch een fijn idee dat we opgevangen worden door die hele Hollandse enclave. Maar eerst 'nog even' de tweede helft van de oversteek volbrengen. We hebben zojuist de boord klok 1 uur terug gezet. Dat betekent dat we nog eventjes moeten wachten tot het borreltijd is en dat het vanavond vroeg donker is. Maar morgenochtend weer op een aardige tijd licht wordt.
Tot gauw! Groetjes van de Zahreetjes.
Snelheid tussen de 5 en 6 knts. Koers 260 °. Afstand tot de uiterton van Suri 940, officieel op de helft,  zeemijlen.  Positie 11N44, 40W09.

Sent from Iridium Mail & Web.

SMS from 881622437855@msg.iridium.com

Verder is Thijs net 2 keer op de boegspriet geklommen om een lijntje vast te zetten. Daar zijn foto's van! Hij was goed aangelijnd hoor, Olesia!
Nu is het al half 7 's ochtends de volgende dag. Het is er niet meer van gekomen om dit te posten. Druk met van alles en vroeg naar bed om een lange nacht te maken. Zahree zeilt zichzelf met behulp van de stuurautomaat. De generator loopt om de accu's vol te houden. Met ruim 7 knts over de grond denderen we richting Suri...Iets te noordelijk..want we kruisen af om niet recht voor de wind te varen. Die koers houdt Zahree namelijk niet zo van.Nog ff dan zien we 1000 miles Distance To Go staan! Mooi!
Groetjes van de Zahreetjes.@

SMS from 881622437855@msg.iridium.com

ÿIPDonderdag 15 december. We klokken 13 45 u Kaap Verden tijd. Maar we staan op het punt van besluiten dat het 12.45 u is want voor Suriname moeten we nog een uur kwijt zien te spelen. Dat is gevoelige materie want WIE gaat dat extra uur wacht voor z'n of haar rekening nemen. Ik roep vast: hoedje van de koning.. want als je dat als eerste roept hoef je niet hahaaa!
Morgen ergens zijn we ECHT op de helft. Dat is een prima prestatie van Zahree en haar bemanning. Verder hadden we een redelijk rustige nacht met wat meer wind tijdens Dominique haar wacht zodat ze het 1e rif hebben gezet. Later dimde de wind weer wat en waren we iets ondertuigd maar soit! De ochtend was voor de gijp manoeuvre. Nu zeilen we weer een wat noordelijker koers..260° om precies te zijn.De swell is gewoon sch...irritant maar ja...hoort bij een stevige wind en dan zijn we er snel! Zoals het er nu uit ziet beginnen we stiekem

Dag 5 van de oversteek. Woensdag 14 december op de Atlantische Oceaan waar de golven indrukwekkende hoogten beginnen te krijgen. En ze gaan nog hoger worden. Ruim 3 meter zeggen de voorspellingen. De meesten rollen gezellig met ons mee maar je hebt ook pestkoppen die Zahree op haar zij gooien en de stuurman of - vrouw of de stuurautomaat het leven zuur maken. Het mensachtige type sleurt dan aan het stuurwiel en probeert ook nog op de been te blijven. Het  machinale type geeft een paar stevige blerende geluiden en vraagt een evenredige hoeveelheid stroom. Maar de stuurautomaat blijft mijn beste vriend(in)!
En sturen in deze zeeën lijkt op werk en dat is niet aan mij besteed,  sorry! Daar was weer zo'n freakwave! Pfffffff!
Verder gaat alles goed. De temperatuur loopt verder op naarmate we westelijker komen.
Het ochtendnetje begon met het liedje Ik ben vandaag zo vrolijk...zo vrolijk...bijdrage van de Agaathjes. Lachen! Iedereen maakt goede voortgang maar baalt van de bumpy ride door de swell. Niks aan te doen...krijg je er gratis bij!
Aan het eind mocht Melle van de Agaath even wat tegen vriendje Coen van de Freya zeggen. Gezellig gekwebbel en zegt hij keurig 'over' aan het eind! Hahahaaa! Coen was gelijk uitgeluld. Naar de cursus Marcom A zei zijn pa! Hahaaa!
Verder een rustige dag. 2 vissen aan de haak maar terug gezet vanwege de kleinere maat. De laatste bleek nadat ik in de Visbijbel had gekeken een Zeebrasem en die wordt niet veel groter. Tja..geluk voor de zeebrasem...deze keer!
We hebben nu officieel 1/3 e van de afstand erop zitten. De wind blaast constant net boven de 20 knts. Snelheid ruim 6 knts. Afstand tot Paramaribo 1237 mijl. Positie 13N05 35W21.
Groetjes van de Zahreetjes

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 3 - 4. Maandag en dinsdag 12 en 13 december. Hallo allemaal. De Zahreetjes vanaf de oceaan! We gaan als een speer met de wind iets te oostelijk naar onze smaak. We varen nu west en zullen over een tijdje moeten grijpen om weer op de goede hoogte voor Paramaribo te komen.
De nacht ging prima met windje rond de 20 knopen. We hebben een rif gezet om uitschieters richting de 25 knts voor te zijn en toch genoeg voortstuwing te hebben. Dat bleek een prima keuze! Met het krieken van de dag ging tijdens de ochtend wacht de vislijn uit en na een uurtje: BEET! Zat Herbert net op het kleinste kamertje...maar net voor dat Thijs het geelvintonijntje zou 'landen' dacht deze: ' mijn leventje eindigt NIET op het bord van deze ploerten' en  weg was ie. Ach...eigenlijk was ie nog te klein..zeiden we maar tegen elkaar.
De generator startte maar met tegenzin. Niet helemaal oké.  Erger was dat net na het praten op het  'netje ' bleek dat ook de motor zei: doe het zelf maar! Grote schrik alhier.  Maar alle tijd om het op te lossen...hopelijk waait de wind tot aan Paramaribo. Technisch team Herbert en Thijs hebben ontdekt dat zeewater de uitlaten binnen komt en, hoewel dat niet zou moeten kunnen,  toch de motor weet te bereiken. Ongetwijfeld door de kracht van de swell. Nu dus de enorme klus van het zeewatervrij maken van karter, cylinders, de buizen van de rookafvoer...maar raad eens: de motor slaat net aan! Wat een enorme opluchting! Alles klinkt goed...en al drinken we niet...de jongens mogen een half biertje.
Verder zijn we blij met de andere boten voor ons. Sommigen hebben ook best pittige dingen op te lossen en daar praten we met elkaar over en leren we van.
Genoeg voor vandaag. We gaan EVEN ontspannen en ik ga Do haar haren wassen.  Moet ook gebeuren toch?
Wind  18 knts ONO. Snelheid tussen 5 en 6 knts. Nog af te leggen 1416 zeemijl.
Groetjes van opgeluchte Zahreetjes.

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 2 oversteek

Zondag  11 op maandag 12 december. Water..overal water en nog meer water. Of nee ... toch ook een vrachtschip op ramkoers nog wel. De lieverd wijkt voor ons uit. En nog steeds dat Franse zeilschip. Maar verder water! Af en toe een groep dolfijnen waar we allemaal zo vrolijk van worden. Als je niet net een tukkie aan het doen bent.. Deze keer jonge rakkers erbij die 10 dubbele schroeven uitproberen. Jammer...camera kaartje net vol. Grrrrr. Verder is er niet al te veel te melden. Omdat we nu de wind wat meer van achteren hebben gaan we wat minder snel maar nog snel genoeg. Overdag sturen we om beurten zo'n 1 1/2 uur om de stroom vretende stuurautomaat vrijaf te geven. Gisterenavond mahi mahi,  worteltjes, kwamkwammer sla en rijst. Heerlijke vis! Maar ik heb de crew aangezegd dat het weer 1pans curry's worden want al die schuivende pannen is een disaster!
Nu heb ik na een vrijaf-slaap van 9 uur de wacht van 6 uur tot 9. Zag ik de maan niet onder gaan vanwege bewolking en zie ik het achter ons langzaam licht worden.
Alles goed aan boord dus.
Dagafstand wordt iets minder dan gisteren vrees ik. Nog 1616 mijl te gaan. Wind ruim 20 knts. Snelheid nu 6 knts. Koers 255". Positie 15"34'N 29"19'W.
Groetjes de Zahreetjes

Sent from Iridium Mail & Web.

