Rondje Noord Holland in november…alleen als die ijskoud is!

Waarom zou je het willen? In november uitvaren. De Noordzee op na een stormachtige dag. Ook nog wind achter. Een bezeilde koers maar de garantie van woelig water en een vervelende beweging van Zahree. Maar wel met veel zon en voor november aangename temperaturen. We wilden eigenlijk vrijdag gaan vertrekken maar de voorspelling van windkracht 7 en Thijs en Olesia (onder wat mentale druk van haar schatje…dat wel) die graag wilden meezeilen maar pas vrijdagavond aan boord konden komen, hielden ons nog even aan wal.
Goed ingepakt gingen we zaterdagochtend om half 9 in Nauerna door de brug. Zonnig, tintelend fris weer was ons deel.

Thijs en Olesia varen gezellig mee.

De overtocht over zee naar Den Helder leek een makkie te worden. We waren vlot in IJmuiden. Al net met de neus buiten de zeesluis, varend richting de pieren, konden we de branding over de zuidelijke pier zien slaan. ‘Oude’ golven van de half-storm van de dag ervoor. De wind waaide met een ruime 4 uit het zuiden. Er stond een vervelende zee en Zahree wilde graag meedoen met vervelend alle kanten op rollen.

Een vervelende zee met hoge golven.

De genua (de grote voorfok) en beide stagfokken konden met de wind van achter en al dat rollen maar geen keuze maken hoe te blijven staan en sloegen dat het een lieve lust was.
Arme Olesia nam te laat een zeeziektepil en moest plat.

Een schuldbewuste Thijs en een misselijke Olesia.

Het mocht niet baten. Ze voerde met enige regelmaat heel schattig de vissen. Ze werd daarbij wel heeeeel lief bijgestaan door haar vriendje Thijs die er steeds schuldbewuster uit ging zien. De schurk had haar immers gedwongen voet op Zahree te zetten onder deze erbarmelijke omstandigheden! Overigens was Olesia erg stoer; haar humeur leed er niet of nauwelijks onder. Ze krijgt vast nog wel eens echte zeebenen!

Hier is het redelijk uit te houden, vindt Olesia. Thijs ziet er schuldig uit.

De beide stagfokken gaven kort na elkaar ook de pijp aan Maarten en protesteerden op hun manier. Overal scheurden naden en ontstonden spontaan winkelhaken. Ze werden geborgen en we moesten verder met gereefd grootzeil en genua op de boom te loevert. Hadden we dat maar direct gedaan want meteen vond Zahree dat dit een beter idee was en het ergste rollen en slaan was over.

Alleen met grootzeil en de genua te loevert op de boom.

Iedereen behield zijn en haar redelijke tot geweldige humeur. Olesia binnen op de bank met enige regelmaat terecht geknuffeld door haar mishandelaar. De de schipper en schipperse buiten in het zonnetje op hun stoere schip. Wel waren we allemaal heel blij toen we net na vieren bij Den Helder in rustig vaarwater kwamen en we met ondergaande zon genoten van het laatste stukje open water.

De wonderbaarlijke herrijzenis van onze schoondochter.

Vind je me lief?

We werden nog even verkend door een vaartuig van de douane. Nee hoor, luitjes…we smokkelen geen contrabande! Ze vonden enteren van Zahree deze keer niet nodig en verdwenen na een omtrekkende beweging rond Zahree.

We hebben niets te verbergen, hoor…de douane verkent ons.

We vonden vlot een mooie ligplaats in de Koninklijke Marine Jacht Club. We knapten vlot op van een lekker warm soepje maar daarna moest de schipperse even streng zijn….de welverdiende borrel diende uitgesteld te worden tot na de reparatie van die arme mishandelde stagfokken. Ons wachtte zondagmorgen vroeg een tocht over het wad naar Den Oever en dan nog tegen wind in naar Enkhuizen met diezelfde zuidenwind dus helaas recht op de kop. De beide stagfokken moesten daar hun diensten nog bewijzen dus een spoedreparatie was beslist noodzakelijk. Morrend gingen Herbert en oudste zoon akkoord. Het karwei was sneller dan gedacht plat. In het stikkedonker aan dek…dat wel!