Dag 1 van de oversteek

Tja wat doe je eigenlijk tijdens zo'n hondenwacht op zo'n honds tijdstip tussen 3 en 6? Een verslagje schrijven! Verder is hier iedereen in diepe rust geloof ik. Ik zit tegen de mast geleund op de korte zijde van de bank in het dekhuis...mijn lievelingsplekje omdat je dan minder last hebt van het rollen. Je beweegt dan van voor naar achter in plaats van zijwaarts.  Fijner voor de maag! De maan schijnt prachtig helder en zal over een paar dagen vol zijn.  Het is fijn dat het niet zo stikdonker is.
We zijn vanochtend om 11 uur vertrokken uitgezwaaid door Monique en Sabine,  moeder en zus van Dominique. In de zeestraat tussen Sao Vicente en Santo Antao trok de wind steeds ietsje meer aan,  iets te oostelijk naar onze smaak want we hadden grote plannen voor ons geheime wapen; de visserman. Dat is een groot emmervormig zeil dat we aan een aparte stag tussen de voorste en achterste mast deels boven de stagfokken kunnen hijsen. Daarvoor hebben we echter bakstagwind nodig, schuin van achteren, bijna halve wind eigenlijk. Iets voorbij Sao Vicente draaide de wind meer naar het noorden dus kon de enorme lap omhoog. Direct begon Zahree lekker te lopen. Bleven we de swell voor en kreeg de bemanning praatjes...Als het zo doorging....makkie...voor Kerstmis aankomen....Nou..zo gaat dat niet natuurlijk. De wind kakte ineens volledig in. Mweh! Visserman weer naar beneden!
Wel kwam ineens een grote groep tuimelaars rond Zahree spelen. En,  klap op de vuurpijl verscheen vlak achter Zahree,  een  grote grijze rug aan de oppervlakte. Een walvis! Dominique dacht een bultrug. Hij dook...waarschijnlijk onder ons door...om zich helaas niet meer te laten zien.
We startten de motor en voeren zo een tijdje de wind schaduw van Santo Antao uit. Gelukkig keerde de wind weer vlot terug. Nu uit het noordoosten en moest de visserman er weer op. We aten gewoon gevieren aan tafel. De afwas en toen ging het wachtschema officieel in. Maar eerst nog het  'netje' met de Nederlandse schepen waarvan wij de hekkensluiter zijn.  We konden ze allemaal goed verstaan behalve de Bojangles. Bluenose en Novatrix die te ver vooruit zijn! Zij wel! Wij liggen ruim 100 mijl achter de Agaathjes die we aanvankelijk af en toe nog zagen op de AIS. Erg leuk om met iedereen te kunnen kletsen en te horen hoe het gaat. Ook erg nuttig want af en toe heeft een boot wat bijstand nodig. Zoals de Agaath die een haperende impeller van de motor had. We voeren verder vol tuig met visserman tot rond 12 uur vannacht, met een motiverende gang van rond de 7 knopen. Toen werd het Dominique waarschijnlijk te gortig. De wind was tot boven de 25 knts aangetrokken en werd het tijd
wat
zeil te minderen. Dit allemaal tijdens mijn time off...gelukkig...hahaha! Maar ik was even wakker en bespeurde activiteit aan dek. Gauw weer plat! Ik mocht nog 3 uurtjes.
De schipper heeft namelijk een prachtig schema gemaakt dat beneden in de kajuit hangt. Tot aankomst staat precies geschreven wanneer je verantwoordelijk bent voor de navigatie ed.
Nu is net de maan onder gegaan. Het is echt heel donker maar een prachtige sterrenhemel! Zo even speuren met mijn sterren app. We hebben er ruim 140 mijl opzitten. Nog 1741 mijl te gaan! We gaan voor de eerste dag van de oversteek in ieder geval een mooi daggemiddelde neerzetten!
Inmiddels is het licht. Is iedereen op en niet iedereen nog fit maar is wel de eerste knoeperd van een Mahi Mahi binnen. Je weet dus wat wij eten vanavond!
Tot de volgende update!
De Zahreetjes

Sent from Iridium Mail & Web.

Het is tijd….de hoogste tijd!

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan toch? Het is eindelijk zover! De hoogste tijd om te gaan! Waarheen? Naar de overkant van die grote plas: de oceaan. Op naar Suriname. Wanneer? Morgen! Maar eerst nog even een dag van hard werken. Water moet getankt. Verse voorraden aangevuld. Vast koken voor de eerste paar dagen.  De stofzuiger nog even door de hut….zou mijn lieve moeder zeggen…en ga zo maar door! Maar dan gaan we ook!

Wat maakten we nog mee? We zwaaiden de  Tsuru en de Grutte Grize uit.

Afscheidsetentje met Rutger en Elsemieke in Taverna.

Rutger en Elsemieke gingen na een gezellig laatste dinertje met ons weer terug naar het koude Holland. Er moeten toch nog wát jongelui de BV Nederland aan de gang houden? Met tranen in mijn ogen liet ik ze gaan. Het duurt weer zo lang voordat we ze weer zien. Afscheid nemen is steeds erg lastig.
Terwijl zij door de schuifdeur van de transit ruimte gingen en we een laatste zwaai uitwisselden zagen we Thijs, Dominique, Monique en Sabine aan de andere kant geduldig in de rij staan om het felbegeerde visum te bemachtigen om wat daagjes op Kaapverdiaanse bodem te mogen vertoeven. Dat duurde best lang! Merkwaardig, want bijvoorbeeld op Sal, is dat een fluitje van een cent.


Rutger en Elsemieke gaan weer op huis aan.

Maar daar waren ze dan! Monique en Sabine gingen naar hun resort zo’n 5 km naar het zuiden en Dominique en Thijs gingen met ons met de aluguer naar de haven van Mindelo.


Daar zijn ze! Eindelijk!

Daar begon een waar pakjes- en cadeautjes-festijn! Super leuk.


Pakjesfestijn.

Vervolgens gingen we even  Mindelo in; de boel een beetje verkennen.
’s Avonds hadden we borrel in de Floating Bar en aten we, samen met Monique en Sabine, daar ook.


Tijd om afscheid van de Agaath en de rest van de boten van de Nederlandse enclave te nemen.


Dag Tsuru’tjes.

Steeds meer boten en bemanningen varen toeterend de haven van Mindelo uit en beginnen aan de grote oversteek.
Er volgen nog een paar dagen van inkopen doen maar ook van ontspanningen in het resort Foia Branca aan de zuidkust van Sao Vicente, waar Sabine en Monique een heerlijk appartementje hebben.
Zahree is nu afgeladen met diesel, water, verse groenten en fruit, cola, sap, eieren, kruiden en ga zo maar door. We hebben wel voor een jaar gefoerageerd denk ik, hahahaaa!
Vandaag is het 10 december, vrijdag, een dag waarop je, volgens de bijgelovigen onder de zeilers, absoluut NIET mag vertrekken. Nou…dat doen we dan ook niet. We gaan MORGEN!
We hebben nog heerlijk aan het zwembad van het resort gechilled, met zijn allen geborreld op de Zahree en zalig gegeten bij Taverna, niet ver van de marina. Nu nog even snel dit deel op het blog en dan snel naar BED!


Chillen met Monique Sabine en de crew van de Zahree.

Laatste foto-sessie?

Morgen, zaterdag 11 december vertrekken we rond half 11 vanuit Mindelo naar Suriname! Uitgezwaaid door Sabine en Monique en dat vinden we toch ZO leuk!

Voor de oceaanoversteek: ik kan vanaf onze Iridium satelliet telefoon geregeld een update over de oversteek plaatsen. Ik ga dat vast niet elke dag doen maar probeer wel geregeld in de ‘pen’ te klimmen! Er komt natuurlijk een melding van de oceaan-berichten, mits je je hebt aangemeld daarvoor. Ik stuur geen e-mails met de link. Dat is niet mogelijk vanaf het water! Dus zelf even naar www.dezahree.blogspot.com. Maar LET OP: als er geen berichten meer verschijnen betekent dat NIET dat we in de problemen zijn. Dan betekent dat hoogstwaarschijnlijk dat er een storing is opgetreden tussen Iridium en Blogger….niet ondenkbaar he!
Ook op Findship en dergelijke apps zullen we maar tot op enkele tientallen kilometers van de Kaapverden zichtbaar zijn. Als we daarna geen vrachtschip of passagiersschip meer tegen komen dat ons signaal oppikt komt er geen nieuwe melding meer.
De verwachting is dat we tussen de 17 en 21 dagen onderweg zullen zijn. Alles afhankelijk van de windsterkte en de windrichting natuurlijk!

Tot op de oceaan! Of over een paar weken.
Alle liefs van de gehele bemanning van de Zahree

Test

Test test

Verzonden vanaf mijn Samsung Galaxy-smartphone.

No stress in Cabo Verde!

Dat is hier het adagium! No stress! Relax man! Waarom moeilijk als het makkelijk kan? Geen haast hoor…morgen weer een dag! Lekker lummelen…als je te eten hebt en je een liefje hebt! Mooi genoeg! Erg wennen voor ons. Een flinke cultuurshock toch wel!
Palmeira is de enige behoorlijke beschermde haven op Sal. Santa Maria kun je ook wel ankeren maar is vaak erg rollerig. Santa Maria kennen we al toen we er in maart vlakbij in een resort Riu Garopa logeerden met alle kids en Carla voor een duik- en strandvakantie. Santa Maria heeft niets Cabo Verdiaans meer. Is volledig gericht op de toeristen die er komen. Palmeira nog wel gelukkig. De vissers brengen er hun verse vis aan de levendige kade. Kleine winkeltjes met maar beperkt assortiment. Vooral groente en fruit zijn vaak van bedenkelijke kwaliteit. Vlees koop je uit de vriezer. De mensen zijn super aardig maar willen heel graag een grijpstuiver aan je verdienen. Jongens op het strand willen allemaal op je bijboot passen. Wel even een eurootje betalen! Wij gaan er niet op in. Tillen van de boot hoeft niet; we hebben de wieltjes. Wie moet je kiezen? En ze passen er maar even op…ze zijn gauw gevlogen en moeten toch gewoon naar school! Een enkele keer een zakje vuilnis geven we mee aan van die verlegen kleine jochies die nog niet zo door de wol geverfd zijn. Ze durven ons nauwelijks aan te kijken en kijken vol ongeloof naar de euro in hun hand! Wel delen he jongens! Ze huppelen er vandoor met hun loon! Hopelijk gooien ze het niet ergens achter een huis hahaaaa!
In Palmeira waan je je direct in Afrika. Behalve de muziek…die is onmiskenbaar echt Cabo Verde! Heerlijk om te horen in de cafeetjes en restaurantjes. Het is niet erg zonnig maar super warm…een beetje benauwd eigenlijk. Maar ‘s avonds koelt het net lekker af en is het heerlijk.
De dag na het Cabo Verde-feest, op maandag 14 november, kan ik bijna niet meer lopen. De losse heupjes zijn niet meer zo los vrees ik…toch maar wat meer oefenen misschien? Een Ibuprofen geeft enige verlichting. Het weekend wordt niet ingecheckt. Maar nu is het maandag dus op de naar port-police!
We zijn er niet eens zo heel veel tijd aan kwijt al staat er al een redelijk rijtje zeilers te wachten tot alle ambtenaren op hun post zijn, computers opgestart etc. Men neemt de papieren in tot je vertrekt. Om die redenen hebben wij van tevoren kopieën gemaakt die er redelijk echt uit zien. Er wordt genoegen mee genomen en ze worden vrolijk gestempeld. Paspoorten krijg je gewoon meteen terug. Wachtend in de korte rij horen we van Nederlanders die de overtocht vanaf Marokko hebben gedaan en zo’n 12 dagen onderweg zijn geweest. Nauwelijks wind…beloofde wind kwam niet…wel swell…brandstof-tekort… Weer prijzen we onszelf gelukkig dat we zo’n vlotte overtocht hadden en nauwelijks brandstof hebben verbruikt!
Na de inklaringsprocedure pakken we onze zwemspullen in want we gaan met alle Nederlanders naar de Blue Eye. Dit is een gat in de rotsen boven de zee aan de noordkant van het eiland waar, als de zon er recht inschijnt, een prachtig helblauw gat verschijnt. Bovendien is er de Swimming Pool, een spleet in de rotsen die afgeschermd is voor de brekende zeeën waar je heerlijk kunt zwemmen.

De Swimming Pool.

En een restaurant erbij! Een beetje toegang wordt er gevraagd. Prima!
We gaan met z’n allen in een ‘aluguer’, dit zijn taxibusjes die je voor weinig het hele eiland over willen crossen. De chauffeur belooft ons om vijf uur weer ophalen. Het is lekker weer en voor de verandering eens wel zonnig! Al snel liggen we allemaal in het water. Alleen Henk van de Bluenose niet, hij heeft buikgriep.
Het water is heerlijk! In alle combinaties maken we er een ‘bommetjes’ festijn van!


Bommetje!

Heerlijk water….maar niet voor arme Henk!

Meer bommetjes!

De Blue Eye hebben we in Griekenland wel mooier gezien maar duiken in dit ‘gat’ zouden we zeker wel zien zitten!

De Blue Eye.

De lunch is er prima en daarna gaan we weer terug voor nog wat afkoeling. Je kunt er ook zoet afdouchen. Lekker! Klokke vijf staat inderdaad de aluguer weer voor en zijn we zo weer in Palmeira.
Dinsdag 15 november bekijken we onze arme gemaltraiteerde genua wat beter.


We controleren en bergen de genua…gelukkig geen schade!

Gelukkig! Geen schade aan het zeil! Onze tuiger heeft ons de tip gegeven de dealers van het merk profiel dat we hebben af te bellen. Dat hebben onze middelste Rutger en Dominique voor hun rekening genomen en we horen al snel van Rutger dat hij een bedrijf in Zeeland gevonden heeft die nog delen van het oude type heeft liggen! We zijn blijjjjjjjjj! Rutger zal het gaan ophalen! Meteen maar twee delen…één reserve…voor het geval dat….!
De genua wordt netjes aan dek gestouwd en daarna is het tijd om Palmeira verder te exploreren.
Een gezellige drukte aan de vis-kade.


De vis-kade van Palmeira op Sal.

Beeld van de Cabo Verde-visser aan de haven.

’s Middags nemen we een aluguer naar Espargos, een wat groter stadje een paar kilometer landinwaarts waar je iets beter inkopen kunt doen.


Met de ‘aluguer’ voor 1 eurootje naar Espargos.

Als eerste gaan we escudo’s uit de muur halen! Makkelijk rekenen….100 escudo’s is 1 euro. Zo! En nu de boodschappen! Vrouwen zitten er met kruiwagens met redelijk verse groente op elke straathoek, mits deze maar schaduw biedt de hele dag tot ze ‘los’ zijn. Onder hen ook meisjes waarvan je toch het idee hebt dat ze op school zouden moeten zitten. De mensen zijn heel erg arm…dat is wel duidelijk. Inkopen doen is best duur hier. Afdingen doen we niet….alleen als de groente duidelijk zijn beste tijd gehad heeft. Er is weinig keus. Veel papaya’s, tomaten, paprika, courgette, aubergine, witte kool, zelden sla. dan heb je het wel zo’n beetje gehad. We kopen ook een groene wat stekelige vrucht met, blijkt later, wit vruchtvlees dat wat glibberig is. Er zitten moeilijk te verwijderen zwarte pitten in. Een beetje als lychee….? We weten het niet….iemand een idee? Alle groente en fruit is overrijp…vlot opeten dan maar! We vinden nog een café met goed internet. Nog even griezelen met het nieuws van Trump for president…en ander nieuws op gepaste afstand.
Daarna nemen we weer het busje terug. Tijd om weer naar boord te gaan. We liggen er weer vroeg in want nog een beetje oversteek-moe.
De dagen erna gaan voorbij met klussen aan de boot. Ik hijs manlief nog maar weer eens de mast in om wat controles bovenin te doen en de rest profiel na te kijken. Ook daar gelukkig geen schade.


Herbert boven in de mast.

We pakken wat roestplekken aan…vooral die op de voetlijst. Die is vorig jaar maar matig goed behandeld door onze Poolse schilders…. Maar er is ook nog genoeg tijd voor luieren en borrelen hoor! Het moet natuurlijk NIET op WERK gaan lijken hahahahaaa! We mogen van onszelf ook weer een keertje aanschuiven in een restaurant. Maar vóór die tijd ontkurken we de heerlijke fles rode wijn die we van Eric en Greetje pas op Sal mochten openmaken! Bij deze, hier het bewijs Eric en Greetje!


De heerlijke fles rode wijn van Eric en Greetje mag nu pas open!

We vinden notabene in Palmeira een Italiaans restaurant Cantinho dat prima eten serveert. Helaas….geen foto’s genomen. Maar hier gaan we absoluut eten als Rutger en Elsemieke komen.


Luieren en lezen na gedane arbeid.


Borrelen bij Bar Arminda.

Ondertussen zijn de andere Nederlandse boten vertrokken richting Sao Nicalau en Mindelo. Wel zien we de Big Bandicoot binnenlopen. Hahaaaa! Daar is Philip weer met zijn drie dames als crew! Zouden ze hem goed bevallen zijn? Hij wilde immers niet meer varen met mannelijke opstappers na het debacle met zijn Duitse opstappers!


Daar is de Australische Big Bandicoot met Philip en zijn vrouwelijke crew.

En dan is het zaterdag 18 november en zijn onze lievelingen onderweg! We gaan ze halen. Eerst met de aluguer naar Espargos wat extra in huis halen voor hongerige reizigers en daarna met een ander busje naar het vliegveld. Bijna vergeet de chauffeur de afslag naar het vliegveld te nemen want de rest van de passagiers gaat naar Santa Maria. Snel tikt Herbert de man op de schouder dus een rondje van de zaak om de rotonde en we staan op het vliegveld. Wél afgezet trouwens…geen wisselgeld zogenaamd…pffff!
Het vliegtuig blijkt al geland maar het duurt best lang voordat ze er aankomen! Mét een enorme buis op Els haar schouders en een heeeele zware tas op Rutger zijn schouders. Flinke blokken kaas, filters en de Visbijbel! Ze lopen bijna dubbel onder hun last!


Daar komen onze schatjes met hun zware last!

We zijn snel weer in Palmeira en aan boord is het pakjesfestijn. Heerlijk! Weer echte Hollandse kaas! En de profielen worden met gejuich uitgepakt. Ze zijn tweedehands maar perfect!


Snel aan boord! De profielen zijn perfect!

Het lijkt wel pakjesavond…

Het zijn de goede profielen!

Elsemieke heeft té lang stil moeten zitten in het vliegtuig en ligt al snel overboord. Ze zwemt door de baai, goed zichtbaar met een fel oranje drijver en er moet ook gerend worden…training voor de triatlon…of een kwart…wil ik vanaf wezen.


Elsemieke aan de training…Rutger houdt zijn liefje goed in de peiling.