Reparatie aan dek van de kapotte stagfokken.

Daarna kon de drank en nootjes doorkomen. ‘s Avonds togen we te voet naar hartje Den Helder waar we bij Dok 60 spareribs en saté aten.

Eten bij Dok 60 waar we in 2011 Olesia voor het eerst ontmoetten.

Voor de hele bemanning liggen daar speciale herinneringen. Het is het restaurant waar Thijs in 2011 voor het eerst Olesia aan ons voorstelde. Tijdens een tussenstop in onze zomervakantie met Doenja en Hanna kwamen ze helemaal uit Amsterdam ons opzoeken! Ook toen verbleven ze voor de foto in de enge bek van de haai!

Hap! Weg Olesia! Weg Thijs! Nee toch?

De wandeling terug naar de boot deed ons goed; we zaten veel te vol. In de haven werd het liggeld netjes in een zakje en in de brievenbus van de haven gedeponeerd. Terug op Zahree was er niet erg veel leven meer in de bemanning. Bovendien hing een zeer vroeg opstaan vanwege het mee moeten hebben van het tij (het is ook altijd hetzelfde met dat getijdewater!) ons boven het hoofd.

Zondag werden we op een onchristelijk tijdstip door de wekker uit onze dromen gehaald. Niet veel later stond iedereen (behalve Doornroosje Olesia) dik ingepakt aan dek en voeren we met beginnend licht de haven uit. De wind was wat oostelijker dan zuid geworden en daarmee recht tegen. Dus zeilen konden we in de smalle geul richting Den Oever vergeten. Op de motor dus. Wel flink geholpen door de stroom gelukkig.

Doornroosje Olesia is door haar prins wakker gekust en is opgelucht dat de Waddenzee zich gedeisd houdt.

Rond 9 uur gingen we vlot door brug en sluis en waren we weer op zoet water.

Dag Waddenzee…tot later!

Genietend op het voordek van het zonnetje.

We waren gedwongen nog een half uurtje vaargeul af te brommen vanwege onze diepgang. Poging 1 om te zeilen werd afgestraft met vastlopen maar na nog een half mijltje konden we over bakboord IJsselmeerwater vinden dat diep genoeg was.

Olesia doet het uitstekend achter het stuurwiel.

De schipper maakt kaasbotterhammen.

De reparaties van de stagfokken bleken solide genoeg en met een aantal kruisrakken kriskras over het noordelijk deel van het IJsselmeer waren we rond 5 uur in de Buitenhaven van Enkhuizen en hielpen een vriendelijke schipper en –se ons vastleggen aan hun mooie platbodem.
Hoera! Geen nieuwe reparaties te verrichten en we konden direct aan de borrel. We aten stamppot andijvie met spekkies en worst, perfect passend bij een kleumende bemanning en na het eten klommen we aan wal en brachten de kinders naar de trein op steenworp afstand. Het grut moest maandag weer aan het werk. Verbeeldden we het ons? Hadden ze ook liever maandag vrij om nog verder mee te varen richting Amsterdam? Of zagen we ook een spoortje opluchting bij Olesia dat het gedaan was met de kou? Ze is dan wel Russische van geboorte maar prefereert de warmte. Russen houden HELEMAAL niet van kou! Juist NIET!!! Zegt onze schoondochter!
Daarna wandelen we nog even naar het havengebouwtje om aller-modernst via de betaalautomaat het liggeld te voldoen en daarvoor een mooie sticker te krijgen. Vervolgens naar de warme Zahree en spoorslags naar bed!

Maandag konden we relatief gezien uitslapen en hebben we nog wat gekuierd door Enkhuizen en wat boodschapjes gedaan.