We eten aan boord en nog even een spelletje en daarna gaat bij ons bezoek het licht uit…het tijdsverschil is natuurlijk twee uur met thuis. Bedtijd!


Nog even een kaartspelletje en dan naar bed!

Zondag 20 november staat de klus van het omwisselen van het onderste profiel op de rol. Niet eenvoudig want de voorstag moet los. Om dat te bereiken moet de spanning ervan af. De Mast moet wat voorover dus allerlei andere stagen moeten dan wat losser gedraaid worden en een soort noodstag van lijn die extra strak gespannen zorgt dat de mast nét voldoende voorover komt.


De enorme  klus met de voorstag.

Dan blijkt dat de profielen er niet aan de onderkant af kunnen maar aan de bovenkant. Dat betekent dat het hele voorstag aan dek gebracht moet worden. Dat gaat niet als je voor anker ligt. Het ding moet perfect recht blijven en is nog langer dan Zahree zelf. Helaas pindakaas….alles is voor niks geweest. Dat zal in Mindelo moeten gebeuren. Wat een teleurstelling! De mannen zijn echt al uren bezig geweest. Nu moet de voorstag er weer op. Het is ondertussen een beetje gaan waaien. Dat maakt het lastiger om voldoende ruimte te krijgen de stag weer te borgen met zijn pen. Zahree achterstevoren aan haar anker leggen brengt uitkomst. er is ineens veel reuring bij onze ‘achterligger’ die ineens ‘voorligger’ is. Ze zien ineens de neus van Zahree heel dichtbij komen. Niks aan de hand, mensen! We liggen goed vast hoor! Hahahaaa! Uiteindelijk is alles weer zoals uren geleden en gaan we naar wal voor een wandelingetje.


De ankerplaats bij Palmeira. Rechts Zahree. En dit zijn wel heel erg stevige zonnebedden…van beton.

’s Avonds bieren we eerst bij bar Arminda.  We  maken kennis met plaatselijke vissers voor wie dit dé avond uit is. De alcohol vloeit rijkelijk en al is het morgen voor de vissers gewoon weer maandag dus een werkdag, het ene na het andere biertje komt door. Elsemieke spreekt een aardig woordje Spaans en zo komen we in de communicatie toch een heel eind. Er wordt hier een Creools gesproken, een plaatselijke taal, die verwant is aan het Portugees maar niet hetzelfde. Portugees verstaan ze prima en gelukkig lijkt Spaans er voldoende op.
Wij schuiven een pandje verderop naar restaurant Cantinho waar we weer lekker eten.
Maandag 21 november beginnen we na het ontbijt met een frisse duik. Zélfs Rutger die het water koud vindt. Nou ja zeg! Het is 25 graden!


‘Koud’water van 25 graden…daarna aan dek opwarmen.

We zien de Grutte Grize de ankerplaats opkomen. Ze hebben een zeer relaxte oversteek gehad vanaf de Canarische Eilanden. De Tsuru was gisteren al aangekomen. De Agaath en de Freya zullen later op de dag aankomen. dan is de bups weer compleet voor even! Gezellig!
Herbert schildert de behandelde roestplekken op de voetrail weer mooi donkerblauw. Netter!


Dat wordt weer heel netjes!

Daarna gaan we met een busje naar Shark Bay. Jay, die hier de duizendpoot is die alles voor de zeilers regelt…van geitenkaasjes tot water, gas, diesel, de was… of wat je wat je ook maar nodig hebt, komen we toevallig tegen en die heeft binnen een minuut vervoer geregeld. Misschien niet de goedkoopste manier maar wel de snelste en we maken een mooie toer door het ruige en wat desolate landschap van Sal. Bij Shark Bay zien we al een hele groep in het water staan. Voor 2 euris de paar trekken we waterschoenen aan en lopen tot de dijen in het water. er ligt een soort voerzak in het water. Steeds komen de baby-Citroenhaaitjes aanzwemmen. Verderop zwemmen grotere jongens van zo’n 2 meter. Daarvan zie je alleen de vinnen. De verhuurder van de waterschoenen tevens ‘gids’ maakt wat foto’s voor mij. Hij beent wat verder het water in.
Met de Go Pro maakt Herbert opnamen van de babysharks. Grappig dat je ze nu gewoon om je benen hebt zwemmen. Ze schijnen net gevaarlijk te zijn…meestal!


Goed zoeken! Dan zie je haaienvinnen! Ze doen niks…meestal!

Terug in Palmeira repareren Herbert en Rutger de ‘poten’ van de handige wieltjes aan de bijboot die het al bijna begeven hebben. Stevige houtjes erin en het profiel kan weer jaren mee! Goed werk, mannen!


Versteviging van de strandwielen van onze bijboot.

Dan op naar de borrel-date met de bemanningen van de Tsuru en de Agaath. Gezelligheid! Een Zweeds stel met leuke kids is ook aangeschoven. Heerlijk om iedereen weer te zien. Melle racet nu op zijn loopfiets over de weg. En voor een potje voetbal met de plaatselijke jeugd deinst hij ook niet terug.


Borrel met de Nederlandse enclave tot het allang donker is.

In het stikdonker tuffen we weer naar boord. Morgen op tijd weer op voor de 35 mijl naar Boa Vista!
Herbert checkt om klokke 9 vlot uit en daar gaan we naar Boa Vista! We gillen nog naar de Agaath dat ze onze plek kunnen innemen, wat meer uit de swell. Later horen we dat ze te laat waren. Een dikke Franse cat zag z’n kans schoon! Grrrrrr!
We hebben een heerlijke bakstagwind en lopen met gemiddeld 6 knoopjes vlotjes naar Boa Vista. De hele dag de vislijn uit maar niks! Rutger kan wel huilen! Moeten we nu echt gaan vis kopen? Is ons voormalig vis succes nu echt beginnersgeluk geweest?
Boa Vista komt al snel in beeld en rond borreltijd zijn we op de ankerplaats. Prachtig blauw water dus mooi wit zand! Wel wat rollerig hier.


Sal Rei achter rotsen met enorme brekers.

In de verte achter de rots met de enorme brekers ligt Sal Rei. Vanaf de ankerplaats is het best wel een eindje met de bijboot. We laten de tocht met de bijboot voor morgen. Het water is best choppy en dat gaat zeker een natte overtocht worden. Ik kan nog wel een maaltijd in elkaar flansen en iedereen is toch moe en rozig van de heerlijke zeildag. Het is dus al heel vroeg donker en stil op Zahree.
Woensdag 23 november: we hebben allemaal redelijk lekker geslapen. Wel ging Zahree midden in de nacht pesterig met haar zij naar de om het eilandje binnenrollende swell liggen. Uh…..je moet er van houden…sommige mensen zouden het omschrijven als lekker in slaap gewiegd worden. Ik lig liever stil eigenlijk!
Na de middagyoghurt die nu ik nu al een hele tijd met succes zelf maak met 2 uitgespaarde lepels yoghurt van de keer ervoor, motoren we redelijk droog over naar het strand van Sal Rei. We zetten Rutger en Elsemieke daar af. Zij lopen een stukje naar het stadje. Wij brommen verder naar nét achter het oude piertje. We bekijken Sal Rei zo’n beetje. Een lekker rommelig stadje, veel winkeltjes, bijna allemaal in handen van Chinezen. De Kaapverdianen chaufferen liever in een ‘aluguer’. We worden vele malen aangesproken met de vraag of we een rondritje willen. We doen wat boodschappen en vragen naar de mogelijkheden om een quad te huren.  Uiteindelijk gaan we morgen voor een rondrit, gewoon met een 4 x 4. Tot mijn stomme verbazing zien de kids de quad helemaal niet zo zitten. Gevaarlijk vinden ze….nou jaaaaaa! Waar is de hang naar avontuur gebleven?


Sal Rei.

Dan gaan we weer naar boord en daarna met de bijboot naar het eilandje dat de ankerplaats zo’n beetje afschermt van de oceaan, Ilheu de Sal Rei. Wat een onbeschrijfelijke rommel op de verder idyllische eilandje. Herbert is nog steeds niet helemaal opgeknapt en knapt een uiltje. Ik maak een kort wandelingetje maar haak voortijdig gedesillusioneerd af en ga dan maar wat snorkelen. Er is zelfs een klein beetje levend koraal en veel kleine visjes te zien.
Rutger en Elsemieke maken een iets grotere wandeltour. Ook zij foeteren op de rommel. Zo zonde! Men schijnt zich niet te realiseren wat een moeite het gaat kosten om dat ooit weer uit de zee en de natuur te krijgen. En dat op een gegeven moment ook de toeristen waar ze zo vreselijk van afhankelijk van zijn, het hier voor gezien zullen houden.
Aan het eind van de middag zwemmen Rutger en Els naar het kleine rif voor het eiland. Wij gaan met de bijboot terug. Ze komen enthousiast terug met verhalen dat ze mooie vissen hebben gespot en zelfs een kleine murene!
Na het eten hebben we ‘huisbioscoop’. Vriendin Ans heeft gezorgd voor een hele lijst films die mij wel zouden aanstaan en die zijn door onze oudste zoon Thijs van het internet geplukt. We bekijken deze avond Carol. Mooie film!
Donderdag 24 november maken we ‘s middags een mooie rondrit over het eiland. Via een klein reisbureautje gaan we in een stevige pick-up truck van de eigenaresse zelf met gids Bode door de acacia-bossen, langs het wrak dat op Praia Santa Maria ligt sinds de zestiger jaren, naar het dorpje Rabil waar we een pottenbakkersbedrijfje bezoeken, helaas allemaal wat knullige dingetjes. Ook moeten we van Bode aanschuiven bij de plaatselijke muzikant en krijgen we ook een trommel in de hand geduwd.


Praia Santa Maria. Wij prijzen onszelf gelukkig met onze chauffeur-gids Bode.

Dan gaat het door naar de woestijn in het noorden. Ik zit voorin naast Bode die een uitstekende chauffeur is…maar ik vind het toch maar eng dat we zo keihard scheurend, glijdend over het zand door deze prachtige zandvlakte moeten. Het is natuurlijk deel van de lol van de excursie. Ik ben dan ook de enige die zo mijn bedenkingen heeft dus ik doe maar een schietgebedje dat de auto niet omkukelt. Gebeurt ook niet natuurlijk!
Boa Vista heeft in tegenstelling tot de andere Cabo Verde eilanden prachtig mooi wit zandstrand en dus ook die uitgestrekte woestijnachtige zandvlakte. Het is het meest oostelijk gelegen eiland van de Kaap Verden. Bijzonder als je bedenkt dat de oorsprong van dit eiland ook vulkanisch is. Een groot deel is echter bedekt geraakt met mooi wit zand, regelrecht afkomstig uit Afrika dat maar op zo’n 300 mijl. Het is door de eeuwen heen gewoon overgewaaid uit die contreien. Bijzonder toch?
Ondertussen komt de sterke auto precies voor een afgrond tot stilstand en mogen we er even uit. Uit het niets, lijkt wel, komen twee Senegalese jongens tevoorschijn met hun kitscherige zandschilderijtjes. Nee jongens, echt niet, we willen ze niet kopen. Teleurgesteld druipen ze af. Hoe komen ze hier in dit afgelegen gebied? Waar wonen ze? Ze wachten de hele dag op de enkele toerist die voorbij komt.
De jongens maken reuzensprongen van de lange spierwitte helling af. Dat geeft leuke foto’s! Daarna zitten ze wel helemaal onder het zand. Dagen erna komt het nog uit Rutgers zakken…hahahaaa!


Rutger en Bode nemen snoekduiken de helling af.

Daarna gaan we de auto weer in en scheuren we met dezelfde gang weer terug en vervolgens voorzichtig hobbelend door het stenige landschap. Het is overal toch wat groenig dus er is dit jaar best wat regen gevallen. Dat is erg fijn voor de bewoners van Boa Vista. Er zijn jaren dat een deel van de Kaap Verden nul regen krijgt.


De woestenij is toch wat groen…er is regen gevallen.

Daarna moeten we Bode er even van overtuigen dat we een tour van 4 uur geboekt en betaald hebben. Kleine miscommunicatie lijkt wel… we gaan nog naar een mooi strand , Praia Chavez, bij een heerlijke beach-bar waar we even zwemmen en dan een drankje doen en een bordje patat. Mét mayonaise natuurlijk!

 
Patat met mayo in een mooie beach-bar.

Daarna rijden we weer naar Sal Rei en krijgen we nog even een de-tour door de wijk waar Bode woont. Hij wijst het pandje aan waar hij woont. Het lijkt meer een hok. Ik kan er geen raam in ontdekken. Het is een wijk met zandpaden. De varkens scharrelen gezellig tussen het afval. Veel rondhangende mannen die geen werk hebben. Bode kent zo ongeveer iedereen. Hij laat echt even zien dat hij het goed voor elkaar heeft met ons in zijn dikke bak. Hij heeft werk…dat geeft denk ik status. Misschien wil hij ons ook wel even zien hoe de gewone Boa Vista inwoner moet zien rond te komen. de mensen zijn straatarm. Toch veel lachende gezichten en grapjes over en weer.
Dan gaan we terug naar het plein waar we begonnen. Via een bevriende manager die in het plaatselijke Riu Karamboa-hotel werkt (van dezelfde keten als waar wij in maart waren op Sal, ook weer een enorm protserig complex) die hij op straat ziet vraagt hij of we misschien morgen nog meer van het eiland willen zien. Nee helaas, Bode, we varen zo direct uit voor een nachtje op zee. Een tochtje van zo’n 80 mijl naar Sao Nicolau. Maar we geven Bode wel een mooie tip! Hij was een fijne chauffeur en gids! De foto’s stuur ik hem via Facebook.
We varen rond half 4 weg van de ankerplaats en pikken meteen een lekker windje op die iets achterlijker dan dwars inkomt. Zahree houdt erg van die richting en we doen tussen de 5 en 6 knopen. Later gaat het grote emmer-zeil aan zijn stag. Het is een prima vervanging voor de genua en geeft ons ruim een knoop extra snelheid. Hoopvol gaan er diverse vislijnen uit. Helaas, voor het donker heeft er nog geen vis in een aasje gegeten. We halen de lijnen maar weer in voor het donker wordt. We eten op tijd en laten de wachten al nét na 6 uur ‘s avonds ingaan. Elsemieke neemt de eerste wacht voor haar rekening. De wind blaast de hele nacht een keurige ruime 15 knopen uit min of meer dezelfde richting. Aanvankelijk lijken we in het donker bij Sao Nicolau te gaan arriveren maar het laatste deel van de nacht flauwt de wind iets weg. Ieders wacht verloopt rustig en ontspannen. Met het krieken van de dagenraad laat Rutger met hernieuwd enthousiasme de vislijnen uitlopen. Is dit dan het goede tijdstip voor het binnenhalen van een mooie tonijn? In de buurt van het eiland moeten we gaan oploeven om Porto de Tarrafal aan te kunnen lopen. Herbert en Rutger bergen het enorme emmer-zeil weer op en dan valt meteen de wind weg. De laatste 4 mijl doen we op de motor en rond 9 uur plonst het anker voor Tarrafal in het zwarte zand. Het pakt gelukkig direct en we lijken geen rotsgrond te pakken te hebben. Dat was een heerlijke relaxte overtocht zeg. Mooi windje, weinig swell, daar tekenen we voor! Enig minpuntje; weer geen vis gevangen! Grrrrr! Rutger huilt (vanbinnen!).


Na een rustige oversteek van Boa Vista naar Tarrafal op Sao Nicolau…weer geen vis gevangen!

Nadat iedereen zo’n beetje wakker is gaan we naar de kant. Eerst zien we de Big Bandicoot weer terug. Zij hebben een erg rollerige nacht gehad op een ankerplaats een stukje terug.
Een van zijn dames is jarig vandaag! Wordt 30 jaar! We spreken af dat we aan het eind van de middag even een drankje doen samen om het te vieren.
Drommen jongens staan op het strand allemaal te springen en te wijzen dat zij de aangewezen persoon zijn om op de dinghy te passen. Ze horen voor het merendeel sowieso op school te zitten volgens ons. Je geeft ze wat kleingeld en hopen maar dat ze er ook echt bij blijven. Er schijnen toch wel regelmatig bijbootjes te verdwijnen of je vindt ze elders terug, al dan niet met motor…zogenaamd even geleend. We kiezen een wat oudere jongen en rekenen op wat verantwoordelijkheidsgevoel en wat gemeenschapszin in het delen van wat kleingeld met zijn jongere hulpjes.
We melden ons bij de politie. De agenten kijken wat verbaasd en weten niet goed wat aan te vangen. We zijn al ingeklaard en menen dat het regel is om je bij aanlopen van elk Kaapverdiaans eiland je te melden. Men is er hier geloof ik niet erg van op de hoogte. De bootspapieren blijven daar en we kunnen verder op onderzoek uit. Ik heb op internet opgezocht dat je bij pension-restaurant Casa Aquario dat als sinds 18 jaar bestierd wordt door de nu 83-jarige Henny Kusters, uitstekend kunt eten. Henny heeft 4 pensiongasten maar wij kunnen er vanavond nog wel bij. Om 19 uur worden we verwacht aan te schuiven voor een drie-gangen diner! Henny Kusters heeft ook twee jaar rond de wereld gezeild met een zelf gebouwd zeilschip maar is verzot geraakt op dit eiland. Hij adopteerde verschillende Kaapverdiaanse jongens en leidde ze op tot kok. Een aantal van hen heeft nu een eigen restaurant. Het is een ongelofelijk aardige man die alles doet om het zijn gasten naar de zin te maken. Terwijl we in de koele serre koffie drinken met Henny, zien we de Grutte Grize op afstand van de kust voorbijvaren. Zij hebben de oversteek vanaf Sal gemaakt.


Daar komt de Grutte Grize.