Een Hema-worst gescoord in Enkhuizen.

Zahree in de Buitenhaven van Enkhuizen.

De Buitenhaven van Enkhuizen vol met de bruine vloot, wachtend op het voorjaar.

Het station van Enkhuizen waar we de dag ervoor onze hartjes hebben uitgezwaaid.

Daarna bedachten we dat het toch wel tijd werd te vertrekken want onze bestemming good old De Blocq van Kuffeler was met de aanhoudende zuidenwind nog steeds pal in de wind. Erg scherp aan de wind varen we niet. De zeilen zijn nu echt aan het einde van hun latijn. Ze zijn veel te bol geworden, zeillaten ontbreken dus kruisend maken we er een bedroevend potje van.
Het weer was wederom stralend en, mits goed verpakt in het warme zeilpak, prima zeilomstandigheden met een bijna 4 Beaufort.

Goed uit te houden, mits goed ingepakt.

We konden rond 4 uur bij de aanlegplek van Rijkswaterstaat aan wal afmeren. Achter in de middag koelde het flink af dus we waren blij er te zijn. Toch nog een lange zeildag geworden! Ik vond nog een zak pompoensoep om weer lekker warm te worden. Het was restjes-dag met ECHTE Hema-worst! DWDD en daarna moest de afwas gedaan worden. Ook werd ik verplicht door de schipper om op de wal de benen te strekken. Toen vielen de luiken heel snel dicht.

Dinsdag was ons weer een mooie dag beloofd maar een hardnekkige mist maakte het op het water kil en ongezellig.

Mistig en kil, ongezellig hoor!

De wind was nu meer zuidoostelijk geworden dus we waren in no time op het Buitenij. Aanstormende binnenvaart, een onhandige bijna gijp-koers en miscommunicatie zorgden voor een tijdelijk inzakkende motivatie aan de kant van de schipperse maar werd gepareerd met heerlijke goedmaak-gebakken-kaasbammetjes.van de schipper.
Brug en sluis werden vlot gepasseerd en op het IJ konden de zeilen weer bij.

Op het IJ, de Stad Amsterdam op de achtergrond.

Tot Nauerna kon alles gezeild worden. In de stad verdween de mist en met opnieuw een blauwe lucht en zon waren de laatste loodjes van ons rondje Noord Holland bepaald geen straf.

Geheel onder zeil naar Nauerna, we worden ingehaald door een heel mooi motorscheepje.

Om 2 uur lagen we al aangemeerd op onze ligplaats in de haven.

Een herfstig rondje Noord Holland? Zo lusten we er nog wel een paar!

Een cadeautje van de maand september.

Na onze terugkomst uit Noorwegen was het er niet meer van gekomen om een zeilweekend te plannen. Nu was augustus niet de heerlijke nazomer-maand die we hadden gehoopt! Maar vooral feestjes, familie-weekend en een dikke week naar Berlijn met onze liefste vriendin Ans hield Zahree op haar plekkie in de haven van Nauerna.

Niet dat we er niet waren…in de tussentijd zijn we naar Zahree verhuisd en hebben Thijs en Olesia en Doenja van de Wessel Ilckenstraat hun woonstede gemaakt. We zijn al helemaal gewend. Het huishouden is zo klaar al moet de was doen goed gepland worden. Droge zonnige dagen hebben de voorkeur zodat we in Zahree niet dagenlang een vochtige slecht-drogende was hebben hangen.

Verder is het heerlijk met het prachtige nazomerweer van september. We wandelen na het eten, springen op de fiets om de landelijke omgeving te verkennen. Ik heb zelfs een prachtige reusachtige fietstas aangeschaft om op het stalen ros boodschappen te kunnen doen in naburig Assendelft. Ook Zaandam is te doen op de fiets al moet ik dan wel HEEEEEL gemotiveerd zijn door een zonnige, windarme dag!

Maar afgelopen extra lang weekend (19 tot en met 22 september) begon eigenlijk donderdagavond al, na het werk. Schoonzus Carla had zich al lekker aan dek in het zonnetje geïnstalleerd want Herbert en ik waren verlaat door wat file. Maar dat vond Carla geen straf geloof ik! Het was gezellig eten met zijn drietjes en ‘s avonds laat klom mijn schone zus weer van Zahree, hopend dat ze haar eigen huisje kon vinden in het donker.

Geen straf; Carla met een zak chips in de avondzon.

De volgende dag na ruim ingeslagen te hebben voor het weekend, voeren we vlot in een almaar zonniger wordende windstille ambiance richting het IJsselmeer. In de buurt van de Oranjesluizen troffen we de Rainbow Warrior van Greenpeace weer. Daar moet, na aan de ketting gelegen te hebben in Rusland, nog het een en ander aan opgeknapt worden, blijkbaar.

De Rainbow Warrior op het IJ.

Bij de Oranje-sluis hebben we het aan de stok gekregen met de schipper van een trimaran die vond dat hij niet in de wachtrij hoeft en een één-tweetje kon hebben met de sluismeester en zo niet op zijn beurt hoefde te wachten. Daar dachten wij van Zahree anders over. Het wordt een beetje ordinair gekijf. Een binnenvaarder moet in de jachtensluis omdat de beroeps-sluis een duiker aan het werk heeft. Daarna mogen de jachten ernaast opvullen. Maar netjes op je beurt wachten he, kakkebroek! Uiteindelijk druipt hij af. Hij past er niet eens naast. Lekker!!!!  De voordring-schurk! Geen foto, jammerrrrrr! Ik mag niet meer schreeuwen en schelden van mijn schip! Tsssss!!!

Op het IJsselmeer was het warm maar geheel windstil en stikte van de IJsselmeervliegjes. We tuften zachtjes op de motor naar de vluchthaven bij Uitdam. Onderweg probeerde ik vele malen mijn pa en ma te bellen maar geen gehoor. We wilden ons brutaalweg uitnodigen om bij hen aan te schuiven op Allemansend, hun boot te Monnikendam. Vooralsnog hielden ze zich doof voor onze oproepen! Eenmaal voor anker luierden we voornamelijk en togen laat in de middag op de Bromptonnetjes naar Monnikendam waar ze zich van geen kwaad bewust over falende mobiele gelukkig in leven toonden. Aan boord was ook oom Jaap, broer van mijn moeder. Leuk om hem ook weer eens te zien. We werden uitgenodigd om op 30 september in een restaurant zijn zoveelste (76?) verjaardag te vieren. Lief hoor, oompje! Zeer vereerd!
Mijn lieve moedertje bleek een nieuw telefoontje te hebben gescoord bij de Mediamarkt maar de sim-kaart er verkeerd om ingepropt te hebben. Daar kon de meneer van Tele-2 die we eerst verdachten van een in-gebreke-blijven natuurlijk ook niets aan doen. Daarna kwamen sms-jes en gemiste oproepjes onbeperkt binnenrollen… Te laat nu….op ons was niet gerekend…maar voor straf moesten ze ons wel uitnodigen om met ze uit eten te gaan bij Hof van Edam! Jaap ging niet mee…hij moest zijn 90-jarige buuf helpen. Arme ome!!!
Pa en ma wilden eigenlijk niet op de gevoelige plaat t.b.v. het blog…alleen als lantarenpaal..oké dan!

Alleen als lantarenpaal!

Heerlijk gegeten en het was erg gezellig.
In het stikke-donker konden we met een wat haperende motor en rubberboot Zahree toch wel makkelijk vinden.
Dat had de volgende dag lastiger geweest. Zie foto’s!

Waar is de kant? Oooo…daar is de kant!