Henny had ook al bericht van hen gehad. Robert en Anneke hebben nog het beheer van een aantal ‘tuintjes’ van de Albert Heijn waar ze graag vanaf willen. Niet zo handig op een zeilboot. Henny kan de verse kruiden goed gebruiken.
Dan gaan we weer naar boord na wat boodschappen gedaan te hebben. Er is voldoende keus in de winkeltjes. En de groenten en fruit lijken wat verser dan op de andere eilanden. Veel wordt op het eiland zelf verbouwd. Het is in het binnenland vanwege de hoge bergen (de hoogste is ruim 1300 meter) veel natter dan op bijvoorbeeld Sal of Boa Vista dus gaat het verbouwen natuurlijk veel beter.
’s Avonds zijn we klokke 7 present en krijgen een zalige maaltijd geserveerd door Edson, ook één van de protegés van Henny. Hij spreekt zelfs uitstekend Nederlands! De kippensoep is onovertroffen lekker, de vis met aardappelen perfect gegaard, twee verschillende groentegerechten en nog een zalig toetje.
Henny kan er niet over uit dat er de visschaal nét niet leeg hebben…maar we ploffen!



We spreken af dat we morgen om 16.00 mee gaan op een excursie naar heel bijzonder gevormde rotsen een stukje naar zuiden.
De Grutte Grize en twee van de vier pensiongasten gaan ook mee. Dan kunnen we mooi eerst nog naar Ribeira Brava, de hoofdstad van het eiland.
De volgende ochtend, zaterdag 26 november, zijn we vroeg uit de veren. We zien de Nederlandse boten die de nacht hebben doorgevaren nog net aankomen. Ze hebben allemaal een lekkere overtocht gehad en de Freya hebben een prachtige tonijn gevangen! We zijn JALOERSSSSS!
We vinden al snel de aluguer die ons naar Ribeira Brava zal brengen. Je moet geen haast hebben. We zitten als eerste klanten in het busje en de chauffeur vertrekt meteen om vervolgens doorkruist hij Tarrafal vele malen en zien we de haven verscheidene keren op zoek naar meer klantjes. Na een tijdje is het busje vol genoeg gepropt naar het zin en gaan we bergopwaarts. We hebben een hartstikke leuk uitzicht op de ankerplaats…nu van bovenaf en dan gaat het steeds hoger de bergen in.

Groen en zelfs een beetje mistig, op weg naar de hoofdstad Ribeira Brava.

Hemelsbreed ligt Ribeira Brava niet ver weg maar je bent dik een half uur onderweg met de aluguer. Bovendien zitten toevallig Edson en de twee pensiongasten van Henny ook in het busje en daarvoor maken we een prachtige omweg naar een dorpje tegen de kust waar een van de koks een huis aan het bouwen is. En verder gaat het weer. Het binnenland is prachtig groen en overal zijn bananenplantages en zijn er tuintjes met allerlei groenten en fruitbomen. Hier komt dus al het vers voor het eiland en ver eromheen vandaan!
Dan zijn we in het hoofdstadje. De hoofdstraat is zo smal dat er geen tegenliggend verkeer doorheen kan. Op het hoofdplein is het een gezellige drukte. Iedereen lijkt te wachten…maar waarop? Komt er een optocht? Is er een trouwerij? Nee hoor….de mensen zijn gewoon nieuwsgierig wat en wie er aankomen in de stad.



Rutger en Elsemieke zetten er flink de pas in voor een wandeling de natuur in en Herbert en ik doorkruisen het stadje.

Net buiten Ribeira Brava. Rutger en Elsemieke gaan voor een stevige tippel.

Sommige huizen stralen nog wat koloniale grandeur uit en de mensen hebben het hier duidelijk beter dan op bijvoorbeeld Boa Vista. Er is ook minder rommel op straat en in de natuur. Men is zuiniger op de eigen leefomgeving, lijkt wel. Maar in het mooie stadsparkje naast de droogstaande rivier, de muziektent en de openlucht bioscoop lijkt maar weinig te gebeuren. En de winkeltjes lijken wat zieltogend.


Plaatselijke schrijver? Wij vonden hem op Youp lijken.

Wat meer grandeur in Ribeira Brava.

We vinden een leuke tent met goede pizza en tonic en er is weer dat intrigerende spel met de bonen. Google zegt dat het een van oorsprong Afrikaans spel heet en Awalé heet. Het gaat om bonen in je holletjes zaaien en ze proberen bij de ander te oogsten. De regels kun je aanpassen. Van simpel tot zeer ingewikkeld. Kijken of we het ergens kunnen vinden voor spelliefhebbers aan boord. Of zelf maken natuurlijk!


De Banana Bar…

Na een uurtje komen de kids terug. Er is geen tijd meer om nog een pizza te bestellen want de aluguer naar Tarrafal staat op ons te wachten en er is nog nét plek voor ons! De terugweg gaat weer via een andere omweg, via een klein bergdorpje. Wat wonen de mensen hier afgelegen maar mooi en de frisse berglucht zal als het echt heet is een verademing zijn!


Via bergdorpjes weer terug in Tarrafal.

Na een biertje en fris op een terrasje lopen we naar Casa Aquario. We verdelen ons over de twee klaarstaande pickups en rijden in een half uurtje zuidwaarts. We zitten nu echt in de laadbak en ik vind het maar niks. Gelukkig rijden de chauffeurs erg rustig. Terug ga ik mooi naast de chauffeur neem ik me voor!
De rotspartijen zijn prachtig. Wat een merkwaardige vormen kan water toch maken in steen!




Zwemmen wordt hier ten zeerste ontraden! Dat begrijpen wij!

Rutger heeft Ties even op een rotspunt geparkeerd.


Klimmen en klauteren op de geërodeerde zandsteenlagen ten zuiden van Tarrafal.

Tijd om te gaan! Ik ga op de terugweg lekker op de voorstoel zitten! De avondlucht is ook heel mooi vandaag!


Een grote kudde schapen maar waar is de herder? En speciaal voor ons een mooie avondlucht.

Zondag 27 november komt de Umnyama ook aan bij Tarrafal. Leuk om Dick en Monique en opstapper Paul weer te zien!
‘s Middags moet er gewandeld worden! Ik kom er onderuit door me op te werpen als ondersteuner van Bas. We moeten hoognodig met Melle naar het strand. Dat bedenken de Tsuru, de Grutte Grize en de Freya ook en als ook de wandelaars weer teruggekeerd zijn is het een heel spektakel aan het zwarte strand. De aanstormende golven vindt iedereen geweldig en sommigen zijn niet uit het water te slaan. Verder wordt er op Nederlandse wijze slag geleverd met het wassende water maar uiteindelijk verloren!


Strandleven in Tarrafal, Sao Nicolau.

Ik verlies in een golf die iets groter was dan echt leuk mijn bril maar door een wonder komt hij langs mijn hand en heb ik hem weer. Oei, morgen toch maar weer een touwtje eraan….
’s Avonds gaan we uit eten met de Umnyamaatjes en de Agaathjes bij de ‘Italiaan’ de Black Fish Club. Erg gezellig en iedereen smult maar de tonijn heeft de kokkin een beetje verpest, te droog! Het is wel erg gezellig zo, weer met elkaar. Melle steelt natuurlijk de show!


Melle: timmeren met Rutger en lezen met Herbert.

Eten bij de Black Fish in Tarrafal, Sao Nicolao.

Maandag 28 november is Elsemieke al vroeg uit de veren. Ze heeft een sport-date met Monique die haar komt halen met de opblaas-kano. Elsemieke traint voor de triatlon en zwemt en rent….Monique is ook heel erg van het bewegen! Daar gaan ze!


Monique en Elsemieke aan de vroege ochtend-training.

’s Middags gaan Herbert, Rutger en Elsemieke wandelen naar de berg Monte Gordo. Het gerucht gaat dat het steil omhoog en omlaag gaat. Ik voel er niks voor en blijf op de boot passen. Moet ik wel even de wandelaars op en neer brengen met de bijboot. Ik weet nauwelijks mijn koers te houden omdat de wieltjes het sturen bemoeilijken. Maar ik raak niks onderweg en kom veilig weer langszij Zahree. Kan ik mooi even aan mijn blog werken dat weer behoorlijk achter was!
Achter in de middag haal ik de wandelaars weer op en verneem dat het inderdaad zwaar was maar erg mooi! Ik hoop nog een foto op het blog te kunnen plaatsen….
Dinsdag 29 november vertrekken we bijtijds naar het onbewoonde eiland Santa Luzia waar je prachtig kunt ankeren. Het is net 30 mijl. Vandaag MOET het gebeuren…zeggen de heren! Vanavond eten we vis (zeggen ze)! Zo niet….dan heb ik nog een restje curry (denk ik…)

Een hoopvolle visser, Elsemieke heeft het beste plekje aan dek. We naderen Santa Luzia.

Met een matig bakstagwindje die neigt naar half…ideaal voor Zahree…varen we naar Santa Luzia. Waarom bijten die krengen toch niet? Helaas…de frustratie loopt stevig op…maar weer geen vis! Des te erger omdat de Freyaatjes melden dat ze een KNOERT van een bonito hebben gevangen. Zij gaan met de Grutte Grize en de Agaath direct naar Mindelo dus we kunnen ook niet per ongeluk langs, nét als ze de sushi uitserveren. Wij doen de tussenstop bij Santa Luzia, samen met de Umnyama en de Tsuru. Bij het eiland varen we op met een Kaapverdiaans zeilend vissersscheepje met een prachtig uit meelzakken of iets dergelijks genaaid zeil. Als de wind wegvalt halen ze vliegensvlug het zeil weg en wordt het op de spriet gerold. De volgende handeling is het neerhalen van de mast en hup…daar komt uit het vooronder de buitenboordmotor tevoorschijn en tuffen ze verder.