Zaterdag begon dus zeer mistig en met zo’n mist weet je het al he? Geen wind ook. dat kwam pas helemaal aan het eind van de dag goed. Er ging toen een licht windje waaien maar…toen waren we al naar de Blocq van Kuffeler getuft. Maar eerst togen we nog met de Bromptonnetjes naar de kant om in de haven van Uitdam te gaan kijken. Daar moet een uitbreiding komen en wie weet kunnen we daar ooit terecht. We fietsten een klein tochtje door het prachtige polderlandschap. We gingen even van de fiets om deze mooie dames te fotograferen.

Zeer bedaard lopen deze dames geheel los naar hun nieuwe wei.

We bereidden ons goed voor op zondag bij de Blocq van Kuffeler. Robert-Jan, de nieuwe collega van Herbert en beoogd opvolger van de scheidende directeuren (waaronder Herbert…zodat we in april echt kunnen gaan vertrekken!) van Hedon. Alies, zijn echtgenote en 3 of 4 kids zullen een dag meevaren. De aanlegsteiger van de sluis lijkt een ideale plek om ze morgen op te pikken.
Maar eerst komen achter in de middag lieve vrienden Monique en Huub sportief met de fiets, gezellig om te borrelen en de zalm helpen opeten. Ze hadden heerlijke bananenchoco-cake bij zich en genoeg witte wijn om de toch al goede sfeer maximaal te ondersteunen. Helaas…alleen een foto van hun aankomst…niet van het bacchanaal zelf!

Huub en Monique worden door water-taxi Herbert opgehaald.

Toen het bezoek weg was hadden we niet zo heel veel praatjes meer. Op tijd naar bed want morgen hebben we nog het een en ander te doen aan voorbereidingen. Een runder-stoofpot moet klokke 9 de snelkookpan in. Een giga-pan aardappelen geschild etc.!

Zondag fluit de wind door de verstaging. Dat is eventjes een heel ander weertype dan de dag ervoor zeg! Mooi! Dan valt er in ieder geval flink te zeilen! En even kijken of de reparatie van het zeil het houdt!
Tegen twaalf uur gaat het anker op om naar de aanlegsteiger bij de sluis te gaan. Wat een pech…plekkie weg. Er is een platbodem met een heel mooi zwaard aan de zijkant gaan liggen. Deze is geenszins van plan door de sluis te gaan. We durven er met deze wind niet aan te gaan liggen want we zijn bang dat we met onze 40 ton ijzeren bak zijn zwaard aan diggelen drukken. Dan maar tegen de binnenvaarder die er ook ligt. Deze is zwaar beladen en ligt te diep om er echt aan de zijkant naast te kunnen. Maar bij het achterschip is ie hoger…daar zou het moeten lukken. De schipperse is te langzaam met de fenders lager hangen…de schipper te ongeduldig en wacht niet tot één en ander in gereedheid is. Paniek…paniek….en schade aan de huid van Zahree. Dat wordt nog een beetje meer schilderen in het voorjaar!

Maar ons bezoek Robert Jan, Alies en hun kinderen Hannah, Pieter en Laura (zoon Jeroen is te druk met huiswerk) komen er al aan dus we hebben net te weinig tijd om elkaar eens flink de waarheid te zeggen (understatement!).
We liggen erg ongelukkig dus gunnen ons geen tijd voor koffie en door hen meegebrachte chocoladecake. Het lukt zonder verdere schade om van lager wal weg te komen.

Alies met kinds Laura, Pieter en Hannah.

Het waait hard!

Hannah, de oudste dochter, is een ervaren zeilster en weet Zahree keurig met de neus in de wind te brengen zodat Herbert zeil kan zetten. Er staat veel meer wind dan voorspeld. Zeker ruim 20 knopen. We gaan er met een ruime 6 knopen van tussen.

Boven staart Pieter over het ruime sop…zeeziek, zal later blijken. Onder…we zeilen hard onder flinke helling. Laura vindt er niks aan!

Het flink hellende schip is teveel voor de zenuwen van jongste dochter Laura. Ze vindt het echt eng en snel wordt het grootzeil naar het tweede rif verkleind. Laura heeft definitief besloten dat dit echt niet leuk is, zeker nadat de wind er nog een schepje bovenop doet.

Niet leuk!!!! Zijn we er al?

Maar bij mama en grote zus onder de hoede ontdooit ze langzaam en wil ze uiteindelijk zelfs even sturen met papa. Alies neemt ook een heel stuk sturen voor haar rekening en weet Zahree dicht in de buurt van het Paard van Marken te brengen. Ik wijs Laura op het Paard en als ik zeg dat, omdat ze hem als eerste gezien heeft, zeker NIET hoeft af te wassen…kan er een klein lachje vanaf! Robert Jan en Herbert zijn de laatste dus moeten de afwasbeurt hebben vandaag! Ze houden zich vooralsnog doof daarvoor!
In de buurt van Marken gaan we nogmaals overstag richting Lelystad. Robert Jan mag nu even de honneurs waar nemen. Hij is geoefend zeiler en Zahree tikt ruim 8 knopen aan op de teller.

Robert Jan houdt Zahree goed in de tang!

Pieter staat al lange tijd voor op de punt en keert wat bleekjes terug. Zeker na het eten van een stuk taart wordt hij nog een tintje witter. Aiai….zeeziek. Hij krijgt een tabletje maar dat duurt natuurlijk even voor het werkt.
We houden het op een gegeven moment maar voor gezien. Twee van de drie kids zijn niet meer zo blij… Ze knappen snel op als we weer voor anker liggen bij de Blocq.

Gelukkig weer opgeknapt!

Zeker als ze allemaal hoog in de mast mogen. Ze vinden het geweldig. Vader Robert Jan  zekert ze, terwijl Herbert de knop van de lier bediend. Nog een stukje hoger, Hannah? Ja hoor!

De kids gaan omhoog, de mannen bedienen de lier en zekeren de kostbare lading!

Daarna gaan we aan wal met de bijboot. De eerste lading kids wordt overgeroeid maar Herbert zet er toch maar even het motortje op.

Roeien valt niet mee!

Het waait nog steeds heel stevig. Dan wandelen we het stukje Oostvaardersplassen dat we onderhand kennen als onze broekzak. Zoveel jaar komen we er al. Als ik denk aan al die keren dat we er vlierbessen plukten voor de wijn van mijn vader!
Terug aan boord gaan de piepers op en de runderstoof met een lekker wijntje erbij gaat dit er bij de rozige gasten en ons goed in. Fantastisch, wat kunnen die kinderen lekker eten! Daar houden we van!

Iedereen heeft goede trek!

Daarna brengen we de gasten naar de vaste wal. Ze moeten nog een eindje rijden naar Sassenheim en morgen is het weer een gewone school- en werkdag! Eh…niet voor ons dan!!!
Het was super gezellig!

De avond valt snel.

Herbert moet zich nog even door een draak van een opgenomen wedstrijd heenkijken…Feijenoord-Ajax. Deze is gelukkig wel gewonnen door zijn kluppie!
De wind giert nog steeds en een erg rustige nacht wordt het niet, helaas!

De volgende dag is het maandag. Het waait nog harder dan gisteren. Uit noordelijke richting… dus na het ontbijt zeilen we in een record-tempo met halve wind en nog steeds dubbel gereefd naar Amsterdam. Het is flink kouder geworden. Maar de regen blijft beperkt tot drie druppels en als we voorbij de vuurtoren van het Buiten IJ zijn kunnen de zeilen droog gestreken worden.

Weer op het Buiten IJ.

De brug zit mee en sluis ook. We zijn om half drie ‘s middags al terug in de haven van Nauerna. De zon schijnt ondertussen volop en maakt zo een gezellig einde aan een heerlijk weekend.