Een Kaapverdiaans visserszeilscheepje.

De ankermanoeuvre is er één met hindernissen. Zand en rotsdelen bedekken de zeebodem en aanvankelijk ligt het anker achter een rots. We ankeren opnieuw terwijl Rutger de bodem af snorkelt naar een geschiktere plek. Dan liggen we oké, gelukkig.


De Zahree voor anker bij Santa Luzia (met dank aan Marije van de Tsuru).

Lekker even snorkelen en het onderwaterleven bekijken. Er zijn veel vissen te zien en het water is prachtig helder. Daarna dus de curry (zonder vis wheeeeeeh!).


Zonsondergang bij Santa Luzia.

‘s Avonds komen Dick en Monique en Engelse opstapper Paul op de borrel. Ik kan er niet erg van genieten omdat ik een heel vervelende buikgriep voel komen opzetten. Alweer? Ik was er net van af dacht ik…ik geef de schuld aan mijn iets mislukte yoghurt die wat geschift raakte maar de anderen hebben nergens last van. Die nacht breng ik bijna volledig door op het toilet en vind ik mezelf HEEL zielig! En de dagen erop ook, by the way….
Woensdag 30 november; alweer de laatste dag van de maand! Het duurt nog maar even en dan gaan we ECHT op weg over die grote oceaan naar Suriname!
We varen, nadat Elsemieke weer voor de ochtend training met Monique op pad is geweest, met een lekker windje richting Mindelo. Ik krijg er niet veel van mee want lig uitgeteld op bed. Rutger heeft in alle vroegte een visje met de prachtigste strepen met een broodkruimel uit het water gehengeld en het arme dier hangt als extra aas in stukjes aan alle lijnen die maar beschikbaar zijn.
De lijn loopt maar niet ratelend uit. Wel een school grote dolfijnen gezien!


Op weg naar Mindelo. Laatste kans voor een nu wel een beetje gestreste visser Rutger.

Het prachtige visje is voor niks gestorven want weer niks gevangen. Ons vissers-geluk lijkt een beetje over. We gaan tussen Santa Luzia en Sao Vicente door en dan bakboord uit langs de noordkant van het eiland. De wind neemt steeds verder af en een paar mijl voor Mindelo mogen de lappen onder hun dekjes en lopen we de haven van Mindelo aan.

Zahree vlak voor we de haven van Mindelo inlopen (met dank aan Monique van de Umnyama).

Over de VHF heeft Herbert al een plaats langs een steiger gevraagd om de voorstag te kunnen laten zakken en de aardige marinero’s in het rode bootje varen voor ons uit en er is genoeg hulp met het aanpakken van de lijnen. Heerlijk! We liggen weer in een echte marina! Elektriciteit, water, douches én een super leuke drijvende bar waar we na 5 uur met bijna alle boten waar we de laatste tijd mee opvoeren, borrelen op het aanstaande vertrek (de dag erop) van de Bojangles en de Bluenose. De Novatrix is al wat daagjes vooruit; ze zijn al zo’n 400 mijl richting Suriname maar hebben tot nu toe maar bar weinig wind gehad. Sowieso is het nog erg druk in Mindelo. Veel boten liggen al meer dan twee weken te wachten op geschikte wind. En ook een deel van de ARC-vloot ligt er nog. Een aantal dat nog reparaties moest doen en een aantal dat pech kreeg en is teruggekeerd. Allen wachten op geschikte wind om de volgende poging te wachten. Wij gaan eerst proosten met Rob en Baudine van de Bojangles en Henk en Joke van de Bluenose. Spannend hoor! Ze gaan ECHT morgen!
Gezelligheid tot en met met z’n allen!


Borrelen met de Nederlandse enclave in de drijvende bar van Mindelo. Rutger en Elsemieke koken omdat ik zo’n beetje uitgeschakeld ben.

Op advies van een aantal zeilers die in de tropen gewerkt hebben werk ik een cola weg (brrrr). Ik verbeeld me dat het meteen helpt en doe twee wijntjes en eet ook wat van het heerlijke eten dat Rutger en Elsemieke maakten naderhand….FOUT. Ik ben helaas nog niet beter! Ik vind mezelf de hele nacht echt heel zielig. En maar weer terug op een dieet van crackers en cola. Moet wel over zijn voor we de oceaan opgaan natuurlijk! Grrrrr!
Donderdag 1 december zwaaien we ‘s ochtend de Bojangletjes en de Bluenosejes uit! Behouden vaart lieverds! En reserveer vast een plekkie voor ons bij Domburg!

Uitzwaaien Bojangles en Bluenose, tot in Suri!.

Herbert en Rutger gaan hard bezig met de reparatie van het profiel aan de voorstag. Alles gaat voorspoedig.  Met vereende krachten wordt het meer dan boot-lange voorstag omlaag gelopen en weer met vereende krachten aan het eind van de dag, als alle profiel delen weer op hun plek zitten, omhoog.


Werken aan het voorstag met het nieuwe profieldeel. De stag weer omhooglopen. Zwaar lierwerk voor Rutger.


De heren zijn aan het eind van de dag wel helemaal afgedraaid. Morgen nog een nieuwe ring halen die ergens van boven naar beneden (ja gek toch…nooit andersom…) via een stuiter aan dek de plomp in ging. Rutger heeft er nog naar gedoken maar helaas…onvindbaar.


Daar ergens…Rutger!

Een nieuwe ring wordt door een prima watersportzaak hier, gedraaid en kan er de dag erop weer op. Dan nog de genua weer door het profiel omhoog draaien en dan kunnen we dat ook weer van het to-do-lijstje afstrepen. Elsemieke verkent op de fiets het stadje en tekent alle bruikbare winkels voor me uit. Ik ben niet veel waard want de buikgriep wenst nog niet uit mijn lijf te verkassen maar ‘s middags ga ik met rugzak de supermercado langs en vind al wat van mijn gading voor de oversteek. De komende dagen zullen we de voorraden wat aanvullen. De versspullen bewaren we voor het laatst natuurlijk! Elsemieke gaat voor een stevige zwemtraining naar het prachtige witte zandstrand eventjes verderop en komt met enthousiaste verhalen terug over gezellige barretjes en zelfs chique ligstoelen. Bas, Donatien en Melle strijken klokke 5 bij ons neer voor een klus-biertje. Ook zij zijn hard bezig met allerlei klussen die nog gedaan moeten worden: HET GROTE VERTREK GEBEUREN! Want dat is waar iedereen hier in de marina mee bezig is…de boot klaar krijgen voor de oversteek naar de Cariben! 7 december gaan Rutger en Elsemieke weer met Tui naar Amsterdam. Met hun vliegtuig komen dan onze oudste Thijs en dochter van vriendin Monique, Dominique aan op Sao Vicente, samen met Monique en zus Sabine, als uitzwaaiers! Dan komt het wel heel erg dichtbij! Spannend!

Zaterdag 3 december gaan we met de boot van 8 uur naar Santo Antao waar we een airbnb geboekt hebben en zullen gaan wandelen en, daar verheugen we ons ZEER op, een rustige nacht gaan beleven. Een bed dat doodstil staat én koele frisse berglucht. Aantrekkelijk!


Op de voormalige Vlieland-boot naar Porto Novo op Santo Antao.

Via Alain, onze Franse airbnb-host hebben we het vervoer naar de krater geregeld waar we uitstappen. Jon, onze zwijgzame maar prima chauffeur brengt onze bagage door naar Casa Espongeira.


In de cirkel de krater, in het ovaal Espongeira waar onze airbnb is.

De krater is prachtig. Langzaam dalen we af naar de bodem van de krater waar veel landbouw bedreven wordt.


Op weg naar de bodem van de krater.

Daarna gaat het steil naar boven naar de rand van de krater. Ik ben zo slap als een vaatdoek en ga niet mee met de anderen de steile afdaling naar Paul aan de kust doen. Herbert besluit met mij mee te gaan. Daar ben ik hem dankbaar voor want ik vertrouw mijn benen voor geen cent. Het uitzicht aan de rand van de krater de diepte in, richting het noorden en de oceaan is adembenemend mooi! We zitten er een tijdje van het uitzicht te genieten.


Aan de rand van de krater, kijkend richting Paul en de oceaan aan de noordzijde van Santo Antao.

Dan gaan Rutger en Elsemieke alleen verder en kijken we hen griezelend na. Mij veel te steil die weg. Brrrr! ( op het kaartje zie je de krater omcirkeld met aan de noordzijde de rode wandelweg naar de kust).

 
Rutger en Elsemieke beginnen aan hun afdaling.

Herbert en ik draaien om en dalen weer af naar de bodem van de krater. Daar doen we de tweede halve cirkel, de krater rond en stijgen aan de andere kant weer zo’n 100 m. om weer bij de weg uit te komen. Onderweg komen we twee kinderen tegen die met loeizware zakken sjouwen. Het meisje is niet ouder dan 7, op blote voetjes met een zak van minstens 7 kilo op haar rug. Ze maken het gebaar van honger. We hebben wel wat koekjes en chocolade. Ik kan het niet aanzien en neem de zak van het arme kind over. Zij blij…ik niet! Bij de weg moeten ze ook de kant van Espongeira op. Na 2 km zijn we bij hun huisje. Gelukkig! Nog meer hongerige kindjes dus daar gaat de rest van onze snoepvoorraad én mijn cola. Wij wandelen door naar Espongeira, nog een flink eind en ook nog een stukje stijgend. Gelukkig is er onderweg nog een klein winkeltje en even verderop een leuk eco-restaurant waar we een stop hebben en wat drinken en genieten van het prachtige uitzicht het dal in. De Italiaanse eigenaar doet hier aan eco-landbouw. Maakt gemene alcoholische drankjes waaronder het beroemde ‘ponche’. Ik koop een klein flesje. Gaan we als ik beter ben nog wel eens proberen.


Tussenstop op weg naar Espongeira.

Dan gaan we verder voor het laatste stuk naar Espongeira. De mij beloofde 2 of 3 km is natuurlijk het dubbele maar de weg is goed, regelmatig schaduw dus we komen er wel.
Onze kamer in Casa Espongeira bevalt ons prima. Prachtig balkon met hangmatten. Een lekker bed én warme douche en wc horend bij de kamer. Hè, hè….even neerploffen!


Op het gemeenschappelijk dakterras van Casa Espongeira.

We schrikken ons te pletter als er ineens keiharde muziek begint. Alain vertelt ons met verontschuldigende blik, hij vindt het ook erg…dat 1 x per maand er een ruimte recht tegenover zijn huis open is als disco voor de jeugd. De jongen die draait zet de volume knop nog even wijder. Weg droom over de rust!
We eten wat kleins dat heerlijk én veel te groot is. Lucy, de Kaapverdiaanse vrouw van Alain heeft een heerlijk visje gebakken. Daarna gaan we even hangen op de kamer en in de hangmat tot we Rutger en Elsemieke horen.


De kamer en dakterras zijn dik in orde in Casa Espongeira.

Zij hebben een eenvoudige kamer maar zijn ook dik tevreden. Wél aan de straatkant waar nu net die enorme herrie vandaan komt. Zal wat worden vannacht…
We borrelen bij de prachtige ondergaande zon.


Borrelen bij de ondergaande zon en ander deel van het dorp.

We maken kennis met de andere gasten. Allemaal fanatieke wandelaars, want daar kom je voor naar Santo Antao! Om 19 uur gaan we aan tafel waar we smullen van een fantastisch diner! Vooraf een glaasje van de vuurwaters die Alain zelf maakt! Alles eco natuurlijk!

Alain vertelt over zijn ‘vuurwaters’. Franse Lucy schenkt de soep uit, Herbert ‘doet’het hoofdgerecht…en smullen maar!

We verdwijnen allemaal vroeg naar de kamers. Alleen Duitse John schijnt nog naar de disco geweest te zijn. Gelukkig zijn er oordoppen in de wereld! De herrie gaat de hele nacht door en als die dan eindelijk stopt zijn de bezoekers zo stomdronken dat er luid geschreeuwd moet worden over dingen waar men het nu wel of niet (dat weten we niet) eens is. Alles even gemoedelijk trouwens; geknokt wordt er niet.
Ach ja…eens per maand…en dat is hun enig verzetje daar in het dorpje!
Het ontbijt is ook weer super lekker. Daarna gaan Herbert en ik een beetje aan de straat hangen want op zondag rijden de aluguers eigenlijk niet in de bergen en moet je een beetje geluk hebben of er iemand langs komt. Rutger en Elsemieke blijven nog een dagje in de bergen wandelen en komen morgen of overmorgen naar Mindelo.
Wij willen de prachtige bergweg naar het noorden naar Ribeira Grande aan de kust rijden. Dit moet de mooiste weg van heel Afrika zijn! Uiteindelijk wil Jon, de chauffeur die ons ook heen bracht, en toevallig langs rijdt, ons wel meenemen voor een hele redelijke taxi-prijs.


Ontbijt en wachten op een ritje.

Prachtige rit naar Ribeira Grande met Jon-de-Corda.

Ribeira Grande is niet veel aan. We nemen er een aluguer naar Ponto do Sol waar we wat drinken en wat rondkijken. Daarna weer met een aluguer naar Ribeira Grande en na een etenspauze met een allervriendelijkste aluguer-chauffeur langs de kronkelige weg langs de kust naar Porto Novo om om 17 uur weer de ferry naar Sao Vicente, Mindelo te nemen.
We zijn dolenthousiast over Santo Antoa. Een absolute aanrader voor wandelaars!


Ponto do Sol

Lunchstop in Ribeira Grande vóór we weer naar Porto Novo rijden.

Je kunt er prima met de aluguers van de ene plaats naar de andere rijden. Zorg dat je vervoer geregeld hebt als je van de boot komt, door de host van je airbnb of je hotel. Je wordt anders letterlijk besprongen door chauffeurs die je voor veel te veel geld de hele dag willen rondrijden. Nergens voor nodig! De aluguers zijn prima. Soms even wachten tot ie vol gasten is…maar je weet hè? No stress in Cabo Verde!
De boot vertrekt weer keurig op tijd. Er staat nu een hele stevige wind tussen de twee eilanden en we schommelen stevig. Niet ieders maag houdt het tot we weer vastleggen maar daar worden van tevoren de kots-zakjes voor uitgedeeld!
Terug in Mindelo strijken we neer op het drijvend terras bij de Marina. De schipper was nog zó van plan zich gedeisd te houden maar de halve liters bier zijn koel en andere schippers zorgen dat ie niet droog komt te staan. We eten daar…nou eten…eigenlijk is er niks meer en de hamburger wordt een kipburger zonder maar iets erbij en lauwe patat. Gadverdamme! Niet te vre…..ten!
Maandag 7 december staat weer in het teken van de kluslijst en grote inkopen doen. Reserve-water en pakken houdbare melk, cola voor een eventuele bedorven maag…en ga zo maar door. Ik ga naar de versmarkt, vooral om me te oriënteren wat er zoal is.
’s Middags is er even tijd voor een zwempartij aan het prachtige hagelwitte opgespoten strand van Mindelo. Daar komen we, geheel toevallig, Guillaume en Lucy die we al kenden uit de airbnb in Espongeira. Zij verblijven ook een paar dagen in Mindelo. We nodigen ze uit om ‘s avonds Zahree te bezoeken. We passen op elkaars spullen. Ze hadden namelijk net ervoor gezien dat een man er rennend vandoor ging met de rugzak van een meisje dat even was gaan zwemmen. Zij rennend er achteraan…maar of ze hem heeft kunnen inhalen? Word je toch weer even met de neus op de feiten gedrukt. Je kunt je bezittingen geen seconde achterlaten zonder toezicht. In Mindelo is behoorlijk wat criminaliteit.
Aan het strand liggen is geen pretje; er staat veel wind en je wordt gewoon gezandstraald. Dus hup, op de fietsjes maar weer; naar Zahree.
Ik bereid met de allerlaatste dingen in de koelkast voorgerecht én hoofdgerecht voor en die worden met smaak gegeten door de rest van de crew. Rutger en Elsemieke zijn ondertussen weer gearriveerd. Ze konden met het geld nog maar nét de terugweg betalen. Ze hadden hun pinpassen niet op werelddekking gezet….suffies! Ze hebben enthousiaste verhalen over de laatste wandeldag én de nacht was heerlijk rustig geweest in de airbnb! Gelukkig!
Dan zijn Lucy en Guillaume er. Ze vinden Zahree prachtig! Ze hebben ook een heerlijke fles rode wijn uit Fogo meegenomen, ook een Cabo Verde-eiland.


Guillaume en Lucy op bezoek.

Die legen we gemeenschappelijk en daarna nemen zij een taxi naar hun hotel. Er naar toe wandelen werd door de hotelier afgeraden, ook weer vanwege dreigende criminaliteit in de donkere steegjes. Mweeeh….niet zo leuk!
Vandaag is het 6 december, de dag nadat de Sint ook hier in Mindelo bij een paar Nederlandse boten is geweest. Veegpieten en regenboog-pieten…niet gezien hoor! Ik ben eindelijk bij met m’n blog! Rutger en Elsemieke zijn op pad naar een ander te gek strand, Herbert is wandelen met Bas en Agaath’s opstapper Mark en ik….ga op zoek naar goed internet. Misschien kunnen jullie dit zo wel lezen dan!
Straks vertrekken Grutte Grize, Freya en Tsuru. Straks uitzwaaien! Morgen of overmorgen de Agaath en wij zijn hekkensluiter op zaterdag waarschijnlijk. Dan zijn Rutger en Elsemieke weer naar het koude Nederland en Thijs en Dominique aan boord (morgen!).
Maar wij worden ook uitgezwaaid. Door Monique en Sabine, respectievelijk moeder en zus van Dominique!
Of het me lukt wat vanaf de oceaan te laten horen? Weet ik nog niet. Anders wordt het vanuit Suriname, hopelijk nét voor Oud en Nieuw!
Voor dit moment sluit ik dit blogdeel want het is enorm geworden. Veel leesplezier!